Café
Nozeman
6ETAK?
■bh—Mn..-».», m—b« m in 111111H1111111IH14
DEZE WEEK IN DE BIOSCOPEN
Tiïiïti ss*
CHARLTON HESTON ZAG HET
AL AANKOMEN
Video en de speelfilms
op de televisie
Duivelse Damien maakt nieuwe slachtoffers
EN VERDER
JAAGT OP
DE BLAUWE
HAAI
LEIDSE COURANT VRIJDAG 5 JANUAR11979 PAGINA 7
Wfrip!
De stoere Charlton Heston,
die op de bres stond voor
de verdrukten in spektakels
als „Ben Hur" en „El Cid",
het hoofd koel hield in
rampenfilms als „Earthqua
ke" en „Two minute war
ning" zag het jaren geleden
al aankomen. Toen pleitte
hij als voorzitter van de
vakbond van Amerikaanse
filmacteurs in het Amster
damse Okura-hotel al voor
een regeling, zodat zijn met
minder vette rollen bedeel
de collega's, die vrijwel da
gelijks hun gezichten op
het televisiescherm te zien
kregen in oude speelfilms,
ook een graantje zouden
meepikken van de voor
deze rechten betaalde films.
Wat er van deze actie van
Heston tercht gekomen is,
weten we niet,maar Heston
had destijds één ding nog
niet voorzien: de enorme
vlucht die de videorecorder
in enkele jaren zou maken.-
En zo kan het gebeuren dat
we diezelfde Charlton Hes
ton nu thuis, samen met
Sophia Loren, in een heel
klein doosje in onze huiska
mer hebben, zodat we, als
we daar behoefte aan heb
ben op ieder gewenst mo
ment even „El Cid"- en dan
nog wel Frans nagesynchro
niseerd - op onze beeldbuis
kunnen roepen. Zonder
Heston of Sophia daar ook
maar een cent voor te beta
len.
Nog steeds is een videore
corder een aanschaf, die
een flinke bres slaat in uw
banksaldo. Maar dat weer
houdt tegenwoordig steeds
minder Nederlanders om
zich, voor welke reden dan
ook, zo'n apparaat van een
kleine drie mille aan te
schaffen. Het kan zijn voor
sportuitzendingen - in sep
tember was van een be
paald merk geen recorder
meer te krijgen omdat Mo
hammed Ali 's nachts op de
buis kwam - dan wel om
zijn favoriete programma
op de band vast te leggen
en te bewaren. Barkeepers
gingen tot aanschaf over
om na sluitingstijd op hun
gemak het programma dat
zij hadden moeten missen
nog even te bekijken en zo
zal het in andere beroepen
met ongeregelde werktijden
wel niet anders zijn gegaan.
Wie het om oude en soms
niet eens zo oude speelfilms
gaat, komt nu door de ka
beltelevisie ook een groot
deel van het westen des
lands ongestoord België en
Duitsland kan ontvangen,
ruimschoots aan zijn trek
ken. In de achter ons lig
gende weekeinden zelfs zo,
dat het moeilijk kiezen was.
Nu kan de ware filmgek
Duitsland meestal wel ver
geten, tenzij het om een
oorspronkelijk Duits gespro
ken film als Helmut Kaut-
ner's „Der Hauptmann von
Köpenick" met Heinz Rüh-
mann uit 1956 gaat Niets is
zo erg als twee typisch En
gelse acteurs als Sir Lau
rence Olivier en Michael
Caine sappig Duits te horen
praten in Joseph L. Mankie-
wicz's sterk op de dialoog-
gerichte verfilming van de
detectivethriller „Sleuth".
Het meest afgrijselijke was
misschien nog wel de Uit
zending van de musical
„My fair lady" uit 1964,
waarin zelfs de liedjes door
een Duitse collega van Seth
Gaikema waren vertaald en
Audrey Hepburn een soort
Duits-cockney in de mond
ten of het nu Spanjaarden dan wel Amerikaanse
filmacteurs zijn, nu zelf in een videocassette opge
borgen.
gelegd kreeg, waar ieder
pas in dat land arriverende
gastarbeider zich voor zou
schamen.
