mNNELIES HEEFT
IEE/V VASTE VRIEND:
IP MOORTJE
Dansensemble Achalay vertrouwt
na rampspoed op nieuwe toekomst
'irig achter de schapen aan
Wekelijks verschijnt in de Leidse Courant de rubriek „Hond
zoekt huis". In deze rubriek wordt een hond beschreven die
het asiel verblijft om daar een zekere dood tegemoet te
gaan... tenzij het dier een goed tehuis vindt. De in de rubriek
beschreven honden zijn alle door hondenbezitters naar het asiel
gebracht. Om uiteenlopende redenen, vaak begrijpelijk, maar
soms ook volslagen onzinnig. De in „hond zoekt huis" beschre
ven dieren zijn alle goed gezond, hebben een wormkuur
ondergaan en zijn volledig ingeënt. Tegen betaling van ca. 60
gulden ten bate van zwerfdieren zijn ze af te halen. Adres:
Nieuw Leids Dierenasiel, Besjeslaan 6b, Leiden. Tel.: 131670.
Geopend di. t/m vr. 10.00-12.00 en 14.00-17.00 uur. Zaterdag van
10.00-12.00 en 14.00-16.00 uur. Zondag en maandag gesloten.
Op rni|n omwegen door stad en land kom
ik graag mensen tegen. Elke morgen tussen
tien en elf uur kunt u mij telefonisch vertel
len wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Het nummer van mijn geduldi
ge telefoon is 071-122244; u kunt dan naar
toestel 18 vragen.
lelies van der
k^alk, negen jaar,
r °lerc*e klassertje in
oordwijkerhout,
leeft een vaste
iend: Moortje
ük efenaamd. Moortje is
en sfen nog lang geen
aar oud hennetje; een
■jrielgevallet j e dat ook
el „patrijsje" wordt
noemd door
elies' vader,
ientehandelaar Van
rValk aan de
ïrkstraat. Annelies
geen hond of
om mee te
en te
die - als haar
vriendinnetje haar
lang in de armpjes
houdt - de oogjes van
loomheid en
voldoening sluit. Maar
dat is hooguit tussen
kwart over twaalf en
kwart over één, als
Annelies vrij is. In
juli vorig jaar kwam
Moortje uit haar
schaal, samen met een
stuk of zes broertjes
en zusjes. Maar ze
bleef de kleinste van
het nest en kleine
Annelies zei meteen
tegen d'r ouders: „die
is van mij
Niet lang daarna ging
Annelies meteen al elke
dag, soms wel vijf keer,
met de kip op stap. In de
wandelwagen, naast de pop,
zit Moortje meestal. Of
soms zit het dier er alleen
in en moet de pop eruit
Dan gaat het naar de
slager, waar Moortje een
stuk worst krijgt, en naar
de bakker die in
kruimeltjes brood voorziet
Half Noordwijkerhout kent
intussen Annelies en haar
vaste verkering Moortje, die
„als de laatste kwam en zo
klein bleef'. Annelies
maakte het zelfs een keer
te bont: ze kwam in het
pikkedonker in d'r pyjama
en op de slof f en van pa
naar beneden (ze kon niét
slapen, zei ze later) en
haalde Moortje uit de ren
en nam haar mee naar bed.
Moortje bleef een gevalletje
apart en kroop almaar door
het kippegaas en ging met
Annelies mee.
Overigens blijft Moortje nog
aan de leg ook: ze verrast
de familie praktisch elke
dag met een klein eitje.
Moortje is een gezellig
beest, maar ze kan nog
steeds niet wennen aan
huismuis „Tijger", die met
hartkloppinkjes nu en dan
in Annelies' eigen handmuis
mag liggen, terwijl Moortje
zich ervan distantieert.
Grijze „Tijgertje" is dan
ook nog steeds niet mee
bakker, laat staan naar de
fritestent Moortje opeten?
Een krankzinnige vraag die
voor de grap ooit werd
gesteld. Annelies dreef haar
vader, die kampioen
postduivenshow van de hele
Bollenstreek is, meteen in
het nauw: „Als je dat maar
uit je hoofd laat, anders
laat ik al je duiven los".
