POP
Een hele hoop 'Harry'
PLATEN
KLASSIEK
99L9Or,aeoIo999 een
herontdekte
granS>gaain®l-opea:
BLONDIE:
CON
CERT-
AGENDA
Muziekprijzen in de Verenigde Staten
Jazz en Mts:
Een niet Mj voorbaat
onsmakelijke combinatie
Blondie in bomvol Paradiso
Vroeger tijden lijken terug te
keren. Hat in de beginfase
van de rock 'n roll schering
en inslag was, speelt zich op
nieuw af: Groepen wordt de
toegang tot de zaal geweigerd
omdat men bang is dat de
„sterk lichamelijk werkende"
muziek de gemoederen dusda
nig zal verhitten, dat „schade
aan inboedel en personen ge
vreesd moet worden".
De new wave-groep Blondie
mag 26 januari niet optreden
in de Leidse Stadsgehoorzaal.
Bij het zien van de punk-uit
zending van VARA's televisie
programma Wonderland, werd
theater-direkteur Milikan wat
nerveus en wil zich nu eerst
beter op de hoogte stellen van
deze muziekbeweging, alvo
rens hij de vrolijk ogende goe
gemeente in huis haalt.
„Belachelijk", reageren Debo
rah Harry, zangeres van Blon
die, en de gitarist Chris Stein
eensgezind. „We krijgen inder
daad veel punks naar onze
concerten, maar
»ve zijn géén punkgroep.
Punk uit Engeland heeft een
heel andere voedingsbodem
dan new wave uit New York.
New wave wil eigenlijk alleen
maar zeggeneen nieuwe ge
neratie muzikanten. In Enge
land is de economie veel slech
ter dan bij ons, en de werkloze
jeugd, de gefrustreerde ,kids",
grijpen naar de instrumenten,
zonder dat ze echt goed kun
nen spelen. Maar ze leggen
zoveel spontane agressiviteit
in hun muziek, dat het daarom
alleen al indrukwekkend en
overtuigend is. Wij hebben het
in de States echter lang zo
slecht niet, we willen de men
sen dan ook alleen maar amu
seren, zonder een of andere
politieke boodschap. Politiek
en muziek zijn niet te mixen",
betoogt Chris Stein, die samen
met Debbie de meeste num
mers schrijft.
Na een maand geleden in Pa
radiso te hebben opgetreden,
ging Deborah Harry met haar
New Yorkse groep „Blondie"
op toemee door Australië, was
afgelopen zondag op televisie
te zien en is wederom in ons
land voor optredens, nu nog
slechts in Amsterdam en Am-
hem, in het kader van een
grote toemee door Europa ter
ondersteuning van de onlangs
uitgebrachte tweede elpee
„Plastic Letters".
Debbie heeft het razend druk.
Journalisten willen met hëar
over de groep praten, fotogra
fen willen van haar plaatjes
schieten, zij is het gezicht van
de groep, die ze samen met de
gitarist Chris Stein, tevens
haar levensgezel, drie jaar ge
leden oprichtte. Op de vraag
of Blondie net zo bekend zou
zijn geworden als er geen fraai
ogende Debbie Harry in had
gezeten, geeft de kleine zange
res met het gebleekte haar en
de rode kersemond een ontwij
kend antwoord, ze wil daar
zelf geen standpunt over inne
men, maar vriend Chris geeft
grif toe dat een groot deel van
de aandacht die de groep mo
menteel over de gehele wereld
krijgt, aan het aparte uiterlijk
van de 34-jarige Deborah te
danken is. Wat niet wegneemt
dat de groep ook muzikaal
weet te overtuigen, meer op de
twee langspeelplaten dan op
toneel. ,j5ebbie zorgt mis
schien voor de eerste aan
dacht, zij is de blikvanger,"
geeft Chris toe, .jnaar daarna
komt het toch op de muziek
aan.Weliswaar simpele, naar
de oorsprong van rock 'n 'roll
teruggrijpende muziek Phil
Spector-sound, Shangrila-
zangwerk en de uiterst her
kenbare jengel van een Farfi-
sa-orgeltje op de voorgrond
maar met iets extra's: Niet
alleen door de stem van Deb
bie, maar vooral door origine
le melodiewendingen en ande
re typische compositorische
grapjes van Chris heeft Blon
die een erg „eigen" geluid,
waarmee ze zowel in Amerika
als aan deze kant van de
oceaan een van de bekendste
new wave-groepen is gewor
den.