Nee, dan is België een veel
vruchtbaarder video-filmter
rein. Vooral op de zaterdag
middag om half drie, als
men films uitzendt waar de
Nederlandse televisie niet
aan heeft gedacht of - om
dat de Nederlandse bios
coopbond de touwtjes wat
de uit te zenden films be
treft stevig in handen heeft
- niet aan kon komen. Zo
konden we op die middagen
achtereenvolgens de Laurel
en Hardy-klassiekers „Fra
Diavolo" en „Bonnie Scot
land" opnemen, evenals de
geluidsversie van Chaplin's
„The circus" plus de voor
treffelijke Chaplin-documen-
taire „The gentleman
tramp".
Middagvullende tekenfilm
zijn er ook zoals UPA's
„Arabian nights" met de
bijziende Mr. Magoo en
Dave Fleischer's versie van
„Gullivers reizen" uit 1939.
Maar dan zie je tot je ver
rassing op zo'n middag ook
„The bluebird" uit 1972, de
dure Russisch-Amerikaanse
co-productie van George
Cukor, een onding dat de
bioscopen niet haalde, maar
die interessant is om te be
waren vanwege'*de in bizar
re costuums uitgedoste ster
ren als Elizabeth Taylor,
Jane Fonda en Ava Gard
ner.
Ook België Frans wil nog
wel eens voor een verras-
"sing zorgen zolang de films
ondertiteld zijn en niet,
zoals in het geval van „El
Cid" en Errol Flynn's „The
adventures of Robin Hood",
nagesynchroniseerd in het
Frans.
Nederland 1 en 2, hoewel
minder scheutig met speel
films als de andere zenders,
kunnen toch ook aardige le
veranciers zijn voor uw pri
vé-film ar chief. Wie daar be--
hoefte aan had, kon de
laatste drie maanden de
Paul Verhoeven-krakers
„Wat zien ik" en „Keetje
Tippel" op de band vastleg
gen en wie het geluk had
een van de wel zeer schaar
se bandjes met drie uur
speelduur te bezitten, kon
zaterdagavond even rai-
son van 55 gulden de hele
„West side story"in de kast
zetten. Terwijl een groot
deel van Nederland op ou
dejaarsavond niets van
Koot en Bie wilde missen,
kon de videorecorder op
het andere net de verrukke
lijke Engelse komedie „Ge
nevieve" van Henry Corneli
us voor u opnemen.
Valt een film bij een weer
zien na jaren soms tegen,
geen nood, want het bandje
waar hij opstaat kan zo
weer voor iéts anders wor
den gebruikt. Zo viel ons
persoonlijk „Sunset boule
vard" ondanks diverse scè
nes, die je levendig bijge
bleven waren, toch na
„Fedrora" enigszins tegen.
Maar dan realiseer je je
plotseling, dat je 28 was
toen je de film recenceerde
en dat je nu zelf weer 28
jaar ouder geworden bent,
terwijl die „ouwe" Gloria
Swans on 53 is gebleven in
de film. Dus in geen geval
wegdoen, zeg je dan tegen
jezelf. Dan maar liever een
aardig, maar onbetekenend
filmpje als „Dirty Dingus
Magee"met Frank Sinatra
opofferen als je zonder vi
deobanden zit.
Niet iedere video-bezitter
zal alleen maar op speel
films uit zijn - wij kennen
mensen, die televisieseries
verzamelen - maar de ware
filmliefhebber moet het
toch wat waard zijn om zo
maar even „Les enfants_du.
Paradis" of Francois Tiiif-
faut's „L'histoire d'Adèle
H." thuis op de buis-te kun
nen toveren of een van
Frank Capra's evergreens
als „It happened one night"
met Clark Gale en Claudet-
te Colbert.
