Sport in China
onderdeel van
politiek denken
Het
is
beter
een
keer
te
kijken
dan
honderd
keer
te
lezen
SPORT
"ftp*
bol van de jeugdige talentjes.
PEKING Een beetje onverwacht maar
daarom niet minder aangenaam werd ineens
een stukje van het China zichtbaar zoals dat
door de deskundigen van het vriendschapsco-
le ron mi té Nederland-China al was voorspeld. Bij
\-bek het betreden van één van de twintig in
tw« Peking staande, elk duizend leerlingen tellen-
arps de, zogenaamde sportopleidingsscholen gin-
p pen de handen langdurig op elkaar teneinde
met een warm gemeend applaus te benadruk-
eunf ken dat de komst van de westerse bezoekers
plaat °P h°£e P"js werd gesteld. Het waren dit-
maal de kleintjes die aan de gevoelens van
van vriendschap uiting mochten geven. Jongens
r. V( en meisjes die na daartoe geschikt te zijn
'den bevonden zichzelf in hun vrije tijd onder
Sam deskundige leiding verder mogen bekwamen
ee, in de sport. Niet alleen voor eigen plezier
ge^jjmaar vooral in het belang van de Volksrepu
bliek waar de sportbeoefening een uitermate
belangrijke plaats inneemt. Dit alles als
direct gevolg van de door de grote leider
Mao gegeven richtlijnen waarin is vastge
steld dat staat en partij grote waarde moeten
el. hechten aan lichaamsbeweging en massas-
port.
l Sport, zo sprak Mao, bevordert de conditie,
lerja y00r opbouw van het socialisme en het
doen slagen van de revolutie moeten we over
roort 6611 goe<*e gewondheid beschikken. En om zijn
i®or woorden te onderstrepen nam hij zelf een
duik in de Yangtze, waar hij volgens de
overlevering in 65 minuten niet minder dan
'5 vijftien kilometer zwemmend aflegde. Mag
M dit laatste wapenfeit rustig als een sprookje
worden betiteld, voor de Chinezen maakt dat
weinig of geen verschil. Zonder er diep over
na te denken werd het voorbeeld van Mao
m
kom
enthousiast gevolgd waardoor het onmetelij-
1C ke land nu miljoenen geoefende zwemmers
telt.
Daarbij bleef het evenwel niet. Naarmate
nde tijd verstreek ontdekten de Chinese lei
ders dat de sport ook een machtig wapen
kan zijn. En zoals in zovele dictatoriale
n de jongeren worden gebruikt tot meerdere
Ura4 eer en glorie van het land. Eigenlijk een
jj onvoorstelbare zaak, want iedereen die het
huidige China bezoekt kan niet anders dan
uhê diep onder de indruk komen. Wanneer het
land vergeleken wordt met de welvaartssta
ten in het westen lijkt China een geweldige
jk achterstand te hebben en het zijn vooral de
armoede, de krottenwijken, de eenheid van
rum kleding en het nagenoeg ontbreken van enig
lluxe artikel die opvallen. Wie evenwel ziet
10e gelukkig het meerendeel van de Chinezen
uiterlijk lijkt te zijn beseft meteen dat sinds
1949 een geweldige vooruitgang moet zijn
geboekt. Wie voorts bedenkt dat de gemiddel-
iMi Chinees een dertigtal jaren geleden een
'Blkommervol bestaan had begrijpt des te beter
JU de trotse houding van die eenvoudige hpis-
vrouw in de modelcommune. Het kleine
woninkje, bestaande uit twee in westerse
■^■ogen abominabel klein vertrekjes, is voor
b yhaar een paradijs. En al moeten haar woor-
S|J den dan worden vertaald door de tevens als
^Qeen soort bewaker aanwezige tolk, toch blijkt
Afonomstotelijk dat in deze situatie woorden
^^niet behoeven te worden verdraaid. De ma-
nier waarop de naam Mao wordt uitgespro-
^ftken zegt alles. „Dankzij Mao heb ik een dak
ft I boven mijn hoofd. Dankzij Mao hebben we
te eten en hebben we allemaal kleren".
