BRITSE TANTE POS ZIT
MET LIJMPROBLEMEN
Steeds meer Britten
verslaafd aan cocaïne
Dr. Philip Potter: band verslapt
tussen wereldraad en leden-kerken
Missieraad
fungeert t
steeds meer l
als „ronde tafel"!;
Postzegels plakken slecht
Paulus de Boskabouter- Het beest van Ploemanac
Suske en Wiske De Blinkende Boemerang
Lucky Luke „De genezing van de Daltons'
ill if 1 i
Ierse en
Britse
kerken
roepen op
tot vrede
KORTE METTEN
PAGINA 14
LEIDSE COURANT
DONDERDAG 12 AUGUSTUS 1<WE
LONDEN De dame, die vóór
ons in de rij stond aan een van
de talrijke loketten van Lon-
dens hoofdpostkantoor aan Tra
falgar Square, had een onmis
kenbaar Australisch en bijge
volg ordinair klinkend accent
En ze was niet happy. „Jouw
postzegels deugen niet", zei ze
toornig tegen de Pakistaanse
postbediende, die haar stomver
baasd aankeek. „De laatste
brief, die ik verzond uit Lon
den, is ongefrankeerd aangeko
men in Australië. Mijn zusje
moest er een zware strafport
voor betalen. Maar ik stel de
Britse Post aansprakelijk, want
ik had op die brief wel degelijk
een zegel geplakt. Onderweg is
hij er gewoon afgevallen".De
bruine postbediende scheen er
het zijne van te denken. Hij
haalde de schouders op en trok
een ondoorgrondelijk gezicht.
De Australische liet zich niet
afschepen. Ze opende haar
handtas en haalde er enkele on
gebruikte Britse postzegels uit,
die ze de bediende toeschoof.
„Kijk, ik wil er andere voor in
de plaats, want ze laten direct
los van de enveloppen. De lijm
deugt niet. Je moet ze voor mij
omruilen. Ik wil postzegels van
een betere kwaliteit!"
De Pakistaan schudde driftig
het hoofd. „Verkocht is ver
kocht", snauwde hij. „Wij ruilen
geen postzegels om".
Dit maakte de Australische da
me des te bozer. „Ik ben geen
racist", waarschuwde ze, „maar
als je niet doet wat ik je vraag,
ga ik lelijke dingen over je zeg
gen. Ruil die postzegels om of
roep je baas er bij".
De bruine postbediende liet zich
van zijn hoge stoel glijden en
ging gauw zijn chef opsporen.
„Er staat daar een vrouw te
zeuren, dat onze postzegels niet
deugen", klaagde de Pakistaan
in zijn zangerig Engels. „Ze wil
ze omruilen! Wat moet ik daar
mee beginnen?"
Zoiets geks had de postmeester
nog nooit gehoord. Hij kwam
direct kijken naar het wonder
lijke vrouwmens uit Australië
dat opnieuw haar merkwaardig
verhaal deed over de brief, die
ze mèt de vereiste postzegel
naar haar zusje gestuurd had,
maar die ongefrankeerd aange
komen was. Conclusie: Britse
postzegels deugen niet meer, of
liever: de lijm, die je met ijverig
likken od de gewenste graad
van kleverigheid moet brengen,
is neplijm.
Omdat de rij wachtende klanten
achter de Australische dame
steeds langer werd, verklaarde
de chef zich snel bereid om bij
hoge uitzondering de ongebruik
te postzegels van die lastige da
me om te ruilen. De vrouw ging
voldaan weg, terwijl wij achter
bleven met een raadsel.
Was die Australische bezoekster
niet goed snik of had ze de
goedgelovige postmeester bij de
neus genomen? Persoonlijk had
den wij het nog niet meege
maakt, dat een Britse postzegel,
die door ons op een enveloppe
geplakt was, er onverklaarbaar
weer afviel.
