Een dagtrip met
de touringcar
naar het Ahrdal
{Wie
lere buschauffeur moet
ast gedegen vakmanschap
nke dosis geluk hebben
-d
Parkieten zijn met weinig tevreden
DIEREN—
PORTRET
V;
„ALS
JE
STEEDS
AAN
DE
MENSEN
ACHTER
JE
MOET
DENKEN,
WORD
JE
GEK..."
GOOR Het reizen per bus
raakt steeds meer, in trek.
Veel Nederlanders hebben-
blijkbaar genoeg van super
snelle vliegreizen en laten
zich liever door een touring
car rondrijden met als voor
deel dat zij op weg naar hun
vakantieadres ook nog het
een en ander zien. De OAD
uit Holten, één van de groot
ste touringcarbedrijven in
ons land, vervoert dit vakan
tieseizoen ongeveer 35.000
mensen. Dit betekent in ver
gelijking met verleden jaar
een stijging van 17 procent.
Zeker 800 keer rijdt er deze
zomer een bus naar één van
de 40 vakantiebestemmingen
in Europa. Een perfecte orga
nisatie komt er voor kijken
om al die reizen soepel te
laten verlopen. Eén van de
belangrijkste schakels hierin
is zonder twijfel de chauf
feur. Hij is de man die (bij
de meeste reizen) als reislei
der het gezelschap met raad
en daad terzijde staat, maar
ook degene die er voor zorgt
dat zijn passagiers veilig
thuis komen. De laatste taak
is actueel geworden door en
kele ongelukken. Onlangs
nog kwamen in Noorwegen
twee Nederlanders om het le
ven en raakten er 38 gewond
bij een ongeval met een door
de OAD ingehuurde bus.
Hoewel de Nederlandse
chauffeur geen schuld trof
rijst de vraag of de verant
woordelijkheid van tour
chauffeurs niet te groot is. Of
zij wel geschikt zijn voor het
rijden in bergroutes in com
binatie met hun andere werk
zaamheden? Om dat aan de
weet te komen zijn we de
gast geweest van OAD-chauf-
feur Henk Vincent op een
dagtocht naar het Ahrdal.
t de hele dag aan de veiligheid van al die
mensen achter me moet denken zou ik gek
i. Dan kun je er beter mee stoppen een bus
;uren. Ik zie mijn taak heel eenvoudig: de
zonder brokken weer naar buis rijden. Dan
de passagiers ook behouden terug Henk
t (al 26 jaar chauffeur bij de OAD) stuurt
uringcar op de autoweg bij Keulen moeite-
lorbij een lange rij vrachtwagens. Hij zorgt
zo snel mogelijk weer op de rechterrijbaan
nen om achteropkomende personenauto's
ng te geven. Vincent maakt zijn passagiers
op het silhouet van de Keulse Dom aan de
i wolkenlucht. Zonder de maximum toege-
melheid van 80 kilomter te overschrijden
lij de olijfgroene bus in de richting van
hr in het Ahrdal. De vakantiegangers, veel
emeni mensen en enkele gezinnen met kinderen,
ïen slimerkelijk rustig. De voor dit soort reisjes
i vanke lolbroek is nog niet opgestaan.
i de koffiepauze in een wegrestaurant vertelt
/incent dat hij in het zomerseizoen eens in
wejj 'rtien dagen een achtdaagse reis naar het
stellei Woud maakt en de week tussen twee van
Jelgrijen vuit met het rijden van enkele dagtochten.
e". ?1 voor die dagtochten naar het buitenland
t hij raren chauffeurs nodig", legt hij uit. „Je weet
gew^k pas een dag van tevoren waar je heen
cerk. erder is niet bekend of een dagtocht wegens
*ei~d (tbreken van voldoende belangstelling niet
nen. %at. Tijd voor een gedegen voorbereiding is
niet. Vandaar dat een chauffeur, die zo'n
N1ijdt, deze van haver tot gort moet kennen.
