Hechte eenheid op weg
naar Europese
Bob Dylan zet voor 9t eerst
voet op Nederlandse bodem
CONCERT-AGENDA
KLASSIEK
BLUE OYSTER CULT:
Bernstein zet zich in voor
Parijse exotica van Milhaud
Platen
ZATERDAG 6 MEI 1978
LEIDSE COURANT
Zaterdag 6 mei De Amerikaanse formatie Blue
Oyster Cult treedt op in de Vliegermolen in Voor
burg. Aanvang 20.00 uur.
Radio Birdman Australische groep, die gedreven
rock and roll brengt, treedt op in Eksit te Rotterdam.
Ekke is te horen met levendige folk-muziek in het
theehuis van 0'16 (Oosteinde 16 Voorburg). Aanvang
22.00 uur.
Maandag 15 mei Het jaarlijkse Pinkpopfestival
met Partner, Mothers Finest, Graham Parker and
The Rumour, Thin Lizzy, Robert Gorden en Link
Wray, Journey en Jonathan Richman and the Mo-
Dinsdag 9 mei De Manhattan Transfer geeft dern Lovers,
alsnog hun uitgestelde concert in het Nederlands
Congresgebouw te Den Haag. Aanvang 21.00 uur. Wreckless Eric geeft een optreden in Paradiso in
Zaterdag 13 mei De Engelse formatie Jethro Tuil Amsterdam,
treedt op in het Nederlands Congresgebouw te Den
Haag. Aanvang 20.00 uur. Randy Newman geeft zijn eerste Nederlandse con-
Zondag 14 mei Mothers Finest m Paradiso te cert in het Congresgebouw in Den Haag. Aanvang
Amsterdam. 20.00 uur. p
Sinds een jaar of tien gonst
het regelmatig van de geruch
ten: Bob Dylan zou deze kant
opkomen. En jawel, vorige
week donderdag werd het of
ficieel bekend: Dylan komt.
Op vrijdag 23 juni zet deze
legendarische Amerikaan
voor het eerst voet op Hol
landse bodem. In bet Rotter
damse Feyenoordstadion zal
het zich allemaal gaan afspe
len. In totaal kunnen vanaf
acht uur 's avonds 50.000 men
sen Dylan met dezelfde band
aan het werk zien, waarmee
hij eind maart, begin april
een tour maakte door Japan,
Australië en Nieuw Zeeland.
Het Rotterdamse concert be
tekent de afsluiting van het
driedaagse „Rotterdamse
Folk '78", een happening die
zich voornamelijk in de Doe
len afspeelt. De komst van
Dylan is voor een deel te dan
ken aan bet snelle reageren
van de gemeente Rotterdam.
De organisatie is in handen
van Mojo-Concerts uit Delft.
Het is tevens de eerste maal
dat Dylan op het vaste land
van Europa te zien is. Het
laatste Europese concert vond
plaats op 31 augustus 1969 op
het eiland Wight. Behalve Ne
derland doet Bob Dylan ook
Engeland. Duitsland en Fran
krijk aan. Rotterdam heeft
echter de primeur van de Eu
ropese tour. Het gigantische
gebeuren in het Feyenoord
stadion begint 's middags om
vier uur met een optreden van
Eric Clapton en z'n band.
Inmiddels is ook de band van
Dylan bekend: Alan Pasqua
(toetsen); Billy Cross (lead-gi-
taar); Ian Wallace (drums);
Steven Soles (rhythm-gitaar);
Jerry Scheff (basgitaar); Da
vid Mansfield (viool/mandoli
ne); Bobbye Hall (percussie);
Steve Douglas (klarinet/sax);
en een back-up vocal group
met de dames Joann Harris,
Helena Springs en Carolyne
Dennis.
Bob Dylan (werkelijke naam
Robert Allan Zimmerman
wordt beschouwd als een van
de belangrijkste figuren uit de
rock-geschiedenis. Sinds het
begin van de jaren zestig is
hij actief bezig, in het begin
vooral in de folk-muziek. Door
toedoen van Peter, Paul en
Mary die zijn song „Blowing
in the Wind" tot hit maakten,
wordt Dylan steeds populair
der. Bepalend is daarbij dat
zijn texsten erg belangrijk zijn
en tegen de maatschappij aan
schoppen, waarmee Dylan
zichzelf bombardeerde tot de
eerste echte en enige protest
zanger. Zijn protest-roem
wordt alleen nog maar groter
als zijn elpee „Times they are
changin" wordt uitgebracht in
januari '64. Single-hits zijn tot
nu toe voor Dylan nog niet
weggelegd. Pas in maart '65
zal hij een hit krijgen met
„Subterranean Homesick
Blues". Met die single wordt
al duidelijk dat Dylan het pro-
test- en folkwezen meer en
meer de rug toekeert, en dat
de rock 'n roll zijn intrede
doet. Het betekent een teleur
stelling voor de fans van het
eerste uur, maar daartegen
over een verbreding van het
publiek, dat Dylan op de roek-
toer volledig ziet zitten.