Britse kennissen beweerden
evenwel de indruk te hebben
opgedaan, dat hun postzegels
niet meer zo kleverig waren.
Omdat dit vraagstuk ons intri
geerde, besloten wij dan maar
Tante Pos vein Londen zelve te
raadplegen. Zoals iedere grote
firma, die zich respecteert, heeft
de PTT van Hare Majesteit Eli
zabeth een Pers- en Public Rela-
tionsbureau.
„Is het waar dat jullie postze
gels niet meer zo goed plak
ken"? vroegen wij nieuwsgierig.
Het antwoord kwam dit keer
niet van een zegsman, maar van
een zegsvrouw, die direct ge
bruik maakte van het traditio
nele en typerende Britse excuus
over gebrek aan dit en gebrek
aan dat. In Groot-Brittannië
ontbreekt vandaag de dag altijd
wat. Ofwel is het ten gevolge
van een of andere staking, ofwel
wegens de kerst- of zomerva
kantie, ofwel ten gevolge van de
driedaagse arbeidersweek, die
al maanden tot het verleden be
hoort.
Tante Pos gaat echter nog ver
der terug in het verleden. De
Arabische gom, die traditioneel
gebruikt werd om postzegels
een kleverig kantje te bezorgen,
zou enkele jaren geleden
schaars geworden zijn. De snug
gere knapen van de Britse PTT
hebben toen een ander kleef-
middel gezocht en het gevonden
in iets dat ze polyvinyl alcohol
noemen, die ook bepaalde plak-
kwaliteiten heeft, maar die niet
glanst.
En ja hoor: de achterkant van
de huidige Britse postzegels ziet
er in tegenstelling met die
van vroeger inderdaad niet
glanzend meer uit. Meer wil
Tante Pos er eigenlijk niet over
verklappen dat gepubliceerd
mag worden. Ze schijnt zich
echter wel degelijk bewust van
het feit, dat sommige van de
nieuwe postzegels geen hard
nekkige klevers zijn.
Men doet radeloze pogingen om
dit probleem op te lossen. In
afwachting mag u bij uw aan
staande bezoek aan Groot-Brit-
tannië uw hier gekochte postze
gels, die niet of heel slecht blij
ken te plakken, gerust gaan om
ruilen in het dichtstbijgelegen
postkantoor. De bediende zal
daar wel uit de lucht vallen en
doen alsof hij het hoort donde
ren in Keulen, maar als u wat
herrie schopt en aan de bijge
roepen baas van het etablisse
ment zegt, dat u uit goede bron
vernomen hebt, dat hij de slech
te klevers moet omruilen, zal hij
beslist niet nalaten dit op een
drafje te doen.
Om onnodige ruzies en onpret
tig tijdverlies te voorkomen,
kunnen we echter wel een tip
geven voor beter postzegels
plakken in Groot-Brittannië. Hij
komt niet uit onze koker, maar
wel van de zegsvrouw van Tan
te Pos. „Vooral niet te hard
likken, waarschuwde ze ons.
„Na het likken moet u altijd een
paar sekonden wachten voor u
de zegel op de envelop of op de
briefkaart probeert te plakken.
Op die manier geeft u het vocht
de nodige tijd om zich behoor
lijk te kunnen mengen met de
polyvinyl alcohol, die dan lek
ker kleverig wordt".
Zo ziet u maar weer, dat de
kwaliteit van het leven voortdu
rend verslechtert. De diensten,
die de Britse Tante Pos te bie
den heeft, laten tegenwoordig
zeer veel te wensen over en zelfs
haar postzegels kunnen van de
brieven vallen. De posterijen
van Groot-Brittannië betalen
het grootste deel van hun perso
neel zo slecht, dat zij momenteel
9.000 man te kort komen. De
vakbond van de Britse postbo
den raadt zelfs niemand meer
aan brievenbesteller te worden,
omdat je dan toch maar een
hongerloon krijgt. Bepaalde sor-
teerinrichtingen van centraal
Londen zijn zo onderbemand,
dat alle post daar tenminste 10
dagen nodig heeft om haar be
stemming te bereiken, ook al
komt zij uit een naburig deel
van Londen.
