„COWBOYS"WILLEN HARDER DAN55MIJL
Dochtertje na dagje uit in water gegooid
Roxy Music geeft schitterend
concert in Haags Congresgebouw
BINNENLAND/BUITENLAND
LEIDSE COURANT
WOENSDAG 7 MAART 1979 PAGINA 7
CARACAS - Als Nederlander en in
het bijzonder als Eindhovenaar kun je
je in Venezuela's hoofdstad Caracas
snel thuisvoelen. Waar je ook vanaf de
omringende berghellingen over de stad
uitkijkt, je maakt geen schijn van kans
de grote rode neonletters op de top
van een flinke wolkenkrabber te ontlo
pen: P-H-I-L-I-P-S. Als je in de eerste
de beste supermarkt dan ook nog oog
in oog staat met een rolmops, die ook
„rolmops" blijkt te heten, als boekjes
van Dick Bruna een dominante plaats
innemen in een boekwinkel en als ie
mand je vertelt, dat je in het restau
rant „Amsterdam" zuike heerlijke „uit
smijters" kunt eten, vraag je je toch
even verbijsterd af of je niet per onge
luk een paar deuren te ver, in Surina
me bent aangeland.
Trouwens Amerikanen zullen zo onge
veer dezelfde gevoelens hebben. Het
drukke, op één uur van de hoofdstad
gelegen, internationale vliegveld begint
door een drastische verbouwing al aar
dig te lijken op een gemiddelde Ameri
kaanse „airport"; de skyline van Cara
cas lijkt als twee druppels wat^r op die
van Houston of Atlanta en het auto
park bestaat voor tegen de 90 procent
uit lijvige „Amerikanen".
De Verenigde Staten en Nederland zijn
de grootste investeerders in Venezuela.
Maar ook Britse, Japanse, Noorse,
Zwitserse, Deense, Duitse, Franse, Itali
aanse, Belgische bedrijven storten zich
met graagte op de Venezuelaanse
markt. Want Venezuela is een rijke en
democratische oase in het door armoe
en politieke instabiliteit geteisterde La
tijns-Amerika.
De olie levert het land bijna 20 miljard
gulden per jaar op, een gigantisch be
drag voor een land met net iets minder
inwoners dan Nederland. Maar het is
niet genoeg. De Venezolanen consume
ren aanzienlijk meer. Ze hebben een
voorkeur ontwikkeld voor kostbare im
portartikelen, ook als er goede binnen
landse alternatieven bestaan. De beter
betaalde Venezolaan drinkt meer Ame
rikaanse poederkoffie dan de uitsteken
de koffie van eigen bodem. Er wordt in
Venezuela per hoofd van de bevolking
meer Schotse whisky en Franse cham
pagne gedronken dan waar ook ter we
reld. Een tochtje door het oude stads
deel van de havenstad La Guaira ont
aardt al gauw in een soort ganzenbord
(ga drie plaatsen terug, twee beurten
overslaan) als kamerbrede vierwielers
zich een weg banen door van verkeers
regels gespeende pittoreske straatjes,
waar de overburen elkaar vanuit het
raam de hand kunnen reiken.
Het verkeer is toch een raadselachtig
gebeuren in Venezuela. Het land, 27
maal zo groot als Nederland, heeft een
wegennet dat ongeveer de helft be
draagt van dat in ons land. Daarvan
bestaat 600 kilometer uit autosnelweg.
Er schijnen verkeersregels te bestaan,
maar het ontdekken daarvan vergt
waarschijnlijk een langer verblijf dan
tien dagen. Het verkeer loopt bij voort
during vast „Als we geluk hebben, zijn
we er in drie kwartier, maar het kan
ook vier uur worden", had onze gast
heer op het vliegveld gezegd. Deson
danks zijn Venezolanen „engelen", zo
geen „heiligen" in het verkeer.
