Chiropedist De Vries volgt
klachten „op de voet",
maar voorkomt ze liever
z'n baas
VAN
HUISVLIJT
TOT
DISCO
AVONDEN
Hoogmadese jongeren veertig jaar
in NKJB-verband aaneengesmeed
Het klikte
niet tussen
Bruno en
na iTAD/REGIO
LEIDSE COURANT
ZATERDAG 21 OKTOBER 1978 PAGINA 5
Op mijn omwegen door stad en land kom
ik graag mensen tegen. Elke morgen tussen
tien en elf uur kunt u mij telefonisch vertel
len wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Het nummer van mijn geduldi
ge telefoon is 071-122244; u kunt dan naar
toestel 18 vragen.
s
Wekelijks verschijnt in de Leidse Courant de rubriek „Hond
zoekt huis". In deze rubriek wordt een hond beschreven die
in het asiel verblijft om daar een zekere dood tegemoet te
gaan... tenzij het dier een goed tehuis vindt. De in de rubriek
beschreven honden zijn alle door hondenbezitters naar het asiel
gebracht. Om uiteenlopende redenenvaak begrijpelijk, maar
soms ook volslagen onzinnig. De in „hond zoekt huis" beschre
ven dieren zijn alle goed gezond, hebben een wormkuur
ondergaan en zijn volledig ingeënt. Tegen betaling van ca. 60
gulden ten bate van zwerfdieren zijn ze af te halen. Adres:
Nieuw Leids Dierenasiel, Besjeslaan 6b, Leiden. Tel.: 131670.
Geopend di. t/m vr. 10.00-12.00 en 14.00-17.00 uur. Zaterdag van
10.00-12.00 en 14.00-16.00uur. Zondag en maandag gesloten.
JAARLIJKS GRATIS CONTROLE VAN KINDERVOETEN
Midden in een foxtrot-ma
noeuvre verzeild geraakt
moet ik ineens denken aan
het verdwaalde oermens
dat nu wel eens in opper
ste verbazing door de
beslagen ruitjes van de
dansschool zo kunnen
kijken. Van alle hedendaag
se evenementen zou het
instituut dansles hem wel
eens het meest in het
pré-dilluviale oog kunnen
springen. Een raar verhaal
misschien, maar schrik niet,
ik heb dat wel meer.
Terug naar de dansleszaal.
Voor een buitenstaander
moet het beslist een waan
zinnig verschijnsel zijn. Een
instructieve figuur zet,
keurig in het pak, een
muziekje op en telt hardop
mee. En dan ineens gaan
aaneenklevende menselijke
H paren als door een wesp
gestoken, simultaan „lo
pen" op de maat van de
muziek. Hier en daar pro
beert iemand spontaan te
kijken. Over het algemeen
toch alom bloedserieuze
gezichten. De meeste
dansers missen kennelijk
liever een hand dan dat ze
zo'n geprefabriceerd pasje
overslaan. Met in het
achterhoofd de spektaculai-
re ontdekking van de
bronnen van de Nijl, ga ik
op zoek naar de stille
kracht die de vaderlandse
dansparen op de been
houdt, in een kast waar
niemand hem vermoedde
vind ik een „encyclopedie"
uit de oertijd of in ieder
geval van voor 1934. Het
inspiratievolle boekwerk
besteedt niet minder dan
vijf paternalistische pagi
na's aan het „wereldse"
dansen.
„Een rytmische levensuiting
door middel van opzettelijk
daartoe gekozen lichaams
beweging", zo luidt een
eerste nuchtere voorzet.
Voorts wordt een onder
scheid gemaakt tussen
heidense en religieuze
dansen. Vermoedelijk houdt
het dansen van tegenwoor
dig het midden tussen
beide begrippen.
Ook wordt een bijzonder
onthullende vergelijking
gemaakt met het dierenrijk.
