Abalwinkels staan borg voor
handwerk uit verre landen
Provinciale „kabinetsformatie" moet vóór 7 juni klaar zijn
hnnenlanp
SWIFT MINDER
SUCCESVOL
Bloem
met
drie
na
men
Kleine of grote cadeautjes
LEIDSE COURANT
BETROUWBAAR AFZETKANAAL VOOR KLEINE PRODUCENTEN
DEN HAAG De verkiezingen voor
provinciale staten zijn achter de rug,
maar dat betekentnietdat de provinciale
politiek nu weer een tijdje uit de schijn
werpers verdwijnt. In de komende tijd
gaan de fracties in de nieuwe staten zich
immers intensief bezighouden met de
„provinciale kabinetsformaties": de sa
menstelling van de colleges van gedepu
teerde staten. Het college van gedepu
teerde staten is het dagelijks bestuur van
de provincie. Het bestaat uit (nu nog) zes
uit en door provinciale staten gekozen
gedeputeerden én de door de Kroon be
noemde commissaris der Koningin, die
van het college van GS ambtshalve voor
zitter is. Je zou de gedeputeerden de
„provinciale wethouders" kunnen noe
men.
Het lidmaatschap van het college van GS
is tegenwoordig een volledige dagtaak.
Vroeger kwam het nog wel eens voor dat
een gedeputeerde zijn werk in het pro
vinciehuis „erbij deed", maar dat is nu
volstrekt onmogelijk. Toen in 1970 in
Gelderland een gedeputeerde gekozen
werd die te kennen gaf dat hij zijn advo
catenpraktijk niet wilde afstoten werd
daartegen in de staten nogal wat bezwaar
gemaakt; in de daaropvolgende jaren
bleek dat die bezwaren terecht waren in
gebracht. Met name in de grotere provin
cies is het lidmaatschap de laatste tijd
zelfs meer dan een gewone dagtaak. Heel
wat gedeputeerden nemen vrijdagsa
vonds tassen vol stukken mee naar huis
om die in het weekeinde te bestuderen.
In dezelfde provincie Gelderland deed
zich een paar jaar geleden een voorval
.voor dat aanleiding werd tot een motie
waarin er bij de minister van Binnen
landse Zaken met klem op werd aange
drongen de wet zo te (doen) wijzigen dat
het aantal leden van de colleges van GS
uitgebreid zou kunnen worden. Even te
voren waren twee Gelderse gedeputeer
den ingestort, waarschijnlijk als gevolg
van overbelasting.
De in de Gelderse motie vervatte wens is
nu bijna in vervulling gegaan. Minister
De Gaay Fortman, de vorige bewinds
man van Binnenlandse Zaken, diende
een wetsontwerp in waarin voorzien
wordt het aantal gedeputeerden, zo no
dig, uit te breiden tot zeven of acht. Het is
lang niet zeker of dit wetsontwerp de
parlementaire eindstreep haalt vóór de
nieuwe staten overgaan tot de verkiezing
van de gedeputeerden (begin juni),maar
het staat vrijwel vast dat de beide Ka
mers zich met de inhoud van het ont
werp akkoord zullen verklaren.
De taken van de provincie worden -
uiteraard - weerspiegeld in de inhoud
van de portefeuilles van de gedeputeer
den; ruimtelijke ordening; milieube
heer, droge en natte waterstaat, maat
schappelijke aangelegenheden, cultu
rele zaken, landbouw, economische aan
gelegenheden, provinciale financiën,
toezicht op gemeenten en waterschap
pen. Talloos is het aantal vergaderingen
dat de gedeputeerden moeten bijwonen;
de vergaderingen van het college van GS
(veelal tweemaal per week), bijeenkom
sten met provinciale instellingen en ge
meente- gewest- en waterschapsbe
stuurders. Dikwijls trekken de gedepu
teerden naar de departementen in Den
Haag en natuurlijk wonen ze de vergade
ringen bij van de provinciale staten, de
statencommissies en hun statenfracties.
