Wie
gat
Parijs?
vult
van
het
Alleenzijn en de
angst voor eenzaamheid
Haags Modehuis
Haags
Modehui^
Een goede
foundation
maakt u
slank
GISCARD LAAT
ZAAK OVER AAN CHIRAC
BINNENLAND/BUITENLAND LEIDSE COURANT MAANDAG 18 DECEMBER 1978 PAGINA
Japon van glanzende satijn.
Met smocktop en bijpassende
blazer. In kobalt en rood.
Mt. 36 t/m 422gg_
(Van onze correspondent
Walter Schwarz)
PARIJS Iemand moet het besluit nemen.
Wat gaat er gebeuren met het grote gat on
der de Hallen, de vroegere straatmarkt van
Parijs? President Giscard d'Estaing heeft zijn
handen van de hele zaak afgetrokken en alles
maar overgelaten aan burgemeester Chirac
van Parijs, die toevallig ook zijn politieke
aartsrivaal is.
„Het grootste gat van Europa" werd onder de
oude Hallen gegraven, nadat besloten was dat
de 9 miljoen Parijzenaars voortaan via Rungis
bij Orly gevoed zouden worden. Maar er is
nog steeds niet besloten wat er in de plaats
moet komen van de in 1971 afgebroken Hal
len.
Toen Giscard vier jaar geleden aan de macht
kwam zat hij vol grote plannen. Uit drie ont
werpen voor een flatgebouw koos hij dat van
de Spanjaard Ricardo Bofill. De meeste men
sen vonden zijn plan een beetje saai in verge
lijking met het nogal woeste Centre Pompi
dou, vlak om de hoek. Verder zou er een
gebouw komen waarin een aantal warenhui
zen en een concertzaal zouden huizen en er
werd druk gepraat over een aan te leggen
park.
Nu wordt in het Elysée echter desgevraagd
door verwezen naar het ministerie van cul
tuur, maar op dat ministerie vindt men weer
dat de beslissing genomen moet worden in het
Parijse gemeentehuis. Iedereen weet dat Gis
card en Chirac het over politieke zaken
oneens neigen te zijn, maar zelfs op het ge
bied van stadsplanning verschillen ze van me
ning.
Kort geleden noemde de burgemeester het be
sluit van Giscard om het aanleggen van een
snelweg langs de Rive Gauche nog een
ideetje van Pompidou geen doorgang te la
ten vinden „een van de fouten van de eeuw".
Het park bij de Hallen, vond de Franse presi
dent, moest een echte „Franse tuin" worden.
Waarmee hij een tuintype van met de hegge-
schaar getemde natuur bedoelde dat alleen
vanuit een helicopter gezien nog mooi te noe
men is. „Dan heb ik nog liever een naar frites
stinkende tuin", meende Chirac minachtend.
Voor een groot deel is „het grootste gat van
Europa" al opgevuld met het grootste metro
station van Europa. Twee regionale snellijnen
staan hier met elkaar in verbinding. Maar
toch blijft er veel gat over. Bovengronds is er
alleen de „Bunker", het enorme blok beton
waar de electrische kabels en de ventilatie-ap-
paratuur is ondergebracht.
Bofill's tekeningen zijn nog niet in de prulle-
bak gegooid, maar er is enige twijfel gerezen
over de toekomst van de concertzaal, want ie
mand is op het lumineuze idee gekomen dat
bijvoorbeeld Bach niet zo best zou harmonië
ren met de onderaardse geluiden van het
grootste metro-station van Europa.
De buurtbewoners zijn na twintig jaar doel
loos gegraaf wat sceptisch geworden. Ze zou
den al blij zijn als er helemaal niets boven
het gat komt, alleen maar heerlijke open
ruimte. Maar grond is duur en er is al veel
geld in het gat gestopt Wat er ook gaat gebe
uren met Europa's grootste gat, het zal min
der interessant zijn voor stedebouwkundigen
dan voor politicologen die eens iets meer zou
den willen weten van de geheimzinnige wijze
waarop de Franse democratie werkt.
Concerthal
En over concertgebouwen gesproken: eind ok-
ALLES MOET IN CLUBJES,
ZELFS HET WERKEN AAN ZIELERUST
De angst om alleen te zijn kan uitgroeien
tot een werkelijke obsessie. Anne Taylor
Fleming heeft zelf zoiets ervaren, toen
zij eens het plan had opgevat om èr alleen
een weekje op uit te trekken, zonder haar
man. Een soort huwelijksvakantie dus.
Zij kwam tot de ontdekking dat zij
doodsbang was toen zij eenmaal op het
vliegveld op weg was naar het vliegtuig.
Ze zegt dat zij zich voelde „als een kind
dat verdwaald was in een groot waren
huis". Ze herinnerde zich dat zit z»ch als
kind wel eens meer zo verloren had
gevoeld. Bij voorbeeld toen zij op de
eerste schooldag door haar moeder werd
weggebracht of tijdens een busritje naar
het padvinderskamp. Ze was toen negen
jaar en haar één jaar oudere zusje, dat
ook in de bus zat, wilde ineens niets meer
met haar te maken hebben.