Het verkeer wordt grotendeels in onder
ling overleg geregeld, waarbij een uit
het raam gestoken arm, het belangrijk
ste hulpmiddel is. Neringdoenden met
9 Aanleg van een pijpleiding, de slagader van Venezuela's economie.
kranten, ijs, frisdranken, speelgoed,
souvenirs venten tussen de lange rijen
geduldig wachtende automobilisten.
Verkeerslichten zijn er nauwelijks en
als ze er zijn, maakt niemand de in
druk ze op te merken. Het wonderlijke
is dat iedereen rustig blijft. Slechts spo
radisch klinkt hoorngeschal en je be
gint je onwillekeurig nauw verbonden
te voelen met al die andere verkeers
deelnemers, die bijna zonder uitzonde
ring iets moois uitstralen in de trant
van „we zitten allemaal in hetzelfde
schuitje, laten we maar proberen er iets
moois van te maken". Gewend geraakt
aan het al zo relaxte verkeer in de Ver
enigde Staten en geconfronteerd met
dit bijna onaardse verkeersgedrag,
vraag je je toch wel af hoe het komt
dat het verkeer in Nederland zo vaak
de vorm aanneemt van een genadeloze
guerrillastrijd.
Het zal wellicht iets met het weer te
maken hebben. Met voortdurend lood
grijze wolken op het dak van je auto
bekijk je de zaken waarschijnlijk wat
anders dan tegen het decor van een
stralend blauwe hemel met hier en
daar een verblindend witte wolk, een
temperatuur rond de 25 graden, en de
wetenschap dat het morgen nagenoeg
hetzelfde zal zijn. De meeste Venezola
nen wonen in het gebied, dat gerekend
wordt tot de uitlopers van het Andesge-
bergte. De hoogte Caracas bijvoor
beeld ligt op 1000 meter zorgt er ook
op 10 graden noorderbreedte voor een
merendeels prachtig klimaat.
Aan zon en warmte heeft het de Vene
zolanen in politiek opzicht lang ontbro
ken. Na de afwerping van het Spaanse
juk, zorgden dictatoriale regimes lang
voor een verstikkend politiek klimaat.
In 1958 werd de laatste dictator, Mar
cos Perez Jimenez, het land uitgezet.
Sedertdien is Venezuela een democratie,
één van de zeer weinige in Latijns-
Amerika en zeker de oudste. De demo
cratie werkt goed, gevaar voor een om
wenteling blijkt na 20 jaar geweken.
Tekenend voor de democratische ge
zindheid is dat een partij, die het open
lijk opneemt voor oud-dictator Jimenez,
aan de laatste verkiezingen mocht mee
doen. De partij haalde slechts een frac-
nde
De Venezolaanse politiek wordt op dit
moment beheerst door twee grote par
tijen, de Democratische Actie Partij, die
enigszins links van het midden ope
reert, en de Sociaal Christelijke Partij,
die zo ongeveer in het politieke midden
thuishoort. De eerste is de grootste,
maar verloor begin vorige maand het
presidentschap aan de christelijke par
tij. Campagnes en verkiezingen verlie
pen zonder noemenswaardige inciden
ten. De zege van oppositieleider Luis
Herrera Campins, die in maart zal wor
den geïnstalleerd als de vijfde democra
tisch gekozen president, wordt door nie
mand betwist.
De nieuwe president krijgt het niet ge
makkelijk. Zijn voorganger, Perez, die
niet aan de verkiezingen mocht mee
doen (een president mag in Venezuela
maar één termijn dienen en moet dan
minstens tien jaar wachten op een vol
gende kans), heeft de economie van het
land met een overdadig uitgavenpa
troon behoorlijk over de kop gejaagd,
maar hij heeft zich daarmee wel een
zekere populariteit verworven. Elke
aandrang om de buikriem aan te heilen,
zal bij de bevolking niet best vallen.
