KLASSIEK
City Boy zit niet big pakken neer
JA Z
JAZZ ACTUEEL
Platen
CONCERTAGENDA
Er its nog een andere Bach
die fijne orgelmuziek maakte
1
Het verbaal is bij vele groepen gelijk. Het gelooi
in eigen kunnen staat als een paal boven water.
Poprecensenten dragen de groep een warm hart toe.
Elpees verschijnen met de regelmaat van de klok,
maar succes blijft uit. Het publiek gelooft het
allemaal wel, houdt vast aan de bekende namen.
En daar sta je dan met je goede gedrag. Het enige
dat dan nog uitkomst kan bieden is een singlehit.
Zorgen dat je naam „onder 't volk komt". Zoals
gezegd: het is bij de meeste groepen hetzelfde.
Neem City Boy bijvoorbeeld. De groep loopt alweer
een jaartje of drie mee. Drie muzikaal verrassende
elpees („City Boy". ..Dinner at the Ritz" en ..Young
men gone west") uitgebracht, die gedrieën de toets
der kritiek glansrijk doorstonden. Muziek in de lijn
van lOec, dus dat zal het publiek zeker pruimen,
maar nee. de verkoop bleef ver onder de meest
pessimistische verwachtingen. Jammer, maar he-
- laas.
City Boy gaat met die „tegenslagen" echter niet bij
de pakken neer zitten. „Daarvoor geloven wij teveel
in onze muziek", zegt de groep in koor. Dus men
ging onlangs de studio in om speciaal een single
op te nemen, die het publiek rijp zal moeten maken
r voor City Boy. „Turn on to Jesus" is de gospel-achti-
- ge titel van de eerste single van deze stadse jongens.
k afkomstig uit Birmingham. Engeland. En nu maar
wachten of de disc-jockeys het nummer zullen ac-
i cepteren, want „air-play" is weer zoiets. Zonder de
k onmisbare steun van de radio bhjf je als groep ook
nergens.
Al met al onwaarschijnlijk veel problemen. Geluk
kig, ook voor City Boy, zijn er de concerten. Maar
ook die worden middelmatig bezocht, want wat zegt
„City Boy" de mensen?
Een verhaal in mineur, zo lijkt het. In een gesprek
met City Boy valt er echter weinig mineur te
bespeuren. Ze hebben nog plezier in wat ze doen.
Dat is te merken op het podium, op hun platen en
in de manier waarop zij over hun groep praten.
..Waaraan het ligt dat we tot nu toe nog niet erg
zijn doorgedrongen? Ja, zeg het eens. Als we dat
wisten, dan waren we al lang rijk geweest, al is
dat met het enig zaligmakende. Eerlijk gezegd, wij
weten het ook niet", zegt Steve Broughton, zanger
en gitarist Samen met Lol Mason, de leverancier
van zo'n beetje al het materiaal van City Boy. is
Steve de belangiijkste man binnen de groep. Erg
sterke vocalen plus een belangiijke dosis humor zijn
het handelsmerk van de twee. Voeg daarbij de
sterke originaliteit van de muziek, typisch Engelse
rock met zeer verrassende wendingen, plus unieke,
vaak cynische, teksten met wederom een belangrijke
dosis humor, en City Boy is geschetst.
Geen kleine band dus eigenlijk, maar toch nooit
meer geworden dan een veelgevraagde voorpro
gramma-act. „Ach het maakt ons eigenlijk niet eens
zo veel uit of we nu in het voorprogramma staan
of niet. We vinden het altijd even belangrijk. Dat
is waarschijnlijk ook de reden dat wij vaak meer
succes hebben dan de hoofd-act. En daarnaast heeft
het ook z'n voordelen. Je hebt als support-act vaak
niets te verhezen, dus je kunt zonodig oneindig
experimenteren met de nummers, je kunt zonder
noemenswaardige moeilijkheden met het publiek
bouwen aan je act.
