Imposante spoorlijn brengt Noord
en Zuid-Italië dichter bij elkaar
Deense defensie
extra waakzaam
Duits reisbureau
handelt in Thaise
echtgenoten
Gigantisch project
van 40 miljard gulden
HI
Het indrukwekkende, ruim vijf kilometer lange viaduct over de Paglia, één van de langste spoorwegviaducten in EuroDa Het Paalia-viaduct
is een van de tientallen kunstwerken in de nieuwe spoorlijn Rome—Florence.
Van onze correspondent
Frans Wijnands
ROME Meer dan vijf
tig bruggen en viaducten,
in totaal bijna dertig ki
lometer lang en dertig
tunnels met een geza
menlijke lengte van bij
na tachtig kilometer,
moeten binnenkort de
treinreis van Rome naar
Florence met zo'n ander
half uur bekorten. Voor
al Zuid-Italië kijkt met
verlangen uit naar de
verdubbeling van dit
baanvak, omdat het de
enorme afstand tussen
noord en zuid aanmerke
lijk verkleint, en het eco
nomische belangrijke
goederenvervoer per
spoor sneller kan ge
schieden. De Italiaanse
ingenieurs bevestigen
met dit gigantische kar
wei hun technische capa
citeiten en hun gevoel
voor schoonheid. Want
wie nog gelooft dat er
aan betonnen palen, aan
spoorrails en viaducten
weinig fraais te beleven
valt, wijzigt die visie na
een bezoek aan de impo
sante „farao"-werken aan
deze ruim 230 km lange
spoorlijn.
Bezorgd over, maar niet versla
gen door de voortdurende kos
tenstijgingen vordert het werk.
Nog dit najaar zullen de eerste
treinen over een deel van dit
nieuwe traject rijden. Met snel
heden die tegen de 250 km zul
len liggen Verdrietig over. maar
niet geknakt door de smalende
kritiekenover de te lage tun
nels, werken de Italiaanse
spoorwegen aan de voltooiing
van dit baanvak.
Al vijftien jaar geleden is men
in Italië begonnen met de ver
dubbeling van de (reeds dubbe
le) baanvakken op de belangrij
ke routes. Milaan—Napels, via
Boiogna. Florence en Rome,
had de hoogste prioriteit. In het
voornamelijk vlakke noorden le
verden deze uitbreidingen nau
welijks problemen op. Ook ten
zuiden van Rome waren geen
abnormale moeilijkheden maar
voor het traject Rome—Floren
ce lagen de zaken anders. Het
huidige, ruim 100 jaar oude tra
ject is abnormaal lang: 315 km,
terwijl de afstand tussen de bei
de steden hemelsbreed maar 230
en over de weg 250 km is. De
lijn werd indertijd zodanig ge
projecteerd dat zoveel mogelijk
mensen van de nieuwe verbin
ding konden profiteren. Dat le
verde dus automatisch een zeer
bochtig traject op, met korte
bochten, waardoor de topsnel-
heden laag bleven, ook toen het
materiaal verbeterde. Een
nieuw baanvak, parallel aan de
huidige lijn werd daarom me
teen verworpen. In 1968 werd
het werk op de tekentafels ge
start. Twee jaar later begon de
uitvoering. Er wordt gesproken
over een totaal bedrag van te
gen de 40 miljard gulden.
Op het ministerie van transport
en bij de spoorwegen is men er
zich heel nadrukkelijk van be
wust, dat spoor- en vervoersdes-
Met deze monster-boor gaan de Italianen de bergen en de heuvels te lijf om voor
de treinen tussen Rome en Florence de kortst mogelijke verbinding te zoeken.
De overgang van viaduct in tunnel is op de lijn Rome—Florence een heel normale
zaak.
kundigen in de halve wereld dit
werk in Midden-Italië met grote
belangstelling volgen.
„De Japanners zijn meesters in
het supersnelle treinenwerk,
maar toch zijn ze erg geïnteres
seerd in wat wij willen doen. We
gaan namelijk snel en langzaam
vervoer combineren op de bin
nenkort vier baanvakken tellen
de trajecten. Met tien dwarsver
bindingen kunnen we de treinen
vanuit een centraal regelstation
van de oude op de nieuwe lijnen
brengen en omgekeerd. Terwijl
de echte sneltreinen geen stops
meer zullen maken tussen Rome
en Florence, kunnen de goede
rentreinen en de normale stop
treinen alle belangrijke tussen
stations blijven aandoen, aldus
een toelichting van spoorwegzij
de. Om de snelheden voor de
„supertreinen" op te voeren is
er in het nieuwe traject geen
korte bocht meer te vinden. El
ke bocht heeft een minimale
lengte van 3000 meter.
