„COWBOYS"WILLEN HARDER DAN55MIJL Dochtertje na dagje uit in water gegooid Roxy Music geeft schitterend concert in Haags Congresgebouw BINNENLAND/BUITENLAND LEIDSE COURANT WOENSDAG 7 MAART 1979 PAGINA 7 CARACAS - Als Nederlander en in het bijzonder als Eindhovenaar kun je je in Venezuela's hoofdstad Caracas snel thuisvoelen. Waar je ook vanaf de omringende berghellingen over de stad uitkijkt, je maakt geen schijn van kans de grote rode neonletters op de top van een flinke wolkenkrabber te ontlo pen: P-H-I-L-I-P-S. Als je in de eerste de beste supermarkt dan ook nog oog in oog staat met een rolmops, die ook „rolmops" blijkt te heten, als boekjes van Dick Bruna een dominante plaats innemen in een boekwinkel en als ie mand je vertelt, dat je in het restau rant „Amsterdam" zuike heerlijke „uit smijters" kunt eten, vraag je je toch even verbijsterd af of je niet per onge luk een paar deuren te ver, in Surina me bent aangeland. Trouwens Amerikanen zullen zo onge veer dezelfde gevoelens hebben. Het drukke, op één uur van de hoofdstad gelegen, internationale vliegveld begint door een drastische verbouwing al aar dig te lijken op een gemiddelde Ameri kaanse „airport"; de skyline van Cara cas lijkt als twee druppels wat^r op die van Houston of Atlanta en het auto park bestaat voor tegen de 90 procent uit lijvige „Amerikanen". De Verenigde Staten en Nederland zijn de grootste investeerders in Venezuela. Maar ook Britse, Japanse, Noorse, Zwitserse, Deense, Duitse, Franse, Itali aanse, Belgische bedrijven storten zich met graagte op de Venezuelaanse markt. Want Venezuela is een rijke en democratische oase in het door armoe en politieke instabiliteit geteisterde La tijns-Amerika. De olie levert het land bijna 20 miljard gulden per jaar op, een gigantisch be drag voor een land met net iets minder inwoners dan Nederland. Maar het is niet genoeg. De Venezolanen consume ren aanzienlijk meer. Ze hebben een voorkeur ontwikkeld voor kostbare im portartikelen, ook als er goede binnen landse alternatieven bestaan. De beter betaalde Venezolaan drinkt meer Ame rikaanse poederkoffie dan de uitsteken de koffie van eigen bodem. Er wordt in Venezuela per hoofd van de bevolking meer Schotse whisky en Franse cham pagne gedronken dan waar ook ter we reld. Een tochtje door het oude stads deel van de havenstad La Guaira ont aardt al gauw in een soort ganzenbord (ga drie plaatsen terug, twee beurten overslaan) als kamerbrede vierwielers zich een weg banen door van verkeers regels gespeende pittoreske straatjes, waar de overburen elkaar vanuit het raam de hand kunnen reiken. Het verkeer is toch een raadselachtig gebeuren in Venezuela. Het land, 27 maal zo groot als Nederland, heeft een wegennet dat ongeveer de helft be draagt van dat in ons land. Daarvan bestaat 600 kilometer uit autosnelweg. Er schijnen verkeersregels te bestaan, maar het ontdekken daarvan vergt waarschijnlijk een langer verblijf dan tien dagen. Het verkeer loopt bij voort during vast „Als we geluk hebben, zijn we er in drie kwartier, maar het kan ook vier uur worden", had onze gast heer op het vliegveld gezegd. Deson danks zijn Venezolanen „engelen", zo geen „heiligen" in het verkeer. Het verkeer wordt grotendeels in onder ling overleg geregeld, waarbij een uit het raam gestoken arm, het belangrijk ste hulpmiddel is. Neringdoenden met 9 Aanleg van een pijpleiding, de slagader van Venezuela's economie. kranten, ijs, frisdranken, speelgoed, souvenirs venten tussen de lange rijen geduldig wachtende automobilisten. Verkeerslichten zijn er nauwelijks en als ze er zijn, maakt niemand de in druk ze op te merken. Het wonderlijke is dat iedereen rustig blijft. Slechts spo radisch klinkt hoorngeschal en je be gint je onwillekeurig nauw verbonden te voelen met al die andere verkeers deelnemers, die bijna zonder uitzonde ring iets moois uitstralen in de trant van „we zitten allemaal in hetzelfde schuitje, laten we maar proberen er iets moois van te