Hier schijnen dansen ge
bruikelijk te zijn. Maar dan
met een opzet die ook aan
het menselijke dansen niet
geheel vreemd is. Al in
1934 hief de encyclopedie
schrijver al een waarschu
wende vinger op. De gren
zen tussen erotische,
religieuze, heidense en
plastische dansen zullen
vervagen, zo vond de
stoffige dansexpert. Ook
voorspelde hij dat „den
socialen dans" het zou
winnen van de andere en
dat het dansen zich uiteind
elijk zou degraderen tot
„volksvermaak".
Louter schokkend is het te
moeten horen wat de
geleerde „twintigers" van
mijn foxtrot, Engelse wals
en cha-cha vinden. Toen ik
.enkele weken geleden zo
lichtvoetig de dansschool
betrad, kon ik ook niet
geweten hebben welke
vreselijke straffen mij
boven het hoofd hingen.
Tot nu toe bestaat het
resultaat uit een gat in mijn
zondagse schoenen, een
blauw scheenbeen en een
niet te taxeren dosis dan
servaring in de categorie
ijspret. Maar hoe moet ik
de uitspraak van het 4e
provinciale concilie van
Mechelen (1920) nu aan
mijn achterban verkopen.
„Niet alle dansen zijn
oneerbaar. Maar toch
plegen zij door kleding,
feestelijk vertoon en aanra
king gevaar op te leveren
voor de zuivere zeden. Den
laatsten tijd zijn zekere
dansen verspreidt geraakt,
welke door de manier
waarop man en vrouw
elkaar prangend omarmen,
op zichzelf en objectief een
zware zonde van ontucht of
althans van ergernis uitma
ken".
Zo, en laat het nu maar
zondag worden!
Alleen al om het feit,
dat (volgens een Duits
onderzoek in 1961, „en
het is sindsdien alleen
maar érger geworden")
45 procent van de jon
gens en 59 procent van
de meisjes te korte
schoenen draagt, voelt
de Leiderdorpse chirope-
krassen. Er is een tijd
geweest, dat als je trouwde
je geen lid meer mocht zijn.
Daar valt men bij de NKJB
niet meer over; als je een
dergelijke stap hebt gezet
mag je gewoon lid blijven.
Drie dagen in november
gaat de NKJB Hoogmade
er tegenaan. Er is een
receptie in De Stal aan de
Kerkstraat en vrijdagavond
17 november is daar ook
een reünie van oud-bestuur
sleden. Iedereen die sinds
'38 in het bestuur heeft
gezeten is dan van harte
welkom, 's Zaterdags gaan
de leden dineren bij V.d.
Ploeg en dansen op de
muziek van Stage Fright.
Zondagavond mag iedereen
meedoen op het bal dat
gegeven wordt in De
Schuur en waar de Dizzy
Man's Band medewerking
verleent.
Dat worden fijne tijden en
men zal ook gelegenheid
krijgen om nog eens die
geweldige liederen aan te
heffen, als daar zijn het
Kajotterslied („Jongeman,
hoor 'ns an") en het KAJ-
lied („Vooruit, gij jongens
onvervaard..."). De dagen
van „fier en vrij" en „Op,
ten kamp gereed" zullen
herleven. Ook al zal dit de
huidige jongelui, gestoken
in eigen t-shirt waarop het
NKJB-embleem wat onwer
kelijk in de oren klinken.
Maar voor den donder is
het zo geweest; daar mogen
ze van overtuigd zijn.
In tegenstelling tot het verhaal
van vorige week over Troetel,
bergt de geschiedenis van Bru
no niet zo veel dramatiek en
spanning in zich. Bruno werd
op 10 augustus naar het asiel
gebracht. Zijn baas had hem
een jaar geleden gekocht maar
verloor gaandeweg de belang
stelling voor Bruno. Het aloude
spreekwoord „het bezit van de
zaak is het eind van het ver
maak" is hier dan ook wel van
toepassing. Wie zich een hond
(of welk ander huisdier ook)
aanschaft, moet zijn levensrit
me aan dat dier aanpassen. Een
alleenstaande die acht uur per
dag de deur uit is, hoeft niet
te rekenen op een goede ver
standhouding met zijn huisdier.
Dit om maar een voorbeeld te
noemen. Maar een soortgelijke
situatie was ook van toepassing
op Bruno.