Zelf schrijft zij deze angst toe aan het
feit dat men, al is dan maar voor korte
tijd, aan zichzelf overgelaten is en aan
de mogelijkheid wellicht niet door vreem
den aanvaard te worden. Tenslotte, was
zij, na viereneenhalf jaar huwelijk, het
een beetje ontwend om aan zichzelf over
gelaten te zijn.
De rol van het huwelijk is, naar haar
mening, bij die angst slechts zijdelings.
De angst om alleen te zijn is niet het
monopolie van de gehuwde maar komt
net zo goed voor bij niet-gehuwden en
bij jonge mensen. Het verschijnsel, denkt
zij, zal wel overal ter wereld voorkomen,
maar het steekt in de VS meer de kop
op dan elders en zij wijt dat aan de zeer
sterke nadruk die de Amerikaanse opvoe
ders leggen op het gezamenlijk iets doen
in groepsverband. Anders gezegd: er
wordt zwaar getild aan sociaal gedrag.
Ouders piekeren erover of hun kinderen
wel voldoende populair zijn bij hun leiden
de klasgenoten, over hun omgang met
andere kinderen, broertjes en zusjes.
Het familieleven in de VS is erg hecht.
Alles wordt uitputtend besproken. Maaltij
den worden gezamenlijk genuttigd en wie
alleen eet is gewoonweg meelijwekkend
en zoiets mag dus niet voorkomen. Het
niet mee kunnen praten aan tafel, zich
onthouden van groepsactiviteiten, niet
meedoen aan discussie-avonden, het niet
constant naar de t.v. kijken (een soort
surrogaatgezelschap), dat alles wordt als
onverdragelijk ervaren.
Kortom: een kind hoeft niet alleen te zijn,
hoeft geen stilte te kennen en stilte
juist in de woonwijken buiten het rumoer
van de grote stad, wakkert de angst aan.
Anne Taylor Fleming beschrijft dat zij
nooit tegen haar man heeft durven zeggen:
„Ik voel me zo alleen". „Ik dacht dat het
krenkend zou overkomen, als een verwijt
of een constatering van zijn onvermogen
om prettig gezelschap voor mij te vormen.
Ik geloof nu dat het een tekort in mijzelf
is om niet vredig „alleen" te kunnen zijn
in de aanwezigheid van een mens die ik
liefheb."
Kind als verzekering
Soms merken mensen, dat zij in het
huwelijk net zo eenzaam zijn, zo niet
eenzamer dan voor het huwelijk. „Als wij
dat merken rennen wij naar een advocaat
om te scheiden. In een huwelijk dat dreigt
af te glijden, vluchten sommige vrouwen
in het ter wereld brengen van een kind,
niet om de partner te behouden, maar
om zichzelf te vrijwaren van de e
heid en zich te verzekeren van gezelschap,
al was het dan maar van een kind".
Anne Taylor Fleming wijst ook nog op
een ander aspect van het eenzaamheidsge
voel; namelijk dat veel mensen dan hun
heil gaan zoeken bij zielengenezers, goe-
roe's en secten die aan allerlei methoden
van meditatie en zelfinkeer doen. En zelfs
in die gevallen wordt er nóg in groepsver
band aan zielerust getimmerd „Hon
derden mensen liggen gekronkeld of zitten
in bepaalde houdingen op de grond om
hun individuele wonden te likken. Ook
wel lopen zij te hoop om samen te fietsen,
te trimmen of langs de weg te sjouwen
om af te slanken. Het is typerend dat veel
Amerikanen bijna maniakaal bezig zijn
op ietwat egocentrische manier collectief
geestelijke rust en lichamelijke fitheid te
veroveren zonder één persoonlijke bezin
ning op hun problemen
In feite komt het erop neer, zo betoogt
Anne Taylor Fleming, dat men dodelijk
bang is om op eigen kracht daden te
stellen.
Ze wil verder, zo zegt zij, geen propaganda
maken voor „alleen zijn". Het alleen zijn
is beslist niet altijd een pretje, maar als
de situatie nu eenmaal zo is, dan moet
men het durven te overleven, omdat an
ders elk geluk eraan gaat.
Anne Taylor Fleming meent, dat „de
manier waarop wij worden opgevoed al
lerberoerdste kluizenaars van ons maakt",
en ze stelt dan ook, dat, als we een beetje
geluk willen veroveren, wij dan ook naar
meer privacy in het leven toe moeten. Wij
zouden eigenlijk voorlichting moeten heb
ben in de kunst van het „alleen zijn".
Iedereen zou die cursus alleen moeten
volgen. Clubverband zou niet alleen onge
wenst, maar zelfs verboden zijn.
tober werd een concert voor computer en or
kest gehouden in een ondergrondse concerthal
waarvan de akoestiek oneindig gevariëerd kan
worden. De zeer geslaagde uitvoering werd
gegeven ter viering van de opening van het
onderzoekcentrum voor muziek en geluidsleer.
