Visser redde Toko van wisse dood
f
Oud-Sassense franciscaan Jos
van Kesteren snakt naar hulp
PiOSTVUEjT
hond
zoekt
huis
TUINVERENIGINCI
Via Viietweg naar
Uithuizermeede:
een snerteindje
van 10 kilometer
putcfö
STAD/REGIO
LEIDSE COURANT
ZATERDAG 7 OKTOBER 1978 PAGINA i
Pater Van Kesteren in zijn bescheiden onderkomen in Brazilië.
Op mijn omwegen door stad en land kom
ik graag mensen tegen. Elke.morgen tussen
tien en elf uur kunt u mij telefonisch vertel
len wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Het nummer van mijn geduldi
ge telefoon is 071-122244; u kunt dan naar
toestel 18 vragen.
Sassenheim is nog steeds
niet z'n 73-jarige "zoon" Jos
van Kesteren vergeten. Jos
van Kesteren is al heel lang
Sassem uit. Toen-ie 26 was,
vertrok Jos naar Brazilië.
Nog twee jaar studeren en
de Portugese taal zien
machtig te worden en toen
werd Van Kesteren priester
gewijd en als "voltooid"
franciscaan op z'n kudde
losgelaten. Hij werd arm
met de armen en in geen
veertig jaar is hij meer
thuis geweest, omdat hij
niet over de geldelijke
middelen kon beschikken.
Pater Jos is nu 73 en hij
zal nooit Sassenheim meer
terugzien. Dat heeft hij zelf
gezegd. Hij is nu Braziliaan
en moet daar z'n tijd
uitdienen. Het zijn vrij
hardvochtige gedachten,
maar priesters zoals Van
Kesteren o.f.m. denken
daar nu eenmaal zo over;
die hebben hun stee gevon
den en je krijgt ze er met
geen mogelijkheid meer
vandaan. Toch is Jos van
Kesteren Sassemer geble
ven en de mensen van de
St. Pancratiusparochie
hebben hem nog steeds in
hun hart geborgen. Het is
een parallel, die dezer
dagen iets gemakkelijker
trekken valt, nu we af
scheid hebben genomen
van nog zo'n oermenselijk
prototype als paus Johan
nes Paulus was.
Twee jaar terug kwamen
de Sassemse parochianen
voor pater Jos in het
geweer en brachten 3600
gulden bijeen om de man
een stuk tegemoet te kun
nen komen in diens missio
naire behoeften. Hij weet
nog van niks, maar er staat
weer zo'n hulpbiedende
bliksemactie op stapel.
Twee weekeinden in no
vember, van 12 op 13 en
van 19 op 20 november, wil
de parochiële werkgroep
Missie en Ontwikkeling,
waarvan Marinus van
Steijn voorzitter is, er weer
tegenaan gaan. Want Jos
van Kesteren, vergrijsd in
's Heren Braziliaanse wijn
gaard, wenst men niet te
vergeten; ook al zal hijzelf
nooit meer persoonlijk
"dank je wel" komen
zeggen in zijn geboorte
plaats. -
Van Steijn heeft 't nog
steeds over "deze jongen",
ofschoon pater Jos een
stukje ouder is, met 47 jaar
Brazilië achter de rug en
achter de kiezen. Via de
overlevering weten we, dat
het een verschrikkelijk
arme streek is, waar Jos
werkt en waar hij sinds de
laatste 10 jaar een vaste
standplaats heeft. Nadere
preciesering ontbreekt,
maar het mag geen onder
scheid maken: of het nu de
Matto Grosso is of een
lompenwijk bij Sao Paolo,
of welke benedenpeilse
streek dan ook. Ik hoorde,
dat pater Van Kesteren
elke zondag drie tot vier
missen leest, maar dat is
ook in het "rijke" Neder
land geen uitzondering
meer. Wel opvallend is, dat
Van Kesteren die missen
opdraagt op verschillende
plaatsen. Pittige noot: het
dichtstbijzijnde postkantoor
is 200 km bij Pater Jos
vandaan.
Daarbij komt, dat de pater
netzogoed als dokter op
treedt. Hij heeft een kleine
huisapotheek om de men
sen te kunnen helpen. De
man zelf zegt niets meer te
wensen voor zichzelf, maar
voor zijn mensen blijft hij
aankloppen in Sassenheim.
