Johnny Hodges met
en zonder de Dnke
Concert-agenda
'EEN TOERiVEE
IS MET ZO
BELANGRIJK
ALS EEN
PLAATOPNAME9
PLATEM
JAZZ
LEIDSE COURANT
ZATERDAG 4 NOVEMBER 1978
Marshall Hain
De Engelse Marshall Hain werden
in Nederland bekend door hun single
„Dancing in the city", muzikaal geen
meesterwerk, maar wel een wereldhit.
Dit succes leidde tot het maken van
de elpee „Free ride", die zojuist is
verschenen. Een plaat, die veel beter
uit de verf komt dan de single. Het
is een langspeler waarop het schrijfta
lent van zowel Marshall als Hain
blijkt. De teksten worden verpakt in
lekkere sentimentele luistermuziek en
rock 'n' roll. Als is bet nog geen
hoogvlieger, bet is een leuk begin.
Het levensverhaal van Julian Marshall
en Kit Hain lijkt op een goedkope
stuiverroman. Julian Marshall, de op
vallende kleine grappige pianist/schrij
ver en Kit Hain, de vrouwelijke helft
en gitariste kennen elkaar van school.
Ze zaten beiden op Darington Hall
School, waar ze betrokken waren bij
verschillende schoolbandjes. Na school
ging ieder zijn eigen weg. Julian ging
naar de Royal College of Music terwijl
Kit psychologie ging studeren. Ze ont
moetten elkaar een aantal jaren later
in Londen en begonnen in 1976 samen
te schrijven en te spelen, maakten een
demo-tape (demonstratiebandje) en
kregen een contract bij EMI. „Het ging
allemaal erg gemakkelijk" zegt Julian
tijdens een etentje in Tilburg. „Tot nu
toe heeft niets ons moeite gekost, alles
kwam vanzelf aanwaaien op het juiste
moment".
Marshall en Hain zijn voor een dag in
ons land voor tv-opnamen en een optre
den in de „Talk of the town" een
discotheek/club in Tilburg. Er lijkt ge
noeg gelegenheid te zijn voor een inter
view, maar doordat het uittesten van
de installatie in de veel te kleine ruimte
- er is voor de band nauwelijks plaats
op het podium - ongeveer drie uur
duurt, blijft er weinig tijd over.
Of praten aan tafel de ideale situatie
is, is maar de vraag. Het blijkt al snel
dat een gesprek beter in alle rust kan
plaatsvinden zonder het bijzijn van hun
pas opgerichte band. Het is al gauw
een chaos omdat Marshall en Hain en
gitarist Graham Foster, die erbij is
komen zitten, zich tussendoor ook be
moeien met de rest van de groep. Na
orde op zaken te hebben gesteld wordt
het toch nog een normaal gesprek.
„We hebben de elpee met sessie-muzi
kanten opgenomen, maar we wilden
graag onze eigen band samenstellen,
waarmee we op tournee zouden gaan.
Julian Marshall en Kit Hain kennen elkaar al van
We hadden snel en zonder problemen komt. „Nu even ernstig, Julian wilde
een band bij elkaar en gingen direct een vrouwenstem voor zijn teksten".
