PARTIJLEIDER GIEREK
BEGRIJPT ZUN VOLK
Jimmy Carter,
een nog vage man
van het midden
Donderdag
inhuldiging Amerika's
39ste president
medewerker
Polen na het vleesoproer
LEIDEN
VERKOPERS
VERKOOPSTERS C ASSIÈRES
JONGE
MEDEWERKER
Energiebedrijf Rijnland
ERVAREN TYPIST(E)
DINSDAG 18 JANUARI 1977
LEIDSE COURANT
PAGINA 10 p:
WASHINGTON Een jaar geleden omstreeks deze
tijd baggerde Jimmy Carter door de diepe sneeuw
van New Hampshire, op zoek naar kiezers. „Ik heet
Jimmy Carter en ik wil president van de Verenigde
Staten worden", zei hij tegen iedereen die zijn
eeltige hand wilde schudden. Jimmy Carter was
toen ambteloos burger, die een welvarend bestaan
op pinda's had gebouwd. Hij was vier jaar gouver
neur van de staat Georgia geweest, opvolger van
de beruchte Lester Maddox, die met een bijlsteel
zwarte consumenten weerde uit zijn kip-restaurant
in Atlanta en die, symbolisch voor zijn politieke
denkwijze, de kunst verstond om achteruit te rij
den op een fiets. Lester Maddox was het oude,
racistische Georgia. Toen Jimmy Carter het roer
van hem overnam, verklaarde hij: „De tijd van het
racisme is voorbij".
Jimmy Carter was gouverneur van de staat Georgia
toen Richard Nixon, na zijn herverkiezing in 1972,
als een vorst werd ingehuldigd in Washington, en
hij zetelde onder de gouden koepel van het staatska-
pitool in Atlanta, toen Nixon, beladen met schande,
het Witte Huis moest verlaten. Vrij kort daarna
moet Carter van het presidentschap zijn gaan dro
men.
Toen hij opdook in de sneeuw van New Hampshire
was hij al ruim een jaar onderweg op zijn eenzame
tocht naar het Witte Huis. Aan het begin van de
lange hindernisrace van de voorverkiezingen, New
Hampshire, had 40 procent van de kiezers èr geen
flauw benul van wie Jimmy Carter was.
In het vroege seizoen van het verkiezingsjaar 1976
waren er niet veel Amerikanen die geloofden dat
Jimmy Carter het presidentschap kon veroveren. Er
waren veel liefhebbers. Gerald Ford, de toevalspre-
sident, gekozen' dankzij de corruptie van Spiro
Agnew en Richard Nixon, wilde het Witte Huis niet
uit. Ronald Reagan, het idool van de ultra-conserva
tieven in de Republikeinse partij, probeerde zijn
partijgenoot Ford uit het zadel te lichten. Er waren
opvallend veel Democraten die een gooi deden naar
het presidentschap, van de sombere „havik" Henry
(Scoop) Jackson tot de progressieve Morris Udall
en George Wallace, de kanalisator van de grieven
van de kleine man.
De kiezers kozen de middenweg, die zorgvuldig
werd bewandeld door Jimmy Carter. Het was tij
dens de voorverkiezingen een van zijn grootste
verdiensten dat hij voor eens en voor altijd afreken
de met George Wallace, de schrik van Alabama, die
in de presidentspolitiek altijd een negatieve rol heeft
gespeeld, namelijk die van de grote potentiële spel
breker.
Toen Wallace eenmaal buitenspel stond bleek het
verrassend gemakkelijk voor Jimmy Carter om zich
te verzekeren van de presidentskandidatuur van de
Democratische partij. De enerverende eindsprint
van de verkiezingsfinale tussen Jimmy Carter en
Gerald Ford ligt nog vers in het geheugen.
Op donderdag 20 januari zal Jimmy Carter, in de
schaduw van het Kapitool in de Amerikaanse
hoofdstad, de plechtige eed afleggen die hem offi
cieel de 39e president van de Verenigde Staten zal
maken. De vraag, die tijdens de lange, uitputtende
en overwegend saaie politieke campagne om de
haverklap in analyses van het Carter-verschijnsel
werd gesteld, is nog steeds actueel: „Wie is Jimmy
Carter?"