In deze periode krijgt Dylan
ook steeds meer contact met
en invloed op de groep „The
Hawks", die later onder de
naam „The Band" voor een
sensatie onder rock-liefheb-
bers zorgt. Met de tweede el
pee van deze groep in '69 ver
brokkelt dat contact weer. In
'75 werken ze nog eenmaal
samen tijdens een grote Ame
rikaanse tournee en spelen
mee op Dylan's elpee „Planet
Waves". Bij het uiteenvaljen
van The Band, vorig jaar,
duikt Dylan weer even op tij
dens het afscheidsconcert in
San Fransisco's Winterland.
Een belangrijk jaar voor Dy
lan is 1966, wanneer hij in juli
met de motor over de kop
slaat. Het werd met recht
doodstil rondom Dylan. Er
werd voorzichtig gefluisterd
dat hij of deze aardbol verla
ten had, of krankzinnig zou
zijn geworden of helemaal
De legendarische Bob Dylan. Hier tijdens een optreden in Tokio.
verlamd. Ondertusen zat Dy
lan gewoon in zijn huis in
Woodstock bij te komen van
de ernstige verwondingen die
hij bij het ongeluk opliep. Na
een paar maanden begon hij
weer songs te schrijven, die in
oktober '67 op de plaat wer
den gezet. Van die periode
stammen ook de zogenaamde
„Basement Tapes", die pas in
'75 op de plaat verschenen. In
de jaren na '67 maakt Dylan
nog verschillende Amerikaan
se tournees en maakt een hele
reeks platen. Hij speelt zelfs
een zeer middelmatig rolletje
in een film, die ook al weinig
succesvol genoemd mag wor
den. Van de platen die hij
sindsdien maalde mag alleen
„Desire" niet onvermeld blij
ven. Het wordt Dylans best
verkochte album tot nu toe.
Momenteel is Bob in Amerika
bezig aan opnamen voor een
nieuwe elpee, die deze zomer
zal worden uitgebracht. Het is
nu al zeker dat Dylan tijdens
het Nederlandse concert enke
le nummers van die elpee ten
gehore zal brengen, wat we
derom een primeur voor Rot
terdam is. Over het concert
kan verder nog gezegd worden
dat het geen akoestische set
zal bevatten. De kaartverkoop
is vandaag begonnen.
LEX NIGGEBRUGGE
De Amerikaanse formatie
Blue Óyster Cult is eigenlijk
alleen in Amerika een super-
groep. De fanatieke Neder
landse muziekliefhebber zal
de naam wel eens zijn tegen
gekomen en heeft misschien
een van de alweer zes ver
schenen elpees gekocht. Wat
Blue Óyster echter mist is een
gezicht, de uitstraling die net
het onderscheid vormt met de
andere muziekmakende groe
pen, waardoor bekendheid ge
waarborgd wordt. Gezichtsbe
palend voor deze groep is mis
schien Patti Smith die „Baby
Ice Dog" en „Career of Evil"
voor de band schreef en de
vriendin is van gitarist/pia
nist Allen Lanier of de fabel
achtige laser-show, die steeds
weer ter sprake komt omdat
Blue Óyster Cult de enige is,
die heftig van deze nieuwe
vorm gebruik maakt.
„Dat de groep geen eigen ge
zicht heeft komt waarschijn
lijk doordat er geen leider is.
We zijn een bijzonder hechte
democratische band en willen
zo ook op het publiek overko
men. daarbij heeft niemand
echte sterallures" aldus Do
nald Roeser, de solo-gitarist en
een van de zangers van Blue
Öyuster Cult. Hem is... de on
dankbare taak gegeven om
twee dagen lang van de vroege
morgen tot de late avond aan
de pers in Nederland te vertel
len dat Blue Öyster Cult niet
een nieuw soort eetbaar ge
recht is. „Die promotie hoort
erbij. Als de groep ook hier
bekend wil worden zal er iets
aan gedaan moeten worden"
De verlegen Donald Roeser is
een van de oprichters van
Blue Öyster Cult. Samen met jramm*.