oefenen. Door veel te spelen, leer je
elkaar en het materiaal kennen. Eigen
lijk zou je een jaar moeten oefenen om
,Ik prefereer een vrouwenstem boven
die van de man. Je kunt hem bijvoor
beeld goed gebruiken bij meerstemmig
een band goed te laten functioneren, zingen", gaat Julian verder. „Ik kan
Graham kan daar van meepraten" zeg me voorstellen" vult Kit aan „dat hét
Julian. „Hij heeft zijn eigen band gehad voor Julian niet zo leuk is om met een
The Foster Brothers Band waarmee hij man te werken. Het heeft niets te maken
in twee jaar 600 optredens deed. Alle met sex". „Niet de hele tijd hoör" zegt
leden hebben ook in andere groepen Graham. „Het heeft te maken met een
gespeeld. Wij hadden eigenlijk geluk competitie. We zijn erg aan elkaar
gewaagd maar het is muzikaal en het
is constructief. Als het ging om je
lichaam te verkopen, dan was het een
„We denken allemaal op de zelfde hele andere strijd",
muzikale golflengte en interpreteren de Het materiaal voor de elpee werd uitge-
nummers hetzelfde" zeg Kit. „Door die zocht door de producer. Julian en Kit:
verschillende achtergronden benadert „We waren erg blij met de keus van
ieder de muziek op een andere wijze de nummers. Op de elpee staat een
en wordt het hopelijk een interessante grote variatie en misschien hadden we
groep. Ik zou niet graag willen, dat alle wat dat betreft iets anders moeten
leden dezelfde muzikale interessen zou- kiezen, maar we waren er toen erg blij
den hebben". Tijdens het optreden in mee. Het laat zien, wat we als schrijvers
Tilburg blijkt dat de band bestaat uit waard zijn. Na het opnemen van de
prima musici. Ze spelen een strakke eerste elpee waren we echt texnreden.
korte set met nummers van de eipee. We vonden dat producer Christopher
Er wordt plezier gemaakt op het toneel. Neil, een Engelsman, zijn werk goed
Ondanks dat het podium te klein is gedaan had. Als je een aantal maanden
weten ze zich wonderwel waar te ma-verder bent en weer wat geleerd hebt,
dan komen voc
voren. Neil wik
de bandleden hun muzikale gaven mo
gen gebruiken voor het welslagen van
de band, maar de groep blijft Marshall dan willen we niet meer de studio in
wordt het een andere groep" zegt Kit nu de elpee zouden opnemen dan klonk
in gedachten verzonken. „Ik geloof dat hij heel anders. Je kunt daarom ook
we op moeilijk terrein komen" gaat ze niet zeggen ik doe de tweede elpee
verder. „Het is eigenlijk niet makkelijk hetzelfde als de eerste. Je verandert
om daar regels voor op te stellen, vooral steeds en de band ook. Door die ontwik-
omdat wij de contracten hebben afge- keling wordt je hopelijl
sloten". i.De band is rondom ons ge- Je zóu je eigen graf gr
bouwd voor het maken van platen" zegt een punt bleef hangen".
Julian. „We blijven daarom altijd de „We willen voorlopig nog met een pro-
naam Marshal en Hain voeren ook ducer blijven werken al gebruiken
omdat iedereen die naam kent. Als wij,
de tweede elpee wel een andere
doordat de rest van de band ook gaat producer. We hebben met Neil lekker
schrijven, de naam veranderen wordt gewerkt, maar nu we beter weten wat
het voor de platenverkopers te moeilijk we willen, hebben we een vriend ge-
i omdat wij toch samen het grootste vraagd om ons te helpen. We kunnen
deel van het materiaal zullen schrijven
blijft het bij het oude".
Marshall en Hain verenigden hun
krachten bij de tweede ontmoeting in we produceren
1976 en gingen samen schrijven. „Julian laten leiden",
wilde mijn lichaam.. Blijf van me af" „Ik begrijp niet hoe een band in de
zegt ze lachend als Julian aan haar studio kan werken zonder producer"
zijn naam nog niet zeggen omdat het
nog niet helemaal rond is. Wij gebrui
ken een producer om het geluid wat
de juiste banen te
school.
zegt Graham Foster. „Er moet iemand
zijn die zegt of iets goed of slecht is".
„Je moet iemand hebben, die zegt hoe
de nummers muzikaal in elkaar gezet
moeten worden. We hebben zelf ideeën
genoeg, maar die moeten wel uitge
werkt kunnen worden", vult Kit aan.
Marshall en Hain voelen zich geen echte
studiogroep. „We zijn zowel een studio
als een live-band" zegt Julian. Het is
een cirkel. Je gaat op tournee omdat
je de pas gemaakte elpee wil verkopen.
