Iel uw leven met een dieet...
Valentino
3ni
DE GROTE
MINNAAR
DIE NOG
NIET IS
VERGETEN
DEN HAAG Stel u een
medische Hof van Eden voor.
Denk u een maatschappij in
waarin hartaanvallen niet be
staan, waar de twee belang
rijkste vormen van kanker die
de dood tot gevolg hebben
(kanker van de dikke darm en
de endeldarm) praktisch onbe
kend zijn, waar men vrijwel
nooit gehoord heeft van
aderontsteking en de daaruit
resulterende bloedstolsels in
de longen. Stel u een wereld
voor waarin een groot aantal
van de kwaaltjes van de mo
derne maatschappij die mil
joenen mensen onnoemelijk
veel lijden en ellende bezor
gen praktisch verdwenen zijn;
blindedarmontsteking, aam
beien, zwaarlijvigheid, diver-
ticulosis (grote uitstulpingen
in de wand van de dikke
darm) en spataderen. Een uto
pie?
De Amerikaanse arts dr. Da
vid Reuben weet waar deze
medische Hof van Eden ligt
Niet in de beschaafde wereld,
maar in het landelijk Afrika.
Het is een maatschappij en
een levenswijze die bijna volle
dig de grootste plagen van de
moderne wereld hebben ver
meden. Het geheim blijkt even
eenvoudig als onthutsend: ve
zelrijk voedsel.
Dokter Reuben, die de afgelo
pen vijf jaar bijna alle weten
schappelijke publikaties heeft
gelezen over de rol van ruwve-
zels in ziekten bij de mens, is
tot de overtuiging gekomen,
dat miljoenen slachtoffers van
kanker en andere „gesels der
beschaving" op dit moment
nog in leven zouden zijn als ze
eenvoudigweg in staat zouden
zijn geweest plantaardige ve
zels ter waarde van enkele
centen aan hun dagelijks
voedsel toe te voegen. Zijn be
vindingen heeft dr. Reuben te
boek gesteld en het de alles
zeggende titel „Het red uw le
ven dieet" meegegeven, een
uitgave van Omega-Boek te
Amsterdam (prijs 14,90).
Duidelijk komt hierin zijn
overtuiging naar voren, dat
(her)invoering van een vezel
rijk dieet reusachtige moge
lijkheden biedt als machtig
wapen in de preventieve ge
neeskunst. En wat dit betreft,
staat hij niet alleen. Ons mo
derne vezelarme voedsel is im
mers bijna unaniem door in
ternationale medische experts
veroordeeld als de basisoor
zaak van dood en invaliditeit
zaaiende ziekten.
Medische onderzoekingen heb
ben niet alleen aangetoond,
dat de gezondheid van de Afri
kaanse plattelandsbevolking
door toedoen van gebruik van
vezelrijk voedsel aanzienlijk
beter is dan die van de wester
ling, maar ook is bevestigd,
dat, toen de vezels uit een
oogpunt van „smaak" uit het
westerse voedsel werden ver
wijderd - toen we minder ruw-
vezels gingen eten - de wester
ling ten onder ging aan vrese
lijke ziekten en kwalen.
Volgens dr. Reuben is bewe
zen, dat alle eerder genoemde
ziekten en kwalen in recht
streeks verband staan met de
spijsvertering en de stofwisse
ling en de werking van het
verteringsstelsel.
Tegen deze achtergrond moe
ten we onze voedingsgewoonte
bezien. Jarenlang zijn allerlei
kwalen afgedaan als „de gesel
van de beschaving", maar we
tenschappelijk is nu bewezen,
dat het eten van zogenaamd
beschaafd voedsel (vezelarm,
duur en prestigerijk) een van
de minst beschaafde dingen is
die we doen. Het westerse me
nu blijkt noch zo rijk, noch zo
gevarieerd als het mag lijken.
Het merendeel van wat we
tegenwoordig eten bestaat uit
bijzonder gezuiverde koolhy
draten, voornamelijk zetmeel
en suiker, en uit aanzienlijke
hoeveelheden vetten en oliën.
Allemaal schadelijke stoffen
die in de chemische fabriek,
die ons lichaam is, fnuikend
kunnen werken. En er dus zo
snel mogelijk uit moeten. En
daar duikt een levensgroot
verschil op tussen de spijsver
tering en stofwisseling van de
Afrikaanse plattelandsbevol
king en die van de westerling.
