Die agent
reemd te
stond
gillen'
Pistolen
beloont Leidse
dierenliefde met
gouden tijdwijzer
ALLE
GELDZAKEN
„BEESTENSPUL" DIT WEEKEINDE IN
GROENOORDHALLEN
Jubilerende kleermaker
koninklijk onderscheiden
LEIDSE SPAARBANK
HBG-pavil-
joen bij
jubileum
LEIDSE COURANT
DINSDAG 20 SEPTEMBER 1977
)p mijn omwegen door stad en land kom
i graag mensen tegen. Elke morgen tussen
en en elf uur kunt u mij telefonisch vertel
en wie u graag in deze rubriek zou willen
egenkomen. Het nummer van mijn geduldi
ge telefoon is 071-122244; u kunt dan naar
oestel 18 vragen.
Wijk weet je meteen al zo'n beetje wat je
achten staat, als je ergens midden in de
Breestraat in Amsterdam (Concertgebouw-
t, en dat was een aantal jaren geleden voor
igemiddelde Nederlander bijkans onhaal-
om daar te wonen) een portiek bent
klommen. Voordat je aanbelt, bekruipt je
;t gevoel dat je misschien beter rechtsom-
t kunt maken. Het stenen trapgat wordt
septird door annonces: „Dit huis is elektronisch
aqufcljgd" en een bordje „Wacht u voor de
hij is zeer agressief'. Als je je de moeite
'erkt nemen, ontwaar je boven je hoofd het
Autyerpige oog van een televisiecamera. Hij
u in de gaten. Paul Wilking, enkele jaren
osarten nog ons aller fantasie prikkelend als
de hlen Paultje. De wapenexpert en handelaar
doet zelf aan de top van die
en. fense Amsterdamse trap - steilere trappen
lan eenvoudig niet - de deur via een zoe-
open. Je gaat naar boven, want Wilking
dierenvriend en dan hoop je maar het
.agressieve hond" wacht ons op met een
onvriendelijk schel gekef. Het is Sacha, 14
oud, een lief keffertje, een aktief en waaks
e dat volgens de baas nog steeds met
re honden knokt. Als het diertje kon pra-
sprak het in elk geval ook Arabisch,
is in vloekwoorden, want Wilking redde
lier eens toen het in een kashba in Marok-
ïstenigd dreigde te worden: „Die Arabieren
«f»!
ogen." De echte agressieve hond waar-
°PJ Pistolen Paul (het suffix „tje" slaat op
want Wilking is even massief als het goud
•""mee hij zich langs allerlei wegen in zijn
b<rhoud voorziet) beschikt is een venijnige
weiier die tijdens de weekeinden dienst
buy en voor het overige uithuizig is.
epos
ideli, wiUting, die onderwijl 53 levensjaren ach-
■regije buik heeft, komt zondag 25 september
Leidse Groenoordhallen waar dan tien-
Jenden bezoekers en zeker 6000 beesten te
^onderen zullen zijn (ook de zaterdag tevo-
op het „Beestenspul", ook wel genoemd
ipa's grootste dierenshow. Wilking komt
blakend van dierenliefde en publiciteits-
ng, een gouden horloge uitreiken aan een
van de Leidse Vogelwacht, een meneer die
ds zijn leven veil heeft voor onze gevederde
nden in nood of tegenspoed. Voor zulke
*t mensen gaat Pistolen Paultje door het
r. Wie dieren als onmensen behandelt mag
zijn schulp kruipen, want Paul weet zo
^^nd te vinden en dan is die nog niet jarig.
laat Wilking, volgens zijn zeggen, zich
woroen als een wreker, belust op een strafexpe-
iidhe. als een volvette Klu Klux Klanner, een
oveUltueuze Bokkenrijder die als een pelotons-
n einiandant een geladen en betaalde knok-
g aanvoert. Een bloeddorstige imitatie van
Simon Wiesenthal die laaghartige boeren
nak&uitenlui en ook stedelingen weet op te
zijen en hun het verdiende loon geeft als zij
iheiötachtig met dieren zijn omgesprongen.
rsw<
Ka
1 Wilking, eens aangeduid als de Al Capone
de Amsterdamse onderwereld (nog maar
jaar of tien geleden zei hij, dat die onder-
I?ld niet bestond, „maar nu kun je in de
renstad zonder mitrailleur onder je arm niet
meer lopen"), is best een gezellige kerel.
.iefst zouden we „oom" tegen hem zeggen,
uder
Pistolen Paul met „Keffertje" Sacha
Een wat excentrieke oom overigens, die ons
ontvangt in pyjama, het kleurige jasje etalerend
geopend rond de bruine krulletjesharige buik
die hem het aanschijn verleent van een Chinese
wijsgeer uit de tijd van een zeer oude dynastie.