Door op te treden verbeter je de num
mers en de band wordt hechter, waar
door de volgende elpee weer beter
wordt. Dus het is eigenlijk allebei be
langrijk, het werken in de studio en
op het podium. Ik zou het vermoeiend
vinden en ook niet doen, als ik geen
platen zou maken. Het is tegelijkertijd
ook niet leuk om altijd maar in de
studio te zitten".
„Mensen raken steeds verder verwij
derd van direct contact met anderen.
Als je een studio-groep bent kun je
net zo goed een blik bonen zijn"
zegt Kit. „Daar ben ik het niet mee
eens" komt Julian er tussen. „Er zijn
bands, die alleen maar de studio in gaan
om even een plaat te maken omdat de
fans dat willen, maar waarbij het optre
den het belangrijkste is, zoals Dr. Feel
good. Er zijn echter ook mensen, die
alleen in de studio werken zoals Mick
Oldfield. Hij gaat een jaar de studio
in om een plaat op te nemen, maar
gaat daarna niet maanden lang op
tournee om de plaat te pluggen. De rol
van de platenmaatschappij bij groepen
als Dr. Feelgood is eigenlijk veel groter
dan het zorgen dat er een plaat gemaakt
wordt. De maatschappij wordt een
soort financier".
„Als wij geen platen zouden maken,
dan gingen we niet op tournee omdat
we dat niet kunnen betalen. We gaan
na deze vier weken durende trip door
Europa, ons allereerste optreden met
de groep was op 22 september, 20.000
pond armer naar huis. Wij moeten het
echt hebben van de platenverkoop. Als
dat zou stoppen, dat was er ook geen
Marshall en Hain. Ik maak muziek
omdat ik het leuk vind, maar het is
mijn werk, dus moet ik er ook geld
mee verdienen. Het fijne van veel geld
verdienen is dat we later onze eigen
studio kunnen bouwen om jonge musici
te helpen en dat is iets dat we voor
de toekomst gepland hebben.
Hans Piët
Gruppo Sportivo Gruppo
Sportivo, de Haagse zes
mans formatie is in korte
tijd uitgegroeid tot een van
de meest gevraagde bands
in Nederland. Dat de eerste
plaat „Ten Mistakes" goud
werd komt hoofdzakelijk
door de orginaliteit die ten
toon gespreid werd, want
de opnamen zelf zaten vol
kleine foutjes. „Live" is de
band een ware sensatie, die
ze op de eerste elpee niet
konden overbrengen. Geluk
kig heeft Gruppo daar iets
aan gedaan op de zojuist
verschenen „Back to 78".
Vanaf het eerste nummer is
het meeswingen met de lek
ker in het gehoor liggende
popsongs. Eenvoudige, her
kenbare gitaaraccoorden,
met het zo typische orgeltje
van Gruppo, maken het een
waardig opvolger, die qua
produktie (Robert Jan
Stips) veel beter in elkaar
zit, dan de eerste langspe
ler. The Grupettes (Mieke
Touw en José van lersel)
zingen weer uit volle borst
of zorgen voor de juiste
achtergrondkoortjes als
Hans Van den Burg zingt.
De band is hechter dan
voorheen, en ondersteunt de
over het algemeen humoris
tische teksten van Vander-
fruits (Hans van den Burg)
op uitstekende wijze. Uit
schieters van de elpee zijn
„I said no", met prima vo
calen en goed gitaarspel, en
Blahblah magazines". Wil
de groep ook in Amerika
doorbreken dan zal Hans
van den Burg iets aan zijn
Engelse uitspraak moeten
doen, want die is hier en
daar niet zoals het hoort.
Maar dat is naast het min
dere nummer „Pogo never
stops", dat niet uit de verf
komt, het enige bezwaar
van deze elpee. (Ariola).