De taakverdeling binnen de colleges van
GS is ook zo geregeld dat er voor een be
paald gebied altijd een eerste en een
tweede verantwoordelijke gedeputeerde
is, waardoor men gemakkelijk voor el
kaar kan invallen. Daar staat tegeven-
over dat dit systeem een taakverzwaring
voor de gedeputeerden inhoudt. Zeer
veel tijd van de gedeputeerden vergt het
werk in het kader van de administratieve
rechtspraak. GS zijn immers ook beroep
sinstantie; daarvan wordt tamelijk veel
gebruik gemaakt.
Uit dit alles blijkt dat het lidmaatschap
van het college van gedeputeerde staten
een zware taak is. Weliswaar staat de ge
deputeerde lang niet zoveel in het zoek
licht van de publieke opinie als bijvoor
beeld een wethouder (die nu eenmaal
veel meer directe contacten met de be
volking heeft), zijn taak is er niet minder
belangrijk en omvangrijk om. Ook de be
sluitenlijsten van de colleges van gede
puteerde staten (een college van GS
neemt vele duizenden besluiten per jaar)
spreken op dat punt duidelijke taal.
Gezien de belangrijke positie die de col
leges van GS in het staatsbestel, in het
bijzonder in de provincie, innemen, ge
geven ook de aanzienlijke taakverzwa
ring van de provincie in ons bestuur, is
het geen wonder dat aan de vorming van
de colleges van GS grote betekenis wordt
gehecht.
Vroeger vond de college vorming min of
meer in het verborgene plaats. In diepe
beslotenheid bespraken de fractievoor
zitters wie in het nieuwe college van GS
zitting zouden kunnen nemen. Men was
het erover eens dat de politieke samen
stelling van het college van GS een af
spiegeling zou moeten zijn van die van de
net gekozen provinciale staten. Over het
beleid werd dan niet gepraat.
Op de dag dat de nieuwe staten voor het
eerst bijeenkwamen (de eerste woens
dag van juni) werden dan de namen van
de kandidaat-gedeputeerden bekend die
vervolgens gekozen werden. Over het
„waarom die" en „waarom deze samen
stelling" werden de kiezers in het onge
wisse gelaten.
In die procedure is sinds 1974 duidelijk
verandering gekomen. In dat jaar werd
in een aantal provincies een begin ge
maakt met het in bescheiden mate politi
seren van het beleid. Het ziet ernaar uit
dat dit proces nu voortgezet wordt.
Ongetwijfeld zullen de voorzitters van
de respectievelijke grootste fracties in de
staten in de komende dagen hun collegea-
fractievoorzitters uitnodigen voor een
gesprek ter voorbereiding van de samen
stelling van de verschillende colleges van
In elke provincie zal dat overleg begin
nen met de opstelling van een globaal
provinciaal beleidsplan voorde komende
vier jaren. Op alle belangrijke punten
zullen de beleidslijnen uitgezet worden -
een zwaar karwei dat veel tijd en energie
vergt. In de praktijk zal het er in de
meeste provincies wel op neerkomen dat
de voorzitters van de grotere fracties
over het beleidsplan overleggen en die
van de kleine fracties op de noogte wor
den gehouden van de ontwikkelingen.
De fracties die het over de inhoud van het
beleidsplan eens worden „leveren" ver
volgens de gedeputeerden. Vóór de on
derhandelaars over de personen gaan
praten zal het wel diep in mei zijn. Een
gelukkige omstandigheid is dat de wetge
ver de periode van „provinciale kabi
netsformatie" aan een grens heeft geb
onden: op 7 juni móeten de nieuwe gede
puteerden gekozen worden.
Een belangrijke vooruitgang vergeleken
met vroeger is ook dat het proces van col
legevorming nu veel meer in de open
baarheid geschiedt. In de meeste provin
cies hielden in 1974 de fractievoorzitters
de pers regelmatig op de hoogte van de
vorderingen. Bij de PvdA speelt nog een
rol dat niet alleen de statenfractie in
moet stemmen met beleidsplan en colle
gevorming, maar ook de gewestelijke le
denvergadering.
.Tenslotte zij hier nog vermeld dat de.
commissaris der Koningin (voorzitter
van provinciale en gedeputeerde staten)
vanzelfsprekend regelmatig wordt ge
ïnformeerd over de resultaten van de be
sprekingen.
