Leidsche School
in De Lakenhal
let Trinity-duo weet
Iran geen ophouden
De
moeizame
weg van
tripfiguur
naar
'ilmheld
Lieve leugenaar
Theater van de lach
LEIDSE BIOSCOPEN
,Decima"
EEN
OUDERWETS
BUURTCAFÉ
GETKSfl
En verder
LEIDSE COURANT
VRIJDAG 22 DECEMBER 1978 PAGINA 7
best
ger UXOR, EUROCINMA I
•EN1i (Alphen): Eeven en
leven (a.l.) met Budd
ens Deneer en Terence
ill. Regie Sergio Cor-
ucci.
e zich achter de naam E.
.Clucher verschuilende Ita-
aanse regisseur vond de suc-
svolle Trinity-formule uit.
wee zwervers een dikke
1 een dunne stapten in
e spaghettiwestern om met
un blote handen razendsnel
leer schade aan te richten
an de meest gerenommeerde
cherpschutter uit Holly-
r°od.
•e dunne, Terence Hill, is
ïgenwoordig een der duurste
terren in Italië en de dikke
lud Spencer, boert met ande-
e partners ook niet slecht,
laar het tweetal sómen, is
og altijd een geheid kassuc-
es ook al zijn ze het wilde
'esten moe. Regisseur Sergio
lorbucci blies de serie nieuw
even in door het tweetal als
vrijwel elk jaar tijdens de
kerst uitgebracht. Een pro-
dukt daterend uit 1943, dit
maal voorzien van Neder
lands gesproken en gezongen
tekst (reprise).
REX Porno Disco (16) Ma
tig sexwerk.
EUROCINEMA (Alphen)
Grease (a.l.) Zie Camera.
EUROCINEMA IV (Alphen)
The mountain (16).
Landschap van Chris van der Windt
zijn overigens grotendeels sa
mengesteld uit particulier be
zit.
Van der Windt
Vanaf vandaag tot en met
zondag 21 januari toont De
Lakenhal werk van Chris van
der Windt Het gaat om schil
derijen, aquarellen, tekenin
gen en grafiek. Chris van der
Windt werd geboren in Brus
sel, maar hij verhuisde reeds
op zeer jeugdige leeftijd naar
Leiden. Hij leerde zichzelf
schilderen en etsen en ontwik
kelde zich tot een aquarellist
van formaat. Hoewel hij af
en toe portretten geschilderd
heeft (niet zijn sterkste kant)
kreeg hij bekendheid door
zijn stillevens en vooral door
zijn landschappen. Meestal
liet Chris van der Windt zich
inspireren door de stukken
natuur in de omgeving van
Leiden. Van der Windt voelde
zich aangetrokken tot het pol
derlandschap, niet zozeer de
ruimtelijkheid daarvan, maar
de verscholen hoekjes. Boere
nerven waar de boerin met
van de rommel te onderschei
den is, verzakte schuurtjes,
gammele schuiten, vervallen
kippehokken of boerenver-
blijven; een landelijke idylle
zoals alleen een stadsmens er
nog in geloven kan. Van der
Windt was een stadsmens en
geloofde zonder twijfel op
recht in de schoonheid van
zijn door verrotting aangevre
ten paradijs. Ondanks zijn
impressionistische techniek
en zijn scherpe blik moet hij
naar de geest een romantisch
schilder zijn geweest.
Zoals bij meer laatbloeiers
van de Haagsche School was
Van der Windts kleurgebruik
warmer en rijker gescha
keerd dan het Haagse voor
beeld. Bovendien was hij een
begaafd colorist. Zijn tech
nisch voortreffelijke aquarel
len zijn artistiek vergelijk
baar met alles wat rond 1900
op dat gebied in Holland werd
gepresteerd. Een herwaarde
ring van deze kunstenaar, 100
jaar na zijn geboortedag lijkt
dan ook op zijn plaats.