We weten het een en ander van zijn broeder Billy,
die minder bijbelvast is, op zondag bier drinkt en
die vergeefs probeerde burgemeester van Plains te
worden. We zijn op de hoogte van de zakelijke
instincten van Carters dochter Amy, die in Plains
aan politici en verslaggevers eigengemaakte limona
de en sandwiches verkocht tegen hoge prijzen en
we zijn tamelijk onder de indruk van de vitaliteit
van de 'First Mother', Lillian Carter. Maar van
Jimmy weten we nog maar betrekkelijk weinig. Hij
moet nog blijken.
Jimmy Carter heeft veel beloofd, maar alleen on-
schuldigen in de politiek wensen zich daar aan vast
te houden. De trauma's van Vietnam en Watergate
hebben de Amerikaanse kiezers trouwens zeer onge
voelig gemaakt voor beloften. Niettemin zijn de
verwachtingen omtrent Jimmy Carters president
schap tamelijk hoog gestemd: de opiniepeiler Louis
Harris heeft berekend dat 61 procent van de kiezers
verwacht dat Jimmy Carter een goed of zelfs
uitnemend president zal zijn.
De ideologische signatuur van Jimmy Carter is
onduidelijk. Hij is tijdens zijn campagne de echo
geweest van vrijwel alle belangrijke segmenten van
het Amerikaanse kiesvolk, maar hij heeft de daaruit
voortvloeiende tegenstrijdigheden aardig kunnen
overleven. Geleidelijk aan zal de ware aard van
Jimmy Carter aan het licht komen. Tijdens de
overgangsperiode tussen zijn verkiezing op 2 no
vember en zijn beëdiging is hij al een flink stuk
van zijn „anti-establishment allure" kwijtgeraakt
Als politieke outsider ageerde Jimmy Carter tijdens
zijn campagne tegen de gevestigde machtsstructu
ren in de politiek, die bij het grote publiek zeer
.slecht stonden aangeschreven. Hij zou nieuwe, frisse
figuren naar Washington brengen. Maar het kabinet
dat hij heeft geconstrueerd bestaat goeddeels uit de
establishment-figuren die hun bindingen hebben
met IBM, Pan American, Gulf and Weston en Coca
Cola, of uit de politieke stroom komen van John
Kennedy, Lyndon Johnson, Dean Rusk en Robert
McNamara.
Het was klaarblijkelijk niet gemakkelijk om politiek
en bureaucratisch talent buiten het establishment
te vinden. Cyrus Vance, de opvolger van Henry
Kissinger, en Harold Brown, die minister van defen
sie gaat worden, behoorden tot de architecten van
Lyndon Johnson's tragische Vietnam-politiek en
Griffin Bell (justitie) heeft een verleden dat zeer
besmet is geweest met het virus van het racisme.
In plaats van volgens zijn belofte met het verleden
te breken, heeft Jimmy Carter bij het samenstellen
van zijn kabinet de tradities gevolgd van vrijwel
al zijn voorgangers.
Het kabinet van Jimmy Carter heeft een even vage
ideologische definitie als de nieuwe president zelf.
Bij de keuze van de mannen en vrouwen die zijn
presidentschap tot een succes moeten helpen ma
ken, liet Carter zich in de eerste plaats leiden door
overwegingen of de kandidaten competente mana
gers waren. Verder heeft hij rekening gehouden met
de interesse van de industrie,, de vakbonden en de
zwarte bevolking en hij is enigszins tegemoet geko
men aan de eisen van de vrouwenbeweging. De
zwarte kiezers hebben genoegen moeten nemen met
Andrew Young als ambassadeur bij de Verenigde
Naties en met Patricia Harris (volkshuisvesting en
stadsontwikkeling) die beiden nooit in de frontlijn
hebben gestaan van de vrijheidsstrijd van de Ameri
kaanse negers. De zwarte kiezers zijn derhalve
slecht beloond voor hun doorslaggevende invloed
op de verkiezing van Jimmy Carter tot president
van t'e Verenigde Staten. Slechts 6 procent van de
zwart? kiezers besloot op Gerald Ford te stemmen
en in minstens 7 staten gaven zwarte kiezers de
doorslag voor Jimmy Carter. Carter is evenmin
tegemoet gekomen aan de eisen van feministische
groepen om waarachtige kampioenen voor de rech
ten van de vrouw in zijn kabinet op te nemen. De
twee vrouwen die hij heeft gekozen, komen uit zeer
gematigde kringen. Carter heeft een kabinet gefor
meerd dat wijlen Lyndon Johnson niet zou hebben
misstaan.
