Energiebesparing legt geen windeieren
Loeki
en
Poeki:
een
paar
apart
hond
zoekt
huis
Bij
Van der Krogt
in Zoeterwoude
wordt
koude omgezet
in warmte
STAD/REGIO
LEIDSE COURANT.
ZATERDAG 5 NOVEMBER 1977
Het is zover, met de gebroe
ders Van der Krogt. De zaak
is nagenoeg rond. Woensdag 9
november komt Zoeterwoudes
burgemeester J. A. Detmers
door een speling van het nood
lot jaren geleden eens aange
duid met „weleerwaarde heer"
met keten .en al de sluis
openen waardoor de dagelijk
se behoeften op eet- en drink-
gebied van vele omwonenden
bevredigd kunnen worden.
Eenvoudiger gezegd: woens
dagavond wordt officieel en
gezellig een begin gemaakt
met een blinkende Vivo-markt
annex banketbakkerij van
Van der Krogt B.V. aan de
Nassaulaan, Zoeterwoude Ho-
ge Rijndijk. Rond die tijd be
staat tevens de bakkerij 40
jaar. Genoeg redenen om een
receptie op touw te zetten en
glazen te heffen. Functione
rend directeur Peter van der
Krogt zal daarbij vaak met
zijn gedachten in de toekomst
verkeren omdat in zijn aardse
leven de dingen op het rende
ment zijn afgestemd. Als ik de
heer Peter was, zou ik op zo'n
dag binnensmonds mompelen:
jullie doen maar, als je potver-
drie maar komt kopen.
Van der Krogt B.V. (Peters
broer Frans runt een filiaalbe
drijf in Valkenburg Z.H. met
een bakkerij-uitloop in Kat
wijk) heeft zijn nieuwe vesti
ging aan de Nassaulaan goed
gekozen. Directeur Peter kijkt
met gemotiveerde verwachting
naar de overkant, waar een
kapitaalkrachtige indruk
wordt gevestigd door solide
behuizingen van welgestelden:
„Spielereien" in baksteen,
waar je al gauw vier ton voor
moet neertellen als je tussen
die muren je dagelijks bestaan
wilt slijten. Daar moet ruimte
zijn voor een heel assortiment.
Nou, Van der Krogt hééft dat
assortiment. Van etenswaren
tot kleintextiel, planten, noten-
bar, vreemde kazen, speelgoe-
deren en leesmateriaal. Boven
dien is er gezorgd voor een
noviteit die er wezen mag. Als
eerste in Nederland (het sys
teem moet zelfs uniek voor
Europa zijn) woekert Van der
Krogt tot op zekere hoogte
met de energie. Dat gebeurt
met een „warmteterugwin-
ningsinstallatie" het lijkt
wel Duits die zelfs aanlei
ding is geworden om bij de
directeur-generaal van de
Energievoorziening in Den
Haag een welkome subsidie
aan te vragen. Een koeltech-
nisch bedrijf in Amstelveen
ontwierp of ontwikkelde
een circuit dat warmte, ont
staan door koeling, uitstraalt
over een grote ruimte. Ik neem
voorshands aan, dat u alle
maal weet omtrent uw koel
kast dat afkoeling warmte
doet ontstaan. Als je thuis zin
hebt om de condensor van je
frigidaire de hand op te leg
gen, ervaar je al spoedig dat
dit ding warm wordt.
Juist. Aan die warmte heb je
niets. Dacht men, tot voor
kort. Die warmte werd ge
woon afgevoerd, zomaar de
vrije lucht in. In Amstelveen
dacht men er anders over
(Koelrad heet de firma) en via
denk- en speurwerk kwam
men tot een „warmteterugwin-
ningswarmtepompinstallatie".
Ik vind het woord bijna nog
knapper dan de vinding zelf.