In 1975 werd City Boy professioneel. Daarvoor was
het clubje van (een jaar later kwam drummer Roy
Ward erbij) al actief in en rond Birmingham ais
„Back in The Band", zoals ze zich noemden. Men
sloeg de vleugels uit over heel Engeland, maakte
korte toernees door onder andere Nederland in '76.
en ging eind vorig jaar naar Amerika, waar ze niet
minder dan 31 concerten gaven. In tegenstelling tot
Engeland wordt de groep daar op de radio wel
veelvuldig gedraaid, zeker de laatste tijd, waardoor
de verkoopresultaten van hun drie elpees wat wor
den opgevijzeld.
Die elpees hebben ze overigens in zeer korte tijd
opgenomen. „We doen hooguit een week over een
elpee, ongeveer een kwart van de tijd die andere
groepen er voor nemen. We geloven niet zo erg dat
de kwaliteit er beter op wordt, als je nummers
steeds maar weer opnieuw opneemt. We willen het
nog enigszins spontaan houden", zegt Lol Mason.
Deze taktiek zal ook niet veranderen bij de opname
van een nieuwe elpee, waarvoor het materiaal al
zo'n beetje klaar ligt. over 'n maand of twee wordt
de studio voor 'n paar dagen gehuurd („Scheelt
trouwens ook veel geld") en beginnen de opnamen.
Het materiaal op die nieuwe elpee zal weer totaal
verschillen van de onderling ook al zo verschillende
eerste drie elpees. „We houden van veranderingen.
Dat houdt ons wakker".
Lex Niggebrugge
Frank Zappa Frank Zappa
bhjft ook vijftien jaar na zijn
debuut nog steeds een van de
onbetwiste toppers in de pop
muziek. Het bewijs daarvoor
levert Zappa met zijn nieuw
ste langspeler „Live In New
'York", een dubbel-elpee.
waarop opnamen zijn te horen
van een concert, dat Zappa in
december 1976 gaf. De plaat
vormt een scherpe tegenstel
ling met het matte, ongeïnspi
reerde optreden dat Zappa
twee maanden geleden in het
Rotterdamse AHOY' weggaf.
Begeleid door mensen als Ter
ry Bozzio, Eddie Jobson. Ruth
Underwood en Patrick
O'Hearn wordt er vier kanten
lang razendknap en zer geïn
spireerd muziek gemaakt. Glo
baal onder\rerdeeld telt de el
pee twee gemakkehjke en
twee moeilijke kanten. Op de
gemakkehjke zijden nnden
we onder meer een oudje als
..Titties Beer" en een ron
duit schitterend „The Ihinois
1 Enema Bandit", waarin Zappa
op de gitaar excelleert. Op de
beide andere plaatkanten
staan lange instrumentale
stukken, waarin Zappa zich
als avant-gardecomponist ma-
nifesteert. Onnavolgbaar is
Zappa bijvoorbeeld als arran
geur en componist in het een
hele kant beslaande „The Pur
ple Lagoon", een nummer vol
vlijmscherpe tempowissehn-
gen en uitgekiende overgan-
- gen. zoals je dat alleen in mu
ziek van Zappa hoort. „Live In
New York" is om uiteenlopen
de redenen een aanrader, en
niet aheen voor Zappa-fans.
(Warner Brothers).
Bobbidazzler Op de gelijk
namige debuutelpee van deze
Amerikaanse groep rond het
zangersduo Grant en Lance
Gulhckson is een verrassende
scala aan stijlen en evenzovele
sferen te genieten. Aansteke
lijke ritmes zijn de basis voor
prima zangwerk van de twee
broers, door de overige heren
wordt eveneens zeer verdienst
elijk gemusiceerd en gezon
gen, de plaat is met veel vond
sten en grappen uitstekend ge
produceerd en dat Bobbidazz
ler door de Beatles geïnspi
reerd is, is niet voldoende: Ze
hebben veel van ze geleerd.
Ook binnen één nummer zit
ten verrassende maar toch
verantwoorde stijlovergangen,
die deze plaat tot een boeiende
kwahteits-debuutelpee maken.
