JOAH ABM A TRADING:
Schrijven is een deei van mijn leven99
Concert
agenda
PLATEI
CHICK COREA:
Een manlijke
Alice dn ars door de
grenzen van muzikasi
Wonderland
Joan Armatrading is geen
echte praatster, tenminste,
zo lijkt het. Wat verlegen
kijkend vraagt ze of het in-
terview snel kan beginnen,
want dan is ze er weer gauw
- vanaf. Niet dat ze veel
-> vraaggesprekken gehad
T heeft, want zoals ze zelf
zegt: ..Ik ben nog niet zo be-
kend in Nederland, maar ik
-- hoop dat er met het concert
C - dat ik zeventien april in het
0- Amsterdamse Carré-the-
ater geef, verandering in
komt". Als ze na het gesprek
v afscheid neemt, zegt ze:
q' „Neem maar alle abonnees
mee, dan weet ik zeker dat
4 de zaal vol zit".
q Nadat ze wat heen en weer
gelopen heeft, gaat ze op het
4 puntje van haar stoel zitten,
bestelt een glas water en zit
"■9 wat aan een kam te pluk
ken. Ze heeft dik zwart
kroeserig haar, dat wild
door elkaar zit. Joan is niet
de opgesmukte artieste, die
J je misschien zou verwach-
tenZe is heel eenvoudig ge-
kleed in een zwarte trui en
4 spijkerbroek. „Weet je",
zegt ze met een hoge vrien
delijke stem, „je weet bij in-
terviews nooit wie je tegen-
over je krijgt en wat voor
vragen er gesteld gaan wor-
den. In het begin vond ik dat
een enge bedoening, maar je
4 went er langzamerhand
w aan, omdat de gestelde vra-
gen niet zo heel veel ver-
schillen van elkaar. Ik heb
een hekel aan mensen die
0 persoonlijke dingen willen
n weten. Ik probeer de artis-
tieke en de persoonlijke
kant van elkaar gescheiden
te houden. Het heeft toch
J niets met mijn muziek te
maken of ik wel of geen
*- vriendje heb". Langzaam is
y. Joan ontdooid en voelt ze
zich meer op haar gemak.
J Ze zakt achteruit in haar
stoel en probeert de vragen
zo uitgebreid mogelijk te
1 beantwoorden inplaats van
het korte ja en nee waar-
mee ze begonnen is en lacht.
- Ze werd zevenentwintig
jaar geleden op negen de-
-cember 1950 op het St. Kitts
;«te.eiland in het Caraïbisch ge-
^utbied geboren. Ze komt uit
uiteen gezin met zes kinderen.
£?i-In 1957 verlaat de familie
het eiland om zich in het
j^Engelse Birmingham te
.^.vestigen. Daar luistert ze
veel naar de radio, speelt gi-
'Htaar en probeert liedjes te
'schrijven. Als ze vijftien is,
komt er een piano in huis
die meer als meubelstuk
moet dienen, maar Joan
4 kan er al snel aardig op spe-
Joan Armatrading, een verlegen meisje.
len. Ze heeft er toen nooit
aan gedacht om haar talen
ten te gebruiken en de num
mers die ze heeft geschre
ven aan publiek te laten ho
ren. „Mijn broer heeft me
daartoe overgehaald. Hij zei
constant hoe goed mijn
nummers waren en dat het
zonde was om ze alleen
maar op mii n kamer of in de
huiselijke kring te spelen.
Op een gegeven moment
dacht ik: „Nou, dan zal ik ze
ook eens aan andere men
sen laten horen". De eerste
keer dat ik op moest treden
was ik ontzettend zenuw
achtig. Ik dacht: „als ik dit
maar overleef, misschien
kan ik doen alsof ik ziek ben
en weer naar huis gaan".
Dat is er echter niet van ge
komen".
Na de eerste kleine succe-
sjes, vooral op scholen en
universiteiten, verhuist ze
naar Londen. Ze maakt daar
kennis met een dichteres
uit Guyana, waarmee ze
goed bevriend raakt. „Mijn
vriendin moest op een keer
naar een auditie voor een
rol in de musical „Hair".