De evangelisch geraakte pindaboer - kerngeleerde
was tijdens zijn politieke campagne, tot ontzetting
en frustratie van menig commentaarschrijver, niet
onder een ideologische hoed te vangen. Hij blijkt
meer en meer een centrumfiguur die naar alle
kanten open staat voor goede ideeën. De kiezers
denken dat Carter een goed president wordt. Het
is hoog tijd, na de presidentschappen van John
Kennedy, Lyndon Johnson en Richard Nixon, ver
woest door kogels van een moordenaar, het moeras
van Vietnam en de corruptie van Watergate. Het
gevoel van optimisme wordt onderstreept door de
waarnemingen van de door zijn studie van „presi
dentieel karakter" beroemd geworden prof. James
Barber, die Jimmy Carter in dezelfde positieve
categorie plaatst als Franklin Delano Roosevelt,
Harry Truman en John Kennedy. Barber contras
teert die groep presidenten met rampzalige presi
denten als Woodrow Wilson, Herbert Hoover, Lyn
don Johnson en Richard Nixon, die van een tijdelij
ke crisis een permanente ramp konden maken.
Het is inmiddels nog te vroeg om op de aard en
de kwaliteit van Carters presidentschap te specule
ren. Hij steekt onder zeer gunstige omstandigheden
van wal. Zijn partij heeft enorme meerderheden in
de Senaat en in het Huis van Afgevaardigden en
de machtsovername is voorbeeldig geweest: de rege
ring Gerald Ford is het team van Jimmy Carter
zeer behulpzaam geweest.
In het verleden zijn de overgangen vaak zeer bitter
geweest. Herbert Hoover en Franklin Roosevelt
gunden elkaar het licht in de ogen niet en Harry
Truman en Dwight Eisenhwer wisselden in 1953,
toen Eisenhower werd beëdigd, geen woord tijdens
de autorit naar het Kapitool.
De inhuldiging van Jimmy Carter wordt geadver
teerd als een groots volksfeest, waarvan de eedaf
legging, parades, vuurwerken, concerten en tentoon
stellingen de hoogtepunten zijn. Er zijn rond 300.000
uitnodigingen verzonden, waarvan er een bij een
vrouw terecht kwam die in de gevangenis zucht.
De kosten van het inhuldigingsfeest bedragen 3
miljoen dollar, 1 miljoen minder dan de kosten van
het feest van Richard Nixon, vier jaar geleden.
IJIixon is formeel uitgenodigd voor de inhuldiging
van Jimmy Carter, omdat het protocol zulks vereist,
maar de kluizenaar van San Clemente heeft beslo
ten zich niet in Washington te laten zien. Watergate
lijkt inmiddels een eeuw geleden.
BERT VAN VELZEN
In het portaal van de Domini-
canerkerk in Krakau hangt een
groot spandoek met de tekst:
„Komt vanavond het rozen
hoedje bidden voor de Maagd
van Fatima". De kerk is stamp
vol. evenals de Franciscaner-
kerk, honderd meter verder,
waar een bijna eindeloze pro
cessie met bruidjes, baldakij
nen, klederdrachten, versierde
beelden en zeker vijftig Minder
broeders het zondagse lof in
luidt.
Drie dagen eerder op het terras
van hotel Europejski in War
schau, hebben we een lang ge
sprek met de tv-commentator
Zalewski, een man die alles van
de Poolse landbouw weet. Aan
het tafeltje links van ons wordt
over de vleesprijzen gesproken.
Godsdienst en welvaart zijn al
jaren lang het centrale ge
spreksthema in Polen. Men
praat er serieus over, openhar
tig en vooral met kennis van
zaken. Want de doorsnee Pool
is in zijn hart onverwoestbaar
godsdienstig en een onuitroeiba
re plattelander. Het grootste
deel van de hoofdstedelingen
heeft nog niet zo lang geleden
zelf aardappels gerooid, ganzen
gehoed en 's zondags de preek
van de dorpspastoor aange
hoord. Dus wanneer de steedse
Pool in 1976 over landbouw of
godsdienst spreekt, dan weet hij
waarover hij praat.