D Soberheid en collectivisme
^^Onbewust maakt de spreekster duidelijk
^■gekozen te hebben voor een weg die het
A ypootste gedeelte van dit negenhonderd mil-
joen mensen tellende volk wil gaan. Een soort
^^pelgrimstocht die wordt gekenmerkt door
ftÉsoberheid en collectivisme. Een gezamenlijk
^jwerken aan een betere toekomst door het
^■zich voor het algemeen belang getroosten
^ftvan grote persoonlijke opofferingen. Een
fe I toekomst ook waarin aan het woord oorlogs-
IULgeweld niet wordt voorbijgegaan. Hoewel het
|ramitengewoon moeilijk is de Chinese gedach-
Htenwereld werkelijk te doorgronden zelfs
^Jde al anderhalf jaar aan de Nederlandse
^ftunbassade verbonden sinoloog De Heer lukt
|Tvdat niet houdt de volksrepubliek China
BJ rekening met oorlog.
■winders is het moeilijk te Verklaren waarom
lUgnder de grote steden complete kilometers
M lange ondergrondse schuilkelders worden
^Jgebouwd, spelonken die door de Chinezen
in de vrije tijd worden uitgegraven. In het
Hmet handkracht gerealiseerde stelsel bevin-
M den zich keukens, medische posten, ruimten
Hvoor winkels zelfs voor complete warenhui
zen. Er wordt zelfs gewerkt aan een onder-
IF grondse spoorlijn en vluchtgangen naar de
Ittbergen. Een stad onder de stad. China is
U|duidelijk niet al te gerust op de vredelieven-
W de bedoelingen van andere landen.
Somber perspectief
II Losgekoppeld van het Chinese gedachtenpa-
Ifll troon wellicht een uitermate somber perspec-
ntief. Toch lijkt het misplaatst al te veel
M nadruk op deze activiteiten te leggen. In de
Volksrepubliek wordt ook intensief aan
dacht geschonken aan andere bouwprojecten,
lij voorbeeld om de woningnood te lenigen.
Flats de "meeste volgen Oosteuropees model
schieten uit de grond. En al wordt het
'enste aantal woningen nog niet gereali
seerd en blijven de lijsten met woningzoeken-
«den bestaan, niets wordt nagelaten om de
leefomstandigheden te verbeteren. Ondanks
de nog vaak kommervolle omstandigheden
is er toch ruimte voor persoonlijk geluk. De
Chinees lacht vaak en niet alleen uit hoffelijk-
heid. Wat er in dit gigantische land ook
Iallemaal geprogrammeerd mag zijn, de emo-
ities hebben vrij spel. Het Chinese communis-
zo moet het socialisme in de Volksrepu-
worden gezien legt in dat opzicht
[geen enkele rem op. Dat blijkt ook tijdens
een wandeling in de vroege ochtenduren door
net langzaam tot leven komende Peking.
Aan de oever van de naast de wereldberoem-
de en voor alle Chinezen toegankelijke Ver
boden stad stromende rivier wordt gezongen.
Zo maar, spontaan. Het is geen zacht neuriën.
Integendeel. Zich niets aantrekkend van vele
de buurt staande met gymnastiek en
schaduwboksen bezigzijnde landgenoten ver
tolkt in deze metropool een Chinees op
Diep onder de in
druk maar ook met
twijfels en tal van
onbeantwoorde vra
gen keerde onze
verslaggever Peter
van Putten terug
van een reis naar
de volksrepubliek
China. Hij maakte
gebruik van de mo
gelijkheid om het
Nederlands amateu
relftal te vergezel
len. Bijgaand vindt
u zijn impressies
waarin de sport in
de Chinese maat
schappij centraal
staat.
Zwemmen in het Rode Vlag kanaal. Lange afstandzwemwedstrijden zijn bij
zonder in trek.
»fcl
m u
Schaatsen.In China is deze sport ook
bij de jeugd populair.