Uit dit alles blijkt dat de periode tussen
nu en de zevende juni voor de provinci
ale politiek zeer interessant kan worden.^
Een belangwekkende vraag is bijvoor-*"
beeld of in ae diverse provincies nog (gro-'
tere)fracties buiten de collegebootzullen
vallen (of gehouden worden). In 1974
vormden PvdA, CPN en PPR in Gronin
gen een meerderheidscollege en in
Noord-Holland werd een college van GS
zonder de VVD samengesteld. Hoe zal
het, wat dat betreft, dit jaar gaan?
De „provinciale kabinetsformatie" gaat
nu van start. Er is alle aanleiding om van
de woorden en daden van onze provinci
ale politicie juist in de komende tijd goed
op de hoogte te blijven.
DJAKARTA (UPI) Zorgen
dat je ook een graantje meepikt
is zó sterk verbeven met de
Indonesische manier van leven
dat het wel nooit geheel zal
worden uitgeroeid. Dat ver
klaart enigszins waarom de stu
denten de regering verwijten
open te staan voor omkoperij
en corruptie en geëist hebben-
dat president Soeharto zich te
rugtrekt als de enige kandidaat
voor een volgende ambtster
mijn van vijf jaren.
Er zijn vele redenen
dingen die in het Westen als
omkoperij, corruptie of mis
bruik van macht worden be
schouwd, in Indonesië meer
aanvaard worden.
Die dingen variëren van „snel-
heidsgeld" om iets sneller ge
daan te krijgen, tot een Javaan
se vorm van mystiek die zegt
dat de beoefenaren het recht
hebben op het geven of ontvan
Javaanse mystiek laat mogelijkheid tot „milde" giften open
gen van giften, zelfs milde,
maar zich niet mogen laten om
kopen.
Een Amerikaanse bankier zegt
dat moeilijk is vast te stellen in
hoeverre het misbruik van fi
nanciële macht in Indonesië be
staat uit omkoperij en in hoe
verre uit corruptie.
Omkoperij is volgens hem van
iemand iets groots of kleins ge
daan te krijgen dat hij normaal
ook zou doen, maar dan minder
snel."
Corruptie definieert hij als „iets
ontvangen van iemand om iets
te doen wat je niet behóórt te
doen". Hij meent dat in Indone
sië meestal slechts sprake is van
omkoperij.
Volgens de Javaanse mystiek,
die wordt toegepast door veel
mensen in de regering, met in
begrip van president Soeharto
en zijn gezin, is het goed gun
sten te geven en te ontvangen
zolang dat met een goed hart en
goede bedoelingen en voor het
welzijn van de gemeenschap ge
beurt.
„Dat is onder de regels van de
mystiek zo rekbaar dat bijvoor
beeld mevrouw Soeharto niets
kwaads ziet in het op gang hel
pen van een nieuwe onderne
ming door haar invloed te ge
bruiken bij een bank om een
lening op gunstige voorwaarden
te verkrijgen, en daarna een
aandeel in de onderneming te
verkrijgen in evenredigheid met
de moeite die zij ervoor gedaan
heeft."
Een voormalige dagbladuitgever
die nu in de particuliere indus
trie zit heeft gezegd dat me
vrouw Soeharto en familieleden
de zakenwereld en industrie on
getwijfeld op verschillende ma
nieren hebben geholpen.
„In hoeverre zij zelf van de
winst hun deel hebben genomen
of juist door hun invloed in deze
ondernemingen de winst voor
het algemeen welzijn van de
maatschappij opzij hebben ge
zet kan onder het huidige sys
teem onmogelijk worden vastge
steld", aldus een zegsman.
Soeharto heeft onlangs ver
klaard dat hij en zijn familie het
beheer hebben over wél löU mil
joen dollar, maar hij voegde
eraan toe dat dit bedrag vast zit
in verschillende stichtingen voor
het „welzijn van het volk".
„Regeringsfunctionarissen heb
ben toegang tot speciale inlich
tingen over komende ontwikke
lingen. In veel gevallen kunnen
zij het daarbij betrokken land
goedkoop in handen krijgen
voordat het project wordt be
kendgemaakt, zodat zij het later
aan de uiteindelijke gebruiker
met grote winst kunnen verko
pen. Zij behoeven geen enkele
steekpenning aan te nemen of
de schatkist te plunderen om
rijkdom te vergaren."