De geringe interesse die zijn
baas voor hem had uitte zich
in min of meer langdurige ui
thuizigheid. Bruno, op zijn
beurt meende dit te moeten
honoreren met enige activitei
ten binnenshuis, die zich voor
namelijk toespitsten op het slo
pen van het meubilair. Een en
ander droeg natuurlijk niet veel
bij aan het goede humeur van
Bruno's baas, en op die manier
belandden baas en hond in een
vicieuze cirkel. Met het voort
schrijden van de tijd werd de
situatie nijpender en op een
slechte dag begonnen er klap
pen te vallen. Op dat moment
zag Bruno's baas echter ook wel
in dat het zo niet langer kon
en bracht zijn hond naar het
asiel.
Het is begrijpelijk dat Bruno uit
die tijd het een en ander heeft
overgehouden. Vooral toen hij
nog pas korte tijd in het asiel
was, bleek hij erg schichtig en
wantrouwend. Vooral wanneer
Bruno in het hok vertoefde had
hij daar veel last van. Een stuk
beter ging het wanneer hij in
de buitenren mocht. Nu, een
kleine drie maanden later komt
hij direkt al kwispelstaartend
op beheerder Wil Tiele toe om
aangehaald te worden. Ook
voor vreemden is Bruno niet zo
bang meer. Er is echter nog een
punt dat wel in zijn nadeel
spreekt en dat is het fenomeen
auto. Aan dit vervoermiddel
heeft Bruno een gruwelijke he
kel en het is nog maar de vraag
of iemand er in slaagt hem van
dit vooroordeel af te brengen.
Misschien lukt het, maar dan
met veel moeite en pas na lange
tijd.
Verder heeft Bruno veel goede
eigenschappen, zoals een goede
omgang met eventuele andere
huisdieren en kinderen. Hij is
redelijk gehoorzaam en bij een
wandeling loopt hij aan de lijn
zonder al te veel getrek. Bruno
is zwart-bruin van kleur, heeft
een kortharige vacht en een
lange enigszins krullende staart.
Een spitse snuit en flaporen
schijnen bij hondjes als Bruno
als standaard gegevens in de
bouwtekeningte staan. Nog
wat cijfers: Bruno's schofthoog
te is ongeveer 40 cm., zijn leef
tijd bedraagt anderhalf jaar.
Troetel
Een gezin met kinderen heeft
zich over Troetel ontfermd.
Haar verschijning in deze ru
briek heeft veel reacties losge
maakt, zodat Troetel een ruime
keus had. Ze heeft kennelijk
gedacht „wat je ver haalt is
lekker" en daarom koos ze het
gezin uit Waddinxveen. Naar de
laatste berichten te oordelen
heeft ze het erg naar de zin bij
haar nieuwe bazen.
Een rustig disco-ogenblikje in De Stal van Hoogmadese NKJB
In het dorp Hoogmade,
waarvan niemand ooit
zal kunnen zeggen dat
er niets gebeurt want
ik krijg het sterke ge
voel dat op elk honderd
tal inwoners er wel een
1 vereniging te vinden is
staat weer een mijl
paal te bezingen. De
Nederlandse Katholieke
Jongeren Beweging
bestaat plaatselijk veer
tig jaar en daarom
wordt er een flink feest
gebouwd rond deze
jubilaris op 17, 18 en 19
november. Via voorzitter
Frans v.d. Salm ben ik
er aardig wat over te
weten gekomen. Wat dat
Hoogmadese organisatie
leven betreft wil ik
vooraf nog wel even
kwijt, dat je daar beslist
een hoge pet voor moet
opzetten. Volgens Frans
ben je als Hoogmade-
naar bijna verplicht van
een stuk of vier vereni
gingen lid te zijn, „en
dat gebeurt ook wel".
Maar nu de NKJB. In de
grijze oudheid van 1938
moet deze vereniging in
Hoogmade tot leven zijn
gekomen. Hoe? Dat is
volslagen onbekend, meent
Frans. Wel staat vast, dat
er een pastoor Lips was die
de club opgericht heeft. De
man is helaas aan tbc
1 gestorven en al zijn zaken
paperassen moesten
vernietigd worden om
besmetting te voorkomen.