Veel van de nummers van
Blondie gaan over veel prozaï
scher zaken dan politiek of
wereldproblemen: teenager-
liefdesverdriet, mislukte
vriendschappen, jaloezie tus
sen twee meisjes, en straatge
weld. Zaken, die iedereen we
ieens aan den lijve heeft on
dervonden. Opvallend is het
op een geheel ander onder
werp geïnspireerde nummer
„The attack of the giant ants"
van de eerste elpee, over een
aanval vanuit de ruimte door
gigantische mieren. „Ik ben
opgegroeid met Japanse scien-
ce-fictionfilms op televisie en
dit nummer gaat over iets wat
ik daarbij gezien heb", ver
klaart Chris die verder uitlegt
wat voor een enorme, volgens
hem zelfs belachelijke, invloed
het televisie-kijken heeft op al
le Amerikaanse gezinnen. Zo
wel door het voorschotelen
van fan tasie-produkties als
van dagelijkse porties geweld
is de televisie altijd een grote
inspiratiebron geweest voor
Chris, die tot zijn verrassing
constateert dat wij „ook hier
die ellende van Kojak en
Starsky en Hutch" hebben.
Blondie bestaat ongeveer drie
jaar. Een jaar geleden werd de
bassist Gary Valentine vervan
gen door Nigel Harrison en
werd als tweede gitarist, naast
Chris, „Freaky" Frank Infanti
in de gelederen opgenomen.
Blikvanger Debbie
Verder bestaat Blondie uit
drummer Clement Burke en
toetsenbespeler James Destri.
Een nogal ruig stelletje, tij
dens optredens meestal in het
zwart gekleed, en de agressivi
teit, het ongeremde is wat de
new wave van Blondie dan
toch schijnbaar gemeen heeft
met de Engelse punk. „Ik vind
het helemaal niet erg hoor, als
ze mij een punk noemen" zegt
Chris dan ook.
Debbie zingt „eerlijk", vanuit
haar tenen, zoals ze zelf zegt.
„Ik heb geen echte zangoplei
ding gehad, maar wel altijd
gezongen, in kerkkoortjes en
zo. Ik zing wat ik voel, recht
voor z'n raap, eerlijk. En de
mensen die een voorbeeld
voor mij zijn, doen dat alle
maal. Die zijn niet gekunsteld.
Artiesten zoals Iggy Pop, Da
vid Bowie, Eno, Lou Reed,
John Cale. Ik vind het hart
stikke jammer dat ik buiten
Patti Smith niet meer vrouwe
lijke voorbeelden kan geven
van ,wat ik goede artiesten
vind", zegt Debbie. .Maar het
goede van deze tijd vind ik dat
die goede zangeressen er nu
aan komen."
Zangeressen zoals Debbie
zelf?
PAUL WESTSTRATE
Jackson Browne De Ameri
kaanse zanger Jackson Brow
ne heeft een nieuwe langspeler
uitgebracht, zijn vijfde alweer.
„Running On Empty" heet de
ze lp, die deels live, deels in
hotelkamers of onderweg in
de tourbus is opgenomen.