int de route te weten, maar ook de mensen
^^jggen wat er zoal valt te zien
Vincent door via een nieuw stuk autoweg
[n een gedeelte van de route afsnijdt, komen
kwartier eerder aan in Altenahr dan is
1 Altenahr is vermaard om zijn wijn en
it om zijn zeer drukke hoofdstraat. Het ver-
rorstelt zich met moeite door de smalle en
je straat. Zonder zichtbare spanning neemt
af béD-chauffeur met zijn twaalf meter lange
ig opfcar een haakse bocht. Vincent met pretoog-
«t eeik doe dit liever met een bus dan met een
een ^aanse slee. Het voordeel van een bus is dat
estoke ramen heeft en het uitzicht dus goed is.
iste pit nogal eens voor dat mensen bang worden
wil. i gaan rijden. Door het maken van een geintje
amel'r ik ze over die angst heen te helpen
ten z)t geeft later tijdens de lunch toe dat in feite
jorbdte gevaren lang niet altijd tot mensen door-
e bijh- „Dat hoeft ook niet", zegt hij, „men is
l zetP op vakantie". Met die gevaren doelt de
antei* chauffeur vooral op het niet altijd even
kunfeldige gedrag van de mede-weggebruikers,
campt vindt overigens dat ondanks het drukkere
ir erJT het rijden met touringcars in de afgelopen
aanzienlijk veiliger is geworden. Hij wijst in
fband op het instellen van uniforme verkeers-
jk gd maximumsnelheden en de verbetering van
ngevi „Natuurlijk", zo zegt hij, „zijn er nog landen
a sule moet uitkijken. Neem Noorwegen. Daar heb
int vhdwegen. Je kunt daar zo met je bus in
per (kken. In Joegoslavië raak je bij regen makke
een slip. Slijtlagen ontbreken daar, zodat het
ns gspiegelglad wordt."
ad vas in Joegoslavië waar verleden jaar een bus
blalï OAD op een natte weg slipte en in een ravijn
lidspt kwam. Een collega van Vincent verloor
ten vj het leven. Wat heeft Vincent dat ongeluk
;astvfi?
e m<hrikt enorm. Je weet dat het kan gebeuren.
»n." als het een eigen collega overkomt word je
twe^el even stil. Nee, angst om weer achter het
ïer (te kruipen heb ik er niet door gekregen."
eursïderlandse chauffeurs wel geschikt zijn voor
►ekoflden in bergen?
je dt algemeen dacht ik wel. Wij krijgen heel wat
ivoorbereiding dan de gemiddelde automobi-
>mt !e OAD-chauffeurs gaan elk voorjaar naar het
op jwaarop zij dat jaar gaan rijden. Alle moeilijk-
t eeli in de route leren we zo van tevoren kennen.
;aattr volgen we cursussen op technisch gebied."
lij v volgens hem uitgesloten dat er een ongeluk
danfat door een mankement aan de bus: „De
gelcxphriften van de verkeersinspectie zijn zo stren-
Na elke reis wordt bij ons de bus helemaal
Nederlandse vakantieganger. In tal van horecabe
drijven zit de stemming er vroeg in de middag al
goed in. Hebben sommige mensen eerst een paar
glazen wijn nodig alvorens ze zich op de dansvloer
begeven, anderen pakken elkaar reeds direct na
binnenkomst spontaan in de arm om op de tonen
van het orkestje een polka te dansen. Enkelen
pakken het bergtreintje om vanaf de Drachenfels
over Europa's drukst bevaren rivier te kijken. Een
paar passagiers zijn zo blijkt bij hun terugkomst
in de bus ontstemd over de wijze waarop zij in
een etablissement zijn behandeld. Hun klacht komt
er op neer dat ze te veel voor de toch al peperdure
consumpties hebben betaald. Chauffeur Vincent
relativerend: „Wij Nederlanders zijn niet veel beter.
Ga maar eens naar Volendam
Het grootste probleem voor de OAD-chauffeur op
deze dag is dat het aantal passagiers niet overeen
komt met de officiële opgave. Ook na de zoveelste
telling blijken er 30 mensen in de bus te zitten,
terwijl dat er 29 moeten zijn. Omdat Vincent niet
over een namenlijst beschikt (bij meerdaagse reizen
is dat wel het geval) kan hij niet a la minute nagaan
wie de verstekeling is. Op zijn vraag of er „toeval
lig" een kind meereist dat geen kaart heeft ingele
verd, krijgt hij een negatief antwoord. Henk geeft
de moed niet op en vraagt zich hardop af: „Die
vrouw, die alleen instapte, hoort die er wel bij?"