Onderzoekingen hebben aan
getoond, dat het voedsel van
Afrikanen in slechts 24 urn-
tijd verandert van voedsel op
tafel tot ontlasting. De gemid
delde westerling doet daar
twee tot drie dagen over. Met
alle schadelijke gevolgen van
dien. En dat alles, omdat ons
voedsel - vol eiwitten, verrijkt
met mineralen, beschermd
door regeringsmaatstaven - in
éên essentieel opzicht zo ge
brekkig is: het heeft een tekort
aan plantaardige vezels. De
zelfde plantaardige vezels die
het voedsel van de Afrikaanse
plattelandsbevolking als het
ware in sneltreinvaart door
het lichaam jagen.
Het meest kwellende vindt dr.
Reuben, de kleine hoeveelheid
vezels die het verschil uitma
ken tussen de mogelijkheid
van kanker, hartaanvallen en
dergelijke en de vrijwel volle
dige immuniteit van hen die
voedsel nuttigen dat rijk is
aan ruwvezels. Gemiddeld
consumeren Afrikaanse dorps
bewoners iets minder dan 25
gram vezels per dag. De wes
terling consumeert ongeveer
acht gram vezels. Conclusie:
het evenwicht tussen potentië
le gezondheid en potentiële
ziekte wordt verstoord door
ongeveer 18 gram bijna onver
teerbaar vezelachtig materiaal
dat hooguit een paar cent per
dag kost.
nstee|
Valentino met Doris Kenyon in „Monsieur Beaucaire". Zelfs zijn trouwste bewonderaarsters beklaaqden zich
o stu over zijn verwijfde kleding.
ing t
rijs.
Valentino met tulband in „The
son of the sheik", zijn laatste film.
stuurd wat een complete mislukking
werd. Toen ook de marine niets in de
jonge Rodolpho zag leek New York de
enige oplossing, waar hij aanvankelijk
onder Italiaanse mede-emigranten ver
keerde totdat1 drie welgestelde Fransen
zich over hem ontfermden. Toen ook zij
hem lieten vallen werd hij tuinman op
Long Island, maar al spoedig had de
jonge Rodolpho schoon genoeg van het
paden wieden en probeerde zijn geluk in
18.)
igs j
i/ELDi
it perj
n gei
tr. 50.
el. 76'
/ELDI
n onq
i Citrj
scherj
76 J
ers
BEN2
uw bo
>sgew
ibouv
- Kee
Ide sp
■EIDEl
12525.
5 m l
214.ri
BB-m
Ie re|
3 te
bij
- Ha(
igstga
de b
Leic
°Pen
af grj
15, h«
fok.
is. e
ïrgrui:
n b.b
Bl. 07;
Vijftig jaar geleden, om precies te zijn
op 23 augustus 1926, overleed Rodolpho
Alfonzo Rafaelo Pierre Filibert Gugliel-
mo di Valentina d'Antonguolla aan een
maagbloeding en dompelde daarmede
het vrouwelijk deel van de wereldbevol
king in diepe rouw. De in 1895 in het
Zuid-Italiaanse stadje Castellaneto gebo
ren Rodolpho had toen al een carrière
achter zich, die bijna even grotesk was
als zijn volledige naam, al kende de
wereld hem "eenvoudig" als Rudolph
Valentino, de grote minnaar van het
witte doek. Een begrip in de jaren twin
tig zoals na hem eigenlijk alleen nog
maar James Dean een symbool van zijn
tijd is geweest.
Maar wat was deze Rudolph Valentino
in werkelijkheid? Mensen die hem goed
gekend hebben spreken enigszins ver
wonderd over zijn intelligentie en gevoe
ligheid, maar hij schijnt in het dagelijks
leven 'n heel oninteressante man geweest
te zijn.
Ondanks zijn lijfspreuk "In mijn land
zijn de mannen de baas en ik geloof dat
de vrouwen daar gelukkiger onder zijn"
was hij in zijn privé bestaan een willig
slachtoffer van zijn tweede echtgenote
Natacha Rambova nog gewoon Wini
fred Shaunessy bij haar geboorte in Salt
Lake City. die met haar bemoeizucht
zijn filmloopbaan bijna vernietigde.
