KRAMP EN SPLINTERS
EXCUUS VOOR FALEN
DRESSUURPLOEG GEVELD DOOR NERVOSITEIT
KRACHTSVERHOUDINGEN HOCKEY
FINAAL OP Z'N KOP GEZET
WEER VERLIES INDIA
Het raadsel van het voetensteuntje
Muijs weer
vrij voor Kanobond
Twee ploegen al zeker van Moskou
Hoge hoed jurylid Pot hielp niet
R0MANTIC0 S
BLIJFT OP STAL
Het Olympisch hockeytoer-
nooi dat vandaag na het spe
len van de wedstrijd Neder-
Mfil il i'jn 'an£*Pakistan om het brons
en het „gouden" duel Austra
lië—Nieuw—Zeeland is afge
lopen, heeft alle zinnige theo
rieën over krachtsverhoudingen in de hockey-
wereld finaal op zijn kop gezet. Wie van
tevoren had durven beweren dat Australië en
Nieuw-Zeeland de finale zouden spelen, zou
op z'n minst de hoop van iedereen die ook
maar iets van hockey denkt te weten op de
hals hebben gehaald. Uiteraard was het be
kend dat de ontwikkeling van de hockeysport
in Australië en Nieuw-Zeeland zich gestadig
voortzet en de oefenduels van Nederland te
gen Australië hadden al uitgewezen dat de
conditioneel sterke Australiërs voor iedere
tegenstander een moeilijk obstakel zouden
vormen. Hetzelfde gold voor Nieuw-Zeeland
dat ongeveer een gelijksoortig hockey speelt.
Maar dat beide landen zich tot finalisten
zouden ontpoppen, was toch niet aan het
voor-olympische spel af te leiden. De grote
favoriet voor het goud was West-Duitsland. De
Duitsers hadden zich door maandenlange trai
ning en het spelen van zaalhockey een derge
lijke vaardigheid in het spelen op kunstgras
aangemeten, dat ze onverslaanbaar leken. Hun
techniek en tactisch inzicht was ook zo sterk
dat hun spel de perfectie benaderde. En toch
was datzelfde Duitsland de eerste ploeg uit
het rijtje hockeygrootmachen die zijn Olympi
sche aspiraties kon laten varen. Zelfs een
plaats bij de laatste vier was de Duitsers niet
gegund.
India, de wereldkampioen in Maleisië, was
een nog dramatischer voorbeeld hoe hard
topsport is. In India is hockey volkssport
nummer één. Zoals in Nederland op straat
wordt gevoetbald door de schooljeugd, zo
wordt daar hockey gespeeld. Natuurlijke aan
leg en een grote technische vaardigheid zijn
altijd de wapens geweest waarmee India een
toonaangevende rol in het internationale
hockey heeft vervuld. Dit speltype, fraai voor
het oog, functioneerde uitstekend tot de
taktlek z'n intrede in de hockeywereld deed.
Eerst aarzelend, maar daarna voluit wierpen
de coaches zich op de bestudering van de'
veelal voetbalstrategie, waarsit dan weer de
hockeytactieken werden samengesteld. Man
dekking en meeverdedigen van de aanvallers
zijn ook voor hockeyers normale begrippen
geworden. India weigert vooralsnog deze ge
woonte over te nemen. Spelen met vijf aanval
lers en verwaarlozen van de mandekking zijn
dikwijls de oorzaken van een nederlaag tegen
landen als Australië, dat hockeytechnisch ge
zien veel minder in zijn mars heeft dan India,
wiens ogen tijdens dit toernooi wel definitief
zullen zijn geopend.
Nederland heeft het, hoe vandaag de strijd
tegen Pakistan ook afloopt, er in dit toernooi
nog niet zo slecht vanaf gebracht De wereld
kampioenschappen in Maleisië en de voorbe
reidingsperiode voor Montreal hadden de
hoop op Nederlandse successen tot het
minimale teruggebracht. De ploeg van Wim
van Heumen verraste al vanaf de eerste
wedstrijd tegen India en toonde zich gedu
rende de poulewedstrijden de meest con
stante en betrouwbare ploeg.