Evenwel wordt de vrijkomen
de warmte van één centrale
condensor (de hele machineka
mer die alle „koelmeubelen"
in het superbedrijf van koude
en warmte voorziet is bovenop
het dak gebouwd in een soort
dag- pardon, dakkapel; een
stapeling van aggregaatjes
voor het goede doel) via aan
gesloten luchtkanalen met tal
van uitlaten in roosters door
het hele bedrijf gevoerd. Sim
pelweg uitgedrukt: de koeling
zorgt voor een behaaglijke
temperatuur in koude omstan
digheden. Tot een buitentem
peratuur van 3 gr.C. zal de
Peter van der Krogt bij de „warmteterugwinningswarmtepompinstallatie'
condensorwarmte voldoende
zijn om de ruimtetemperatuur
op 18 gr. C. te handhaven. Dat
is dus een aangename winke
latmosfeer en ook in het kan
toor en op de toiletten en in
de kantine en zo hoeft men
straks niet te zitten rillen. Is
de buitentemperatuur lager,
dan zet een thermostaat de
warmtepomp in werking met
hetzelfde aangename effect
's Zomers worden de rollen
omgedraaid en produceert de
hele installatie een koele
stroom die men „airconditio
ning" noemt.
Uitkomst voor Van der Krogt
en navolgers: energiebespa
ring van 42.836 Kwh/jaar. U
mag van mij aannemen, dat
dit heel wat is, in elk geval
87,9 pet. Op deze manier zal
de supermarktdirectie over
een jaar, als alles naar wens
reilt en zeilt, de investering
onder de knie hebben. Nu
maar hopen, dat „Den Haag"
warm loopt voor een tempera-
tuurgeregelde financiële bij
drage. Bijkomende informatie:
het gehele gebouw is volgens
de installateur, extreem geïso
leerd, „beter dan normaal".
Tot zover de efficiency.
Nemen we nu in acht, dat 40
jaar geleden aan de Weipoort-
se weg vader Gerard een ban
ketbakkerij begon in een keu
kentje. Peter weet daar weinig
vanaf, maar de overlevering
komt hem te hulp „Die bakke
rij werd samengevoegd met
een kruidenierswinkeltje van
mijn tante, dat was voor vader
dus zuster Anna. Midden tus
sen de boeren. Voor 90 pet.
van de verkoop was het bezor
gen huis aan huis. De keuken
tafel diende aanvankelijk om
er het deeg voor de koekjes op
uit te rollen en er werd gebak
ken op een petroleumstel.
Vroeger hadden we ook „Wei-
poortse meisjes". Die zijn er
niet meer. Dat werd te veel'
werk, vervlakking heet dat te
genwoordig. Ik heb me laten
vertellen (misschien dat som
mige lezers daar enig plezier
aan kunnen vinden), dat we
eens bekeurd werden vanwege
die „meisjes" die we zonder
broek verkochten. Haha, u be
grijpt, dat ik hier doel op een
soort koekjes, zoals Weesper
moppen (ga uw gang, ze liggen
er voor) of Bossche Bollen; je
had trouwens jaren terug heel
wat „meisjes" in den lande op
koekgebied. Het moet wel wat
zijn geweest, in de beginjaren
van ons bakkersbedrijf. Opa
Zevenhoven... ai...
Er was niemand aanwezig ter plekke om gistermiddag mijn
verbazing te kunnen schetsen ik zal dus maar nalaten om
naar een dergelijke figuur te vragen maar ik zat wel even
te kijken, bij dat kruispunt aan het eind van de Zevenhovense
Dorpsstraat. Ik heb zelfs een paar minuten gepiekerd, want de
situatie leidde tot enig nadenken. Als een totempaal verrijst daar
sinds jaar en dag misschien ook korter, want ik weet
werkelijk niet uit welke tijd de verkeersmaatregelen in Zevenho
ven dateren een teken op een metalen mastje. Het is een
overbekend waarschuwingsbord: de witte driehoek met rode
rand op z'n kop geplaatst, die iedere weggebruiker op wielen
erop attendeert dat een voorrangskruising iri het zeer nabije
verschiet ligt Ook bij de schooljeugd lang niet onbekend; ik
geloof zelfs dat kleuters er in verkeerstuinen mee vertrouwd
worden gemaakt.