Falende vakbond
„Was het dan niet redelijk, dat
de prijzen na vijf jaar eindelijk
eens verhoogd werden, nadat de
lonen bijna veertig procent ge
stegen waren?", vraagt mijn
heer Szolc van de vakbond bij
na Verwijtend. Natuurlijk was
dat een redelijke zaak. Geen
land ter wereld heeft, zoals Po
len, de prijzen voor vijf jaar
bevroren. En ook de Polen zelf
zouden de redelijkheid van een
prijsverhoging wel hebben inge
zien indien de regering enig psy
chologisch inzicht had getoond.
Maar de toch al niet erg popu
laire premier Jaroszewicz con
fronteerde volk en vakbonden
met een drastisch besluit; de
vakbonden gaven geen weer
woord en toen begon het volk
zelf in actie te komen. Arbeiders
gingen in staking, enkelen sabo
teerden, werden gearresteerd en
veroordeeld.
Mijnheer Szolc, een soort Arie
Groenevelt, maar veel charman
ter en vermoedelijk ook iets in
telligenter. zit er ook een beetje
mee en geeft toe, dat men ge
faald heeft. Hij laat in het mid
den of het de vakbond of de
regering is geweest. De opmer
king onzerzijds dat de achter
ban het de vakbond niet in dank
heeft afgenomen stemt hem
treurig! Szolc is namelijk
voorzover dat in een enkel ge
sprek te beoordelen valt een
openhartig mens wanneer het
over politiek gaat, zoals de
meeste Polen. Hij geeft bijvoor
beeld graag toe, dat ook zijn
vakbond naar een soort con
sumptiemaatschappij streeft en
dat men in zijn kringen nog
steeds niet heeft nagedacht over
de negatieve gevolgen daarvan.
„De Polen hebben te lang in
armoede moeten leven. Het
werd tijd dat wij ook eens gin
gen profiteren". Trots vertelt
hij: dat het aantal privé auto's
de laatste vijf jaar verdubbeld
is en dat er de komende vijf
jaar nog eens twee maal zoveel
privé auto's door Warschau's
toch al verstopte straten zullen
rijden. Of dat niet op benau
wende wijze de Westerse con
sumptiemaatschappij benadert?
„Vindt u een fiat-500 overdreven
luxe? Als mijn vrouw dat wa
gentje niet had zou ze dagelijks
twee uur nodig hebben om met
openbaar vervoer van en naar
haar werk te komen. En zo'n
autootje vind ik echt geen luxe".
Vakbondsman Szolc is partijlid
maar hij is geen fanatiek aan
hanger van een overdreven
communisme. „Het meest aan
trekkelijke lijkt mij het Scandi
navische model van socialisme.
Dat is vooral op de mens ge
richt".
Boeren hebben het
gedaan
Ook in Polen staan de beste
stuurlui aan wal, of, anders ge
zegd, wonen de beste boeren in
de stad. Ook de vriendelijke
mijnheer Szolc zoekt de schuldi
gen van het voedselprobleem op
het platteland. „Het landbouw
probleem is in Polen zeer inge
wikkeld. Wij hebben na de oor
log het land verdeeld onder de
boeren en niet als in andere
socialistische landen de collecti
visatie bevorderd. Maar nu zit
ten wij met de problemen".
TV-commentator Zalewski
denkt er een beetje genuanceer
der over. „Wij moeten in Polen
rekening houden met de ge
schiedenis. Onze landbouwers
zijn zo hecht met hun grond
verbonden, dat het bijna misda
dig zou zijn hen ervan los te
scheuren. Het probleem is ech
ter, dat de stukken grond mees
tal te klein zijn en dat de boeren
bovendien vaak niet aan moder
ne. landbouwmethodes willen.
Heel veel Poolse boeren geloven
bijvoorbeeld dat ze hun land
alleen maar met paarden mogen
bewerken en niet met tractoren,
omdat paardekracht de grond
beter bevrucht."
Boeren dóen het goed
De boer die we in Blonie
vlakbij Warschau bezoeken in
gezelschap van de plaatselijke
partijsecretaris Zygmunt Ka-
minski, is een liefhebber van
paarden en ook hij gelooft dat
paardetred voor zijn akkers be
ter is dan traktorwielen.
Zijn varkensstal is echter een
van de modernste ter wereld.
