Gebroeders Fli met
nieuwe Art Gallery 1900 in
Oegstgeest „uit de kunst"
TWEE NOORDWIJKERHOUTSE ZUSJES
TROUWDEN, MAAR BLIJVEN
BIJ ELKAAR IN DE BUURT
khond
■zoekt
huis
Woonboot te klein voor speelse Bart
pAD/REGIO
LEIDSE COURANT
ZATERDAG 18 FEBRUARI 1978 PAGINA 5
Op mijn omwegen door stad en land kom
ik graag mensen tegen. Elke morgen tussen
tien en elf. uur kunt u mij telefonisch vertel
len wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Het nummer van mijn geduldi
ge telefoon is 071-122244;u kunt dan naar
toestel 18 vragen.
OOK NEDERLANDERS ZIJN ACTIEVE KUNSTKOPERS GEWORDEN
Nog slechts een paar
jaar geleden heette het
dat de Belg, wat het ko
pen van kunst betreft,
veruit verheven was bo
ven zijn Noordneder
landse broeder en naas
te buur. Dat is zo. Toen
Wim en Hennie Flippo
in ons land nog slechts
een beperkte groep lief
hebbers het verzamelen
van kunst als bezigheid
had, floreerde de Belgi
sche kunsthandel allang
en groeide uit tot een
bijkans algemeen ver
schijnsel. Men kocht
en koopt nog immer
kunst van goede kwali
teit ter opluistering van
het interieur. Maar er is
een kentering gekomen.
Zodanig zelfs, dat de
jacht op kunst (antiek
en schilderijen) onder
een toenemend Neder
lands publiek bijna de
pan uitvliegt. Vooral uit
een oogpunt van beleg
ging. Beleggen in schil
derijen is het resultaat
van een konsekwente
pientere gedachtengang.
De kunstzin komt daar
bij niet zelden op de
tweede plaats, maar de
kunsthandelaar lacht in
middels in z'n warme
vuistje.
Leidenaar Willem Flippo is zo
iemand. Hij mag dan pas 35
jaar oud zijn, sinds jaar en
dag houdt hij de vinger op de
kunstpols. Wim Flippo be
schikt over een zeer fijne neus
die hij achterna gaat, tot in
Amerika, Mexico, Canada toe.
Zijn maandelijkse reizen („ik
ben zeker twee weken van de
maand in het buitenland") be
kroont hij met vele aankopen;
vaak dertig tot veertig hoogst
waardevolle schilderijen bij el
kaar. Schilderstukken, die de
reis in omgekeerde richting
maken. In de vorige eeuw ver
dween een massa Europese
schilderstukken over de Atlan
tische Oceaan, maar de laatste
decennia komen er weer erg
veel, meest 19e eeuwse, doe
ken naar Europa terug. Doe
Toch wel leuk eigenlijk, als twee zusjes
uit één nest op dezelde dag trouwen met
de man van hun prille doch doorleefde
dromen. Dat gebeurde eergisteren in
Noordwijkerhout. Tot vóór enige tijd
hadden de meisjes Friedy en Lenny
Verdegaal een veilig thuis aan de Te-
spellaan 24. Ze volgden beiden de stem
van hun hart (en een beetje die van hun
verstand), kregen alle twee kennis aan
twee ongetwijfeld alleraardigste jonge
mannen en besloten, zich in de huwe
lijkse toekomst te storten. Niet op de
zelfde dag. Dat zat er een tijd geleden
nog niet in. Het was wél zo, dat Friedy
(van 20) en Lenny (van 23) - zeker naar
het oordeel van hun beider (gisteren erg
trotse) vader Verdegaal - veel gemeen
hebben. Veelal dezelfde ideeën over al
lerlei zaken, zoals kleding, inrichting
van een huis en van die zaken. Ze
deden veel dingen samen, zoals goede
zusjes betaamt.
