Wegwijs in Wijn
Vrouw met „drie
gezichten" vertelt
haar ervaringen
Wintermode afgestemd op stevig vriesweer
Nostalgische brillen
in scala van kleuren
VOOR DE VROUW
MEDISCHE
RUBRIEK
Een dag
een gaatje
Mevrouw Chris Sizemore (48) die een zeldzame
geestesstoornis overwonnen heeft: multiple persoon
lijkheid.
bed te stappen en te weten
dat ik het ben die 's morgens
opstaat Ik ben hier erg
dankbaar voor," aldus me
vrouw Sizemore.
Mevrouw Sizemore, oudste
van drie dochters van een
gemeenteambtenaar, kan
zich haar eerste persoonlijk
heidsverandering herinne
ren.
„Ik was twee jaar. Mijn moe
der had een diepe snede in
haar arm opgelopen, het
bloedde vreselijk. Ik dacht
dat ze doodging. Ze zei tegen
me, haal gauw vader. Maar
ik liep naar het bed en stak
mijn hoofd onder het kussen.
En toen leek het alsof ik
terugtrad in de ruimte en ik
zag een klein meisje naar
mijn vader gaan. Ik was het
niet, want ik stond te kij
ken."
De persoonlijkheidsverwisse
lingen werden volgens me
vrouw Sizemore gewoonlijk
voorafgegaan door een hevi
ge hoofdpijn die ongeveer
tien seconden duurt. „Daar
na is er een flits waarin hele
maal geen persoonlijkheid is.
Er is geen zijn. Ik heb me
dikwijls afgevraagd wat er
zou zijn gebeurd als daar
alles was opgehouden," ver
teld? ze.
Als mijn dochter gezegd had:
„Ik heb het gevoel dat dit
een zeer gecompliceerd dagje
gaat worden", was deze voor
spelling haarfijn uitgekomen.
„Een dag met een gaatje" is
er ook zo'n geliefde uitdruk
king voor.
Het feest begon pas toen ik
's middags met een kennis op
strooptocht was, een kennis
met een kaart waarmee ze in
een niet nader te noemen
fabriekswinkel de meest ui
teenlopende soorten textiel
voor bijna niets kon bemach
tigen. Een of ander merk
waardig rechtvaardigheids
gevoel maakt dat ik me in
dergelijke situaties nooit zo
heel erg gelukkig voel, maar
de deplorabele toestand van
de linnenkast deed me fluks
dit soort fijngevoeligheid op
zij schuiven. Zo trokken we
dan samen naar het beloofde
land, per fiets, vanwege de
benzinekosten, de luchtver
ontreiniging, de lijn en het
mooie weer, in gezelschap
van twee zeer minderjarige
spruiten, die we op die ma
nier veilig onder toezicht
konden houden. Het moet ge
zegd: ik gedroeg me zeer be
scheiden, ik kocht een paar
kleinigheidjes dacht ik
en kwam tot de ontdekking
dat het totaalbedrag voor dat
schamele bergje textiel de
begroting ver te boven was
gegaan, wat mijn gemoeds
rust danig begon te onder
mijnen. Enfin, gedane zaken
nemen geen keer. We visten
de rondrennende blagen tus
sen de schappen, dozen en
kasten uit, kinderen en baga
ge werden opgeladen, en.
jawel hoor, daar stonden we:
mijn sleutel was zoek. Een
even traditioneel als verve
lend gebeuren in pechverha-
len. Daar stonden we dan
ettelijke kilometers van huis,
zochten in rokzakken, man
telzakken, onder de pakjes in
de fietstassen, maakten de
pakjes open, zochten vervol
gens binnen tussen de ber
gen washandjes, theedoeken,
lakens, sokken, overhemden
en wat dies meer zij; het was
erger dan zoeken naar de
befaamde speld in de hooi
berg. De kennis gedroeg zich
voortreffelijk, zocht naarstig
mee, en hielp tenslotte de
fiets meezeulen naar de
dichtstbijzijnde fietsemaker.
We constateerden terloops
nog gelaten dat het ook nog
begon te regenen en kwamen
met een uur vertraging thuis
aan, waar ik natuurlijk!
het bewuste sleuteltje gelijk
met de portemonnee uit mijn
jaszak viste.