Nee hoor, Moortje gaat de
pot niet in. Toch is
Annelies een type: in plaats
van een appel neemt ze een
rauwe aardappel mee naar
school. Pa van der Valk
zegt:,Nou, ik geef 't je te
doen, want een rauwe
aardappel is niet te
pruimen
^-AP/REGIO LEIDSE COURANT ZATERDAG 10 FEBRUAR11979 PAGINA 5
Folkloristisch vuur wordt aangewakkerd door benefietvoorstelling
De vurige klap kwam on
verwacht en zeer fel aan. In
de vroege zaterdagse uren
van 3 februari werd brand
gesticht in de ZMOK-school
aan de Leidse Hoge Mors-
weg. Schoolgebouw, dat niet
verzekerd was, ging verlo
ren, maar ook zowat alle
stoffelijke bezittingen van
de twaalf jaar bestaande
groep die het folkloristisch
dansensemble Achalay uit
maakt De 22 dansers en
danseressen waren even te
voren nog actief geweest in
Zoetermeer. Al gauw kwam
men erachter, dat zowat
alle achtergelaten bezittin
gen in het vuur gesneuveld
waren. Alleen de kostuums
die bij het optreden in Zoe
termeer werden gedragen
zijn nu nog de tastbare be
wijzen van een glorierijk
tijdperk. Evert Elsenaar, se
cretaris van de stichting
Dansensemble Achalay, te
vens zakelijk leider en ta-
kenverdeler, is de schrik
bijna te boven en heeft in
middels energiek de weder
opbouw van de groep ter
hand genomen.
Ach, het is allemaal vrij
snel verteld. Al een jaar of
zes werkt Achalay nauw sa
men met het Leids Zigeune
rorkest Csardas. „Samen
verzorgen we complete
avondvullende programma's
in afgehuurde theaters. We
nemen alles voor eigen re
kening en niet tevergeefs,
want de belangstelling is
overal erg groot tot uitstel-
pend. We doen van alles op
het gebied van folklore,
daarbij sterk georiënteerd
op de Balkan, maar ook de
Nederlandse volkskunst op
het terrein van de dans en
de Israëlische krijgen ken
nen bij ons aan hun trek.
Binnenkort komt ook de
Amerikaanse folklore aan
bod".
Achalay, op het moment
bloedend uit vele wonden,
heeft zich in de twaalf jaar
van haar bestaan ontwik
keld tot een echt theater
dansensemble. Zestig pro
cent van het bestand is nog
studerende, de rest is afge
studeerd en heeft werk ge
vonden binnen hét maat
schappelijk bestel. Er wordt
gewerkt onder een eigen
dansleider-choreograaf,
maar buitendien wordt ook
veel choreografie aange
kocht. „Ik kan nou wel
gaan zitten vertellen over
onze successen in eigen
land en ver daarbuiten,
maar daar is deze tot nog
toe gevierde groep niet mee
geholpen. We hebben er le
lijk naastgezeten", verzucht
nu Evert Elsenaar; „de
maatschappijen weigerden
ons destijds en bloc-te ver
zekeren, omdat ze het on
derkomen in de school aan
de Hoge Morsweg (zonder
nachtelijk toezicht en zo) te
onveilig achtten. Ach, iets
naars zal ons wel niet over
komen, meenden we. Maar
ziedaar; we zitten nu mid
den in de moeilijkheden.
Overigens wel gerugges-
teund door hartverwarmen
de hulp en reacties van al
lerlei instanties".
Ook het Leidse bedrijfsle
ven, middenstand, winke
liersverenigingen, perso
neelsverenigingen (die Acha
lay in de loop der jaren bij
zonder hebben weten te
waarderen bij tal van optre
dens) kunnen hulp verlenen
op het gebied van appara
tuur, meubilair en attribu
ten. Actievoerder Elsenaar
meent, dat, mocht het dan
sensemble straks een nieuw
onderkomen vinden - en de
kans daarop is, dank zij de
fijne medewerking van bur
gemeester Vis van Leiden
en andere medewerkers ten
stadhuize, zeer groot- dan
nog zal Achalay verlichting
smateriaal, spiegels, meubi
lair en alles wat een dan
sensemble nodig heeft om
goed te kunnen repeteren,
zitten en verblijven, moeten
kunnen verwerven.
Leiden heeft maar één dan
sensemble zoals Achalay;
een bloeiende bloem in het
vaderlands folkloristische
dansgebeuren. De rampzali
ge brand heeft de ijver bij
dit toegewijde stel niet ver
teerd. Zoals Elsenaar zegt:
„We willen weer dan dan
sen en alles van de grond
af herbouwen. Ik ben over
tuigd van de grote steun
van velen in de Leidse ge
meenschap. Het bestaat nog
steeds: een brok hulpvaar
digheid en saamhorigheid.
Daar doen wij nu met ver
trouwen een beroep op.
Achalay is nog te jong en
te warmbloedig, te spontaan
en veel te leven sla-achtig
om nu al het bijltje erbij
neer te leggen".