„Rekenfouten"
Bijzonder trots zijn de Italiaan
se technici op het grote aantal
tunnels, viaducten en bruggen
in de nieuwe lijn. De 'langste
tunnels zijn die van San Donato
(tien kilometer) en Castiglione
(acht kilometer). Over de rivier
de Paglia en bijbehorende, laag
gelegen gronden is een viaduct
van ruim vijf kilometer ge
bouwd, een indrukwekkend
kunstwerk van honderden pij
lers. De verantwoordelijke top
mensen bij de spoorwegen heb
ben zich nadrukkelijk verweerd
tegen de beschuldigingen dat er
bij het ontwerpen rekenfouten
zouden zijn gemaakt. Een aantal
tunnels zou daarom te laag zijn
en nu hals-over-kop moeten
worden verhoogd.
Geen sprake van, aldus woord
voerder Gazetti van het ministe
rie van transport. „De bereke
ningen zijn vanaf het eerste mo
ment in 1968 correct geweest en
gebleven. Maar tussen 1971 en
1973 is op Europees spoorniveau
een toekomstschets gemaakt,
waarbij men vooral rekening
heeft gehouden met het toene
mende goederenvervoer, even
tueel zelfs met trailers op spoor
wagons. Alle aangesloten lan
den is toen gevraagd om pij
nieuwe projecten rekening te
houden met die ontwikkelingen.
Dat hebben we ook gedaan. We
hebben gewacht tot de rails er
lagen en zijn toen begonnen om
in de tunnels de electrische be
drading omhoog te brengen. Ge
middeld zo'n vijftien centimeter.
Dat kon gemakkelijk, omdat er
tot het tunnelplafond voldoende
speling was. Door dat omhoog
brengen hebben we evenwel de
punten van verankering moeten
veranderen en dat levert nu ex-
tra-boorwerk op, eigenlijk inge
calculeerd werk, waardoor zelfs
geen vertraging op het werk
schema zal ontstaan".
De bedoeling blijft dat de „di-
rettissima" in 1980 gereed is. Als
daarna ook nog het stuk Floren
ce—Bologna verdubbeld wordt
kan de nu nog minstens zes uur
durende treinreis naar Rome
met twee volle uren bekort wor
den. Overigens een hoogst con
currerende zaak voor de bin
nenlandse luchtlijnen. Vooral in
de wintermaanden, als de be
langrijkste noordelijke vliegvel
den vaak gesloten moeten blij
ven vanwege de mist.
(Van onze correspondent David Fairhill)
KOPENHAGEN Voor een land waar on
langs een van de parlementaire oppositielei
ders het voorstel deed de strijdkrachten te
ontbinden en daarvoor in de plaats een ban
dopname te maken met „wij geven ons over"
in het Russisch, is Denemarken opmerkelijk
serieus wat betreft zijn defensiebeleid en zijn
lidmaatschap van de Navo.
Het is typisch voor de diepgewortelde democra
tie bij de Denen dat zij in het openbaar een
hele reeks van mogelijke beleidsvormen bestu
deren alvorens te komen tot een besluit dat op
de meesten van ons toch wel als buitengewoon
verstandig en praktisch overkomt. Daarbij
moet men hun ervaringen met de bezetting
tijdens oorlogen en de steeds zichtbaarder wor
dende schaduw van de militaire macht van het
Warschaupact in het Baltische gebied niet uit
het oog verliezen
Het nieuwe stabüiteitsgevoel van de Denen gaat
veel verder dan de rekensommetjes van de
begroting. Dat beweren althans de militaire
autoriteiten. Zij wijzen erop dat hoewel de
diensttijd voor dienstplichtigen slechts negen
maanden is - lager dan het efficectieve mini
mum, zouden de meeste militaire deskundigen
zeggen - de Deense troepen zorgvuldig zijn
ingezet in een structuur waarbij driekwart van
de fronttroepen nu bestaat uit beroepsmilitai
ren. Deze worden dan weer gesteund door wat
er uit ziet als een goed georganiseerd systeem
van mobilisatie van reservisten en een burger-
landwacht, die de laatste tijd een toenemend
aantal jonge mensen heeft weten aan te trek
ken.