Allen Lanier en Albert Bou-
chard (drums en zang) kreeg JgHgi
de band als „The Soft White IfBmk
Underbelly" aan het einde van
de jaren zestig, vorm. De rock-
journalisten Sandy Pearlman v.;
en Richard Meltzer kregen in- %- $jjt\
teresse in de groep nadat ze M
hen een keer had zien optre- fjÈ
den. In de daarop volgende ÉHËÊs flllPlilk», f
jaren is vooral de tekstinbreng $BBm. Mi f
van Sandy Pearlman erg
groot. Met een voorliefde voor
occultisme en andere boven- ^RHh|hhhHw
natuurlijke krachten besluit r IImÊ&r
de groep zijn naam te ver an- Pf -é JillÉ|pil J|ffljj|§||f
deren in Blue Öyster Cult, WiÊÊÊém, j|jg|ggg||p
maar niet voordat de groep
wordt gecompleteerd met bas
sist Joe Bouchard en gitarist Blue Óyster Cultmet Donald Roeser (Tweede van rechts).
Eric Bloom.
Het eerste album „Blue Öyster
Cult" maakt de muziekrich
ting duidelijk: hardrock. On
danks de goede kritieken
duurt het even voordat ze na
tionale bekendheid krijgen.
Die bekendheid is voor een
groot deel te danken aan hun
tourschema. „Ons leven heeft
tot nu toe bestaan uit het ma
ken van tournees. Het hele
jaar door zijn we onderweg
met uitzondering van de paar
weken dat we een elpee opne
men. Zes jaar lang zijn we van
de ene plaats naar de andere
getrokken. In het begin vond
ik het erg leuk maar na deze
Europese tournee gaan we het
wat rustiger aan doen. Ieder
wil een keer vakantie houden,
wat meer tijd besteden aan
zijn gezin en het schrijven van
nummers. Veelvuldig optreden
was vooral in het begin voor
ons erg belangrijk. Het was de
enige manier om onze platen
te verkopen omdat die nauwe
lijks op de radio gedraaid wer
den".
Blue Öyster Cult is voor zijn
optredens aangewezen op gro
te zalen. „Dit komt door de
laser-installatie die we gebrui
ken". Die laser-installatie
zorgt ervoor dat het publiek
bij de show betrokken wordt.
Door de drie-dimensionele ei
genschappen van de laser ont
staan er tunnels van licht die
op het ritme van de muziek
kunnen bewegen, waardoor
het er op lijkt alsof de zaal
gaat zweven. Door middel van
aangebrachte spiegels en licht
bundels vanuit het plafond
van de zaal kunnen er nog tal
van andere effecten verkregen
worden.
De laser-show van Blue Oys
ter Cult is een spektakel om
naar te kijken omdat het on
begrensde mogelijkheden
biedt. „We konden de kostbare
installatie pas kopen nadat
„The reaper" van de elpee
..Agents of fortune" een we
reldhit werd, nu drie jaar gele-
„Het laser-systeem gebruikt
ontzettend veel stroom. We
hebben dan ook vaak extra
electriciteits- voorzieningen no
dig omdat de hele installatie
een-derde van ons totaal
stroomverbruik neemt".
Tijdens de tour is er een con
stante verandering van reper
toire. Niet alleen om het pu
bliek dat meerdere malen
komt kijken, niet steeds de
zelfde show voor te schotelen
maar ook om de verveling en
eventueel optredend automa
tisme van de groepsleden te
gen te gaan. We veranderen en
arrangeren de nummers, die
we spelen steeds opnieuw
waardoor er een frisse wind
door de gelederen blijft
waaien.
De muziek is de laatste jaren
nogal veranderd. Waren ze
eerst op de echte hard-rock-
toer met onder meer keihard
gitaarspel, de laatste elpees
zijn wat gemoedeUjker gewor
den. Dit komt onder andere
doordat Sandy Pearlman niet
meer de voornaamste tekst- en
muziekleverancier is. Hij heeft
zich teruggetrokken waardoor
de rest van de leden wat meer
naar voren zijn gekomen.
Pearlman is nu manager van
onder meer The Dictators. Die
verandering in de muziek
komt ook doordat ze niet meer'
met z'n allen it een groot huis
wonen zoals vroeger. De num
mers werden toen eigenlijk
met elkaar geschreven. Door
dat een aantal leden met hun
gezin ergens anders gingen
wonen werden de teksten en
muziek individueel geschre
ven. „Ik heb thuis een vier-
sporen bandrecorder staan.
