MARIJNIS: LERAAR
IN OPSPRAAK
Leidse
streed
voor
bewoning
eigen
huis
FRISSE WIND
DOOR TROEF
EEUWFEEST
UNIVERSITEIT
ZETTE LEIDEN
OP ZIJN KOP
LEIDS
NIEUWS
IN '75
LEIDEN HEEFT EEN VRIJ ROERIG JAAR ACHTER DE.RUG. OP DEZ
Beroering
rond
Endegeest
Schorsing directeur
Groenoordhal duurt voort
Moord in de Leidse Hout
Wanneer we 1975 achter ons heb
ben gelaten zijn er ook nog zaken
die een staart(je) krijgen in 1976.
Een ervan is het reilen en zeilen
bij het gemeentelijk psychiatrisch
ziekenhuis „Endegeest". In februari
van dit jaar maakte geneesheer-di
recteur Straathoff kenbaar dat hij
wilde vertrekken. De heer G. Mojet
ging als „waarnemer" op zijn stoel
zitten. Dit tot volle tevredenheid
van personeel en patiënten.
Een sollicitatie-procedure werd in
gang gezet, door b. en w., de be
heerders van het ziekenhuis. Behal
ve de heer Mojet solliciteerden de
heer Bastiaans en de heer Smit.
Nadat het personeel met grote
meerderheid zijn voorkeur voor de
waarnemend geneesheer-directeur
had uitgesproken trokken beide an
dere kandidaten zich terug. Over
bleef de heer Mojet Drie maanden
na de sluiting van de sollicitatie-ter-
mijn verscheen de heer Hustinx,
vroeger werkzaam bij de Jelgersma
kliniek ten tonele. Ook nu weer
schaarden de personeelsleden zich
achter Mojet. Een reden voor de
heer Hustinx ook zijn kandidatuur
in te trekken.
Plotseling kwamen de wethouders
Van Aken (personeelszaken) en
Oosterman (gezondheidszorg) met
een plan om de beheersstructuur
van „Endegeest" te wijzigen. Mojet
mocht wel medisch directeur zijn
maar geen economisch directeur.
De wethouders hopen in april 1976
de zaak rond te hebben.
Dat een en ander niet zo plezierig
voor de heer Mojet is verlopen mag
duidelijk zijn. Hij wilde in deze fase
van de problemen dan ook liever
geen commentaar geven. Ondertus
sen werkt hij onder grote spanning
verder. Want één ding is voor hem
zeker: „Ik blijf bij „Endegeest" zo
lang het me niet helemaal onmoge
lijk wordt gemaakt".
Het gebeurt niet vaak dat ambtena
ren uit de nalantenschap van be
faamde voorgangers onderhouden
worden. Echter wel in Leiden. Een
leraar Nederlands van de Rem-
brandt-Scholengemeenschap, Marij-
nis, valt dit genoegen sinds enige
tijd ten deel. Toen hij na zijn aan
vankelijke „ontslag" op verzoek van
de onderwijscommissie van de ge
meenteraad door onderwijswethou
der Tesselaar weer in functie was
hersteld, bleek de schoolleiding een
aantal toezeggingen aan anderen te
hebben gedaan. Deze hadden gesol
liciteerd naar de opengevallen post,
toen de leerlingen van Marijnis met
een aantal collega's nog de straat
opgingen om hem terug te krijgen.
De toezeggingen moesten ook nage
komen worden, temeer daar de
vakbonden niet alleen achter Marij
nis, maar ook achter zijn opvolgers
stonden, en nog een proces over de
positie van haar personeel kon de
gemeente zich echt niet permitteren.
Gevolg: dan maar eerlijk de koek
verdelen, alleen Paul Marijnis
mocht er niet op achteruit gaan. En
dus wordt hij nu voor een deel
door de staat en voor een deel uit
het zgn. Riemersmafonds betaald.
Een potje dat is gevormd uit de na
latenschap van ene Riemersma die
zich enkele eeuwen voor Marijnis
ook al op het educatieve vlak be
woog en zijn centjes na zijn dood
ter beschikking stelde ten behoeve
van het levenshonderhoud van arm
lastige en hulpbehoevende school
meesters.
Zoals dit jaar bij elk probleem wel
gebeurde is ook na de kwestie-Ma-
rijnis weer een groep mensen gaan
praten over herstructurering van de
Rembrandt-Scholengemeenschap.
Of dat succés heeft gehad zal het
volgend jaar wel leren.