Nu weet ik echter niet meer wat ik van de gemiddelde wegge
bruiker in Zevenhoven moet denken. Het enig plezierige van
de gesignaleerde toestand zou kunnen zijn, dat het bord met
onderschrift uitsluitend dient tot informatie van de onderontwik
kelde passant van buiten de gemeente. Laat het zo wezen, het
is al erg genoeg. Want wat lees ik daar, in zwarte letters op
een geel fond? „Let op! Voorrang verlenen". Ik moet er niet
aan denken wat er zou kunnen gebeuren, als je nog niet zou
kunnen lèzenook, of als je niet weet wat „voorrang verlenen"
betekent. Zevenhoven, echt waar, u verontrust me. Zó ver is
de bewoonde wereld nu ook niet verwijderd.
was er toen nog en opa riep
eens heel luid om mijn vader:
„Gerard je hele plaat koek is
verbrand!". Dat waren dan
vijf koekjes."
Van der Krogt heeft sindsdien
„onwijs" uitgebreid. (Neem me
niet kwalijk, maar „onwijs"
hoor ik de halve dag van mijn
kinderen). Valkenburg kwam
erbij en Katwijk, waar het da
gelijks brood wordt gebakken,
terwijl men in Zoeterwoude
(waar de Van der Krogts in
1963 van de Hoge Rijndijk de
eerste zelfbedieningswinkel in
de gemeente begonnen) het
banket verwerkt. Dat betekent
pendelen tussen Zoeterwoude,
Valkenburg en Katwijk met
een parttime chauffeur. Van
der Krogt mag dan onder de
titel Vivo Markt (Vrijwillige
In- en Verkoop Organisatie),
„maar dat „vrijwillig" staat
heel hoog in ons vaandel", al
dus Peter, wiens broer Wim de
oude vestiging aan de Hoge
Rijndijk gaat overnemen (vol
gende week gesloten) om er
een bistro in te gaan beginnen.
Zoeterwoude wordt mondain.
r
„Wekelijks verschijnt in de Leidse Courant de rubriek:
„Hond zoekt thuis". In deze rubriek wordt een hond beschre
ven die in bet asiel verblijft om daar een zekere dood
tegemoet te gaan, tenzij het dier een goed tehuis vindt. De
in de rubriek beschreven bonden zijn alle door hondebezit-
ters naar bet asiel gebracht. Om uiteenlopende redenen,
vaak begrijpelijke, maar soms ook volslagen onzinnige. De
in „Hond zoekt huis" beschreven dieren zijn alle goed
gezond, hebben een wormkuur ondergaan en zijn volledig
ingeënt Tegen betaling \an ca. 60 gulden ten bate van
zwerfdieren zijn ze af te halen. Adres: Nieuw Leids dierena
siel, Besjeslaan 6b, Leiden, tel. 131670. Geopend di. t/m vr.
10.00—12.00 en 14.00—17.00 uur. Zaterdags van 10.00—12.00
en 14.00—16.00 uur. Zondags en 's maandags gesloten.
Ter afwisseling van de „hon
dengalerij", deze week een
tweetal katten die het asiel zo
langzamerhand zat zijn. Overi
gens zeer begrijpelijk dat ze
ongeduldig worden, want het
tijdstip van aankomst in het
asiel ligt nu al weer bijna twee
maanden achter hen. De namen
van de twee doen onmiddellijk
een relatie vermoeden. Hetgeen
een juiste veronderstelling
blijkt, want Loeki en Poeki zijn
afkomstig uit hetzelfde nest.