Herrera en zelfs Perez' opvolger bij de
Democratische Actie Partij hebben in
hun campagnes wel gewezen op het
verspillend karakter van de regering-
Perez, maar waar ze zelf de rem willen
aanbrengen, is geen mens duidelijk ge
worden. Hun campagnes waren trou
wens al niet het beste voorbeeld. De
beide topkandidaten lieten zich bijstaan
door dure Amerikaanse verkiezingsex
perts. Gezamenlijk besteedden zij aan
de voornamelijk via de televisie uitge
vochten strijd ruim 120 mdjoen gulden.
Perez heeft in zijn 5-jarige termijn
meer uitgegeven dan in de 15 jaar
daarvoor. Hij kon dat mede doen door
één van zijn meest opvallende daden:
nationalisatie van de olie- en staalindus
trie. De nationalisatie en de enorme
stijging van de olieprijzen na de ener
giecrisis van 1973 hebben de inkomsten
van het land in korte tijd verviervou
digd. De maatregel lijkt zich nu echter
tegen het land te keren. De olie-indu
strie blijkt in eigen beheer ineffectief te
werken, temeer daar de meeste Venezo
laanse olie zo „zwaar" is, dat die niet
uit zichzelf van een heuvel af zou stro
men. Het land heeft de technologische
kennis van de grote oliemaatschappijen
nodig om te kunnen blijven tellen als
zesde olieproducent in de wereld (derde
binnen de OPEC). Voor hun technische
medewerking eisen de maatschappijen
een aandeel in de Venezolaanse eigen
dommen. De regering is daartoe tot nu
toe niet bereid geweest.
De olie heeft er ook voor gezorgd, dat
de landbouw de laatste jaren ernstig is
verwaarloosd. Terwijl Venezuela gemak
kelijk in staat moet zijn het benodigde
voedsel vrijwel geheel zelf te produce
ren, neemt de import van agrarische
produkten schrikbarend toe. Veel land
bouwers hebben de laatste jaren hun
bedrijf in de steek gelaten en zijn naar
de grote al overbevolkte steden
getrokken. Circa een derde van de 2 a
3 miljoen inwoners van Caracas leeft in
krotten in de omringende heuvels. Vol
gens sommige schattingen komen er
wekelijks enkele duizenden bij, niet al
leen Venezolanen uit de provincie, maar
ook veel vluchtelingen uit omringende
landen met dictatoriale regimes. Huis
vesting was tot voor kort het grootste
probleem, maar het te werk stellen van
al deze mensen begint steeds moeilijker
te worden. Het toch al grote afvalpro
bleem loopt intussen geheel uit de
hand. Waar toch al zoveel afval her en
der door de stad verspreid ligt, zoeken
steeds meer inwoners de kortste en ge
makkelijkste weg om zich van hun
huisvuil te ontdoen. Een onvoldoende
waterleidingnet (dagen zonder storingen
zijn schaars) en een gebrekkig functio
nerend telefoonsysteem zijn enkele an
dere zaken die het voor de nieuwe pre
sident erg moeilijk zullen maken de uit
gaven drastisch te beperken. De verkie
zingsstrijd, waarin bijvoorbeeld het al
of niet invoeren van kleur op de zeer
Amerikaans georiënteerde televisie een
gewichtig punt vormde, was wat dat
betreft in ieder geval niet al te hoopge
vend.
Buitenlandse diplomaten in Caracas
noemen de economische crisis „onnodig
en onverdedigbaar. Venezuela moet eco
nomisch gezond kunnen opereren. Maar
dan moet president Herrera zijn landge
noten er wel van kunnen overtuigen,
dat het tijd wordt dat Venezuela terug
keert naar de aarde".
