Janaika
Lempers
is dik
tevreden
met haar
figuur
ELVIS
IN
LONDEN
LONDON Koning Elvis is
dood, maar in het Londense
Astoriatheater wordt zijn
nagedachtenis levendig in
ere gehouden. Voor de prijs
van een entreekaartje krijg
je daar momenteel in een
paar uur niet minder dan
drie namaak-Presleys te ho
ren en te zien.
De show heet kortweg „El-
vis". Het ruim omgebouwde
theater met tweeduizend zit
plaatsen - vroeger was het
een bioscoop - stelt voor deze
gelegenheid „Loew's Theatre
Movie House" in de stad
Memphis, in de Amerikaanse
staat Tennessee, voor. In
1951 kregen de bezoekers
van die schouwburg eerst en
kele films te zien en daarna
variété.
„Elvis" wordt voorafgegaan
door een oude draak van de
Marx Brothers. Als die voor
stelling afgelopen is, ver
schijnt na verloop van tijd
een kerel voor het voetlicht
om een microfoon te plaat
sen. Hij moet dat ding eerst
even testen en ruimt dan
baan voor een stel wouldbe-
cowboys dat bij gitaargetok-
kel een traditioneel nummer
tje zingt.
Hierna is het eindelijk de
buurt aan „onze eigen zin
gende zaalwachter" Elvis
Presley (16), de toekomstige
koning van de rock 'n roll,
die zijn fantastische zangcar
rière ondermeer dankte aan
zo'n eerste kansje in „Loews
Theater- en Bioscoopzaal"
van Memphis, Tennessee.
De knaap die in het Londen
se Astoria-theater voortreffe
lijk zaalwachter Elvis Pr
ley speelt, is een Engelse
schooljongen van nog geen
17. Drie maanden geleden zat
Timothy Whitnall nog op de
middelbare school in Bury
St. Edmunds. Tim was zeven
jaar toen hij van zijn vader
zijn eerste Elvis-plaat kreeg.
Hij leerde gitaar spelen en
zingen zoals de „King". Zijn
eerse nummertje in „Elvis" is
„That's All Right." Dat was
Presley's eerste plaat.
Toen in Londen de audities
begonnen voor de rol van de
piepjonge Presley in „Elvis",
daagden niet minder dan 200
kandidaten op. Thimothy
Whitnall trok er met zijn gi
taar op af. Hij geloofde niet,
dat hij, zonder ervaring, eni
ge kans had om gekozen te
worden. Maar regisseur Jack
Good vond hem toch geknipt
voor die rol. Thimothy heeft
nu zijn studie voorlopig ter
zijde gezet.
Voor Elvis Presley in zijn
mooiste tijd, toen de roek-ko
ning in de dertig was, viel de
keuze van Jack Good op
Shakin's Stevens, een 26-jari-
ge Welshe rockzanger uit
Cardiff. Shaky is de zoon
van een mijnwerker. Op
school kreeg hij de raad zan
ger te worden. Hij stichtte
een groep, de „Sunsets", die
in 1969 met de Rolling Stones
mocht spelen en sindsdien
betrekkelijk veel succes oog
st.
Shakin' Stevens houdt voor
iedereen zijn echte voornaam
geheim. Hij lijkt sterk op El
vis Presley toen deze zijn
leeftijd had, met dezelfde vu
rige blik in de intense ogen,
dezelfde palinggladde sidder-
bewegingen en het bijna
identieke stemgeluid. Zijn
nabootsing van King Elvis is
onovertrefbaar. Shaky zingt
dan ook de grote shownum
mers, zoals „Jailhouse
Rock," en speelt Elvis wan
neer onze held onder de wa
pens komt.
De rol van Presley in zijn
laatste jaren is toevertrouwd
aan ex-superster P. J. Proby,
Jim voor zijn vrienden, die
Elvis persoonlijk gekend
heeft. Proby stamt uit Texas.
Zijni echte naam is James
Shakin' Stevens, de sidderende
rockzanger uit Cardiff in Wales,
vertolkt Elvis Presley in zijn
mooiste tijd.
2.
James Proby, de namaak-over-
rijpe Presley.
3.