Hoewel door de taalbarrière onbegrijpelijk
wekken de Chinese klanken, een zekere ont
roering op. Een gevoel dat nog wordt versterkt
door de aanwezigheid van een fluitspeler die
vijftig meter verder staande al even intensief
bezig is op zijn manier de nieuwe dag te
aegroeten. De Chinees is creatief. Dat wordt
)ok nog eens onderstreept tijdens het bezoe
ken van fabrieken en van theatervoorstellin
gen. De opera een combinatie van toneel,
'.ang, dans en acrobatiek waarbij de gezon
gen teksten tijdens de voorstelling op de muur
vorden geprojecteerd is een reflectie van het
Chinese zieleleven. En al wensen zij ieder
/oor zich op hun eigen wijze de daar gebrach-
:e boodschap te vertalen en hun inhoud te
geven. onomstotelijk blijkt dat er binnen het
:ollectivisme nog ruimte is voor persoonlijke
/rijheid. Het voortijdig verlaten van de zaal
loor pakweg dertig toeschouwers wanneer
?en toneelgezelschap in plaats van de traditio-
iele met politieke opmerkingen doorspekte
.eksten een onschuldig wiegelied brengt, geeft
?chter ook te denken. De meeste Chinezen
olijven echter ademloos luisteren. De ontwik
kelingen gaan door. Ook in dit opzicht.
Ofschoon het na éen twaalfdaags verblijf
in Peking wellicht wat onvoorzichtig is al
te veel conclusies aan het China van nu te
verbinden, lijkt het redelijk te stellen dat
veel in het westen bestaande opvattingen
toch zullen moeten veranderen. De stelling
dat alleen door het optreden van de „Bende
van Vier" de weduwe van Maó en haar
aanhang het land bijna onherstelbare
schade is toegediend, lijkt aanvechtbaar. En
ook de zienswijze dat de Volksrepubliek
China in 1949 van de ene óp de andere dag
een ander land is geworden, mag worden
betwijfeld.
Terecht merkte de sinoloog De Heer op dat
een land zonder verleden een land zonder
toekomst is. En China heeft in de beslist nog
niet zo grijze oudheid te veel gepresteerd om
daaraan zo maar voorbij te gaan. 1949 kan
daarom beter worden gezien als een nieuw
vertrekpunt van een eveneens imponerend
stuk geschiedenis. Ook ten aanzien van de
volksgezondheid en de sport.
Keerpunt bereikt
Anno 1978 is evenwel een keerpunt bereikt.
Officieel kennen de Chinezen bij het bedrij
ven van sport geen concurrentiestrijd. Per
soonlijk succes wordt alleen behaald voor
hot i1<rnm orr> helane-. Vriendschap staat
voorop. Daarna telt pas het resultaat. Het
zijn allemaal fraaie leuzen, maar in de
praktijk moeilijk uitvoerbaar.
Wanneer er van wordt uitgegaan dat Chmezen
ook maar gewone mensen zijn, zal het voor
de Chinese sportvrouw c.q. -man even pijnlijk
zijn om na veel trainingsarbeid de „boot" te
missen als voor een Nederlandse sportjongen.
Iedereen die ergens hard voor werkt en
uiteindelijk niet slaagt zal met een zekere pijn
in het hart kennis nemen van het feit dat
de uiteindelijk wel in nationale teams gekozen
concurrenten alle mogelijkheden hebben om
te reizen en andere voordelen te plukken van
het topsporterschap. Het lijkt dan ook zeker
nuttig die groep teleurgestelden op te vangen
In China wordt daarover anders gedacht.
Volgens de daar heersende opvattingen be
hoort elke prestatie op welk niveau dan ook
geleverd het belang van staat en partij te
dienen zodat het niet nodig is aandacht te
schenken aan de persoonlijke gevoelens. Het
onderricht geven door een topsporter die de
nationale top net heeft gemist wordt even
belangrijk geacht als de superieure demon
stratie onder het bewonderend toeziende oog
van de buitenwacht. Twijfels over de haal
baarheid van deze gedachte lijken op hun
plaats vooral, omdat niet kan worden ontkend
dat concurrentie voor de echte topsport onont
beerlijk is. Zeker wanneer bedacht wordt dat
de getalenteerden in een richting worden
gedreven die vaak niet de eerste keus is. Zoals
van bovenaf wordt opgelegd wat voor sport
fabrieksarbeiders moeten bedrijven „ie
mand die veel zit dient wat met zijn voeten
te doen" zo krijgt de getalenteerde jeugd
niet altijd de kans datgene te doen wat zij
graag wil. Iemand met veel aanleg voor turnen
gaat turnen al gaat zijn voorkeur uit naar
bijvoorbeeld een balspel. In het westen mag
de sportman (vrouw) dan misschien ook
misbruikt worden, daar wordt een dergelijke
verplichting niet opgelegd. Toch kan gezien
de maatschappij-structuur wel begrip voor
het Chinese standpunt worden opgebracht.
