„Komaan, ga uit
op schoonheid!"
NEE, NEE, NEE,
NAMEN NOEMEN
WE NIET
CcidjcSoiMtmt
Op het dagelijks programma staat ook een bezoek aan de sauna. De gasten van Renheide worden daartoe geparkeerd Vroeg of laat beland je op de tafel bij blonde Marianne,
in een plastic tunnel, waarin ze langzaam geroosterd worden. die je welvaartstors als een te overvloedig gerezen meelbal
kneedt.
den. Een man is daarbij ook geestelijk niet zo
gecompliceerd als een vrouw. Vrouwen bekriti
seren elkaar graag, maar een man heeft daar
geen tijd voor en ondergaat elke behandeling
als een onverwachte weldaad. Mannen begin
nen lacherig aan de kuur en bij de eerste
massage knipperen ze in paniek met hun ogen.
Maar na een dag zijn ze niet meer uit die stoel
weg te branden".
Correctie
Leny van Grinsven is ondertussen alweer een
stap verder gegaan en heeft aan haar zegekar
nu ook de vrouwelijke chirurg dr. Christine
Decker gebonden. Deze 43-jarige blonde arts uit
Duitsland heeft zich gespecialiseerd in de plas
tische chirurgie, die ze aanvankelijk alleen
toepaste op slachtoffers van verkeersongeluk
ken. Naderhand is ze ook begonnen aan het
verantwoord corrigeren van storende lichaams
gebreken. „De kosmetische chirurgie", geeft ze
toe, „wordt door velen nog steeds beschouwd
als een overbodige luxe. Een mens moet door
het leven met het lijf, dat hij heeft gekregen",
heet het dan. Dat wordt dan wel gezegd, door
mensen, die bij de uitdeling toevallig vooraan
hebben gestaan. Ik vind dat een hardvochtige
redenatie. Ik weet namelijk uit ervaring, hoe
mensen kunnen lijden onder een lichaamsge
brek. Die zichzelf haten, omdat ze te grote oren.
hebben, een knaap van een neus of te grote
borsten. Ik heb vrouwen behandeld, die al
dertig jaar met een uitgezakt lichaam rondlie
pen en zich nooit meer in een zwempak durf
den te vertonen. Na een kleine ingreep in ons
ziekenhuis waren ze onherkenbaar veranderd.
Na de operatie begonnen ze pas echt te leven".
Waardigheid
De samenwerking met Christine Decker (haar
man, een architect, haalt de patiënten elke
week op in Leende en brengt ze naar het
ziekenhuis net over de grens bij Benlo) vindt
Leny van Grinsven meer dan voortreffelijk. „In
Nederland is er geen kijk op, dat je een
plastisch chirurg bereid vindt om samen te
werken met een team van schoonheidsspecialis
ten. Dat is beneden hun waardigheid. Daarbij
durven ze prijzen te vragen, die de pan uitvlie
gen. Dokter Decker daarentegen beschouwt ons
werk als een nuttige vóór- en nazorg rondom
de operatie. De vrouwen die ze op haar weke
lijks spreekuur in Leende selecteert voor een
behandeling, worden bij ons voorbereid op de
operatie. Ze krijgen een volledige behandeling
en gaan in optimale conditie naar Duitsland.
En na de operatie komen ze bij ons terug om
in alle rust weer op adem te komen. In de
praktijk'werkt het geweldig".
Namen noemen
„Geweldig" is ook het woord, dat de juwelier
telkens gebruikt om zijn waardering voor zijn
verzorging op Renheide tot uitdrukking te bren
gen. „Voor mij was het begrip „massage" tot
nu toe ook zwaar beladen met allerlei taboes.
Het rook naar sex, vissen in troebel water. Een
normaal mens begon daar niet aan. Ik wil nu
best zeggen, dat ik op Renheide voorgoed gene
zen ben van dit waardenkbeeld".
Is hij dan nu ook bereid om zijn naam te
noemen. De mensen hebben er immers recht
op om te weten, wie die vurige propagandist
van Renheide is.
Hij kijkt me dodelijk verschrikt aaa Roept:
„Nou nee, eigenlijk liever niet. Ik moet aan
mijn zaak denken. Je weet nooit, hoe de klan
ten reageren, als ze horen, dat de meneer van
hun gouden ringetje en het 12-delig eetbestek
zich laat masseren".
Dus zover is de emancipatie van de man nog
niet gevorderd. Voorlopig zal hij zijn geloof in
eigen schoonheid moeten belijden in de schuil
kerk in de Brabantse bossen.