Bij navraag blijkt wat de chauffeur al vermoedde
dat de vrouw had geboekt voor de tocht naar
het Sauerland die öok deze dag wordt gemaakt
Haar reactie: „Ik dacht al, waar blijven de grotten
van Sauerland tochDe medereisgenoten bar
sten in lachen uit
Glimlachend start Vincent de touringcar. „Dit zijn
nou van die leuke dingen die je als tourchauffeur
kunt beleven. Nee, van dit vak krijg ik nooit genoeg.
Het blijft boeiend. Aan het eind van het seizoen
denk ik wel eens: voor mij hoeft het niet meer. Maar
zodra het voorjaar is, verlang je er toch weer naar".
Op de terugtocht worden we nog eens geconfron
teerd met de gevaren van het verkeer. Door een
klapband is op de autoweg een personenauto van
de weg geraakt. Niemand schijnt letsel te hebben
opgelopen.
Vincent „Je ziet het, voor je het weet kun je of
met een auto of met een bus een ongeluk krijgen.
Hoe goed je als chauffeur ook bent je hebt niet
alles in de hand. Een flinke dosis geluk moet je
hebben als je er zonder kleerscheuren door wilt
komen. Ik ldop het af, want ik heb nog nooit een
ongeval gehad met een busVincent bedient de
claxon om andere weggebruikers te bewegen niet
bij de ingedeukte auto stil te staan. Er is al hulp
voldoende. „Want", zo zegt hij, „je krijgt in de
kortste keren files en die leiden vaak tot nieuwe
ongelukken."
Om negen uur manoeuvreert de Goorse chauffeur
de bus na een tocht van ruim 450 kilometer het
terrein van de OAD-garage in Goor op. Bijna
veertien uur zijn we onderweg geweest Vincent
terwijl hij de fooi met een dankbare glimlach in
ontvangst neemt: „Nee hoor, dit was een heerlijk
ontspannen ritje. Ik voel me net zo fris als bij het
vertrek vanmorgen." Als hij zich afmeldt hoort
Vincent dat hij de volgende dag een tocht naar
Tecklenburg moet rijden: „Dat is helemaai een
makkie", vindt hij
voor de buitenlandse reizen niet ouder dan drie jaar
zijn."
De lunchpauze in Altenahr zit er op. De passagiers
melden zich tot grote tevredenheid van Henk Vin
cent op tijd bij de bus. „Dat heb ik wel eens anders
meegemaakt", laat hij via de geluidsinstallatie we
ten. „Onlangs nog was er een jonge man die maar
niet op kwam dagen. De chauffeur kon niet langer
wachten en reed weg. De jongen moest met de trein
van Duitsland naar Nederland terugkerenEr
klinkt beschaafd gelach in de touringcar. Nee, dit
is niet het publiek dat elk moment het liedje „En
we gaan nog niet naar huiszal aanheffen. Ook
na het bezoek aan de wijnkelder is men niet
uitbundig. Vincent, mensenkenner bij uitstek: „Je
zult zien, ze blijven heel rusig. Ik maak het ook
wel eens anders mee: een gezelschap lolbroeken
bijvoorbeeld. Die zijn van het eerste tot en met het
laatste moment aan het gein trappen. Als je, zoals
ik laatst nog had op een reis naar het Zwarte Woud,
twee van elkaar afwijkende groepen in de bus hebt
kun je problemen krijgen. De mensen, die zich
rustig houden en de reis vooral maken om wat te
zien, gaan zich vrij snel ergeren aan de luidruchtige
medepassagiers. Dan moet je als chauffeur-reislei
der verzoenend optredendat hoort er bij. Er zijn
ook mensen voor wie je een vertrouwensman bent.
Ze betrekken je bij alles, doen niets zonder je
vooraf te vragen. Weer anderen zonderen zich hele
maal af. Van de eerste categorie probeer je wat
afstand te nemen en de tweede groep betrek je er
wat meer bij. Dat moet je ook niet te rigoureus
doen, want dat pakt vaak verkeerd uit. En dan heb
je natuurlijk ook de kankeraars, vooral de kwaliteit
van het eten moet het vaak ontgelden. Voor sommi
gen blijft het moeilijk om eraan te wennen dat het
eten in het buitenland anders is dan in Nederland.