„Jij natuurlijk whisky", alsof hij ons al jaren
kent, terwijl Paul zelf zich een roemer Noors
bergwater inschenkt; kraanwater komt zijn
keelgat niet meer in. Een beste whisky uit een
fles die 60 gulden gekost moet hebben.
Wilking woont in het huis, dat een jaar lang
(na 1914) aan Neerlands beroemdste meester
spionne (of alleen maar verkeerd terecht geko
men voluptueuze danseres) Mata Hari onder
dak heeft verleend. Haar portret hangt bij Paul
aan de muur, geschilderd door Mata Hari's
vriend Piet v.d. Hen en door Wilking op een
veiling bij Sotheby's in Londen met veel moeite
in de wacht gesleept. Schilderijen alom, in de
zwaar gemeubileerde woonkamer: een Breitner,
een doek van Mesdags dochter, een Maris. Bij
de openslaande deuren naar het balkon dragen
twee Venetiaanse Moren - waar Moren al niet
terecht konden komen - kroonluchters op de
tulband. Pistolen en pistolets in glanzende kist
jes (een koppel La Page-pistolen, duelleerwa-
pens van maarschalk Ney in een cassette),
tapijten, leer om in uit te rusten, ingelegde en
gepolitoerde kastjes. En Paul daartussen aan
en afdragend met Noors bergwater.
Een verdieping hoger heeft deze geslepen, ge
cultiveerde „Bromsnor" een rommelzolder met
spullen waarvan de waarde hoog oploopt tot
tegen het twijfelachtige aan: handels waar.
Maar er is ook een portrettengalerij met foto's,
waarop Paul staat afgebeeld met allerhande
artiesten die in zijn gezelschap wensten te
verkeren; ook een plaat met Paul in het bad
(„net uit de lik") en een foto, gemaakt „op last
van burgemeester Samkalden," die wordt eens
in brons gegoten, „dan gaat m'n portret waar
schijnlijk een paar honderd jaar mee," ver
wacht Wilking met enige nonchalante trots. In
een aquarium zwommen enige tijd geleden nog
13 verscheurende piranha's, maar die zijn alle
maal doodgegaan, „waarschijnlijk aan één of
ander virus", dacht Wilking, die van die roofvis
sen houdt; het liefst had hij een haai in z'n
bak rondzwemmen. Op een bureau staat een
beeldje van Theresia van Lisieux, een „geluks-
beeldje". Wilking vindt het wat vervelend, dat
we het zien staan; Het zou zijn harde image
kunnen doen verzachten, „want ik ben atheïst".
En dat na een nogal rooms verleden.
Weer terug beneden in de salon, ontwikkelt
Paul zich als de dierenvriend, terwijl whisky
en kaas hun weg vinden, koud nagestaard door
het bergwater, want Wilking drinkt (alcoholica)
niet en rookt evenmin. „Vorige week nog heb
ik een gouden horloge gegeven aan een man,
die in Amsterdam twee kinderen en een hond
uit een brandende auto heeft gered. Ze waren
er net uit, toen de auto ontplofte. De man zat
vol brandwonden. Kijk, dat is nou nog 'ns een
vent. Die mensen krijgen van mij een belo
ning." Pistolen Paultje weet zijn tijd te verdelen
tussen dierepredders, antieke pistolen, afluiste
rapparatuur en „zaakjes" van de markt. „Die
renmishandeling in Delft laatst, jachthondjes
die 30 kilometer achter een fiets aan moesten
rennen. Hemeltergend. Zo'n kerel dié dat doet
zou ik het liefst in elkaar tremmen. Ik ken z'n
adres niet, anders laat ik hem een paar centi
meter langer of korter maken, naargelang hij
wil."
„Je leest niet anders: paarden verminken met
een ijzeren staaf, hondjes levens begraven, bij
een vakantie langs de weg gooien, koeien die
's winters in de wei staan te blauwbekken van
de kou, terwijl de boeren met hun kont bij de
warme kachel zitten. Vaak loof ik een beloning
uit, 500 of 1000 gulden, om de daders te vinden,
maar het haalt weinig uit. Er is tegenwoordig
geen mentaliteit meer. Dierenliefde? Ach, die
ren kunnen niks zeggen. Er is veel dierenleed
verdomme. De wetten zijn hier nog niet streng
genoeg. De mensen zijn gewoon mesjokke, het
gros bestaat uit tuig. Dierenbeulen ram ik het
liefst meteen in mekaar en daar heb ik ook
m'n mensen voor, bepaald geen lieve jonge
tjes."
