,We hebben plafond van ons kunnen nog niet bereikt..." „Een jaar in de nationale jeugd lijkt me erg leuk" BELANGRIJK SEIZOEN WACHT ROOMBURG ÉN LIDIAN MENTINK: PORT LEIDSE COURANT ZATERDAG 24 FEBRUAR11979 PAGINA 13 UCCESVOLLE HVS-TRAINER JAN MACKAAY: (Van onze handbalmedewerker) EN Zondagmiddag even na vie- Café Het Blesse Paard te Stomp- barst bijna uit z'n voegen. Het eer- reufdamesteam van HVS is zojuist via alleszeggende 10—5 overwinning op J uit Soest kampioen geworden van landelijke tweede divisie en automa- gepromoveerd naar de een na :te klasse, de landelijke eerste divi- Miui,"uiteraard moet dit feit op de beken- iiStompwijkse manier worden gevierd. allQidden van de hossende menigte be lt zich ook de man achter dit succes ir/coach Jan Mackaay, die nu door hartstochtelijke Stompwijkse suppor- ichare uit pure genegenheid bijkans It platgedrukt. In eerste instantie het de bedoeling de succesvolle t (in 3 1/2 jaar tijd verantwoorde voor vier titels, namelijk twee op wal veld en twee in de zaal!) in deze zo ;n vhet oog aardige entourage „heet van errij naald" om commentaar te vragen. aantal (terecht) geproduceerde deci- laat echter niet toe, dat door wie ook iets verstaanbaars laat staan igs wordt uitgebracht, ir in de week in de niet minder ge- ige entourage van Jan's Haagse wo- memoreert Jan Mackaay (34): „Wat feest, hé. Ja, voor een dorp als roe jmpwijk met krap 2.000 inwoners bete- log U een dergelijk kampioenschap een ^eréjeurtenis van de eerste orde. Daarmee Jas ik niet zeggen dat het mij nu onver- in jillig laat, integendeel, met de ploeg ssafe ik bewust naar dit kampioenschap twe^geleefd. Het betekent uiteindelijk de in op het werk. En dat er hard voor ;ewerkt, mag gerust worden aangeno- al e Het trainingspak heeft plaats gemaakt voor een stemmig driedelig kostuum, een sous-chef bij een Haagse verzekerings maatschappij waardig. Eigenlijk is Jan Mackaay niet zo dol op vraaggesprekken, hij blijft het liefst op de achtergrond. Deze bescheiden instelling siert hem. Maar naarmate het gesprek vordert komt Jan Mackaay goed los en is er voor de schrijver dezes bijna geen speld meer tussen te krijgen. En je ziet hem veranderen, je ziet de man die zondags langs de kant zit terugkeren. Het driede lig kostuum neemt de kleur van het trai ningspak weer aan en Jan Mackaay, de echte, ontwaakt weer. „Ik doe alles in tensief. ik speel de wedstrijd mee, ik kan niets half doen. Zaterdags bereid ik me al voor op het duel van de volgende dag. Ik analyseer dan de komende tegenstan der en stel naar aanleiding daarvan het tactisch concept op. Op maandag houd ik me dan weer bezig met de analyse van de gespeelde wedstrijd en verwerk het resultaat in de trainingen. Het lijkt wellicht wat overdreven, maar wil je het serieus doen, dan zal het zo toch onge veer moeten. Als de speelsters eenmaal weten, dat hun coach zich optimaal heeft voorbereid, dan ontstaat er een soort van zekerheid: zo van, dat kunnen we aan. Dat is bijvoorbeeld gebeurd bij de wedstrijd tegen het sterke Utrechtse Sport Vereent, die wij dank zij een „uit gekiende" tactiek met 14—2 wonnen, en nu afgelopen zondag ook tegen BDC. Als we op dezelfde voet doorgaan, zal HVS het in de eerste divisie best kunnen rooien. Deze getalenteerde ploeg (ik heb ook nog een aantal goede jeugdspeelsters achter de hand) moet in staat worden geacht bij de eerste vijf te eindigen. Overigens ben ik van mening dat we het plafond van ons kunnen nog niet hebben bereikt". De eerste divisie heeft het predikaat een stuk harder te zijn dan de lagere klas sen. in het onlangs afgewerkte bekerduel tegen eerste divisionist Plantenhoek/Fore- holte had de Stompwijkse formatie toch duidelijk moeite met de stevige aanpak van de Voorhoutse dames. Jan Mackaay fel: „Ik heb niets tegen wat steviger spel, als het maar fair blijft in bedoelde wed strijd vond een