LANGS OMWEGEN
fSlauwogige slimmerd Terence Hill
steelt de show in „The Genius"
Zuivere Texanen komen orgelfonds
Hartebrugkerkorgel spekken
Ripse en
Oud-Adese
jeugd had haar
eigen-aardige
modeshow
„Benji" warrig geschapen
detective op vier poten
Liza in pittige
dranksmokkeloorlog
DEZE WEEK
Voorhoutse Van Leeuwens
f overleefden tot nog toe
levensgevaarlijke overgang
DOOR
TON
PIETERS
Op mijn omwegen door stad en land kom 'ik graag mensen tegen. Elke
morgen tussen tien en elf uur kunt u mij telefonisch vertellen wie
u graag in deze rubriek zou willen tegenkomen. Het nummer van mijn
geduldige telefoon is 071 12 22 44; u kunt dan naar toestel 18 vragen.
19'
/RIJDAG 2 JULI 1976
PAGINA 5
LEIDSEC OURANT
ns c
LIDO: Lucky Lady (14)
met Liza Minelli en Gene
Hackman. Regie: Stanley
Donen.
dan gaat ze op pad met de
zwerver Kibby (Gene Hackman)
en de ex-playboy Walker (Buri
Reynolds). De Verenigde Staten
- het is 1930 - zijn drooggelegd
en het trio weet met een bootje
'n lading sterke drank binnen te
smokkelen na de nodige scher
mutselingen met concurrenten
en kustwacht.
De beide mannen vinden dat zij
het geluk genoeg getart hebben
en willen gaan potverteren,
doch de ambitieuze Liza weet ze
te overreden en al spoedig heeft
het drietal een florerend smok
kelbedrijf. Maar dan slaat de
van scrupules gespeende con
current Christy McTeague toe
en dat schreeuwt om wraak,
zodat er nog een ware zeeslag
volgt waarin regisseur Stanley
Donen niet op een bootje meer
of minder Icijlct.
De rol van Claire biedt Liza
Minelli minder vocale mogelijk
heden dan die in „Cabaret",
maar als actrice toont zij ook dit
luchtige komedie werk voortref
felijk te beheersen. Gene Hack
man als de lakonieke fortuin
zoeker Kibby en Burt Reynolds
als de onhandige Walker staan
haar voortreffelijk terzijde, het
gegeven is echter wel erg mager
"oor zoveel verzameld talent.
MILO
Onder auspiciën van de
„Dutch Immigrant So
ciety" afdeling Neder
land (een gezelschap,
dat ongetwijfeld de be
langen behartigt van Ne
derlandse immigranten
in den vreemde), komt
zaterdag 10 juli het „Te
xas Youth Chorale Choi-
re" 's avonds om half
negen met een naar
ik aanneem opzienba
rend concert het or
gelfonds van de Harte-
brugkerk spekken. Ik
heb doorgekregen, dat
dit Texaanse koor van
jongelieden onder lei
ding staat van een zeke
re Ken Fulton en dat dit
studentenkoor (dat op
de foto een ietwat knul-
lige en tuttige indruk
maakt met lange hand
schoenen en „cleane"
smile) fep concertreis is
door Europa.
Niettemin is Leiden de enige
plaats die door deze glamour-
Texanen in ons land wordt
aangedaan. Nu doe ik wellicht
wat denigrerend ten opzichte
van deze welkome, uiterst ge
drilde en enthousiaste gasten.
maar ik heb al eerder een
jeugdig Amerikaans koor in
Leiden horen zingen en dat
was inderdaad opzienbarend.
De is veelal vielal „fabelhaft",
de discipline ongekend, de Eu
ropese koortradities worden
met voeten .getreden, maar het
is een interpretatie die je nog
lang nablijft. Want zingen'kun
nen ze, die Nieuwe Wereldbe
woners. Op het oeroude koor-
repertoire hebben ze een
hoogst frisse en effectieve
kijk. Dat wél.
