99FHmon net zo boeiend als
het maken van
CONCERT AGENDA
Spaanse Maria-liederen
zevenhonderd jaar geiedet
PLATEIS
ERIC BURDON WIL LEVEN HENDRIX VERFILMEN
Somen met de Beatles en de Rolling Stones vormde hij in
het midden van de jaren zestig de top van de Engelse
„beatmuziek." Eric Burdon, de man die in 1964 met zijn
Animals zorgde voor een van de eerste klassiekers uit de
popgeschiedenis, bet eenvoudige bluesnummer „House Of The
Rising Sun." Maar Burdon had dan ook precies dié rauwe,
ongepolijste stem, waarmee je het meest simpele rhythm
bluesdeuntje nog wel tot een wereldhit zou kunnen zingen.
De Animals-periode duurde slechts kort, tot de zomer van '66,
maar een aantal van de nummers die ze nalieten behoren tot
het beste dat de Engelse pop in de hele zestiger jaren heeft
voortgebracht.
Dat kan niet gezegd worden
van de muziek die Burdon in
de jaren daarna maakte. Zijn
plotselinge overstap naar de
Amerikaanse flower power-
cultuur leverde hem welis
waar met „San Fransisco
Nights" een van de grootste
hits uit zijn hele carrière op,
maar de muziek die hij in de
jaren met zijn zogeheten New
Animals maakte heeft toch bij
lange na niet de grote kracht
van de eerste Animals. Nog
één keer kwam hij terug, en
wel met de zwarte groep War
waarmee hij van begin '70 tot
J72 optrad en twee zeer goede
langspeelplaten maakte. Van-
'laf '72 wordt het stil rond de
figuur Eric Burdon. Hij werk
te diverse groepen af, maar
1 zonder succes. Wel verschijnt
in 1977 nog de uitstekende
langspeler „Before We Were
So Rudely Interupted", waar
op Burdon voor één keer weer
samen speelt met de orginele
Animals, een samenwerking,
die tot droefenis van velen
geen doorgang vindt. En plot
seling, vorige week, stond Bur
don weer in ons land op het
podium met een nieuwe groep.
En tot velers verrassing bleek
Burdon nog steeds dezelfde
verbeten, emotionele zanger
van weleer, zij het met een
door de tand des tijds wat
aangevreten stem.
„D'r is eigenlijk weinig veran
derd" vertelt Burdon daags na
het concert in een sfeerloos
Amsterdams hotel. ,Jiet pu
bliek blijkt nog steeds even
enthousiast als dertien jaar ge
leden. Het enige dat echt is
veranderd, dat ben ik zelf. Ik
vind bijvoorbeeld, dat mijn
zangtechniek er sinds 1965 be
hoorlijk op is vooruitgegaan."
Je speelde gisteravond weer
oude nummers alSjThe House
Of The Rising Sun' en „Don't
Let Me Be Misunderstood".
Wordt je er niet doodziek van
om nu na dertien jaar nog
steeds die nummers te spelen?
„Ach, aan de ene kant weet je
dat het publiek daar toch min
of meer voor komt. In feite
word je gedwongen om die
nummers steeds weer te spe
len. Maar verder hou ik er
voor mezelf het plezier in,
door die nummers steeds weer
te veranderen, door er nieuwe
arrangementen in te verwer
ken, zodat het in feite toch
steeds weer nieuwe composi
ties zijn.
Toch kon je je voorstellen,
dat iemand na zoveel jaar ook
wel eens wil laten zien, dat
'ie met andere dingen bezig is
als twaalf jaar terug.
„Ik breng natuurlijk wel
nieuw werk. Dat heeft men
gisteren kunnen zien. Maar in
feite heb ik in de afgelopen
jaren gewoon de kans niet ge
kregen om iets echts nieuws
met een groep op te bouwen.
Steeds als ik weer een nieuwe
groep bij elkaar had, begon
nen we weer met dat oude
Animals-repertoire. Domweg
omdat ik vind dat je bij de
basis moet beginnen, en van
■daaruit verder moet werken..
Maar iedere keer ging dat
fout. Dan viel de groep weer
uit elkaar, óf omdat ik ze niet
goed vond, óf ook wel omdat
ze dan te veel gingen eisen,
geld en zo, maar ook op hei
muzikale vlak.
Twee jaar geleden haalde je
de oorspronkelijke Animals
weer bij mekaar en maakte je
de ene elpee Before We Were
So Rudely Interrupted". Veel
mensen hoopten toen dat de
groep zou doorgaan. Waarom
is dat niet gebeurd?