Expositie in
't Regthuys
Nieuwkoop
NIEUWKOOP Nicolette
Andriessen, Josje Regout en
Arend Hermans exposeren
tot zondag 7 januari in 't
Reghthuys, op het Regthuys-
plein in Nieuwkoop. Nicolet
te Andriessen exposeert op
muziek en muziekinstrumen
ten geïnspireerde tekeningen
en Josje Regout stelt samen
met Arend Hermans porselei
nen hangers tentoon.
De tentoonstelling is dagelijks
geopend van 2 tot 4 uur,
behalve op dinsdag en op
zaterdag van 11 tot 3 uur. De
toegang tot de tentoonstelling
is gratis. De laatste dag van
de expositie wordt besloten
met een koffieconcert gege
ven door Ton Burmanje, gi
taar en Marjanne Dijkman,
fluit. Het concert begint om
11.30 uur en hiervoor be
draagt de toegangsprijs voor
leden 4 gulden en voor niet-le-
den 5 gulden. Voor 65-plus-
sers en CJP-houders 2,50.
LEIDEN Ellen Vogel en Paul Steenbergen voeren donder
dag 28 december het toneelstuk „Lieve leugenaar" in de
Leidse Schouwburg op. De voorstelling begint om kwart
over acht.
„Lieve leugenaar" is gebaseerd op de briefwisseling tussen
de Engelse schrijver Bernhard Shaw en de Franse actrice
mevrouw Patrick-Campbell. Steenbergen heeft dit stuk acht
tien jaar geleden bij de Haagse Comedie eveneens geregi
streerd. Zijn tegenspeelster was toen de inmiddels overleden
Ida Wasserman. Maar ook vandaag de dag blijft dit toneelstuk
boeien.
LEIDEN John Lanting's
theater van de Lach komt
vrijdag 29 en zaterdag 30
december naar de Leidse
Schouwburg met het spekta
kelstuk „Nee schat, nu niet".
Beide voorstellingen begin
nen om kwart over acht.
Het stuk, dat onder regie van
Alexander Doré op de plan
ken wordt gebracht, speelt
zich af in een bontzaak waar
een bontmaker zijn minnares
in een peperdure bontmantel
steekt. Hij verzint een truc
waardoor de echtgenoot van
de minnares er niet achter
kan komen waar de mantel
vandaan is gekomen. Het plan
blijkt niet waterdicht, waar
door de verwikkelingen weer
niet van de lucht zijn.
De acteurs en actrices van het „Theater van de Lach". Van links
naar rechts: Andrè van den Berg, Pamela Teves. Flip Heeneman.
Pim Peters. Berry Kievits, John Lanting. Maroesja Lacunes, Karla
Wildschut, Johan Sirag, Diana Dobbelman en Ellis Gray.
LEIDEN Het impressionis
tische schilderwerk van de
Leidse laatbloeiers van de
Haagsche School bezit ge
noeg originaliteit om met
enige bescheidenheid te
spreken van de zogenaamde
„Leidsche School".
Tot die school worden de
Leidse schilders Alexander
Rosemeier. Jan Roelandse,
Arend Jan van Driesten, Wil
lem van der Nat en Chris van
der Windt gerekend. De laat
ste drie schilders worden in
een reeks beknopte tentoon
stellingen door Stedelijk Mu
seum De Lakenhal aan de
Oude Singel 28-32 in de perio
de december-april aan het
kunstminnende publiek ge
presenteerd. Het Stedelijk
Museum besteedde eerder
aandacht aan de Leidsche
School, namelijk in de jaren
1949,1953 en 1964.
De Lakenhal bezit zelf veel
werk van Van Driesten, (1878-
1969), Van der Nat (1864-1929)
•en Van der Windt (1877-1952);
uit plaatsgebrek kan daar
weinig van worden geexpo-
seerd. De tentoonstellingen
politieagenten in Miami te la
ten optreden en ook „Even of
oneven" heet in Miami te spe
len, hoewel de opnamen in De
Paolis-studio in Rome werden
gemaakt.
Terence Hill is dit keer een
uitblinker op sportgebied
voor de Amerikaanse marine,
die de opdracht krijgt een
goksyndicaat op te rollen.