Wanneer de inspanningen resulteren in leuke
resultaten verdwijnt vaak het gevoel van
gedwongen zijn en krijgt het plezier de
overhand. Bovendien resulteert topsport in
het bereiken van betere faciliteiten. En dat
is in China ook wat waard.
Vriendschap voorop
Het echte grote Chinese probleem zal dan
ook ongetwijfeld overal worden veroorzaakt
door de stelling van Mao dat vriendschap
voorop moet staan. Daarvoor is in de top
sport geen ruimte. Topsport is oorlog. En
zeker wanneer er tijdens het spel persoonlijk
contact mogelijk is. Zoals bijvoorbeeld bij
het voetballen.
De vriendschapsgedachte krijgt bij deze wed
strijden dikwijls een flinke knauw. Iets waar
de leiding van de Volksrepubliek niet aan
voorbij kan gaan. De spelers van het nationale
team brengen de Westeuropese opvattingen
over „schoffelen" trouwens al aardig in de
praktijk. Volgens het rode boekje is het
verboden, maar menige Nederlandse interna
tionale heeft moeten ervaren'dit de Chinezen
met wiskundige zekerheid een elleboog in een
vijandelijke rib weten te plaatsen. Ook andere
harde overtredingen worden met geschuwd.
Het met een gestrekt been ingaan, om maar
eens iets te noemen, heeft voor menig pijnlijk
scheenbeen gezorgd. Willen de Chinezen in
de toekomst bijvoorbeeld over een jaar
of tien het maximale rendement halen uit
de sport, dan zullen de komende jaren even
eens moeten worden gebruikt om de Chinezen
met minder vriendschappelijk spel vertrouwd
te maken. Dan zal er ook een eind moeten
komen aan de activiteiten van de speaker
die bij elk beetje onrust op de tribunes tot
kalmte maant! Als het echter zo ver komt,
en dat lijkt onvermijdelijk, dan zal de Chinese
sport ook iets van haar specifieke aantrekke
lijkheid gaan missen. Waar elders ter wereld
vind je zulke rustige toeschouwers als in
Peking? Waar zoeken de voetballiefhebbers
hun tribuneplaatsje op zonder ruzie te maken
met anderen die onder het motto wie het eerst
komt, het eerst maalt zich een beter plekje
te hebben verworven dan waar het nummer
van hun weinig kostende kaartje recht op
geeft? En waai- zijn er stadions waar toeschou
wers zonder veel te praten (angst om zich
uit te spreken?) tijdens de rust een boekje
lezen en-of vrouwen zich met een breiwerkje
onledig houden? De vraag mag ook gesteld
worden of die licht-klassieke muziek in de
nisf in dp tookomet <rpsrv*pld 7al hliivpn
kltïfcri .JK-- ,,'JyX-A*
!*.v
- jW*/t t vHI
Half elf. Het werk in de fabriek wordt stilgelegd. Het is tijd voor gymnastiek,
ledereen doet mee.
worden. Vragen waarop het allemaal moeilijk
is een antwoord te geven.
Toch dient er rekening gehouden te worden
met een althans in de sportwereld verande
rend China. De Volksrepubliek zoekt aanslui
ting op alle terreinen. Wanneer nieuwe cultu
rele revoluties niet voor nieuwe vertragingen
zorgen zal de sportwereld binnenkort worden
geconfronteerd met sportmensen die hun vak
terdege verstaan. De eerste signalen zijn al
aanwezig.
