NEDERLAND REKENDE
TE VEEL OP ZILVER
IOC toe aan
„Hoe komen we er mentaal overheen?"
Inzet van Australië zegevierde
Achterstand van
honderd punten
dressuurploeg
Medailleverdeling
f »»f'
FINA sprak boycot uit
Het boksen is een van de sporten
waarin verlies onherroepelijk uitscha
keling betekent. Dit in tegenstelling
tot het roeien. Een situatie waar het
IOC een eind dient te maken.
MONTREAL In het hyperluxe hotel Queen
Elizabeth resideren de hoge heren van het
internationaal Olympisch Comité. Voorop de
president, Lord Kilianin, gevolgd door een
stoet hoogwaardigheidsbekleders bij wie de
Nederlandse jonkheer (Herman van Karne-
beek) er maar een van de lagere rangorde
is. De bewaking van het in het centrum van
de stad gelegen hotel is in overeenstemming
met de belangrijkheid van de personages.
Geen muis kan onopgemerkt het gebouw
binnensluipen en er zijn ettelijke legitimaties
voor nodig om een blik in het gebouw te
mogen werpen. Daar zetelt het congres dat
niet danst maar praat, en denkt.
Maar er is nog nooit gedacht aan de om
vangrijkheid die de Spelen langzamerhand
hebben doen uitgroeien tot een moloch die
nauwelijks meer te hanteren is. Het aantal
deelnemers groeit, het aantal deelnemende
landen eveneens en het logische gevolg is
dat een programma in elkaar moet worden
gedraaid dat met moeite aaneen kan worden
gepast. Vooral omdat het een onevenwichtig
programma is waarbij in de eerste week een
lawine van evenementen moet worden ver
werkt en de Spelen de tweede week sterk
„vermageren". Het gevolg is ook dat een fors
aantal accommodaties noodzakelijk is om
alles op tijd te kunnen verwerken, en dat
vergt weer een kapitaal om van te duizelen.
Het congres praat en denkt maar het werkt
nog grotendeels met de reglementen die de
grondlegger van de moderne Olympische Spe
len. Pierre baron de Coubertin. heeft samen
gesteld in de onderhand grijze oudheid. Af
en toe wordt iets gewijzigd de amateurregel
bijvoorbeeld is wat verruimd maar verder
dobberen de Spelen voort op het oude stra
mien waarin enige sporten sterk bevoordeeld
worden volgens een ook al niet meer zo
jeugdige formule die door de respectievelijke
bonden is uitgedokterd.
Tijd vergend
De meeste tijd vergende sporten zijn boksen
dat liefst dertien dagen en dan tot de
kwartfinales van de vroege ochtend tot de
late avond vergt, volleyball dat twaal'f
dagen in de weer is en hockey dat elf dagen
in beslag neemt
Wie in het bokstoernooi verliest, ligt er meedo
genloos uit. Evenzo bij zwemmen,''atletiek of
worstelen. Maar wie roeit of kano vaart, mag
het altijd nog eens proberen. Dat houdt een
Door
Herman van Bergem
onrechtvaardigheid in ten opzichte van elke
andere van de eenentwintig sporten tellende
I Olympische programma's. Het zou de over-
j zichtelijkheid en het soepeler verwerken van
het programma in de hand werken indien ook
bij die sporten de normale gang van zaken
zou worden gevolgd: niet roeien of kanoën
i naar een plaats die recht geeft op de volgende
ronde houd! uitschakeling in. Omdat de regels
a van de betreffende bonden nu eenmaal zo
|li luiden, worden ze klakkeloos door het IOC
jpl overgenomen en ontstaat de vrij zotte situatie
jyj dat een radicaal in de serie uitgeschakelde
ploeg in de herkansing zich nog kan plaatsen
voor een halve finale en dan zelfs de eindstrijd
B kan bereiken. Ten opzichte van andere spor-
ten moet dat een scheve situatie worden
genoemd.
Dit kan ook worden opgemerkt over het
turnen waar een lawine van medailles door
fl een en dezelfde turner of turnster kan wor-
H den behaald in de teamwedstrijd, de indivi-
B duele competitie en de afzonderlijke toestel-
ra len die bij heren zes in getal zijn zodat een
topturner tot een opmerkelijke oogst kan
komen.