Ook hier moet je sussend optreden. Mensen, die de
hele sfeer blijven verpesten bieden we een kaartje
aan, waarmee ze op de eerste de beste trein naar
huis kunnen stappen
Het uitzicht op de Drachenfels is prachtig, het drankje peperduur
Het komt ook voor dat er plotseling mensen ziek
worden. Je moet een arts waarschuwen, medica
menten halen en ga zo maar door."
Is de functie van chauffeur-reisleider niet te zwaar?
Drukt de verantwoordelijkheid voor het rijden en
het reilen en zeilen in het vakantieoord niet te zwaar
op hem?
Vincent: „Dat valt erg mee. Je moet niet vergeten
dat onze reizen uitstekend worden voorbereid door
de staf op het kantoor. Alle reserveringen voor
hotels en dergelijke zijn geregeld. Bij rondreizen
maken we wel gebruik van reisleiders. Zou je overal
van deze mensen inschakelen, dan wordt het reizen
onbetaalbaar".
In Remagen zet Henk Vincent ongeveer de helft van
het aantal passagiers af voor een boottocht op de
Rijn naar Königswinter. Wij gaan met de bus verder
langs deze rivier, waarvan het water zo laag staat
dat de raderboten (die zorgen voor het openbaar
vervoer op de Rijn) niet bij alle haltes kunnen
aanleggen. De wijnranken op de berghellingen staan
er dankzij de vele zon uitstekend bij. De Rijnstreek
kan zich opmaken voor een groot wijnfeest. Na een
ritje door de villaplaats Godesberg rijdt Vincent de
bus een pont op. Het geld, dat de passagiers moeten
betalen voor het overzetten schiet hij voor de goede
orde voor.
„Je bent", vertelt hij, „soms net een bankier. Om
de haverklap wordt je gevraagd geld te wisselen
Enkele jaren geleden waren die geldzaken helemaal
een probleem. Om alle rekeningen voor hotels en
benzinestations te betalen kreeg je als chauffeur
geld mee. Dat waren duizenden guldens. Op je
hotelkamer zat je soms hele avonden Duits geld om
te rekenen in Roemeense of Oostenrijkse valuta.
Sinds een collega is bestolen dragen we niet zoveel
meer op zak. Alles wordt nu via banken in de
diverse landen betaald."
Tegelijk met de deelnemers aan de boottocht zijn
we in Königswinter. Een soort Valkenburg, dat
hoofdzakelijk blijkt te bestaan bij de gratie van de
pas gefokte kleurslagen bij
voorbeeld, wat meer, maar er
zijn voldoende parkieten te
koop tegen redelijke prijzen.
Toch is het vogeltje momen
teel in zijn moederland be
schermd. Men kan de licht
groene parkiet in Australië te
genkomen in het savanna- en
bomengebied. Wilde exempla
ren mogen niet meer gevangen
worden. De parkieten behoren
tot de familie van papegaai-
achtigen. Sommige parkieten
gaan, evenals hun grotere
broers, ook praten. Het mak
kelijkste laten zich hiertoe de
mannetjes verleiden. Zij zijn
de beste praters.
Men kan de mannetjesparkiet
herkennen aan zijn blauwe
neusdoppen. De vrouwtjespar
kiet, of pop, heeft bruingele.
Wil men dat een parkiet gaat
praten, dan moet men er jong
mee beginnen en wel op het
moment dat de vogel nog niet
zo goed kan vhegen. Met veel
geduld en toewijding moet
men het diertje eerst handtam
maken. Het moet leren op de
vinger te zitten. Niet meer te
schrikken van onverwachte
bewegingen en dergelijke. Ter
wijl men zo het vertrouwen
van het beestje tracht te win
nen, moet het langzaam en
duidelijk worden toegespro-
pele woorden en na verloop
van tijd is de kans groot dat
het parkietje deze woorden zal
gaan imiteren. Net zoals bij
mensen is ook de ene parkiet
intelligenter dan de andere. En
wanneer men een intelligent
dier heeft getroffen zal hij
langzamerhand ook meer
woorden overnemen.