In dit geval gaat het om
twee klaslokalen, waar hij
dagelijks een groepje
jongeren kan instrueren
over de landbouw. Hij
wilde graag een grotere
school hebben, maar daar
heeft pater Jos nu maar
vanafgezien. Waar hij nu
voor staat, kost hem 10.000
gulden. Daar kun je bij ons
nauwelijks een zolderver
bouwing met dakkapel van
bekostigen, maar pater Jos
zou met dit bedrag een
stuk uit de zorgen zijn. Hij
wil, aldus Van Steyn, ook
de arbeiders niet op hun
geld wachten. Nu vragen
Van Steijn en vele andere
Sassemers zich in gemoede
af, of deze vasthoudende
priester van Sassemse
bloede niet met man en
macht geholpen dient te
worden. Nou, de werkgroep
was daar meteen van
overtuigd. Jos van Kesteren
in de steek gelaten? Van
z'n leven niet.
Je hoeft als welvarende
Sassenheimer natuuurlijk
niet week toe worden van
een opwekking als: "laten
wij met z'n alleen ons geld
laten gaan naar deze oude
maar nog goede pater." Ik
geloof, dat Van Kesteren,
ondanks z'n besognes, voor
deze motivering zou bedan
ken. Al was het een kerel
van dertig, dan nog had die
man in de frontlijn van een
sociaal zorgengebied recht
op de grootst mogelijke
steun van een gemeenschap
van waaruit hij gesproten
is. Daarom staan voor deze
moegewerkte man in no
vember de offenblokken
klaar om zijn ontwikeling-
sproject te kunnen vol
tooien. Met oude paters
houden we geen rekening;
het móet gewoon. Wil men
gireren, dan is het gironum
mer van de werkgroep 259
81 59 t.n.v. penningmeester
werkgroep Missie en Ont
wikkeling, Meidoorn, Sas
senheim. De heer Van
Steijn zou zeggen: "we
moeten nu naar de tiendui
zend toe; dat moet toch
kunnen....!".
Het bord aan de voorzijde van het tuinencomplex
„Oostvliet".
't Zal je toch maar gebeu
ren, dat je in polderse
omstandigheden door de
Randstad rijdt met je
fietsje en je ontdekt opeens,
dat een bord je verwijst
naar Uithuizermeede, 10
kilometer. Even doortrap
pen en je zit dan al gauw
in Uithuizen. De grote
letters geven ongetwijfeld
aan, dat Uithuizen een stuk
groter is dan Uithuizermee
de. Overigens nog steeds
volgens de inlichtingen van
dat bord in de Randstad
Holland schijn je ook
nog op de goede richting te
zitten naar Oosteinde en
Roodeschool. Nu meen ik
me te herinneren van de
schoolbanken, dat al deze
heerlijke dorpen en vlekken
ergens in de provincie
Groningen moeten liggen.
Edoch, u kunt het bewuste
afgedankte ANWB-bord op
uw weg vinden als u uit de
richting Leidschendam over
de Viietweg kart. Recht
tegenover jeugdbuitencen-
trum Korte Vliet, gemeente
Leiden reeds, bevindt zich
zonder mankeren de Turn
vereniging Oostvliet. Dat is
min of meer duidelijk te
lezen ook op de andere
zijde van het bord, waar
van de verf aan het afschil
feren is. Komt men echter
uit tegenovergestelde rich
ting, dan moet uw (Gro
ningse) verrassing volko
men zijn. „Practical joke"
of zuinigheid van het
tuinbestuur? Ik zou toch
maar eens wat aan die
bewegwijzering gaan doen,
als ik hun was.
De achterzijde van hetzelfde bord. Het wordt er niet
duidelijker op.
Toko, een pekinees van vijf
jaar oud, werd drie weken gele
den in de omgeving van Leiden
gevonden. De aandacht van
een visser voor zijn dobber
werd afgeleid door een plastic
vuilniszak, die in zijn nabijheid
enige verdachte bewegingen
stond te maken. Nu plegen
vuilniszakken doorgaans niet
te blaffen en rare sprongetjes
te maken, en daarom was de
snel groeiende achterdocht van
de visser dan ook zeer gerecht
vaardigd. Hij opende de zak en
trof daar Toko aan. De laatste
verkeerde in zo'n deerniswek
kende toestand, dat de man
geen ogenblik aarzelde en het
hondje meteen naar het asiel
bracht.