LONDEN Op het vliegveld
Heathrow-Londen komt een
maal per week een Boeing aan
uit Colombia. Het is vlucht 260
van British Airways, de enige
rechtstreekse 707 jet-verbinding
tussen Bogota en Londen. Tot
enkele maanden geleden trok
deze vlucht zelden speciale be
langstelling. Tegenwoordig ver
oorzaakt zij telkens veel druk
te. Nog voor het straalvliegtuig
geland is, staat een leger waak
zame specialisten van de Britse
douane gereed om iedere passa
gier af te tasten en zijn bagage
grondig te controleren. Geen
enkele andere landing op
Heathrow veroorzaakt zoveel
achterdocht en bedrijvigheid.
Vlucht 260 dankt die „eer" aan
het feit, dat de Colombiaanse
hoofdstad Bogota een hoofdrol
speelt in de internationale
smokkel van het „nieuwe" afro-
disiacum cocaïne. Dit narcoti
sche middel is de laatste tijd
zodanig „in" dat men het „de
champagne van de drugs" be
gint te noemen.
Bij Engelssprekende drugge
bruikers draagt cocaïne allerlei
lieve bijnaampjes. In die krin
gen praat men over „snow" of
„candy". Cocaïnepoeder wordt
ook wel „white lady", „joy pow
der" of gewoon „coke" ge
noemd.
In de Verenigde Staten is cocaï-
nezucht al geruime tijd een ech
te plaag, die nu gverwaait naar
Europa. Sinds ongeveer een
jaar telt men onder mondaine
Britten steeds meer cocaïnisten.
Vrouwen die behoren tot de z.g.
„Chelsea Set" (Chelsea is een
sjieke Londense gemeente) dra
gen wel eens een zilveren lepel
tje aan een zilveren halsketting.
Voor de detectives van de Britse
douane was het verschijnen van
dat sieraad een duidelijk teken,
dat de cocaïnemode vaste voet
gekregen had.
Die lepeltjes dienen om het co
caïnepoeder onder de neus te
brengen en het vervolgens op te
snuiven, net zoals men ouder
wetse snuif gebruikt.
De nieuwe cocaïnisten behoren
hoofdzakelijk tot de welgestelde
standen. Cocaïnepoeder kost na
melijk enorm veel geld. Het ver
oorzaakt seksuele opwinding en
verhoogt de werkzaamheid van
de hersenen. Maar het leidt ook
tot verslaving. Het tast de neus
holte aan. Bij overmatig gebruik
kan het een vorm van ver
standsverbijstering veroorza
ken. die dan cocaïnomanie
wordt genoemd.
De negatieve aspecten van co
caïne zijn uiteraard niet nieuw.
Sluwe en gewetenloze handela
ren hebben echter voor het co
caïnegebruik een nieuw afzetge
bied gevonden onder mensen,
die beter zouden moeten weten..
De cocaïne, die terechtkomt in
Groot-Brittannië en andere Eu
ropese landen, wordt geprodu
ceerd in Peru, Chili en Ecuador
Als gevolg van de reusachtige
vraag naar dit verdovend mid
del kweken vele boeren daar
liever de cocastruik dan graan
gewassen, aardappelen of
groenten. Het is er ongeveer de
zelfde situatie als met de papa
vers in Turkije.
Duizenden kilo's cocaïnebladen
worden jaarlijks Colombia bin
nen gesmokkeld, waar honder
den illegale cocai'neraffinaderij-
en uit de grond gerezen zijn. Dit
land levert cocaïne aan de hele
wereld. Door zijn geografische
ligging is Colombia een geschik
te springplank voor internatio
nale smokkel over de Atlanti
sche en de Stille Oceaan. Het
transport geschiedt per schip en
per vliegtuig.