maken". Gewend geraakt aan het al zo relaxte verkeer in de Ver enigde Staten en geconfronteerd met dit bijna onaardse verkeersgedrag, vraag je je toch wel af hoe het komt dat het verkeer in Nederland zo vaak de vorm aanneemt van een genadeloze guerrillastrijd. Het zal wellicht iets met het weer te maken hebben. Met voortdurend lood grijze wolken op het dak van je auto bekijk je de zaken waarschijnlijk wat anders dan tegen het decor van een stralend blauwe hemel met hier en daar een verblindend witte wolk, een temperatuur rond de 25 graden, en de wetenschap dat het morgen nagenoeg hetzelfde zal zijn. De meeste Venezola nen wonen in het gebied, dat gerekend wordt tot de uitlopers van het Andesge- bergte. De hoogte Caracas bijvoor beeld ligt op 1000 meter zorgt er ook op 10 graden noorderbreedte voor een merendeels prachtig klimaat. Aan zon en warmte heeft het de Vene zolanen in politiek opzicht lang ontbro ken. Na de afwerping van het Spaanse juk, zorgden dictatoriale regimes lang voor een verstikkend politiek klimaat. In 1958 werd de laatste dictator, Mar cos Perez Jimenez, het land uitgezet. Sedertdien is Venezuela een democratie, één van de zeer weinige in Latijns- Amerika en zeker de oudste. De demo cratie werkt goed, gevaar voor een om wenteling blijkt na 20 jaar geweken. Tekenend voor de democratische ge zindheid is dat een partij, die het open lijk opneemt voor oud-dictator Jimenez, aan de laatste verkiezingen mocht mee doen. De partij haalde slechts een frac- nde De Venezolaanse politiek wordt op dit moment beheerst door twee grote par tijen, de Democratische Actie Partij, die enigszins links van het midden ope reert, en de Sociaal Christelijke Partij, die zo ongeveer in het politieke midden thuishoort. De eerste is de grootste, maar verloor begin vorige maand het presidentschap aan de christelijke par tij. Campagnes en verkiezingen verlie pen zonder noemenswaardige inciden ten. De zege van oppositieleider Luis Herrera Campins, die in maart zal wor den geïnstalleerd als de vijfde democra tisch gekozen president, wordt door nie mand betwist. De nieuwe president krijgt het niet ge makkelijk. Zijn voorganger, Perez, die niet aan de verkiezingen mocht mee doen (een president mag in Venezuela maar één termijn dienen en moet dan minstens tien jaar wachten op een vol gende kans), heeft de economie van het land met een overdadig uitgavenpa troon behoorlijk over de kop gejaagd, maar hij heeft zich daarmee wel een zekere populariteit verworven. Elke aandrang om de buikriem aan te heilen, zal bij de bevolking niet best vallen. Herrera en zelfs Perez' opvolger bij de Democratische Actie Partij hebben in hun campagnes wel gewezen op het verspillend karakter van de regering- Perez, maar waar ze zelf de rem willen aanbrengen, is geen mens duidelijk ge worden. Hun campagnes waren trou wens al niet het beste voorbeeld. De beide topkandidaten lieten zich bijstaan door dure Amerikaanse verkiezingsex perts. Gezamenlijk besteedden zij aan de voornamelijk via de televisie uitge vochten strijd ruim 120 mdjoen gulden. Perez heeft in zijn 5-jarige termijn meer uitgegeven dan in de 15 jaar daarvoor. Hij kon dat mede doen door één van zijn meest opvallende daden: nationalisatie van de olie- en staalindus trie. De nationalisatie en de enorme stijging van de olieprijzen na de ener giecrisis van 1973 hebben de inkomsten van het land in korte tijd verviervou digd. De maatregel lijkt zich nu echter tegen het land te keren. De olie-indu strie blijkt in eigen beheer ineffectief te werken, temeer daar de meeste Venezo laanse olie zo „zwaar" is, dat die niet uit zichzelf van een heuvel af zou stro men. Het land heeft de technologische kennis van de grote oliemaatschappijen nodig om te kunnen blijven tellen als zesde olieproducent in de wereld (derde binnen de OPEC). Voor hun technische medewerking eisen de maatschappijen een aandeel in de Venezolaanse eigen dommen. De regering is daartoe tot nu