En dén is er koffie. en bij
die koffie vraagt de kennis:
„Zeg, ga jij nog naar de
stad? Zou je dan voor mij
een brood mee willen bren
gen?" Natuurlijk wil ik dat,
al is het alleen maar om haar
verloren tijd goed te maken.
Het loopt inmiddels al tegen
vijven. Ik race naar de stad,
haal vliegensvlug even een
stuk kaas op de markt, ren
nog even naar het postkan
toor en vervolgens naar de
opticiën, sta daar prompt
met beschaamde kaken om
dat ik alleen maar een leeg
etui bij me heb en bevind me
dan ineens op een smal fiet
spad tussen honderdduizend
auto's voor, achter en opzij
van me voor het rode stop
licht. Ik sta precies waar ik
staan moet, maar wat zijn
die fietsvakjes toch afgrijse
lijk smal.
„Kalm aan", vermaan ik me
zelf. Groen licht, optrekken
de auto's op nog geen twintig
centimeter afstand links en
rechts van me. De durf niet
op te stappen: één verkeerde
beweging zou een platte moe
als resultaat hebben. Dan
stap ik toch op, maar veel te
laat, wat ik niet door heb en
dan ineens moederziel alleen
over het overdrukke kruis
punt, terwijl er van links een
horde veelkleurig blik op
komt trekken. Het gaat
nog net goed, maar een eind
je verder stap ik toch maar
af, mijn benen bibberen zo
raar. Lopend ga ik naar de
bakker, heel bewust ademha
lend en alle afgrijselijkheden
manmoedig uit mijn royale
voorstellingsvermogen ban
nend. Als ik met „slechts"
vijftien wachtenden voor me
in de rij sta voor het brood,
sta ik zelfs al weer aardig
stevig, hetgeen in verband
met de lange wachttijd toch
wel aangenaam is. Bezorgd
zie ik de planken met brood
steeds leger worden en jawel
hoor, als nummer veertien
van de wachtenden aan de
beurt is, pikt die nét het laat
ste brood voor mijn neus
weg. Op naar het volgende
adres, waar de geschiedenis
zich herhaalt, evenals in de
drie volgende zaken. Het
wordt een race tegen de
klok, maar wij versagen niet
en klokslag zes uur wordt
onze volharding beloond.
Lichtelijk verwaaid en ver
wezen komen wij bij de ken
nis aan, die het brood met
een achteloos „dank je wel"
in ontvangst neemt, niet we
tend wat het mij gekost heeft
om haar en de haren voor de
hongersdood te behoeden.
„Zo", denk ik, toch wel tevre
den, „wij staan weer quitte,
jij je wachttijd, ik de broo
drace". „Waar was je toch?"
zegt de echtgenoot die al
lang thuis is. „Mam, hoe laat
eten we, ik moet over een
half uur de deur uit", zegt de
jongste. Mensen, ik moet nog
beginnen met koken! „Doe
toch niet zo gehaast", zegt de
echtgenoot, „kom nou eens
even gezellig zitten!" Zitten,
wat is dat? denk ik. „Gezelli
ge dag gehad?" informeert
hij. „Enig", lieg ik gemaks
halve en smijt gehaast wat
eetbaars in de pan, macaro
ni, gehakt en nog zoiets "geëi
gends voor spoedgevallen.
Koken, eten, afwassen, op
ruimen, koffie zetten. ik
ben een gebroken vrouw als
ik om half acht neerval en
vind mezelf zeer zielig, zeer
afgetobd, zeer versleten en
zeer oud.
E.M.
„Het publiek heeft zich een beetje afgewend van de sherry", aldus
de heer Th. G. Chr. Hooy, voorzitter van het Bedrijfschap voor
de Detailhandel in Alcoholische dranken tijdens een persontvangst
ter gelegenheid van „October: Wijnmaand". Er zijn bijna geen
goedkope kwalitatief aanvaardbare kruideniersmerken meer. Men
moet al gauw 6 btalen. Dus, meer wijn! Weliswaar zijn er
(Belgische) geruchten dat er voor wijn een accijnsverhoging in de
lucht hangt van 42 cent per liter, doch dit zou niet stroken met
het prijsbeleid van de overheid. Voorlopig dus maar geen zorgen.
