*RLATEMl
POP
9Ik hou
wamde
eehte
oude
woek
Jkroll9
Concert-agenda
De 99Ilaryt©n99 van Haydns broodheer*,
een beperkt maar bekoorlijk speeltnfg
MOOiv if i/fm
5
ZATERDAG 2 DECEMBER 197
:'-v - 1
f 11
y.- V.-iV 1
Daniël Echt talent is
schaars in ons Nederlandse
popwereldje Vandaar dat
iedereen de meest lovende
woorden in huis had voor
zanger/componist/gitarist Da
niël Sahuleka. Zijn eerste al
bum werd terecht enthousi
ast ontvangen. Inmiddels
zijn we ruim een jaar ver
der en Daniël heeft een
tweede elpee gemaakt, die
voor het gemak „Sahuleka
2" is genoemd. Een plaat die
Daniëls reputatie als veelbe
lovend talent niet helemaal
de bodem inslaat, maar die
toch te veel zwakke plekken
heeft om het predikaat „uit
stekend" opgeplakt te krij
gen. Daniël zit vooral met
zijn composities te worste
len. Elk van de negen stuk
ken op dit album straalt nog
wel die onmiskenbare eigen
sfeer uit, maar door hun
eenvoudige structuur (met
funk en rhythm and blues
als basis) zijn ze een enigs
zins voorspelbaar geworden.
Neem kant 1, slechts één
nummer Airport") kan de
toets der kritiek glansrijk
doorstaan. In dit up-tempo
nummer toont Daniël dat hij
commercialiteit en kwaliteit
in één geheel weet te pas
sen. Daarna zakt het peil
met als dieptepunt het reg
gae nummer ,Jïo Change,
No Place, No Home", dat
veel te glad, te „westers"
klinkt Op kant 2 is het peil
meer constant met als uit
schieter „Changes and Me
mories" een rustige ballad
waarin zijn wat geknepen,
vibrerende stem volledig tot
r*n recht komt Reden dat
de elpee toch niet verveelt
komt vooral door het uiste
kende stel muzikanten dat
Daniël om zich heen heeft
verzameld. (Polydor).
Rush Waar ligt bij de Ca-
nadeze driemansformatie
Rush het verschil? 'Spelen
ze nu symfonische rock met
hard-rock elementen of spe
len ze hard-rock met symfo
nische elementen. Zeker is
in elk geval dat deze groep
ongetwijfeld Lefhebbers van
beide muzieksoorten zal aan
spreken. Op de zevende
Rush-elpee (de zesde met
deze samenstelling) „Hemis
pheres" zijn beide muziek
stijlen weer met elkaar ver
weven tot een fantastisch
geheel. Op kant 1 staat het
vervolg van „Cygnus", dat
ook op de vorige langspeler
frA Farewell to Kings"
stond. Veel tempowisselin
gen, bijtende gitaarsoU, felle
zang en dito drummen bepa
len dit melodieuze nummer,
dat verhaalt over de strijd
tussen Apollo (de god van
het verstand) en Dionysus
(de god van het verstand).
Kortom, Rush houdt vast
aan de mythologische verha-
Daniël.
len. Kant 2 telt drie num
mers, waarin zanger Geddy
Lee, gitarist Alex Lifeson en
Neil Heart, drummer en le
verancier van de soms onbe-
grijpehjke teksten, volledig
hun reputatie als één van de
meest interessante groepen
op dit moment waar maken.
(Mercury/Phonogram).
Kevin Coyne Ook de
nieuwe plaat van Kevin
Coyne .JvIilLonaires and
Teddy Bears" is weer een
staaltje van kunnen van
deze Britse bard. De man
die al jaren, vrijwel tever
geefs de mensheid een spie
gel voorhoudt, laat weer een
aantal schitterende klaagzan
gen horen. .Marigold" doet
de rillingen over de rug lo
pen en doet denken aan de
grote tijd waarin hij Majory
Razor Blade maakte. De
band waarmee Kevin speelt,
is dratisch veranderd van
zijn vroegere begeleidihgs
groep Zoot Money In de
groep valt vooral de organis
t/accordeonist, Paul Wickens
op. Het feit dat Kevin Coy
ne zo weinig erkenning heeft
gekregen is waarschijnhjk te
wijten aan zijn merkwaardi
ge stem. Die klinkt inder
daad alsof hij zes weken
lang dag en nacht op de
markt heeft gestaan als
standwerker. Het is dan ook
bijna ongelofelijk hoeveel
emotie en gevoel hij kan la
ten doorklinken in zijn Lede
ren. „Wendy's Dream",,, The
World is Full of Fools" en
het reeds genoemde „Mari
gold" zijn absoluut uitblin
kende nummers op deze in
het geheel schitterende
plaat Deze man verdient
meer dan in kleine kring ge
waardeerd te worden. Of,
om het in zijn eigen woor
den te zeggen ,J want my
Crown". Hij verdient hem.