toe niet bereid geweest. De olie heeft er ook voor gezorgd, dat de landbouw de laatste jaren ernstig is verwaarloosd. Terwijl Venezuela gemak kelijk in staat moet zijn het benodigde voedsel vrijwel geheel zelf te produce ren, neemt de import van agrarische produkten schrikbarend toe. Veel land bouwers hebben de laatste jaren hun bedrijf in de steek gelaten en zijn naar de grote al overbevolkte steden getrokken. Circa een derde van de 2 a 3 miljoen inwoners van Caracas leeft in krotten in de omringende heuvels. Vol gens sommige schattingen komen er wekelijks enkele duizenden bij, niet al leen Venezolanen uit de provincie, maar ook veel vluchtelingen uit omringende landen met dictatoriale regimes. Huis vesting was tot voor kort het grootste probleem, maar het te werk stellen van al deze mensen begint steeds moeilijker te worden. Het toch al grote afvalpro bleem loopt intussen geheel uit de hand. Waar toch al zoveel afval her en der door de stad verspreid ligt, zoeken steeds meer inwoners de kortste en ge makkelijkste weg om zich van hun huisvuil te ontdoen. Een onvoldoende waterleidingnet (dagen zonder storingen zijn schaars) en een gebrekkig functio nerend telefoonsysteem zijn enkele an dere zaken die het voor de nieuwe pre sident erg moeilijk zullen maken de uit gaven drastisch te beperken. De verkie zingsstrijd, waarin bijvoorbeeld het al of niet invoeren van kleur op de zeer Amerikaans georiënteerde televisie een gewichtig punt vormde, was wat dat betreft in ieder geval niet al te hoopge vend. Buitenlandse diplomaten in Caracas noemen de economische crisis „onnodig en onverdedigbaar. Venezuela moet eco nomisch gezond kunnen opereren. Maar dan moet president Herrera zijn landge noten er wel van kunnen overtuigen, dat het tijd wordt dat Venezuela terug keert naar de aarde". DICK TOET Wat goed is voor Washington is nog niet goed voor Wyoming (Van onzer correspondent Dich Toet) Washington Wyoming, waar eens buffels en cowboys het prairiebeeld be heersten, heeft heimwee naar de dagen, waarin deze staat werd beschouwd als het hart van „Het Wilden Westen". De inwoners van Wyoming zitten niet meer op een paard, althans niet mas saal, maar in een auto. En die auto gaat niet hard genoeg. De inwoners van Wyoming, waar elk verzet tegen de federale regering in Washington van harte wordt toegejuicht, willen af van de maximum snelheid van 55 mijl, nog geen 90 km. per uur. ingesteld en sedertdien nauwelijks in discussie geweest. Er wordt in het hele land redelijk goed de hand aan gehou den, zij het dat Wyoming aan de kop staat van het aantal overtreders. „Dat komt", zo zeggen ze in Wyoming, doordat het rijden met zo'n lage snel heid op onze lange, lege snelwegen ab soluut zinloos is. Er vallen bij ons meer doden doordat mensen achter het stuur verveeld of in slaap raken dan door te hard rijden". Hoe dan ook, Wyoming heeft relatief het grootste aantal verkeersdoden. De staat, 6,5 maal zo groot als Nederland en met een inwonertal van nog geen 350.000, wil minstens naar 65 mijl per uur (bijna 105 km.). De senaat in de hoofdstad Cheyenne heeft een dergelijk wetsontwerp ad goedgekeurd, maar het huis van afgevaardigden heeft de zaak nog tegengehouden. Verhoging van de maximum snelheid betekent namelijk dat de staat ruim 100 miljoen gulden zal moeten missen aan federale steun voor de snelwegen. Bovendien zint „Washington" nog op andere wegen om het opvoeren van de maximum snelheid zo onaantrekkelijk mogelijk te maken. „Laat de cowboys maar razen", dacht men aanvankelijk in „Washington", maar nu ook andere staten in het westen (onder andere Co lorado, Californië, Utah, Nevada) aan stalten maken het voorbeeld van Wyo ming te volgen, worden op het hoogste niveau maatregelen voorbereid om het tij te keren. Zoals vrijwel overal elders blijkt de maximum snelheid niet alleen energie maar ook levens te sparen. Van 1973 op 1974 nam het aantal verkeersdoden in de Verenigde Staten af van ruim 54.000 