Voeg daarbij nog het nieuwe maritieme mate
rieel voor de voornaamste oorlogsopdracht van
de Deense troepen - het door middel van
zeemijnen beheersen van de nauwe ondiepe
zeestraten in parallelle samenwerking met het
neutrale Zweden - plus de standaardisering met
de Duitse Leopardtank en de Amerikaanse F-16
gevechtsbommenwerper en het beeld van het
noordelijk commando van de Navo ziet er toch
duidelijk bemoedigend uit.
De regionale commandant van de Navo voor
het gebied dat zich uitstrekt van Kiel tot de
Noordkaap, waaronder dus behalve de Deense
ook de Noorse en Duitse troepen vallen, is de
Engelse generaal Sir John Sharp. Deze schijnt
zich de laatste tijd zeer druk te maken over
het steeds kleiner wordende vermogen van zijn
eigen land om de Baltische toegangswegen of
de noordflank te versterken dan over de pro
blemen van politieke solidariteit en samenhang
die een aantal van zijn voorgangers nogal bezig
hielden.
In geval van een crisis tussen de Navo en het
Warschaupact zou het voor de Deense regering
belangrijk zijn om precies op het juiste momej
de Grote Belt, de Kleine Belt en de Deense hei
van de Sont met zeemijnen af te sluiten. Daal
bij zal door een zorgvuldig evenwicht gezorJ
moeten worden tussen enerzijds de vastbeq
denheid om zich tegen een invasie te verzett
en anderzijds het gevaar de Russen te provoi
ren.
In technische opzicht ligt het probleem hei
eenvoudig. De voornaamste zeewegen kunne»
in enkele uren met mijnen bezaaid worden. Dl
moderne mijnen kunnen in- en uitgeschakeld
worden en men kan ze gewoon laten liggetó
waarbij ze zichzelf onschadelijk maken. hS
hele gebied is minder dan 40 meter diepl
ondiep genoeg om effectief met zeemijnen tf
kunnen werken, maar te ondiep voor onderzet
boten. e<
Het bepalen van het juiste moment voor dijn
beslissing blijft kritiek en is in wezen eeii
politieke beslissing. De naburige Navo-collega't
van de Denen, de Duitse vloot, zou bijvoorbeeli
graag willen weten of de Deense regering ooir
opdracht zou geven om de zeedoorgangen t
blokkeren in het geval de militaire dreiguyi
ogenschijnlijk tegen de Bondsrepubliek gerich Q
zou zijn. I
Als je eenmaal begonnen bent over hypothetic
sche situaties als deze te praten, dan raak ji
al gauw verstrikt in politieke tegenstrijdig! i
belangenstromen die veel moeilijker te analyse
ren zijn dan de commandostructuren of d<'
materiële structuren van de Navo. Dan kom j( j
onvermijdelijk weer op motivatie terecht
Waarom is het aantal dienst weigeraars ii
Denemarken in de afgelopen paar jaar terugge1
lopen van 18 tot 8 procent? Weet het Deense'
publiek wat de electronische verkenningssche1
pen van het Warschaupact net buiten de territo
riale wateren van Denemarken te zoeken heb'
ben? Heeft het Deense volk opgemerkt dat de
militaire oefeningen ter land en ter zee van het
Warschaupact langs de Baltische kust steeds
dichterbij komen? Alleen de Deense minister
van buitelandse zaken, V. Andersen, zou daar
antwoord op kunnen geven. Zoals de meeste
Denen zou hij waarschijnlijk graag concrete
resultaten zien van de „geest van Helsinki" die
geacht werd te heersen in de betrekkingen
tussen Oost en West sinds de topconferentie
van het afgelopen jaar. Hij geeft toe dat hij
„sentimenteel" is over die conferentie. Maar in
zijn zoeken naar bewijzen dat die geest ook)
werkelijk heerst bij de landen van het War-,
schaupact heeft hij naar zijn zeggen nog weinig j
bemoedigends gevonden. Hij gelooft bovenal in,
regelmatig en openhartig praten met de andere
partij. Maar hij zou wel graag een aanwijzing
hebben dat zij ook werkelijk luistert
Copyright the Guardian
Steeds meer Deense vrouwen melden zich aan als beroepsmilitair. Zij blijken
als soldaat voortreffelijk te voldoen.