Luister naar, en raak over
tuigd door de nummers „Rock
roll". „Gypsy girl" en „Sun
rise". (RCA-Victor).
Todd Rundgren Multi-in
strumentalist. zanger, compo
nist, producer, en ach, wat
kan hij eigenlijk niet. Todd
Rundgren heeft weer eens een
soloplaat op de markt ge
bracht, zijn eerste sinds het uit
1974 stammende dubbelalbum
„Todd". In de tussenhggende
periode maakte Rundgren met
Utopia een aantal groepsal-
bums, die niet bijster interes
sant waren, doordat de mu
ziek voornamelijk in het zo
beperkte hardrock-genre lag,
een muzieksoort die de zo ex
perimenteel begaafde Rund
gren eigenlijk te weinig ruimte
bood. Op „Hermit" heeft Todd
de touwtjes gelukkig weer ste
vig in eigen hand genomen.
Hij schreef alle composities,
nam alle instrumenten en
stemmen voor zijn rekening,
en produceerde de plaat zelf.
Het resultaat is een zeer fraai
album, dat zich gemakkelijk
laat meten met Todds beste
platen tot nu toe. de eveneens
grotendeels solo gemaakte
..Something/Anything" en „A
Wizard. A True Star". Muzi
kaal valt ..Hermit" ook het
beste met die platen te verge
lijken. De twaalf composities
variëren van schitterende bal
lades tot een enkel stevig roc
knummer. maar allemaal heb
ben ze die unieke Rundgren-
sound vol zweverige vocalen,
razendknappe instrumentaties
en een vernuftig gebruik van
de synthesizer Alles bij me
kaar een zeer sfeervolle elpee,
waarmee Todd weer helemaal
terug lijkt te zijn. (Bearsville).
Allen Toussaint De vader
van de New Orleans-blues, die
vele hits op zijn naam heeft
staan, maakt een wat gezapige
en ingedommelde indruk op
zijn laatste langspeelplaat
„Motion". Met een beetje ge
knepen neusstem zingt hij vro
lijke, oppervlakkige blues
deuntjes. speelt wat elektri
sche piano en laat zich verdert
behaaglijk wegzakken in de
vlakke vioolarrangementen.
Een plaat voor een breed pu
bliek van de man die hits als
„Fortune teller", „Get out of
my life woman", „Workin' in
the coalmine" en „Southern
Nights" heeft geschreven. Uit
schieters op de plaat zijn het
nummer Happinessmet fel
le blazers en lekker gitaar-
werk, en het nummer „With
you in mind", een romantische
langzame blues met een fijn
koortje waarin onder anderen
Bonnie Raitt zoet en soepeitjes
meedoet. (WEA).
Russell DaShiell De zelf-ge-
produceerde solo-elpee „Ele
vator" van deze gitarist uit
San Francisco laat, zoals hij
dat zelf omschrijft, rock'n roll
horen, „maar niet de soort die
klinkt alsof twee metro-trei
nen op elkaar botsen". Het is
dus duidelijk, nietwaar, dat
het gaat om R'n'R met meer
melodisch gevoel dan de zwa
re jongens in de groeven ple
gen te persen. Russell brengt
met zijn groep, waarin het ex-
Creedence ritmedudo Doug
Clifford en Stu Cook een be
langrijke rol speelt, een wat
eentonig repertoire. Overwe
gend het wat langzamere har-
drock-werk met goede zang en
koortjes, dat moet gezegd wor
den, die afgewisseld worden
met heavy gitaar-licks. (C.B.S.)
Michel Fugain „Faites moi
Danser" is de tweede elpee
van de Franse zanger Michel
Zappa: uitmuntend in New York.
Fugain en zijn nieuwe groep
La Compagnie, waarmee hij
nagenoeg op dezelfde weg is
doorgegaan als die van de Big
Bazar, waarmee hij wereldbe
roemd geworden is. Hoewel je
de sfeer, het enthousiasme en
het elan dat Fugain in zijn
theatershow uitstraalt, bij de
studio-opnamen wel degelijk
mist, blijkt echter ook nu weer
dat hij niet iemand is die ge
woon wat leuke liedjes zingt.