van de speelsters van Foreholte (iedereen weet wie ik bedoel) het nodig, zonder dat de bal in haar buurt was, de nietsvermoedende Stomp wijkse aanvalsters (vooral Ank van de Bosch moest het danig ontgelden) op on reglementaire wijze af te stoppen. Op dat ogenblik (het stond 8—8) heb ik mijn speelsters opdracht gegeven gas terug te nemen om geen onnodig risico te lopen, want de competitie was voor ons toen nog primair. Normaal gesproken had ik wel mijn tegenmaatregelen genomen. Dus maatgevend kan het duel tegen Fo reholte t.a.v. ons incasseringsvermogen niet worden genoemd. Overigens is het wel zo, dat de arbitrage, die in de lagere klassen ronduit matig is te noemen, in de topklassen beduidend beter is. Hier door zijn er in verhouding minder moei lijkheden in het veld. De speelsters we ten waar ze aan toe zijn. Nee, ik ben niet bang voor de eerste divisie. We zul len ons wel terdege voorbereiden op het nieuwe seizoen. Het is de bedoeling een groot aantal oefenwedstrijden af te wer ken". Het kampioenschap in de tweede divisie werd behaald in de noordelijke klasse, die naar men zegt wat gemakkelijker is Jan Mackaay: middelpunt van een hossende menigte. „Er is ook harö voor gewerkt". dan de zuidelijke afdeling. Ook bi) de eerste divisie is daar sprake van. Heeft HVS voorkeur voor een bepaalde inde ling? Jan Mackaay daarover: „Ik geloof niet dat gesproken kan worden van gemakke lijker. In beide afdelingen moet voor een positief resultaat keihard worden gewerkt. Misschien dat gesteld kan wor den dat het zuiden door de vele interna tionale contacten beter handbal speelt, maar dat hoeft niet perse ook harder in te houden. Als ik zou mogen kiezen dan gaat mijn voorkeur uit naar de noorde lijke afdeling, louter alleen omdat ik op zie tegen het veelvuldige verre reizen". Het spelen op topniveau kost geld. De aanzienlijke reiskosten en de extra trai ningsuren leggen beslag op een belang rijk deel van het budget van de vereni ging. Kan HVS dat zonder sponsoring nog wel bekostigen, zonder dat dat ten koste gaat van de rest van de club? Jan Mackaay: „Bij HVS kun je momen teel spreken van soft-sponsoring. De ge zamenlijke Stompwijkse middenstand steunt de vereniging middels een aan trekkelijke financiële bijdrage en de eni ge voorwaarde die men daaraan verbindt is dat het eerste damesteam via een tekst op de trainingspakken, die overi gens weer door de middenstand zijn ge fourneerd, reclame maakt voor de Stompwijkse winkeliers. Zoiets kan al leen maar in zo'n hechte dorpsgemeen schap". Door de opmerkelijke successen van HVS heeft Jan Mackaay zich duidelijk in de kijker „gespeeld" van clubs die zitten te springen om een toptrainer en daarvoor ook best diep in de buidel wil len tasten. Een aantrekkelijk vooruit zicht? „De financiële kant van de zaak is wel van belang, doch beslist niet zaligma kend", vindt Jan Mackaay. „Ik prefereer een harmonieuze sfeer boven een forse vergoeding. En zolang het bij HVS „klikt" blijf ik bij de Stompwijkse club. Misschien ben ik toch teveel een hobby ist". Voor de Stompwijksen een hele ge ruststelling. In de Stompwijkse dreven doen overigens hardnekkige geruchten de ronde dat de carnavalsvereniging voornemens is Jan Mackaay te benoe men tot ereknoeris.... als dat maar goed gaat. vv-r?i'®u dsgüw \KÜS pkj] '-1 Jl' ,dlnt- ■redactie. port krant FC Krant bestaat overi- ,s nog altijd. mag dan even stil zijn ^eest rondom deze illustere ïivereniging -r de club is wel degelijk actief. Soms. ook vorige week op het stelijk lyceum Visser 't ft De traditionele baskets intmoeting met de leraren id immers weer op het jramma en dat is een I waarbij de rechtgeaarde Kranter niet wegblijft, treffen eindigde trouwens een desillusie voor de nt-formatie. Hoewel de g de beschikking had Hans van Rooden, de Leidse Parker-speler die slmatig in de basis van de r, ise kampioensploeg