Hij is privéboer én communist,
beide uit overtuiging. Hij be
werkt zijn dertig hectare met
zijn vrouw (die in de oorlog
vanuit Warschau naar het plat
teland is gevlucht), soms met de
hulp van zijn dochter (die „in
'de stad" studeert, maar liefst
vijf talen, om gids voor toeristen
te kunnen worden). Zoonlief is
burgemeester in een naburige
gemeente.
Onze boer uit Blonie is niet
alleen een goed boerende boer,
hij ié ook en dat volgens
aloude Poolse traditie een
charmante en gulle gastheer.
Wie bij hem als gast komt mag
niet weggaan, zonder zijn buikje
gevuld te hebben met minstens
vijf soorten sandwiches, vier
soorten koek, thee en koffie, en
natuurlijk wodka, de échte wod
ka, namelijk Poolse wodka,
want de Polen beschouwen hun
wodka terechtjals de beste
wodka.
Een paar uur eerde* moesten
we eveneens in Blonie een
andere boer helaas beledigfen.
Een uitnodiging voor de thee
(met wodka) niet aannemen is
in Polen namelijk een ernstige
belediging. De beledigde partij
was éen oudere boer die had
begrepen dat hij het alleen niet
verder af kon en die met drie
andere boerengezinnen een „col
lectief" had gesticht. De plaatse
lijke partij-secretaris Zygmunt
Kaminski, hoefde zich nauwe
lijks enige moeite te geven om
de betrokken boeren hun tevre
denheid te laten betuigen. „Al
léén hadden we nooit een trac
tor kunnen kopen. Nu hebben
we een groot bedrijf, kunnen we
zaden exporteren, vlees verko
pen en machines gebruiken om
onze vijftig hectare te bewer
ken. Vroeger waren we keiiter-
boertjes".
Polen in opstand
Tussen juni (de maand waarin
de prijsverhogingen bekend
werden gemaakt) en nu is er in
Polen veel gediscussieerd. Polen
zijn grootmeesters in het discus
sieren. Mijnheer Szolc die
aardige versie van Groenevelt
vertelt dat met name de vakbon
den die discussie zijn begonnen.
Buiten het vakbondsgebouw
wprdt dat betwijfeld. Een feit is
echter, dat iedereen openlijk
meepraat over lonen, prijzen en
de voedselvoorziening, dat par
tijleider Edward Gierek op 9
september in een toespraak
voor fabrieksarbeiders op
beide tv-zenders en alle radio
zenders tegelijkertijd uitgezon
den en de volgende dag in alle
belangrijke kranten letterlijk af
gedrukt heeft toegegeven dat
er fouten zijn begaan en dat
twee dagen later het Centraal
Comité bekend maakte dat de
prijzen nog eens twee jaar be-
vroeren blijven.
Vanuit economisch oogpunt was
Giereks verklaring niet zo'n
sterk stuk, want ook de Polen
kunnen niet jaren lang op de
pof leven.
Maar als het over inspraak gaat
moet men erkennen, dat ver
moedelijk nergens ter wereld
een volk ooit zoveel inspraak
heeft gehad als in het afgelopen
jaar de Polen, ook al moest die
inspraak worden afgedwongen.
De zomermaanden 1976 herin
nerden de Polen heel even aan
twintig jaar geleden, toen in ver
schillende grote steden de op
stand begon. Die opstand werd
gehonoreerd met de verwijde
ring van de Russen uit Polen
met name van maarschalk Ro-
kossovskij die, hoewel Rus, in
Polen minister van Defensie
speelde met een grotere cul
turele vrijheid en met betere
levensomstandigheden. De 56
jongeren die bij die opstand in
Poznan (vroeger Posen) door de
Russen en de politie werden
neergeschoten, zijn bijgezet op
het heldenkerkhof, waar ook de
Russische en Britse soldaten die
in de Tweede Wereldoorlog ge
vallen zijn werden begraven.
De combinatie van de bevrij
ding van de nazi's en de bevrij
ding van het stalinisme is eigen
lijk typerend voor het Poolse
volk.
Ook de meest overtuigde com
munisten (die in Polén toch al
tijd nog een tikkeltje godgelovig
zijn want je kunt niet weten)
geven toe dat de katholieke
kerk in Polen een onvoorstelba
re macht is.