Vijf overwinningen was de oogst en met dit
resultaat speelde Nederland zich naar een
regelrechte favorietenrol. Ten onrechte, want
uitgezonderd de wedstrijden tegen India en
Australië was het spel van Nederland niet van
die kwaliteit, een Olympisch kampioen waar-
Door
Harry Veimeulen
dig. Het uitvoeren van de taktische opdrachten
en een grote discipline in de ploeg waren de
wapens waarmee de sober en conditioneel
sterk spelende Nederlandse ploeg zijn succes
sen behaalde. De tekortkomingen werden door
de zegereeks verdoezeld. Maar die waren er
heus wel. Een bepaald niet glad verlopende
aanval (de corners van Paul Litjens vormden
de enige basis voof het hoge scorecijfer) en
een verdediging die in snelheid tekortschiet,
zijn zwakheden die uiteindelijk kunnen opbre
ken en tegen Nieuw Zeeland was dat het
geval.
Grote vraag is, of de ploeg van Wim van
Heumen die toch verschikkelijk teleurgesteld
was na het voor hun ook onverwachte verlies
tegen Nieuw-Zeeland, de kracht kan opbren
gen om toch nog brons uit het Olympisch
toernooi te slepen. Het zou een goede belo
ning voor hun inzet zijn. Hoewel, met de
wetenschap in het achterhoofd dat Nederland
van finalist Australië in de poulewedstrijd vrij
gemakkelijk heeft gewonnen, de gedachte aan
Olympisch goud toch met enige weemoed
vaarwel moet worden gezegd.
MONTREAL In het Olym
pisch hockeytoernool zijn de
wedstrijden Spanje—Malei
sië en West-Duitsland—India
gespeeld voor de vijfde tot
en met de achtste plaats. De
opvallendste uitslag was de
overwinning van West-Duitsland op India:
32. Het was voor slechts 300 toeschouwers
een spannende, maar niet op hoog niveau
staande partij, waarin India In de eerste helft
de betere ploeg was.
West-Duitsland kwam echter na rust sterk
terug, boog de achterstand van 1—0 om in
een voorsprong van 31 en won uiteindelijk
met 3—2. Het scoreverloop was als volgt: 20.
Mihinder Singh (strafbal) 0—1, 38. Stroedter
(strafcorner). 60. Droese 21, 63. Stroedter
(strafcorner 31). 66. Ajitpal Singh 32. Door
dit resultaat speelt West-Duitsland om de
vijfde plaats tegen Spanje, dat Maleisië met
2—1 versloeg. Ook dit was een matige wed
strijd. Amat gaf Spanje uit een strafcorner de
leiding, maar Choon maakte gelijk met een
strafbal. Arbos zorgde echter in de 58e minuut
voor de winnende treffer.
In een wedstrijd om de negende plaats won
België met 3—2 van Canada. Dit gebeurde in
de verlenging nadat de wedstrijd in de norma
le speeltijd in 2—2 was geëindigd. Canada had
bij de rust nog de leiding met 1—0.
MONTREAL Op de jaarlijk
se vergadering van de Inter
nationale hockeyfederatle
(FIH) gisteren in Montreal Is
vastgesteld dat het vierde
toernooi om het wereldkam
pioenschap hockey voor he
renlandenploegen In 1978 In Argentinië zal
worden gehouden.
Indien, door welke omstandigheden dan ook,
het toernooi niet in Argentinië kan worden
gehouden, zal Australië een jaar later de
organisatie op zich nemen.
Op het congres werd ook besloten dat van
de zes deelnemende formaties de Westduitse
damesploeg en die van Schotland automatisch
toegelaten zullen worden tot het eerste Olym
pisch hockeytoernooi voor dames, 1980 in
Moskou.
MONTREAL Lo Jacobs
kon er maar niet over uit.
„We hadden net vijftig meter
I gevaren toen mijn voeten-
I steuntje losschoot. Ik heb
eenzelfde afstand moeten
zoeken naar steun. Tenslotte
vond ik een richel die onder het dek zit maar
ik kreeg kramp en de splinters zaten in mijn
tenen. Zonde en jammer, want we waren er
gekomen." Lo Jacobs, helft van het kanoduo,
doelde op de herkansingen van de k2-1000
m. Het tweetal bereikte een vierde plaats en
was uitgeschakeld voor de halve eindstrij
den.
Zowel voor Jacobs als voor „voorste man"
Arend Bloem en chef d'equipe Antoon Geurts
een bittere teleurstelling. In de series was het
duo niet vooruit te branden geweest. Bloem:
„We zaten helemaal vast. Hoe dat kwam? Ja.
leg dat maar eens uit. Het ging gewoon niet."