Het koor telt ongeveer (wat is
ongeveer) 45 leden, in de leef
tijd variërend van 15 tot 18
jaar. Het wordt zijn derde
jaarlijkse concerttoernee in
Europa. De leden (alle door
kneed in de muziek) brengen
een programma van klassieke
werken, spirituals en folk
songs; beide laatste catego
rieën zijn dus volkomen au
thentiek. Maar het begint al
bij de Renaissance en dat gaat
door tot in de hedendaagse
muziekliteratuur. Grotendeels
zal de avond gewijd zijn aan
het herdenken van het 200-ja-
rig bestaan der Verenigde Sta
ten. Jan Schmitz, directeur-or
ganist van de Hartebrugkerk,
waarin dit alles plaats vindt,
is erg blij met dit uitzonderlij
ke Amerikaanse optreden in
zijn kerk. „Het is toch zeker
machtig, zo'n stel jongelui dat
zingt in plaats van hasj te
roken. Ik vind het leuk dat ze
dit doen. Bovendien is de op
brengst ten bate van de res
tauratie van ons orgel. We ge
ven ze een kratje bier, een
kratje cola,*That's all, folks, de
rest van de opbrengst (een toe
gangsprijs van 3 gulden en
1,75 voor CJP, 65-plus en
K&O-leden) mogen we hou
den. Ze komen dus voor niks
zingen, en góed ook.
Nog even iets essentieels: de
verkoop van de komende el
pee, die een ton voor het
Maarschalkerweerd-orgel
moet opbrengen, loopt prima,
althans goed. Jan schmitz:
„We hebben de opnamen pas
gemonteerd, het staat er alle
maal prachtig op, vooral die
hobo in César Franck erg
mooi, moet ik zeggen". René
Verhoeff, dirigent va o.a. het
Toonkunstorkest, wilde (ter
wijl hij aan het pakken was
voor een vakantietje in Spanje
en een concertconcours in
Avignon) graag 2000 tot 3000
van die platen slijten: „Dan
pas wordt het interessant. De
eerste afname is 1000 platen
geworden: -in consignatie bij
K&O, bij platenhandelaren in
Leiden en 400 bestellingen. Als
dat eenmaal verkocht is, heb
ben we 7000 gulden voor het
orgel binnen. Daarna gaan we
pas verdienen voor dat ding,
dat hooggeprezen is. We moe
ten een ton hebben, nou, reken
maar even uit wat erbij moet.
Geef in plaats van een fles
cognac nou eens een plaat aan
iemand cadeau. Da's een
goeie, nietwaar?"
„Op repetities van een paar
van mijn koren (Residentie
Koor en Rotte's Mannenkoor)
is Jan met z'n plaat geweest
en in één klap was hij bijna
200 van die elpees kwijt Nu
nog de Leidse koren, want die
hebben tot nu toe weinig inte
resse getoond. Het Hartebrug-
koor zou, denk ik, weieens
over de brug mogen komen
ten behoeve van zijn eigen or
gel en zijn eigen directeur-or
ganist.
Het Texas Youth Chorale Choir
Met het groene land naast de deur beleefde gister
middag de Ripse en Oud Adese jeugd een hoogte
punt in de vakantieweek VAK '76, in het dorpshuis
van Rijpwetering. Opwinding in de zaal, terwijl de
hitte buiten bleef. Een regelrechte modeshow van
ruim 30 jongens en meisjes, die onder leiding van
Tante Toos (mevrouw C. van Scheppingen) een
paar uur de gemoederen danig bezighield.
Op de muziek van Flipper („hij is geweldig") liepen Christa
als zigeunerin, Susanne als de Deftige Dame. pittig draaiend
als volwaardige mannequins om zich aan alle kanten te laten
bewonderen. Applaus. Daar waren ook Trudie als Deftige
Bontdame en al die andere zelfgemaakte en door moeders vaak
gerealiseerde creaties. Opmars naar de drie moeders die de jury
uitmaakten.
„En waar sluiten we een modeshow mee?", riep lady speaker
Tante Toos door de microfoon. „Met een flesje ranja", riep een
vurig vakantiegangertje. „Nee, met een bruid", probeerde een
ander. „Nou, dit jaar gaat het zo", aldus Tante Toos: „De
bloemenkoningin met kabouters en elfjes. Daar is Miss Open
Huis, Miranda Turk". De lieve koningin zat in een prachtig
versierd karretje. Ze werd toegezongen, opdat ze lang zou leven
in de gloria, met hoera's en met een „zij leve hoog". Heel hoog
gezongen door het feestelijke grut, dat niet zonder tractaties
bleef. Een schitterende vertoning bij elkaar. VAK '76 trekt deze
week dagelijks rond de 200 kinderen. Een moeder, helemaal
blij: „Het wordt elk jaar hoe langer hoe mooier".