Browne is eigenlijk een nogal
moeilijk geval in de popwe
reld. Zijn lp's bevatten stee
vast een aantal prachtige,
sterk melancholiek getinte
composities. Het is dan ook
niet voor niets dat diverse ar
tiesten, waaronder de Eagles,
Nico en Linda Ronstadt, gretig
van zijn nummers gebruik ma
ken. De wijze echter waarop
Browne deze nummers zelf
brengt is niet altijd even over
tuigend Hij heeft een nogal
vlakke, ja matte, stem, waar
door zijn lp's aan een zekere
saaiheid mank gaan. Op „Run-
ning On Empty" heeft de zan
ger deze nadelen kennelijk
wil/en opvangen, door de num
mers niet in de kille studio
sfeer, maar in een andere,
meer persoonlijke, omgeving
op te nemen. Inderdaad heeft
dat ertoe geleid, dat zijn stem
nu wat directer en spontaner
overkomt. Maar toch liggen de
kwaliteiten van deze plaat ook
nu weer grotendeels in de
composities. Die zijn af en toe
zo schitterend, dat je alle na
delen verder maar voor lief
neemt. (Asylum Records).
Alice Cooper Hoewel deze
Amerikaanse zanger in ons
land al aardig op z'n retour is,
bhjkt het thuisland deze hard
rocker van het eerste uur nog
steeds op handen te dragen,
getuige ook het feit dat hij
alweer het elfde album afle
verde. Een live-elpee ditmaal
(„The Alice Cooper Show")
waarop hoofdzakelijk hits
staan uit de 10-jarige carrière
van Cooper. Vooral kant 2
staat boordevol bekende num-
Jackson Browne.
mers als „Billion Dollar Babie
s'„You and Me" en natuur
lijk „School's out". De opna
men werden tijdens een vorig
jaar gehouden Amerikaanse
toernee gemaakt. Cooper is
weinig geïnspireerd bezig op
deze elpee, raffelt nummers
af. Datzelfde kan ook gezegd
worden van de begeleidings
band, waarvan nergens de no
dige vonken afslaan. De pro-
duktie van deze matige elpee
lag wederom in handen van
vaste producers Bob Ezrin en
Brian Christian. (Warner
Bros).
ELP Niemand had het
waarschijnlijk voor mogelijk
gehouden, maar het twêede
project in de trilogie „Works"
van Emerson, Lake en Palmer
is nog sJechter dan de al zwaar
tegenvallende eersteling. Op
„Works, volume 2" is het een
allegaartje geworden van mu
ziekstijlen, waarbij de drie he
ren muzikaal gezien volledig
door de mand vallen. Neem
bijvoorbeeld de mêlë aan
klankstoten op kant 1. Vier
nummers lang proberen ELP
krampachtig wat te maken
van eigen jazzy-composities.
Geen gehoor. Vervolgens zoe
ken zij het in boogie-woogie
(„Watchin over you"). Kant 2
trekt die lijn door met ragtime
(Scot Joplin's „Maple Leaf
Rag") en zelfs het oudje
„Show me the way to go Ho
me" werd van stal gehaald,
misschien wel in de slechtste
versie die we kennen. Met
angst en beven mogen we het
derde album tegemoet zien, of
lieverlaten ze er maar mee
ophouden. (Ariola).
Zaterdag 21 januari - De En
gelse groep Alberto Y lost
Trios Paranoias met de Rock
horror show „Sleak" in Ek-
sit in Rotterdam.
Robert Gordon Link Wray
is te zien in Paradiso in Am
sterdam.
In het teken van de garage en
achterkamertalenten dit keer
piano-muziek door Rob Vrees
wijk en Ted van Burk als de
groep Superramp in 0' 16
(Oosteinde 16 Voorburg) aan
vang 21.00 uur.
Donderdag 26 januari - Music
Garden in het Waagtheater in
Delft.
Vrijdag 27 januari - Rosa
King and Upside Down geven
een optreden in Het Paard van
Troje in Den Haag.
Een groep, die streeft naar een
eigen repertoire, is de groep
"Nympb. Wat voor soort.mu
ziek ze speJen is moeilijk te
zeggen. Opgetreden wordt in
0'16 (Oostemde 16 Voorburg).
Aanvang 21.00 uur.