„Ik hoopte dat ook, en ik heb
het ze dan ook gevraagd. Ik
heb ze gevraagd om een aan
tal live-shows te doen, maar ze
hadden geen interesse. Maar
het was ook niet gemakkelijk
voor ze geweest. Eigenlijk al
leen Alan Price was nog actief
muzikant. De andere jongens
hadden al bijna tien jaar geen
instrument meer aangeraakt.
en waren het leven in een
band in feite ontgroeid."
Hoe was bet om na twaalf
jaar weer met jongens al Chas
Chandler en A Ian Price sa
men te spelen?
„Oh, dat was een fantastische
ervaring. Voor het eerst werd
het mij ook duidelijk hoe de
muziek van de Animals zich
eigenlijk had ontwikkeld.
Twaalf jaar geleden was ik me
totaal niet bewust wat ik aan
het doen was. De muziek
kwam er spontaan en automa
tisch uitrollen. Het was een
constante roes. Twee jaar ge
leden was dat plotseling heel
anders. Het spontane was er
vanaf. Iedereen bleek erg ver
anderd, ordelijk en zo. Je kent
dat wel, vrouw en kinderen,,
zakelijke belangen. En ik rea
liseerde me plotseling hoe
moeilijk het zou worden om
weer een groep mensen te vin
den waarmee je echt lekker,
spontaan muziek zou kunnen
maken. Want dat is in feite
wat ik zoek. Ik zoek niet persé
vreselijk goeie muzikanten,
maar mensen die zich volledig
willen inzetten voor een
groep.
Flower Power
Even een stap terug in de
geschiedenis. In '66 ontbindt
Burdon de Animals tijdens
een tournee door Amerika.
Hij vestigt zich definitief in
de Verenigde Staten, en gaat
met een nieuwe groep, die hij
The New Animals noemt, de
flower power-toer op. Maakt
furore in California waar ie
dereen op dat moment met
bloemen in het haar loopt,
maar wordt met name in Eu
ropa, en vooral in zijn moe
derland, bedolven onder de
kritiek. Hoe kijkt Burdon
daar zelf nu op terug?
„Een hoop mensen, vooral in
Engeland, bleken helemaal
niet rijp voor veranderingen.
Het was de tijd, dat één van
de grootste conflicten sinds de
Tweede Wereldoorlog aan de
gang was, namelijk de Viet-
nam-oorlog. Ik voor mij voel
de dat er geen andere moge
lijkheid was, dan daartegen te
protesteren, maar dan met
zachtheid. Terwijl de jeugd in
Engeland toen met bierflessen
liep te smijten, staken ze in
Californië bloemen in de ge
weerkolven van de oproerpoli
tie. En ik verzeker je, dat daar
toen heel wat moed voor nodig
was.
Iu 1969 stopte je met musice
ren. Je bad er genoeg van, en
liep rond met filmplannen.
Wat is daar van terecht geko
men?
„Oh, met die filmplannen loop
ik nog steeds rond. Ik heb vrij
ver gevorderde plannen voor
een film over muziek. Ik vdl
in die film vastleggen wat ik
in de afgelopen vijftien jaar
heb meegemaakt, heb gevoeld
en gezien. Ik heb het scenario
zo goed als rond. Het pro
bleem is alleen nog het geld.
Ik moet nog een producer zien
te vinden, die de zaak wil fi
nancieren.
Betekent dit, dat we binnen
kort afscheid moeten nemen
van de popzanger Eric Bur
don, en dat we hem in de
bioscoop teruggaan zien?
„Oh, neen, voorlopig zeker
niet. Ik zou deze zaken het
liefste combineren. In feite
maakte het zo weinig uit waar
je mee bezig bent, met schrij
ven, met schilderen, of met het
spelen in een rockband. Zo
lang je je ideeën maar in een
bepaalde vorm kan gieten. Het
lijkt mij geweldig om in zo'n
film een document van een
hele voorbije periode vast te
leggen. Dat vind ik net zo
boeiend als het maken van
muziek.
Hendrix
Jij was een erg goede vriend
van Jimi Hendrix. Gaat hij op
de een of andere manier ook
een rol spelen in die film?
„Oh, ik zou dolgraag een film
over het leven van Hendrix
willen maken. Destijds was ik
er al mee bezig. Ik heb jaren
lang de rechten voor die film
te pakken proberen te krijgen.
Maar steeds lukte dat niet Tot
ik er 'nog niet zo lang geleden
achter kwam dat de camera
man en de regiseur, waar ik
nu mee bezig ben die rechten
in handen hebben. Ik heb
Eric Burdon (links onder) in 1967 met zijn groep „The Animals".