De 16-jarige Engelse schooljon
gen Timothy Whitnall als Elvis
de beginneling.
In de met zwarte humor en
„ketchup-moorden" doorspekte
„Mantel der Liefde" schittert
naast sterren als Rijk de
Gooyer, Sylvia de Leur en
Willeke van Ammelrooy, een
gewichtig talent, Janaika
Lempers heet ze.
Voor deze Nijmeegse actrice is
de op 6 februari in Amsterdam
de in première gaande
Nederlandse speelfilm het
opstapje naar massale
erkenning en verering.
Want na de première kan
niemand meer zonder blikken
of blozen om Janaika heen.
Zelfs in het met rare snuiters
en vreemde vogels aardig
verwende Hollywood hield
menigeen de pas in, toen
Janaika zijn pad kruiste.
Terwijl ze haar bolle wangen met
appel-rose bestuift, vraagt ze op
de man af: „Wil je mijn gewicht
niet weten. Noteer maar: 94
kilo schoon aan de haak bij een
lengte van slechts één meter zes
tig. Mijn maten. Hé, maak
het even. Schrijf maar, dat
maat 48 me te krap zit". Haar
lach davert door de lunchroom.
Een minderwaardigheidscomplex
is het allerlaatste, waaronder ac
trice, foto-model en ex-secretares
se van de zoetgevooisde Ronny
Tober, Janaika Lempers gebukt
gaat Ze is dik tevreden met haar
figuur, dat die dag schuil gaat
achter een dijk van een zwart
fluwelen jurk.
Zo'n tien jaar geleden, vlak na de
geboorte van haar dochtertje Na
tas ja, is Janaika gaan uitdijen.
„Een beetje dik vind ik lelijk. Of
goed dik of slank, zei ik tegen
mijn spiegelbeeld. Sindsdien heb
ik mijn dikte gecultiveerd. Boven
dien kreeg ik in de gaten, dat
mijn omvang best te combineren'
is met mijn acteertalenten".
Janaika stamt allerminst uit een
toneel-dynastie. Haar vader was
architect in de Keizer Karei-stad,
moeder schilderde. Op haar vijf
de was ze wees. De drang naar
het theater kwam pas goed opzet
ten na haar eerste toneelrolletje
op de HBS. Na het behalen van
het toelatingsexamen van de to
neelschool leek het doek op te
gaan. Maar haar pleegouders ap-
plaudiseerden niet. Toch bleef het
artiestenwereldje aan Janaika
trekken. In Amsterdam speelde
ze een blauwe maandag voor To-
ber's schrijfmachine. Ook geen
bezigheid, waar je beroemd mee
wordt.
Na een tijdje pakte ze haar boel
tje en reisde af naar Italië, het
land van De Sica's fietsendieven.
Genua, Milaan en Rome kregen
Janaika over de vloer. Ze raakte
er verliefd op een Italiaan, met
wie ze in blijde verwachting te
rugreisde naar Nederland om er
te trouwen en een dochter te ba
ren. Helaas, het huwelijk hield
niet lang stand. „Ach, Italianen
zijn erg aardig om te hebben,
maar niet om te houden", lacht
ze zoveel jaren later, achter een
gekoelde Scotch in een gekoeld
restaurant in het hartje van Hol
lywood.
Ze is nog een paar keer terugge
keerd naar Italië om er in waf
reclame-filmpjes aan Pepsi te lur
ken. Meer bekendheid kreeg ze
door een rol in een spaghetti-ach-
tige smokkelfilm „La Douana fa
passare". De Italiaanse periode
etiketteerde de gevulde actrice als
„Het Fellini-vrouwtje", een bij
naam waarop ze trots is. In Ne
derland werd ze herhaaldelijk
voor haar op het lijf geschreven
reclameboodschappen gevraagd.
Zuchtend op een weegschaal of
grijnzend achter een miezerig to
maatje op een leeg bord. Haar
omvang is nu haar handelsmerk;
Janaika vaart er wel bij.