Om haar wat steun te geven
ging ik mee. Toen zij had la
ten zien wat ze kon vroeg de
regisseur of ik het ook eens
wilde proberen. Ik wei
gerde omdat ik er geen zin
in had. Hij haalde me echter
over om het voor de lol toch
eens te spelen. Hij vond me
zo goed dat ik de rol kreeg
die voor mijn vriendin had
moeten zijn. Ik heb toen in
twee periodes ongeveer
achttien maanden in die
musical gespeeld, toen had
ik het wel gezien en heb een
jaar uitgetrokken om lied
jes te scnriiven".
Om een platencontract te
krijgen hoefde Joan hele
maal geen moeite te doen.
„Ik heb een tape gemaakt
met een aantal nummers
erop en die naar de platen
maatschappij gestuurd.
Deze waren zo verrast, dat
ik zonder moeite een con
tract kreeg". Joan schrijft
de hele dag. „Het is een deel
van mijn leven geworden.
Al is het niet altijd even ge
makkelijk, schrijf je toch ie
dere dag om op een gegeven
moment weer een elpee te
kunnen maken". Vóórhaar
laatste album „Show some
emotion" kon ze kiezen uit
dertig nummers. „Ik heb
natuurlijk degene genomen
die ik het beste vond". Glyn
Johns werd weer benaderd
om de inmiddels vierde el
pee te produceren, nadat hij
uitstekend werk had ver
richt op het album „Joan
Armatrading". „In eerste
instantie was hij uitgezocht
door de platenmaatschap
pij, maar als Glyn niet vold
aan zou hebben had ik niet
met hem gewerkt. Het is
ontzettend belangrijk met
wie je werkt, omdat daar
veel vanaf hangt.
We konden goed met elkaar
opschieten, dus dat leverde
geen problemen op. Hij
zocht ae musici uit en daar
mee hebben we de elpee ge
maakt. Ik ben erg tevreden
met de plaat, ornaat deze el-
See noaig was om de echte
oan Armatrading naar vo
ren te brengen. De twee
voorgaande waren een aan
loop daarvoor. In juli begin
ik aan een nieuwe elpee
waarover ik nog niet wil
praten omdat alles nog een
beetje onzeker is. Het be
langrijkste is nu de een
maand durende Europese
toernee. In de toekomst wil
ik ook naar Australië,
Nieuw Zeeland en Japan".
En, dan plotseling: „Ik hou
van Amsterdam. Het is een
heerlijke stad en ik ben er
dan ook vaak geweest.
Voordat ik terug ga naar
Engeland wil ik nog even
gaan winkelen. Wat me ei
genlijk best leuk lijkt is in
Nederland wonen, alhoe
wel ik voorlopig in Enge
land blijf, want het bevalt
me daar ook best".
HANS PIÉT
Maandag 17 april - Margriet Eshuijs
treedt met haar groep Lucifer op in
Diligentia, Den Haag.
Shirley Bassey treedt op in de Doelen te
Rotterdam.
Maandag 17 april - Joan Armatrading,
de Engelse zangeres, speelt in het Am
sterdamse theater Carré. Aanvang 20.15
uur.
Dinsdag 18 april - De Amerikaanse zan
geres Shirley Bassey zingt in het Neder
lands Congresgebouw te Den Haag.
Aanvang 20.15 uur.
Woensdag 19 april - Wederom een optre
den van Shirley Bassey in het Neder
lands Congresgebouw te Den Haag.
Vrijdag 21 april - De Engelse Motors tre
den op in Paradiso in Amsterdam.
Zaterdag 22 april - De Nederlands-
/Franse zanger Dave, die een serie con
certen geeft in ons land, treedt op in het
Amsterdams Concertgebouw.