Daarbij verzekert hij zich op
listige wijze van de hulp van
zijn „broertje", de onwillige
Bud Spencer, door hem tot
het uiterste te treiteren.
„Odds and even" is een als
los zand aan elkaar hangend
geheel, steunend op de onver
woestbare Trinity-formule.
De gangsters worden eerst
uitgekleed op financieel ge
bied en als zij daarna nog
bezwaren maken vakkundig
op inventieve wijze alle hoe
ken van de kamer ingeslin-
gerd.
Dat herhaalt zich zo'n zeven
tot acht maal in spectaculaire
slapstick-gevechten, totdat
ook de grote baas, „de Griek"
er aan geloven moet op zijn
drijvend casino.
liams-pastiche op de aqua-
musical en een voortreffelij
ke imitatie van Gene Kelly's
„Singing in the rain"-num-
mer uit de gelijknamige
film anno 1951. Dat alles
omlijst met een aantal zeer
bewerkelijke Busby Berke-
ley-balletten.
Vijf minuten werkelijk mee
slepend tekenfilm-werk
zoals we te weinig in deze
dialoogrijke film aantreffen.
Voeg daarbij dat de episo
den -er schijnen maar acht
juryleden te zijn, zo uiteen
lopend als een indiaan ,een*
Chinees karatevechtertje en
de bekende doodgraver Ma-
thias Bones - bijeengezon
gen worden door een balla
de, waar de film dan ook
zijn titel aan dankt.Dit kan
een sterke functie hebben -
we denken maar even terug
aan Nat King Cole en
Stubby Kaye in „Cat Bal-
lou", maar wat Edwin Rut-
ten er van brouwt is maar
een mager aftreksel van
wat de oorspronkelijke be
doeling van de makers was.
Ondanks al de bovenge
noemde bezwaren zal „De
ballade van de Daltons"ove-
rigens zijn weg wel vinden
naar de trouwe lezers van
de Lucky Luke-stripverha-
len maar hoe moeilijk het
is om van zo'n verhaal een
vlotte tekenfilm te maken
is wel duidelijk bewezen.
Milo
door Peter Vien*5!
CAMERA Grease (a.l.)
John Travolta en Olivia New
ton John in een lieve, vriende
lijke musical die pretendeert
een beeld te geven van de
schooljeugd in de jaren vijftig
(elfde week).
LIDO I Revenge of the Pink
Panther (a.l.) Peter Sellers
wederom als inspecteur Clou-
seau. Hetgeen borg staat voor
een grote hoeveelheid visuele
grappen, weliswaar zonder al
te veel verhaal (tweede week).
LIDO II Jaws 2 (12) Roy
Schneider opnieuw in een
strijd gewikkeld meteen men-
senetende haai. Het is regis
seur Jeannot Swarcz nauwe
lijks gelukt nieuwe kruiden
aan zijn Jaws I-recept toe te
voegen (tweede week).
LIDO III An unmarried
woman (16) Jill Clayburgh als
de tegen de veertig lopende
vrouw die voor de grootste
teleurstelling van haar leven
komt te staan, wanneer haar
man haar bekent dat hij een
verhouding met een andere
vrouw heeft (tweede week).
STUDIO - Bambi (a.l.)
„Evergreen" van Walt Disney,
Café „Decima"
Decimastraat 34, Leiden.
Open: alle dagen van de week van 's middags
half twee tot de gebruikelijke sluitingstijden
van één of twee uur na middernacht.
„Ik ben zeer conservatief en hou me bij een
paar kroegen, die ik pas de rug toekeer en
vervang door andere, als er te veel beroemde
mensen hun beroemde gezichten komen laten
zien".
Simon Carmiggelt in het Groot Amsterdamse
Kroegenboek.
Eindelijk hebben we voor deze rubriek een
origineel ouderwets buurtcafé te pakken
kunnen krijgen. Niet dat de vorige kroegen,
die we hebben beschreven niet op de een
of andere manier een buurtfunctie zouden
hebben, uiteindelijk heeft ieder café dat wel,
maar omdat café „Decima" er zowel qua
ligging als type café helemaal uitspringt.
