,We hebben plafond
van ons kunnen
nog niet bereikt..."
„Een jaar in de nationale
jeugd lijkt me erg leuk"
BELANGRIJK SEIZOEN WACHT ROOMBURG ÉN LIDIAN MENTINK:
PORT
LEIDSE COURANT
ZATERDAG 24 FEBRUAR11979 PAGINA 13
UCCESVOLLE HVS-TRAINER JAN MACKAAY:
(Van onze handbalmedewerker)
EN Zondagmiddag even na vie-
Café Het Blesse Paard te Stomp-
barst bijna uit z'n voegen. Het eer-
reufdamesteam van HVS is zojuist via
alleszeggende 10—5 overwinning op
J uit Soest kampioen geworden van
landelijke tweede divisie en automa-
gepromoveerd naar de een na
:te klasse, de landelijke eerste divi-
Miui,"uiteraard moet dit feit op de beken-
iiStompwijkse manier worden gevierd.
allQidden van de hossende menigte be
lt zich ook de man achter dit succes
ir/coach Jan Mackaay, die nu door
hartstochtelijke Stompwijkse suppor-
ichare uit pure genegenheid bijkans
It platgedrukt. In eerste instantie
het de bedoeling de succesvolle
t (in 3 1/2 jaar tijd verantwoorde
voor vier titels, namelijk twee op
wal veld en twee in de zaal!) in deze zo
;n vhet oog aardige entourage „heet van
errij naald" om commentaar te vragen.
aantal (terecht) geproduceerde deci-
laat echter niet toe, dat door wie
ook iets verstaanbaars laat staan
igs wordt uitgebracht,
ir in de week in de niet minder ge-
ige entourage van Jan's Haagse wo-
memoreert Jan Mackaay (34): „Wat
feest, hé. Ja, voor een dorp als
roe jmpwijk met krap 2.000 inwoners bete-
log U een dergelijk kampioenschap een
^eréjeurtenis van de eerste orde. Daarmee
Jas ik niet zeggen dat het mij nu onver-
in jillig laat, integendeel, met de ploeg
ssafe ik bewust naar dit kampioenschap
twe^geleefd. Het betekent uiteindelijk de
in op het werk. En dat er hard voor
;ewerkt, mag gerust worden aangeno-
al e
Het trainingspak heeft plaats gemaakt
voor een stemmig driedelig kostuum, een
sous-chef bij een Haagse verzekerings
maatschappij waardig. Eigenlijk is Jan
Mackaay niet zo dol op vraaggesprekken,
hij blijft het liefst op de achtergrond.
Deze bescheiden instelling siert hem.
Maar naarmate het gesprek vordert
komt Jan Mackaay goed los en is er
voor de schrijver dezes bijna geen speld
meer tussen te krijgen. En je ziet hem
veranderen, je ziet de man die zondags
langs de kant zit terugkeren. Het driede
lig kostuum neemt de kleur van het trai
ningspak weer aan en Jan Mackaay, de
echte, ontwaakt weer. „Ik doe alles in
tensief. ik speel de wedstrijd mee, ik kan
niets half doen. Zaterdags bereid ik me
al voor op het duel van de volgende dag.
Ik analyseer dan de komende tegenstan
der en stel naar aanleiding daarvan het
tactisch concept op. Op maandag houd
ik me dan weer bezig met de analyse
van de gespeelde wedstrijd en verwerk
het resultaat in de trainingen. Het lijkt
wellicht wat overdreven, maar wil je het
serieus doen, dan zal het zo toch onge
veer moeten. Als de speelsters eenmaal
weten, dat hun coach zich optimaal heeft
voorbereid, dan ontstaat er een soort
van zekerheid: zo van, dat kunnen we
aan. Dat is bijvoorbeeld gebeurd bij de
wedstrijd tegen het sterke Utrechtse
Sport Vereent, die wij dank zij een „uit
gekiende" tactiek met 14—2 wonnen, en
nu afgelopen zondag ook tegen BDC. Als
we op dezelfde voet doorgaan, zal HVS
het in de eerste divisie best kunnen
rooien. Deze getalenteerde ploeg (ik heb
ook nog een aantal goede jeugdspeelsters
achter de hand) moet in staat worden
geacht bij de eerste vijf te eindigen.
Overigens ben ik van mening dat we het
plafond van ons kunnen nog niet hebben
bereikt".