Nee, nee, nee, nee, we noemen geen namen.
•Namen noemen we niet.
LEO THURING
Ziet u het vóór u: een man in een kuur-chalet?
Na het ontbijt met een hardgekookt eitje een
kwartiertje dampen in een plastic sauna-tun
nel, daarna op de tafel bij blonde Marianne,
die je welvaartstors als een te overvloedig
gerezen meelbal kneedt en doffe roffels op je
ruggegraat tam-tamt. Vadertje leggen, nie
mand zeggen. Vetkusssens opschudden, kuiten
prikken. Vervolgens een half uurtje verplicht
onder de wol en aldus verkwikt, doorstomen
naar Dorine voor de gezichtsmassage en het
voedende masker. Je ligt stevig verpakt in een
deken lui onderuit in een tandartsstoel en ziet
door je oogharen een blinkende staaf zoemend
dichterbij komen. Dus toch plomberen,"toch
een gaatje boren in je rotte verstandskies. „Hé,
hé, juffrouw, wat doet u nu?" „Even de mee-
eters weghalen", zegt Dorine opgewekt, „daar
hebben we tegenwoordig een soort miniatuur
stofzuigertje voor. Erg handig moet ik zeggen.
En de hardnekkige exemplaren druk ik er
straks met de hand uit. Mag ik even uw
linkerhand voor de manicure".
Ze pakt je uitgestoken vingers en begint aan
een knipcursus, die ongetwijfeld de goedkeu
ring van Ida de Leeuw van Rees zou kunnen
wegdragen. Vakwerk.
Ondertussen is het kuur-opperhoofd Leny van
Grinsven langszij gekomen met een glas rode
wijn. „Wilt u alvast een nipje nemen, meneer
Thuring. Een kleine hartversterking vóór de
lunch gaat er wel in, zou ik zo denken".
Je voelt je een oude knakker in Peyton-Place,
die vanuit zijn rolstoel de wereld regeert. Na
enkele minuten hevel je het glas over naar je
linkerhand, want de rechter wordt nu krachtig
bewerkt met huidversterkende crème. Doezelig
onder je masker heb je het gevoel, dat je
opnieuw geboren wordt.
„Het is de eerste keer, dat ik zoiets meemaak",
zegt een juwelier uit het Westland later aan
tafel, „ik moet bekennen: die gezichtsmassage
is een ontroerende belevenis. Ja, ja, ik weet het.
Het klinkt allemachtig verwijfd uit de mond
van een man, maar ik meen het toch. Als ze
met je bezig zijn heb ik het gevoel, of ik in
een sprookjesbos loop. Ik heb altijd aangeno
men, dat zulke verwennerijen alleen voor vrou
wen waren weggelegd. Maar waarom eigenlijk?
Ik verheug me nu al op de dag van morgen".
Thuisfront
Zeg nu zelf: als je met zo'n verslag op het
thuisfront aankomt krijg je onmiddellijk de
wind van voren. Daar kun je vergif op inne
men. „Joh", roepen de vrienden en magen dan
verbijsterd, „dat kun je helemaal niet maken.
Zolang de emancipatie van de man
nog niet overtuigend uit de verf komt
fungeert Renheide in de bossen bij Leen
de als een schuilkerk, waar hij zijn geloof
in eigen schoonheid mag belijden.
Joh, dat is belachelijk. Ben jij nou een vent.
We dachten al zijn leven, dat je een echte vent
was. En nou komt meneer opeens opdragen
met een eng verhaal over gezichtsmassage en
manicure. En ook nog in je nakende niks op
een tafel liggen en je laten... Ja, wat laten
eigenlijk? Waar ben je in vredesnaam mee
bezig ouwe jongen. Wat is dat voor je in
vredesnaam mee bezig ouwe jongen. Wat is dat
voor een misselijke afwijking, waar je opeens
aan toegeeft? Straks ga je ook nog vertellen,
dat je een panty P draagt. Meneer Thuring in
de bocht".
En omdat je tevoren weet, dat een dergelijke
veroordeling onherroepelijk boven je gemas
seerde hoofd hangt, zwijg je als het graf over
je bezoek aan kuur-ch&let Renheide in de den
nenbossen bij Leende. Je bent er trouwens zelf
ook met een wagonlading scepsis heengegaan.
„Kan niks zijn", dacht je onderweg, „in elk
geval is het niks voor mij".