Bryan Ferry Hij is terug
van weggeweest, de myste
rieuze Engelse zanger
Bryan Ferry (voor de afwis
seling deze keer weer zon
der snor), met een solo
plaat: 'The bride stripped
bare'. Naast eigen nummers
zijn er op de langspeler
Ferry-uitvoeringen te beluis
teren van door anderen ge
schreven nummers, maar
vooral in de nummers die
door hemzelf zijn geschre
ven komt hij tot uitstekende
prestaties. De plaat begint
met twee makkelijk in het
gehoor liggende rocknum
mers. De typische zangstijl
met hoge uithaaltjes en
voortdurend aanwezige vi
brato klinkt als altijd, maar
de nummers missen echte
emotie. Dat wordt zeker
goedgemaakt in het Ferry-
nummer „When she walks
in the room", waar Bryan
zelf piano speelt. Een ou
derwets sfeertje zoals in de
kiassieker 'Mother of Pearl'
komt uit de luidsprekers,
compleet met strijkers,
akoestische bas en rustig
drumwerk. Dit nummer
waarin de vrouw wordt be
zongen die de gesprekken
doet verstommen en door
haar persoonlijkheid adem
loze bewondering afdwingt
als zij op 'n feestje haar en
tree maakt is het hoogte
punt van 'The bride strip
ped bare'. Vermeldenswaard
zijn verder het soul-achtige
nummer 'That's how strong
my love is', en zeker ook de
afsluiting van de langspeel
plaat 'This islandearth':
een typische Bryan Ferry-
compositie met onheilspel
lende monotonie in de zang-
lijn en zorgvuldig naar een
hoogtepunt sturende bege-
leichngJPolydor
Elton John Er zitten twee
jaar tussen „Blue Moves" en
zijn zojuist verschenen album
„A single man". Twee jaar
waarin voor Elton John veel
gebeurde en hij o.a. aankon
digde nooit meer te zullen
optreden. „A single man" is
een langspeler, die eruit
springt. Het is misschien niet
zo'n belangrijke elpee als
„Goodby yellow brick road"
of Blue moves", maar daar
is het Elton John waarschijn
lijk niet om te doen geweest.
Op deze elpee gaat hij terug
naar de basis, nadat hij door
de jaren heen op zijn versche
nen elpees zo'n beetje alle
muzikale wegen bewandeld
heeft, die er zijn. „A single
man" is een nieuwe periode
in het leven van de directeur
van platenmaatschappij Roc
ket Records. Hij heeft zijn
band ontbonden en werkt op
de langspeler met sessie-muzi
kanten als drummer Steve
Holly (nu bij Wings) bassist
Clive Franks, waarmee hij de
plaat produceerde en gitarist
Tim Renwick. Overgebleven
uit de oude band is percussie-
speler Ray Cooper en de fan
tastische gitarist Davey John
stone, die voor een prima solo
zorgt op de lekker klinkende
pop-song „Part time love", de
nieuwe single. Terug naar de
basis betekent voor Elton
John ook werken met een
andere schrijver. Gary Osbor
ne leverde voor het eerst de
teksten. Ze zijn vrij eenvoudig
en daarom voor iedereen
makkelijk te begrijpen. Je zou
eigenlijk niet zo bhj moeten
zijn want de teksten van Ber-
nie Taupin waren fantasievol
ler, avontuurlijker, hadden
vaak een dubbele bodem en
waren waarschijnlijk, muzi
kaal, een grotere uitdaging.
Elton John is op zijn best in
het sentimentele „Return to
paradise" met achtergrond
vocalen en orkest als op All
the nasties" vande elpee
„Madmann across the water".
Voor de orkestarrangemen
ten heeft Elton John een wijze
beslissing genomen en Paul
Buckmaster aangetrokken,
na een experimentele periode
met James Newton Howard.