Pistolen Paultje, die nu eigenlijk het liefst naar
de Fabeltjeskrant zou willen kijken, lijkt een
vreedzaam buikig afgodsbeeld: „Al die dingen
van het leven: je mag er even mee spelen, en
dan ga jeZö heb je een Mercedes, dan weer
een ouwe fiets. Ik heb nou een Rolls Royce,
maar ik rij er nooit mee." Er wordt aan de
deur gebeld en tegelijk gaat de telefoon. „Ka
nonnen!", explodeert Wilking, die even tevoren
nog heeft uitgelegd hoe de kanonniers van
Napoleon bij Waterloo onder de geallieerde
cavalerie werden neergemaaid. En hij weet niet
wat hij het eerst moet doen: open doen of de
telefoon aannemen. Hij kiest voor het laatste
en hét is meteen een „bont"-transactie.
Wat hij nou werkelijk allemaal denkt, weet je
niet. Op de beeldbuis wordt inmiddels Barab-
bas door de Joden verkozen boven Christus.
„Geloof jij nou in dat kruis?" vraagt hij, niet
helemaal zeker als ijzervreter. „Elke dag is er
één" meent Wilking, terwijl zijn camera-oog het
trapgat in de smiezen houdt. Want je kimt
vandaag de dag niemand meer vertrouwen. Hij
komt wel naar Leiden om dierenvrienden te
belonen met goud en een tijdwijzer.
Loco-burgemeester Van Aken en jubilaris Pennenburg
LEIDEN De heer C. Pennenburg (61 jaar) vierde gistermiddag
zijn 40-jarig jubileum bij Peek en Cloppenburg in de Breestraat.
De jubilaris kreeg door loco-burgemeester M. van Aken de zilveren
ere-medaille verbonden aan de Orde van Oranje Nassau bij
koninklijk besluit opgespeld. Loco-burgemeester Van Aken vond
het een eer als wethouder van economische zaken het woord te
mogen richten tot een „vakman", zoals er tegenwoordig nog maar
moeilijk een te vinden is. „Uw precisie en arbeidslust zijn iets
wat wij in deze maatschappij node kunnen missen", aldus de heer
Van Aken.
De heer J. Brummer, die direc
teur van P en C., verhaalde in
het kort de levensgeschiedenis
van de „vakman-oude-stijl". Op
zijn 21ste is de jubilaris in de
confectie-branche terecht geko
men als leerling-perser. Aanvan
kelijk zette de jonge Pennen
burg de tien kilo zware door gas
verhitte persijzers op de kreuk
els van de mode uit de 30-ger
jaren. Later bekwaamde de
heer Pennenburg zich als „etala
geperser", wat het visitekaartje
van de firma was. „Precisie
werk, dat er „gelikt" uit moest
zien. Het was destijds niet uitge
sloten, dat er zestig tot zeventig
uur per week gewerkt moest
worden om een bepaalde collec
tie nog op tijd in de etalage te
krijgen. Als jongeren dit nu
moesten doen, dan geloof ik dat
ze het bijltje er snel bij neer
zouden gooien. Het was niet al
leen erg secuur, maar ook een
erg zwaar werk", memoreerde
directeur Brummer.
Thans werkt de jubilaris in het
reparatie-atelier van P. en C.
Door zijn collega's hier wordt
hij als „een hardwerkende en
luidzingende kleermaker" om
schreven. Namens de raad van
bestuur van P. en C. overhan
digde de heer Brummer „de ja
rige" en zijn „vrouw" een mooi
feestpakket, waarin een vlieg
reis werd aangeboden naar een
door henzelf te bepalen land.
Oud-collega's van de heer Pen
nenburg toonden hun vriend
schap door een enveloppe met
inhoud te schenken. Zijn huidi
ge medewerkers gaven door
middel van leuke speeches en
vele cadeaux blijk, dat zij de
heer Pennenburg nog lang in
hun midden wensen te behou
den.
ADVERTENTIE
maa—
i het
ZïRDACHTE HONDENBEZITSTER VOOR
'^NTONRECHTER:
Puur gemakkelijk, al uw geldzaken
in één hand. Sparen,
lenen, beleggen en
'Verzekeren. Voor alles
kunt u terecht bij de
Spaarbank op maar liefst
80 kantoren.waar men u
met goede raad en
snelle service steeds
van dienst is.
ng
udei
ittel:
leent
sjaar
dri
het
'PüeiN - Het is oppassen geblazen met een bond in Voorscho-
lie mening was tenminste een hondebezitster toegedaan
in op de zitting van het Leidse kantongerecht, die wat
;heid had gefcad met een verbalisant toen ze haar hond niet
lal volgens dt regels had uitgelaten.
im agent stonó helemaal
'd naast me te gillen", was
jmmentaar van de vrouw
ijer verbaliserende handelwij-
de agent. De verbalisant
itegen nad, of hij daar nu
ilde of niet daargelaten,
er in zijn rapport vermeld
ring;] bad gesignaleerd dat een
f haar hond niet »an de
Sehad op een plek in
fchoten waar volgens de
ulks niet is toegelaten en
bovendien had gecoasta-
dat de hond de belasting-
ng niet bij zich droeg, net-
erop zou kunnen duicen
lier sprake was van e*n
van ontduiking van oe
fingplicht. Bedoelde vrouw
tij vervolgens vierhoog in
lat aangetroffen, alwaar hij
op haar burgerlijke plich-
fees. Tot zijn ontsteltenis
ïedoelde vrouw geweigerd
haam te noemen.