Wijn leent zich bijzonder goed voor plezierig samenzijn in het
gezelschap van kaas. Maar bepaalde wijnen vragen bepaalde kazen.
De twee produkten verschillen, maar maken hetzelfde rijpingspro
ces door, dat het stempel drukt op het bouquet. Bewust keuze
maken is noodzakelijk. Wijn en kaas mogen elkaar niet om zeep
helpen... De wijnmarkt is steeds groeiend. Per hoofd gaat er 10.37
liter doorheen, d.i. sedert 5 jaar een verdubbeling. Enkele cijfers.
De sherry -import is van 367.371 hl. in 1972 gedaald tot 268.293
hl. in 1974. Ten aanzien van de Franse wijnen een stijging van
144.917 hl. in 1973 tot 179.075 hl. in 1974.
Aan de kop stonden Bordeaux, Beaujolais, de Cótes du Rhóne
en de Anjou. Champagne daalde. In de eerste drie maanden van
dit jaar is de import van de koplopers opnieuw gestegen. Hoe deze
stijging verder verlopen zal gedurende 1975 valt niet te voorspellen.
De sedert 2 jaar door de specialistische Detailhandel (ca. 4000
ondernemers) uit te reiken Wijnring'(de eerste maal was Wina Born
winnares) ging dit jaar naar de bekende wijnkenner, journalist en
„man uit het slijtersvak". Fred Steneker. Behalve diverse publika-
ties over wijn stelde hij dit jaar een alfabetisch handboek voor
wijn en andere dranken samen: „Vinetum" (Uitg. My Wit, Rotter
dam), een meeslepend en fameus geschrift van 536 bladzijden,
waarin zowel de bekende Sandeman als „Maotai" voorkomt, een
Chinese likeur uit gierst (kaoliang). Alle denkbare drankjes staan
erin, soms met anecdotische bijzonderheden en receptuur Sangria).
T-F.
Washington „Ik vraag
mijn kennissen wel of ze ooit
de film „The three faces of
Eve" hebben gezien. Als ze
ja zeggen, zeg ik: „Nou, die
Eve ben ik."
Met toestemming van haar
psychiater heeft de 48-jarige
huisvrouw Chris Sizemore
uit Fairfax City in Viginia, in
een interview met de Was
hington Post een geheim ont
huld dat ze 23 jaar voor zich
heeft gehouden; namelijk dat
ze lijdt aan een zeldzame
vorm van geestesstoornis:
multiple persoonlijkheid.
Filmaktrice Joanne Wood
ward heeft met het uitbeel
den van Eve en haar drie
gestalten naar een boek van
de eerste psychiater van me
vrouw Sizemore, een Oscar
verdiend. Chris Sizemore
heeft haar 16-jarige zoon
Bob drie jaar geleden voor
het eerst over haar ziekte
ingelicht.
Haar tegenwoordige psychia
ter, dr. Tony Tsitos, vertelde
dat mevrouw Sizemore zich
sterk genoeg had gevoeld om
haar verhaal in breder kring
te doen en zo af te komen
van een groot schuldgevoel
door wat haar familie moest
doorstaan.
Mevrouw Sizemore zegt dat
haar primaire persoonlijk
heid thans weer de overhand
heeft Al een jaar heeft deze
persoonlijkheid weerstand
weten te bieden aan andere
weliswaar zwakkere, maar
even individualistische per
soonlijkheden.
„U hebt er geen idee van hoe
heerlijk het is 's avonds in
Wintervrouw 1975/76 zal
geen kou lijden. Wie het
meest over elkaar aantrekt
is het best gekleed. Ze kan
een lange angora-achtige
pullover dragen onder een
ruig vest uit grove garens
met daar overheen een
over-coat van soepel onge
voerd materiaal, zacht,
glanzend, geruwd, heerlijk
volumineus maar licht in
gewicht. Aldus verpakt
stapt mevrouw de kou in,
de benen gestoken in war
me wollen kousen en de
ogen stralend onder een
gebreide eierdopmuts tot
over de wenkbrauwen. De
nieuwe mantellijn is over
het algemeen klassiek, lady
like met brede schouders
en wijde mouwinzetten. Im
mers, door de drang zich in
te moffelen door vele lagen
als een ui over elkaar te
dragen, zal de jas die alles
moet bedekken tamelijk
wijd moeten zijn. Dit soort
mantels lijkt op poncho's,
capes, djellabas, kimono's.