Als ik een nummer heb ge
schreven neem ik het op. Te
gen de tijd dat we een elpee
gaan maken, maar vaak veel
eerder laat ik de tape horen,
aan de andere leden. Deze ge
ven dan kritiek en hun me
ning. In de studio zoeken we
de beste opnamen uit, die we
allemaal apart gemaakt heb
ben en nemen die met de
groep op". Als het zware tou-
ren achter de rug is begint
Donald Roeser aan een solo-el
pee. „Het is zonde om in de
tijd dat we niet met elkaar
optreden niets te doen, daar
om begin ik aan een solo-pro
ject, mocht er dan iets met de
groep mis gaan, dan kan ik
altijd nog alleen verder"
HANS PIET
Tijdens en kort na de Eerste
Wereldoorlog heeft zich in
Parijs een welhaast demon
stratieve reactie geopen
baard tegen de zware laat-ro-
mantische bekentenismuziek
van Duitsland en Oostenrijk
het poëtische, soms vaag-
symbolische impressionisme
Frankrijk zelf. Na de we
reldbrand wilden de jongeren
een heldere, probleemloze,
ongecompliceerde muziek,
louter omwille van bet ple
zier. Tegelijkertijd stelden de
aankomende componisten
zich open voor de door de
beeldende kunstenaars al eer
der ontdekte exotische kunst
van buiten Europa.
In dat kader moeten de vroe
ge werken van Darius Mil-
haud worden geplaatst. In
1917, toen hij 25 jaar was.
ging hij als secretaris van de
dichter-diplomaat Paul Clau-
del naar Brazilië. Hoewel hij
er slechts anderhalf jaar
bleef, had de inheemse mu
ziek daar een sterke invloed
op hem, getuige zijn „Sauda-
des do Brazil", twaalf pianos
tukken met als titels de na
men van stadswijken van Rio
de Janeiro, afgelezen van de
eindstations van de tramlij
nen. Deze dansen, nu eens
wild en uitgelaten,dan weer
teder of treurig, werden door
hun componist al gauw in een
orkestraal kleedje gestoken.
In die versie is een viertal
ervan te beluisteren op een
kostelijke plaat die Leonard
Bernstein zojuist.met het Or-
chestre National de France
heeft gemaakt (EMI-HMV
065-02945).
Deze vier Saudadeszijn
overigens maar korte toegif-
In het al legendarische „Le
Boeuf sur le toit" (De os op
het dak) ging het om bewerk
ingen van populaire Brazi
liaanse melodieën die Mil-
haud door een telkens terug
kerend motief met elkaar had
verbonden tot wat hij een
„bioskoop-symfonie" noemde
en waarvan hij hoopte dat die
zou kunnen dienen als illus
tratie van een soort Chaplin-
film. Jean Cocteau echter
maakte bij de muziek een bal
let. waarmee de componist
achteraf niet zo gelukkig was
omdat hij zijn muziek daar
voor niet zo geschikt achtte.
In elk geval werd die muziek
in het Parijs van de jaren
twintig zo populair dat er
zelfs een café naar werd ge
noemd.
Hoe vermakelijk deze muziek
ook is en hoe goed ze door
Bernstein is uitgevoerd, het
sterkste stuk op de plaat is
toch „La Création du Monde"
(De schepping van de wereld).
Dit is echte balletmuziek, ge
maakt in 1923 na een bezoek
van Milhaud aan de wijk Har
lem in New York, waar hij
ragtime en blues leerde ken
nen. Wij mogen zijn muziek
niet meten aan onze huidige
kennis van jazz want Elling
ton (op wie Milhaud, wat wei
nig bekend is, invloed heeft
uitgeoefend) en Armstrong
moesten nog goed en wel be
ginnen. Milhaud schreef zijn
muziek bij een libretto van
Blaise Cendrars die negerle
genden over het ontstaan van
de wereld had verzameld. De
ouverture (De geest Gods
zweeft over de wateren)
wordt bepaald door ee
bluesmelodie van de saxofooi
met strijkersfiguren en ma
gisch paukenspel. Dan vola
een verbeelding van de chaa
waaruit drie goden te voojj
schijn komen met huivering
wekkende bezweringen, gé
steund door het slagwerk. TVj
een fuga in het ritme van dj
rumba worden hemel en aal
de gescheiden en ontstaat
creaturen van allerlei aard
opgeroepen door een tere el
soms ook vinnige hobomeid
die. Na een opzwepende roi\
dedans ontstaat dan het eer,
ste mensenpaar en al gaui
voert een dans der begeert^
naar een orgie. Als de orgï\ i
eindigt gaan de dieren en an
dere schepselen weg en kui
sen man en vrouw elkaal
Een zwevend, dissoneren]
slotakkoord is in een sfeej
van weemoed het bitterzoet
In zijn rake beknoptheid is c
partituur voor achttien insti
menten een meesterwerk.