Tubes Tijd om stil te
staan bij de dubbel-live-el-
f pee van deze Amerikaanse
Mw groep, die de meest werve-
lende rock 'n' rollshow in
w -het hedendaagse popgebeu-
n ren op de planken weet te
zetten. Ze komen, na èen
verkennend eerste optre-
i den ongeveer een half jaar
geleden, terug in Nederland
met vijf grote optredens, oversrn
waarbij zij niet alleen door zlJn f*e
J"" hun muzikale kwaliteit,
J maar zeker ook door de bi-
- zarre acts, de theatrale visie
op de Amerikaanse samen-
J leving, de volle zalen weer
j* in opperste staat van opwin-
ding zullen brengen, De
•- dubbelaar „What do you
want from Live" is een regi-
stratie van een concert in
Londen. Er wordt minder
zorgvuldig gespeeld dan op
de studio-elpees, en in het
enthousiasme van het op-
i treden ontaarden enkele
nummers in een wat te
schreeuwerige rotzooi. Het
Z is jammer dat niet goed dui-
delijk wordt hoe fantastisch
de Tubes eigenlijk wel kun-
J nen spelen, alhoewel af en
Z toe zeer knap drum- en gi-
Z taarwerk te horen is. Er
worden nummers gespeeld
- van de drie tot nu toe uitge
brachte elpees, met de na
druk op de wat agressievere
rock'n roll omdat dat in het
theater nu eenmaal het be
ste valt bij het publiek. Kant
twee met ae nummers
„Don't touch me there",
„Mondo Bondage" en
m „Smoke La vie én fumer)",
is het interessantst; kant
v drievandedubbelelpeehad
4 weggelaten kunnen wor-
den. Voor wie wil genieten
van de muzikale kwaliteit
van de groep is de langspe-
Ier Young and rich" veel
geschikter, voor wie na het
i concert in gedachten de
i overweldigende show van
de Tubes thuis opnieuw wil
j beleven, is „What do you
want from Live" onmis-
baar. (A&M)
Funk Funk blijkt een
ontuitputtelijke muzikale
bron te zijn voor veelal de
meer gekleurde medemens
Een niet aflatende stroom
Amerikaanse elpees met
funk in alle toonaarden
overspoelt ons land, Vele
zijn ae moeite van het be
spreken niet waard, zoals
die van Eddie Kendricks
met „Vintage '78". Een over-
commercieel album met
alle denkbare funk-cliches.
(Arista). Zwak is zeker ook
de elpee „Magie" van de
Floaters. Hoofdfiguur bin
nen deze 5 mans formatie is
J. Mitchell jr., die de meeste
composities schreef. Mys
tieke teksten en een zwe
vend soort funk, wordt afqe-
wiseld met het wat softere
soul werk. (ABC). Sterker is
„Let's get together" van de
Detroit Emeralds, die met
een het hele Detroit Symfo
nie Orkest inhuurden voor
de orchestratie. Deze groep
zoekt het weer in de rich
ting van het betere disco-
werk, hoewel ook de easier
funk niet geschuwd wordt.
(Atlantic). Veel explosiever
komen de McCrarys over.
Met hun debuutalbum ..Lo
ving is living" maken de 2
broers en 2 zusjes redelijk
originele muziek. Goede vo
calen en sterke eigen com
posities )vooral op kant I)
tillen de elpee uit boven de
grauwe middelmaat. Stevie
Wonder laat z'n gezicht ook
even zien met een fantas
tisch subtiele mondharm
onica begeleiding op „You".
(Portrait). Wat bezadigder
gaat het toe op de elpee
„Raydio" van de gelijkna
mige groep. De hit „Jack
ana JiU" is niet helemaal re
presentatief voor de muziek
van de groep rond Rau Par
ker, de producer en lever
ancier van al het materiaal
van de viermans formatie.
met op en top disco wat ste
viger tegenaan. (Arista).
Harvey Mason legt op zijn
elpee „Funk in a major jar"
een link tussen jazz en funk.
De tweede elpee kant staat
vol jazzy nummers (George
Benson doet dan ook mee op
What's goning wrong"),
terwijl de eerste plaatkant
middelmatig funkwerk laat
horen met als uitschieter
„Space Cadets". (Arista).
Tenslotte een onbekende
groep, Odyssey geheten.
Sady Linzer is de vrouwe
lijke soil van deze meer op
de soul gerichte groep. Zeer
verzorgde muziek maakt zij
met haar collega's op de
naar de groep genoemde el
pee, waarin vanuit alle mo
gelijke invalshoeken de soul
benaderd wordt (RCA).