De regering, die onlangs heeft
erkend dat er misbruiken zijn
gerweest en nog steeds voorko
men, heeft een actie voor u(j-
roelng van corruptie en mis
bruik van macht weer op gang
gebracht, wat in een krant „een
onmogelijke opgave" werd ge
noemd omdat de actie steeds
verzandt vóór de hoogste func
tionarissen ter sprake komen.
„De huidige heersende kring
heeft een mystiek aureool", al
dus een westelijke diplomaat.
„Velen van hen, ook de familie
Soeharto vragen raad aan een
groep duistere figuren die als
„doekoen" bekend staan, en die
in andere werelddelen goeroe's
genoemd zouden kunnen wor-
De diplomaat zei dat „doe-
koens" dikwijls in feite persoon
lijke raadslieden van de rege
ringsleiders zijn, ook van Soe-
Het bekendste corruptie- of om-
kopingsgeval is waarschijnlijk
dat van luitenant-generaal Ib-
noe Soetowo, voormalig direc
teur van de nationale olie-mo
nopolie-organisatie Pertamina.
Tot die in 1976 ineenstortte
werd Pertamina als een prak
tisch onafhankelijk „vorsten
dom" zonder regeringstoezicht
geleid door Soetowo. Die be
heerde niet alleen alle oliewerk
zaamheden maar bracht ook
vertakkingen aan naar verschei
dene projecten die niets met olie
te maken hadden. Daarin kre
gen dan andere generaals en
functionarissen lucratieve pos
ten.
Pertamina stortte tenslotte bijna
ineen onder Soetowo; de maat
schappij leed een verlies van
bijna 11 miljard dollar, en de
regering moest nog eens 2 mil
jard dollar aan uitstaande reke
ningen betalen.
Soetowo had zo'n machtige po
sitie onder de elite dat hij een
jaar kreeg om de rommel op te
ruimen. Soeharto ontsloeg hem
tenslotte en stelde hem onder
huisarrest, hangende een onder
zoek.
Maar Soetowo wordt de laatste
tijd herhaaldelijk gezien op de
golfvelden in heel Zuidoost-Azië
en bij sociale gelegenheden in
Djakarta, hoewel hij officieel
nog steeds onder huisarrest
staat. Een rapport van het on
derzoek naar zijn manier van
doen is nooit verschenen.
(Van onze sportredactie)
LEIDEN De jongeren van Swift
hebben bij de eorate ronde van
de Zuldhollandse competitie
geen eerste plaats kunnen be
zetten. In hot treffen met Ahoy,
WWV, Feljenoord en Kampioen
leverde Rob Koster de beste
prestatie. Hij werd tweede bij de
dertienjarigen. Derde plaatsen
waren er voor Jan Zandstra (der
tienjarigen) on Richard Neute
boom (veertlonjarlgen).
Bij dit eerste treffen, waarbij Swift
als enige geen eerste plaats be
zette. kwam Nancy Albers, John
van Kampen, Willen Dreef en Paul
Albers nog dicht bij een plaats op
het erepodium. Swift had overi
gens wel het excuus dat de grote
renners afwezig waren.
MAANDAG 10 APRIL 1978 PAGINA 9
De Viburnum hybridum
Hort of Gelderse Rood of
doodgewoon in de volk
smond „Sneeuwbal" is een
verrukkelijke voorjaars
bloem (april/mei), waarvan
de ouders afkomstig zijn uit
Centraal China en Korea.
Het is van origine een hoge
struik met brede los ver
takte kroon en overhan
gende twijgen. De lange (4-
10 cm) bladen zijn zwak ge
tand. Natuurlijk weten onze
kwekers raad met het uit
heems produkt. Men noemt
het een trekheester, dier
baar verzorgd in de kas; na
de bloei mag ze wat buiten
lucht happen. De bloemen
worden liefst in knop ver
kocht. Ze zijn dan zacht
groen en groeien uit tot een
grote tuilvormige, ronde
bloem, die werkelijk lijkt op
een sneeuwbal. In het wild
komt de Viburnum, die fa
milie is van de schermbloe-
mige in de duinen ook wel
voor. In de herfst vertoont
de rode bessen. Het fijne
van de Gelderse Roos is dat
haar in de kamer zo'n lang
leven beschoren is.