Buckmaster, die zijn stempel
drukte op Madmann across
the water" doet dit weer in
het nummer „It ain't gonna
be easy", Elton John toont
zich op zijn best in het funcky
klinkende Madnessen de
mooie ballade „Shine on th
rough". Het mooiste instru
mentale nummer uit zijn car
rière staat ook op deze elpee
„Song for guy". Vocaal is
Elton John
Elton John op zijn best. Hij
krijgt op de nummers „Geor
gia" en „Big dipper" voor de
achtergrond vocalen hulp van
de Wat ford football Club en
the South Audley Street Girl
Choir. Elton John is terug en
dat niet onopgemerkt. (Roc
ket Records/Phonogram).
Rachel Sweet Jongste telg
uit de Stiff-stal, is de 16-jarige,
uit Akron, Ohio afkomstig
Rachel Sweet. Met haar de
buut elpee (reeds op 12-jarige
leeftijd maakte zij singles)
„Fooi Around" geeft zij blijk
van een enorme muzikaliteit.
Niet alleen heeft zij, ondanks
haar jeugdige leeftijd al een
heel eigen stijl ontwikkeld,
tevens beheerst zij een aantal
verschillende genres. Of zij nu
het soul-achtige „B-A-B-Y"
zingt, of het country and wes
tern-nummer „Stranger in the
House" van Elvis Costello, ze
heeft er schijnbaar geen enke
le moeite mee. Het best komt
ze evenwel uit de verf op de
nummers die geschreven zijn
door de producent van de
plaat, Liam Sternberg. Moois
te songs zijn „Wildwood Sa
loon" en „My Style". Instru
mentale bijstand krijgt Ra
chel Sweet op de plaat van
Ian Dury's Blockheads. (Stiff-
records)
Wreckless Eric Eén van de
vreemdste mensen die de af
gelopen jaren hun intreden in
de muziek-business hebben
gedaan, is de Engelsman
Wreckless Ene. De 24-jarige
Eric heeft in tamelijk korte
tijd twee elpees het licht laten
zien. De eerste had een wat
chaotisch karakter, maar op
de tweede heeft Eric zichzelf
een beetje gevonden. Op zijn
Wonderful World Of Wrec
kless Eric" staan een aantal
uitstekende nummers. Wal
king on the Surface of the
Moon", „Let's go to the Pictu
res" en het binnenkort als
single verschijnende „Take
the Cash" zijn goed tot zeer
goed klinkende nummers,
waarbij de instrumentatie
doet denken aan die van de
Velvet Underground in haar
begin jaren. Korte, bijna een
tonige aanslagen op de slaggi
taar en een monotoon klin
kende bas en drum. Vooral
de songs van anderen die hij
zingt, zijn aanzienlijk minder
van kwaliteit, maar al met al
bewijst deze plaat wel Eric's
groot, zij het wat merkwaardi
ge talent.
(Stiff-records)
Sommige dingen zijn in bun
grootheid zó simpel dat je er
als je niet oppast gladweg aan
voorbijgaat. Zoiets gebeurt je
bijvoorbeeld voordat je bet
beseft met de plaat ,fiack to
Back, Duke Ellington and
Johnny Hodges play the
blues" (Verve, 2352072). Het is
een heruitgave van Verve
8317 uit 1959 met Duke Elling
ton aan de piano in een kleine
bezetting met Johnny Hodges
op altsax, Leslie Spann gitaar,
Harry „Sweets" Edison trom
pet, Al Hall en Sam Jones bas
en Jo Jones drums. Ze spelen
een aantal simpele bluesjes,
die op de achtergrond van een
gesprek in je huiskamer ge
woon wegwaaien zo licht zijn
ze, maar als je de tijd neemt
en goed luistert valt er ver
schrikkelijk veel te horen.