De arme Charlton Heston,
thuis bij mij in de cassette,
had een vooruitziende blik.
Maar -als hij dit allemaal
destijdWtftl^g^lten
'W'mrnisl MILO
Op de achtergrond kijkt Gloria Swanson toe, hoe William Holden in „Sunset
boulevard" van het goede leven geniet.
Toen aan het slot van „The
Omen" de zesjarige Damien,
na pleegmoeder Lee Remick
ook pleegvader Gregory
Peck, die hem juist met een
paar dolken onschadelijk
wilde maken, even vóór was
en triomfantelijk de camera
in keek, kon je er op rekenen
dat er nog een vervolg zou
komen.
Dat heeft twee jaar geduurd,
maar in „Damien, het tweede
Omen" zijn we wel zeven jaar
verder. Al die tijd heeft Da
mien zich keurig gedragen in
het gezin van „oom" William
Holden en „tante" Lee Grant,
die hem met hun eigen zoon
Mark naar een militaire aca
demie hebben gestuurd. Maar
als de oude tante Marion hem
toch maar een boosaardig
knaapje vind, sterft zij
prompt aan een hartverlam
ming bij het zien van een raaf,
die later ook de ogen van een
STUDIO Damien, het
tweede Omen (ma.-, di.-
middag en avondvoorstel
lingen) met William Hol
den en Lee Grant. Regie:
Don Taylor.
„Vroeger spraken de mensen, als zij het over
dit café hadden, van de zaak met de spiegels.
Iedereen wist dan waar je over sprak. Toen
ik in '65 het café overnam, was die situatie
nog zo: aan alle wanden stonden manshoge
spiegels opgesteld. Je kon geen kant opkijken
of je zag jezelf zitten. Ik geloof niet, dat
de klanten dat nou zo leuk vonden, zeker
niet in een café... Het was destijds een
gewoonte om als de klanten zaten te kaarten
kranten voor de spiegels te plakken, zodat
je werd verhinderd om via die spiegels op
de kaarten van je buurman te kijken. Soms
werd dat vergeten en dan had je de poppetjes
wel mooi aan het dansen. Daarom heb ik
die spiegels, toen ik hier een tijdje in zat,
laten verwijderen, hetgeen geloof ik ge
schiedde naar ieders tevredenheid".
Kees Nozeman vertelt met genoegen over
zijn café, hoek Maresingel/Maredijk, een
etablissement dat al sinds mensenheugenis
een pleisterplaats vormt voor een hechte,
groep Leidenaars. „Een typische burger
manszaak waar stadsgenoten van verschil
lende pluimage samenkomen en die na ver
loop van tijd zo'n vaste clan zijn gaan
vormen, dat je hier bijna zou kunnen spreken
van een gezelligheidsvereniging". Het café
behoort tot de oudste lokaliteiten van Leiden
(stichtingsdatum 1916) en heeft die ouder
wetse sfeer, ondanks de talloze veranderin
gen in het interieur, opvallend goed weten
te behouden. Misschien zijn het de klanten,
die dat een beetje in de hand werken,
kenmerkend is de rust die van hun uitgaat
en ook wel een bepaald soort ongedwongen
heid... Met dat soort mensen bouw je als
kastelein de beste zaak op, iets wat voor
veel cafés in de stad opgaat, maar toch zeker
niet voor allemaal.