(Van onze correspondent
Siegfried Buschschluter)
FRANKFURT „U vliegt met ons naar Bang
kok: Een vakantie van drie weken is door
gaans voldoende. Wij stellen u voör aan de
meisjes die u hebt uitgekozen op grond van
onze informatie en de foto's die wij u gegeven
hebben. Het huwelijk wordt dan in Thailand
voltrokken".
Dit is, volgens Thai Service Travels, slechts één
van de manieren om aan een Thaise echtgenote
te komen. In de brochure biedt het reisbureau,
dat zijn hoofdkantoor in Bangkok heeft en een
filiaal in de buurt van Frankfort dat „huwe
lijksreizen" aanbiedt, nog twee manieren om
een Thaise echgenote te bemachtigen. De ene
bestaat ook uit een reis naar Thailand, maar
zonder huwelijksvoltrekking in Bangkok. De
andere, die iets goedkoper is, is de zogenaamde
„special service", die neerkomt op het overstu
ren van een Thais meisje van Bangkok naar
Frankfort. Deze service, die het de klanten
mogelijk maakt thuis een meisje uit te zoeken
nadat ze al informatie en een foto van hen
hebben ontvangen, kost iets minder dan
4500,-. De geheel verzorgde reis naar Thailand
kost, met inbegrip van het vliegbiljet voor de
meisjes naar Frankfort, ongeveer 5.000 gul
den.
In een interview voor de Duitse radio zei de
directeur van het reisbureau, Gunter Menger,
hoe zo'n vakantie van drie weken in Bangkok
is gepland. Het onderwerp voor de eerste week
is „haar leren kennen", want er zijn per slot
van rekening vier tot zeven meisjes voor iedere
Duitse cliënt uit te kiezen. In de tweede week
leert de cliënt het meisje van zijn keuze beter
kennen. De eerste verlovigsfestiviteiten kunnen
plaatsvinden. Er staan bezoeken aan de ouders
en familieleden van de bruid op het program
ma, en ook gezamenlijke uitstapjes naar de
Golf van Siam met grill-parties en Thaise dan
sen op de koop toe. De laatste week eindigt
met de huwelijksvoltrekking op de burgerlijke
stand in Bangkok, gevolgd door een receptie
in een plaatselijk hotel.
Thai Service Travels hebben naar hun zeggen
sinds augustus vorig jaar met goed gevolg
huwelijksovereenkomsten afgesloten tussen 35
Duitsers en hun Thaise meisjes. Een overeen
komst die de Duitse cliënt moet ondertekenen
stelt uitdrukkelijk dat de Thaise meisjes na
aankomst in Duitsland niet voor prostitutie
mogen worden gebruikt.
Op de vraag waarom Duitse mannen belang
stelling zouden hebben voor deze vorm van
dienstverlening antwoordde de reisbureau-di
recteur dat Thaise meisjes alom bekend staan
om hun trouw en eerlijkheid. Bovendien bezit
ten ze eigenschappen die Duitse mannen zo
graag zien en die de meeste Duitse meisjes niet
schijnen te bezitten - tederheid en toewijding.
Ongeveer 30 procent van de Thaise meisjes
worden opgepikt uit plaatselijke massagesa
lons. Volgens het reisbureau zijn ze er dank
baar voor dat ze uit die omgeving worden
weggehaald. Maar wie zijn dan wel hun Duitse
cliënten? Volgens Menger zijn 85 pet. van hen
gescheiden mannen en slechts enkele vrijgezel.
Zij dromen er waarschijnlijk van een exotisch
tintje aan hun leven te geven. En wat waar
schijnlijk ook meespeelt, hoewel Menger dat
niet noemde, is de geruststellende gedachte dat,
volgens de Thaise wet Thaise vrouwen die in
Thailand trouwen praktisch geen rechten of
privileges genieten.
De eerste reacties die op het vraaggesprek in
Duitsland los kwamen waren telefoontjes van
fervente leden van de vrouwenbeweging. Wel
dra gevolgd door een aantal telefoontjes van
mannen die om het adres van het reisbureau
vroegen omdat vrienden van hen wel geïnteres
seerd waren.
Copyright the Guardian