Daar werd geconstateerd dat
Toko, hoewel erg vervuild en
ook vermagerd, toch naar om
standigheden redelijk gezond
was. Maar wat zich aanvanke
lijk als het minst erge liet
aanzien, bleek later de meeste
problemen op te werpen. To
ko's vacht. Zoals bekend heb
ben pekjnezen erg lang haar
dat goed verzorgd moet wor
den. Ook Toko maakt op deze
regel geen uitzondering. Doch
in het asiel kan Toko onmoge
lijk alle aandacht krijgen die
hij verdient, en ook de klimato
logische omstandigheden in het
r
hok brengen nu niet direct
verbetering in Toko's toestand.
Het is in zo'n hok nogal vochtig
en de klitten die in Toko's vacht
zitten houden dat vocht alleen
maar vast. Op die manier loopt
Toko een gerede kans ziek te
worden als er niet gauw verbe
tering in zijn toestand komt,
door middel van een nieuwe
baas.
Behalve lichamelijk is Toko
ook geestelijk totaal ongeschikt
voor het leven in een asiel. Hij
voelt zich hopeloos verloren in
dat grote hok en kruipt dan
ook doorlopend in een hoekje
weg. Als hij te lang alleen is
gaat hij gillen, op precies de
zelfde manier als een baby. Dit
Wekelijks verschijnt in de Leidse Courant de rubriek „Hond
zoekt huis". In deze rubriek wordt een hond beschreven die
in het asiel verblijft om daar een zekere dood tegemoet te
gaan... tenzij het dier een goed tehuis vindt. De in de rubriek
beschreven honden zijn alle door hondenbezitters naar het asiel
gebracht. Om uiteenlopende redenen, vaak begrijpelijk, maar
soms ook volslagen onzinnig. De in „hond zoekt huis" beschre
ven dieren zijn alle goed gezond, hebben een wormkuur
ondergaan en zijn volledig ingeënt. Tegen betaling van ca. 60
gulden ten bate van zwerfdieren zijn ze af te halen. Adres:
Nieuw Leids Dierenasiel, Besjeslaan 6b, Leiden. Tel.: 131670.
Geopend di. t/m vr. 10.00-12.00 en 14.00-17.00 uur. laterdag van
10.00-12.00 en 14.00-16.00 uur. Zondag en maandag gesloten.
laatste volgens beheerder Will
Tiele, die toch veel kan hebben,
maar het deerniswekkende ge
huil van Toko doet hem de
tranen in de ogen springen.
Daarom moet Toko snel van
andere huisvesting worden
voorzien, want op deze manier
gaat het hondje gegarandeerd
kapot
Als men de geschiedenis van
de pekinees nakijkt, ziet men
ook dat Toko zich onmogelijk
aan dit harde leven kan aan
passen. Hij komt oorspronke
lijk uit China, waar het een van
de alleroudste rashonden is.
Hij werd daar gefokt voor het
plezier van de keizer en zijn
verdere hofhouding, en door de
eeuwen heen heeft de pekinees
zich moeten aanpassen aan de
wensen en grillen van de keize
rin en haar hofdames en alles
wat daar verder aan vast zat.
Een aristocratische schoo
thond, min of meer.
Toch is de pekinees verrassend
temperamentvol, en vaak
grenst het zelfs aan overmoed.
Als het zo te pas komt ziet hij
er niet tegen op de strijd met
een Sint Bernhard aan te bin
den. In 1860 werd de pekinees
in Europa ingevoerd. Hier ver
vulde de hond precies dezelfde
rol als in zijn vaderland. Schoo-
Toko heeft veel aandacht nodig.
thond voor de hogere kringen, waarde geworden. Een uitste-
Het zit er bij Toko dan ook kende hond voor een wat oude-
ingebakken. Steek je armen in re baas die graag wat gezellig-
zijn richting uit en'hij springt heid in huis wil hebben. Zoals
er uit zichzelf in! Het is dan gezegd is Toko langharig en
ook niet verwonderlijk dat To- moet iedere dag uitvoerig ge-
ko wegkwijnt in het asiel. Men- kamd worden. De kleur van de
selijke aandacht en tederheid vacht is lichtbruin en op de kop
is voor hem een levensvoor- heeft hij het van pekinezen zo
bekende zwarte masker. De
schofthoogte bedraagt onge
veer dertig centimeter.