In "concreto" organiseert
Achalay (zelf optredend in
het enig overgebleven dans-
kostuum en daarna des
noods in jeans en T-shirts)
op zaterdagavond 24 febru
ari in de Stadsgehoorzaal
een benefietvoorstelling met
bal na. Een klein beetje
treurnis, maar daarbij een
stoot in de goede richting.
Deze liefdadigheids-, bal-,
dans- en muziekvoorstelling
moet een opbrengst leveren
die geheel ten goede komt
aan het Kostuumfonds dat
inderhaast is geformeerd.
Er zal weinig worden ge
huild op die avond, want
voor aktieve volksdansers is
er volop gelegenheid zich te
ontplooien op de klanken
van volksmuziekorkest Ran
ja. Verder verlenen mede
werking zigeunerorkest
Csérdés, het Zuidameri-
kaanse ensemble Conjunto
Yaravi, orkest Mioritsa, de
Roemeense zangeres Forici-
ca Doinas, het dansensem
ble Baluta uit Den Haag,
Popoldancantoj uit Rotter
dam en nog vele anderen.
Benefietprijs, all in: tien
gulden per persoon. Na af
loop mag men verwachten,
dat Achalay een stuk is op
gefleurd. Verder is elke bij
drage in het kostuumfonds
van Achalay, hoe miniem
ook, hartelijk welkom op gi
ronummer 33.97.589 tn.v.
Penningmeester Achalay,
Leiderdorp, onder het mot
to: "Help Achalay uit de
brand".
24 oktober 1978 heeft de Duitse
er Tosca het niet breed gehad,
die datum werd zij van hot naar
esleept en kon nergens haar draai
Ze kwam van een boerderij in
wijk. Ze moest daar weg omdat
rtdurend achter de schapen aan-
En niet achter de schapen van
igen baas, maar achter die van de
an. En dat is natuurlijk altijd nog
aadje erger. Ze deed de dieren
'•waad, maar veroorzaakte zoveel
in de gelederen der schapen, dat
igenaar iedere morgen weer op
on naar vijf of zes vermiste die-
kwam dus in het asiel terecht op
wuste 24ste oktober. Het vinden
n nieuwe baas leverde echter voor
niet het minste probleem op, ge-
iar uiterlijk. Het feit dat zij geen
>om heeft is waarschijnlijk het eni-
Schil met haar wel geregistreerde
noten. Tosca's uiterlijk is zeer at-
,4 en dat is de reden dat zij na
0lrie weken alweer hoog en breed
i nieuwe baas vertoefde. Haar om-
beden leken optimaal. Noordwijk
aar nieuwe thuis geworden, en de
f-id van het strand is voor honden
tosca's formaat dé oplossing. On-
dat van deze faciliteit ruim ge-
'werd gemaakt, ontstonden er toch
f meer ernstige problemen. Na ver
loop van tijd begon Tosca naar de kin
deren te grommen. In overleg met asiel
beheerder Will Tiele werd besloten om
niet af te wachten tot Tosca werkelijk
zou gaan bijten, maar haar direct naar
het asiel terug te brengen.
Precies drie weken had Tosca's Noord-
wijkse avontuur geduurd. Merkwaardig
was wel dat Tosca's eerste baas, uit
Stompwijk, had gezegd dat de hond
voortreffelijk met kinderen op kon schie
ten. Will Tiele nam de proef op de som
om uit te vinden of de fout bij Tosca
dan wel bij het Noordwijkse gezin lag.
Hij plaatste Tosca weer bij een gezin
met kinderen, die bovendien al een hond
hadden. Een Duitse herder. Ook deze
test liep falikant mis. Behalve dat Tosca
agressieve neigingen ten opzichte van de
kinderen vertoonde, bleek zij ook geen
beste maatjes met de herder te kunnen
worden. Snel werd zij dus naar het asiel
geretourneerd. Het afscheid viel zwaar,
want ondanks alles waren de gezinsleden
toch veel van Tosca gaan houden. Heel
typerend voor het karakter van Tosca.
Op zich is het een schat van een dier,
aanhankelijk, speels, redelijk gehoorzaam
en huiselijk. Het enige probleem is dat
Tosca de juiste baas in de juiste omstan
digheden nog niet heeft gevonden.
Ondertussen was haar gezondheid wel
achteruitgegaan.
Ze kreeg heimwee en vermagerde snel.
Haar weerstand nam af en ze werd aan
ook ziek. Ze kreeg ernstige bloedarmoe
de en de dierenarts begon het somber in
te zien. Met staalinjecties kon hij Tosca
echter op de been houden tot zij uit
zichzelf weer begon te eten. Op dat mo
ment was de crisis voorbij, en nu, na
veertien dagen is Tosca weer gezond ver
klaard, hoewel ze nog broodmager is.