tot 45.000. Intussen heeft zich weer een lichte stijging voorgedaan; maar het totaal ligt nog altijd ruim on der de 50.000. De jaarlijkse benzinebes paring ligt rond de 14 miljard liter. Zoals in Wyoming, waar het huis van afgevaardigden de zaak in ieder geval tijdelijk tegenhield, lijken de meeste parlementen van de staten, vooralsnog huiverig om de zaak door te drukken. „Terecht", zegt men in Washington, „want het is gezien de cijfers nogal een verantwoordelijkheid, die je op je neemt". Maar er staan de voorstanders nog andere wegen open om hun lust tot het verder indrukken van het gaspedaal te bevredigen. In Wyoming en enkele andere staten zijn al acties op gang ge komen om een hogere snelheid des noods via een referendum af te dwin gen. „In New York verspillen ze meer benzine door het wachten voor ver keerslichten dan wanneer wij 70 mijl over de snelweg rijden", aldus senator Dick Sedar van Wyoming. Er staat Washington voorlopig niet veel anders te doen dan het dreigen met het intrekken van subsidie en het geven van zoveel mogelijk publiciteit aan de zegemngen van de 55 mijl. Een recent onderzoek, dat in opdracht van het de partement voor transportzaken werd in gesteld, leverde een ruime meerderheid op voor het handhaven van de lage ma ximum snelheid. Meer dan 55 pet. is er sterk voor, 21 „min of meer". In Wyoming is men er niet erg van on der de indruk. „Wat goed is voor het oosten, hoeft nog niet goed voor ons te zijn", aldus de mensen in de staat, waarvan het officiële motto, zoals iede re Amerikaanse staat dat heeft, luidt: „Gelijke rechten". kunsten kunstenaars In Panorama Mesdag. Zee straat 65b Den Haag wordt van 10-25 maart een tentoon stelling gehouden van schilde rijen, aquarellen, pastels en etsen van Anne van de Laar, José Kruik en Jons Kruik. Galerie Edison. Javastraat 16 Den Haag, exposeert van 10 maart t/m 8 april aquarellen en grafiek van Peter de Leur en schilderijen en aquarellen van Fred van Duijn. Galerie Pulchri Studio, Lan ge Voorhout 15' Den Haag. exposeert van 10 t/m 29 maart schilderijen van Jan Kuiper en schilderijen en te keningen van Annie Borst Pauwels. Het Letterkundig Museum. Juffrouw Idastraat 11 Den Haag, heeft de tentoonstelling '25 jaar Letterkundig Museum onder leiding van Gerrit Bor- gers', een keuze uit de aan winsten van 1954 t/m 1978, aangevuld met foto's en affi ches van tentoonstellingen en met uitgaven van het Letter kundig Museum, verlengd t/m 11 mei. In het Dordrechts Museum wordt van 10 maart t/m 29 april een tentoonstelling ge houden van schilderijen van Willem van Althuis. UTRECHT (ANP) De Utrechtse officier van justitie mr. A. Somerwil heeft giste ren acht maanden gevange nisstraf en een onvoorwaar delijke terbeschikkingstelling geëist tegen de 33-jarige Mie- ke van A., die in september vorig jaar geprobeerd heeft haar toen drie jaar oude dochtertje Monique te ver drinken. Het kind werd gered door een schipper, die haar zag drijven op de lucht onder haar plastic regenjasje. De officier achtte poging tot moord bewezen. Naar zijn mening had mevrouw Van A. haar jongste kind na kalm beraad en rustig overleg om het leven willen brengen. Het tneste verhaal van mevr. Van A. en haar dochtertje Monique begint bij de echt scheiding. De drie kinderen worden aan de vader toege wezen en de moeder blijft al leen achter. Op 8 september haalt ze Monique af bij de gezinsverzorgster, die op de kinderen past. Ze gaan naar Amsterdam, maken er een tochtje met de rondvaartboot en gaan samen uit eten. In middels neemt mevrouw Van A., zoals ze zelf zegt volko men onbewust, haar beslis sing: Monique blijft bij rruj of niemand krijgt haar. Pogin gen om in Amsterdam een kamer voor haar en Monique te vinden, mislukken. In de bus op weg naar huis wordt ze bang: „Als ik Moni que nu terugbreng, zie ik haar nooit meer". In Maars- sen stapt mevrouw Van A. uit, loopt met haar dochtertje naar het Amsterdam Rijnka naal en gooit haar in het wa ter. In