(Virgin/Ariola)
Southside Johnny and the
Asbury Jukes Een van de
swingendste concerten van
de laatste jaren oltrok zich
in het najaar van '77 in het
Amsterdamse Paradiso. De
Amerikaanse zanger Southsi
de Johnny Let daar met zijn
negenmansband The Asbury
Jukes het pubkek van de
ene in de andere verbazing
roken door zijn intens ener
gieke aanpak van op oude
soul en rhytm blues geën
te muziek. Zijn tot dan toe
verschenen twee elpees wa
ren zeker niet slecht, maar
toch ook weer niet verras
send genoeg om grote in
druk te maken. Aan de
hand van hun nu versche
nen derde lp .Jlearts Of
Stone" is echter ook het
laatste restje twijfel verdwe
nen. Op deze schitterende
plaat is de formatie er ein-
dehjk in geslaagd de energie
die hun optredens zo ken
merkt ook in de studio vast
te houden. Negen composi
ties bevat de plaat, varië
rend van keihard swingende
soul met een duidehjke
roek-inslag tot warme balla
des. Twee nummers zijn van
de hand van Johnny's
vriend Bruce Springsteen,
de rest is geschreven door
Steve van Zandt, gitarist uit
Springsteens EStreetband.
Deze Van Zandt is boven
dien verantwoordekjk voor
de indrukwekkende produc
tie van deze plaat, die op
veel momenten herinnert
aan het unieke Phil Spector-
geluid van vroeger. In de
zeer hecht en soepel spelen
de Jukes, springt vooral de
uit vier man bestaande ko
persectie eruit, en verder gi
tarist Billy Rush metzijn
korte bijtende solo's, die de
muziek meer dan op de bei
de vorige lp's in de roe-
krichting duwen. En binnen
dit geheel is er dan de zang
van Southside Johnny, die
misschien wel geen erg
mooie stem heeft, maar wel
met zeer veel soul en gevoel
weet te zingen. Southside
Johnny verdient met deze
plaat kortom de erkenning,
waar hij op grond van zijn
Lve-optredens al lang recht
ophad. (Epic)
Als o het woord „Bary-
ton" leest, denkt u wel
licht aan een ouder
wetse spelling van het
woord voor een lage,
donker getimbreerde
mannenstem. Daar
gaat het hier echter
niet om. Met het Duitse
woord „Baryton"
wordt een muziekin
strument aangeduid
dat van het midden
van de 17e tot het prille
begin van de 19e eeuw
vooral in Beieren en
Oostenrijk nogal popu
lair was. Het had zes
tot zeven darmsnaren
die met een strijkstok
werden aangestreken
terwijl men het instru
ment tussen de knieën
geklemd hield. Onder
de darmsnaren liepen
tien tot dertig metalen
snaren die niet konden
worden aangestreken
maar met de darmsna
ren meeklonken en het
timbre beïnvloedden.
De toets waarover de
darmsnaren liepen,
was aan de achterkant
bol en daar werden de
zogenaamde sympati-
sche snaren bereik
baar. Met de linker
band kon de duim deze
metalen snaren aan
tokkelen waarbij de
andere vingers be
schikbaar bleven om,
net als bij de viool, de
darmsnaren voor de
juiste toonhoogte te
verkorten. Natuurlijk
vergde die dubbele
funktie van de linker
band nogal wat vaar
digheid.
Wie wel eens een bio
grafie overHaydn heeft
gelezen, zal de „Bary
ton zeker zijn tegenge
komen. Haydns brood
heer Nicolaus Esterha-
zy was dol op het speel
tuig da t hij zelf bespeel
de en dat een donkere.