Welnu, Friedy leerde Alex Heemskerk
uit Noordwijk kennen. Alex is agent
van de Haagse gemeentepolitie, wat
best schijnt samen te gaan met het
beroep van Friedy: verpleegster. Lenny,
die op het medisch vlak zus Friedy even
vóór was, is dokters-analyste. AJthans
volgens mijn informatie. Zij raakte ver
slingerd aan Ruud van der Hulst uit
Vijfhuizen, die uitvoerder is bij een
slopersbedrijf. De levens van de zusjes
Verdegaal gaan verder uiteenlopen,
maar het is wel allemachtig opvallend,
dat Friedy en Alex komen te wonen op
Tespellaan 26 (naaste buur van pa en
moe), en Lenny en Ruud gaan zich op
nummer 28 onder dezelfde kap vesti
gen. Een plaatselijke aannemer had bei
de huizen op één en dezelfde dag opge
ken van kleine meesters, maar
ook specimina van kostbare
uitschieters.
Wim Flippo en broer Hennie
hebben het geschoten. Een
aantal jaren hebben ze een
kunstgalerie gedreven aan de
Leidseweg in Voorschoten en
een paar jaar terug openden
ze in Antwerpen aan de Leo-
poldstraat „Gallery Antwerp",
vol 19e eeuwse meesterwer
ken. Ze hadden de Belgische
actieve kunstloper geroken en
ze haastten zich om het Belgi
sche gat in de markt op 19e
eeuws gebied te dichten en ze
hebben er geen spijt van ge
had, ook al omdat Belgen min
der op de prijzen letten dan
de noorderlingen. „Kwaliteits
bewuster", meent Wim Flippo.
Een en ander neemt niet weg,
dat het Nederlandse getij ge
keerd is. Een verschijnsel om
direct aan te grijpen. Dat heb
ben de gebroeders Flippo dan
ook gedaan. Hedenmorgen
openden ze aan de Gevers-
straat 25 in Oegstgeest hun
„Art Gallery 1900". Hennie W.
Flippo runt de business in de
zaak, Wim G. blijft de reiziger,
die als hij niet te vinden is in
de Nieuwe Wereld, dan toch
zijn graantjes meepikt in En
geland, Duitsland of Fran
krijk. „Art Gallery 1900" blijft
de vraag naar 19e eeuwse
schilderijen volgen en eraan
voldoen. Dit betekent, dat hun
nieuwe zaak in Oegstgeest
voor een deel gericht is op de
verkoop van schilderijen van
rond 1850 tot 1930. Daar is
veel werk bij uit de Haagse en
Leidse Scholen (Van de Sande,
Bakhuyzen, Chris van de
Windt, Van der Nat Doeken in
de prijsklasse van duizend tot
dertigduizend gulden). Terwijl
Hennie thuis de kassa laat rin-
xelen (met de „gegoeden" van
Wassenaar en Oegstgeest on
der direct handbereik), maakt
Willem z'n trips om de aan
voer gaande te houden. Als hij
met tientallen nieuwe doeken
terugkomt, wordt een groot
deel ervan doorverkocht naar
de handelaren, meestal zelf ga
leriehouders, elders in den lan
de. In een soort continue ten
toonstelling kunnen de Flip-
po's in hun „Art Gallery 1900"
dan altijd nog bijna veertig
schilderijen aan de wanden
hebben hangen.
.Maar nog belangrijker voor
ons is het verkopen en restau
reren van antieke lijsten. Op
dat punt bevinden wij ons in
deze streek nog niet op platge
treden paden. We doen ook
veel aan het onderhoud van
schilderijen, het schoonmaken
van doeken", aldus Wim Flip
po. „Je kunt hier voor de
meest exclusieve lijsten te
recht Levertijd vier weken.
Dat is, in verhouding met an
dere aanbiedeningen, erg snel.
Ik hoop het tempo te kunnen
volhouden. Dat wel. U vraagt
nu naar iets uitzonderlijks?
Nou, daar staat in de vitrine
bij voorbeeld een schildpad-
lijst, 1900 gulden waard.
Schildpad mag in ons land
officieel niet worden verwerkt
(in tegenstelling tot sommige
andere landen), maar wel kan
zo'n lijst worden verkocht"
In de zeer royale werkplaats
achter de Gallery komt een
speciale verdoekingstafel te
staan, waarmee de craquelé,
de haarscheurtjes in meestal
oude schilderijen, kan worden
gestopt door op deze (warmte)-
tafel het betreffende schilderij
te verdoeken. Interessant as
pect van het kaderwerk der
gebroeders Flippo. Een een
voudig lijstje met passepar-
toutje rond een reproduktie?