Vandaag zit het er weer op voor een jaar. Er was vanmorgen
een bloemschikkerij en vanmiddag een heus Songfestival, dat
helemaal het einde moest worden en tevens het einde van een
heerlijke feestweek. Sinds een week of drie bezit de Rip weer
een kinderkoor (52 leden); vanmiddag tijdens het Songfestival
gaf het koor een première ten beste. Ook werd meteen de naam
van het koor bekend gemaakt, met een verrassing voor de
bedenker van de leukste naam. In het souterrain werd ook een
stuk VAK '76 vervuld: elke dag druk en kleurig kleien, elke
dag prijzen wegslepen. En daar waren heel wat asbakjes,
•'liegers, schilderijtjes en baby's in het bad" bij.
Bij de show werd Wendy van Veen (tomaatje, of aardbeitje
welnee, zei moeder Van Veen: het is een tulp op een gele stengel
nummer één. Tweede was Coby van Strien (Chineesje), drie
(ex aequo) Linda Semp (neutraal toiletje) en Wendy van der
Geest (iets bloemigs). En dan was er nog een stel „Hoeden-prijs-
winnaartjes". Een speciale vermelding verdiende Susanne van
Haastrecht als bloemenmeisje. De vijfde Ripse en Oud Adese
vakantiebezigheden binnen het dorpshuis deden de toekomst
even vergeten, want het heden was spannend genoeg.
De prijswinnaartjes van de modeshow van Vak '76
in Rijpwetering.
lerence Hill is inmiddels een ster
eigen benen geworden. Zijn rol
Is blauwogige slimmeljng bleek
rk genoeg om die van zijn part-
Ier, de logge beer en ex-waterpolo-
peler Bud Spencer voortaan maar
it de scenario's te schrappen. Te-
ence is voor „The genius" aan een
antal mindere goden gekoppeld
;en mooi, dom kijkende Robert
'harlebois en een grappige Miou-
liou) en mag er van regisseur
tamiano Damiani dan ook een
oort totaal-show van maken.
'n oude komische image uit de Trinity-
LUXOR The Genius (14) met
Terence Hill. Regie: Damiano Damiani.
films blijft gehandhaafd. Als de scherp
schutter Joe „Bedankt" mag hij opkomen
voor de belangen van de Indianen, een heel
leger voor schut zetten, allerlei dubbele bo
dems in zijn capriolen inbouwen, een hon
derd meter horden winnen van een hem
achtervolgende meute.
Rond de sympathièke semi-schurk zijn maar
liefst drie schrijvers aan tafel gaan zitten
om onder de vlag van producer Sergio
Leone een film vol vondsten te schrijven.
Het zijn er dan ook zoveel geworden dat het
verhaal met geen mogelijkheid is na te
vertellen zonder onderweg verstrikt te raken
in de bedenksels. Het gaat allemaal om
300.000 dollar staatsgeld dat voor de India
nen bestemd was, maar door een majoor
verduisterd is. Dat geldt komt weer boven
water via een serie listen en lagen waaraan
nauwelijks enige logica ten grondslag ligt.
Maar dat is niet bijster belangrijk. „The
genius" is een leuke, komische Western ge
worden, met veel gekke effecten en even
gekke mannetjes. Je zit voortdurend te glim
lachen, kan af en toe schateren en het geheel
is van erg leuke muziek voorzien door Ennio
Morricone, die er voor in de muziekhistorie
ronddoolde en zelfs Für Elise in het wilde
westen ten gehore brengt.
BERT JANSMA
Wie verwacht had, dat Liza Mi
nelli na haar daverend sncces
in „Cabaret" als „follow up"
met een vette, dramatische
filmrol, zou terugkeren is be
drogen uitgekomen. Liza gaf er
de voorkeur aan op de planken
te staan en nu zij na jaren weer
eens in de bioscoop te zien is,
blijkt dat in een filmkomedie
te zijn, die zweeft tussen de
klucht en de actiefilm met in
het midden een uit de toon
vallend serieus vuurgevecht,
waarbij echte doden vallen.
„Lady Luck" begint met een
paar pittige dialogen en 'n liedje
van Liza, die gestrand is in een
dubieus Mexicaans café. Maar
En verder....
■AMERA Tien Geboden.
Spectaculaire verfilming van de
littocht uit Egypte met veel
nassa-scenes. OnSer meer de
ndrukwekkende verfilming van
le tocht door de Dode Zee. In
le hoofdrollen onder meer Yul
lsjBrynner, Charlton Heston, An-
jjie Baxter en Edward G. Robin-
^Wui).
doSTUDIO - One flew over the
rmituckoo s nest. Jack Nicholson
e, als.patiënt in een psychiatrische
uJnrlchting. Goed voor vijf Os-
looifcars. dg).
eslifiEX Olijke ontucht
i larFranse Alpen. Willeke van Am-
)eel£nelrooy, Alice Arno en Gilda
"ancio veelvuldig in hun bloo-
op de bergweiden.
rERf
TRIANON Benji (a.l.) Re
gie: Joe Camp.