Al zijn liedjes, rustig, meesle
pend of met een onmiskenba
re invloed van de ragtime eii
de jazz, hebben een filosofi
sche inslag. Ze hebben alle
maal een moraal, toegespitst
op de mens en zijn omgeving.
De twee opvallendste num
mers van „Faites moi Danser"
zijn „La Vieille Dame" en
„Energie". Het eerste een wat
triest lied over een vroegere
schoonheid, die met haar neus
op het voorbijgaan van de tijd
wordt gedrukt. Het tweede een
Ued waar de stukken bij wijze
van spreken afvliegen over de
energie die volgens Fugain zo
nodig is om te voorkomen dat
wij vervagen en allemaal
slechts nummers worden.
(Inelco).
Zaterdag 29 april De beginnende groep Frelu-
dium treedt op in 0'16 (Oosteinde 16 Voorburg).
Aanvang 21.00 uur.
Lionel Hampton verzorgt zijn show in De Doelen
te Rotterdam.
De Engelse folk-zangeres Joanna Carlin treedt op
in de folkclub te Dordrecht.
Zondag 30 april - Frankie Miller zingt in het
Amsterdamse Paradiso.
Lionel Hampton geeft een concert in het Concertge
bouw te Amsterdam.
Joanna Carlin treedt op in de Dansende Beer in
Den Haag.
Maandag 1 mei De punkgroep Sadista Sisters
treedt op in het Waagtheater te Delft.
Woensdag 3 mei De Amerikaanse Iggy Pop is
te zien in de Jaap Edenhal te Amsterdam. Het
concert begint om 20.00 uur.
Donderdag 4 mei Chicken Shack de ex-groep van
Fleetwood Mac's Christine McVie treedt op in Midas
in Alphen aan den Rijn.
Fere Ubu is te zien en te horen in Paradiso te
Amsterdam.
Donderdag 4 mei Kris Kristofferson, Rita Cool-
idge, Billy Swan en Barbara Carroll in het Neder
lands Congresgebouw te Den Haag. Aanvang 21.00
uur.
Zaterdag 6 mei de Amerikaanse formatie Blue
Öyster Cult treedt op in de Vliegermolen in Voor
burg. Aanvang 20.00 uur.
Meestal is het helemaal niet
leuk de zoon van een be
roemde vader te zijn. Uitzon
deringen bevestigen echter
de regel. Rogier van Otter-
loo rooit het best naast Wil
lem van dezelfde naam, en
zo rooide Carl Philipp Ema
nuel Bach het goed naast
Johann Sebastian. Dat kon
doordat Rogier heel andere
muziek maakt dan zijn va
der, en het kon in de 18e
eeuw doordat de muziek van
Carl Philipp weliswaar aan
sloot bij die van de Leipzi-
ger Thomaskantor maar
gaandeweg een heel ander
karakter kreeg.
Wie in de tweede helft van
de 18e eeuw bewonderend
over Bach sprak, bedoelde
niet de tegenwoordig terecht
zo vereerde reus van de ge
liefde passiemuziek en de
magistrale orgelcomposities
en nog veel meer. Johann
Sebastian Bach was toen,
kort na zijn dood. al vol
maakt vergeten. Carl Philipp
evenwel, tweede zoon uit het
eerste huwelijk, had het hele
maal gemaakt. Hij was toen
dé Bach geworden. Hij had
drie jaar rechten gestudeerd
aan de universiteit van Leip
zig en tevens van zijn vader
een all round-muziekoplei-
ding gehad. Daarna wilde hij
zich zelfstandig, buiten pro
tectie van zijn vader om, een
goede baan veroveren. Hij
wilde zich artistiek ont
plooien in een belangrijk mu
ziekcentrum en kwam te
recht aan het hof van de fluit
spelende Frederik, kroon
prins van Pruisen. Ook nadat
die koning was geworden,
bleef hij meer dan dertig
jaar in diens dienst hoewel
hij niet tot de gunstelingen
van de vorst behoorde. Juist
omdat de vorst Quantz en
Graun met weldaden over
laadde, ook toen Carl Philipp
buiten het Pruisische hof
steeds meer naam kreeg, wil
de hij weg maar Frederik
paste lichte politieke intimi
datie toe. Ten slotte verliet
Carl Philipp Berlijn (Pots
dam) toch om in Hamburg
zijn peetoom Telemann als
muziekdirecteur op te vol
gen. De correspondentie tus
sen die twee is best aardig
om te lezen.