Hendrix voor zijn dood be
loofd, dat het in orde zou ko
men met een film over zijn
carrière. Ik wil die belofte nog
steeds nakomen.
Is het waar dat Jimi Hendrix
al lang dood wilde?
„Oh ja, absoluut. Hij heeft me
diverse malen verteld, dat 'ie
een eind aan zijn leven wilde
maken. Hij zei d'r ook bij hoe
'ie dat ging doen, en wanneer.
(Hendrix overleed op 18 sep
tember 1970 aan een overdosis
slaaptabletten) Jimi kon niet
meer op tegen de enorme hoe
veelheid techniek waar hij
mee te maken had. Hij had het
gevoel, dat die technische ap
paratuur hem volkomen be
heerste. Het gekke is alleen
dat er bij hem geen sprake
was van een achteruitgangen
zijn muziek. Als je naar zijn
platen luistert in de juiste
chronologische volgorde, dan
hoor je dat 'ie alleen maar
beter werd. Toen 'ie stierf had
hij de absolute top bereikt
Veel mensen beweren dat er
sinds de dood van mensen als
Hendrix, Janis Joplin en Jim
Morrison (Doors) iets in de
muziek is gestorven, dat er
sinds pakweg 1970 weinig bij
zonders meer in de popmuziek
is gebeurd.
Daar zit natuurlijk wel wat
in. Maar het neemt niet weg
dat er toch ook tegenwoordig
nog genoeg boeiende artiesten
rondlopen. Ik denk bijvoor
beeld aan Graham Parker. Of
een man als Bruce Spring
steen. Ik herinner me een pe
riode een paar jaar terug toen
ik het weer eens helemaal niet
meer zag zitten. Ik woonde op
een avond een live-concert van
Springsteen bij. En tijdens dat
concert begon Springsteen
plotseling aan een door mij
geschreven nummer. Man, ik
was op slag weer wakker. Wat
die zanger allemaal uit dat ene
nummer van mij haalde was
zo fantastisch, dat ik opeens
zelf ook weer de kick kreeg
om door te gaan."
ADKUYPER
**11101 tftanulUu.
flustratie uit een van de drie delen van de Codex met de „Cantigas de Santa Maria".
Alfonso X, bijgenaamd de Wijze, koning van
Castilië en Léon, heeft bepaald dat bet met
schitterende miniaturen verluchte band
schrift met 423 „Cantugas de Santa Maria"
bewaard diende te blijven in de kerk waarin
hij zou worden begraven. Hij was trots op
deze verzameling waarvan hij de inspirator
en waarschijnlijk de mede-auteur is geweest.
Verondersteld wordt dat de troubadours die
hij uit het hele Europa van de 13e eeuw naar
zijn bof haalde, en ook de Moorse en Joodse
zangers en speellieden in zijn dienst, hun
steentjes tot de collectie bijdroegen.
Alfonso moet zich al gauw hebben afgekeerd
van het werk als veldheer, politicus en eco
noom waar zijn afkomst hem mee had opgeza
deld. Kunst en wetenschappen boeiden hem
meer. Hij was nauw betrokken bij boeken
over historie, sterrenkunde, edelstenen, zorgde
er voor dat er wetboeken kwamen en dat het
Oude Testament werd vertaald. Toledo dat
met Noord-Afrika, het Midden- en zelfs het
Verre Oosten in verbinding stond, werd een
smeltkroes van klassieke, christelijke. He
breeuwse en Arabische culturen. Dankzij Al
fonso kreeg de Spaanse taal een begin van
zelfstandigheid.
De Maria-liederen waaraan hij zijn hart ver
pandde, werden geschreven in een mengeling
van Gallisch en Portugees. Ze zullen niet
altijd zijn gezongen maar ook wel alleen
instrumentaal zijn uitgevoerd, al weten we
van de uitvoeringspraktijk weinig af. Veertig
ervan zijn lofliederen, genummerd met 10 of
veelvouden daarvan. De andere vertellen van
de wonderen die Maria deed, of zijn smeeklie
deren om zulke „miragres" alsnog te doen. In
de muziek is invloed van het Gregoriaans
maar-heel duidehjk ook van Joodse en Moorse
zangen aanwijsbaar. In elk geval zijn het
niet-liturgische monodieën waaraan, blijkens
de miniaturen, ook kleurlingen en vrouwen
meewerkten wat in strijd was met de bepalin
gen van de kerkelijke concilies.