DICK TOET
Wat goed is voor Washington is nog niet goed voor Wyoming
(Van onzer correspondent Dich Toet)
Washington Wyoming, waar eens
buffels en cowboys het prairiebeeld be
heersten, heeft heimwee naar de dagen,
waarin deze staat werd beschouwd als
het hart van „Het Wilden Westen". De
inwoners van Wyoming zitten niet
meer op een paard, althans niet mas
saal, maar in een auto. En die auto
gaat niet hard genoeg. De inwoners
van Wyoming, waar elk verzet tegen
de federale regering in Washington van
harte wordt toegejuicht, willen af van
de maximum snelheid van 55 mijl, nog
geen 90 km. per uur.
ingesteld en sedertdien nauwelijks in
discussie geweest. Er wordt in het hele
land redelijk goed de hand aan gehou
den, zij het dat Wyoming aan de kop
staat van het aantal overtreders. „Dat
komt", zo zeggen ze in Wyoming,
doordat het rijden met zo'n lage snel
heid op onze lange, lege snelwegen ab
soluut zinloos is. Er vallen bij ons meer
doden doordat mensen achter het stuur
verveeld of in slaap raken dan door te
hard rijden".
Hoe dan ook, Wyoming heeft relatief
het grootste aantal verkeersdoden. De
staat, 6,5 maal zo groot als Nederland
en met een inwonertal van nog geen
350.000, wil minstens naar 65 mijl per
uur (bijna 105 km.). De senaat in de
hoofdstad Cheyenne heeft een dergelijk
wetsontwerp ad goedgekeurd, maar het
huis van afgevaardigden heeft de zaak
nog tegengehouden. Verhoging van de
maximum snelheid betekent namelijk
dat de staat ruim 100 miljoen gulden
zal moeten missen aan federale steun
voor de snelwegen.
Bovendien zint „Washington" nog op
andere wegen om het opvoeren van de
maximum snelheid zo onaantrekkelijk
mogelijk te maken. „Laat de cowboys
maar razen", dacht men aanvankelijk
in „Washington", maar nu ook andere
staten in het westen (onder andere Co
lorado, Californië, Utah, Nevada) aan
stalten maken het voorbeeld van Wyo
ming te volgen, worden op het hoogste
niveau maatregelen voorbereid om het
tij te keren.
Zoals vrijwel overal elders blijkt de
maximum snelheid niet alleen energie
maar ook levens te sparen. Van 1973
op 1974 nam het aantal verkeersdoden
in de Verenigde Staten af van ruim
54.000 tot 45.000. Intussen heeft zich
weer een lichte stijging voorgedaan;
maar het totaal ligt nog altijd ruim on
der de 50.000. De jaarlijkse benzinebes
paring ligt rond de 14 miljard liter.
Zoals in Wyoming, waar het huis van
afgevaardigden de zaak in ieder geval
tijdelijk tegenhield, lijken de meeste
parlementen van de staten, vooralsnog
huiverig om de zaak door te drukken.
„Terecht", zegt men in Washington,
„want het is gezien de cijfers nogal een
verantwoordelijkheid, die je op je
neemt". Maar er staan de voorstanders
nog andere wegen open om hun lust tot
het verder indrukken van het gaspedaal
te bevredigen. In Wyoming en enkele
andere staten zijn al acties op gang ge
komen om een hogere snelheid des
noods via een referendum af te dwin
gen. „In New York verspillen ze meer
benzine door het wachten voor ver
keerslichten dan wanneer wij 70 mijl
over de snelweg rijden", aldus senator
Dick Sedar van Wyoming.
Er staat Washington voorlopig niet veel
anders te doen dan het dreigen met het
intrekken van subsidie en het geven
van zoveel mogelijk publiciteit aan de
zegemngen van de 55 mijl. Een recent
onderzoek, dat in opdracht van het de
partement voor transportzaken werd in
gesteld, leverde een ruime meerderheid
op voor het handhaven van de lage ma
ximum snelheid. Meer dan 55 pet. is er
sterk voor, 21 „min of meer".