Toen Milhaud in 1974, 81 jafy
oud stierf, werd de verondeu
stelling uitgesproken dat h(,
zichzelf zou hebben overleef!—
en dat zijn oude werken, du
een halve eeuw eerder zovel
stof deden opwaaien, ons nil
veel meer te zeggen zoude
hebben. Het tegendeel nj,
waar: „La Création du Mort
de" wordt, meestal zonde1,
ballet, alom nog veel ga,]
speeld. En het omvangrijky
levenswerk van Milhaud, hoE
ongelijk ook van kwaliteit, bij
vat nog wel meer juweeltjet|
die zich stellig zullen handhfa
J. kasandeP
The Band Een legendari
sche Canadese groep past het
een legendarisch afscheids
concert te geven. En dat is wat
The Band vorig jaar gedaan
heeft in San Francisco's Win
terland. Van dat eenmalig ge
beuren is een driedubbelelpee
verschenen, onder de toepas
selijke titel „The Last Waltz".
Alle grote nummers van The
Band (onder andere Stage-
fright", „The Weight" en „The
Night they drove Old dixie
down") staan op dit album,
dat daarmee direct de ontwik
keling van deze groep laat
zien. „The Last Waltz" (ook te
horen in een speciale composi
tie van Robbie Robertson) is
behalve een Band-document
ook een belangrijk overzicht
geworden van de hedendaagse
rock. doordat een hele rij
roek-giganten aan het af
scheidsconcert meewerkten.
Neil Young („Helpless"), Joni
Mitchell („Cayote"), Neil Dia
mond („Dry your eyes"), Dr.
John („Such a night"), Eric
Clapton („Further up the
road") en Van Morrison („Ca
ravan") zijn zo enkele wals-
lustigen. En niet te vergeten
Bob Dylan, met wie The Band
drie albums heeft gemaakt. De
eerste vijf plaatkanten zijn
een weergave van het af-
scheidsoptreden (dat ook op
film werd vastgelegd) en de
laatste elpeekant is studio
werk. The Band wordt op dit
album ondersteund door een
groot orkest, wat de platte-
landsrock nog meer versterkt
en swingender maakt. Over de
hele linie wordt er uitstekend
gemusiceerd op deze elpees,
die iedereen in huis zou moe
ten hebben. (Warner Bros).
Strawbs De titel van de
nieuwste elpee van The
Strawbs „Deadlines", geeft
wonderwel aan op welk spoor
deze groep rond zanger/gita
rist David Cousins de afgelo
pen jaren zat. Op deze nieuwe
ling lijkt de formatie echter
over dat dode punt heen. Voor
een deel althans, want de eer
ste plaatkant maakt nog
steeds een wat matte indruk.
Kant 2 toont echter dat de
solide-rock van The Strawbs
ook gevarieerder kan, melo
dieuzer ook. Uitschieters wat
dat betreft zijn Time and Li-p
fe" en „Words of Wisdom",!'
twee melodramatische num-p
mers waarin de wat geforceer-r
de zang van Cousins stukken?*
beter uit de verf komt. (Ans-I*3
ta). p
Ashwood Commerciële, in-le
houdsloze, gladde, geprefabn-U
ceerde, emotieloze, mierzoete le
consumptiemuziek. Zie hier mju
enkele woorden de muziek]j
omschreven zoals te horen op te
de elpee „Out of Love" van delt
vijf Nederlanders, die zichr,
Ashwood noemen. De vocaien I
van de groepsleden, met Fred-W
dy Smeenk als belangrijk mid-k'
delpunt, lenen zich geheelk
voor dit broze sfeertje. Maarl
al dat zoete geweeklaag maaktW
de luisteraar op den duurt"
kotsmisselijk. Zelfs de goedel
produktie van Tony Vos enl
Frans Peters kan dat niet ve
helpen. (Poker)
voor deze Schotse zanger met
dat onstuimige levensritme
een onmogelijke zaak het su
blieme album „Full House" te
evenaren. Het is hem op „Dou
blé Trouble" niet gelukt, mede
doordat deze eigenwijze zan
ger de fantastische begelei
dingsgroep van „Full House"
naar huis heeft gestuurd en er
maar matige collega's voor te
rughaalde. Desalniettemin is
de jongste Miller-elpee nog al
leszins aanvaardbaar gewor
den, met enkel stevige rockers
als „I can 't breakaway".
(Chrysalis).
Decorontwerp van Fernand Léger voor „La Création du Monde"
Frankie Mil-:
Ier. i