Samen met de kapper is „Decima" het enige
middenstandsbedrijf dat de straat rijk is.
Voor het overige deel van de straat spreekt
men van gewone rijtjeshuizen, een gezellig
arbeidersbuurtje zouden de bewoners zelf
zeggen. Als het reclamebord met een zekere
biersoort geen blikvanger zou zijn, dan liep
men dit café stellig voorbij. De sierlijke
décoratie langs het raam en de deur zou
net zo goed kunnen passen bij het winkeltje
van een ouderwetse kleermaker ais bij het
bedrijf van en kruidenier in ruste. Dat laatste
is niet zomaar verzonnen, want inderdaad,
zo'n twaalf jaar geleden werd er in dit huis
nog suiker en havermout verkocht. Het
grootwinkelbedrijf heeft aan dat tijdperk
voorgoed een eind gemaakt. Gelukkig maar
dat geen Albert Heijn of Simon de Wit ooit
zal kunnen concurreren met de echte horeca,
het café, want dan zouden we echt moeten
spreken van barre tijden.
F. C. Decima Boys
Voor het echtpaar Rie en Frits Scheffer
gelden deze mijmeringen overigens niet. Ze
zitten er gebeiteld in de Decimastraat. In
de paar jaar dat zij in dit café werken
(waarvan het laatste halfjaar als eigenaar)
hebben ze een uitstekende klantenkring we
ten op te bouwen. „Allemaal lieve mensen",
zegt tante Rie. „Geen hoge omes, maar
gewone jongens uit het volk (de Kooi). Er
zitten straatmakers en bouwvakkers bij en
misschien ook wel een paar kantoormensen
en die kunnen het allemaal erg goed met
elkaar vinden. Bijna iedereen die hier komt,
houdt van sport, of het nou biljarten, voetbal
len of vissen is, men heeft altijd wel wat
Simpel amusement, eigenlijk
zonder enig verhaal, maar
steunend op het klets-boem-
effect van het Trinity-duo,
waarvan Terence Young weer
de slimme versierder is die
de logge, traag reagerende
Bud Spencer telkens het vuile
werk laat opknappen met zijn
mokers van knuisten.
Een actiefilm, waarbij nie
mand hoeft na te denken en
dat beter ook niet kan doen.
Tenzij hijzelf kan ontdekken
waarom dit soort films zo'n
hoop geld opbrengen en ze
zelf gaat maken.
MILO
Rie en Frits Scheffer achter de druk beklante bar.
leuks daarover te vertellen. Vandaar dat wij
er ook erg veel aan doen om die sfeer hier
te behouden. Frits weet precies wat zijn
klanten leuk vinden, want voordat hij hier
stond, heeft hij de meesten al leren kennen
via de sport en de bouwerij, waarin hij heeft
gewerkt. Als hij niet samen met Chrisje
Landhok (de bekende Leidse weltergewicht)
naar het boksen gaat, dan houdt hij zich
wel bezig met de organisatie van onze eigen
voetbalvereniging, de F.C. Decima Boys, die
hij dit seizoen heeft opgericht. We hebben
speciaal voor de vereniging voetbalkleding
aangeschaft, een shirt met rode en zwarte
verticale banen, een zwart broekje en zwarte
kousen en voor de veteranen hetzelfde maar
dan in het blauw en geel".
Nylons
Behalve de voetbalvereniging biedt café „De
cima" ook onderdak aan een groot aantal
biljarters en hengelaars, die zich allen in
verenigingsverband hebben aangesloten.
Voor de biljarters is er de biljartvereniging
Tot Ons Plezier (TOP) en voor de hengelaars
de visclub Door Vriendschap Samen (DVS).