Dronken Dobber
Een goed voorbeeld van het reilen en zeilen
in het café van Kees en zijn vrouw Miep
(hoe zouden we haar kunnen vergeten te
noemen?) is de wijze waarop de stamgasten
betrokken zijn bij de eigen visvereniging de
„Dronken Dobber" en de bekende biljartclub
DOS, deze laatste vereniging is al sinds 50
jaar geducht in de Leidse competitie. De
„Dronken Dobber" neemt wel een bijzondere
plaats in in het gezelligheidspakket van café
„Nozeman". De naam suggereert dat al een
beetje. Het treft dat Kees zelf een verdienste
lijke hengelaar is en daarom ook met kennis
van zaken uitleg geeft van de kneepjes van
Ik heb nat in het vat voor de
vroomen,
Wie het borghen laat
En het kijven haat
Mag hier binnenkomen
Spreuk van café Nozeman.
het hengelaarsvak. Dat is ook wel nodig,
minder om de betekenis van „Dronken" in
het geheel (spreekt dat vanzelf?), dan om
de eigenschappen van de „Dobber", want
dat is voor mij net zo goed visserslatijn als
wat dronkemanspraat voor een ander bete
kent. Maar Kees maakt mij wegwijs in zijn
sport en ik weet nou tenminste hoe je met
een makreel een haai vangt.
Blauwe Haai
„Een keer per jaar gaan we met de hele
ploeg (35 man) een week lang naar de
zuid-westkust van Ierland om op de blauwe
haai te jagen. Een kanjer van een beest van
zo 2,5 meter. We logeren dan bij Kok de
Graaf, een ex-lid van de vereniging, die nu
een gast-house runt in het vissersdorpje
Court McSherry, die Kok is trouwens altijd
al een ondernemende jongen geweest, maar
goed. Nou Kok zorgt voor bootjes en makreel,
waarmee we de zee op gaan. Die makreel
gebruiken we als aas voor de blauwe haai.
De makreel hakken we in stukken (dat heet
in zijn hutspotvorm „rubby dulby"), zijn
delen met die van zijn andere collega's
stoppen we in een net, dat net gooien we
in het water, trekt een zilverachtig spoor,
de blauwe haai ruikt en ziet dat mooie spoor
(op een mijl afstand), duikt in het net en
„hap" hij is gevangen". Kees toont daarbij
een vuistgrote vishaak, die de blauwe haai
bij zijn makreel krijgt opgediend en inslikt.
Arme haai? „Dat valt mee,,, zegt Kees, „want
die haai wordt later gewoon weer uitgezet
met een plastic loodje aan zijn vin en blijft
dus gewoon in leven".
Café „Nozeman" is geliefd bij zijn klanten,
of het nu biljarters, kaarters, hengelaars of
gewone pimpelaars zijn. Iedereen vindt er
zijn stekkie. Kees: „Een paar jaar geleden
hadden we hier in de zaak nog twee deuren.
Je kon dus van verschillende kanten het café
in of uit. We hebben een klant gehad, die
na een hartelijk afscheid door de ene deur
de zaak verliet en door de andere deur een
seconde later weer binnenkwam. Hij was niet
eens dronken die man, maar hij was gewoon
niet weg te branden, denk ik zo".
Onbewogen kijkt Damien naar de rampspoed die hij
heeft aangericht
LUXOR Even en oneven (a.l.) Spectaculaire slapstick
met het Trinity-duo Bud Spencer en Terence Hill, van
wie de laatste overigens ook alleen in Trianon te
aanschouwen is. Het tweetal beleeft tal van avonturen,
(derde week).
CAMERA Grease (a.l.) John Travolta en Olivia
Newton John trekken in Leiden nog steeds volle zalen,
al dertien weken lang. Vooral de middagvoorstellingen
zijn telkens snel uitverkocht. Plaatsbespreken wordt
derhalve aangeraden. In tegenstelling tot elders in het
land, worden in Leiden de gemoederen van de bezoe
kers nie.t dusdanig door de rolprent verhit, dat de
theaters er schade door lijden. Zowel in Luxor, waar
Grease zijn première beleefde, als in Camera is van
uitzonderlijke beschadigingen geen sprake. Zoals be
kend spelen John Travolta en Olivia Newton John
in een lieve, vriendelijke musical die pretendeert een
beeld te geven van de middelbare schooljeugd in de
jaren vijftig (dertiende week).