De politie van Bogota is zo cor
rupt, dat ze ,alles oogluikend
laat gebeuren. In Colombia
schommelt de prijs van een kilo
zuivere cocaïne tussen de 10.000
en 15.000 gulden. In Londen is
de handelsprijs 75.000 gulden
per kilo. Voor de verkoop wordt
de zuivere cocaïne echter ver
dund, meestal met melkpoeder.
Op de Britse „markt" kost der
gelijke versneden cocaïne
300.000 gulden per kilo. En toch
is de vraag altijd groter dan het
aanbod. Individuele kopers be
talen met plezier 300 gulden
voor een grammetje.
De Britse politie en douane heb
ben achterhaald, dat het distri
butienet van de cocaïne hele
maal anders georganiseerd is
dan dat van hasjiesj. De afgelo
pen twaalf maanden heeft de
Britse douane nog maar 10 kilo
cocaïne in beslag kunnen ne
men. De nieuwe verkoopsorga
nisaties worden niet gemakke
lijk ontmaskerd. Er zitten Zuid
amerikanen en ex-Cubanen ach
ter. De leveranciers komen ver
momd als eerbiedwaardige za
kenlui per vliegtuig naar Lon
den, hu/en daar voor korte tijd
luxueuze appartementen in de
gerenommeerde wijlf Mayfair
en vertrekken zodra ze hun co
caïne verkocht hebben.
W-57 .Wacht hier maar even op me", hij mee terugkomt", dacht het boska-
had het beest van Ploemanac ge- boutertje, „maar ik kan me niet voor
zegd. Nieuwsgierig keek Paulus hem stellen dat het tabak zal zijn." Het
na. Hij zag het dier op een sukkel- gedierte dook weg in zijn donkere
drafje over de rotsen lopen naar zijn hol, maar kwam even later alweer
schuilplaats. „Ik ben benièuwd waar tevoorschijn. Op drie poten kwam hij
naar Paulus terugdraven en zei: „Kijli
es!" Paulus gluurde in de voorpoaf
die hem werd voorgehouden. Er laf
iets in wat wel op tabak leek, maa
toen hij er aandachtig aan snool
rook hij een vreemde zilte geur. r
f LAAT ME C0S!„,\
ir I IK MKG HEM'.'.! J gè
- VOOKLWX
■*-' C.J'— -!
- 5
„Er is geen toekomst voor de
oecumenische beweging of
voor de Wereldraad van Ker
ken, tenzij er een innige band
is tussen de kerken en de
raad. De leden-kerken, hoe
rijk, belangrijk en zelfstandig
zij zich ook mogen voelen,
worden teruggebracht tot een
beperkt en verarmd bestaan,
als zij hun leven niet willen
delen met anderen en van hen
willen leren.
Aldus secretaris-generaal dr.
Philip Potter van de Wereld
raad van Kerken voor de ver
gadering van het centrale co
mité, dat tot 18 augustus te
Geneve bijeen is.
Bijna tweederde van zijn rede
van drie kwartier wijdde Pot
ter aan waarschuwingen aan
de leden, nationale en regiona
le raden van kerken en aan de
wereldbonden van de grote
kerken voor een soort „apart
heid" die te lang tussen de
kerken en de wereldraad heeft
bestaan.
Dr. Potter zei hartstochtelijk
te geloven dat het toegroeien
naar een echte oecumenische
gemeenschap de belangrijkste
taak is van de wereldraad.
Over de relaties met de grote
confessionele wereldbonden
zei hij dat deze het gevaar
lopen eerder beleefd dan har
telijk te worden. De verhou
ding met de regionale en na
tionale raden heeft volgens
Potter een kritieke fase be
reikt, die intensieve ontmoetin
gen noodzakelijk maakt. Iro
nisch merkte hij op dat de
betrekkingen met de rooms-
katholieke kerk, die geen lid
is, de laatste jaren veel diep
gaander zijn geweest dan met
de leden.