Als zoon van een oud militair werd hij
naar de legeracademie van Taranto ge-
goedkope nachtclubs als danseur. Het
fortuin scheen hem toe te lachen toen hij
Clifton Webb mocht vervangen als part
ner van de gevierde Bonnie Glass. Bij de
New Yorkse politie schijnt hij toen echter
al geboekt te hebben gestaan als kruimel
dief en afperser-
Los Angeles was z'n volgende stap, waar
kennissen hem aanraadden zijn geluk
eens bij de film te proberen. Voor 5
dollar per dag kreeg hij z'n eerste kans
als gewoon figurant in een danszaal
scène in "Alimony". Grotere rollen in
belangrijker films volgden. Meestal als
schurkachtige Italiaanse graaf of gladde
gigolo. In die tijd trouwde hij met Jean
Acker, die hem op hun huwelijksnacht
al in de steek liet
Het zou drie jaar duren tot hij zijn grote
kans zou krijgen en in vijf jaar tot een
niet weg te denken persoonlijkheid op
het witte doek zou uitgroeien.
In 1921 zwaaide de gezette en agressieve
oude vrijster June Mathis de scepter over
de afdeling scenario's in de Metrostu
dio's. Zij had zojuist Vincente Blasco-Iba-
nez's bestseller "The four horsemen of
the Apocalypse" onder handen genomen.
Zij had óók zojuist Valentino gezien als
tegenspeler van Clara Kimbell Young in
"Eyes of youth" en haar besluit stond
vast. Deze gepommadeerde jongeman
moest en zou de rol van de Zuid-Ameri
kaanse nietsnut spelen, die in Frankrijk
gedurende de eerste wereldoorlog tot
held uitgroeit. June Mathis kreeg natuur
lijk haar zin en haar keuze bleek verras
send juist Na het zien van de eerste
opnamen werd unaniem besloten de rol
van Valentino te herschrijven en belang
rijker te maken.
Na het daverend succes bij de première
werden zelfs alle copieën weer ingetrok
ken om Valentino's naam bóven in plaats
van onder de filmtitel te zetten!
Wie de film nu nog 'ns onder ogen krijgt
zal verbaasd staan. Valentino heeft 'n
prachtige entree met een Spaanse dans,
maar ontpopt zich in de rest van het
drakerige verhaal als een zeer matig
acteur, wiens mimiek zich beperkt tot een
flitsende, felle blik, trillende neusvleugels
en een soort grijns, die een vampier niet
misstaan zou hebben.
Maar het vrouwelijk deel van het publiek
had een nieuw idool gevonden, waarvoor
het bereid was door het vuur te gaan,
ook al waren de meeste films zoals
de critici toen reeds bijna onverteerbaar,
baar.
Valentino als Armand tegenover de grote
Nazimova als "Camille" in een zwaar
aangezette verfilming van Alexander Du
mas junior was de volgende stap op weg
naar onvergetelijke roem en hèt moment
voor June Mathis om voor haar ontdek
king een salarisverhoging van 350 naar
450 dollar per week aan Metro te vragen.
Toen de studio niet meer dan 400 wilde
geven stapte het duo over naar Para
mount, dat bereid was tot 500 dollar te
gaan en een driejarig contract dat kon
oplopen tot 1000 dollar of meer. Para
mount had zojuist de rechten gekocht
van "The sheik", een exotisch wanpro
duct van ene mejuffrouw E. M. Huil, dat
echter grif van de hand ging.
Valentino in de titelrol en Agnes Ayres
als de Britse aristocrate, die hij ontvoert,
deden weinig meer dan "om elkaar heen-
draaien" zoals D. W. Griffith en Mayer
dat kernachtig uitdrukten "totdat Valen
tino haar eindelijk te pakken heeft".