Mevrouw C. Benes zit nog altijd
niet in het door haar felbegeerde
huis aan de Mey van Streefkerk-
straat 27. De gemeente wil haar
voor het pand geen woonvergun
ning geven, ondanks dat het huis
haar eigendom is. Drie jaar geleden
kreeg ze het uit de nalatenschap
van de Leidse ereburgeres Juf
frouw Van Hoorn.
Het huis werd bewoond door de
heer De Leeuw, een ambtenaar bij
het bureau huisvesting en zijn ge
zin. De eigenares, die heilgymnaste
en masseuse is, wilde het huis zelf
gaan bewonen en er haar praktijk
in vestigen. Ze zegde de heer De
Leeuw de huur op. Deze was even
wel niet van plan om op te stappea
Alle hem door de gemeente aange
boden woningen weigerde hij. Me
vrouw Benes bracht de zaak voor
de rechter. Deze stelde haar in het
gelijk. Het huis staat nu al weken
leeg, maar de eigenares mag er niet
in: ze heeft nog steeds geen woon
vergunning.
„Het is gewoonweg bespottelijk",
zegt ze. „Ik kan die woning niet
krijgen omdat hij te groot voor mij
zou zijn. Maar ze zien niet in dat ik
een goede flat aan de Boshuizerka-
de achter laat, waar gemakkelijk
De schorsing van de Groenoordhal-
directeur T. C. Daey Ouwens gaat
haar derde jaar in. Twee jaar gele
den, op 1 januari 1974 stuurde het
toenmalige college van b. en w. de
heer Daey Ouwens met langdurig
verlof omdat diens functioneren in
de Groenoordhal eens nauwkeurig
onder de loep moest worden geno
men. Niet dat er aanwijsbare fou
ten door de Groenoordhaldirecteur
waren gemaakt, maar er „waren
geruchten dat de veehandel bezwa
ren had tegen de heer Daey Ou
wens". Een speciale onderzoekcom
missie heeft deze bezwaren overi
gens nooit vernomen van de vee
handelaars. Ondertussen zit de
heer Daey Ouwens nog steeds te
wachten op een definitief ontslag,
want ook het huidige college liet
het afweten voor wat betreft een
snelle afwikkeling van de zaak.
Gevraagd om zijn commentaar zegt
de heer Daey Ouwens: „Het is voor
mij nog steeds onbegrijpelijk dat b.
en w. aan de hand van zo weinig
negatieve verklaringen over mijn
persoon zulke verregaande stappen
willen ondernemen. Het lijkt mij
ook ten overstaan van mijn collegae
ambtenaren een hoogst onverkwik
kelijke situatie. Waar blijft hier
rechtszekerheid als werknemer?
Wat er met mij is gebeurd kan ie
dere ambtenaar overkomen. In het
bedrijfsleven zou het onmogelijk
gaan. Want dan zou de overheid, en
Uc heb ook met de overheid te ma
ken, reeds lang hebben ingegrepen
ten gunste van de werknemer".
„Ook het feit dat de schorsing meer
dan twee jaar duurt mag nooit een
zelfstandig argument worden om
dan toch maar te ontslaan. Tijdens
de discussies in de openbare com
missievergadering van 8 december
jl. is duidelijk geworden dat men
meer handelt op basis van geruch
ten die in de afgelopen twee jaar
zijn ontstaan, dan aan de hand van
aanwezig feitenmateriaal".
Een flinke klus voor de Leidse recherche was in 1975 de (nog altijd niet
opgeloste) moord op de 27-jarige Marga Tegelaar. Op 10 augustus werd
zij in de Leidse Hout op misterieuze wijze door messteken in de rug om
het leven gebracht Een maand later arresteerde de politie een 21-jarige
jongeman die in Endegeest werd verpleegd. Hij had zichzelf bij de politie
gemeld, maar moest een maand later weer worden vrijgelaten: het ging
om een geval van zelfbeschuldiging en het onderzoek had aangetoond dat
hij de moord niet had gepleegd. Het bleef en blijft dus voorlopig een mis-
terie.
Mevr. Benes voor haar huis aan de Mey van Streefkerkstraat, waarvoor ze nog
altijd geen woonvergunning heeft.
een gezin in kan wonen. En dan
maar klagen over het gebrek aan
goede en goedkope woningen in
Leiden".
