EEN EEUW LANG
,VERFPRAKKERS'
VAN REPUTATIE
Willem Droogh haalt
duizendjes uit oud papier
Herfst Helder:
„Mijn vrouw-
begrijpt me niet"
Vijf Voorhoutse broers
klaar voor aanval op
levensmiddelenmarkt
Deze week in
Leidse
bioscopen
Van onze filmredactie
Leiden Er zijn weer de no
dige prolongaties deze week in
de Leidse bioscopen. Luxor
handhaafde „Fear over the ci
ty", Lido „Dr. Pulder zaait pa
pavers", en Trianon „Moord in
de Oriënt Express". Studio
haalde opnieuw „Profession
Reporter" van Michelangelo
met Jack Nicholson en Maria
Schneider naar de Sleutelstad.
Nieuw in Leiden: „Een goed
ontwikkeld hoertje" (in Rex)
en „Ik zie het niet meer zitten"
(in Camera). Deze laatste film
bekeek onze recensent Otto
Milo. Hieronder zijn kritiek.
Ik zie het niet
meer zitten
O Camera: ik zie het niet meer
zitten (14) met Pierre Richard
en Jane Birkin. Regie Claude
Zidi
De humor van Pierre Richard
is het best te vergelijken met
die van Harold Lloyd. Ook hij
speelt de wat bedeesde, gebril
de intellectueel, die van uit een
alledaagse situatie in een snel
vuur van visuele grappen te
rechtkomt zonder zelf kram
pachtige pogingen te doen om
grappig te zija
In „Ik zie het niet meer zitten"
van de vaste Charlots-regis-
seur Claude Zidi wordt zijn
onschuld belaagd als enkele
van zijn leerlingen - hij geeft
wiskunde aan 'n meisjesschool
- voor de grap de mappen in
zijn aktentas verwisseln. Zo
komen de proefwerken, de
speech voor vader die burge
meester is en een door hem
geschreven kranteartikel alle
maal in verkeerde handen. In
een verwoede poging om de
schade te herstellen verstoort
Richard een dure filmopname,
belandt in het huis van een
beroemde filmactrice en raakt
daardoor zo in opspraak, dat
hij al spoedig de meest achter
volgde figuur van het stadje is.
Dit soort komedies moet het
vooral van tempo hebben en
Zidi is met Richard beter in
zijn element dan met de min
der genuanceerd reagerende
vier Chariots.
Het beproefde Amerikaanse
slapstick-effect is overgoten
met een Pikant Frans sausje,
dat meer suggereert dan het
onschuldige gegeven inhoudt
Bovendien zitten er in de film
een paar dubbele bodems,
zoals de actrice die Jackie heet
en met een Griekse reder ge
trouwd is geweest en nu een
verhouding heeft met een di
plomaat op vredesmissie in
het nabije oosten, die de naam
draagt van... Henry Weslingei
Een luguber operatiegrapje en
het gesol met een lijkwagen
vallen wat uit de toon waar
het de goede smaak betreft
maar voor de rest is het gezon
de, ongecompliceerde humor
gebaseerd op actie en onver
wachte situaties die om een
snelle oplossing vragen. Pierre
Richard, die zelf aan het sce
nario meewerkte, is een talent
waar Frankrijk zuinig op mag
zijn. Wat tegenspeelster Jane
Birkin betreft: het is jammer
dat ze helemaal niet kan acte
ren en daardoor uit de toon
valt
„Ik zie het niet meer zitten"
zal - ook al zijn diverse grap
pen al veel eerder vertoond
de lachspieren wel in bewe
ging krijgen.
MILO
Leiden steunt
Korte
Vlietschool
(Van een onzer verslaggevers)
LEIDEN - De gemeente Leiden
gaat de Korte Vlietschool een
jaarlijkse bijdrage verlenen
van 1400,-. Dit om deze school
voor lichamelijk en geestelijk
gehandicapten bij te staan in
de financiële moeilijkheden,
waarin zij verkeert. De onder
wijscommissie van de Leidse
raad ging gisteren akkoord met
een B en W-voorstel hiertoe.