De eerste divisie heeft het predikaat een
stuk harder te zijn dan de lagere klas
sen. in het onlangs afgewerkte bekerduel
tegen eerste divisionist Plantenhoek/Fore-
holte had de Stompwijkse formatie toch
duidelijk moeite met de stevige aanpak
van de Voorhoutse dames. Jan Mackaay
fel: „Ik heb niets tegen wat steviger spel,
als het maar fair blijft in bedoelde wed
strijd vond een van de speelsters van
Foreholte (iedereen weet wie ik bedoel)
het nodig, zonder dat de bal in haar
buurt was, de nietsvermoedende Stomp
wijkse aanvalsters (vooral Ank van de
Bosch moest het danig ontgelden) op on
reglementaire wijze af te stoppen. Op
dat ogenblik (het stond 8—8) heb ik mijn
speelsters opdracht gegeven gas terug te
nemen om geen onnodig risico te lopen,
want de competitie was voor ons toen
nog primair. Normaal gesproken had ik
wel mijn tegenmaatregelen genomen.
Dus maatgevend kan het duel tegen Fo
reholte t.a.v. ons incasseringsvermogen
niet worden genoemd. Overigens is het
wel zo, dat de arbitrage, die in de lagere
klassen ronduit matig is te noemen, in
de topklassen beduidend beter is. Hier
door zijn er in verhouding minder moei
lijkheden in het veld. De speelsters we
ten waar ze aan toe zijn. Nee, ik ben
niet bang voor de eerste divisie. We zul
len ons wel terdege voorbereiden op het
nieuwe seizoen. Het is de bedoeling een
groot aantal oefenwedstrijden af te wer
ken".
Het kampioenschap in de tweede divisie
werd behaald in de noordelijke klasse,
die naar men zegt wat gemakkelijker is
Jan Mackaay: middelpunt van een hossende menigte. „Er is ook harö voor gewerkt".
dan de zuidelijke afdeling. Ook bi) de
eerste divisie is daar sprake van. Heeft
HVS voorkeur voor een bepaalde inde
ling?
Jan Mackaay daarover: „Ik geloof niet
dat gesproken kan worden van gemakke
lijker. In beide afdelingen moet voor een
positief resultaat keihard worden
gewerkt. Misschien dat gesteld kan wor
den dat het zuiden door de vele interna
tionale contacten beter handbal speelt,
maar dat hoeft niet perse ook harder in
te houden. Als ik zou mogen kiezen dan
gaat mijn voorkeur uit naar de noorde
lijke afdeling, louter alleen omdat ik op
zie tegen het veelvuldige verre reizen".
Het spelen op topniveau kost geld. De
aanzienlijke reiskosten en de extra trai
ningsuren leggen beslag op een belang
rijk deel van het budget van de vereni
ging. Kan HVS dat zonder sponsoring
nog wel bekostigen, zonder dat dat ten
koste gaat van de rest van de club?
Jan Mackaay: „Bij HVS kun je momen
teel spreken van soft-sponsoring. De ge
zamenlijke Stompwijkse middenstand
steunt de vereniging middels een aan
trekkelijke financiële bijdrage en de eni
ge voorwaarde die men daaraan verbindt
is dat het eerste damesteam via een
tekst op de trainingspakken, die overi
gens weer door de middenstand zijn ge
fourneerd, reclame maakt voor de
Stompwijkse winkeliers. Zoiets kan al
leen maar in zo'n hechte dorpsgemeen
schap".
Door de opmerkelijke successen van
HVS heeft Jan Mackaay zich duidelijk
in de kijker „gespeeld" van clubs die
zitten te springen om een toptrainer en
daarvoor ook best diep in de buidel wil
len tasten. Een aantrekkelijk vooruit
zicht?
„De financiële kant van de zaak is wel
van belang, doch beslist niet zaligma
kend", vindt Jan Mackaay. „Ik prefereer
een harmonieuze sfeer boven een forse
vergoeding. En zolang het bij HVS
„klikt" blijf ik bij de Stompwijkse club.
Misschien ben ik toch teveel een hobby
ist". Voor de Stompwijksen een hele ge
ruststelling. In de Stompwijkse dreven
doen overigens hardnekkige geruchten
de ronde dat de carnavalsvereniging
voornemens is Jan Mackaay te benoe
men tot ereknoeris.... als dat maar goed
gaat.
vv-r?i'®u dsgüw
\KÜS
pkj] '-1
Jl'
,dlnt-
■redactie.
port krant
FC Krant bestaat overi-
,s nog altijd.
mag dan even stil zijn
^eest rondom deze illustere
ïivereniging -r de club is
wel degelijk actief. Soms.