Tijdens de discussie vroeg dr.
A. van den Heuvel, secretaris
generaal van de hervormde
kerk, of de verantwoordelijk
heid van de wereldraad jegens
de leden-kerken niet doet ver
geten, dat we ook verantwoor
delijkheid dragen jegens hen
die zich diep gefrustreerd voe
len door het alledaagse leven
van de kerk waartoe ze beho
ren.
Zij zien nog een gians van
hoop in het bestaan van de
wereldraad en m de oecumeni
sche beweging vinden zij hun
werkelijke thuis. De wereld
raad zou zich volgens Van den
Heuvel meer door hen moeten
laten inspireren.
In een uitvoerig rapport over
het toenemende aantal vlucht
elingen in de wereld heeft de
Wereldraad van Kerken
krachtig aangedrongen op een
spoedig internationaal diplo
matiek overleg. Dit zou een
alle landen bindende overeen
komst moeten opstellen over
het basisrecht van de asielver
schaffing.
De wereldraad Wereldraad
Kerken, die afgelopen jaar een
bedrag van twaalf miljoen gul
den heeft besteed aan de hulp
voor vluchtelingen, dringt er
bij de aangesloten kerken op
aan, dat zij in eigen land met
de regering overleg plegen en
haar ertoe brengen een posi
tieve asielpolitiek te volgen.
Een der grote problemen van
het vluchtelingenvraagstuk is
volgens de Wereldraad van
Kerken het feit, dat de vlucht
elingen te weinig bescherming
genieten.
De situatie der vluchtelingen
heeft zich de laatste jaren nog
verslechterd, zo constateert de
wereldraad in zijn rapport. De
economische recessie is voor
veel regeringen aanleiding de
toelating van vluchtelingen te
venrunderen. Daarbij komt
dat de vrijheidsstrijd in Zuide
lijk Afrika het aantal vluchte
lingen scherp doet toenemen.
Volgens de Wereldraad is Afri
ka het contiment met het
grootste aantal vluchtelingen.
Velen van hen worden door de
organisaties van de Verenigde
Naties niet erkend.
Britse kerkelijke leiders heb
ben de' christenen van alle
kerken opgeroepen tot gebed
net zo lang tot „een rechtvaar
dige en stabiele orde be
reikt in Noord-Ierland". Aan
leiding tot hun oproep is de
gebedsweek voor vrede in de
wereld, die gehouden wordt
van 17 tot 24 oktober.
De oproep is ondertekend
door de anglikaanse aartsbis
schop dr. Donald Coggan van
Canterbury in diens functie
van voorzitter van de Britse
raad van kerken, door de r.k.
aartsbisschop George P.
Dwyer van Birmingham, voor
zitter van de r.k. bisschoppen
conferentie van Engeland en
Wales, en door dr. John Hux-
table, moderator van de fede
rale raad van de Vrije Kerk.
Zij beklemtonen, dat na jaren
van geweld en bezorgd zoeken
een toenemend aantal Noord-
Ieren een echte verzoening wil
bewerkstelligen en een be
hoorlijk bestuurssysteem wil
opbouwen voor de verdeelde
gemeenschap van Noord-Ier
land.
Tegelijkertijd met de oproep
van de Britse kerkelijke lei
ders heeft in de Ierse repu
bliek bisschop Daly van Ar-
dagh en Clonmacnois een
krachtig beroep gedaan op de
provisionele IRA om een einde
te maken aan zijn gewelds-
campagne.
„Op het ogenblik is er .zowel
ten noorden als ten zuiden van
de grens, die de Ierse repu
bliek van Noord-Ierland
scheidt, te constateren, dat het
volk walgt van het geweld en
het zich bewust is van zijn
slechtheid". Volgens bisschop
Daly is de afwijzing van dit
geweld in geen vijftig jaar zo
sterk geweest.