Hij dient elk toestel te beheersen, wil hij in
aanmerking komen voor de landsequipe en
derhalve kan hij een goede gooi doen, mits
topturner, naar de medailles. De rijk gelauwer
de Rus Nikolai Adrianov heeft verklaard dat
de individuele totaalcompetitie volkomen nut
teloos is en best van het programma ge
schrapt zou kunnen worden.
In vroeger tijden, toen weinig landen met
weinig atleten naar de Spelen trokken, kon
j met het programma royaal worden uitgeko-
■I men. Het aantal landen steeg na de tweede
wereldoorlog snel en in Mexico 1968 werden
i voor het eerst meer dan honderd landenploe-
gen onderdak gebracht. Zowel München 1972
als Montreal 1976 gaven een nog groter aantal
te zien waarvan er, zoals bekend, in Canada
zo'n dertig bij nader inzien de koffers maar
weer vroegtijdig pakten en afreisen voor de
Spelen goed op gang waren gekomen. Sinds
Athene 1896 is het getal van de deelnemers
vertienvoudigd en het wordt langzaamaan bij
na ondoenlijk dat gigantische leger atleten
onder te brengen en te verzorgen.
In de hyperluxe hotels in de verscheidene
Olympische steden werd al menigmaal gespro
ken over „versobering van de Spelen". Het
na afloop van het vierjaarlijkse evenement wel
dansende congres zou zich eens kunnen bui
gen over uitdunning van sommige sporten
waardoor versobering niet slechts een loos
woord zou zijn.
n :»•;♦<-,> Jt*
1 Het eerste en enige doelpunt voor Nederland in strijd tegen Nieuw-Zeeland. Coen Kranenburg (rechts) loopt juichend weg van het doei. Wouter Leefers
juicht met hem mee.
MONTREAL De te
leurstelling trilde nog
zo lang na in de ver
moeide lichamen van
Oranje dat aanvoerder
Andre Bolhuis somber
zei: „Ons grote probleem is nu: hoe
komen we er mentaal overheen. Er
is nog veel te doen als we vrijdag
willen proberen een bronzen me
daille te halen. Maar goddank zijn
we nu van de favorietenrol af". Ne
derlands Hockeyteam werkte zich in
het kwalificatietoernooi en de eind
ronden op tot de ploeg, die zonder
meer finalist zou worden. Van alle
kanten, ook van de zijde van de
spelers, werd na alle soepel verlo
pen duels het besef steeds groter
dat er na de spelen van Helsinki
1952, waar zilver werd veroverd,
eindelijk weer een stuk eremetaal
uit de Olympische prijzenkast kon
worden gegrist. En als was het
vermetel om op goud te rekenen,
zilver zat er in ieder geval in.
Het lot was in de halve eindstrijd de Nederlan
ders gunstig .geweest. Nieuw-Zeeland stond
als nummer een op het verlanglijstje. Het werd
Nieuw-Zeeland. Coach Van Heumen benadruk
te het nog eens: „We waren ervan overtuigd
dat Nieuw-Zeeland de zwakste tegenstander
van de laatste vier is. We hebben die ploeg
niet onderschat, maar we waren toch ook niet
gespannen genoeg". Andre Bolhuis gebruikte
directer taal „Dit was onze slechtste wed
strijd van het gehele toernooi. Ik heb daarvoor
deze verklaring. In de voorbereidingsperiode
hebben we alle wedstrijden die om drie uur
in de middag werden gespeeld bij warm weer,
slecht gespeeld. Het was drie uur, het was
heet en we deden het weer beroerd". Brons
is vrijdag het hoogst bereikbare. Nog een niet
versmaden medaille na vierentwintig jaar maar
hoe stellig had het team op ten minste zilver
gerekend. Te stellig waarschijnlijk, zodat er
toch ongewild en ongemerkt een brokje zelf
overschatting binnen was geslopen toen
Nieuw-Zeeland als tegenstander uit de bus
kwam.
De hetft van de eerste speeltijd kon Neder
land het duel nog bijbenen op gelijk voeL
Daarna zakte het tempo, verdween de soe
pelheid uit de combinaties, werd er roeke
loos hard en slordig gepasst en ging Nieuw-
Zeeland hoe langer hoe meer de wedstrijd
beheersen, zodat In de derde verlenging het
onvermijdelijke gebeurde.
De slimme Tony Ineson, met Barry Maister en
de snelle en gewiekste Ramesh Patel tot de
sterksten in de Neiuwzeelandse ploeg beho
rend. sloeg uit een corner loepzuiver en
keihard in.