In Wyoming is men er niet erg van on
der de indruk. „Wat goed is voor het
oosten, hoeft nog niet goed voor ons te
zijn", aldus de mensen in de staat,
waarvan het officiële motto, zoals iede
re Amerikaanse staat dat heeft, luidt:
„Gelijke rechten".
kunsten
kunstenaars
In Panorama Mesdag. Zee
straat 65b Den Haag wordt
van 10-25 maart een tentoon
stelling gehouden van schilde
rijen, aquarellen, pastels en
etsen van Anne van de Laar,
José Kruik en Jons Kruik.
Galerie Edison. Javastraat 16
Den Haag, exposeert van 10
maart t/m 8 april aquarellen
en grafiek van Peter de Leur
en schilderijen en aquarellen
van Fred van Duijn.
Galerie Pulchri Studio, Lan
ge Voorhout 15' Den Haag.
exposeert van 10 t/m 29
maart schilderijen van Jan
Kuiper en schilderijen en te
keningen van Annie Borst
Pauwels.
Het Letterkundig Museum.
Juffrouw Idastraat 11 Den
Haag, heeft de tentoonstelling
'25 jaar Letterkundig Museum
onder leiding van Gerrit Bor-
gers', een keuze uit de aan
winsten van 1954 t/m 1978,
aangevuld met foto's en affi
ches van tentoonstellingen en
met uitgaven van het Letter
kundig Museum, verlengd t/m
11 mei.
In het Dordrechts Museum
wordt van 10 maart t/m 29
april een tentoonstelling ge
houden van schilderijen van
Willem van Althuis.
UTRECHT (ANP) De
Utrechtse officier van justitie
mr. A. Somerwil heeft giste
ren acht maanden gevange
nisstraf en een onvoorwaar
delijke terbeschikkingstelling
geëist tegen de 33-jarige Mie-
ke van A., die in september
vorig jaar geprobeerd heeft
haar toen drie jaar oude
dochtertje Monique te ver
drinken. Het kind werd gered
door een schipper, die haar
zag drijven op de lucht onder
haar plastic regenjasje.
De officier achtte poging tot
moord bewezen. Naar zijn
mening had mevrouw Van A.
haar jongste kind na kalm
beraad en rustig overleg om
het leven willen brengen.
Het tneste verhaal van mevr.
Van A. en haar dochtertje
Monique begint bij de echt
scheiding. De drie kinderen
worden aan de vader toege
wezen en de moeder blijft al
leen achter. Op 8 september
haalt ze Monique af bij de
gezinsverzorgster, die op de
kinderen past. Ze gaan naar
Amsterdam, maken er een
tochtje met de rondvaartboot
en gaan samen uit eten. In
middels neemt mevrouw Van
A., zoals ze zelf zegt volko
men onbewust, haar beslis
sing: Monique blijft bij rruj of
niemand krijgt haar. Pogin
gen om in Amsterdam een
kamer voor haar en Monique
te vinden, mislukken.
In de bus op weg naar huis
wordt ze bang: „Als ik Moni
que nu terugbreng, zie ik
haar nooit meer". In Maars-
sen stapt mevrouw Van A.
uit, loopt met haar dochtertje
naar het Amsterdam Rijnka
naal en gooit haar in het wa
ter. In paniek rent ze daarna
weg, even later meldt ze zich
bij de politie in Maarssen.
„Het mag niet en het kan
niet, dat wist ik", zei me
vrouw Van A. tegen recht
bankpresident mr. K.S. Bie-
ger. „Monique was het liefste
dat ik had". Volgens de offi
cier jeugdzaken van de rijks-
DEN HAAG Een uitzinnig Congresge
bouw vierde gisteravond de hernieuwde
kennismaking met de Engelse avant-gar
de popgroep uit het begin van dit decen
nium, Roxy Music. De groep rekende af
met de veronderstelling dat reünies saaie
bedoeningen zijn, waarop lichtbelegen
heren elkaar nog wat lof trachten toe te
zwaaien. In een wervelende show van
ongeveer anderhalf uur bracht de band
een mengeling van oud en nieuw werk
ten gehore, op een manier die van een
klassegroep als Roxy Music verwacht
mag worden, maar die toch tot tevreden
heid stemt.