De stevige schouderklop bij de
film „Benji" gaat in de eerste
plaats naar dresseur Frank Inn,
die de twee warrig geschapen hoof
drolspelers anderhalf uur lang in
het gareel weet te houden.
Benji en zijn vriendinnetje Tiffany zijn na
melijk twee honden van een onbekend merk,
die een ontvoering verijdelen en de boosdoe
ners bij de politie inleveren. Speurwerk op
vier poten dus, door regisseur Joe Camp
met zoveel succes verfilmd dat zijn produkt
in Amerika in 1975 op de film-top-tien als
derde eindigde na krakers als „Jaws" en
„Towering Inferno". Zeer opmerkelijk dus,
maar daar moet dan wel bij verteld worden
dat Camp met ,3enji" zo'n typisch Ameri
kaanse familiefilm in Disney-süjl heeft ver
vaardigd: een stevig brok sentiment wordt
daarbij niet versmaad, een klein brokje
spanning op kinderformaat daarnaast, en
het vakantiepubliek mag komen.
Benji is een honden vrij gezel die z'n dagelijk
se bezoekjes aflegt en zich 's avonds terug
trekt in een leegstaand huis. Hij heeft
vriendschap gesloten met de kinderen van
een dokter en juist die worden gekidnapt
en komen o wonder terecht in datzelfde
leegstaande huis. Dan steekt Benji z'n neus
er in en hem observeren is echt het aardig
ste van de film. Opvallend is dat Camp z'n
viervoeter voortdurend met de camera op
de hielen zit en een aantal scènes zelfs
vanuit hondengezichtspunt in beeld brengt.
BERT JANSMA
Bollenverbouwer Klaas
van Leeuwen in Voor
hout is woensdagavond
ir:.;, aan de dood ontsnapt.
Om een uur of half acht
J reed hij met zijn tractor
J over een onbeveiligd
spoorwegoverpad, zoals
<0 vele keren tevoren. Er
was volgens hem geen
vuiltje aan de lucht, laat
staan op de baan, toen
plotseling een locomo
tief met twee postrijtui-
gen de flauwe bocht
door kwam suizen,
'rin- „Ik had een paar keer geke-
;ade ken, links en rechts, toen ik
and, die trein op me af zag komen,
aere ik stond tegelijk op m'n rem",
een verklaarde hij aan een rijkspo-
aak
Jtch j
litieman later. Bij de oorverdo
vende klap zat Van Leeuwen
nog op de trekker. Gistermid
dag beefde hij nog na. Zijn
vrouw zei tegen me: ,Die man
ligt nu op bed, hij heeft geen
enkel commentaar. Hij moet
rusten, want er ligt nog werk
genoeg voor hem hier op het
terrein".
Dat was de derde keer, dat
een Van Leeuwen op dat over
pad op een haar na aan de
dood ontkwam. Anderhalf
jaar geleden kreeg broer Siem
met de trein te maken. En nog
veel eerder was er „één van
Willem", die het hobbelen over
de rails overleefde, ofschoon
ook van zijn vervoermiddel
weinig overbleef. In Voorhout
noemt men de gebroeders Van
Leeuwen nu „goudvinken"
met erg veel geluk. Piet van
Werkhoven hoorde woensdag
avond bij de Spoorlaan een
enorme klap. Even later stond
de posttrein stil, vlak voor de
overgang bij de Jacoba van
Beierenweg. De machinist was
helemaal overstuur en liep te
rug in de richting van de aan
rijding. Van Werkhoven reed
met zijn auto ook daar naar
toe. Daar stond Van Leeuwen
totaal ontdaan naar de resten
van zijn slechts een half jaar
oude trekker te kijken. De
rijkspolitie meent, dat er niets
aan te doen is. Het is een
„boerenpad" in de bocht van
de spoorlijn, „een klere-over
gang", naar men zegt; onover
zichtelijk door onder meer het
transformatorhuisje ter plek
ke. Niemand hoopt op een
vierde keer. Zeker de Van
Leeuwens niet.
De resten van de tractor, voor een derde keer geramd door de trein