Bloem-Jacobs eindigden als vijfde in hun serie
maar voeren niet eens een belabberde tijd:
3.42.88, in aanmerking genomen dat zij na 250
meter nog op de zevende plaats lagen. In de
tweede serie werd de winnaar afgeblazen in
3.47.62. Tijden tellen echter niet, alleen de
eerste drie plaatsen zodat Bloem-Jacobs niet
door hun eerste optreden op de 1000 m.
waren gekomen en later in de herkansing
moesten trachten de demi-finales te bereiken.
Die herkansingen bewezen weer eens alleen
tijdverslindend te zijn. In verscheidene andere
klassen verschenen slechts drie boten en daar
er drie overgaan naar de halve finales was
de strijd alleen van belang voor de loting in
die halve eindstrijden. Er voeren mannen uit
Hong Kong en Japan mee, die de grootste
moeite hadden hun boot overeind te houden.
Zij eindigden onveranderlijk zo ver achter hun
naaste voorganger dat het eenvoudig lachwek
kend was.
Soepterrine
In de Canadese kano, die a-symmetrische
boten waarin de kanovaarder op een knie
zit - enorm zwaar - en met de peddel door
het water slaat alsof hij in een geweldige
soepterrine roert, trad een man uit Hong
Kong op, die maar nauwelijks het botenhuis
kon halen, waar hij uitgeput lange tijd waar
schijnlijk heeft zitten denken wat hij in vre
desnaam in Montreal moest doen. Het wordt
hoog tijd dat ook voor dit soort sporten
Herman van Bergem
limieten worden gesteld.
Hoe dan ook, Bloem-Jacobs waren naar de
repechages verwezen. In hun heat, de tweede,
verschenen vijf boten waarvan er drie naar de
halve eindstrijd gingen. Bloem-Jacobs waren
daar niet bij. Arend Bloem: „Natuurlijk hadden
we het moeten halen." Hij toonde zich nogal
vertoornd over het voorgevallene met de voe
tensteun van Lo Jacobs die bij hoog en laag
beweerde dat hij alles tevoren nog minutieus
had nagekeken. „De pennen zaten er nog in.
Voor mij een raadsel hoe dat ding is losge
schoten."
Het tweetal had een uitstekende start en lag
achter de Roemenen en Fransen op een
„geheide" derde plaats. Toen schoot dat
onmisbare voetensteuntje los en worstelden
Bloem en Jacobs vijftig meter om het ritme
te kunnen hervinden. In die tijd waren de
Amerikanen komen opzetten en passeerden
zij het Nederlandse tweetal.
Jacobs: „Dat hebben we nog nooit gehad zo
lang we samen varen. „De teleurstelling was
groot want ongetwijfeld was het tweetal, na
de halve finales 500 m. k-2 de dag te voren
te hebben bereikt, ook ditmaal geplaatst. Ja
cobs: „In die halve finale 500 m. krijgen we
het erg zwaar. Daar gaan ook maar drie boten
over." Trainer Antoon Geurts: „Op de eerste
twee plaatsen hoeven ze niet te reken. Als
ze derde willen worden, zullen de Zweden
achter zich moeten laten. En wat dat voeten
steuntje betreft, dat mag niet als excuus
worden aangevoerd. Ze moeten er gewoon
voor zorgen dat dat ding goed vastzit, anders
niet. Dat het in de series van de 1000 m. niet
goed ging, was een gevolg van het feit dat
ze angst hadden voor de afstand". Bloem-Ja
cobs waren eerst en vooral weggegaan voor
de 500 m. Daarop kunnen ze dus, enkel en
alleen, hun tanden stuk bijten.
Een wedstrijdmoment uit de strijd bij de Canadese kano's. Het Duitse
duo Lucke en Glaser in actie.
Henk Nooren met Pluco
HBROMONT Nederland zal
zondag in het springcon
cours om de Olympische titel
voor landenteams als eerste
van de yeertlen deelnemen
de equipes In het Olympisch
stadion van Montreal ver
schijnen. De startvolgorde Is: Nederland,
Groot-Brlttannië Frankrijk, Japan, Canada,
Australië, West-Duitsland, Spanje, Oostenrijk,
Italië, Verenigde Staten, Mexico, Argentinië
en België. Het springconcours gaat over
twee manches. In elke manche tellen de
resultaten van de beste drie combinaties per
land.