Ook de poncho of cape
mag het komend seizoen
gedragen worden, des
noods aangevuld met een
drie meter lange sjaal die
enige malen om de hals
wordt gewikkeld.
Bepaalde mantel-trend: wijd
van boven, slank beneden.
Als de driekwart of "zeven-
Zachtste jas op potloodrok.
Maar de tubelijn, die van de
zomer zoveel tongen liet
bewegen, heeft, behalve bij
de avant-garde, toch min
der voet aan de grond ge
kregen dan werd verwacht.
Al duikt ze, vooral bij rok
ken onder wijd geschapen
jassen wel op. Maar, de
'perfect lady', terug van
weggeweest, kan alle kan
ten op.
Een ding mogen we hopen.
Dat de winter goed streng
is. Dit spelen met warme
kleding smeekt wel om vor
st. Zonder sneeuw en ijs
zitten we met die sandwich-
elegance lelijk opge
scheept.
Tiny Francis.
Perfecte illustratie van een bepaalde winter-trend: 7/8
cardigan met afhangende schouders, grof gebreid met
angora inslag over 7/8 bont-tuniek op kokerrok.
Chloe doet mee. Lichtgewicht grijze 'overcoat' in de
kleur van 'bedekte lucht met regen in zicht' met bijpassen
de rok. De tunieklange roze-beige mohair sweater met
(alweer) bijpassende voering (van de jas...) heeft geweldige
grote manchetten.
Boetiekmodel van Lanvin: links mantel met capuchon
en bijpassende rok in beige, rood, groen. Rechts: camel-
kleurig poncho-ensemble in de nieuwe Franse lijn met
meterslange wollen mousseline shawl, die om het hoofd
is geknoopt. (Collecte Maison Kuiper, Zeist).
Laatste klas HAVO: tweekleurige bril met 'ruim zicht' op de komende examenopgaven
(Inter-Frame N.V.)
De mode ziet het helemaal zitten
met de bril! De optische indus
trie heeft collecties van zo'n bij
na 100 monturen. Elk montuur
komt in een scala van kleuren
en kleurcombinaties op de
markt en op de neus van de
consument Tweemaal per jaar
wordt er aan een collectie ge
sleuteld. Men let op anatomi
sche pasvorm, jeugd, mannelij
ke en fascinerend vrouwelijke
brilmonturen. De bril lokt u in
een andere wereld en presen
teert zich in de nieuwste uitga
ven naar de mode uit de jaren
twintig. Inter Frame is een Ne
derlandse fabrikant van moder
ne brilmonturen met internatio
nale partners. De fabricage in
Amsterdam buigt zich over de
moderne geliefde dunne meta
len monturen, vooral van dou
blé. (d.i. een onedele kern met
daarover een laagje puur goud
van 14 karaat). Inter Frame ex
porteert naar 42 landen. Meer-
kleurig transparant acetaat ma
teriaal wordt vaak gecombi
neerd met dunne metalen veren
(Flair collectie, Duitsland). Na
tuurlijk passen die kleuren bij
het modebeeld. Serge Kirchho-
ger uit Oostenrijk (vermaajd in
de optische wereld) heeft drie
subcollecties: „classic" (elegant
en tijdloos) „Euroline" (jong en
sportief), „Creation" (hoogmo-
disch en duurder). En nu de
befaamde Franse ontwerper
Emilio Pucci zich met zijn bril
monturen in nostalgische tran
sparante monturen met in el
kaar overvloeiende kleuren over
de brilmode gebogen heeft, zit
het helemaal goed. De „Creation
Errulio Pucci" wordt verwezen
lijkt door Optische Industrie H.
Hampel, Gerlingen Stuttgart
met vestiging in Bussum.
T.F.
Wit metalen montuur voor de (nog) gebronsde man.