ook vorige week op het
stelijk lyceum Visser 't
ft De traditionele baskets
intmoeting met de leraren
id immers weer op het
jramma en dat is een
I waarbij de rechtgeaarde
Kranter niet wegblijft,
treffen eindigde trouwens
een desillusie voor de
nt-formatie. Hoewel de
g de beschikking had
Hans van Rooden, de
Leidse Parker-speler die
slmatig in de basis van de
r, ise kampioensploeg te vin-
is, werd voor het eerst
drie jaar verloren: 59
reden? Het lerarenteam
Visser 't Hooft trad ook
een gastspeler op. Mit-
11 Plaat deed het heel re-
Vanzelfsprekend houdt
allemaal niet in dat het
■team nu stopt met
2 dtoeren. Wel dat eerst een
ij ersopgave van de tegen-
ider wordt verlangd....
meer inlichtingen: toe-
18 van de Leidse Cou-
t zo lang geleden een „ont-
iting" gehad met de
LV, de beruchte Contact
nmissie voor Leidse Voet-
/erenigingen, waarin het
•rschotense Randstad
>rt als enige niet Leidse
eveneens een zetel heeft
lens die ontmoeting werd
CCLV-vergadering in de
fgenheid gesteld opmerkin-
dan wel grieven aan het
es van de chef-sportredac-
ren van zowel Leidse Cou-
als Leidsch Dagblad te
en.
nuttig, vruchtbaar te noe-
a initiatief van het CCLV-
tuur, dat die maandag
avond in het LDWS-clubhuis
best wel interessante zaken
naar voren bracht. Dit alles
gebeurde daarbij nog eens in
een prettige sfeer de van
tevoren aangeboden vrijgelei
des bleken duidelijk niet no
dig waardoor wij allen met
een tevreden gevoel mochten
terugblikken op deze ontmoe
ting. Niet in het minst overi
gens door de uitstekende, ons
bij het afscheid aangeboden
fles Bordeaux.
Sportkrant (2)
Een van de onderwerpen van
gesprek vormde het fenomeen
sportkrant. Een speciale bijla
ge voor de (voetbal) amateurs
aan het begin van weer een
nieuw seizoen. De CCLV-
groep zag, zo werd verteld,
dit soort uitgaven graag.
Als Leidse Courant-redacteur
ben je dan blij met een der
gelijke uitspraak. Immers: de
laatste drie jaar is een derge
lijke bijlage duizenden brie
venbussen binnengegleden. En
de kans dat dat ook dit jaar
weer gaat gebeuren (ijs en
weder dienende) is nu al erg
groot.
Daarom nu zijn wij nu zo
triest gestemd na het lezen
van LFC's officiële clubor
gaan „Tellefzeetje", waarin
letterlijk staat dat we afgelo
pen seizoen geen sportkrant
hebben gemaakt.
Toch de verkeerde brievenbus
misschien?
Indoor
atletes natuurlijk) niet mee te
genwoordig. De onderlinge
verhouding tussen de drie
Leidse verenigingen mag dan
zo langzamerhand al redelijk
goed zijn geworden, de Leidse
sintelbaan mag dan een ju
weeltje aan het worden zijn,
toch is het niet allemaal roze-
geuren, jawel, maneschijn.
Neem nu die zomerse Leidse
kampioenschappen. Werk
zaamheden aan de Leidse
baan maakten uitwijken naar
Alphen noodzakelijk. Tot
tweemaal toe voorkwam over
vloedige regenval elke activi
teit en de jaarlijkse titelstrijd
(toch een absoluut hoogte
punt) moest definitief worden
afgelast.
Of neem die crosskampioen
schappen van afgelopen
weekeinde. Nu was het de
vorst (en de sneeuw) die de
lopers en loopsters in het
trainingspak, dan wel in bed
hielden. Op achttien maart
zal het weer worden gepro
beerd.
Misschien is het beter om
maar direct de groenoordhal
len te reserveren. Het is weer
iets anders dan zaalvoetbal of
zaalrugby, en je doet tenmin
ste wat....
Het zit de Leidse atleten (en
Ik weet het: het is een sport.
Het is mij bekend: ik wil ook
niet rot doet.
'Maar daarom blijft het plaat
je nog wel aardig. Curling in
de Ton Menken-hal. Bezems,
gepolijste stenen en strak ge
spannen broeken.
De hockeycarrière van Lidian Mentink begon met straathockey, maar zelfs dat is
door de barre winter onmogeliik geworden
(Van onze sportredactie)
LEIDEN Twee doelpunten hielpen de dames van Room
burg over de drempel naar de eerste klasse van de zaalhoc-
keycompetitie. Diezelfde doelpunten betekenden een voorlopig
hoogtepunt in de stormachtige carrière van Lidian Mentink,
die vandaag haar zestiende verjaardag viert Binnen vijf jaar
speelde zij zich in de hoofdmacht van Roomburg. Vorig sei
zoen was zij reeds uitverkoren voor het Zuidhollands B-
jeugdteam. Een verkiezing, die dit jaar werd voortgezet in
het A-elftal van het district Zuid-Holland. Haar twee treffers
in het promotieduel tegen Victoria bekroonden een uitstekend
zaalhockeyseizoen, dat Roomburg weer terug in de hoogste
klasse bracht Bovendien veroverde Lidian Mentink op 30
december met het Zuidhollands jcugdelftal de nationale zaal-
hockeytitel voor districtsteam.
