Verrassing in plantekas
Martine I
heeft 1
grootse
plannen
Flanagan: beklemmend
huiskamerdrama
PLANTSOENTJE VOOR KAAG El LAND
bio/copen
^;i\
Vier Unieumspelers in kwart finale districtskampioenschappen tennis
PAGINA 5
Sassenheim
krijgt club
voor
.rappe praters'
Van de heer Klaassen van het
Dordrechtse instituut Rhetori-
ca hoorde ik dat er in Sassen
heim een club zal worden op
gericht voor Sassenheimers
die vinden dat ze nog niet vlot
genoeg uit hun woorden kun
nen komen. Het instituut gaat
ze daarbij een handje helpen.
Docenten van Rhetorica zullen
in deze plaats op zestien avon
den hun leerlingen de angst
voor het spreken in het open
baar proberen te laten over-
Woensdagavond was er een
kennismakingsavond voor
schuchtere en minder be
spraakte Sassenheimers in het
Bruine Paard. En er kwamen
er nogal wat opdagen, die
graag rap van tong willen wor
den en wel trek hebben in een
flinke dosis zelfverzekerdheid,
wat uiteindelijk het resultaat
moet worden van deze spoed
cursus „spreekvaardigheid".
Over de aanmelders zei de
heer Klaassen mij: „Ze komen
uit alle lagen van de Sassen-
heimse bevolking. Het zijn al
lemaal normale mensen. Maar
het zijn echt geen zielepoten
die hun mond niet open dur-
Op het Kaageiland komt er
eindelijk een plekje vrij waar
de mensen rustig aan het wa
ter kunnen gaan zitten zonder
perse een drankje te hoeven
bestellen. Tot nu toe was dat
wel het geval want men kon
alleen onderuit gezakt van de
plas genieten vanaf de terras
jes van de Bonte Koe en het
Kompas. Daar komt nu veran
dering in.
Van de gemeente-secretaris
van Alkemade, de heer Bra-
ma, hoorde ik dat de panden
Julianalaan 2 en 4, waarin nu
nog het gezin Clomp woont,
onbewoonbaar zijn verklaard
en op den duur gesloopt gaan
worden. En dat kan snel gaan
gebeuren. Want voor de huidi
ge bewoners staat een huisje
klaar in De Kaag. Dat zit heel
wat beter in elkaar dan waar
ze nu in wonen.
De plannen zijn op op die plek
een groot gazon aan te leggen
met wat banken erin. Zodoen
de wordt het Kaageiland nog
een stukje gezelliger.
Ik hoorde dat er in de raad
nogal wat geharrewar is ge
weest over het onbewoonbaar
verklaren van de huisjes. Het
werd een echt politiek touw
trekken, dat voor heel wat
lachsalvo's op de publieke tri
bune zorgde. „Dit was eigen
lijk de eerste keer dat er in
de raad van Alkemade op een
dergelijke manier politiek
werd bedreven", zei de heer
Brama mij. Het deed me een
beetje denken aan de situatie
in Leiden waar wethouder
Van Aken ook steeds om de
hete brei heen draait zonder
tot concrete uitspraken te ko
men. Zo ging het er hier nu
ook aan toe."
En de man die in Alkemade
voor de humor zorgde was het
VGA-raadslid T.H.J. v.d. Meer.
Die vond het maar niks dat de
pandjes onbewoonbaar wer
den verklaard. „Er valt echt
nog wel wat mee te doen", zei
hij, „het zijn semi-monumen-
ten, die voor De Kaag behou
den moeten blijven".
Karakteristiek of niet, de in
specteur van volkshuisvesting,
die in dergelijke zaken om ad
vies moet worden gevraagd,
had een rapport geschreven
dat de weegschaal naar een
heel andere kant deed over
slaan. Die vond het technisch
en economisch onverantwoord
om de twee huisjes, waarin
vroeger het personeel van de
veerpont in heeft gewoond, te
laten staan.
Maar het raadslid bleef bij
zijn standpunt, ondanks het
feit dat hij het rapport van
volkshuisvesting verder niet
bestreed.
Samen met zijn drie fractiege
noten stemde hij tegen het
voorstel tot onbewoonbaarver
klaring. Tien anderen stemden
voor.
De Kaag krijgt dus toch een
plantsoentje aan het water.
Ik adviseer u vanavond
op stap te gaan met Jan-
neke Kruijer. Om haar
te ontmoeten moet u
gaan naar de Victoria-
kas in de Leidse Hortus
Botanicus, waar ze een
verrassing voor u in pet
to heeft. Want ze laat u
er de Victoria regia zien,
een enorme waterplant
uit het Braziliaanse
Amazonegebied, waar
van de bladeren, zo heb
ik me laten vertellen,
een diameter van onge
veer twee meter kunnen
bereiken.