Twee dingen vallen het 'meest
op: Johnny Hodges mag dan
al gauw versleten worden voor
een oudere altsaxofonist uit
het pre-Parker-tijdperk die
nooit veranderd is, nu zijn
toon en aanpak zijn zo rustig,
uitgebalanceerd en mooi dat
aan die man gewoon niets te
veranderen wés. Pure perfec
tie verander je niet, hoe die
ook geaard is. Punt twee: El
lington, afkomstig uit een al
sinds de zeventiende eeuw in
Noordwest Amerika levende
negerfamilie en niet opge
groeid met de blues, werd
verweten dat hij te weinig van
die blues in z'n werk deed. Het
instrument dat Ellington het
beste bespeelt, heette het, is
Het Orkest. Met andere woor
den: Als pianist stelt hij, behal
ve in z'n befaamde intro's tot
z'n orkestnummers, niet al te
veel voor. Op ,J3ack to back"
speelt Ellington alléén maar
blues, zeer eigenzinnig, met z'n
bekende naar beneden toe lo
pende appergiootjes, z'n ge
broken akkoorden, met noten
die aan z'n vingers lijken te
blijven kleven (de uitdrukking
is van Leonard Feather) en al
met al perfect in hun uitge
kiende simpelheid, harmo
nisch zelfs verwant aan het
pianowerk van 'Thelonious
Monk. Eén blues van de plaat
(nota bene het zeer simpele
„Weary blues") is zo licht en
helder van uitwerking door
Hodges, Ellington c.s. dat je
hem als het ware in een lijstje
zou willen zetten!
Hodges en Ellington, bijna een
muziekleven lang aan elkaar
gekoppeld. Hodges kwam in
1928 bij het Ellingtonorkest
dat toen naam begon temaken
en een engagement in de legen
darische Cotton Club kreeg.
Hodges, als leerling door Sid
ney Bechet beïnvloed, wissel
de eerste nog de sopraansax
met de alt af, maar ontwikkel
de op dat laatste instrument
een toon zoals nog niemand
had laten horen. Sensueel en
zwoel, vooral in blues en bal
lad, in de improvisaties meer
de melodielijn zoekend dan de
harmonie van de akkoorden,
werd zijn geluid vóór 1940 (met
dat van Benny Carter) hét
voorbeeld in de jazz. Met Par
ker veranderde alles. Hodges
niet, zijn toon rijpte, zijn speel
se „invullertjes" bij solo's van
anderen werden steeds vol
maakter. Hij bleef een niet van
de wijs te brengen eiland van
rust. Ellington baseerde een
belangrijk deel van de
„sound" van zijn orkest op
Hodges' zekere factor. Er is
op het ogenblik in de ramsj
van een aantal platenzaken
voor iets meer dan een tientje
een dubbelelpee te koop met
het werk van Ellington tussen
1928 en 1931. Goed van ge
luidskwaliteit, al is het electro-
nisch tot stereo omgebouwd,
en op een aantal nummers
(„The Mooche" en „I Must
Have That Man") hoor je al
hoe goed Hodges is. Voor wie
deze Ellington-periode nog
niet in z'n discotheek heeft,
een müst. (RCA DL-2-0252).
De verhouding Ellington-Hod
ges bleef verder een nogal
merkwaardige en wat myste
rieuze. Hodges was privé nogal
stoïcijns met z'n wat uitgestre
ken trekken die hij van z'n
Mexicaanse-India anse moeder
erfde. Interviewers beant
woordde hij met enkele letter
grepen. „Johnny hoefde zich
niet te verkopen" zei Budd
Johnny Hodges
Johnson eens, „hij hoeft alleen
te blazen". Als Hodges naar
de microfoon moest voor een
solo in Ellingtons orkest, keek
hij altijd alsof hij op moest
voor z'n doodvonnis. Insiders
vertellen dat hij na een ovatio
neel ontvangen solo, stuurs
richting Ellington keek en dan
een gebaar maakte alsof hij
geld telde. Financiële onenig
heid? Of gewoon, zoals Charlie
Shavers stelde, een typische
vorm van Hodges' humor die
hij bedreef zonder een spier
te vertrekken. Aan de andere
kant verdedigde Hodges El
lington wanneer een „gig" met
het orkest niet door kon gaan,
omdat de Duke elders een
filmscore moest schrijven of
arrangeren. Aan zo'n gelegen
heid hebben we „Johnny Hod
ges at the Sportpalast, Berlin"
ie danken. Een pas uitgebrach
te dubbelelpee in de serie Pa
blo-live (Pablo 2620 102). De
datum stond vast, Ellington
moest naar Parijs om met
arrangeur Billy Strayhorn aan
de film „Paris Blues" te wer
ken, alles leek niet door te
gaan tot Hodges met Norman
Granz tot een „Johnny Hodges
All Stars"-orkest kwam, van
Ellington mensen aangevuld
met noodpianist Al Williams.