Het centrum, dat deel uitmaakt van het Cen
tre Pompidou, wordt geleid door de componist
en dirigent Pierre Boulez. Musici en weten
schapsmensen werken hier samen. De onder
grondse studio's zijn akoestisch zo goed geïso
leerd, dat als je hier iemand zou opsluiten hij
gek van de stilte zou worden. Toch ligt de
metrolijn maar 20 meter verder. De „projec
tiekamer" (dat wil zeggen om geluid en niet
film te „projecteren") heeft een plafond dat
op en neer kan. De muren bestaan uit duizen
den panelen die electronisch bewogen kunnen
worden. Ze kunnen zo gedraaid worden dat al
het geluid geabsorbeerd wordt, of zo dat een
lange, diepe nagalm weerklinkt.
Bij het concert werd de computer bediend
door de jonge Amerikaan Tod Machiver, die
de muziek die het electronische wonder pro
duceerde coördineerde met die van de echte
musici. „Het is maar een ruw begin", zei hij.
„We moeten nog meer precieze wegen vinden
om geluid te vormen en te classificeren. „Ma-
chiver's moeder was concertpianiste en zijn
vader was computerexpert, kortom hij lijkt dé
man voor dit centrum.
Eén computer kan muzieknoten omzetten in
electronische geluiden, 30.000 handelingen per
seconde. Het resultaat is rijk en opvallend on
gecompliceerd, als een toegevoegde dimensie
die net iets spookachtig klinkt. „In Californië
praten we over een centrum als dit alsof het
een onbereikbare droom is", vertelde Kate
Waring, een jonge componiste en fluitspeel
ster. „Nu ben ik hier en het is echt".
Le Nain
In Frankrijk worden ook elders wetenschap
en kunst samengebracht. In het Noordfranse
Laon kwam in de zeventiende eeuw een onbe
kend gebleven „buitenlandse schilder" voor
een jaar kunst onderwijzen aan de drie zoons
van sergeant Isaac le Nain. De lessen boekten
resultaat, want ze leidden tot een van de
meest geslaagde gezamenlijke operaties in de
geschiedenis van de kunst. De drie broers An-
toine, Louis en Mathieu maakten een aantal
meesterwerken die allemaal ondertekend wer
den met „Le Nain". Niemand weet eigenlijk
precies wie wat geschilderd heeft.
In het Grand Palais in Parijs wordt nu voor
het eerst een grote Le Nain expositie gehou
den. Uit Washington, Londen, Leningrad en
andere steden werden in totaal 75 schilderijen
opgestuurd. Ze tonen de ongelooflijke kracht
die er van de schilderijen van de drie broers
uitstraalt. Ze waren van alle markten thuis:
religieuze en epische taferelen en hun speciali
teit: een opmerkelijke weergave van mensen
in hun dagelijkse omgeving.
Er wordt in het Grand Palais ook het resul
taat getoond van het röntgenonderzoek dat
uitgewezen heeft dat veel van de schilderijen
door de drie broers gezamenlijk werden ge
maakt. Alledrie lijken ze vooral goed gezich
ten geschilderd te hebben. Van elke groep is
ieder gezicht weer heel apart en zo levendig
weergegeven dat het bekijken van de exposi
tie eigenlijk heel vermoeiend wordt. Het lijkt
net alsof je kennis hebt gemaakt met een
honderdtal nieuwe mensen.
Copyright The Guardian
Een goed korselet/panty-
korselet werkt bij uitstek
slankmakend, omdat het
één geheel is en het figuur
op een prettige manier
corrigeert. Er zijn ook
heup- artikelen, zoals
insteps en elastische
panties. Komt u eens
kijken naar de verschil
lende soorten foundation.
Pak in satijnlook met
gesmockt bovenstuk en
bijpassende blazer. In de
kleuren kobalt en zwart.
Mt. 36 t/m 42'
Heden ten dage wordt het de mens zo ingeprent dat
hij zich sociaal dient te gedragen met andere woorden,
dat hij in groepsverband moet leven, werken en zich
ontspannen dat hij het alleenzijn niet zelden ervaart
als een drukkende eenzaamheid. Al in de prille jeugd
wordt hem dat sociale gedrag aangepraat. Op de kleuter
school moet hij deel uitmaken van een groepje. Dan
volgen al snel de clubjes. Het sporten gebeurt in
ploegverband; er zijn discussie-avonden. Gaat er iets
mis, dan wordt gezamenlijk elkaar „de waarheid gezegd".
Tuniekpak van satijn.
In een recht silhouet
met splitten. De kleuren:
uni-bordeaux of bordeaux
met zwart. "fl A
Mt. 36 t/m *2 \t±Ztr
Dat zal niet overal en altijd in gelijke mate het geval
zijn, maar de trend is toch niettemin aanwezig. Dit
„gezamenlijk zijn" is vooral in de Verenigde Staten
duidelijk aanwijsbaar. Dit maakt het, dat de mens zich,
afhankelijk van zijn karakterstruktuur, onzeker voelt,
zodra hij aan zichzelf is overgelaten. De Amerikaanse
journaliste Anne Taylor Fleming schreef hierover in
de decembereditie van News Week. Daaraan hebben wij
het volgende ontleend.