Omstreeks half tien kwam de in een
glanzend maatkostuum gestoken Bryan
Ferry het podium op, om de al enige mi
nuten spelende band van zijn vocalen te
voorzien. Opening van
de titelsong van de nieuwe elpee „Mani
festo". Al spoedig bleek dat de invloed
van Bryan Ferry, hoewel nog immer
aanzienlijk, toch is verkleind in vergelij
king met enkele jaren terug. Met name
Phil Manzanera, de gitarist en Andy
Mackay, de saxofonist, die beiden ook
vroeger deel van de groep uitmaakten,
eisten meer ruimte voor zich op. Dit had
tot gevolg dat er iets vrijer gemusiceerd
werd dan in de beginjaren, toen Ferry
de touwtjes nog strakker in handen had.
De muziek heeft hierdoor aan subtiliteit
iets moeten inboeten, maar won enorm
aan temperament.
Het eerste deel van het concert omvatte,
naast nummers van „Manifesto" oud
werk, zoals „In Every Dreamhome A He
artache", en „Song For Europe". Opval
lend was het hier en daar wat onwenni
ge spel van de bassist in deze oude
Roxy Music-songs. Gezegd moet worden
dat in deze composities enkele voor de
bassist zeer lastige stukken zitten. In het
tweede deel van het concert ging het
hem beter af. Toen namelijk kwamen de
(nog) meer swingende nummers uit het
.repertoire van de groep aan bod. „Casa
nova", „Love is the Drug" en „Both
Ends Burning" deed de vlam volkomen
in de pan slaan. Maar Roxy Music zou
Roxy Music niet geweest, zijn, als het
slot van het concert niet al het voor
gaande zou overtreffen. Nadat de groep
even van het podium was verdwenen,
speelde men het aloude „Verginia Plain"
en „Do the Strand". Alles bij elkaar be
leefde het Congresgebouw gisteravond
een concert van een niveau, zoals dat
zelden gehaald wordt.
Henk Meijer jr.
politie Utrecht maakte de
vrouw, nadat ze zichzelf had
aangegeven, bij het verhoren
een rustige en beheerste in
druk. „Monique niet", aldus
de officier van de rijkspolitie,
„die zei: „heeft mama ge
daan". Ze realiseerde zich
wat er gebeurd was. Monique
en ook de andere kinderen
zijn nu bang voor contact
met hun moeder. Voor Moni
que zou contact nu zelfs scha
de in haar psychische groei
betekenen".
Advocaat mevr. mr. Bosch zei
dat haar cliënt al eerder een
poging heeft gedaam om Mo
nique om te brengen. „Zij is
toen verpleegd, heeft later pil
len gekregen, maar verder is
er niets gebeurd. Het trieste
gevolg daarvan is bekend. In
deze zaak is zij evenzeer
slachtoffer als haar dochtertje
Monique", aldus mr. Bosch.
Mieke van A. zei gisteren ten
slotte, dat het gebeuren op ie
dereen als onwerkelijk over
moet komen. „Maar ik heb
jaren geleden ook hoop gehad
op een normaal, gelukkig le
ven. Ik wilde Monique niet
kwijt, maar zij heeft ook
recht op leven. Daar heb ik
toen niet aan gedacht. Ik zal
me laten verplegen en daar
aan meewerken. Ik hoop dat
mijn geduld om aan mezelf te
werken voldoende is om te
wachten op het moment, dat
ik Monique weer zal zien"
Met dank voor het aanbrengen van een nieu\
kwartaalabonnement, voor u het Engelse
Dart-spel. Een leuk kadootje. i
kwartaalabonnee
Stuur als dank voor de moeite het Dart-spel r
postzegel sturen i