Zaterdag 28 januari - Metal
Voices, rockmuziek met scien-
Zondag 29 januari - Tina
Turner '78 met dansers, zan
gers en orkest in het Neder
lands Congresgebouw. Aan
vang 20.15 uur.
Blondie voor de tweede keer
binnen korte tijd in het Am
sterdamse Paradiso.
Op basis van bitnoteringen in
muziekbladen en een popula-
riteitsonderzoek bij 30.000
platenkopers zijn maandag
avond in Santa Monica (Cali-
fornië) winnende muziekprij
zen uitgereikt aan Stevie
De virtuoze Stevie Wonder
werd „Beste Soulzanger" en
zijn dubbel-elpee „Songs in
the key of life" kwam als
Wonder, Conway Twltty, Lo- beste plaat met soulmuziek
uit de bus. Twitty werd „Be
ste Cóuntryzanger" en deelt
met Loretta Lynn de hoogste
prijs in de categorie „Country
Groepen". Fleetwood Mac
werd „Top Popgroep" en haar
langspeler „Rumours" bleek
de meest favoriete „Poplang
speelplaat" te zijn. Miss Lyrn
werd tot „Beste Countryzan-
geres" uitgeroepen.
Andere prijzen gingen naar
Barry Manilow, Linda Ron
stadt, Debby Boone, Kenny
Rogers, Dolly Parton, Natha
lie Cole, Earth, Wind and Fire
en de Emotions. Ella Fitzge
rald, de „First lady of Jazz"
kreeg de „Distinguished Merit
Award" met daarbij een muzi
kale hulde van Lou Rawls,
Stevie Wonder, Marvin Gaye,
Dinah Shore, Cab Calloway
en Arther Fiedler.
Sinds jazz en rock via een
serie musici min of meer een
fusie hebben aangegaan, is de
weg omhoog begonnen voor
de wat versukkelde jazz. Een
populariteit die overigens wel
eens een muzikale verarming
betekende, want jazz-muzikan-
ten van naam begonnen
opeens duidelijk bewust onder
hun niveau, met een nieuw
gevoel voor commercie in hun
vingers, te spelen. Trompettist
Freddie Hubbard was daar
een voorbeeld van. Ooit toege-
juichd als de opvolger van Mi
les Davis, kwam de jonge god
van de trompet bij het CTI-la-
bel terecht en maakte daar
een hele serie elpees met een
wat protserig aandoende mu
ziek. Je kan het hem en alle
anderen misschien nauwelijks
kwalijk nemen. De jazz zat al
jaren in het verdomhoekje van
de droge boterham, maar het
grote geld was voor anderen
bestemd. Logisch dat jazzmen
sen er ook wel eens aan wil
den ruiken, de roek-toer
maakten, met een hoop electri-
citeit omgeven. En misschien
moet je ze er zelfs dankbaar
voor zijn. De jazz van het
ogenblik heeft heel wat meer
gezichten dan een tiental jaren
geleden en dat is dé reden
achter de groeiende populari
teit Merkwaardig fenomeen is
dat een aantal jazzmensen
electriciteit en synthesizers nu
weer loslaten. Chick Corea en
Herbie Hancock zijn bezig aan
een toernee (Paul Acket
brengt ze in Rotterdam) waar
bij ze, zonder begeleiding, al
leen maar akoestisch spelen.