paniek rent ze daarna weg, even later meldt ze zich bij de politie in Maarssen. „Het mag niet en het kan niet, dat wist ik", zei me vrouw Van A. tegen recht bankpresident mr. K.S. Bie- ger. „Monique was het liefste dat ik had". Volgens de offi cier jeugdzaken van de rijks- DEN HAAG Een uitzinnig Congresge bouw vierde gisteravond de hernieuwde kennismaking met de Engelse avant-gar de popgroep uit het begin van dit decen nium, Roxy Music. De groep rekende af met de veronderstelling dat reünies saaie bedoeningen zijn, waarop lichtbelegen heren elkaar nog wat lof trachten toe te zwaaien. In een wervelende show van ongeveer anderhalf uur bracht de band een mengeling van oud en nieuw werk ten gehore, op een manier die van een klassegroep als Roxy Music verwacht mag worden, maar die toch tot tevreden heid stemt. Omstreeks half tien kwam de in een glanzend maatkostuum gestoken Bryan Ferry het podium op, om de al enige mi nuten spelende band van zijn vocalen te voorzien. Opening van de titelsong van de nieuwe elpee „Mani festo". Al spoedig bleek dat de invloed van Bryan Ferry, hoewel nog immer aanzienlijk, toch is verkleind in vergelij king met enkele jaren terug. Met name Phil Manzanera, de gitarist en Andy Mackay, de saxofonist, die beiden ook vroeger deel van de groep uitmaakten, eisten meer ruimte voor zich op. Dit had tot gevolg dat er iets vrijer gemusiceerd werd dan in de beginjaren, toen Ferry de touwtjes nog strakker in handen had. De muziek heeft hierdoor aan subtiliteit iets moeten inboeten, maar won enorm aan temperament. Het eerste deel van het concert omvatte, naast nummers van „Manifesto" oud werk, zoals „In Every Dreamhome A He artache", en „Song For Europe". Opval lend was het hier en daar wat onwenni ge spel van de bassist in deze oude Roxy Music-songs. Gezegd moet worden dat in deze composities enkele voor de bassist zeer lastige stukken zitten. In het tweede deel van het concert ging het hem beter af. Toen namelijk kwamen de (nog) meer swingende nummers uit het .repertoire van de groep aan bod. „Casa nova", „Love is the Drug" en „Both Ends Burning" deed de vlam volkomen in de pan slaan. Maar Roxy Music zou Roxy Music niet geweest, zijn, als het slot van het concert niet al het voor gaande zou overtreffen. Nadat de groep even van het podium was verdwenen, speelde men het aloude „Verginia Plain" en „Do the Strand". Alles bij elkaar be leefde het Congresgebouw gisteravond een concert van een niveau, zoals dat zelden gehaald wordt. Henk Meijer jr. politie Utrecht maakte de vrouw, nadat ze zichzelf had aangegeven, bij het verhoren een rustige en beheerste in druk. „Monique niet", aldus de officier van de rijkspolitie, „die zei: „heeft mama ge daan". Ze realiseerde zich wat er gebeurd was. Monique en ook de andere kinderen zijn nu bang voor contact met hun moeder. Voor Moni que zou contact nu zelfs scha de in haar psychische groei betekenen". Advocaat mevr. mr. Bosch zei dat haar cliënt al eerder een poging heeft gedaam om Mo nique om te brengen. „Zij is toen verpleegd, heeft later pil len gekregen, maar verder is er niets gebeurd. Het trieste gevolg daarvan is bekend. In deze zaak is zij evenzeer slachtoffer als haar dochtertje Monique", aldus mr. Bosch. Mieke van A. zei gisteren ten slotte, dat het gebeuren op ie dereen als onwerkelijk over moet komen. „Maar ik heb jaren geleden ook hoop gehad op een normaal, gelukkig le ven. Ik wilde Monique niet kwijt, maar zij heeft ook recht op leven. Daar heb ik toen niet aan gedacht. Ik zal me laten verplegen en daar aan meewerken. Ik hoop dat mijn geduld om aan mezelf te werken voldoende is om te wachten op het moment, dat ik Monique weer zal zien" Met dank voor het aanbrengen van een nieu\ kwartaalabonnement, voor u het Engelse Dart-spel. Een leuk kadootje. i kwartaalabonnee Stuur als dank voor de moeite het Dart-spel r postzegel sturen i

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidse Courant | 1979 | | pagina 7