In „De Mantel der Liefde" speelt
ze het lijvige, maar moordzuchti
ge vriendinnetje van Sylvia de
Leur. En over een maand of wat
zit ze al weer klaar voor de hoof
drol in „Een dikke liefde". Een
door CRM gesubsidieerde film
geregisseerd door de, in het Cali-
fornische Playa del Rey neerge
streken Nederlandse cineast Cees
i)van Oostrum. Dankzij Cees
kwam Janaika begin dit jaar
naar Hollywood om er even ken
nis te maken met wat „big shots"
uit de film- en televisiewereld. Als
de ober nog een Scotch heeft
gebracht, legt ze uit: „Bij Para
mount zien ze mij wel zitten in
een soort griezelachtige science
fiction-film. Ik moet voor een of
ander monster spelen. Eigenlijk
ben ik daar niet zo kapot van.
Want ik wil helemaal niet in een
hoekje worden gedrukt. Kijk, in
„De Mantel der Liefde" ben ik al
een bloeddorstig monster. Als ik
in dat genre doorga, ben ik zo de
vrouwelijke Boris Karloff. En dat
is nou niet bepaald mijn harte-
wens".
Eenmaal buiten de lunchroom
lacht niemand haar achter haar
brede rug uit. In Nederland heeft
ze anders meegemaakt. „Dik zijn
is in Nederland een schande. Je
wordt gediscrimineerd of finaal
vergeten. Boven maat 42 ben je
een paria. Zeker de kledingindus
trie ziet je niet staan. Want voor
ons, dikke vrouwen, schijnen ze
uitsluitend monsterachtige model
len te kunnen ontwerpen. Alsof
Marcus Smith. Op een gege
ven moment was hij Pres
ley's vocale plaatsvervanger.
Zijn zusje is nog bevriend
geweest met Elvis en hij was
zelf een tijdje verloofd met
Dottie Harmony, Presley's
vriendinnetje dat de King
eeuwige trouw beloofd had
tijdens zijn krijgsdienst.
Zegt Proby: „Elvis en ik wa
ren goed bevriend tot hij uit
het leger kwam en ontdekte,
dat Dotty mijn verloofde ge
worden was. Een tijd lang
praatten wij haast niet meer
met elkaar. Maar ik geloof
niet, dat het Elvis veel kon
schelen. Het waren altijd de
mensen in zijn omgeving die
dergelijke dingen opbliezen.
Toen ik hem kende, was hij
een erg geschikte vent Ik
heb hem vaak gezegd, dat hij
veel te verlegen was."
Proby zingt zoals de oudere
Presley. Als P. J. aan de
beurt komt, domineert hij
het hele spektakel. Voor re
gisseur Jack Good, die hem
destijds ook aangeworven
had om te spelen in zijn eer
ste rock-musical „Catch My
Soul", was James Proby een
voor de hand liggende Pres-
ley-keuze. Proby gelooft, dat
het succes van „Elvis" gega
randeerd is. „Deze show
loopt minstens drie jaar,"
voorspelt hij, „maar reken
niet op mij voor meer dan
een paar jaar. Ik begin mij
gauw te vervelen. Ik heb af
wisseling nodig. De reden
waarom ik zo vaak naar En
geland kom, is omdat ik
Amerika saai en levenloos
vind".
Proby's optimistische ver
wachtingen in verband met
de toekomst van „Elvis" zou
den echter bedrogen kunnen
worden. De reusachtige As-
toria-zaal raakt namelijk niet
gemakkelijk mudvol. De drie
namaak-Presleys treden
vaak op voor een theater dat
nauwelijks half gevuld is.
Matineevoorstellingen wor
den hoofdzakelijk bijge
woond door kinderen van 8
tot 14 jaar, maar ook dan
blijven minstens duizend
plaatsen onbezet.
Regisseur Jack Good en pro
ducer Ray Cooney hebben
niet de verwachte 100.000
pond nodig gehad om „Elvis"
voor het voetlicht te kunnen
brengen. Maar hoewel het
dus geen overdreven dure
show is, kan de huidige op
brengst bezwaarlijk groot ge
noeg zijn om de kosten te
dekken en over enkele maan
den winst te maken. De tijd
zal uitwijzen of men de po
pulariteit van wijlen Elvis
Presley inderdaad overschat
heeft.