Enkele films zonder exotische achter
grond volgden en ontmoetten veel kritiek,
omdat Valentino zonder bal-masque-kle-
ding niet kon overtuigen. Beter verging
het "Blood and sand", Blasco-Ibanez's
stierenvechtersverhaal. Maar de produc
tie was niet zonder moeilijkheden verlo
pen. Tijdens de opnamen'van "Camille"
had Valentino de decor- en costuumont-
werpster Natacha Rambova ontmoet en
was met haar getrouwd. Natacha Rambo
va was vastbesloten van nu af Valenti
no's carrière te regelen en samen met de
nog immer aanwezige June Mathis preste
zij Rudolpho om steeds hogere eisen aan
de studio te stellen. Paramount zwichtte
en stond tegen beter weten in Rudy
en de dames toe om "The young rajah"
te maken, een ontstellende flop waarin
de acteur als een exotisch opgetuigde
kerstboom naar voren kwam. Paramount
bood hem daarna 7000 per week, als de
dames zich maar niet meer met zijn films
bemoeiden. Tenslotte zou een compromis
gevonden worden. De onafhankelijk J.D,
Williams zou de films financieren en
Rudolph Valentino in een van z'n allergrootste flops: als de met kralen
behangen imitatie-Boeddha in „The young rajah".
Paramount zou de films alleen uitbren
gen.
Zo ontstond "Monsieur Beaucaire",
Booth Talkinton's verhaal van een Fran
se edelman, die zich aan het Spaanse hof
voor barbier uitgeeft. De film werd rede
lijk goed ontvangen al beklaagde men
zich om de verwijfdheid van Valentino's
costuums, ontwerp van wie anders dan...
Rambova.
Twee films later zag Williams het ook
niet meer zitten en United Artists wilde
nog wel... maar dan moest Rambova de
laan uit. Voor 10.000 dollar per week plus
een percentage van de winst maakte
Valentino tenslotte "The eagle", vrij naar
Pushkin's "Dubrovsky", het verhaal over
een Russische Robin Hood onder Catha-
rina de Grote. Om Rambova zoet te
houden gaf Rudy haar het geld om zelf
de film "What price beauty?" te maken,
wederom een afschuwelijke mislukking.
Reden voor Rambova om Valentino voor
goed de rug toe te keren.
"The son of the sheik" volgde, naar een
nieuwe smartlap van E. M. Hull, met
Valentino als z'n eigen zoon, een gastop
treden van Agnes Ayres als zijn moeder
en Vilma Banky als de heldin.
Op de promotietoer naar de oostkust
voor deze film, werd Valentino die al met
een maagzweer sukkelde met spoed naar
een New York's ziekenhuis vervoerd. Het
vrouwelijk deel van de wereldbevoling
leefde intens mee. Duizenden hielden de
wacht bij het ziekenhuis. Op 23 augustus
overleed de grote minnaar van het witte
doek.
De onvoorstelbare taferelen, die toen
volgden hebben hun weerga niet in de
geschiedenis. De trein, die zijn lichaam
westwaarts vervoerde werd herhaalde
malen tot stilstand gebracht door grote
groepen weeklagende vrouwen, waarvan
sommigen zich op de rails wierpen. De
hysterie bereikte een hoogtepunt tijdens
de begrafenis. De actrice Pola Negri „stal
de show" door demonstratief op de trap
pen van de kerk flauw te vallen.
Nog jaren later zou Valentino's graf een
soort bedevaartplaats zijn voor zwaar
gesluierde vrouwen, die op zijn sterfdag
bloemen op zijn graf zouden leggen. Jiine
Mathis, die drie jaar later kwam te over
lijden werd naast haar „ontdekking" be
graven en Rambova publiceerde een
boek over hem, waarin ook opgenomen
gesprekken uit het hiernamaals. In 1938
werden „The sheik" en „De zoon van de
sheik" nog eens met verwonderlijk groot
succes uitgebracht. Overal bestaan nu
nog Valentino-fanclubs en in 1951 werd
zijn leven geromantiseerd verfilmd met
Anthony Dexter in de titelrol. Een flop.
Pierto Garini en Sandro Giovanni schre
ven in 1965 een musical „Chiao Rudy"
waarin Marcello Mastroianni triomfen
vierde. Zelfs zijn geboortedorp Castella-
neta, dat hem altijd als een mislukkeling
had gezien eerde hem met een stand
beeld, opgericht door. u raadt het.
de inwoonsters.