In knop gekocht gaat ze ze
ker 2 tot 3 weken mee, maar
dan moet er wel heestererv-
sal in het water zitten. Mak
kelijk van karakter als de
Sneeuwbal is, die Crysal
staat bovenaan haar ver
langlijstje. De prijzen varië
ren. Per stuk kost een lange
tak normaal f 2,50. Maar er
zijn ook takken, zo zwaar
van bloem, dat er navenant
voor moet worden betaald.
Met 6 a 7 bloemen kosten de
takken zo'n 7,50. Erg ele
gant is deze bloem te combi
neren met seringen. (Ze
worden dan ook veel voor
bruidwerk gebruikt).
Schuin afsnijden en in lauw
water zetten. Mocht de
Sneeuwbal wat slap gaan
hangen, dan meteen op
nieuw afsnijden met een
scherp mesje, zodat de va
ten niet worden afgekne
pen. Mensen met gevoel
voor romantiek zijn vaak
,weg' van deze mooie bloem,
die nietaltijd bij de bloemist
voorhanden is. Een beetje
geluk om haar te bemachti
gen kan de liefhebber wel
gebruiken.
Tegel 22.50) Abal winkels
►Wat bijkomstigheden zijn bij
j de garderobe is het „klein-
goed" in het interieur. Er
»zijn mensen, die van elke
reis een souvenier meebren-
gen, variërend van een
^strooien ezeltje uit Spanje
tot een aarden pot uit Grie
kenland of een lap batik uit
Indonesië. Mensen kleden
t meestal hun kamer graag
aan met mooie dingen, die
misschien een ander foeile-
lijk vindt, maar waarmee ze
zelf in hun schik zijn omdat
ze er graag naar kijken.
Handige vrouwen zitten
uren, dagen, maanden gebo
gen over wandkleden,
waarin zij blikjes-deksels of
spiegeltjes verwerken. Ze
spinnen of verven eigenhan
dig de wol en maken iets zeer
persoonlijks. Anderen zijn
weer verslingerd aan brons.
Ze snuffelen antiekmarktjes
af van noord tot zuid om een
antiek theelichtje te vinden
of in de Bondsrepubliek een
echte Beierse kan. Wie min
der tijd heeft, misschien ook
minder gelegenheid iets spe
cifieks te bemachtigen, kan
terecht bij een van de Abal
winkels, jevestigd te Am
sterdam, Den Haag en Hen
gelo waar tegen gematigde
prijzen authentieke in verre
landen gemaakte zaken te
koop zijn.
Kleine producten
De Stichting Abal is begin
1974 van start gegaan. Abal
betekent Afzetbevordering
van Artikelen uit Landen in
Ontwikkeling en wil hulp
middel zijn om de handel
spositie van kleine produ
centen, die anders op de we-
reldmarkt geen schijntje
van kans hebben, te verbete
ren. Een voor betrouwbare
organisaties al even be
trouwbaar afzetkanaal. In de
Abal winkels vindt men de
meest uiteenlopende zaken,
meestal als aan vullende acti
viteiten gemaakt volgens
eeuwenoude traditities en
soms heel mooi van vorm,
materiaal en lijn. Houtsnij
werk van de Tanzaniaanse
Makonde," Turkse hettische
blokdruk-kleden, brons uit
de Cameroen, Indiaans
aardewerk uit Mexico. De
werkers maken hun produk-
ten (te koop in prijzen van
een drie kwartjes tot een
paar tientjes) op de manier,
die ze van hun voorouders
hebben geleerd. Zij alleen
weten het produktiegeheim.
Het is echter niet alleen aan
vulling voor hun dagelijkse
boterham, maar ook plezier
om hun cultuur uit te dra
gen. De organisaties die van
Abal afnemen, verdelen de
verkoopinkomsten naar eer
en geweten onder de werk
ers.