Het bereikte turnpeil mag nog zo fantastisch
zijn, China gaat zich vooral richten op de
voetbalsport. Begrijpelijk, want in het overi
gens schitterend overdekte sportpaleis in
Sjanghai om maar eens een accomodatie te
noemen kunnen achttien duizend toeschou
wers een plaatsje krijgen. In een voetbalsta
dion zoals in Peking kunnen echter tachtig
duizend liefhebbers. En als je de sport wilt
gebruiken voor politieke doeleinden dan is
het duidelijk welke weg moet worden ingesla
gen. Natuurlijk kunnen via televisie-uitzen
dingen veel mensen worden bereikt, maar
zover is men in de Volksrepubliek nog lang
niet. Een t.v. is voor velen een te kostbare
zaak. Een verschijnsel waarin gezien het
financiële klimaat voorlopig nog weinig ver
andering zal komen,
De Chinese overheid doet er dan ook alles
aan om de vóetbal-sport te „promoten". De
resultaten zijn inmiddels zichtbaar geworden
want het nationale team kan tot formidabel
spel komen. Overigens zal ook in de Volkrepu
bliek onderkend worden dat tussen het spelen
van uit- en thuiswedstrijden een geweldig
verschil bestaat. In Peking (een stad met drie
miljoen fietsers) is de ploeg nagenoeg onver
slaanbaar, maar buiten de landsgrenzen lig
gen de zaken anders. Inter Milaan heeft dat
onlangs aangetoond door in Italië geducht
revanche te nemen voor de minder goede
verrichtingen in China. Ondanks de successen
en door het gigantische potentieel aanwezige
grandioze talent staat de voetbalsport in
China toch nog in de kinderschoenen.
Logisch eigenlijk want de sport wordt van
bovenaf gestimuleerd en ontbeert een goede
voedingsbodem. Voetballende kinderen zijn
bijna nergens te ontdekken. Officieel heet het
omdat er niet voldoende ruimte is. Insiders
weten beter. Putjes voetbal is overal wel
mogelijk en anders is er in een park wel
ruimte om tussen een aantal bomen een veldje
uit te zetten. De Volksrepubliek kent dat nog
niet. Dat is niet het enige manco. Tot op heden
kent China alleen maar het systeem van
commune-teams, fabriekself tallen, school-
ploegen en kantoorformaties. Evenals in bij
voorbeeld Amerika ontbreken clubs waar
door een goede doorstroming niet aanwezig
is. Het huidige nationale Chinese voetbalteam
mag dan indrukwekkende kwaliteiten bezit
ten, niet vergeten mag worden dat door de
leeftijd van de uitblinkers de drie vedetten
zijn al dertig jaar een moeilijke tijd wacht.
Er staan nog geen talentvolle opvolgers klaar.
De Volksrepubliek kan op ldngere termijn
dan ook alleen meetellen wanneer er clubs
worden geformeerd die gaan deelnemen aan
een competitie, en waarvan iedereen jong
en oud lid kan zijn.
Basketbal ontwikkeld
Merkwaardig genoeg lijkt de basketbalsport
in dit land veel verder tot ontwikkeling te
zijn gekomen. Om een of andere onduidelijke
reden slaat dit typisch Amerikaanse ook hier
enorm aan. Zelfs in de grauw uitziende
dorpen rond Peking kan op vervallen zande
rige binnenplaatsjes worden „gebald".
Improviseren is de Chinezen niet vreemd. In
tal van rivieren en meren woédt niet alleen
gezwommen maar ook waterpolo gespeeld.
Bamboepalen en visnetten blijken dan uitste
kende attributen om een doel te maken. Vast
staat dat Rood-China op sportief gebied
geweldige mogelijkheden heeft mits het poli
tiek rustig blijft en de juiste organisatievorm
kan worden gevonden.
Aan de basis lijkt de zaak redelijk onder
controle. De tienduizenden mannen en vrou
wen die in de vroege ochtenduren zonder
emge dwang gymnastiek bedrijven staan borg
voor een goede aanpak. Waar in het westen
de mensen tot trimmen moeten worden aange
zet, blijken in de Volksrepubliek de Chinezen
duidelijk te beseffen dat bewegen puur nood
zakelijk is. Individueel en in groepen wordt
door jong en oud aan eenvoudige gymnastiek
gedaan. Anderen zijn b^zig met de nationale
sport ushuu, hetgeen vertaald kan worden
als srhadijwbnkspn Hét ziin vertraaffd uitpp-
voerde handelingen die doen denken aan de
kata's uit de judosport. Het is bovendien een
vorm van bewegen die van grote invloed
schijnt te zijn op het op de juiste manier
controleren van de ademhaling. Voor de
Japanners op dit gebied zijn zij toch beslist
wel wat gewend is het zelfs reden om van
dit ushuu een studie te maken. Er wordt in
China echter niet alleen op vrijwillige basis
aan de volksgezondheid gewerkt. Op scholen,
kantoren, fabrieken en in de communes wordt
tijd vrijgemaakt om de mensen tot bewegen
aan te zetten. Schoolkinderen hebben daar
naast per week nog eens twee uur gymnastiek.