De Korte Vlietschool is als sa
menwerkingsschool geheel aan
gewezen op vergoedingen van
rijk en gemeente. Het ontbreekt
de school, die eind 1977 een
nieuw gebouw aan de Schubert-
laan in gebruik hoopt te nemen,
aan eigen middelen. Er is wel
een ouderlijke bijdrage van
3,50 per maand, maar deze is
absoluut ontoereikend om de
school uit de financiële moeilijk
heden te halen. Verhoging van
de ouderlijke bijdrage vormt
voor veel ouders een bezwaar:
ze hebben toch al erg veel kos
ten te maken voor hun kind.
Soms moeten ze ook het vervoer
van en naar school nog zelf
betalen, hoewel er een tendens
bestaat bij de randgemeenten
om in navolging van Leiden de
ze kosten voor rekening van de
gemeente te laten komen.
De gemeente Leiden heeft nu op
zich genomen jaarlijks 1400 gul
den te verlenen, tot wederopzeg
ging en met ingang van 1 janua
ri van dit jaar. Leiden is zelf
ook min of meer participant in
de school: hij is in samenwerk
ing tussen de gemeente en het
bestuur opgericht en B en W
van Leiden leveren de voor
drachten voor twee bestuursle
den.
LLlbStCOLRANI
De elfde van de elfde nadert
met rasse schreden. Dat bete
kent dat de carnavalminnen-
den, ook in ons lezersgebied,
het bloed voelen kruipen waar
het niet gaan kan. Natüürlijk
blijven de grammofoonplaten-
maatschappijen niet achter
met het op de markt smijten
van alle mogelijke nummer,
waarvan er slechts enkele de
gekken en dwazen wat „zeg
gen".
Enfin, oud-Leidenaar Dick
van de Zeeuw uit de Briljant
straat te Alphen aan den Rijn
gaat ook een gooi doen naar
de vastenavond-top-tien. Hij
doet dat niet alleen, o nee.
Want hij, Simon van Collem (u
weet weL de ex-Oude Draai-
doos-tv-presentator en tegen
woordig op de buis met Si-
monskoop), Boud van Doorn
en Ferry Tromp presenteren
gevieren de stamper „Mijn
vrouw begrijpt me niet".
Dick, die zich overigens nog
altijd Leidenaar in hart en nie
ren voelt, en de zijnen gaan
door het artiestenleven onder
de naam „Dikke Mik". En dat
houdt zoiets in als: „Dat zit
goed, dat zit gebeiteld, dat is
geregeld". Waarom halen vier
journalisten, want dat zijn ze
van beroep, het in hun hoofd
om een grammofoonplaat te
maken? Dick: „Och, Ferry
Tromp en ik hebben een poos
geleden op een dolle middag
op de redactie van TeleVizier
dat nummer in elkaar gezet".
Eigenlijk zat de niet-begrijpen
de mevrouw al in het archief
opgeborgen. Totdat Nou
ja, u kent dat wel Een
platenmaatschappij (in dit ver
band WEA) zag wel wat in het
nummer. Zodat Dikke Miks
„Mijn vrouw begrijpt me niet"
dezer dagen in de platenhan-
del te koop is. En let u op: een
meedeiner!
Dikke Mik. Vier journalisten, te weten Dick van der
Zeeuw (geheel vooraan), Simon van Collem, Boud van
Doorn en Ferry Tromp.
Zo'n dikke zestig jaar
nadat hun vader Piet
van Kampen op de lan
delijke Jacoba van Beie-
renweg een bescheiden
klompen- en zandwin-
keltje opende, zijn de
vijf zonen al een flink
eind op weg om tot ver
buiten Voorhout de le
vensmiddelenmarkt te
veroveren. „We kunnen
weliswaar niet op tegen
zaken als Hoogvliet en
de Digros", vertelde mij
financieel-economisch
directeur Gerard van
Kampen, maar we ko
men er aan. We gaan in
iéder geval een poging
wagen."