Een of twee parkieten kunnen
bijzonder gezellige, keuvelen
de huisgenootjes worden. Ze
hebben vrijwel nooit een
slecht humeur, terwijl ze ook
heel tam kunnen worden. Er
zijn verschillende parkieten
die gewoon vrij in de kamer
rondvliegen en zelf hun kooi
waarvan het deurtje dan wel
altijd mc openstaan, opzoe
ken. Ze ziuien zich enorm aan
hun baasje gaan hechten en
dan een plaatsje op de schou
der opzoeken. Er zijn trou
wens ook kwekers met vóüe-
res vol parkieten die laat in de
lente worden opengezet De
parkieten kunnen dan vrij in
de natuur om het huis rond
vliegen. Sommige nestelen dan
zelfs in de bomen. In het na
jaar worden de mannetjes bin
nengehaald, de vrouwtjes vol
gen dan vanzelf. Parkieten
kan men al naar gelang de
plaatsruimte die men heeft, zo
wel binnen als buiten houden.
lijk aan zijn nieuwe behuizing
went is hij toch bijzonder op
ruimte gesteld. De vogeltjes
zijn erg sterk, maar kunnen
beslist niet tegen tocht en
vocht Er is speciaal parkieten-
voer in de handel, terwijl ook
de combinatie van millet- en
kanariezaad goede kost voor
de vogel is. Zoals bij alle huis
dieren is hygiëne erg belang
rijk, dus regelmatig kooi of
volière schoonmaken.
Wanneer men een parkiet of
een koppeltje wil hebben, be
denk dan eerst welke kleur
dat moet zijn. Kijk bij de koop
van het diertje erg kritisch.
Het vogeltje moet bijvoorbeeld
een goed glanzend verenpak
hebben. De neuswratten mo
gen niet verschrompeld zijn.
Het dier is dan meestal oud.
Ook moeten de oogjes helder
en levendig staan. Het diertje
moet zich niet te makkelijk
laten vangen. Hij moet stevig
op zijn pootjes staan en de
tenen moeten gesloten zijn. De
vleugelpunten boven de staart
mogen niet gekruist zijn ter
wijl de vogel ook geen holle
of bolle rug mag hebben.
Kloppen al deze punten dan is
de kans dat u een miskoop te
Er zijn maar weinig vogels,
om niet te zeggen helemaal
geen, die de populariteit van
de kanarie en de parkiet ge
nieten. Beide vogels hebben
een bijna identiek verleden,
want werd de kanarie in de
late middeleeuwen door zeehe
den als souvenir van de Cana-
rische Eilanden meegebracht
de parkiet viel hetzelfde lot
ten deel. Alleen gebeurde dat
een paar eeuwen later. Want
het diertje leefde relatief ge
zien niet zo dicht bij huis als
de kanarie. De parkiet was
namehjk een levend aanden
ken van een verre reis naar
Austrahë. Zijn komst in Euro
pa valt rond het begin van d?
19de eeuw. De eerste vermel
ding van het vogeltje werd in
1840 in Engeland gemaakt
Tien jaar later werd het eerste
exemplaar in ons land gesig-
naleerd.
De parkiet was in die dagen
een zeldzaamheid van de eer
ste orde en er werden grif
honderden guldens voor zo'n
vogeltje neergeteld. De groene
grasparkiet bracht minstens
300 gulden op terwijl de in
middels in gevangenschap ge
boren gele, blauwe en witte
parkiet zelfs het dubbele op
brachten. Deze kleuren waren
mutaties. Behalve de albino,
tuur voor. Nu zijn er meer dan
vijftien kleurslagen, terwijl
men ook nog onderscheid
maakt tussen de bonte en ge
vlekte soorten. In de jaren
twintig ontstond opnieuw een
hausse in de parkietenhandel.
Japan ging zich namelijk voor
het vogeltje interesseren en
men kon toen makkelijk een
koppel voor de prijs van 2800
gulden kwijt Tegen de jaren
dertig kelderde deze markt
echter. Voor een paar tientjes
heeft men nu al een aardig
koppeltje. Natuurlijk kosten