Hoewel Middeleeuwse Marialiederen, soms
verwant met de „Cantigas", ook in andere
handschriften zijn overgeleverd, is de codex
„El Escorial j.b.2" wel van uitzonderlijk be
lang. Het moet dan ook worden toegejuicht
dat het Weense Clemencie Consort er voor de
Franse Harmonia Mundi een grote bloemle
zing uit gaat opnemen. De platen (IE
import Phonogram) zijn verschenen,
platen staan de proloog en 16 „Cantiga
ze voor het eerst hoort, zal er diep van
de indruk komen.
Clemencie laat de vertellende liederei
zingen, maar houdt de lofzangen doo
instrumentaal. Dat is te minder juist
de sopraan Pilar Figueras en de barit
dro Liendo openbaringen zijn waai
Vlaamse counter-tenor Zeger Vandei
zich goed aansluit. Een kostelijke straat
met draailier is René Zosso, en dan
nog zes, zeven bespelers van allerlei
instrumenten. De aanpak lijkt (te) veel
manier waarop Clemencie de „Carmina
na" deed: direct, ruig, soms wat wilt
levendig en volks. Door die aanpak ri,
enige twijfel.
Dat het ook anders kan, beseft voo
gelukkige bezitter van een in 1971 uitge
te Spaanse plaat die hier nauwelijks
baar was. Voor de eerste van de histc
platenserie Hispavox werd een an dei
uit Alfonso's Marialiederen gedaan en i
den ook anders weergegeven. Hier t
gers van wie de fraaie bariton (tevens
José Luis Ochoa de Olza domineert.
instrumenten komen de strijkers, zoals
de gamba, veel meer naar voren di
Clemencie. Het klankbeeld is daardot
óók door de expressie, milder, innigei
gieuzer. Alleen is het de vraag of
vocale en instrumentale versieringen
noeg aandacht is besteed. In tegenstelli
Clemencie is er geen sprake van de
fraaie versmelting van vocale en
le stemmen. Met dat al zou ik dt
plaat, waarop in kortere versies
nummers staan dan op de beide
Clemencie samen, voor geen prijs
len.
Over de liederen zelf zou veel meer
len zijn. De documentatie bij de pi
veel opzichten niet eens voldoende,
het er om de aandacht te vestigen oi
velen onvermoed muzikaal verleden
nog maar een klein stukje hoorbi
maakt.
J.
Zaterdag 22 april - De Franse zanger
Dave treedt op in het Amsterdams
Concertgebou w.
De Engelse folk-zangeres Joanna Car-
Jin zingt in Hortus te Leiden.
Zondag 23 april - The Tubes brengen
hun show in het Nederlands Congres
gebouw in Den Haag.
Dave treedt op in de Doelen te Rotter
dam.
Maandag 24 april - The Tubes treden
voor de tweede keer op in het Neder
lands Congresgebouw te Den Haag.
In het Scheveningse Circustheater een
optreden van de Amerikaanse rock
formatie Foreigner.
Dinsdag 25 april - De Amerikaanse
Tubes brengen hun wervelende show
in de Jaap Edenhal in Amsterdam.
Donderdag 27 april - Frank Miller is
te zien en te horen in de Doelen te
Rotterdam.
Zaterdag 29 april - De beginnende
groep Preludium treedt op in O'16
(Oosteinde 16 te Voorburg). Aanvang
is 21.00 uur.
Lionel Hampton verzorgt zijn show in
de Doelen te Rotterdam.
De Engelse zangeres Joanna Carlin
treedt op in de folkclub te Dordrecht.
Zondag 30 april - Frankie Miller zingt
in het Amsterdamse Paradiso.
Lionel Hampton geeft een concert in
het Concertgebouw te Amsterdam.
Joanna Carlin treedt op in de Dansen
de Beer te Den Haag.