Wim trekt bijna een vieze
neus, maar het kan uitstekend,
natuurlijk. Beter een wit hout
je rond een voluptueuze Antil
liaanse schoonheid, eventueel
geplastificeerd, dan helemaal
niks. Maar het is niet het ware
geloof. Daar hou je een Euro
pese cultuur niet mee op de
been.
Bij Wim Flippo en zijns gelij
ken zit het veel dieper. Wat is
immers de grote drijfveer van
een kunsthandelaar? Wim
geeft er een redelijk klinkend
antwoord op: „Er zijn er twee,
dacht ik: geld en eerzucht En
dan is de laatste vaak belang
rijker dan de eerste. Dat mag
je van mij aannemen. Vooral
als je pas begint is eerzucht
belangrijk. Het werkt kwali
teitsverbeterend. Om dat te
kunnen verwezenlijken heb je
wel geld nodig. Het één kan
daarom niet buiten het ander.
De onderlinge competitie tus
sen kunsthandelaren is groot.
Je leeft in een voortdurende
wedstrijd met vaak heel goede
collega's. Dat merk je al als je
in het buitenland op pad bent.
Op een veiling wil je allemaal
hetzelfde werk, dat ene schil
derij. Het is een spannend vak,
op het nerveuze af. Vooral als
beginneling realiseer je je hoe
erg rust kan roesten. Daarom
ben je altijd onderweg, van de
ene veiling naar de andere.
Eerst zijn het alle belangrijke
veilingen in Europa dan
denk ik niet in de laatste
plaats aan Londen daarna
pik je er een paar in New
York mee en al gauw reis je
net zo gemakkelijk naar Mont
real als naar Mexico-City. Ik
zoek in elk geval naar topkwa
liteit"
Wim Flippo adviseert ook:
„Zolang je geen collectioneur
bent, die kunst koopt om geld
te beleggen, kun je het beste
kopen wat je mooi vindt. De
prijs van een schilderij is dan
ook lang niet altijd bepalend
voor het plezier dat je eraan
beleeft. Maar ook: het werk
van kleine, nog onbekende
schilders kun je op veel ande
re plaatsen dan hier vinden;
voor een paar honderd gulden
koop je zoiets. Als je als kunst
handel streeft naar steeds be
tere kwaliteit, houdt dat on
middellijk in, dat je een deel
van het publiek niet meer kunt
bedienen."
leverd. .Dan maar alles tegelijk", beslo
ten de twee aspirant-echtparen.
En zo stonden ze donderdag voor de
ambtenaar van de burgerlijke stand.
Toch wel een bijzonder dubbel huwe
lijksfeest, dacht ik. De drie families en
andere meelevenden zorgden bij elkaar
voor een dikke 300 receptiegangers, die
bij café-restaurant De Beurs in Noord-
wij k-Binnen voor een zeer volle bak
zorgden.
Friedy, Lenny, Alex en Ruud.
Wekelijks verschijnt in de Leidse Courant de rubriek Hond
zoekt huis". In deze rubriek wordt een hond beschreven die
in het asiel verblijft om daar een zekere dood tegemoet
te gaan.tenzij het dier een goed tehuis vindt. De in de
rubriek beschreven honden zijn alle door hondenbezitters
naar het asiel gebracht. Om uiteenlopende redenen, vaak
begrijpelijk maar soms ook volslagen onzinnig. De in „hond
zoekt buis" beschreven dieren zijn alle goed gezond, hebben
een wormkuur ondergaan en zijn volledig ingeënt. Tegen
betaling van ca. 60 gulden ten bate van zwerfdieren zijn
ze af te halen. Adres: Nieuw Leids Dierenasiel, Besjeslaan
6b, Leiden. Tel.: 131670. Geopend di. t/m vr. 10.00—12.00 en
14.00—17.00 uur. Zaterdag van 10.00—12.00 en 14.00—16.00
uur. Zondag en maandag gesloten.
De voorgeschiedenis van de
hond van deze week spreekt
tot de verbeelding. Als reden
tot afstand werd opgegeven
dat de hond, Bart geheten, in
huis te veel werd. Dat is ook
niet zo'n wonder, want waar
Bart vandaan komt waren
reeds een stuk of vier honden
aanwezig. Met z'n allen in de
beperkte ruimte van een in
Leiden gestationneerde woon
boot Het is dan ook niet zo
gek dat Bart als jongste telg
van het .gezin" volstrekt on
voldoende ruimte had om op
te groeien, laat staan zich op
een fatsoenlijke manier te ont
wikkelen. Gezien de leefwijze
van Bart's baas was van enige
opvoeding ook geen sprake.