Romantico S, het paard van Johan Heins, zal
zeer waarschijnlijk niet in de landenwedstrijd
voor springruiters van zondag in actie komen.
De zevenjarige bruine ruin is ruim een week
geleden in Bromont geblesseerd geraakt. „Ik
heb er een hard hoofd in dat Romantico op
tijd hersteld zal zijn", zei een somber gestem
de chef d'equipe Ben Arts gisteren. Als Ro
mantico S inderdaad niet wordt gezadeld zal
Henk Nooren op het reservepaard Pluco rijden
en komt Johan Heins op Jagermeister uit.
(Van onze
speciale verslagge ver)
BROMONT Piet Oothout
had het niet meer. „Kijk nout
och eens, kijk nou toch
eens", klonk het jammerend
aan de rand van de schitte
rend aangelegde Olympische dressuurbak in
Bromont De 53-jarige trainer uit Soest stierf
duizend doden terwijl Marjolein Greeve, de
enige „echte" pupil van Oothout in de natio-
nae equipe, met Lucky Boy haar proef afleg
de. Oothout had het niet meer. Hij leed onder
elke stap die de vorige week 38 jaar gewor
den amazone uit Laren met haar prachtige
zestienjarige Hannoveraan deed. „Zat ik er
maar zelf op. Dan zou je eens wat zien",
verzuchtte Oothout, die ineens jaren ouder
leek, „het is toch een schitterend paardje.
Reken maar dat daar wat uit te halen is"..
Marjolein Greeve, de Nederlandse kampioene,
had op papier voldoende kwaliteit om de
dressuurequipe een of meer plaatsjes op de
ladder te doen stijgen. Bij een toch zeker niet
absurd hoog totaal van 1467 punten was
Denemarken gepasseerd en ook Rusland kon
nog worden ingehaald. Loeky van Olphen
(1449) en Jo Rutten (1533) hadden woensdag
hun proef gepresenteerd en - zonder tot
uitschieters te komen - toch een redelijke
basis gelegd voor een positie in de midden
moot van de acht deelnemende equipes. Na
loting was bepaald dat Marjolein Greeve giste
ren als laatste in de ring zou komen. „Ik had
Marjolijn Greeve met Lucky Boy in het Olympisch strijdperk. Het succes
was niet overweldigend.
er al zo'n voorgevoel van", zei Oothout, „als
het aan mij had gelegen was zij als eerste
gestart van ons drietal. Jo Rutten, die nergens
door is te beïnvloeden, had de rij dan geslo
ten. Marjolein is veel te nerveus om de druk
te weerstaan". Bij het binnenkomen al was
duidelijk te zien dat de Larense niet zichzelf
was. Met een bleek vertrokken gezicht maakte
zij een uitermate gespannen indruk. Lucky
Boy werd daar automatisch door beinvloed.
De gehele proef was door zenuwen overheerst
en fouten konden niet uitblijven. Tot afgrijzen
van Oothout zat er niet meer in een totaal
van 1398 punten. „En dan te bedenken dat
het mogelijk moet zijn met dit paard zeker
1600 punten te halen", sprak de kalende
trainer bedroefd.
Hoge hoed
„Bij het loswerken ging het al niet best. Ze
durfde niet aan te pakken". Het Nederlandse
jurylid Jaap Pot (ook al in Mexico ën Mun-
chen als zodanig actief) kon niets verwetei*
worden. Hij had zijn landgenoten ruimschoots
bedeeld door telkens ongeveer twintig pun
ten meer uit de hoge hoed te toveren. Een
redelijke klassering voor het team was ech
ter verkeken. Meer dan de zevende en voor
laatste plaats zat er niet in. Alleen Groot-Brit-
tannië was zwakker.
Het goud ging naar de favoriet West-Duitsland
met Harry Boldt, Reiner Klimke en Gabriela
Grillo. Het totaal van 5155 punten was voor
geen enkele andere equipe benaderbaar. Zwit
serland, dat alleen steunde op Europees kam
pioene Christine Stückelberger, greep het zil
ver met 4684 punten en de Verenigde Staten
eindigde als derde met 4647 punten. Rusland
in München nog eerste, viel buiten de prijzen.
De enige Nederlander, die zich voor de indivi
duele wedstrijd van vandaag plaatste, was
„ijskonijn" Jo Rutten. De 42-jarige eigenaar
van een drainagebedrijf in Hunsel verwierf
woensdag met Banjo 1533 punten, goed voor
de elfde plaats. De beste twaalf deelnemers
mochten om de persoonlijke medailles strij
den.