Dus ook de oprichtingspa
pieren zullen op die manier
verdwenen zijn. Frans v.d.
Salm: „Wel is bekend, dat
de pasicfOr de drijfveer van
de vereniging was. Die
heette toen nog St. Jozefs
gezellen. Na de oorlog
stond men te boek als
Kajotters of NKJB".
De activiteiten vein vroeger
en die van nu verschillen
als dag en schemering, zal
ik maar zeggen. Je kunt ze
nauwelijks nog vergelijken.
Destijds had je bijvoor
beeld landelijke sportdagen,
waarbij Hoogmade berucht
was om z'n touwtrekploeg.
Die knapen waren zo
oersterk dat ze altijd en
overal wonnen. Steeds was
er het „geestelijk woord"
vooraf en daarna ging men
over tot de spelletjes of
deed men aan huisvlijt.
Kom daar nou nog 'ns om;
vandaag houden de Hoog
madese NKJB-ers zich
bezig met onder andere
toneel, dansavonden, film
avonden, disco-avonden,
puzzelritten, tobbetje varen
en roeiwedstrijden ware
festijnen op De Does
karnaval en ga zo maar een
tijdje door.
Maar wat moeten die pijp
en sigaarrookwedstrijden in
de vroege vijftiger jaren
niet prachtig zijn geweest.
Als je de notulen van een
pijprook wedstrijd anno
1952 onder ogen krijgt,
springen de tranen meteen
tevoorschijn: „Voorzitter
opende met gebed en groet
en heette (hete zelfs) alle
leden en de aalm. van harte
welkom. Komen jullie
allemaal maar 'n pijp halen
zéi de voorzitter want we
gaan roken en na allemaal
voorzien te zijn van tabak 2
gram gaf de voorz. het sein
om te beginnen en ineens
schoten er 26 lucifers aan
en stoven de rookwolken
naar boven en na 2 min.
gaf de voorz. weer het sein
dat er geen pijp meer
aangestoken mocht worden
want dan ben je af". Schit
terend. De Aalm. vermoed
de dat ie „in de voorste
prijzen zouw komen, maar
Ted rookte zo langzaam dat
de Aalm. benauwd werd".
Voorzitter Jo Baak kwam
als eerste uit de bus in 44
minuten, nomero één,
zogezeid". Na de pijpen
weer afgegeven te hebben
besloot de voorz. met gebed
en groet. Aanwezig 27
leden".
Over leden gesproken. In
'38 waren het er negen,
waarmee werd begonnen.
Op het ogenblik zijn het
160 leden: „een geweldige
groei", vindt Frans, „op 't
moment zitten we ronduit
aan de top zoals die er
nooit eerder is geweest". De
„spelletjes" zijn verdwenen,
maar er zijn vaak waarde
volle dingen voor in de
paats gekomen. En de geest
is best gebleven. Je hoeft
ook niet meteen weer op te
dist Jan de Vries zich
genoopt, jaarlijks de
opgroeiende jeugd aan
een nader voetonderzoek
te onderwerpen. Contro
le van de middenvoets
beentjes, de hielen en de
teenpartijen, tot en met
de stand van eventuele
x-benen (bij meisjes
voornamelijk) en o-be-
nen, die bij jongens
weliger tieren. Het lijkt
een luchtig verhaaltje,
maar het is doodserieus
bedoeld. Het gaat om 't
staan en gaan van het
jonge volksdeel, waarbij
de eerste voetklachten
tot ontwikkeling komen
en vaak leiden tot een
mensenleeftijd vol narig
heid.
Jan de Vries beschouwt
zichzelf als een luxe pedicu
re: chiropedist, een Grieks
aandoende samenstelling
die de zorg voor handen en
voeten in zich bergt. Mooie
en ingewikkelde aanduidin
gen doen het goed in onze
jaren, waarin het gebodene
meer indruk maakt als het
ook duurder betaald wordt.