Een door D. Weiss gegraveerd portret
van de 70-jarige Haydn dat geldt als het
best gelijkende portret van de compo
nist.
ietwat versluierde toon
had die zowel een ge
temperde sierlijke blij
moedigheid als een ty
pische melanchoLe uit
drukte Toen Haydn in
Eisenstadt vice-kapel
meester werd, kende
hij het instrument nau-
wehjks maar Nicolaus
de Prachthevende zette
hem aan het werk om
er muziek voor te com
poneren, welke op
dracht hij vergezeld
deed gaan van de op
merking dat er slechts
in één toonsoort op kon
worden gespeeld. Een
half jaar moet Haydn
de weinige vrije tijd die
hij had, hebben ge
bruikt om bij de twee
baryton-virtuozen aan
het hof het instrument
grondig te leren ken
nen. Toen Let hij de
vorst horen dat er, zij
het in beperkte mate,
toch wel in meer toon
soorten op gespeeld
kon worden. Zoals een
vorst toen betaamde,
begaf Nikolaus zich
niet in een discussie
met zijn mindere en zei
lakoniek: „Dat behoort
te weten, niet ik". Zo
ging dat in die tijd.
Overigens besefte Ni
kolaus heel goed wat
Haydn waard was en
gat hem herhaaldekjk
blijk van zijn waarde
ring en zelfs bewonder
ing. Anderzijds bracht
Haydn de „Baryton" in
een tijdverloop van een
jaar of tien in niet min
der dan hondervijfen
zeventig kamermuziek
werken te pas, meren
deels in trio's waarin de
.Barytonde melodies-
tem had en begeleid
werd door altviool en
cello. Een deel van die
muziek is helaas verlo
ren gegaan omdat
Haydns huisje in Eisen
stadt tweemaal een
prooi van de vlammen
werd; een ander deel
van die divertimenti
kennen we in transcrip
ties (waarin de Bary
ton-partij werd her
schreven voor een an
der instrument) en ten
slotte is er muziek die
in de archieven bleel
sluimeren omdat er pa
na 1939 pogingen wer
den gedaan ,J3arytons'
naar oude modeUen te
herbouwen en opnieuu
te leren bespelen. Ver
scheidene jaren gele
den presenteerde zich
in het Haags Gemeente
museum een Hongaar
se Baryton "-speler
maar dat bleek een no
gal dubieuze zaak te
zijn.
Nu echter komt de op
dit terrein altijd aktieve
Archiv-Produktion van
DGG met een plaat van
een trio uit München
waarop Jörg Eggeb
recht een enkele jaren
geleden herbouwde
„Baryton bespeelt met
begeleiding van een alt-
vioLst die een Amati uit
1647 en een celLst die
een Grancino uit 1715
hanteert. In vijf trio's
van Haydn laten zij ho
ren hoe de rijke fanta
sie van de componist
ook in het relatief be
perkte kader een hoge
vlucht neemt. Zijn vin
dingrijkheid grenst aan
het onwaarschijnLjke
en bij alle innemende
bekoorlijkheid is van
oppervlakkigheid geen
sprake. Integendeel:
het ruim acht minuten
durende largo waar
mee het trio no. 96 in
bes klein begint, is be
paald aangrijpend. Dit
largo is in de vroeg-
klassieke stijl zonder
restrictie een meester
werkje maar al bereikt
Haydn dit uitzonderhj-
ke niveau in de andere
trio's op deze plaat niet,
toch bevatten zij heer-
Ljke speelmuziek en
waarhjk niet alleen in
de vijf menuetten. In de
fuga waarmee het trio
no. 101 besluit, kan men
vaststeUen hoe de „Ba
ryton" tegemoet kwam
aan de destijds heer
sende voorkeur voor
meerstemmigheid. Het
instrument met zijn
heel eigen klankkleur is
bijzonder helder. Het
verloop van de stem
men is goed te volgen.
Elders geven de getok
kelde snaren gekjktij-
dig de charme van een
luit.
Het is te hopen dat deze
unieke plaat weldra
door andere wordt ge
volgd want Haydn
schreef zulke trio's ook
om zijn werkgever te
feliciteren met de gene
zing van een ziekte, om
hem te verwelkomen
bij de terugkeer van
een reis of om hem
geluk te wensen met
zijn verjaardag. Omdat
die prachtige muziek
voor particuLer ge
bruik was bedoeld,
werd die tijdens
Haydns leven niet ge
drukt maar dat de vorst
ze naar waarde schatte
bhjkt uit het feit dat de
stemboeken in de
prachtigste leren ban
den werden gebonden.