Wie op zondag door het Poolse
platteland rijdt, ziet de propvol
le kerken en treft her en der
processies aan. In de grote ste
den is het kerkbezoek, nauwe
lijks minder. Een collega-jour
nalist in Warschau meent: „De
meeste kerkbezoekers zijn hele
maal niet zo erg gelovig. Het
gaat er meestal vooral om, dat
kerkbezoek een demonstratie te
gen de regering is. Maar dat is
ook onzin, want de meeste leden
van de communistische partij
gaan ook naar de kerk. Pool
zijn is nu eenmaal hetzelfde als
katholiek zijn".
De minister voor kerkelijke za
ken, Kazimierz Kakol, schijnt
ook wel te beseffen dat de kath
olieke kerk in Polen bijzonder
machtig is. Hij ontkent trou
wens een bericht als zou hij
gezegd hebben dat de consump
tiemaatschappij het beste mid
del zou zijn om de godsdienst
uit te roeien. „Zulke primitieve
uitspraken doe ik niet. Ik zou
mijzelf in een katholiek land als
Polen belachelijk maken als ik
dergelijke uitlatingen zou doen.
En ik zou bovendien een dom
politicus zijn als ik iets derge
lijks zou zeggen, want op het
moment hebben we geen con
flicten tussen kerk en staat. En
ondanks de conflicten die wij in
het verleden met kardinaal Wys-
zynski hebben gehad, zouden
wij er niets tegen hebben indien
het Vatikaan zou besluiten de
primaat ondanks zijn leeftijd
van 75 jaar voorlopig toch te
handhaven. Hij is altijd een
Poolse patriot geweest en dat
weten wij te waarderen".
Minister Kakol heeft veel weg
van de vroegere voorzitter van
de Tros, mr. Landré. Hij maakt
een gemoedelijke indruk. Later
blijkt ons dat hij 'voeger veel
voor de tv is opgetreden en vrij
veel kijkers heeft geïrriteerd.
Hij geeft toe dat Polen m
tegenstelling tot andere commu
nistische landen een kath
oliek land is. Hij wekt niet de
indruk dat hij de kerk plat
loopt, ook al weet hij trots te
melden dat het aantal kerkge-
's Werelds
grootste en meest succes
volle grootwinkelbedrijf in foto-,
film-; geluids- en elektronische artikelen.
Door onze nog steeds toenemende ex
pansie zijn er schitterende mogelijkheden
voor enthousiaste aanpakkers.
Wij hebben nodig voor onze binnenkort
nieuw te openen superstore in de Haar
lemmerstraat te
gezellige en enthousiaste teamsfeer
contact met allerlei mensen
verkopen van interessante artikelen
geweldige carrièrekansen op alle gebied
zaterdag-compensatie
interessante personeelskortingen
Voor direkte informatie bel: 010—375044,
afdeling Personeelszaken of schrijf aan
Dixons Rinck B.V., Breevaartstraat 48,
Rotterdam.
GEMEENTE HAZERSWOUDE
Op de afdeling
FINANCIËN
van de sekretarie der gemeente is plaats voor
een
Liefst in het bezit van diploma HAVO en met
enig inzicht in financiële administratie.
Salaris, afhankelijk van opleiding en leeftijd,
nader overeen te komen.
Indiensttreding zo spoedig mogelijk.
Sollicitaties uitsluitend schriftelijk te richten
aan Burgemeester en Wethouders van Hazers-
woude, Frederik van Eedenplein 4, Hazerswou-
de.
Op de afdeling Correspondentie van ons bedrijf is plaats voor
die in hoofdzaak belast zal worden met typewerkzaamheden.
Naast het bezit van het diploma Mulo/Mavo, is een diploma
Nederlandse Handelscorrespondentie gewenst.
De salariëring is afhankelijk van leeftijd en ervaring en kan
oplopen tot maximaal 1.809,- bruto per maand, te vermeerde
ren met 30.- A.V.B.-toeslag.
De premie A.O.W. komt voor rekening van het bedrijf. Verder
een goede ziektekostenregeling, opnamè in het Algemeen
Burgerlijk Pensioenfonds en gunstige spaar- en studiekosten
vergoeding.
Sollicitaties schriftelijk te richten aan de Directeur van het
Energiebedrijf Rijnlénd, Langegracht 70, Leiden, met vennel-
ding van nummer: ER/77001 in de sollicitatiebrief.