Dusty Springfield Al bij
de eerste zangregels op Dus-
ty's langspeelplaat ,,lt be
gins again" na vijf jaar
stilte maakt ze haar come
back - blijkt dat alles nog
precies bij het oude is. De
blanke soulzangeres van de
jaren zestig bezingt weer al
lerlei min of meer persoon
lijke superromantische lief
desellende met haar aparte
hese stemgeluid. Fijn dat ze
terug is, maar jammer dat
er eigenlijk in de afgelopen
vijf jaar sinds de softsoulel-
pee „Cameo" helemaal
niets veranderd is. Dusty
moet er misschien weer
even inkomen. Hoogtepun
ten van deze kwaliteitsel
pee zijn „Turn me around",
„Love me by name", en
„Sandra" - dat ook door
onze eigen Margriet Eshuys
zo voortreffelijk op de plaat
is gezet. (Mercury)
Genesis Bij het uitkomen
van elke nieuwe elpee van
de legendarische Engelse
symfonische-rock formatie
Genesis, blijkt tevoren
weer een groepslid te zijn
opgestapt. Eerst Peter Ga
briel, nu gitarist Steve Hac-
kett. Na Hacketts vertrek
Fee Waybill (Tubes).
schreven wij al dat dit ver
lies geen doodsklap voor
Genesis hoefde te beteke
nen. Hoe juist was die con
statering, want Genesis op
„And then there were
three" is vitaler dan ooit.
Van de nog immer wat com
plex aandoende rock gaat
een veel stuwender kracht
uit, zoals al tijdens de
jongste concerten en het vo
rige live-album „Seconds
Out" te horen was. Met het
afscheid van Hackett (hij is
overigens al klaar met zijn
solo-elpee „Please don't
touch is de nadruk binnen
Genesis meer op Tony
Banks (toetsen) komen te
liggen, terwijl Mike Rut-
herford af en toe z'n bas laat
staan voor indrukwek
kende soli op leadgitaar, ge
heel in de stijl en zeker net
zo goed als Hackett. Een
goed. voorbeeld daarvan is
het nummer „Burning
Rope" met een gigantische
climax. Het sublieme num
mer „Follow me, follow
yoe" staat eveneens op dit
album, dat wederom in Ne
derland werd opgenomen.
(Charisma).
Greg Kihn Op de nieuw
ste elpee Next of Kihn"
toont de Amerikaanse zan
ger/gitarist Greg Kihn sa
men met zijn band een vol
ledig eigen stijl van spelen
en zingen. Greg had twee
elpees nodig om dit eigen
geluid te ontwikkelen en
het is een verfrissend werk
stuk geworden. Het album
straalt een gezellige sfeer
uit, zonder dat er direct van
muzikale hoogstandjes
sprake is. Het is vrij een
voudige muziek, die groten
deels bepaald wordt door
het aparte stemgeluid van
Greg en de solo-gitaar van
Dave Carpender. De mu
ziek is rock and roll-achtig
al heeft de elpee ook een
aantal rustigere nummers.
Greg schreef, in tegenstel
ling tot z'n andere platen,
alle nummers zelf. Het be
ste nummer is „Remem
ber", dat als het op single
verschijnt de eerste grote
hit voor Greg Kihn en zijn
band zou kunnen worden.
Dus Ariola... (Ariola/Beser-
kley).
Randy Richards De de
buut-elpee van de Amerik
aan Randy Richards is geen
slecht product geworden.
Op de plaat „Randy Ri
chards" blijkt de zanger een
goede stem te hebben die
vooral in de langzame balla
des goed uitkomt. Zowel in
de hoge als lagere regionen
zingt nij zuiver. Af en toe
heb je het gevoel datje naar
Neil Diamond zit te luiste
ren, vooral in het nummer
„Spaceman". De elpee is
een afwisseling van balla
des, aie ondersteund wor
den door een orkest en een
aantal rock-achtige num
mers. Randy schreef op
twee nummers na alles zelf
en nodigde een aantal be
kende mensen uit om met
hem de elpee te maken. Mu
sici zijn o.a. Dee Murray
Jim Price, Dave Johnstone
en Lowell George. In de
es
S)
Chick Corea, nog steeds aan het experimenteren.