Even een stukje historie. Het
klompen- en zandwinkeltje,
een verkapte kruidenierszaak,
bleek weliswaar een gezonde,
maar desondanks te kleine ba
sis om het tien kinderen tellen
de gezin voldoende toekomst
kansen te geven. Er werden
twee zaken bijgekocht Eén in
Katwijk aan den Rijn en een
in de Voorhoutse Heerestraat
Drie zaken die onder de naam
firma P. v. Kampen de strijd
met de concurrenten met open
vizier tegemoet traden.
Vijf jaar geleden gooide de
firma het roer om en werd de
WASKAT B.V. opgericht Van
het kleine levensmiddelenbe-
drijf werd de overstap ge
maakt naar de cash en carry.
In Katwijk opende men in de
Autorama een levensmiddele
nafdeling, wat men ook deed
in de Wassenaarse Autorama.
In Leidschendam en in Noord-
wijkerhout startte men met
een Dagmarkt
En binnenkort komt er ook
een Dagmarkt in Voorhout op
dezelfde plaats waar nu de
PEKA (Piet van Kampen) su
permarkt is gevestigd en waar
talloze Voorhouters in de afge
lopen vijfentwintig jaar met
plezier hun boodschappen
hebben gedaan. De sluiting
van de PEKA-zaak in de Heer
estraat betekent tevens het af
scheid van een stukje Van
Kampen-historie. Immers van
de drie zaken van de firma P.
v. Kampen moet nu ook nog
de laatste het veld ruimen. Het
vroegere klompen en zandwin
keltje aan de Jacoba van Beie-
renweg is verkocht, de zaak in
Katwijk is opgeheven en een
dezer dagen sluit nu ook de
laatste PEKA zaak aan de
Heerestraat
De Dagmarkt komt wel in het
zelfde pand, dat alleen een
flink stuk groter wordt De
vroegere garage van Bierman
wordt er bijgetrokken en ach
ter het pand wordt ook nog
een groot magazijn neergezet
De gebroeders Van Kampen
(Bert gaat de scepter zwaaien
over de nieuwe Dagmarkt in
de Heerestraat, Piet is totaal
bedrijfsleider van de Autora
ma Katwijk, An toon is recla
mechef van WASKAT B.V. en
Henk Bedrijfsleider van een
slijterij) zijn nu duidelijk in
opmars. Ze willen, daarbij ge-
ruggesteund door neven, nich
ten en een aantal niet-familie-
leden, een deel van de levens
middelenmarkt in bezit gaan
nemen.
„We stomen rustig door", zegt
Gerard. Onze succesformule is
dat we het vroegere super-
markt-susteem in een aantrek
kelijker jasje hebben gesto-
De bejaarden van Oude
Wetering nemen het er
altijd erg goed van als
ze één maal per jaar met
een paar honderd man
een dagje uit gaan. Dan
wordt er heerlijk ges
muld en gedronken en
dan kan het wel eens
gebeuren dat ze met zijn
allen die dag voor zo'n
duizend of twaalf verte
ren. Dat ze op de uit
gaansdag doorgaans
niet op een borreltje
meer of minder hoeven
kijken en dat bij het di
ner ook dikwijls een du
re biefstuk op tafel
komt i.p.v. een alledaag
se wiener schnitzel dan
ken ze voor een goed
deel aan n^ede-bej aarde
Willem Droogh.
Deze heeft er een hobby van
gemaakt om dag in dag uit,
zes dagen per week, het hele
jaar door oud papier te verza
melen ten bate van de bejaar-
denkas. Zo verzamelt Willem
per jaar voor een paar dui
zend gulden bij elkaar. Hij
heeft zelfs een oud papiersei
zoen gehad, de prijs schom
melde toen rond de twee dub
beltjes per kilo, dat hij bijna
de kosten van de hele bejaar
dentrip uit het papier haalde.
Willem Droogh wordt bij de
bejaarden van Oude Wetering
len helemaal in eigen handen. =E
"Er zijn wel eens bejaarden EE
geweest die mij hielpen met
ophalen", zegt hij, "maar
vreemd genoeg gingen die alle- EE
maal dood. Sindsdien helpt er EE
niemand meer".