te vin- is, werd voor het eerst drie jaar verloren: 59 reden? Het lerarenteam Visser 't Hooft trad ook een gastspeler op. Mit- 11 Plaat deed het heel re- Vanzelfsprekend houdt allemaal niet in dat het ■team nu stopt met 2 dtoeren. Wel dat eerst een ij ersopgave van de tegen- ider wordt verlangd.... meer inlichtingen: toe- 18 van de Leidse Cou- t zo lang geleden een „ont- iting" gehad met de LV, de beruchte Contact nmissie voor Leidse Voet- /erenigingen, waarin het •rschotense Randstad >rt als enige niet Leidse eveneens een zetel heeft lens die ontmoeting werd CCLV-vergadering in de fgenheid gesteld opmerkin- dan wel grieven aan het es van de chef-sportredac- ren van zowel Leidse Cou- als Leidsch Dagblad te en. nuttig, vruchtbaar te noe- a initiatief van het CCLV- tuur, dat die maandag avond in het LDWS-clubhuis best wel interessante zaken naar voren bracht. Dit alles gebeurde daarbij nog eens in een prettige sfeer de van tevoren aangeboden vrijgelei des bleken duidelijk niet no dig waardoor wij allen met een tevreden gevoel mochten terugblikken op deze ontmoe ting. Niet in het minst overi gens door de uitstekende, ons bij het afscheid aangeboden fles Bordeaux. Sportkrant (2) Een van de onderwerpen van gesprek vormde het fenomeen sportkrant. Een speciale bijla ge voor de (voetbal) amateurs aan het begin van weer een nieuw seizoen. De CCLV- groep zag, zo werd verteld, dit soort uitgaven graag. Als Leidse Courant-redacteur ben je dan blij met een der gelijke uitspraak. Immers: de laatste drie jaar is een derge lijke bijlage duizenden brie venbussen binnengegleden. En de kans dat dat ook dit jaar weer gaat gebeuren (ijs en weder dienende) is nu al erg groot. Daarom nu zijn wij nu zo triest gestemd na het lezen van LFC's officiële clubor gaan „Tellefzeetje", waarin letterlijk staat dat we afgelo pen seizoen geen sportkrant hebben gemaakt. Toch de verkeerde brievenbus misschien? Indoor atletes natuurlijk) niet mee te genwoordig. De onderlinge verhouding tussen de drie Leidse verenigingen mag dan zo langzamerhand al redelijk goed zijn geworden, de Leidse sintelbaan mag dan een ju weeltje aan het worden zijn, toch is het niet allemaal roze- geuren, jawel, maneschijn. Neem nu die zomerse Leidse kampioenschappen. Werk zaamheden aan de Leidse baan maakten uitwijken naar Alphen noodzakelijk. Tot tweemaal toe voorkwam over vloedige regenval elke activi teit en de jaarlijkse titelstrijd (toch een absoluut hoogte punt) moest definitief worden afgelast. Of neem die crosskampioen schappen van afgelopen weekeinde. Nu was het de vorst (en de sneeuw) die de lopers en loopsters in het trainingspak, dan wel in bed hielden. Op achttien maart zal het weer worden gepro beerd. Misschien is het beter om maar direct de groenoordhal len te reserveren. Het is weer iets anders dan zaalvoetbal of zaalrugby, en je doet tenmin ste wat.... Het zit de Leidse atleten (en Ik weet het: het is een sport. Het is mij bekend: ik wil ook niet rot doet. 'Maar daarom blijft het plaat je nog wel aardig. Curling in de Ton Menken-hal. Bezems, gepolijste stenen en strak ge spannen broeken. De hockeycarrière van Lidian Mentink begon met straathockey, maar zelfs dat is door de barre winter onmogeliik geworden (Van onze sportredactie) LEIDEN Twee doelpunten hielpen de dames van Room burg over de drempel naar de eerste klasse van de zaalhoc- keycompetitie. Diezelfde doelpunten betekenden een voorlopig hoogtepunt in de stormachtige carrière van Lidian Mentink, die vandaag haar zestiende verjaardag viert Binnen vijf jaar speelde zij zich in de hoofdmacht van Roomburg. Vorig sei zoen was zij reeds uitverkoren voor het Zuidhollands B- jeugdteam. Een verkiezing, die dit jaar werd voortgezet in het A-elftal van het district Zuid-Holland. Haar twee treffers in het promotieduel tegen Victoria bekroonden een uitstekend