Frits daarover: „Die drie verenigingen
draaien allemaal lekker. Eigenlijk kun je
zeggen, dat we na de zomer, toen we samen
met de klanten deze zaak in drie weken tijd
volledig hebben verbouwd, helemaal het café
zijn geworden zoals we dat ons hadden
gewenst. Vroeger bijvoorbeeld kwamen er
hier nauwelijks vrouwen, omdat zij als ze
gingen zitten overal hun nylons aan open
haalden. Maar na de verbouwing is dat wel
helemaal voorbij. De jongens nemen nu heel
vaak hun vrouwen mee. Daarom richten wij
onze activiteiten nu ook op de dames. Giste
ren hadden we bijvoorbeeld voor de mannen
een klaverjastoernooi georganiseerd en voor
de vrouwen een flipperwedstrijd. Daarbij
vielen heel wat leuke prijsjes te verdienen.
Nou ja en zo gaan we maar door. We
vermaken ons hier iedere dag uitstekend.
Ze noemen ons hier gewoon vader en moeder
en daar is zelfs een klant van 86 jaar bij,
de oude Dorus Mooten. Iedere week komt
hij bij „Decima" trouw zijn pilsje halen. Hij
komt daarvoor als enige helemaal uit het
Morskwartier hier naar toe, terwijl de ande
ren alleen maar hun straat hoeven uit te
lopen. Dat is toch wel het plezierige van een
buurtcafé, nietwaar?"
cky Luke rolt tijdens de rodeo rustig
n sigaretje. Let op de neus. Een lelijk
ioon heidsfoutje.
gang van leesstrip naar ge
luidsfilm geschetst.
Bovendien heeft men bij
deze zeer bewerkelijke film
- er zitten veel totaalbeelden
met veel bewegende figuren
in - met een aantal teams
van tekenaars gewerkt, die
niet zo best coördineerden.
Het zal zelfs de niet al te
kritische toeschouwer bij
voorbeeld opvallen dat in
de overigens uitstekende ro
deo-scène vol visuele grap
pen Lucky Luke plotseling
een mopsneus heeft en dat
er in de continuïteit tussen
de scènes vreemde fouten
Maar de verstokte Lucky
Luke-fan, en.dat zijn er te
recht velen,is waarschijnlijk
bereid dit alles op de koop
toe te nemen.Overigens is
ook duidelijk dat niet de
flegmatieke cowboy in dit
verhaal de hoofdrol heeft,
maar dat dit duidelijk de
film van de Daltons is.
Lucky Luke mag toezien
hoe zij oom Henry's laatste
wil ten uitvoer brengen en
op handige manier telkens
voorkomen dat er doden
vallen, de Daltons stelen de
show.Letterlijk zelfs in het
droomfragment, grandioos
van ritme en overgangen
dat de Daltons om een of
andere obscure reden naar
de Hollywood-musical uit de
jaren dertig en veertig ver
plaatst met een Esther Wil-
1IANON: Lucky Luke,
je ballade van de Dal-
eiphjns (a.l.). Tekenfilm
&n Morris en Goscinny.
entrj
an Joe moeilijk het is om een
lormbvierde stripfiguur tot le-
m te roepen op het witte
pek wordt weer eens pijn-
k duidelijk in de avond-
jillende hoofdfilm „De bal-
pe van de Daltons'. Het
b zichzelf vermakelijke
ingsJrhaal van de beruchte ge-
ikenjoeders Dalton, die in de
slui«vangenis ie horen krijgen
it oom Henry hen zijn
[le vermogen heeft nagela-
p op voorwaarde dat zij
le juryleden en de rechter,
trijdjrantwoordelijk voor
latstenry Daltons einde, om
rlanjep zullen helpen, leest als
trijdfarip lekker weg, maar is
eentp tekenfilm zo dialoogrijk
Leiit visuele grappen in
pt gedrang komen.
Ds dan nog bovendien, de
jkst wordt ingesproken
tor Nederlandse „stem-
enmakers",die vaak een
J'J^luid produceren dat niet
e de getekende figuren
bovendien nog zo rad
praten meteen ge-
akt stemmetje dat de
staanbaarheid er onder
dt, dan is daarmee al een
nadelen van de over-