Mexico
Handwerk is in Mexico van
geslacht op geslacht het pro
dukt van het boerengezin,
femaakt in de tijd dat de ar-
eid niet is gericht op het
verbouwen van mais. Het
glanzende zwarte aarde
werk van San Bartolo Coyo-
tepec (Oaxaca) is beroemd.
De methode wordt beoefend
door Zapotheekse vrouwen
van dit dorp. Een hele pot
wordt door kneden en uit
slaan gevormd uit een grote
klomp klei. Geen opbouwen
uit ringen dus en geen draai
end pottenbakkers-gerei. De
hanagevormde potten wor
den een paar aagen in de
schaduw van een woudreus
gedroogd, maar dienen wel
weer te worden voorver
warmd voordat ze in een ta
melijk grote oven gaan, die
op het erf is uitgehold. Men
werkt in deze primitieve
streken „dicht bij huis"! De
vuurkamer onderin wordt
bereikt via een diepe kuil.
Dit type oven is overigens
niet nieuw. De Spanjaarden
introduceerden het enige
eeuwen- geleden in Mexico
nadat die al in landen rond
de Middellandse zee werd
Een paar Trotil meisjes aan het werk in de groep Solitaire. Ze maken 'amate'
voor beschildering.
Glans
De combinatie van hoog
loodgehalte in de klei van
Coyotepec en weinig toevoer
van zuurstof tijdens het bak-
proces geeft deze erg mooie
potten zijn zwarte kleur. De
glans komt erop na het po
lijsten. Dit aardewerk wordt
nooit beschilderd en gegla
zuurd. Wel graveert men er
soms eenvoudige voorstel
lingen, vooral op asbakken
en schalen. Vaasjes op drie
pootjes en lampekappen
worden voor het bakken uit-
fesneden. Het pottenbak-
erswiel dat de Spanjaarden
de Indianen probeerden aan
te praten, is er op grote
schaal nooit ingekomen. In
Tonala (Jalisco) wordt het
wel eens gebruikt, naast de
mallen waarin allerlei dier
figuren worden gemaakt.
Dan zijn er nog hele fraaie
tegels en vazen van het Bru-
nida-aardewek van Tonale,
(„brunir" polijsten). De
gedroogde ruwe vorm wordt
in een vernisbad gedompeld
en daarna komt ae beschil
dering van bloemen, duiven,
hertjes of andere natuur
symbolen. Dikwijls volgen
een tweede vernisbad en be
schildering. Na het drogen
wordt het oppervlak meteen
steentje „gepolijst", maar
het interessante is dat
blauwe- en rode kleuren van
de minerale kleurstoffen on
der invloed van het nu vol
gende bakproces verande
ren in tere grijze en beige
tinten, die we hier niet ken
nen. Ze zijn kenmerkend
voor dit soort aardewerk.
Kleuren zoals roodbruin,
blauw en groen ontstaan
door de geheime samenstel
ling van het bad te wijzigen.
Je komt er als vreemdelin
gen niet achter wat men nu
precies met dat bad uitst-
Dookt.
Heel vrolijk aan de wand
zijn de boombasttekeningen
en andere „amates" zoals,
men ze noemt, die door de
Nahua Indianen in Guerero
gemaakt worden. Het zijn
sobere dorpstafrelen. Boom
bastpapier werd al door de
Azteken gebruikt. Men legde
er de stambomen van de
adellijke families op vast,
maar ook koop- en verkoop
contracten tussen handela
ren en de zeer belangrijke
tribuutlij sten van de onder
worpen volken. Tegenwoor
dig is er nog maar één dorpje
in Mexico, dat bijna onbe
reikbaar ligt ingebed in het
bergland van de Sierra de
Puebla, (dat het z.g. „amate-
papier" maakt), vervaardigd
van de stammetjes van ae
moerbeiboom. Na het kap-
Êen gaat de bast eraf, waar-
ij de laagjes worden ges
plitst. De bast is binnenin
wit, maar naar buiten toe
wordt hij steeds donkerder.
De bast van enkele andere
boomsoorten wordt ook ge
bruikt voor een soort bruin
papier. De repen bast moes
ten één nacht weken en
daarna worden gekookt.