Nieuw-Zeeland had de finale bereikt omdat
na de stand 1-1 na twee verlengingen de
score geen wijziging had ondergaan en in
de daarop volgende verlengingen even
tueel dire voordat atrafbellen zouden worden
genomen de stri|d ten einde was bij het
eerste doelpunt
Dat kwam op naam van de bejubelde Tony
Ineson die werd bedolven onder zijn ploegge
noten terwil de Oranjemannen, alsof ze slaap
dronken waren, aangeslagen naar de kant
sloften. Het ideaal dat ze zichzelf gesteld
hadden en waarvoor ze zo knap hadden
gespeeld, was uiteengespat. Slechts in hun
ogen het brons kan nog worden behaald
maar dan moet tegen Pakistan, dat door de
barbaars hard spelende Australiërs werd ver
slagen, worden aangetreden.
En toch gaf het eerste part van het duel met
de Nieuwzeelanders geen reden tot wijfel aan
de capaciteiten van Oranje. De zeer behoorlijk
gevulde tribunes om het kunstgrasveld van het
stadion van McGill University herbergden een
flink aantal Nederlanders die een levendige
strijd konden aanschouwen waarin Nederland
de leidng nam. Maar de marge was te gering.
Op een schitterende lange pass van Wouter
Leefers kon Paul Litjens rechtstreeks wop weg
gaan naar doelman Paul Ackerley. De robuus
te „doordouwer" met de helaas zwakke stick
techniek stuitte op de Nieuwzeelander. Dit had
de openingsscore moeten zijn, die Nederland
een rianter uitzicht op het verdere verloop van
de strijd had gegeven. Het bleef bij het
doelpunt dat Coen Kranenburg vier minuten
later maakte.
naar Litjens geexpedleerd die Kranenburg In
staat stelde zijn ploeg op 1-0 te brengen.
Maar er volgde een fabuleuze solo van Thur
Borren die om Bart Tamlniau gleed en langs
de uitlopende Sikklng scoorde (1-1).
Coach Van Heumen na afloop: „In het begin
liep het nog wel maar na de gelijkmaker
gingen we steeds minder spelen. Andre Bol
huis had zijn dag niet. Hij had geen vat op
de bal. Geert van Eijk is ook niet gevaarlijk
geweest".
Het „vermogen" van de ploeg, die zo soepei
tjes naar de demi-finale was gegleden, werd
steeds minder, ledereen liep met „plakkende
Zwak
Herman van Bergem
schoenen" en de desorganisatie nam gaande
weg toe. Nieuw-Zeeland handhaafde het hoge
tempo en liep steeds simpeler langs de tegen
stander. De strafcorners werden regelmatig
bijgeturfd maar daaruit kwam ook het manco
bij de Nieuwzeelanders tot uitdrukking. Ze
beheersten het afmaken niet. Of Sikking
bracht redding. Hij behoedde in de tweede
helft zijn ploeg al voor een definitieve uitscha
keling voor het zilver.
Falen
Wondertje
Maarten Sikklng, die weer de nodige wonder
tjes in het doel tot stand bracht, had zojuist
een comer gestopt en meteen de bal ver
Ook Nederland faalde In het nemen van
strafcorners. Van Heumen: „We speelden
met strafcorners altijd flfty-flfty. Nu kregen
we er twee. Een werd tot lang corner ver
werkt, de andere werd door Litjens te hoog
ingeslagen".
Het tempovolle, fantasierijker ook bij straf
corners die op verschillende manieren werden
genomen en niet uitsluitend volgens het tevo
ren ingestudeerde schema en gemakkelijker
Maarten Sikking
(Van een speciale verslaggever)-
MONTREAL Voor de eer
ste maal in de geschiedenis
van de Olympische Spelen
zal de finale van het hockey-
toernooi gaan tussen de
twee vertegenwooraigers van Oceanië, Aus
tralië en Nieuw-Zeeland. Dit houdt tevens in
dat India en Pakistan voor het eerst sinds
1920 buiten de eindstrijd zijn gebleven. Zowel
Australië (in poule A) als Nieuw-Zeeland
(poule B) had zich pas na een beslissings
wedstrijd voor de halve finales weten te
plaatsen. De nummers één van beide groe
pen, Nederland en Pakistan, moeten nu gaan
uitvechten wie brons als troostprijs krijgt.