LIDO I Revenge of the pink panter (a.l.) Peter Sellers
wederom als Inspecteur Clousteau. Hetgeen borg staat
voor een grote hoeveelheid visuele grappen, weliswaar
zonder al te veel verhaal (vierde week).
LIDO II Jaws II (12) Roy Schneider opnieuw
gewikkeld in een strijd met een mensenetende haai.
Het is regisseur Jeannot Swarcz nauwelijks gelukt
nieuwe kruiden aan zijn Jaws I-recept toe te voegen
(vierde week).
LIDO III An unmarried women (16) Jill Clayburgh
als de tegen de veertig lopende vrouw die voor de
grootste teleurstelling van haar leven komt te staan
wanneer haar man haar bekent dat hij een verhouding
met een andere vrouw heeft (vierde week).
STUDIO Bambi (a.l.) „Evergreen" van Walt Disney,
vrijwel elk jaar tijdens de kerst uitgebracht. Een
produktie daterend uit 1943, ditmaal voorzien van
Nederlands gesproken tekst, (reprise, derde week,
alleen matinees).
TRIANON Lucky Luke (a.l.) Tekenfilm naar de
beroemde stripheld, waarbij overigens de gebroeders
Dalton een minstens even belangrijke rol innemen. De
Nederlands ingesproken tekst is van een uiterst matige
kwaliteit, (alleen matinees).
The Genius (12) Voortbordurend op de Trinity-humor
treedt Terence Hill als scherpschutter Joe voor het
voetlicht zonder steun van de tweede helft van het
befaamde duo Bud Spencer, (tweede week).
REX Eros roulette (16) Matig sexwerk.
EUROCINEMA I en II (Alphen) Even en oneven (zie
Luxor).
EUROCINEMA III (Alphen) Grease (zie Camera).
EUROCINEMA IV (Alphen). Slap shot (16) Paul New
man als speler-coach van een Amerikaans ijshockey-
team, dat dreigt te verdwijnen totdat men besluit tot
een hardere aanpak van de wedstrijden. Bloedige
taferelen zijn het gevolg.
argwanende journaliste uit
pikt zodat zij onder een
vrachtwagen loopt. Nóg is Da
mien zich schijnbaar niet be
wust van de duivelse kracht
die hij bezit, totdat steeds
meer mensen in zijn omge
ving argwaan krijgen en dan
ook prompt het slachtoffer
worden van een Spectaculair
ongeluk. Of het nu door gifgas
is, dan wel in een liftschacht
of op een rangeerterrein, een
ieder die Damien dreigt
dwars te zitten gaat er aan.
Zo ook Mark, zijn neefje en
tenslotte ook diens ouders.
Damien kan dan weer ijskoud
en triomfantelijk in de came
ra kijken in de wetenschap
dat hij alleen maar nieuwe
pleegouders hoeft te zoeken
voor een derde „Omen"-film.
Don Taylor, een tweede-plans
acteur laatst nog op de buis
te zien in Billy Wilders „Stalag
17" probeert tegenwoordig
achter de camera als regis
seur een carrière op te bou
wen en al mist „Omen II",
doordat het nieuwtje er af is,
Damien ziet er zo on
schuldig uit, maar op
nieuw wordt het tegen
deel aangetoond
veel van de spanning van de
eerste aflevering, hij weet de
dodelijke ongelukken specta
culair voor Damien te organi-
Wee het gezin, dat de nu
dertienjarige Damien op
neemt, het kan er van verze
kerd zijn te worden uitge
moord. Zeker nu hij de steun
van een paar trawanten in het
kwaad heeft gekregen.
MILO
Café „Nozeman"
Maredijk 2, Leiden
Open: alle dagen van de week, behalve
op maandag, van 's middags drie uur
tot de gebruikelijke sluitingstijden van
één of twee uur na middernacht. Op
zaterdag en zondag gaat het café om
12 uur open.
Snacks: saté, leverworst, bitterballen,
broodje bal of kroket.
door Peter VieriiKl