Het fenomeen Valentino is moeilijk te
verklaren. Hij bezat een zekere persoon
lijkheid met gracieuze bewegingen, maar
je was er gauw op uitgekeken omdat er
niks achter zat. De critici waren beslist
niet lief voor hem, de meeste mannen
verafschuwden zijn gladde uiterlijk maar
voor de vrouwen was hij het grote ideaal
van die tijd; de ondoorgrondelijke La
tijns-Amerikaanse minnaar. Antonio Mo
reno, Rod La Roque en hoe zijn opvol
gers ook mogen heten, ja zelfs een Ra
mon Novarro hebben nóóit zo tot de
vrouwelijke verbeelding gesproken als
deze Italiaanse gigolo, die in 5 jaar 5
miljoen verdiende en 200.000 dollar aan
schulden achterliet
Men kan zich afvragen wat er gebeurd
zou zijn als hij was blijven leven en nog
een paar slechte films had gemaakt. Hij
werd echter, net als James Dean, op het
toppunt van zijn carrière van zijn bewon
deraarsters weggerukt. Misschien spreekt
dat óók mee tot de verbeelding.
OTTOMILO
In zijn boekje geeft dr. Reu
ben een aantal recepten en
menutips voor mensen die wil
len overschakelen op het idea
le ruwvezelrijke menu. Het is
wel duurder. Voor wie dit om
welke reden dan ook, niet
haalbaar is, bestaat er een
zeer gemakkelijke oplossing:
de ontbrekende 18 gram ruw-
vezel dagelijks te nuttigen in
de vorm van 18 gram zemelen,
de buitenste vliezen van
de graankorrel, die normaal
bij het maalproces worden
verwijderd. De meest wenselij
ke vorm van zemelen staat in
Nederland bekend als „onbe
werkte maalzemelen".
Dr. Reuben staat in zijn boek
je ook uitvoerig stil bij zwaar
lijvigheid," van alle dreigingen
van onze gezondheid waar
schijnlijk de meest verwaar
loosde en minst begrepen - en
potentieel de meest dodelijke-
ziekte". Hierbij signaleert hij
de volgende gevaarlijke tegen
stelling: de meest kenmerken
de „behandeling" van zwaar
lijvigheid is de patiënt op een
calorie-arm dieet zetten. Maar
dat dieet is bijna onverander
lijk ook een ruwvezelarm
dieet.
In dit verband wijst hij erop,
dat Afrikanen rustig driedui
zend calorieën per dag kunnen
eten, waaronder zeshonderd
gram koolhydraten, zonder
ooit zwaarlijvig te worden.
Zijn conclusie: koolhydraten
zijn dus kennelijk niet het fun
damentele probleem - het ge
brek aan ruwvezels is dat Zo
dra diezelfde Afrikanen ons
berucht vezelarm voedsel gaan
eten, komen ze net zoveel aan
als wij en worden zij door de
zelfde „beschaafde" ziekten
getroffen.
Tenslotte zij opgemerkt dat
het geen kwaad kan alvorens
aanhanger van het dr. Reu-
ben-dieet te worden contact op
te nemen met de huisarts. Dat
geldt in het bijzonder voor
mensen met nierziekten en zij
die lijden aan diverticulosis.
Vermeldenswaard is nog, dat
het boek van dr. Reuben (in
Amerika een beststeller) raak
vlakken heeft met de reeds in
1940 ontwikkelde, maar tot op
heden nog niet officieel erken
de theorie over kankerbestrij
ding van de omstreden Vlaar-
dingse kankertherapeut dr.
Moerman. Uitgangspunt van
de Moerman-theorie, die met
name in Amerika en Canada
steeds meer belangstelling
krijgt, is immers, dat er een
grote relatie bestaat tussen
voeding en kanker; een theorie
die onder meer wordt onder
schreven door Nobelprijswin
naar Linus Pauling. Kanker is
volgens Moerman een kwestie
van gestoorde stofwisseling. In
tegenstelling tot de methode-
Moerman, bestemd voor men
sen die kanker hebben, en in
Nederland reeds door enkele
artsen toegepast, is het Reu-
ben-dieet geen behandeling
van kanker, maar een preven
tieve maatregel, ter voorko
ming van kanker en andere
ziektes.
De bejaarde Vlaardingse arts
gaat 1 september op uitnodi
ging naar Amerika waar hij
op een congres van kankerspe
cialisten een rede zal houden
over zijn theorie. Inmiddels is
in Amerika ook zijn boek over
„de oplossing van het kanker-
vraagstuk" verschenen.
HAN HEEZIUS
Eten, eten, etenmaar doorgaans ziekmakend voedsel.