Wat is nu de betekenis van
de componist die wij tegen
woordig de Berlijnse of de
Hamburgse Bach noemen?
Carl Philipp had de moeilijk
te overschatten historische
verdienste met zijn muziek
een brug te slaan tussen de
strenge polyfone en contra-
puntische late barok van zijn
vader en de gevoelige, sierlij-
Carl Philipp Emanuel Bach
ke, galante rococo die\
effende voor Haydn,
en Beethoven. Het is\
ring dat Hay dn zei q
hij wist, aan Carl Ph
danken was.
Afgezien van de hisi
verdienste was dezt
een groot, origineel e
zijdig componist die
huidige uitvoeringsfjz Al
door de herleefde behgekc
ling voor het werk vu Li1
vader niet helemaal dqa bi
inneemt die hem fnie(jie v
maar in óns voorde Bcgi
komt. bijzo
Dit verhaal werd ingezin
door een onlangs vers twe<
plaat van Emi-HMV ster
065 - 25597) waarop AJjrkel
Klerk twee van de ruig in
tig kla viercon certenibe i<
Bachs tweede zoon t ged
concerten die ook erin en
voor een klein orgel *et c
doeld. De Klerk spee&et
verrukkelijke muziekescl
„drive" en „Schwung"^ing
instrument van de Slavin
in Heemstede (niet te Ze-
ren met de St. Ba vo jood
nabij gelegen Haarler^me\
orgel is uit 1833 van L de
van den Brink, tachtin
later gebouwd dan de qndei
ontstond. Het leent zi<bet
ter uitstekend vooris dt
stukken. Het kametbeu
van de Amsterdams^rscY
harmonie van Kersje^li. E
moderne instrumental is
bruiken, de stijl (hatolgd
handschrift) wordt ge^ovei
digd en het is natuurlijn h
waar dat alleen naar hoog
kelijke authenticiteit stjen
de uitvoeringen accede
zouden zijn.
Na herhaald luisteren i
zelf een oude plaat
kast 'gehaald: Artont
waarop De Klerk het i
fieke orgel van het ke
Nieuwolda gebruikt vo
orgelsonates van Cai
lipp. Het is te hopen
plaat nog eens wordt
bracht want u kunt
zoveel plezier aan bele\
aan de hierboven
leerde recente plaat m
Mozartiaans adagio
concert in Es. De Kier
zich trouwens vaker (t
een voor zijn doen opi
lijk engagement) vooi
wat verwaarloosde Ba
gezet. Hij maakte zonn
duidelijk dat er nog ori
ziek van een andere B
die in zijn stijl evenze
staalbad voor de gees
worden genoemd ai
werk van zijn tegen w,
zoveel beroemdere vad(
J. KAS A
jiou
Zondag 30 april vindt in
Theater Pepijn het slotcon-
cert plaats van Wim van
Woerkens',,Stichting Jazz in
Den Haag". Een avondcon
cert dit keer, want Van Woer
kens stelt dat 1 mei toch een
vrije dag is en de jazzliefheb
bers het dus best een keertje
laat mogen maken in Pepijn.