Het duel tussen Australië en Pakistan, bijge
woond door ongeveer 12.000 toeschouwers
onder wie vele in Montreal wonende Pakistani.
stond op een veel hoger niveau dan de er
aan voorafgaande wedstrijd Nederland
Nieuw-Zeeland.
Pakistan leek op een duidelijke overwinning
af te gaan toen Aktar Rasooi al na 45 secon
den van de Maleisische scheidsrechter Vijiya-
nathan een strafbal mocht nemen wegens een
overtreding van de Australische doelman Ro
bert Proctor. De Pakistaanse nummer vijf
maakte geen fout (1—0).
Het was een keiharde wedstrijd. Van beide
zijden toonde men geen enkele consideratie
met de tegenstander en het kwam dan ook
herhaaldelijk voor dat een speler krimpend
van de pijn op het kunstgras lag. De Australiër
Riley moest al na twee minuten voor een
ernstig „vergrijp" voor straf enkele minuten
achter het eigen doel gaan staan. Daar had
hij kennelijk snode plannen gesmeed. Drie
minuten voor rust zorgde hij na een fraaie
actie van Browning voor de gelijkmaker.
In de tweede helft bleef het vinnige karakter
behouden. Australië stelde tegenover het tech
nische surplus van de Aziaten een onwaar
schijnlijke hoeveelheid inzet. Dit wapen zou
de ondergang worden van Pakistan. Met nog
tien minuten te spelen schoot Irvine onhoud
baar raak uit een strafcorner (2—1). De Pakis
tani kwamen ondanks stormachtige aan
moedigingen van hun landgenoten op de
tribunes deze deceptie niet meer te boven.
Met gebogen hoofden verdwenen zij naar de.
kleedkamers. De schande van München 1972,
toen Pakistan de finale van West-Duitsland
verloor en bij de cérémonie protocolaire wei
gerde de zilveren medaille te accepteren, kan
niet worden gevolgd door het succes van
Montreal 1976.
O
cc
UJ
-J
2
3
O K
LAND:
O
O
N
CC O
(0 t-
Rusland
33 31
23 87
Oost-Duitsland
30
19 18 67
Verenigde Staten
22 26
19 67
West-Duitsland
9
7 11 27
Bulgarije
5
7
7 19
Japan
5
4
7 16
Polen
4
3
6 13
Hongarije
4
1
6 11
Roemenië
3
6
7 16
Groot-Brittannië
3
4
4 11
Finland
3
0
0 5
Zweden
3
1
0 4
Italië
2
9
2 13
Tsjechoslowakije
2
2
3 7
Frankrijk
1
2
4 7
Joegoslavië
1
2
1 4
Noorwegen
1
1
0 2
Jamaica
1
1
0 2
Cuba
1
1
0 2
Denemarken
1
0
2 3
Trinidad en Tobago
1
0
0 1
Mexico
1
0
0 1
Canada
0
3
6 9
Nederland
0
2
3 5
België
0
2
1 3
Portugal
0
2
0 2
Spanje
0
1
0 1
Australië
0
0
4 4
Iran
0
0
1 1
Oostenrijk
0
0
1 1
Nieuw-Zeeland
0
0
1 1
Brazilië
0
0
1 1
Zwitserland
0
0
1 1
Zuid-Korea
0
0
1 1
spelend Nieuw-Zeeland kon nog slechts wor
den gestopt door overtredingen waarvan er
twee van zodanige aard waren dat eerst Hans
Jorritsma de gele kaart kreeg en er voor vijf
minuten het veld uit moest en vervolgens
Theodoor Doyer die gedurende de tweede
helft voor Geert van Eijk werd ingezet.
Het was een wonder dat Nieuw-Zeeland niet
de strijd besliste in de reglementaire speeltijd.
Een lange comer moest door Taminiau naast
het doel worden gewerkt. Sikking moest nog
eens koelbloedig redden. En Nederland liet de
laatste kans, pal voor tijd, lopen toen een
lange corner verkeerd werd gestopt.
MONTREAL De internatio
nale zwembond (FINA) heeft
gisteren in Montreal, op het
jaarlijkse congres, besloten
Zuid-Afrika en Rhodesië in
verband met de in die landen
gehanteerde apartheidpol itiek
uit te sluiten van de FINA. Het congres aan
vaardde dit besluit met 85 stemmen voor.
terwijl een totaal van -79 stemmen vereist was.