Puristen vinden jazz en succes
een bijvoorbaat vieze combi
natie, maar je mag niet verge
ten dat het verleden ook ge
noeg jazz-hits heeft gebracht
waar niemand onsmakelijk
over deed. Op de Edison-serie
van de NVPI (Nederlandse
Vereniging van Producenten
en Importeurs) staan er een
twaalftal. De via Polydor uit
gebrachte plaat die het 100-ja-
rig bestaan van de geluidsop
name moet helpen mee cele
breren, is weliswaar niet zo
geweldig voorzien van gege
vens (alleen de naam van de
„ster", componist van het
nummer en uiteraard de titel
staan op de hoes; bezettingen
ontbreken), maar het is wel
een leuke duik in een verleden
dat soms al nostalgische tin
tjes heeft gekregen. Art Bla-
key met z'n oude Messengere
in „Blues March", het Modern
Jazz Quartet met „The golden
striker", Dave Brubeck na
tuurlijk met „Take five" (de
drumsolo is compleet), Charlie
Parker met „Loverman", Miles
Davis in „Summertime" en
Oscar Peterson met het via de
televisie-sluiting bekende „You
look good to me" (van de elpee
„We get requests"). Daarnaast
ook iets moderner werk: Her
bie Hancock met zijn eigen hit
„Watermelon man", Wes Mont
gomery in populaire stijl met
„California Dreaming", Can-
nonball Adderley op de soul-
toer in „Mercy, mercy, mercy"
(met „Why" ooit een hit op
single) en het zoet-simpele
werk van George Benson, de
nieuwste gitaareter, in ,3ree-
Bij Creed Taylors CTI-label
zit het nieuwe jazzwerk dat
het grootste publiek trekt. Dat
dat niet bij voorbaat verdacht
en gladjes hoeft te zijn, bewij
zen twee platen: Onder de
naam van trombonist Urbie
Green kwam „Senor Blues"
tot stand (CTI 7079), een mo
derne big band elpee
hoop kwaliteit. De bai
van pianist David Mat
telt solisten als Grov
hington Jr. op so.
norsax, John Scofieli f
taar, David Tofani op
en Frank Vicari oj
Goed swingend werk,
de grote bezetting licht
gementen van Mathev
in een rockend idioon
enkel nummer wat mil
vig aangezet. CTI bre
der zo'n beetje de hel
Taylor-„stal" op een d
pees (CTI 7076 etc.) d
nomen zijn in het
volle openluchttheate
Hollywood Bowl". Het
vond plaats in 1972, C
de banden midden vo
gemixt. De bezettinge
solisten wisselen stee*
den niet altijd aange
door de Masters of Cd
Rick Holmes en Leon;
ther, Amerika's b<
jazzcriticus, dus het is
betreft goed luisteren
zen. Pianist Deodat*
erop. George Benson,
Hubbard, saxofonist
Turrentine, fluitist
Laws, de Zuidamei
percussionist Airto (in
ook al een heel popul;
gen), zangeres Esther
en bassist Ron Cart
hoop grote namen go
weinig gedurfde, maar
ne jazz, moderne mai
met een tikkeltje ro
was daar in Los Ang(
delijk hoorbaar een 2
ontspannen aangele,
waarbij een van de 1
historische woorden
„Als de jazz dood is, d
wel de grootste be gr af
ik ooit gezien heb
BERT J
Richard Bonynge is een be
kwaam dirigent maar bepaald
geen artiest van topklasse.
Wie zich ingewijd voelt, zegt
al gauw dat hij zich heeft
opgetrokken aan de wereld
roem van zijn vier jaar oudere
vrouw, de fameuze colora
tuursopraan Joan Sutherland.
Dat is dan zo'n beetje de hal
ve waarheid. Bonynge was in
1953 in Londen om er zijn
studie voor concertpianist af,
te ronden. Daar ontmoette hij
de zangeres die hij uit beider
geboorteland Australië al
kende. Sutherland werd door
haar leraren de hoogdramati
sche kant opgedreven maar
Bonynge, die altijd al een pas
sie had gehad voor de bel-can-
to-coloratuur, coachte haar
die kant op. In 1954 trouwden
zij en wie haar later, als grote
diva, wilde engageren moest
veelal haar echtgenoot als de
aan haar gewende dirigent op
de koop toenemen.
Toch heeft Bonynge nog wel
wat meer gedaan dan zijn
vrouw muzikaal ter zijde
staan. Mét Sutherland wist hij
veel vergeten, voornamelijk
romantische opera's tot nieuw
leven te brengen, en zonder
Sutherland deed hij hetzelfde
voor andere opera's en voor
veel vergeten romantische bal
letmuziek. Zijn recentste her
ontdekking is de midden vorig
jaar op Engelse Decca (box D
34 D 2) verschenen opera-ee
nakter „L'Oracolo" (Het Ora
kel) van Franco Leoni, een
naam die weinigen zich zullen
herinneren al had hij in het
begin van deze eeuw nogal
succes met zoetgevooisde sa-
lonmuziek, méér in elk geval
dan met zijn oratoria.