J. KAS ANDER
Amerikaanse zanger, gitarist,
tekstschrijver John "Moon" Martin zal
in Nederland voornamelijk bij de Miiik
De Ville liefhebber bekend zijn. Martin
schreef namelijk bet nummer „Cadillac
walk", dat op de eerste elpee van Mink
De Ville is terug te vinden. Ook de
echte rock roll-freak zal de naam
Moon Martin niet geheel vreemd meer
in de oren klinken omdat deze
waarschijnlijk zijn eerste langspeler
„Shots from a cold nightmare" al in
buis heeft Het is een plaat met rock 'n'
roll enr&b zoals die alleen aan het
einde van de jaren 50 en begin jaren 60
gemaakt werd. Dat is de muziek die
mij erg aanspreekt".
Bij een ontmoeting met Martin in
Amsterdam, wanneer hij twee dagen in
ons land verbhjft voor promotie, is een
van de onderwerpen die hij aansnijdt de
televisie. Hij zegt:„Ik doe ongeveer tien
televisie-shows tijdens mijn rondreis door
Europa. Televisie-promtieishiererg
belangrijk is mij verteld. In de
Verenigde Staten juist helemaal niet. Het
enige wat daar telt is een single. Is er
een hit, dan verkoop de elpee ook wel.
Ik kijk niet zoveel televisie omdat er
bijna alleen maar series vertoond
worden. Alleen voorfilms, vooral oude
films, wordt het kastje aangeschakeld.
Vroeger keek ik veel naar ,Mary
Hartman, Mary Hartman" en „Archie
Bunker"omdat dat de enige behoorhjke
comedyseries waren. Bij een van de
nationale televisie-stations zenden ze een
maal in de week een hele avond lang
comedyseries uit, maar er valt niet één
keer te lachen".
,X>oor het kijken naar oude rock roll
films, met onder andere Elvis Presley
ben ik interesse gaan tonen voor muziek.
Ik kocht een gitaar en een gitaar boek,
maar daar werd ik niet veel wijzer van.
Ik groeide op in een klein stadje op de
grens van Texas en Oklahoma, waar
iedereen alleen maar naar country
western-muziek luistert of het zelf
speelt. Op een dag hoorde ik een
verhaal over een Mexicaanse gitarist, die
in een club even buiten de stad rock
roll speelde. Ik ging naar hem toe en
kreeg het voor elkaar gitaarles van hem
te krijgen".
,Jk heb toen een tijdje in een country
western-band gezeten, maar dat was niet
wat ik zocht Die mensen waren
bovendien rond de veertig terwijl ik
dertien was
Ik presteerde het om Chuck Berry,
gitaarkeks in die country-nummers te
spelen, dus ik heb me eigenhjk altijd
met rock roll beziggehouden. Met een
aantal vrienden heb ik later een band
opgericht, waarmee ik speelde tot we
van highschool gingen. Ik formeerde
toen de band Southwind waarmee ik via
Detroit in Los Angeles terechtkwam.
Het ging ons om een pla tencon tract en
dat wisten we vrij snel in de wacht te
slepen. Het was een klein label .Blue
Tumb", waar ook Bob Seger, die ik
eerder ontmoet had in Detroit, een
contract had. Met mijn band maakte ik
drie platen en toen staken financiële
problemen voor de maatschappij de kop
op. We hadden gekozen voor een kleine
maatschappij om meer aandacht te
krijgen. Die aandacht kregen we, er was
alleen geen geld voor de juiste promtie.
Langzamerhand groeide de band uit
elkaar tot ieder zijn eigen wegging".
„Inmiddels had ik een hoop musici leren
kennen en omdat ik geld nodig had
werd ik studio-muzikant en speelde met
mensen als Linda Ronstadt, Del Shannon
en Graham Parsons. Ondertussen ging ik
ook werken aan een solocarrière. Ik
vond het werken in de studio al snel
niet leuk meer en wilde weer gaan
optreden. Door het succes Van Mink De
Ville met „Cadillac walk"kreeg ik een
contract bij Capitol-records".
„Ik heb nu weer een eigen band en ben
op tournee. We geven echter geen
concert in HoUand. We komen hier
waarschijnhjk pas in maart terug. De
band is momenteel wel in het hotel".
Moon Martin, die zijn bijnaam te danken
heeft aan het feit dat hij rond 1974 in
bijna al zijn nummers het woord ,moon"
gebruikte, doet het voorstel om de
andereleden van de band te gaan halen
om vervolgens de bar van het
hoofdstedekjke Sonesta hotel om te
toveren tot een concertzaal voor een
exclusief Moon Martin optreden. Het
gaat helaas om diverse redenen niet
door en daarom wordt er maar verder
gepraat over zijn muziek.