Oud papier ophalen is voor
Willem Droogh niet zomaar
wat scharrelen door de buurt
Nee hij heeft een strak schema
waar hij niet van afwijkt In
Oude Wetering maar ook in
Roelofarendsveen weet men
precies wanneer Droogh met EE i
zijn fietskarretje langs komt. EE
"Dit werk gaat ook nooit ver-
velen", zegt hij. "Hier drink ik EE
een bak koffie, daar weer EE
maak ik een praatje en zo EE
vliegen de uren voorbij. Dit EE
wil ik tot mijn dood toe blijven EE
doen". EE
Willem Droogh is natuurlijk
ook zelf van de partij als de EE
bejaarden van Oude Wetering EE
er op uit trekken. Die dag is EE
hij dikwijls het middelpunt EE
van de belangstelling. Dan EE i
wordt 'ie door het bejaarden- EE
bestuur waarderend toege- EE
sproken voor zijn aandeel in
de uitgaansdag. Dan zit Wil- EE j
lem te glunderen. Maar het EE
meest kijkt hij altijd uit naar
de toespraak die de burge- =E
meester houdt "Meestal zit ik
dan achter in de zaal", zegt de
77-jarige oud-brugwachter, "ik
versta er dan geen klap van
wat de burgemeester zegt EE
Maar ik zie aan zijn gezicht EE
dat hij het waardeert dat ik EE1
zoveel oud papier ophaal. Dan EE 1
kan ik er weer een jaar tegen". EE
Gerard van Kampen voor het laatste PEKA-zaakje aan
de Voorhoutse Heerestraat.
ken. Door de service te be
knotten, geen zegeltjes meer
en geen bezorging aan huis,
kan de prijs lager, aldus Ge
rard die tussen neus en lippen
door ook nog wel even kwijt
wil dat de huidige totale omzet
van WASKAT B.V. ruim
twaalf miljoen bedraagt.
De vijf zonen van Piet van
Kampen doen het dus erg EE
goed. In hun bedrijven werken EEj
nu al ruim tachtig man en dat EEE
worden er nog wel meer. „We EE
zullen doorgaan", zegt Gerard. EE
De grootste hoeven we niet te EE
worden, wat dat betreft zijn de EE
Van Kampen's ook wel weer EE
nuchter. Maar het eindstation EE
hebben we nog niet bereikt" EE
LEIDEN Op het tafeltje in
de spreekkamer staat een kope
ren herinnering aan wat eens
hèt visitekaartje van H. H.
was: een busje thans als 50
jaar oud relatiegeschenk in ge
bruik als asbakje zoals er
ooit duizenden bussen waren
met dat echte Standgroen.
Klassiek prod uk t, waarvan de
volksmond zegt: „die goeie, ou
we, vooroorlogse verf'. Het
Standgroen van H&H werd des
tijds „bereid volgens oud recept
uit Friesch, Bremer- en Cobalt-
groen", op basis van lijnolie en
standolie. Bij Herfst Helder
aan de Hogewoerd denkt men
met een wijze glimlach terug
aan die oude roem. Standgroen
is er nog steeds, maar in veel
mindere mate, want het heden
en de toekomst hebben andere
verven op de staalkaart. Het is
nu nog een zeer gewaardeerd
'stukje glorieus verleden waar
je tegenaan kijkt in die spreek
kamer, waar de naam Herfst
Helder in dienovereenkomstige
tinten is terug te vinden: de
lambrisering en deuren blinken
je bruin spiegelend tegemoet.
De b.v. Herfst Helder, Verf-
en Vernisfabriek, heeft er een
eeuw opzitten. Op 1 november
1875 namen Piet Herfst Jzn. en
Jan Helder (van „Liefrinck en
Compagnie") een lakstokerij
aan de Leiderdorpse Princelaan
thans de oer-Leidse Prinsen
straat bij de Herensingel
over, annex een winkel in verf
waren en vernissen mitsgaders
wasmiddelen in de Nieuwstraat.