Vroeger had je de heilgym-
nast, die uitgestorven is en
vervangen door de fysio
therapeut. „De chiropedist
is een beroep in opbouw.
Sinds een jaar of zes is
men daarmee bezig in ons
land. In Den Haag is in
september een experimente
le opleiding begonnen die
tot een officieel diploma
moet voeren", aldus Jan de
Vries, die al heel wat
ervaring in zijn Leiderdorp-
se „polikliniekje" heeft
opgedaan, maar voor die
officiële erkenning nog
even de kat uit de boom
wil kijken. Hij is de man j
die niet alleen nagels knipt, j
likdoorns verwijdert en
eksterogen bezweert, hij
maakt ook kunstnagels
volgens een moderne me
thode, hij corrigeert tenen,
houdt ze in het gelid, en
vervaardigt soepele steunzo
len.
Hij doet aan 't „vermaken"
van schoenen, door er
bijvoorbeeld steunpunten in
te bouwen. Vaak heeft hij
slachtoffers van de „confec
tie" onderhanden; de men
sen met de doorgezakte
voeten. „Kinderen krijgen
tegenwoordig behoorlijke
voetaandacht, met dure
schoenen en speciale mer
ken. Maar een groot deel
van die kinderen valt
buiten de confectiestan-
daard", aldus chiropedist
De Vries. „Neem alleen de
ouderen: bij bijna de helft
van de mensen is de grote
teen langer dan de tweede
teen, slechts 13 pet. heeft
een tweede teen die langer
is dan de grote. Dit laatste
is, qua model van de
schoen, een ideale toestand,
het is evenwel slechts 13
pet".
In veel gevallen („daar
lopen er legioenen mee")
komen de teenformaties
vooral bij vrouwen in
conflict met de schoen. Het
is de degeneratie van steun
en bindweefsels, met in 't
bijzonder de hoge hak als
grote boosdoener. Zoals
Jan de Vries zegt: „de
bezitsters daarvan gaan
gewoon de boot in". In
verband met al deze zaken
heeft deze chiropedist sinds
een paar jaar een voeten
controle voor kinderen tot
en met 15 jaar doorge
voerd: „zestig procent van
de kinderen wordt geboren
met een lichte tot ernstige
x-been-stand, meest bij
meisjes. Die stand vertrekt
meestal rond het zesde
levensjaar, maar houdt z'n
gevolgen. Het hielbeen
kantelt naar binnen, waar
door de kans op platvoeten
geboren is".
Nu moet men, volgens De
Vries, niet wachten tot de
klachten komen. „De kin
dervoet is erg gevoelig; het
kind verslijt in z'n jeugd
zowat 21 schoenmaten. Je
moet die toestand op de
voet volgen", vindt de
Leiderdorpse chipopedist,
die de „holvoetigen" pro
bleemmensen noemt. Hij
meet bij de kinderen de
voetstand, de kanteling van
het hielbeen. Daarna kun
nen correcties volgen met
steunzolen of steunpuntjes.
Een half jaar daarna is er
doorgaans weer een contro
le. Zoals ik al opmerkte,
ook de x-of o-been-stand
wordt opgemeten. Proble
men worden bestreden:
„ouders zien veelal wel de
facetten van de kinder
schoenen, maar het gaat
verder. Daarom wil ik, dat
men mij weet te vinden.
Kinderschoenen verkoop ik
niet".
Jan de Vries, die contro
leert onder het motto
„Voeten is hoofdzaak"
(onder toenemende belang
stelling), weet dat altijd met
pijn in de voeten lopen een
wanhoop is. „Als je mensen
daarvan afhelpt, kunnen ze
je wel zoenen. Het is mach
tig werk, dat ik met plezier
doe. Afgezien van dat
zoenen; dat loopt wel los".
Zaterdag 28 oktober organi
seert De Vries weer zo'n
gratis controledag voor
kinderen van 4 tot en met
15 jaar. Volgens afspraak.
Iedereen kan hem, vooraf,
bellen: tel. 89 02 21, na 10
uur 's morgens. Adres:
Sandhorst 1, Leiderdorp.
Jan de Vries; „Voeten is hoofdzaak"