Frank Vandenkloot In de
traditie van zwaar-kaliber-
rockgitaristen als Rick Der
ringer en -in zijn begindagen
Joe Walsh hangt Frank
Vandenkloot de ouderwetse
heavy gitaarheld uit op zijn
solo-elpee „Heavy days are
here again". Het baasje kan
zeker spelen maar het gebrek
aan originaliteit in zijn reper
toire, alsmede de doffe pro-
duktie die een ondoorzichtige
geluidsbrij oplevert, zullen
wereldroem zeker in de weg
staan. In de zeer obligate
nummers snerpt de sologitaar
het instrument waar het
tenslotte om gaat niet op
de voorgrond, maar blijft
veelal gesmoord weggedrukt
en te weinig agressief in de
massa van slaggitaar, drums,
bas, orgel, koortjes en wat er
allemaal nog meer op de tape
geperst kon worden. Drums,
(de producer speelt zelf slag
werk) komt juist verrassend
helder op de voorgrond, he
laas. Kant twee is beter van
geluid en afwisselender in de
composities dan kant een,
met het akoestische nummer
„Lonely winds" en de aardig
ste compositie van de lang
speelplaat, „Will you be there
tomorrow". Niet indrukwek
kend. (Basart)
Bob Weir De gitarist-zan
ger van de Grateful Dead
heeft met „Heaven help the
fool" een lekker in het gehoor
liggende (tweede) solo-plaat
gemaakt, vol west-coast-mu-
ziek, niet al te ontstuimige
country-rock en swingende
ballades. Bob Weir heeft zich
verzekerd van de medewerk
ing van prima blazers (onder
andere Tom Scott), vet-klin-
kende dameskoortjes en heeft
zelf een geoefende, soepele
stem waarin af en toe echter
te weinig emotie doorklinkt
Een wat glad repertoire met
redelijk originele composities
en vooral af en toe erg leuke
teksten, zoals in „Salt Lake
city" en „Wrong way feelin",
over een vrouw die hem ma
teloos boeit, maar waarvan
hij diep van binnen voelt dat
ze zijn ondergang betekent.
Op de swingendste momenten
doet de muziek wat aan Ro
bert Palmer denken. Een fij
ne plaat. (Arista)
Frank Vandenkloot
Climax Blues Band Er wa
ren voor de uit vier man be
staande Climax Blues Band
tien elpees nodig om in hun
eigen land, Engeland, wat er
kenning te krijgen. De elfde
Shine On" zou de grote
doorbraak moeten brengen,
maar heeft aan die verwach
tingen niet voldaan. Hun mu
ziek is coun try-rockL gemixed
met funk en doet sterk den
ken aan de Amerikaanse Eag
les. Het wordt echter weinig
opwindend gebracht, waar
door het niet is geworden wat
het had kunnen zijn. Alleen
kant twee heeft drie aardige
nummersf beginnend met
„Whatcha Feel", een uitste
kende imitatie van de muziek
van The Average White Band,
gevolgd door Teardrops" het
hoogtepunt van de elpee, met
een alt-saxophone solo, die
ondersteund wordt door een
orgel en tenslotte „Champag
ne rock 'n roll", de enige
echter rocker van de elpee.
(Warner Bros).
Billy Joel De Amerikaan
Billy Joel is veranderd sinds
hij jaren geleden elpees
maakte met liefdes-liedjes die
niet uit de verf kwamen om
dat ze overgeproduceerd wer
den door o.a. te veel strijkers
op de achtergrond. Zijn laat
ste elpee vormt hiermee wel
een schril contrast „The
Stranger" is een uitstekend
werkstuk geworden met veel
muziekstijlen variërend van
rock tot het zoetere werk,
zoals hij in zijn begin periode
fabriceerde. De piano heeft
een belangrijkere rol gekre
gen in de muziek van Billy
Joel en wordt gesteund door
een uitstekend spelende ban
Luister vooral even
„Scenes from an Italian
taurant". Dit is de meest
maakte compositie van de
pee met een aantal tempo-v
schillen, mooie strijkers
een uitstekende clarinet-soi
van Richie Cannata, die
perfecte harmonie is met
stem van Billy Joel. Alle
posities werden door
zelf geschreven. Met de juis
promotie is een nieuwe EltoA
John geboren. (CBS).
Don Hicks Iemand die hel
zeker verdient beluisterd te
worden is de Amerikaan Dan
Hicks. Zijn nieuwe elpee „J
happened one bite" is een
verfrissende plaat, die muzi\
kaal zo grappig in elkaar zitl
dat het boeiend blijft om naai\
te luisteren. Het album bevat
folk, ragtime en rock-a-billyj
achtige muziek. Dan vindt het
zelf een kruising tussen The
Andrew Sisters en The Jim
Kweskin Jug band. Er staan
mooie harmonie-vocalen opj
die ondersteund worden dooiI
een electrische solo-gitaar, dié
in de nummers een belangrijk
ke rol speelt, drums en eert
electrische piano. De muziek
was oorspronkelijk bestemd
voor een film maar deze werd
nooit uitgebracht Daarom be
sloot Dan Hicks er een elpee
van te maken. Zijn muzikalé
carrière begon in 1968, toert
hij de Hot Licks oprichtte in
San Francisco. Hij speelde te
gelijkertijd drums in eed
band The Charlatons. Na hel]
uiteen gaan van beide groej
pen ging hij als solo-artiesi
verder. (Warner Bros).
ZATERDAG 22 APRIL 1978
LEIDSE COURAN'