Het begon op een veldje aan de Melchior Treublaan. Lidian:
„Ik speelde op de lagere school vaak met jongens. De meisjes
spelletjes vond ik maar truttig. Ik klom toen veel liever in
bomen, dan dat ik touwtje sprong." En direct erop, lachend:
„maar dat is nu wel anders hoor. Eén van die vriendjes zat
op hockeyen en daar ging ik wel eens een balletje mee slaan.
En van het één kwam het ander. Ik vond het een leuk spel
en
werd ook lid van Roomburg. Na een jaar in een C-elftal
gespeeld te hebben kwam ik ijl de A-l. Dat elftal is drie jaar
bij elkaar gebleven en twee keer gepromoveerd. En nu speelt
het in de hoogste klasse en dat is toch wel leuk voor zo'n
kleine club."
Dit seizoen maakte Lidian met Marleen van Schaik de over
gang naar de senioren. Twee dertigers deden een stapje terug.
„We hebben lang geaarzeld voordat we het deden. We hadden
dit jaar een goede kans om met de A-l het afdelingskampi
oenschap te behalen en dan hadden we kunnen strijden om
het nationaal jeugdkampioenschap, wat natuurlijk leuk zou
zijn geweest." Uiteindelijk werd, mede na enige druk van de
club, die verjonging en verstèrking van het eerste dameselftal
noodzakelijk achtte, toch gekozen voor de senioren. In de zaal
leverden de snelheid en goede sticktechniek van beide meisjes
direkt rendement op. Het vorig jaar door de degradatie verlo
ren gegane terrein werd heroverd.
In de veldcompetitie daarentegen bleven de verrichtingen bij
de verwachtingen achter. Werd na de eervolle tweede plaats
achter Alliance in het seizoen '77/'78 gehoopt op een promotie,
voorlopig moest met een plaats in de middenmoot genoegen
worden genomen. Een tegenvaller, ook voor Lidian, die even
als bij de jeugd de positie van ausputzer inneemt. „Het elftal
is op zich sterk genoeg om kampioen te worden, maar we
vormen te weinig een eenheid. Bovendien zijn we efg onpro-
duktief. We hebben nu al een paar keer gehad, dat we snel
met 1—0 achter kwamen, vervolgens de hele wedstrijd een
groot overwicht hadden en toch niet scoorden. Er is te weinig
samenhang tussen de linies, daar moeten we de komende
wedstrijden maar flink op oefenen. Dan kunnen we volgend
jaar opnieuw proberen een klasse hoger te komen."
Een volgend jaar, dat voor Roomburg erg belangrijk kan wor
den. De heren hebben dankzij de verruimde promotieregeling
de mogelijkheid om naar de eerste klasse door te stoten. De
dames zullen opnieuw een gooi doen naar het kampioenschap.
Daarenboven moet in de zaal het eersteklasserschap verdedigd
worden en dat zal gezien het niveauverschil tussen de klassen
niet eenvoudig zijn.
Op het materiële vlak verandert veel. Er komt een vierde veld
bij en het clubhuis en de kleedgelegenheid worden zo snel
mogelijk verbouwd. Wellicht wordt ook een lichtinstallatie aan
gelegd, hetgeen de trainingsfaciliteiten sterk zou verbeteren.
Ook een jaar, dat voor Lidian erg druk kan worden. De
Bonaventura-scholiere (vierde klas Atheneum) is redelijk wat
tijd kwijt aan de school, is daar ook via de sportcommissie
van de „Schuttersveld-dependance" en enige schoolteams
flink in het sportgebeuren betrokken. Ook de hockeytraining
en -wedstrijden slokken veel tijd op. Daarnaast wil Lidian
een andere sport gaan bedrijven: „Na het Atheneum wil ik
naar de Academie voor Lichamelijke Opvoeding in Den Haag
en daarvoor moet je op sportgebied erg veelzijdig zijn." Bo
vendien lonkt in mei de selectie uit alle districtselftallen van
het nationale jeugdelftal, waar ze haar uiterste best voor zal
doen, want „een jaar in het meisjeselftal lijkt me niet alleen
e/g leerzaam, maar ook ontzettend leuk