Bart bracht meer tijd op
straat door dan goed voor hem
was. De tijd die hij dan bin
nenshuis doorbracht werd
voor beide partijen rampzalig.
Uiteindelijk won Bart het van
zijn baas in die zin dat laatst
genoemde capituleerde en
Bart naar het asiel bracht. Het
tot de verbeelding sprekende
deel van Bart's geschiedenis
begint al bij zijn ouders. Beide
ongetwijfeld raszuivere hon
den. Van het jnerkHerder.
En dan nog niet zo maar een
herder, maar nog met het pre
dikaat „van Picardië" ook.
Hetgeen zoveel betekent dat
deze hond oorspronkelijk uit
Frankrijk stamt Bart had dus
duidelijk ouders van stand en
het moet voor hen een hele
teleurstelling geweest zijn hun
zoon zo beneden zijn waardig
heid te moeten zien opgroeien.
Niemand heeft echter de hoop
opgegeven, uitgaande van het
standpunt dat echte kwaliteit
zich tenslotte niet verloochent.
Van enige kwaliteit was echter
niet veel meer te merken toen
Bart op het asiel verscheen.
De vacht nogal verwaarloosd,
vermagerd door lintworm en
daardoor nogal agressief rea
gerend wat betreft zijn voed
sel, bleef er niet veel meer
over van de zo goed bekend
staande Herder van Picardië.
Als voordelen heeft deze hond
namelijk een fraai ogend ui
terlijk, hij is goed africhtbaar
en heeft bovenal een rustig en
vriendelijk karakter. Geen van
deze zaken voerde echter de
boventoon toen Bart op 23 de
cember aan het asiel werd af
gestaan. Integendeel. De zo ge
waardeerde eigenschappen
waren, bijna voorgoed, ver
dwenen. Aan de buitenkant
was Bart één brok vuil en
klitten en aan de binnenkant
één brok zenuwen. Zelfs Will
Tiele, beheerder van het asiel,
had er een zwaar hoofd in of
er nog iets aan de hond te
redden viel. Maar eens temeer
bewijst de tijd dat hij alle
wonden heelt, want sinds die
dag in december is Bart ver
rassend snel aan het opknap
pen.
Zijn vacht is nog niet helemaal
hersteld (deze moest bijna he
lemaal worden afgeschoren
vanwege de vele onontwarba
re klitten), en hij doet nog wel
eens een beetje moeilijk wat
betreft zijn eten (hij is altijd
nog een beetje bang dat het
hem weer afgepakt zal wor
den). maar hij begint lang
zaam aan weer wat te lijken
op wat hij eens geweest is.
Over een paar maanden zal hij
weer helemaal de oude zijn en
zou hij bijwijze van spreken
zijn aristocratische ouders
weer onder ogen durven ko
men.
Voor Bart gelden echter ook
beperkingen. Zo is hij abso
luut niet geschikt voor kinde
ren onder de tien jaar. Daar
is hij gewoon veel te omvang
rijk voor met zijn 60 cm.
schofthoogte. Hij heeft een
baas nodig met overwicht.
Want o wee als hij ziet dat hij
zijn baas aankan. Verder is
autorijden voor hem een be
zoeking. Voordelen zijn dat
Bart zichzelf goed kan bezig
houden als hij alleen is. Hij is
erg speels en uitzonderlijk ge
hoorzaam. Ronduit spectacu
lair wordt het wanneer men
bemerkt dat Bart ook op een
flat goed gedijdt, mits hij vol
doende uitgelaten wordt. Zijn
lichtbruine vacht vraagt wel
waf onderhoud. In de vorm
van de borstel die hij één maal
per dag over zijn rug moet
voelen. Enfin, het is eigenlijk
niet nodig Bart nog verder aan
te prijzen. Zijn ouders staan
weer volledig voor hem in.
Chantal
Chan tal, de St. Bernhard van
de vorige week heeft voor het
verschijnen van deze rubriek
al een nieuw thuis gevonden
Zaterdagmiddag werd zij door
enthousiaste mensen uit Lei
den uitverkoren tot hun nieu
we huisdier.
BART SPIJKER J