Er zijn geen hokjes voor
jazzmusicus Chick Corea.
Zijn concert van twee we
ken geleden in Den Haag,
zijn gloednieuwe elpee
„The Mad Hatter" (Polydor
2391332) zijn er de bewijzen
van dat de 37-jarige pianist
de muziek beschouwt als
een grenzenloos Wonder
land waarin hij als een
manlijke Alice graag ver
dwaalt zonder overigens de
weg kwijt te raken. Corea is
een van die hedendaagse
jazzmensen die constant
aan het proberen zijn de ba
kens van de traditioneel
„moeilijker" jazz'te verleg
gen en voortdurend nieuwe
publieken te bereiken. Hij
speelt op een romantische
manier metstijlen, pikt des
noods een stuk folklore op,
verschuift binnen een en
hetzelfde nummer van ste
vig door bas en drum ge
steunde rockpatronen naar
het geluid van een zuiver
klassiek strijkkwartet.
Chick Corea: „Ik zit niet
vast aan een bepaalde stijl.
Mijn houding is open, en ik
heb miin „fun" met alle
verschillende soorten mu
ziek. Ik hou ervan op steeds
andere manieren te compo
neren. Ik hou van improvi
seren. Ik hou van electri-
sche instrumenten. Ik hou
van akoestische instrumen
ten. Ik hou van alles, en zo
komt het er uit."
Het resultaat is niet gering.
In de poll-lijsten bezet Co
rea al een paar jaar lang op
diverse onderdelen, als
componist, solist, als pure
jazz-man en als rock-jazz-
vertolker de hoogste plaat
sen evenals de groepen die
hij leidt. Het publiek in de
zaal van het Haagse Con
gresgebouw bewees het:
Mensen die meegaan met
de nieuwste uitstapjes van
Corea, publiek dat zit te
wachten op het meer funk-
achtige getuid en elke keer
lichtelijk juicht als de elec-
trische bas stevige patronen
inzet. Corea zoekt dwars
door de stijlen heen een weg
die net zo goed in kitsche
rige super esthetiek kan be
landen als in ontzettend
knap gearrangeerdeklas
sieke passages waarbij zelfs
Bartok. doorklinkt en je
werkelijk niet meer weet of
je niet verdwaald bent bij
een gesubsidieerd modern-
klassiek concert.
„The Mad Hatter" is er een
prachtig voorbeeld van. Co
rea: „Meestal schreef ik
eerst de muziek en kreeg ik
er later beelden bij. Zoals
bij „Leprechaun". Uit is de
eerste plaat waarbij ik be
sloot te beginnen met een
concept. In dit geval het ka
rakter van de Mad Hatter
uit Alice in Wonderland."
Corea's nieuwste plaat is
dan ook een compleet door-
gecomponeerd geheel, al
valt er heel wat uiteenlo
pends op te genieten. Met
een kleine zee aan musici
een voortreffelijke mixing
en overdubbing vertelt
componist Corea zijn versie
van een deel van het
sprookje van Lewis Carroll.
Het begint met een hoop
sfeergeluiden in het sprook
jesbos, telt voortdurend het
ijl-klassieke stemgeluid van
vriendin Gayle Moran,
krijgt een prachtig the-
maatje mee bij Tweedie
Dee en Tweedie Dum, ver
andert in pure „bop" in het
verhaal van de Humpty
Dumpty en zijn „great fall
en perst klassiek, zachte
rock en een brok Latijns-
Amerikaans tezamen in een
lange compositie, „Mad
blazersgroep en - vooral -
het strijkkwartet van parti-
tuur heeft voorzien. Rag
fijne arrangementen,
sterke contrapuntiek, en
het tekent de integriteit van
Corea en zijn muziek dat hij
zolang naar electronische
moaeliikheden' heeft ge-
zoent a at de strijksectie on
der Charlie Veal ook op het
concertpodium perfect
klonk zonder hinderlijke
aevolgen van de verster
king van de instrumenten.
Corea„Als ik componeer,
werk ik 18 tot 20 uur per dag.