Voordat ze weer geheel op haar normale
gewicht is zullen er nog wel twee maan
den verstrijken. Het belangrijkste is dat
ze nu weer naar een nieuwe baas mag
en dat werkt ook bevorderlijk op haar
herstel.
Haar nieuwe baas moet echter wel aan
een paar voorwaarden voldoen. Geen
kinderen (althans niet beneden de veer
tien jaar) in huis en liefst ook geen an
dere huisdieren. Voldoende ruimte in
huis en goede mogelijkheden om (veel)
met Tosca te wandelen. Wordt aan deze
voorwaarden voldaan dan kan men zich
in het bezit stellen van een droomhond.
Tot slot een uiterlijke beschrijving van
Tosca. De kleuren zijn bruin in hoofd
zaak, en wit. Een kortharige vacht, fla
poren en een halflange staart. Tosca is
ongeveer vijfenvijftig centimeter hoog.
Chocka, het hondje van vorige week
heeft helaas nog geen nieuw thuis gevon
den. Eén telefonische reactie kwam er
wel van een man die beloofde te zullen
komen kijken. Daar heeft Will Tiele ech
ter nooit meer iets van gehoord.
BART SPIJKER
Evert Elsenaar, in een van de geredde kostuums toont wat restantèn van de
brand.
Achalay in betere dagen, g
Elsenaar denkt nog even te
rug aan de galge-humor, die
onmiddellijk na de brand
de kop opstak: „de zaal
commissie zal morgen wel
veel werk te doen heb
ben. Achalay was zo vol
van verwachtingen en dacht
met voldoening terug aan
inslaande voorstellingen, tot
in Zagreb toe. En er stond
nog zoveel meer op stapel.
Daar schijnt een streep
doorheen te zijn gehaald.
Maar er wordt teruggevoch
ten door deze betrekkelijk
kleine vereniging, een stich
ting met nog geen 25 leden.
Achalay, een typische
naam, waarvan de her
komst in Zuid-Amerika ligt.
Evert Elsenaar: „In oor
spronkelijke Latijns-Ameri
kaanse dialecten, zoals die
bijvoorbeeld in Peru wor
den gesproken, betekent
Achalay "o, wat mooi.
De naamgeving van onze
groep werd op de klank ge
kozen door een "vreemde
geest" binnen onze kring.
Maar nu is het niet "mooi"
iekt in Zagreb.
meer. Wat we kwijt zijn is
bijna niet in geld uit te
drukken. Je zou kunnen
zeggen: meer dan driekwart
ton, maar er zijn originele
kostuums bij die niet meer
te vervangen zijn".
Daar had jè, zeg maar, die
oorspronkelijke Marker kos
tuums (het Arnhems Open
luchtmuseum werd daar
"bijna delirisch van, zo
mooi vond men die"). Re
constructie daarvan zal wel
heel erg moeilijk zijn. Dan
was er die Moldavische rijk
geborduurde kledij. Hoe
kom je daar weer aan? En
die specifieke Joegoslavi
sche dahsschoentjes en
danssokken: hoe vervang je
die? Daar zou maandenlang
werk aan vastzitten. Else
naar: „meer dan honderd
kostuums zijn we kwijt, met
meer dan 645 kostuumde-
len. En de rest die verloren
ging: geluidsapparatuur, ar
chief, herinneringen, ge
luidsbandenHet is nooit
helemaal te herstellen, maar
we zouden weer een begin
kunnen maken met de hulp
van anderen
Achalay wil gewoon weer
gaan dansen, want het zit
de leden in het bloed. Alles
van de grond af herbou
wen, door middel van een
actie die je zou kunnen
noemen "Achalay herrijst".
Die actie is er. Ze is gericht
op de hele Leidse bevol
king, bedrijfs- en vereni
gingsleven; op iedereen dus
die Achalay een warm hart
toedraagt. Evert Elsenaar:
„Achalay wil zoveel moge
lijk haar verloren gegane
danskostuums reconstrueren
aan de hand van foto's en
nog bestaande afbeeldingen.
Leidse vrouwen en andere
die kunnen patroontekenen,
naaien, breien en borduren
worden van harte uitgeno
digd. Ook zeer welkom zijn
zijde, katoen, kant, wol,
kunststoffen en andere ma
terialen. Wie denkt, Achalay
een steuntje te kunnen ge
ven, wordt uitgenodigd dit
te doen via een briefkaartje
aan Achalay, postbus 1068
in Leiden.