Bobby
Over Bobby, de hond van vori
ge week, moeten wij helaas
negatief berichten. Ook de
tweede maal dat hij in deze
rubriek verscheen heeft hem
niets opgeleverd. Weer geen
enkele reactie voor zijn toch
zo bescheiden persoontje. Het
begint er nu somber voor hem
uit te zien, want als het even
tegenzit zal hij binnenkort moe
ten inslapen.
Bart Spijker
Wie gewend is zijn
boodschappenkarretje door
een supermarkt te
manoevreren ,moet beslist
eens dansles nemen. Alerte
verkeersdeelnemers maken
ook een goede kans op
een schitterende danscarrière
Want tijdens les vier in het
kader van „Quick,quick.slow"
in een overvolle dansleszaal
blijken „doorduwen" en „net
doen of je neus bloedt
onmisbare elementen van de
dansles te zijn. Schuchtere
types en mensen met een
aangeboren gevoel voor
beleefdheid worden
regelmatig geplet tussen de
rondvliegende paren. Een
goede raad van de
dansleraar luidt dan ook; de
ellebogen en armen zover
mogelijk uit te steken. In de
sfeer van „kom 'es op als
je durft" werkt het beslist
ontmoedigend.Bovendien
fungeren armen en ellebogen
als vleesgeworden bumpers
om duwen.porren en trappen
op te vangen. Het is de
bedoeling dat je zelf niet uit
het ritme raakt. Jammer
genoeg werkt het systeem
alleen voor degenen die
zo'n confrontatie ook
werkelijk aandurven. En dat
zijn nou net de dansparen
die als olifanten door de
zaal schuiven. Enfin ,het is
gezellig en juffrouw Truus
heeft de pleisterdoos weer
gevuld
Tijdens de eerste drie lessen
vormde het grote aantal
danslustige paren geen enkel
probleem. Je kon dan
gewoon je passen voor- en
achterwaarts doen.Maar de
foxtrot en de Engelse wals
kunnen niet eindeloos in
een kring gedanst worden. Er
dient dus met de ruimte
gewoekerd te worden. Een
groep dansers doet dit met
bewonderenswaardige
overgave. Zo kan het
gebeuren dat bij een halve
draai, je rechteroog de
elleboog van meneer A
ontmoet, terwijl de punthak
van bijbehorende mevrouw A
zich in je hiel boort. Ik ben
dan nog zo stom om
alvorens de schuldvraag
aan de orde is, alvast wat
excuses te mompelen.
Prompt schijnen on^e
belagers hieruit moed te
putten om bij mijn
verontschuldigingen wat
grofheden op te zoeken.
Stekende blikken van m'n
partner Thea voorkomen
erger. En zo dansen we
naar de confrontatie met
andere zwetende lichamen.
Behalve imperialisten kom je
op de dansvloer ook
anarchisten tegen.Om maar
niet te spreken van
nationalisten die zich de
vloer toeëigenen. En dan
ga ik er nog van uit dat
Thea en ik wel redelijk
dansen.
Een voordeel van alle
ruimteproblemen is dat je
leert om te roeien met de
riemen die je hebt. In de
toekomst treffen we toch
alleen overbevolkte danszalen
aan. Het is een soort
valbreken: als je je in de les
hebt leren verdedigen,
bespaart je dat „in het echt"
een behoorlijk aantal
fracturen. Alleen in de
bioscoopfilm Saterday Night
Fever lijkt het mogelijk dat
de'dansvloer ontruimd
wordt voor de
choreografische
hoogstandjes van John
Travolta.
Opmerkelijk is het te zien
hoeveel je in vier weken
kunt leren. Het
foxtrot/engelse wals-
probleem is bijna afgewerkt.
Nog een les scheidt ons
van de puntjes op de i. De
cha-cha en de oude wals
bevinden zich in het begin
stadium. En volgens mij is
dat zo'n beetje alles wat je
in dertien lessen van
anderhalf uur kan leren.
Op het eerste gezicht is de
foxtrot de meest ingevoerde
dans. Hierin op de hielen
gevolgd door de Engelse
wals.Dit is een prima dans
voor mensen die graag willen
walsen, maar problemen
hebben met de oude
(weense) wals. Bij de eerste 1
wordt wel gedraaid, maar
niet zo veel en zo snel als
bij de oude wals. Geen
evenwichtsproblemen.der-
halve.
Ed Olivier