Bij Breda dacht je er zelfs serieus over om
rechtsomkeert te maken en van de dwalingen,
des lichaams terug te rijden naar moeders
veilige pappot. Gewoon een nat washandje over
je gezicht is immers goed genoeg voor je. En
zaterdags in bad en schoon ondergoed aantrek
ken, dat was toch al jaren voldoende om je
herboren te voelen. Gezonde geest in een tobbe-
rig lichaam. Daar ging het immers in het leven
om.
In de watten
In een wegrestaurant lees je nog maar eens,
wat de brochure van Renheide in het vooruit
zicht stelt. „Als bezoeker van het Kuur-chSlet
ondervindt u een week lang de vriendelijkheid
en gastvrijheid van een team deskundige
schoonheidsspecialisten. De schoonheidsbehan-
•delingen in Renheide behoren tot de allerbeste
en meest volledige, die een mens zich maar kan
wensen. Renheide geeft het gevoel van persoon
lijkheid, in de watten gelegd worden, aandacht
en attentie krijgen, genieten van privacy en
gezelligheid. U voelt zich dan ook al snel een
geheel ander mens. Komaan, ga uit op schoon
heid".
Ja ja, dat is allemachtig mooi gezegd, maar
papier is geduldiger en begrijpender dan je
buren. Ga uit op schoonheid, klinkt geweldig,
maar als je dat doet, wie garandeert dat je niet
gelijk af gaat als een gieter? Je kunt nu al de
gezichten uittekenen van de collega's. „Wat
vertelt meneer nou allemaal? Gezichtsmassage,
manicure. Meneer laat zich pedicuren en zijn
haar wassen. Toe maar. Is meneer soms toeval
lig een feministe met een weeffoutje?"
De eerste avond praat je er met de directeur
van een grote scheepvaartonderneming, die in
middels voor de vierde keer op Renheide is
ondergedoken. Hij is vanmiddag door zijn par
ticuliere chauffeur gebracht en kreeg een uur
na aankomst al een dringend telefoontje van
de zaak. Één van zijn schepen was lek gestoten
en de lading giftige chemicaliën stroomde de
rivier in. „Ik heb gezegd: Zoek het zelf maar
uit. Ik ben de komende vijf dagen niet te
consulteren voor dat soort zaken". Kom nou,
ik werk het hele jaar, vergader me suf, reis
van hot naar haar. Handen schudden, slimme
opzetjes bedenken, de hele ratteplan. Man in
bonus, noemen ze zo iemand. Captain of indus
try. Maar dat je uiteindelijk op je tandvlees
loopt en als een slaapwandelaar van je ene
afspraak naar de andere sjokt valt geen mens
op. Dat hoort er immers bij. Een man moet
sterk zijn, een man moet op zijn tanden bijten.
Vaders janken niet. Vaders klagen niet. Pa mag
opgewekt op zijn hart-infarct aansturen en
ondertussen braaf de premie voor zijn eigen
dooien-fonds betalen".
Metamorfose
Bij het open haardvuur in de salon van Renhei
de vertelt hij het verhaal van zijn metamorfose.
„Vier jaar geleden kreeg ik door een stom
toeval het adres van dit kuur-chèlet. Ik was
toen weer eens aan het einde van mijn latijn.
Zag overal tegenop, stelde de kleinste beslissin
gen uit. „Waarom ga je niet naar Renheide",
stelde iemand voor, „wat jij nodig hebt is rust
en verzorging". Ik zeg: „Een kuur-chSlet, man,
is alleen voor vrouwen. Daar ga ik als vent
niet tussen zitten. Je ziet me toch hoop ik niet
de hele dag praten over nachtcrèmes en jeugd
puistjes. Zo mevrouw Tuitebol, heeft u zo'n
baat bij het ultra-violette lavendel-masker. Kom
nou toch. Ik kan mijn tijd wel beter gebruiken.
Als ik aan een opknapbeurt toe ben„ ga ik wel
naar de Canarische eilanden.
Maar vreemd. Toen ik er aan toe was had ik
geen fut meer om in het vliegtuig naar de
Canarische eilanden te stappen. Ik wilde hele
maal niks meer en in die toestand heb ik me
over laten halen om naar Renheide te gaan.
Ik zou dan gelijk kijken, of het misschien wat
was voor mijn mensen op de zaak.