Deze Leoni kreeg samen met
Puccini op het Milanese con
servatorium zijn opleiding van
Ponchielli, de componist van
„La Gioconda". Kort nadat
Leoni's eerste opera in Milaan
in première was gegaan, emi
greerde deze in 1892, toen hij
nog pas 28 jaar was, voorgoed
naar Londen. Hoewel zijn va
derland nu en dan nog wel
eens enige aandacht aan zijn
muziek bleef besteden, oogstte
Joan Sutherland
hij zijn grootste successen
toch in de Angelsaksische lan
den, met name in Noord-Ame
rika.
„L'Oracolo" dat in 1905 (in de
merkwaardige combinatie met
Glucks Orfeozijn première
beleefde, gaat het om wat de
Fransen grand-guinol-thea-
ter" noemen en wat toen in
Italië „verisme" heette. Het uit
het harde leven gegrepen,
bloedige gruwelverhaal speelt
zich af in de kleurige, drukke
Chinezenwijk van San Fran
cisco, die bevolkt is met alle
denkbare figuren van de zelf
kant van onze maatschappij.
De exploitant van een opium
kit is verliefd geworden op een
jonge vrouw, die zijn attenties
evenwel afwijst omdat zij haar
liefde al heeft geschonken aan
een veel jongere pretendent
De opium verkoper schrikt niet
voor een moord terug, even
min voor de roof van een kind
dat in een riool wordt wegge
werkt.
In tegenstelling tot deze gru
welijke griezeleffecten is de
muziek meestal lieflijk, zoete
lijk, m elk geval erg lyrisch.
De luisteraar wordt sterk her
innerd aan „II Tabarro" (De
mantel) van Puccini, waarin
de „crime passionel", de „mis
daad uit liefde" zich afspeelt
in en om een vrachtboot aan
de kade van de Parijs>
Leoni rit melodisch,
nisch en wat het voï
instrumentale coloriet
dicht in de buurt van J
Helaas is zijn innerlijk
mng en zijn uiterlijke c
sche kracht niet alti,
sterk waardoor het dr
tige karakter van de ha
zich krachtiger opdrin
neemt niet weg dat er l
vervoerende passages
waarderen evenals ej
met een eigen zeggings
Er zijn voor een op
zeven meer of minder
Chinezen nodig. Blijkbi
dat vroeger niet zo'n
probleem. Van de Lc
première af, heeft de 1
se bas-bariton An tonic
de eigenaar van de 01
gecreëerd. Het wen
glansrol waarmee hij
1915 en zijn afscheid 1
aan de Metropolitan i
York talloze malen
triomfen vierde. Met ee
ensemble trok Scotl
L'Oracolodoor heel
Amerika waar het wei
jaren veertig, vijftig oc
anderen nog wel met s 1
opgevoerd. Daarna wc
een kwarteeuw vergetei
Voor een halve open
zou het werk in topbt
nu zeker te duur rijn n
de Decca-platen hooi
een zo schitterende c<
men bereid is in de kc
te nemen dat het niet 1
meesterwerk gaat. Suil
en ook Tito Gobbi rijn
lijk al over hun hoogte
heen, maar beiden zij
nog groots. Ook de h
laatste jaren zo popul
worden alt-mezzo Hi
Tourangeau levert een
tig aandeel en op Richa.
Allan en Ryland Davk
evenmin wat af te ding
ze voortreffelijke soliS
men met het National l
monic Orchestra, het Jo
dis Choir en de Finchic
dren's Music Group tiH
werk onder aanvoerL"
Bonynge (hier letterlijk
element) boven zichzelf
J. KASA