Anderhalf jaar geleden mochten
de broertjes het levenslicht aan
schouwen, vermoedelijk samen
met nog een aantal zusjes en
broertjes, een gelukkige en
vooral speelse jeugd doorbren
gen. Opvallend was, dat Loeki
en Poeki onafscheidelijke kame
raden werden, en werkelijk al
les samen deden. De eigenaar
van het nest jonge poezen was
hiervan zo gecharmeerd, dat
toen de tijd rijp werd om voor
iedere jonge poes een goed thuis
te zoeken, hij het niet over zijn
hart kon verkrijgen Loeki en
Poeki van elkaar te scheiden. Er
werd dan ook net zo lang ge
zocht, tot er iemand gevonden
werd die twee katten tegelijk
wilde nemen. Zo iemand wérd
gevonden, en onder het motto
„Samen staan we sterk" togen
Loeki en Poeki welgemoed naar
hun nieuwe huis. Eén jaar en
vier maanden leefden Loeki en
Poeki in een uitermate goede
verstandhouding met hun baas
en de geschiedenis zou een hap
py end gehad hebben als hun
baas niet op de één of andere
geheimzinnige manier en om
duistere reden allergisch werd
voor katten.
Geen happy-end dus voor de
broertjes, want zoals eerder ver
meld, hebben ze het in het asiel
helemaal niet naar hun zin.
Voor een deel komt dat ook
omdat ze eigenlijk veel te groot
zijn voor de hokken waarin ze
moeten verblijven. Bovendien
komt daar nog eens bij dat ze
niet anders dan samen in één
hok willen.
Loeki en Poeki zoeken nu een
nieuwe baas bij wie ze hun da
gen in alle rust kunnen door
brengen. In alle rust. Ook dit
s*.
Loeki en Poeki, op drift door een allergische aandoening van de baas.
klinkt weer tegenstrijdig voor
twee jonge katers als Loeki en
Poeki. Waren ze in het verleden
bijna dag en nacht op vrijers
voeten, sinds gisteren is het
daarmee afgelopen. Ze werden
namelijk beide gecastreerd. En
dat zal niet alleen voor iedere
poes in een straal van vijftien
kilometer een hele rust zijn, eok
voor de nieuwe eigenaar wordt
de situatie plezierig. Loeki en
Poeki varen er wel bij want het
was heus niet zo leuk altijd
gehoor te moeten geven aan de
roep van je instinct. De beide
heren zullen in de toekomst dus
wat honkvaster worden, maar
daarom niet minder levendig en
speels.
Een punt dat nog genoemd moet
worden is het karakter van de
gebroeders. Poeki is de meest
aanspreekbare van de twee. En
daarom ook het meest nieuws
gierig. Verder is hij erg aanhalig
en speels. Loeki daarentegen is
wat behoudender van nature
zonder nu direct schuw te zijn.
Hij kijkt liever eerst de kat uit
de boom. En een aai op zijn tijd
vindt hij best fijn.
De gebroeders zijn heren van
stand, want ze gaan immer uit
stekend gekleed. Poeki is altijd
te herkennen aan zijn jas van
schitterend gitzwart kattebont WhlSKy
(minder maar niet), waar werke
lijk geen één wit haartje in te
bespeuren valt. Bij Loeki wel.
die elke rechtgeaarde poezen
liefhebber voor geen geld zou
willen missen.
Die heeft behalve zijn zwarte
bontjas ook nog een wit masker
tje opgezet, hetgeen hem tot een
hele persoonlijkheid maakt. Al
met al vormen de gebroeders
een combinatie van grote klasse
Whisky, de schapedoes/poedel
van vorige week moest wel erg
wennen bij zijn nieuwe baas.
Hij heeft het er een dag of drie
erg moeilijk mee gehad, maar
de laatste berichten waren zeer
positief. Dus ook Whisky zal het
wel redden.