Rijtjes repen moeten nu
hanaig zo worden gelegd dat
ze vierkantjes vormen, die
worden gegeseld... Een
beetje aardiger gezegd: door
het „erop slaan" met een
steen „vervilten" ze aan el
kaar. Zo ontstaan de velen
„amate". De émancipatie is
in deze streken nog niet he
lemaal doorgedrongen... De
voorbereidende werkzaam
heden doen man en vrouw
samen. Het kloppen van de
„amate" is alleen aan vrou
wen voorbehouden.
Als het papier klaar is wor
den gro te vellen lich t en don
ker papier door de Nahuas
gekocht én beschilderd met
een soort plakaatverf.
Prachtige vogels staan er
tussen bloemen en planten.
Het witte papier is kostbaar
der en is bestemd voor de
dorpstafrelen waarin de In
diaan zijn eigen leven vast-
legd. Er is moeilijk aan te ko
men.
De tussenhandelaar van
deze produkten kon vroeger
een mede-dorpeling zijn, of
een rijker familielid van de
producent. Dikwijls ook was
hij opkoper uit een stedelijk
centrum en... hij beschikt
over transportmateriaal.
Deze meneer speelde niet al
tijd een fijne rol, als hij de
verkeerde was, maakte hij
misbruik van zijn monopo
liepositie. Omdat er geen al
ternatieve kopers zijn moes
ten de handwerkers wel aan
deze „intermediaro" leve
ren.
De overheid kreeg echter in
de gaten dat het Mexicaanse
handwerk werd uitgebuit.
Men vond dat het moest wor
den gered, omdat het uniek
Kortgeleden opende in het
kleinste huisje in Brabant
een nostalgisch winkeltje
het kleine poortje. In Nu-
enen het dorp waar Vincent
van Gogh zijn aardappele
ters schilderde, heeft hij
misschien nog wel geslen
terd langs dit boerderijach
tige pandje (Berg 40) van 300
jaar oud, gehurkt onder een
1000-jarige reuze-linde-
boom. Tegen betaalbare
prijzen zijn in dit roman
tisch 'huisje' oude sieraden
te koop en snuisterijen, die
vroeger een leuke verras
sing zouden hebben bete-
handspiegel uit 1897
kend voor opa's en oma's,
ooms en tantes, neven en
nichtjes. Gouden en zilve
ren opschik, armbanden,
oorbellen, pillendoosjes, fo
tolijstjes voor het klein
kind, broches, gespen, das
spelden, rammelaars. De
prijzen beginnen rond de
75,- en kunnen oplopen tot
enkele lapjes van 100. De
sieraden zijn gewaarborgd
door 's Rijks waarborg, want
er zijn ook prachtige snoe
ren van edelstenen en -sier-
stenen. Een leuk tochtje
met de auto door mooi Bra
bant zit er ook in...
1
Beschildering van de Brunida vazen
is. Een groot aantal organisa
ties werd door de regering in
het leven geroepen, ze vorm
den coöperaties en gaven
kredieten, zodat de hand
werker van de regen in de
drup kwam. Nu waren ze af
hankelijk van de organisa
ties. Pas beter werd het na de
stichting van de Fonart
(Fondo Nacional para el Fo-
mento de las Artesanias) die
zijn beslag kreeg in 1972. Een
der doeleinden van deze
Stichting voor Ontwikkeling
van het Handwerk is het erf
goed in stand te houden en
de levensomstandigheden
van de „artisano" (die soms
behoorlijk arm is) te verbe
teren en daarmee de econ
omie van dorp en streek. De
leden van de Fonart regelen
nu zelf hun produktie. De
Solitaire groep kiest zelf een
voorzitter, secretaris en pen
ningmeester, die de belan
gen van de Groep bevorde
ren. De Groep is de meest
elementaire organisatie
vorm die de wet kent en
blijkt veel geschikter voor de
vrije plattelanders dan de in
gewikkelde coöperaties,
waarop de grotendeels onge
letterde handwerkers geen
zicht hebben. Het is met de
Fonart dat de Abalwinkels in
Mexico onderhandelen, ter
wijl men alert blijft op het
gebied der controle door er
regelmatig deskundige on
derzoekers op uit te sturen
om ter plaatse te zien of „de
handel rechtmatig ver
loopt.
Tekst: Tiny Francis