Energiebedrijf Rijnland
GEMEENTE WASSENAAR
De secretarie-afdeling Onderwijs, Personeel en Culturele Zaken is
onder meer werkzaam op het terrein van de sport-, jeugd- en culturele
zaken.
Wegens uitbreiding van de werkzaamheden in deze sector bestaat
er plaatsingsmogelijkheid voor een
functie-informatie:
uitvoering van bestaande subsidie- en tarievenregelingen;
verrichten van hieruit voortvloeiende administratieve werkzaamhe-
den;
voorlichting aan publiek.
functie-eisen:
een voltooide middelbare schoolopleiding;
bereidheid tot het volgen van een praktijkgerichte vakstudie;
goede contactuele eigenschappen;
goede schriftelijke en mondelinge uitdrukkingsvaardigheid.
Ervaring in soortgelijke werkzaamheden strekt tot aanbeveling.
salaris:
afhankelijk van leeftijd, opleiding en ervaring tot maximaal
2336,per maand, exclusief de wettelijke toeslag van ten
hoogste 30,- per maand.
De bij de gemeentelijke overheid gebruikelijke rechtspositieregelingen
zijn van toepassing, waaronder een gunstige studiefaciliteitenregeling.
Belangstellenden voor deze functie worden uitgenodigd hun sollicita
tiebrief. binnen 10 dagen, te zenden aan burgemeester en wethouders,
Raadhuislaan 22 te Wassenaar.
bouwen sinds de Tweede Werel
doorlog in Polen verdubbeld is.
Polen blijven Polen en ze zullen
nooit échte vrienden worden
met hun Ooster- of Westerbu-
ren. Twee gesprekken zijn in dit
verband verduidelijkend.
Eerst een arts: „Op 17 augustus
1943 bracht ik mijn vader een
pannetje eten op de fabriek. Er
werd een razzi gehouden door
de Moffen. Mijn vader en ik
werden naar Duitsland ver
voerd. Mijn vader moest op een
fabriek werken, ik kwam bij
een boer in de buurt van Mag
deburg. Die man heeft me nog
betrekkelijk goed behandeld,
ook al moest ik in de paardestal
slapen. Na de oorlog heb ik
geen woord Duits meer uit mijn
strot kunnen krijgen. Drie jaap
geleden ben ik in Magdeburg
geweest. Dat ligt in de DDR en
die boer is er niet meer; het is
nu een collectief bedrijf. Na dat
bezoek krijg ik nog steeds geen
woord Duits door mijn strot,
want ik heb ontdekt, dat ze in
de DDR hun medeschuld, hun
verleden niet willen erkennen.
In de DDR begint de geschiede
nis pas in 1945, maar ze zijn
daar even schuldig als in de
Bondsrepubliek."
Een tweede getuigenis stamt uit
Wroclaw (vroeger Breslau),
waar een journalist vertelt:
„Mijn ouders stammen uit Gali-'
cië, dat deel van Polen dat na
de oorlog door de Russen is
ingepikt. Toen de Russen op 7
september 1939 Polen vanuit het
Oosten binnenmarcheerden
werd mijn hele familie naar Si
berië gedeporteerd. Ik heb er
nooit meer iets van gehoord".
In Krakau worden we rondge
leid door Barbara, die ons in de
Kathedraal van het koninklijk
slot onder meer de graftombe
laat zien van maarschalk Pil-
sudski, de vooroorlogse dictator
die het met name niet op de
communisten had begrepen.
Desondanks wordt zijn graf da
gelijks van verse bloemen voor
zien en de talloze Polen die d(
kathedraal bezoeken verzuimer
niet langs zijn tombe te lopen
Barbara houdt niet van de Duit
sers, om het even of ze uit de
Bondsrepubliek of uit.de DDI"
komen. Ze wil graag weten hor
dat eigenlijk met Fatima zit. Eifl
zals ze hoort, dat de' Heilig#'
Maagd in Fatima heeft gel"
vraagd te bidden voor de bekej
ring van Rusland moet ze verf!
schrikkelijk lachen. Midden iir
het communistische Europa, irf
de Dominicanerkerk van Kra]
kau, wordt gebeden voor de t
kering van de Russen.
Leo van Vlymei