Mevrouw Benes wil in het huis aan
de Mey van Streefkerkstraat twee
kamers bestemmen voor het uitoe
fenen van haar beroep. Onlangs
hebben b. en w. via hun raadsheer,
mr. De Ruyter de Wildt, laten we
ten dat de afwikkeling van haar
„zaak" zich in „het laatste stadium"
bevindt
„Ik wacht tot 2 januari. Hebben ze
dan nog niets van zich laten horen,
wat me niet zou verbazen of nemen
ze definitief de beslissing dat ik de
woonvergunning niet krijg, span ik
een kort geding aan", aldus een ge
tergde mevrouw Benes.
De heer T. C. Daey Ouwens: „Wat er met mij is gebeurd kan iedere ambtenaar
overkomen".
Door het vormingscentrum „Troef
waaide een frisse wind. Op 10 juli
werd een actiegroep samengesteld,
die het bestuur ervan probeerde te
overtuigen dat het de verkeerde
kant op ging met het vormingscen
trum. „De activiteiten in het cursus
jaar 1974/1975 sloten niet aan bij
wat de deelnemers willen", zo stel
de de actiegroep. Zij zag haar stel
ling bewezen door het feit dat
steeds minder werkende jongeren
naar „Troef' kwamen.
Toen het bestuur in september
„Troef' niet wilde openen omdat er
geen stafleden waren, ging de actie
groep over tot bezetting van de lo
kaliteiten van het vormingscentrum
in het voormalig marinecomplex
aan het Noordeinde. Pas toen wet
houder Tesselaar op 30 september
ermee in stemde dat met het door
de bezetters samengestelde interim-
bestuur, het centrum weer open zou
gaan, werd de bezetting opgeheven.
Ingrid Kramer, één van de actie
voerders en thans tijdelijk staflid
van „Troef' is zeer tevreden met
het resultaat. „Als we niets hadden
gedaan was het hier nog steeds een
puinhoop". Nu ziet de staf van
„Troef het deelnemersaantal weer
stijgen. „In het begin waren er
veertig, nu hebben we er al vijfen
zestig".
In de kerstvakantie knappen de
deelnemers de ruimtes van „Troef'
op. In januari hoopt het interim-be
stuur een eerste aanzet te geven tot
het opstellen van een beleidsplan.
„We willen ook eindelijk eens van
dat plons-in-het-water beleid af'.
De actievoerders van Troef die een omwenteling in het beleid van dit vormingscentrum teweeg brachten.
Het eeuwfeestsecretariaat (rechts prof. Rörsch, tweede van links Kiki Douwes) was nog maanden na het feest bezig met
de afwikkeling ervan.
Half mei stond Leiden een week
lang op zijn kop. De Leidse univer
siteit vierde haar vierhonderd-jarig
bestaan en de speciaal hiervoor in
gestelde eeuwfeestcommissie meen
de dat dit maar eens goed tot de
Leidse bevolking moest doordrin
gen. Een jaar lang waren ongeveer
tien mensen in touw om de Leidse
bevolking en de studenten een pro
gramma aan te bieden dat klonk
als een klok.
En dat deed het Het was zo gek
niet te bedenken of het gebeurde in
die gedenkwaardige week. Een van
de hoogtepunten was de „markt" in
de Breestraat op Tweede Pinkster
dag. In grote drommen verdrongen
de Leidenaars zich bij de kraamp
jes. Er was een speciale schaak
stand en op het Stadhuisplein kon
den kinderen meedoen met spelle-
tjes-van-vroeger, georganiseerd door
„Project '75". Tevens was er de op
voering van een speciaal voor de
gelegenheid geschreven stuk.
„Dat het die dag zulk mooi weer
was is de helft van het succes ge
worden", aldus Kiki Douwes, secre
taresse van de eeuwfeestcommissie.
Nu ze rustig achter haar bureau
aan de Stationsweg zit (ze is secre
taresse van prof. dr. ir. A. Rörsch,
toen voorzitter van de commissie)
verlangt ze nog wel eens naar de
drukke maar gezellige tijd. „Het is
gewoon ontzettend fijn om met zo'n
grote groep mensen te werken, die
allemaal een positieve instelling
hebben."
De schorre stem is ze vergeten,
eveneens het hollen en draven dat
ze moest doen om het geheel op
rolletjes te laten lopen. „We hebben
nog steeds een goede band met el
kaar. Dat kan ook bijna niet anders
als je een jaar lang zo intensief met
elkaar werkt als het dagelijks be
stuur van de commissie heeft ge
daan".