De Amerikaanse katholieke
vredesbeweging Pax Christi
wil gedaan krijgen, dat het
episcopaat van de Verenigde
Staten een duidelijke vredes-
actie opneemt in zijn pro
gramma „Vrijheid en gerech
tigheid voor allen". De aanbe
velingen van Pax Christi zul
len aan de bisschoppen wor
den voorgelegd tijdens hun
najaarsconferentie, die in ok
tober in Detroit wordt gehou
den. Pax Christi pleit onder
meer voor een duidelijke stel-
lingname, dat het bezit of ge
bruik van atoomwapens strij
dig is met de christelijke mo
raal en voor een positieve op
stelling tegenover de gewe
tensbezwaren tegen de mili
taire dienst.
De Amsterdamse Raad van
Kerken heeft zich uitgespro
ken tegen het wetsontwerp
„Arbeid buitenlanders", dat
volgens de raad de rechtsonge
lijkheid vergroot. De Amster
damse kerken en kerkleden
wordt gevraagd een open brief
te sturen aan de Staten Gene
raal. De Amsterdamse raad
sluit zich hiermee aan bij het
protest van de Nederlandse
Raad van Kerken tegen het
wetsontwerp, dat eind augus
tus wordt behandeld.
Als nummer zeven in zijn
reeks „Wegwijzers" heeft Pax-
Christi Nederland een Neder
landse bewerking uitgegeven
van het antwoord van het Va-
ticaan aan de Verenigde Na
ties over de bewapeningswed
loop en de noodzaak om tot
ontwapening te komen. De ti
tel van de uitgave is „Pleidooi
voor ontwapening". Zij tegen
twee gulden te verkrijgen via
betaling op giro 593352.
en
Door een grondige reorganisatie is de Nederlandse Missi- en
raad steeds meer een ronde tafel van organisaties voor Ho
missie- en ontwikkelingswerk. Dit blijkt uit het zojuist y
verschenen verslag van de raad over de jaren 1973, 1974 jei
en 1975.
In de eerste periode van het
bestaan van de missieraad
(1967-1973) had de bisschop
pelijke opdracht om de mis
sie-activiteiten in Nederland
doeltreffed te coördineren de
hoofdaandacht. Toen speelde
ook de dicussie over de sa
menhang en het verschil tus
sen missie en ontwikkelings
werk. De laatste drie jaar lag
de nadruk op de missionaire
relaties tussen kerken en de
missie-opdracht van de kerk
gemeenschap als geheel.
De missieraad heeft een aan
tal organisaties ervan weten
te overtuigen, dat hij geen
bedreigend overkoepelend
orgaan is, maar slechts ont
moetingspunt met een coör
dinerende opdracht, ook op
het terrein van ontwikke
lingswerk. Hierdoor is de sa
menwerking met de Vaste-
naktie, Solidaridad, Mensen
in Nood en de commissie
Justitia et Pax verstevigd, al
zijn deze organisaties nog
geen lid van de raad.
10
Leden zijn onder meer de
Pauselijke Missiewerken, het d j
Centraal Missionair Beraad
religieuzen, Miva, Memisa, de
zes diocesane missieraden (in
Limburg ontbreekt een der
gelijke raad) en het Limburg
se Bureau Internationale So
lidariteit.
Het hoofdaccent van het
werk van de missieraad ligt
nu op enkele goed functione
rende en slagvaardige com
missies, zoals: missionaire
vorming, personele assisten
tie materiële assistentie, pu
bliciteit en buitenland.De
raad heeft in de verslagpe
riode zeventien publikaties
verzorgd en bemiddeld in de
uitzending naar de derde we- V 7
reld van achtenzestig leken.
Ondanks enkele vruchtbare
contacten met de Zendings-j.^
raad, pleit de missieraad
voor meer samenwerking.
Voorzitter van de missieraad I
is kardinaal Willebrands. vi-j^
ce-voorzitter is mgr. dr. R- [id
Staverman.