De Britten vinden het gewel
dig jammer, dat roek-koning
Elvis hen tijdens zijn leven
nooit een persoonlijk optre
den heeft gegund. Wat ze nu
te zien krijgen in het Astoria
theater van Londen is ten
slotte niets meer dan goede
immitatie. Het lag kennelijk
ook niet in de bedoeling er
een biografische musical van
te maken. Schier zonder on
derbreking worden ongeveer
tachtig Presley-nummers ge
zongen en gedanst door de
drie namaak-Elvissen en een
kleine groep lenige meisjes
en jongens, begeleid door de
fantastische „Fumble"-band
uit Amerika.
Het geheel wordt versierd
door middel van een licht
krant, kleurendia's en oude
films, geprojecteerd boven
het podium, op een centraal
scherm en op terzijde ge
plaatste schuine vlakken,
waardoor men vaak heel
fraaie effecten krijgt. Soms
daalt vóór het enorme po
dium een transparant gor
dijn neer. De onwerkelijke
sfeer wordt nog verhoogd
door gulpende rookwolkjes.
Het is een geweldig spekta
kel, waarvan de betekenis
niet altijd tot je doordringt.
Niets wordt nader verklaard
(zelfs niet het begin van de
show in Loews Theaterbio
scoop van Memphis City). Je
moet al erg goed op de hoog
te zijn van Elvis' levensge
schiedenis om de data in de
rollende lichtkrant te kunnen
associëren met de beelden
uit de oude nieuwsfilms, die
ondertussen zowat overal op
het podium geprojecteerd
worden.
Het jeugdige publiek in de
zaal trekt zich dergelijke as
pecten van „Elvis" niet erg
aan. Iedereen schijnt het ge
weldig te vinden, dat er
plaats te over is om tijdens
de denderende finale spon
taan mee te dansen. Wat een
feest!
ROGER SIMONS
een dik mens geen recht heeft op
een leuk jurkje, op modieuze kle
ding.
Niet alleen vanwege het ontbre
ken van leuke kleren, zien de
meeste dikke vrouwen er vaak
slonzig uit. Je raakt geïsoleerd,
dus blijft er niets anders over dan
lekker vreten en een stevige bor
rel. Het is gewoon een vicieuze
cirkel. En daar vecht ik juist te
gen. Ik pik het niet dat de maat
schappij je vanwege je omvang
discrimineert. De meeste mensen
weten zich ook vaak geen hou
ding te geven als ze ons tegen het
lijf lopen. Kinderen zijn vaak het
eerlijkst. Die zeggen: mamma,
kijk daar 'ns. wat een dik
mens". Dan sist de moeder: „Hou
je mond. En dan moet ik
altijd kwijt: Mevrouw uw doch
tertje heeft gelijk. Ik ben een
gezellig dik mens. Dat mag ze
toch gerust zeggen. Met zo'n pie
per lopen ze dan door".
Over haar ervaring in Hollywood
raakt ze niet uitgepraat. „Op
straat kijken de voorbijgangers
me na. Vragen me waar ik van
daan kom, lachen dan vriendelijk
en gaan weer hun gangetje. Dat
komt natuurlijk ook, omdat ze
mensen uit Europa sowieso inte
ressant vinden. Dik zijn valt hier
ook niet op. Want het barst hier
van de dikzakken. Ook geen won
der, als je ziet hoeveel ketchup ze
over hun vettige hamburgeri
gooien
Wat hen wel opvalt is een dik
mens dat er goed uitziet. Dat is
ook mijn bezwaar tegen mijn lij
vige sexe-genoten. Als je je huid
goed verzorgt en wat beter op de
kleding let, hoef je er niet zakkig
bij te lopen. Je moet vooral je
dikke toet fris houden. Zonder
arrogant te zijn, vind ik mezelf
een goed voorbeeld van een mo
dieus geklede, goed uitziende
vrouw".
De hamvraag: Waarom slankt Ja-
naika niet af?
De handen stevig in de zij, waar
door ze nog breder lijkt: „Omdat
ik me in dit formaat lekker
voel. Als ik zou willen, was
ik binnen een half jaar dun".
Maar wie kijkt er dan nog naar
Janaika Lempers.
HANS TOONEN