Behalve jazzmuziek brengt
het slotconcert nog iets bij
zonders: De uitreiking van de
jaarlijkse, door de Stichting
Jazz in Den Haag ingestelde
Ferdinand Povelprijs (ge
noemd naar de eerste musi
cus die hem kreeg) bestemd
voor een Nederlandse jazz-
persoonlijkheid. Het concert
zelf brengt het Richard Boo-
ne-Billy Brooks Kwintet, een
nogal sterk gemengde forma
tie gedragen door twee Ame
rikanen, met een Zwitser,
een Deen en een Nederlander
in de gelederen. Die laatste
is pianist Nico Bunink, inter
nationaal zeer ervaren, na
een periode in Parijs (speelde
er met o.a. Zoot Sims, Lucky
Thompson, Sonny Stitt en
Billie Holiday) naar New
York vertrokken waar hij in
Mingus' groep terecht kwam
en o.a. de musical director
werd voor Jane Fonda's „An-
ti-Vietnam Show". Leiders
van het kwintet zijn drum
mer Billy Brooks en trombo
nist Richard Boone, beiden
met een stevige Europese
achtergrond. Brooks, geeft les
op de Jazz School in Bern,
Boone begonnen als big
band-musicus bij Lucky Mil-
linder en Count Basie ging
in begin zeventiger jaren
zoals zoveel Amerikaanse
musici in Denemarken wo
nen.
Diezelfde Richard Boone, be
halve door zijn pure trombo
ne-spel bekend om zijn hu
moristische manier van zin
gen, dan weer "straight", dan
weer jodelend of „scattend",
maakt tijdens het komende
North Sea Jazz Festival deel
uit van Randy Westons big
band, die nu definitief Den
Haag komt opzoeken. Een 18-
mans formatie met bekende
namen als Ray Copeland,
Benny Bailey, Al Grey, en
zanger Jon Hendricks (ooit
befaamd uit Lambert-Hen-
dricks en Ross). North Sea
Jazz zit dit jaar trouwens
toch goed in de big bands,
want je zou bijna zeggen
natüiirlijk Count Basie is
present én Lionel Hampton.
De 73-jarige Count gaat weer
twee concerten geven en elke
keer blijkt dat weer een mu
zikale belevenis van de eerste
orde. Lionel Hampton was al
te gast op het eerste North
Sea festival, toen bleek hij
met een beperkte formatie
voornamelijk een nog leven
de mooie herinnering aan de
wilde dagen van weleer toen
hij de cultuursnobs tegen
zich in het harnas joeg, door
zijn trommel heen sprong en
het publiek in de Amster
damse Apollo-hal van ent
housiasme door de vloer liet
zakken. Pure, en g ehaaid
uitgevoerde rhythm blues
speelde hij toen, Hampton,
die nu zijn 50-jarig muzikan
ten-jubileum viert, is wat be
zadigder geworden, bezoekt
met zijn Jazz Giants dezer
dagen diverse plaatsen in Ne
derland en komt naar Den
Haag op 14 juli met een 17
mans orkest met echt grote
namen: o.a. Cat Anderson,
Doc Cheatham, Joe Newman
(trompet), Kai Windig, 1
Powell (trombone), C
McPherson, Amett C1S
Pepper Adams, Earl Wl v!
(sax). 1
Een verrassing daarna# c
de door Paul Acket aler'
kondigde komst van B?el
Rich en diens big ban#1
inmiddels 60-jarige dru#0"
Rich was hier in Nedd f11
anderhalf jaar geledaJ®
eens te horen en toen r
zijn big band een felle, r61
gende aangelegenheid,
namelijk gevuld met f
musici, soms zó van deP^
ken van de Amerikaanse^
sic colleges. Misschien1*.5
Rich daarom zo ontzer15
populair is bij het Pr
Amerikaanse publiek.
speelt in dezelfde gelegf?
den waar rock-groepeir^
treden en overtreft hunKv1
ces vaak. Rich zelf speel1
danks z'n 60 jaren vanuRP
formidabele fitheid een to
nisch fabuleuze serie ri1]
met een nog steeds
zingwekkende snelheid/101
big bands draaien voomP
lijk nog op de grote nre
van de oudere leiders. APe.
verdwijnen zullen die tfJ
waarschijnlijk uiteenvj
Reden te meer om ze te £*r
BERT JAN^