Rutten, die zelden of nooit van zijn stuk te
brengen is, was in de ochtenduren voor zijn
start toch enigszins gegrepen door de Olympi
sche wedstrijdatmosfeer, die zeker achtdui
zend toeschouwers trok. „Ik voelde me ineens
gespannen. Toen nam ik maar enkele cognac
jes bij de koffie en daarna had ik lak aan
iedereen", zei Rutten Later. Banjo liep niet
zo beheerst als de achtjarige, in Nederland
gefokte stekelvos gewend is te doen. „Zelfs
een piroutte mislukte en dat overkomt hem
haast nooit", zei Rutten, die Banjo overigens
niet lang meer zal rijden. „Ht staat vast dat
ik hem verkoop. Aan wie weet ik nog niet.
In ieder geval aan de meest biedende. In Aken
was er al veel belangstelling voor het paardje.
Ook hier heb ik kandidaat kopers bij me
gehad. Ik denk dat Banjo wel naar het buiten
land zal gaan. Eigenlijk ben ik wel benieuwd
wie zijn volgende baas zal zijn".
S(Van onze speciale verslagge
ver)
MONTREAL Na de spelen
van Mexico 1968 verdween
kanocoach Karei Muijs naar
West-Duitsland. Na de spe
len van Montreal 1976 keert
hij terug naar Nederland. Zijn contract met
de overkoepelende Duitse sportbond heeft
hij opgezegd en na december van dit jaar
Is hij „vrij man". Op de kanobaan zei hij
gisteren: „De kans dat ik bij de Kanobond
ga werken, is tachtig procent. Als dat niet
doorgaat, zijn er nog vele andere mogelijkhe
den. In ieder geval keer ik naar Nederland
terug."
Karei Muijs had er tevoren niet over willen
spreken omdat zijn kanoërs, met wie hij sinds
zijn werkzaamheden in Duitsland begonnen
het ene succes op het andere stapelde, nog
niet op de hoogte waren. „Zondag, als het
kanotoernooi voorbij is, zal ik het hen vertel
len. In Duitsland had men graag dat ik het
geheim hield om geen onrust te kweken in
de ploeg. De Westduitse kanovaarders zijn
bijzonder in hun nopjes met Karei Muijs die
destijds uit Nederland vertrok, omdat men
hem een salaris bood dat beneden alle peil
was. Na zijn vertrek ging het bergafwaarts met
het kanoën, volgden de coaches elkaar in
sneltreinvaart op en werd de roep om een
erkend vakman als Muijs sterker. Nog altijd
onderhield hij stevige banden met het vader
land, speciaal met de kanoërs die vrijwel allen
op zijn schema's trainden. Ook het duo Arend
Bloem en Lo Jacobs, dat als mini-afvaardiging
van de mini-Kanobond in Montreal aanwezig
is.
Karei Muijs: „Het was de bedoeling dat ik
tot na de Spelen van München in Duitsland
zou blijven. Het is tot na Montreal geworden
maar nu is het genoeg. Ik wil naar Nederland
terug. Ik moet nog tot december mijn con
tract afmaken maar als het doorgaat met de
Kanobond, kom ik in de herfst al verschei
dende weekeinden naar Nederland."
ClOS-man Karei Muijs heeft, als onverhoopt
mocht afspringen, meer pijlen op zijn boog.
Zijn hoofdspecialisatie is tennis en hij is al
tien jaar werkzaam in het district Amsterdam
van de KNLTB. Voorts is hij thuis op het
gebied van badminton, boksen en wielrennen.
Vierenveertigjarige Karei Muijs hoeft er niet
aan te twijfelen of hij in Nederland weer aan
de slag komt. „Wat ook meespeelt bij mijn
besluit uit Duisburg te vertrekken, is mijn
dochter. Ze is veertien en helemaal verduitst
en dat vind ik verre van leuk. Ze zit nu in
de vierde klas van het gymnasium en het is
nu de hoogste tijd om naar Nederland terug
te gaan. Voorts heb ik met lede ogen gezien
dat het in Nederland al jaren sukkelen is met
de Kanobond."
MXLm
Bloem en Jacobs krijgen de laatste instructies van coach Geurtsen. Hij
vergat te vragen of het voetensteuntje goed vast zat.