Een prima concert, waarin
Hodges met Harry Carney (ba
ritonsax), Lawrence Brown
(trombone) Ray Nance (comet,
viool en zang), Sam Woodyard
(drums), Aarom Bell (bas) en
genoemde pianist voorname
lijk Ellington nummers speelt.
Het is uiteraard niet de com
plete band en dat hoor je. In
de totalen in „Take the
A-train" rammelt het even,
evenals in „Rockin" in
Rhytm", alsof de .Jieadarran-
gement" nog niet zo goed in
't hoofd zitten, maar in „Stom-
py Jones" daarentegen lijkt
het of je de hele big band bij
tijd en wijle hoort. Een zadig
nummer, met een subtiele solo
met veel „wit" van drummer
Woodyard die af en toe hele
toonladders op z'n trommels
speelt. Carney is altijd exact
zichzelf op de schorre bariton,
Ray Nance speelt supperro-
mantisch z'n standaard „Au
tumn Leaves" op viool, La
wrence Brown levert mooie
solo's plus een bij na-imitatie
op de trombone van Hodges'
geluid in „Solitude" en Hodges
zelf brengt het mooiste. O.a.
in „The jeep is jumping" en
„Good Queen Bess", Ellington-
nummers waarbij de hoes-
merkwaardig genoeg in dit
geval Hodges ais mede-compo
nist niet vermeld. De plaat is
opgenomen in maart 1961. Zo
wel Hodges (1970) als Ellington
(1974) zijn overleden. Meestal
overstromen na de dood van
een musicus de re-issues de
markt. Van het EUington-or-
kest was dat niet meer nodig.
Van Hodges als uniek en ge
deeltelijk onderschat soloist is
het er niet van gekomen. Of
zou dit het late begin zijn?
BertJansma
Duke Ellington
Zaterdag 4 november De formatie Wire
treedt op in de Eksit in Rotterdam. Aan-
vang 21.00 uur.
Woensdag 8 november Optreden van de
Amerikaanse zanger Isaac Hayes in de
Jaap Edenhal in Amsterdam. Aanvang
20.00 uur.
Vrijdag 10 november Jazzman Oscar Pe
terson geeft een concert in de Doelen te
Rotterdam. Aaqvang 20.15 uur.
Zaterdag 11 november „De killer" Jerry
Lee Lewis zal met zijn Amerikaanse band
een éénmalig en exclusief concert voor de
Benelux geven in de Amsterdamse Jaap
Edenhal. Aanvang 20.00 uur.
Oscar Peterson voor een nachtoptreden in
het Concertgebouw te Amsterdam. Aanvang
24.00 uur.
Zondag 12 november De Amerikaanse
Dolly Parton komt voor een optreden naar
het Congresgebouw in Den Haag. In het
voorprogramma staan Saskia en Serge^
Aanvang 20.30 uur.
Maandag 13 november De Engelse for
matie Camel is te zien en te horen in Carré
in Amsterdam. Aanvang20.15 uur.
Zaterdag 17 november Optreden van de
Amerikaanse formatie Santana in de Leidse
Groenoordhal.
Maandag 20 november De legendarische
gitarist Eric Clapton geeft een concert in
de Jaap Edenhal in Amsterdam. Aanvang
20.00 uur.
m