^lde verdachte had echter
wel een verklaring voor even
tueel halsstarrig gedrag inder
tijd. „Die man houdt altijd maar
vrouwen met honden aan; hij is
gevaarlijk, het lijkt wel een aan
rander want hij pakt je altijd
beet. Hij is bovendien berucht'
bij honden en daaarbij nog in
consequent. Als je je hond z'n
behoefte in de goot laat doen
komt hij aanrennen en zegt dat
je het op het gras moet doen,
en als je je hond op het gras
laat moet het weer in de goot",
aldus de getergde verdachte die
meende dat de hondenmepper-
achtige agent daarenboven zelfs Oranjerood
bij zijn collega's niet geliefd was
vanwege dit hondsachtige ge- Dé rest van zitting van het kan-
ders willen betalen en dat had
ze nu ook nog gedaan ook.
Rechter Van Dijke en de offi
cier van justitie, mevrouw mr.
Klopper hadden al het begrip
van de wereld en rechter Van
Dijke zag het inconsequente,
misschien soms wat aanrande-
rig overkomende gedrag van de
agent ook niet al te somber in;
„U moet dat in de situatie zien
mevrouw. De ene keer kan er
niets op het gras worden toege
laten vanwege spelende kinde
ren en de andere keer niet in
de goot om wat voor reden dan
ook", verklaarde rechter Van
Dijke de wat verwarrende re
gels inzake het lozen van honde-
poep. Vrijspraak luidde het von-
drag.
Voor het ontbreken van de hon
depenning had de vrouw een
eenvoudige verklaring. De hond
was eerst van haar zuster ge
weest, ze was inmiddels aan het
verhuizen geslagen en toen had
2e de belasting weer ergens an-
tongerecht werd ontsierd door
lieden die geheel „buiten eigen
schuld" door het rode licht wa
ren gereden en bovendien was
het nog oranje geweest ook.
„Maar ik rij toch niet door
rood", verklaarde een roodrij-
der tegen de aanwezige verbali
sant op een toon alsof de agent
dat toch wel had moeten weten.
Een andere verbalisant verweet
een verdachte.dat hij „te laat
door oranje" was gereden het
geen net zo onzinnig is als te
vroeg door rood rijden of stop
pen voor groen licht.
En dan was er nog die man die
op het Kort Rapenburg een
voetganger had geschept bij een
voetgangersoversteekplaats. On
danks de twee getuigen (waar
van één de geschepte was) werd
hij vrijgesproken omdat ze alle
bei wel hadden gezien dat het
voetgangerslicht op groen stond
maar niet dat het verkeerslicht
op rood stond. Daar kwam nog
bij dat de niet geschepte ver
klaarde dat het licht toen ze net
op het zebrapad stonden rood
werd, terwijl de geschepte daar
bij het rondvliegen niet zo op
had gelet. „Vrijspraak wegens
gebrek aan bewijs", meenden
officier en rechter; „het is ech
ter bepaald niet de bedoeling
om zelfs als iemand bij rood
voetgangerslicht op het zebra
pad staat U dat als een vrijbrief
ziet om hem uit uw koers te
scheppen", was de slotkritiek
van rechter Van Dijke op de
scheppende arbeid van de auto
mobilist.
LEIDEN De Hollandsche Be
ton Groep N.V. viert donderdag
22 september het 75-jarig be
staan. Ter gelegenheid daarvan
is een paviljoen, waarin de acti
viteiten van de HBG worden
tentoongesteld, ingericht aan
de 5 Meilaan. De expositie
wordt om vier uur geopend
door loco-burgemeester M. van
Aken.
Behalve een presentatie van de
activiteiten van de HBG zijn in
de tentoonstelling de visie van
vijf kunstenaars op begrippe-
n als bouw, organisatie, staal,
bagger en weg uitgedrukt In
een diashow wordt bovendien
het gehele HBG-gebeuren in
beeld gebracht.
De mobiele expositieruimte
heeft de afgelopen maanden
Groningen, Zwolle. Arnhem,
Eindhoven, Utrecht Breda,
Goes en Rotterdam aangedaan.
Na Leiden gaat het paviljoen
nog naar Den Haag en Amster
dam. Na de opening door de
héér Van Aken zijn er een be
zichtiging van het paviljoen, een
presentatie van de werkgemeen
schappen en een diashow.