Achteraf kan ik alleen maar zeggen, dat het
me duizend procent is meegevallen. Ik heb me
nou voor de vierde keer teruggetrokken in een
cocon en laat alles over me komen. Ik hoef
eindelijk eens niet na te denken. Er wordt voor
me gedacht en ik hoef alleen mijn hand uit
te steken en te gaan liggen. Dat is voor mij
de volmaakte manier van rieleksen. Ik zet mijn
problemen bij de voordeur in de paraplubak
en stap hier blanco naar binnen als een pasge
boren kind".
Rollenspel
„Nu moet ik er wel bij vertellen, dat je je hier
alleen maar op je gemak kunt voelen, als je
bereid bent je rol in het kuurspel mee te spelen.
Een man, die op zijn strepen staat of nadrukke
lijk laat merken, dat hij zich de koning van
de schepping voelt, houdt het hier geen dag
uit. Pas, als je alles, wat met je gebeurt als
normaal beschouwt, op het moment, dat je
denkt: „Laat ze maar foezelen, het is puik voor
mijn donder", krijg je lucht om adem te heilen".
„En daar gaat het ons nu precies om", zegt
Leny van Grinsven, die ruim vijf jaar geleden
haar schoonheidspaleis in Leende heeft geo
pend. Daarvoor had ze zeven jaar in haar huis
in Aalst de oneffenheden van de plaatselijke
burgerij glad gestreken. „Leuk werk", meent
ze zich te herinneren, „maar op den duur vond
ik dat werk toch te beperkt Ik wilde meer,
Leny van Grinsven: „Ik vind het een
formidabel winstpunt, dat Renheide open
staat voor mannen en vrouwen, want in
de praktijk blijkt, dat ze elkaar volkomen
in evenwicht houden".
een business, die completer was. Dat krijg je,
als je onder het sterrenbeeld van de Stier
geboren bent".
Met haar man Ben, die toen nog als sociaal-pe
dagoog werkzaam was, begon ze op 15 mei 1971
op Renheide aan haar privé-correctie van de
schepping. Op dat moment waren er in Neder
land nog vijf soortgelijke „beauty-farms", die
het Nederlandse volk de verleidelijke spiegel
voorhielden. Nu, vijf jaar later, is Renheide met
de onlangs weer heropende Wispelberg de enige
plaats in de lage landen, waar men zijn lichaam
op herhalingsoefeningen kan sturen.
Averechts
„Ook ik ontving aanvankelijk alleen vrouwen",
bekent ze, „ik was doodsbang, dat er averechts
gereageerd zou worden op de mededeling, dat
mannen ook welkom waren. Eeii logische reac
tie van iemand met een strenge, katholieke
opvoeding, waarin van alles niet mocht, piet
kon, niet hoorde en geen pas gaf.
Totdat ik op een dag gebeld werd door een
vrouw, die vroeg, of haar man een weekje
mocht komen. „Helaas", zei ik, „daar beginnen
we op Renheide niet aan. Deze zaak is exclusief
voor vrouwen".
„Wat is dat voor discriminerende flauwekul",
riep die vrouw, „mijn man is afgedraaid en hij
is er stukken beroerder aan toe dan ik. Heeft
hij,, dan geen recht op een fijne behandeling.
Als we nou ernst maken met de emancipatie,
mag u wel eens beginnen met de gelijkschake
ling van man en vrouw".
„Sorry", zei ik, „ik- onderschrijf uw argumen
ten, maar de sfeer, waarin over kuur-chólets
gedacht en gesproken wordt is nu eenmaal zo,
dat ik er ook nog niet eens een vermeend
schandaal bij kan hebben. Ik raad u aan om
uw man naar een kuuroord in Duitsland te
sturen. Daar is het namelijk wel een geaccep
teerde zaak".
Twee dagen later belde ze weer. Haar man was
naar Duitsland gegaan en stond na precies 24
uur weer op de stoep. Hij kon niet tegen die
Germaanse betutteling. Of ik me misschien
ondertussen bedacht had. „Nee", zei ik.
En dat heb ik volgehouden, totdat één van de
vaste bezoeksters me vroeg, of ze haar man
mee mocht nemen. Ik heb toen „Ja" gezegd,
omdat ik het als een uitdaging beschouwde.
En het lukte ook nog. De vrouwen op Renheide
accepteerden de aanwezigheid van een man en
de man voelde zich na één dag niet langer een
vreemde eend in de bijt
Vanaf dat moment staat Renheide open voor
mannen en vrouwen. Ik vind dat zelf een
formidabel winstpunt, want in de praktijk
blijkt, dat ze elkaar volledig in evenwicht hou