„Wat belangrijk is voor mij, is dat de
mensen goed vinden wat ik doe. Ik
maak geen plaat zodat niemand hem
goed vindt, alleen maar om te kunnen
zeggen dat ik een artiest ben. Als ik zo
zou denken, dan maakte ik kunstwerken
in de achtertuin, die niemand zou
kunnen zien. Nu schrijf ik nummers, die
op de eerste plaats mijn goedkeuring
moeten hebben, maar ze zijn niet aLeen
,n
voor mezelf bestemd. Ik schrijf met het 0
idee dat ze uiteindekjk door de mensen
gehoord worden. Als de luisteraar de
muziek leuk vindt wordt je een
commercieel succes genoemd. Ik gelooi
daar niet zo in want als ik commercieel
succesvol zou willen zijn, dan maakte il
disco-platen, want die worden goed
verkoch t. Het gaat mij er dus niet aLet
om een hoop geld binnen te halen. Ik
vind Capitol wat dat betreft een fijne
maatschappij omdat die zich helemaal 1
niet bemoeit met de artistieke zijde van
de artiest Wat ik ook inlever, ze zullen
nooit zeggen dat het niet op de plaat
komt Ik wordt bijvoorbeeld ook niet
gedwongen een single te schrijven. De
singles die uitkomen laat ik door de
promotie-mensen van de verschillende
staten kiezen. Ze weten namelijk wath
pubhek wil horen
vShotsfrom a cold nightmare" heeft
alles gedaan wa t een langspeler i
hit-single in de Verenigde Staten
doen. „Ik heb nu ook een single
uitgebracht dus misschien komt die hit
er ook wel".
.Binnenkort ga ik opnieuw met product
Graig Leon de studio in vooreen tweedi
elpee. De eerste keer dat ik Graig
ontmoette was bij mijn uitgever. Leon
was in de stad op zoek naar wat
materiaal voor een aantal nieuwe acts,
die hij zou produceren. Hij kwam bij
mijn uitgever langs en hoorde een tape
die ik net gestuurd had. Hij was zo
onder de indruk dat hij me wilde
produceren. Er was echter al een
afspraak gemaakt met producer Jack
Nitzsche (Rolling Stones, Neil Young).
Graig hield zich op de achtergrond maa.
volgde nauwkeurig wat er gebeurde. Ik
ben met Leon gaan praten toen Nitzscht
van Capitol opdracht kreeg om de
nieuwe elpee van Mink De Ville „Return
to magenta" te produceren. Ik kende
hem van de eerste langspelers van
Blondie en de Ramones en weet dat hij
platen niet overproduceerd. We hebben
de goedkoopste studio uitgezocht en zijn
aan het werk gegaan. Ik geloof dat je in
elke studio een goede plaat kan maken,
zolang je een technicus heb die weet hoe
hij met de apparatuur moet omgaan
Moon Martin is in ieder gevaal tevrede
over het resultaat van de plaat. Hoede
nummers echter Jive" overkomen wete
we pas als hij in maart terugkeert voor
een aantal optredens.
HANSPIë
Moon Martin: „Ik hou niet van televisie. Ik kijk
hoogstens naar oude films"
Zaterdag 2 december Tapper Zukie treedt op in Paradi
so te Amsterdam.
Zondag 3 december Eerste optreden in Nederland van Al
Stewart in het Congresgebouw in Den Haag.Aanvang 20.15
Maandag 4 december Tweede concert van Al Stewart in
het Concertgebouw in Amsterdam. Aanvang 20.15 uur.
Vrijdag 8 december In de Jaap Edenhal in Amsterdam
valt de meest spektakulaire funk show ooit in Nederland
vertoond, te beleven Opgetreden wordt door Parliament-
/Funkadellc, Brides of funkstein, Pariets en The bornj0
horns. Aanvang van de show is 20.00 uur. a
De Haagse Freelance Band, geformeerd rond bekende musie
ci, treedt op in het Paard van Troje (Prinsengracht 14 Der
Haag).
Zaterdag 9 december Aller eerste optreden van de Ne
derlandse groep Range in het Paard van Troje. 11
Zaterdag 30 december Optreden van Raymond van he a
Groenewoud in het Paard van Troye in Den Haag.
i nlilliilli lil
lll—MII III IIP—WM