Aan de Princelaan begon het
tweetal met het „uitoefenen van
een vernisstokerij en de handel
in verfwaren en aanverwante
artikelen". Zo'n vernisstokerij
moest buiten de stad blijven,
ook in onze tijd, en in 1929-1930
verhuisde de stokerij naar de
Zoeterwoudseweg, waar zij
thans buiten bedrijf is gesteld.
op handen gedragen, dat is
wel duidelijk. En andersom
vindt hij het geweldig dit voor
zijn mede-bejaarden te kun
nen doen. Hij doet dit werk nu
al zo'n zes jaar. Daarvoor deed
Willem van Staveren het, die
hij wel een een handje hielp.
Nu heeft hij het papier opha-
In 1884 vestigden Herfst Hel
der zich aan de Hogewoerd, op
nummer 10, naast sociëteit Con
cordia (met kegelbaan) die later
bij het bedrijf werd gevoegd
het kegelen was toen wel afgelo
pen. Het kaashuis Jagerman er
naast kwam ook als pand bij
H&H.
Herfst Helder is niet de enige
verf fabriek in ons land, er zijn
er nog een stuk of honderd,
waaronder enkele opvallende
(door omvang of doe-het-zelf-
pakket). „In deze laatste sector,
het gebied van de leek, doen we
vrijwel niets", aldus de heer A.
Doelman, sinds 1 januari '73 de
eerste directeur-werknemer van
H&H na drie generaties Herfst.
„Wij zitten bij de professionele
of huisschilder en ondanks onze
vrij hoge leeftijd zijn we nog
altijd vitaal met goede verf voor
het woningbezit, voor utiliteit-
snieuwbouw zoals bejaarden
centra, scholen. Over het gehele
land".
Er werden momenteel 25 tot 30
man. „Gezien de moderne pro-
duktiemogelijkheden kunnen
we het daar heel goed mee
doen, 25 jaar geleden had je nog
veel meer mensen nodig, vooral
aan produktiepersoneel", aldus
de heer Doelman, volgens wie
de professionele toevoer uite
raard zal blijven in de verfin
dustrie: „Denk alleen maar eens
aan die woningbouwverenigin
gen met hun huizenbezit We
beleven in 1974 en 1975 niet
bepaald de prettigste jaren met
de teruggang in de bouw en een
niet zo bijzonder aantrekkelijke
conjunctuur, maar ik ben beslist
niet pessimistisch gestemd ten
aanzien van de toekomst. Wo
ningbezit moet worden onder
houden en als je dan niet met
rommel op de markt komt is er
altijd wel een plek om je spullen
kwijt te raken. Ach, ja, wat dat
feestvieren betreft We staan in
intieme eigen kring met het per
soneel stil bij ons 100-jarig feest
met een etentje vrijdag 31 okto
ber. Vrij sober, want we zijn
van huisuit niet zo van die fees-
teneuzen.
Ton Pieten
Directeur Doelman van Herfst Helder meent: „Wij zijn een kleine
verffabriek, maar we hebben een zeer degelijk imago bij onze
afnemers. Die indruk willen we graag bestendigen door goede
kwaliteit en goede service, twee peilers voor de continuering van
onze eeuwoude zaak. We zijn in elk geval wel met onze tijd
meegegaan: van de batterij driewalsen om verven te „malen"
zoals dat begin deze eeuw nog gebeurde is natuurlijk niets meer
over. Dat gebeurt nu met een grindmolen (attritor; of met een
„parel-molen" (zoals de foto er één toont), die zorgt voor het
„dispergeren", het fijn verdelen van de pigmenten in het bindmid
del. Nog een jaar of 50 geleden draaiden we op 90 kg Standgroen
een hele week met die oude driewalsen. Daar doen we nu niet
langer dan een uur over. Verder is het bij ons mengen en roeren,
daar komt het in feite op neer. Daar zijn we nu eenmaal „de
verfprakkers" voor.
Willem Droogh bezig met zijn dagelijkse arbeid: het ophalen van oud-papier