En voor de talenten is er dan zoals al
eerder gememoreerd de mogelijkheid zich
via de opleidingsinstituten verder te bekwa
men.
Uiterst professioneel
En dit gebeurt op uiterst professionele wijze.
Desgevraagd vertelde de heer Kang Yi-chi
de directeur van de bezochte sportschool in
Peking dat de toegelaten kinderen vier keer j
per week drie tot vier uur trainen. Bovendien j
is er de hele zaterdag gelegenheid tot vrij
trainen. Alles gratis. Tegen deze achtergrond j
is het begrijpelijk dat kinderen van acht jaar i
al tot indrukwekkende prestaties komen.
De leraren die van de verschillende sportaca-
demies komen er zijn er in China zeven;
Peking heeft de beste naam geven niet
alleen onderricht in turnen, basketball, tafel
tennis, boksen. Chinees worstelen (dat veel
van het judo wegheeft), en ushuu, maar ook
in schaken. Talrijke toestellen zoals bruggen
met ongelijke leggers, hoge rekken, spierver-
sterkende apparaten en paarden zijn evenzo
veel stille getuigen van het overheidsverlan-
gen om in de sport een belangrijke rol te
gaan spelen. Even opmerkelijk is de instelling
waarmede wordt getraind. Ondanks het dui
delijk aanwezige fanatisme is er toch sprake
van een grote spelvreugde. Dat blijkt vooral
in de speciale hal waar een dertigtal tafelten
nistafels staan opgesteld. De kinderen die hier
oefenen blijken ondanks hun jeugdige leeftijd
een techniek te bezitten waarvan een Neder
landse seniorspeler alleen maar kan watertan
den. Er wordt gewerkt op aanwijzingen van
deskundigen. Ook de coach van het nationale
team Wang Hsj-tjen voelt zich niet te groot
om op dit niveau de nodige adviezen te geven.
Voor overbelasting van de kinderen wordt
niet gevreesd. Wetenschappelijk onderzoek
heeft volgens de Chinezen duidelijk gemaakt
hoe ver kan worden gegaan. Ook in de
Volksrepubliek zijn artsen die zich in de
sport specialiseren. Zij werken normaal in
ziekenhuizen, maar houden zich daarnaast
bezig met werkzaamheden in de zogenaamde
sportresearchinstituten.
Hoe het ook zij, in principe hebben de
Chinezen op redelijk korte termijn alle kans
zich niet alleen onder de topsport bedrijvende
naties te scharen, maar zelfs de lakens uit
te delen. Teneinde zo ver te komen moet
evenwel één belangrijke hindernis worden
genomen. En dat is Taiwan. China beschouwt
Taiwan als een gewone provincie van de
Volksrepubliek. Alleen wanneer Taiwan door
de verschillende internationale sportorganisa
ties wordt geboycot is de bereidheid aanwezig
zelf als lid in te schrijven. Het is een standpunt
dat het voor de georganiseerde landen niet
eenvoudig maakt een besluit te nemen. Toch
lijkt het een kwestie van tijd voordat de
voorkeur wordt gegeven aan de Volksrepu
bliek. Wanneer het land van president Hua 1
Kwo-feng zich zo nadrukkelijk blijft manifes
teren kan de rest van de (sport)wereld niet
meer om China heen. Niet voor niets worden
de laatste tijd tal van zogenaamde vriend-
schapstoernooien georganiseerd. Het zijn
voor de Chinezen prachtige gelegenheden de
kwaliteiten te demonstreren en tevens de
toonaangevende bestuurders van andere
sportorganisaties te bewerken. In verschillen
de gevallen met succes. Algemeen bekend is
dat de internationale tumorganisatie overstag
gaat. In de atletiekwereld zal het niet anders
zijn nu China recentelijk is gevraagd zich
kandidaat te willen stellen voor het lidmaat
schap van de IAAF.
De taktiek van de Volksrepubliek lijkt een
succes te worden. Heel handig wordt een oud
Chinees spreekwoord toegepast. Een spreek
woord dat luidt: Het is beter één keer te kijken
dan honderd keer te lezen. Wanneer de
voortekenen niet bedriegen, is het een kwestie
van tijd of de ereplaatsen bij de belangrijke
toernooien worden opgeeist door superieure
Chinese atleten.