zaalhockeyseizoen, dat Roomburg weer terug in de hoogste klasse bracht Bovendien veroverde Lidian Mentink op 30 december met het Zuidhollands jcugdelftal de nationale zaal- hockeytitel voor districtsteam. Het begon op een veldje aan de Melchior Treublaan. Lidian: „Ik speelde op de lagere school vaak met jongens. De meisjes spelletjes vond ik maar truttig. Ik klom toen veel liever in bomen, dan dat ik touwtje sprong." En direct erop, lachend: „maar dat is nu wel anders hoor. Eén van die vriendjes zat op hockeyen en daar ging ik wel eens een balletje mee slaan. En van het één kwam het ander. Ik vond het een leuk spel en werd ook lid van Roomburg. Na een jaar in een C-elftal gespeeld te hebben kwam ik ijl de A-l. Dat elftal is drie jaar bij elkaar gebleven en twee keer gepromoveerd. En nu speelt het in de hoogste klasse en dat is toch wel leuk voor zo'n kleine club." Dit seizoen maakte Lidian met Marleen van Schaik de over gang naar de senioren. Twee dertigers deden een stapje terug. „We hebben lang geaarzeld voordat we het deden. We hadden dit jaar een goede kans om met de A-l het afdelingskampi oenschap te behalen en dan hadden we kunnen strijden om het nationaal jeugdkampioenschap, wat natuurlijk leuk zou zijn geweest." Uiteindelijk werd, mede na enige druk van de club, die verjonging en verstèrking van het eerste dameselftal noodzakelijk achtte, toch gekozen voor de senioren. In de zaal leverden de snelheid en goede sticktechniek van beide meisjes direkt rendement op. Het vorig jaar door de degradatie verlo ren gegane terrein werd heroverd. In de veldcompetitie daarentegen bleven de verrichtingen bij de verwachtingen achter. Werd na de eervolle tweede plaats achter Alliance in het seizoen '77/'78 gehoopt op een promotie, voorlopig moest met een plaats in de middenmoot genoegen worden genomen. Een tegenvaller, ook voor Lidian, die even als bij de jeugd de positie van ausputzer inneemt. „Het elftal is op zich sterk genoeg om kampioen te worden, maar we vormen te weinig een eenheid. Bovendien zijn we efg onpro- duktief. We hebben nu al een paar keer gehad, dat we snel met 1—0 achter kwamen, vervolgens de hele wedstrijd een groot overwicht hadden en toch niet scoorden. Er is te weinig samenhang tussen de linies, daar moeten we de komende wedstrijden maar flink op oefenen. Dan kunnen we volgend jaar opnieuw proberen een klasse hoger te komen." Een volgend jaar, dat voor Roomburg erg belangrijk kan wor den. De heren hebben dankzij de verruimde promotieregeling de mogelijkheid om naar de eerste klasse door te stoten. De dames zullen opnieuw een gooi doen naar het kampioenschap. Daarenboven moet in de zaal het eersteklasserschap verdedigd worden en dat zal gezien het niveauverschil tussen de klassen niet eenvoudig zijn. Op het materiële vlak verandert veel. Er komt een vierde veld bij en het clubhuis en de kleedgelegenheid worden zo snel mogelijk verbouwd. Wellicht wordt ook een lichtinstallatie aan gelegd, hetgeen de trainingsfaciliteiten sterk zou verbeteren. Ook een jaar, dat voor Lidian erg druk kan worden. De Bonaventura-scholiere (vierde klas Atheneum) is redelijk wat tijd kwijt aan de school, is daar ook via de sportcommissie van de „Schuttersveld-dependance" en enige schoolteams flink in het sportgebeuren betrokken. Ook de hockeytraining en -wedstrijden slokken veel tijd op. Daarnaast wil Lidian een andere sport gaan bedrijven: „Na het Atheneum wil ik naar de Academie voor Lichamelijke Opvoeding in Den Haag en daarvoor moet je op sportgebied erg veelzijdig zijn." Bo vendien lonkt in mei de selectie uit alle districtselftallen van het nationale jeugdelftal, waar ze haar uiterste best voor zal doen, want „een jaar in het meisjeselftal lijkt me niet alleen e/g leerzaam, maar ook ontzettend leuk

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidse Courant | 1979 | | pagina 13