BART SPIJKER
(De gastvri|heid. aan schrij
vers van deze rubriek ver
leend. behoeft niet te beteke
nen dat hun meningen altijd
overeenkomen 'met ons
standpunt weergegeven in de
commentaarrubriek.)
Culturele
perikelen
In maart 1966 bracht
de Commissie van
Advies in Culturele
Zaken, op grond van
jarenlange ervaringen
(1950-1966), aan het
gemeentebestuur
advies uit over de
wijze waarop een op
te richten Culturele
Raad haar inziens met
concrete
bevoegdheden zou
dienen te worden
toegerust
Naast een adviserende taak
zouden in het vlak van de
uitvoering een aantal zaken
(beheer-subsldles-organisa-
tie) onder haar
verantwoordelijkheid moeten
worden gebracht De
commissie stelde dat zijzelf
gedurende haar bestaan te
weinig betrokken was
geweest bij het
cultuurbeleid en daardoor
haar werk incidenteel, te
weinig-zeggend en te weinig
omvattend zodat zij de
noodzakelijkheid van haar
bestaan ernstig in twijfel
was gaan trekken.
De door de gemeenteraad
in 1967 als uitvloeisel van
dit advies opgerichte
Culturele Raad kreeg In een
daartoe vastgestelde
Verordening een in zeer
algemene bewoordingen
geformuleerd takenpakket
Verzuimd werd de daartoe
inherente bevoegdheden
vast te stellen. Met als
gevolg dat de nieuwe Raad
gedoemd was te struikelen
over dezelfde vrijblijvende
activiteiten als voorheen de
Commissie van Advies. De
bevoegdheden ta.v.
bestaande organisaties
werden niet afgebakend
zodat het relatiepatroon
eveneens van vrijblijvende
aard bleef.
Bovengenoemde situatie
werd door de Culturele
Raad, ondanks veelvuldige
demoralisering bij leden van
het bestuur en secties niet
zonder meer aanvaard. In
de loop der jaren werd een
aantal initiatieven genomen
welke tot verbetering van
de bestaande toestand
moesten leiden.
Niet ontkomen kan worden
aan de indruk dat vele van
deze initiatieven door het
gemeentebestuur voor
kennisgeving werden
aangenomen. De hoopvolle
verwachtingen die werden
gewekt, bij de komst van dit
college in 1974, ta.v.
noodzakelijke
beleidsombuigingen zijn niet
in vervulling gegaan.
Verbetering van de
samenwerking tussen
Stadhuis en Culturele Raad
- bleef achterwege.
Op den duur moest deze
gang van zaken, niet alleen
bij de bestuursleden maar
ook bij allen betrokken bij
het werk van deze raad,
leiden tot volkomen te
begrijpen frustraties.
Onder deze omstandigheden
is het besluit van het
college van B W om het
beheer van de
begrotingspost „stimulering
plaatselijk amateurisme"
terug te geven aan de
Leidse Volksuniversiteit K i
O een onverteerbare zaak
geworden.
In het bijzonder als daarbij
zonder overleg wordt
teruggekomen op een
eerder genomen besluit
waarbij een reeds lang
gekoesterde wens van de
Culturele Raad in vervulling
ging. Dat deze
teleurstellende gang van
zaken de leden van het
bestuur van de Culturele
Raad deden besluiten met
onmiddellijke ingang ontslag
te nemen en de hen
gedelegeerde
bevoegdheden aan de
gemeenteraad terug te
geven is onder de
geschetste omstandigheden
zeker te rechtvaardigen.
Blijft de vraag of dit
verstandig Is nu binnen
afzienbare tijd de Inspraak
rondom de behandeling van
de nota organisatie
culturele sector haar
beslissende llle fase ingaat
Of Is het gebrek aan
vertrouwen, in de door dit
college van b w geboden
Inspraakmogelijkheden, zo
groot, dat dit risico niet In
beschouwing werd
genomen.
B. de Geus
Lid C.D.A.-fractle
Leidse gemeenteraad.