Ook in de verlenging van tweemaal zevene-
neenhalve minuut heerste Nieuw-Zeeland.
Van Heumen: „De stickvastheid was groter,
en ons centrum speelde zwak". Steeds zwak
ker zou een beter kwalificatie zijn geweest
Jebbink viste de bal nog eens uit de hoek
van het doel, een schitterende solo van Mcln-
tyre, ingezet voor Borren, eindigde in het
zijnet. Nieuw-Zeeland vond steeds weer ope
ningen die Nederland moeizaam en weifelend
vergeefs zocht. Het was duidelijk. Nieuw-Zeel
and maakte zich op voor de beslissende slag.
Paul Litjens hief nog wel de hand toen hij
had gescoord, maar onreglementair omdat de
bal uit de tweede) strafcorner „snijdend" te
hoog was ingeslagen.
De derde verlenging was nauwelijks begonnen
of Tony Ineson verwees Nederland naar de
strijd om het brons, morgen tegen Pakistan.
Dus toch Pakistan, maar Nederland had vurig
gehoopt daartegen de eindstrijd te kunnen
spelen. Voor het eerst in de Olympische
geschiedenis geen Aziatische vertegenwoordi
ger in de finale maar twee „outsiders", van
wie de een Nieuw-Zeeland, dat net zo verras
send in de ogen van Nederlands spelers
en coach oranje naar de kleine eindstrijd
verwees als Australië dat deed met de Pakista
ni die, getuige het optimisme bij de aanhang,
even sterk hadden gerekend op een finale
plaats.
Coach Van Heumen: „Nieuw-Zeeland heeft
geweldig goed gespeeld". Aanvoerder Andre
Bolhuis: „Nieuw-Zeeland was individueel beter
en we hebben het initiatief uit handen gege
ven. Het zal heel moeilijk voor ons worden
om vrijdag weer in de piste te komen. Er is
nog een hoop te doen voor het zo ver is".
BEREIK
BROMONT Christine Stuc-
kelberger, de eerste amazo
ne van de Zwitserse dres-
suur-equipe, heeft er giste
ren in Bromont voor gezorgd,
dat Zwitserland In de landen-
prijs voorlopig de leiding
heeft. De Zwitserse behaalde ep „Granat"
1869 punten en eindigde met dit totaal zee
punten voor de Westduftser Harry Boidt (1863
punten), die op „Woyceck" reed.
In het landenklassement is West Duitsland
eerste met 3614 punten. De tweede plaats is
voor Zwitserland met 3259 punten en de derde
voor de Verenigde Staten met 3088 punten.
Nederland is met 2982 punten zesde op de
ranglijst, met een niet onoverbrugbare achter
stand op Amerika.
Aan de landenprijs wordt door acht ploegen
deelgenomen: Zwitserland, West Duitsland.
Denemarken, Rusland, Nederland, Groot-Brit-
tannië, de Verenigde Staten en Canada Door
dat ieder land drie deelnemers heeft afgevaar
digd en Frankrijk, Italië en Argentinië - die
niet aan de landenprijs deelnemen - een ruiter
heeft uitgezonden, komen 27 deelnemers in
actie bij de dressuur. De twaalf best geplaat
sten na de Iandenwed6trijd kwalificeren zich
voor de individuele ontmoeting van vrijdag. In
de landenwedstrijd zijn de Westduitsers, die
in Tokio en Mexico Stad goud wonnen op
dit onderdeel, maar vier jaar geleden de eer
aan Rusland moesten laten, de grote favorie
ten.
In de individuele rangschikking is de Westduit
ser Harry Boldt met Woycek tweede met 1863
punten en diens landgenoot dr. Reiner Klimke
met Mehmed derde met 1751 punten.
Jo R'utten staat met Banjo zevende met 1533
punten en Louky van Olphen met Aleric op
de tiende met 1449 punten.
Louky van Olphen-van Amstel, die gisteroch
tend als eerste Nederlandse deelneemster in
Bromont in actie kwam in de landenwedstrijd
dressuur, de 42-jarige Blaricumse, die met
haar Vosruin Alaric als eerste Nederlandse
deelneemster in actie kwam mocht van de vijf
juryleden de volgende cijfers noteren: 296,
268, 289. 314 (van het Nederlandse jurylid) en
282.
De derde Nederlandse combinatie Marjolijn
Greeve met Lucky Boy zal vandaag rijden.