Ik eet en slaap weinig en ik
voel me geweldig. Mijn za
kelijke medewerkers gaan
de deur uit, ik neem geen te
lefoon aan en zie geen be
zoek. Ik isoleer mezelf en
laat m'n creativiteit als een
sneeuwbal rollen. Relaxed,
want ik drink niet, neem
geen drugs, zelfs aeen aspi
rine. Tien jaar geleden ben
ik voor de laatste keer
„high" geweest. Drugs zijn
vergif. Mijn geest werkt 't
best als ik geen giffen in m'n
lichaam heb. Er zijn men
sen die prachtige dingen
hebben geschreven terwijl
ze drugs gebruikten. Ik
denk alleen: hoeveel mooier
had het kunnen zijn als hun
hoofden kristalhelder wa
ren geweest."
Corea's muzikale carrière
heeft zo'n beetje langs alle
stijlgebieden van de jazz
muziek gelopen: Hij bege
leidde Sarah Vaughan,
speelde met Stan Getz en in
het fameuze kwartet van
Miles Davis, met modernis
ten als Barry Altschul en
Anthony Brxton - nu druk
in de loft-scene - en brak
voor een groot publiek door
met zijn eigen groep „re
turn to forever". Bassist
Stanley Clark was een van
zijn steunpilaren, in som-
miae nummers mis je op
„The Mad Hatter" zowel als
in het live-concert zijn fa
buleuze bastechniek. Hij
behoort - al gaf hij geen ge
hoor aan Corea's verzoek
plaats te nemen in het 13-
mans orkest - nog steeds tot
Corea's favorieten, evenals
Miles Davis, Herbie Han
cock (die op „The Mad Hat
ter" als „gast" een prima
swingende solo op F en
Rhodes-toetsen spet
Jean-Luc Ponty, Getz.
rea: „Een van mijn jonge
dromen die ik in de t
komst waar wil maker
voor hen een enorm conc
te schrijven. Met aparte
lo's voor elk. Maar daarv
zal ik waarschijnlijk een
dere droom verwezen
ken: Een piano-conc
componeren en het uitv
ren. Een aantal symfon
orkesten in de Verenii
Staten heeft me aange
den te spelen, maar ik I
nog niet genoeg materi
en ik wil niets flodderige
elkaar draaien." Dat het,
van komt lijkt zeker i
wie Corea heeft beluistd
op z'n soloconcert
Herbi Hancock en in
stukken - alleen in zijn
mans band: Pure piani
sche aanlopen tot tupi
concertwerk. En wat dat
treft kon je het na afli
van het concert alleen m
jammer vinden dat „1
Mad Hatter" slechts de n
male elpee-groeven
want er gebeurden inde ii
provisaties op het podiv
unieke dingen:
Corea blijft zich ontwilcl
len. Op de planken
erachter. Begonnen als
pisch klassiek geschoold
anist (op z'n vierde beg(
nen met lessen), die ni
van electronica in de i
ziek wilde weten, maar tol
hij er eenmaal mee in
raking kwam het naai
van de kous moest en i
vinden en op The MadH
ter" een veelvoud van „ki
boards" zowel akousti
als electronisch besi
Corea„lk heb pas gelei
dat „multi-track recordii
ook een kunstvorm is.
ken alle effecten van de v
schillende microfoons
we hebben. Hoe muziek
een 24-tracks tape te zetti
hoe te mixen en zo voot
Zijn stapje verder gaat ni'
achter de schermen wt>
hij stevig meedenkt aan
„marketing" van zijn pi 1
dukt. Corea: „Een logist
zaak. En er is niks mis
logica. Je hebt het nodig
te overleven, al staat het
een lager plan. De logt
van wee en twee is vier
niettemin een zeer funi
oneel instrument." Q
Corea is er niet te ben
voor. Net zomin voor
uitgebreid persoonlijk,
dankje aan alle medei
kenden inclusief technic
de binnenhoes van
Mad Hatter". Met
daarachter de merki
dige dank van zijn Nei
Management aan Ct
zelf: „We zouden Chic
voor willen bedanken'i
hij niet op z'n motor
heeft gereden tijdens dei
namen van ait alb\R
Chick is blijkbaar in nód
dere technieken gei
seerd.
BERT JAN&l