Normaal houdt deze
charmante 28-jarige
Leidse, die rondleidster
is op de Hortus, haar
praatje overdag. Maar
vanavond is er iets spe
ciaals aan de hand; dan
opent zich in de kas de
fantastisch mooie
bloemknop van de Vic
toria regia., een gebeur
tenis die tot nu toe de
bezoekers van de Hortus
ontging omdat deze
unieke Leidse planten
tuin normaal gesproken
alleen overdag voor het
publiek open is en de
bloem juist 's avonds in
volle bloei komt.
Dus wie dit een keertje wil
jaren dertig een speciale kas
is gebouwd. Het is een héél
aparte plant. Een drijvende
reus op het water.
De Victoria regia wordt ieder
jaar in januari in warme mod
der
de
Drijvende Braziliaanse reuzeplanten in het bassin van de Victoriakas in
de Leidse Hortus Botanicus.
meemaken moet er wel als de
kippen bij zijn. Na vanavond
komt er geen tweede kans
meer. Janneke vertelde mij:
„Als de bloemknop zich geo
pend heeft blijft 'ie een dag
lang wit van kleur maar de
volgende dag wordt 'ie purper
rood en dan is het gelijk met
deze bloem gedaan. Die ver
welkt en verdwijnt dan onder
water".
Janneke. die oorspronkelijk
uit Groningen komt en daar
studeerde op de middelbare
tuinbouwschool, weet alles
van de historie en de planten
van de Hortus af. Maar het
liefst vertelt ze toch van de
Victoria regia, waarvoor in de
jonge plant al aardig begint te
groeien, krijgt deze „Brazi
liaan" een plaatsje in het ba-
sin. Per bloeiperiode (ongeveer
acht maanden) komt er zo'n
dertig keer een bloem aan de
ze plant, die gedurende die tijd
wordt verzorgd door de plan-
tespecialist Peter Beekhuizen.
Die noemt men ook wel „de
Gelaarsde Kat". Want met zijn
grote lieslaarzen ploetert hij
regelmatig door het basin om
de Victoria regia schoon te
houden.
Janneke Kruijer werkt nu vijf
jaar als rondleidster op de
Hortus en het bevalt er haar
nog steeds best, ondanks het
feit dat ze dikwijls hetzelfde
verhaal moet afdraaien.
„Maar", zegt ze „de gezel
schappen die hier komen zijn
steeds weer anders van sa
menstelling. De ene keer is het
een klas kleuters en een dag
later moet ik bejaarden tekst
en uitleg geven. En natuurlijk
worden er door de bezoekers
ook steeds verschillende vra
gen gesteld. Dat maakt dit vak
toch nog interessant."
IJ kunt vanavond tussen
negen en elf uur kennis
komen maken met de in
bloei staande Victoria
regia en met rondleid
ster Janneke Kruijer.
Martine helpt zelf mee „Humpy" In de kleuren te
zetten.
Noordwijkerhout krijgt een kinderboetiek, waar g
niet alleen pasklare kleren zullen worden verkocht
maar waar de klanten ook de hulp kunnen inroe-
pen van een mode-ontwerpster om eigen ideeën
over kinderkleding op papier te laten zetten en te
laten maken. fü
De boetiek Komt in de nieuwbouw bij Puyckendam, in de
Cornuljelaan. En de eigenaresse heet Martine Larsen, die zelf
de kleding gaat ontwerpen. Ze gaat samenwerken met kleer-
maakster Ria van Velzen uit Zoeterwoude, die het maken van
kinderkleding in de vingers heeft. Want zij werkte zeven jaar
bij de Hygia in Sassenheim, waar zij ook al die tijd kinderkle-
ding maakte.
Martine Larsen, die nu nog cheffin is in de Noordwijkse
kinderboetiek Micheline, vertelde mij dat ze het wel ziet zitten
in Noordwijkerhout met haar kinderboetiek, die de leuke naam
„Humpy" gaat krijgen.
Ze zegt: „Op het gebied van de kinderkleding zijn er hier in
Noordwijkerhout en wijde omgeving weinig originele dingen.
Ik wil daar verandering in gaan brengen. Moeders hoeven, vind
ik, niet altijd afhankelijk te zijn van wat de grote confectiebe-
drijven aan kinderkleding leveren. Laat ze zelf ook maar eens
meedenken en meebeslissen."
„Humpy" gaat volgende week woensdag open. Tot die tijd wordt
er in de Cornuljelaan nog hard gewerkt om de boetiek voldoen-
de aan te kleden.
Pllllllll
Deze week in
de Leidse
bioscopen
Van een onzer verslagge-
LEIDEN De regelmatige
bioscoopbezoeker heeft in
Leiden geen reden tot kla
gen.
Liep de Sleutelstad in het
verleden wat betreft pre
mières nog al eens achter
op de grote steden, tegen
woordig kan er geen nieu
we rolprent meer uitkomen
of hij draait ook in deze
stad.
Dat is ook het geval met de
nieuwste Nederlandse film
„Flanagan" van Adriaan
Ditvoorst. Bijgaand een re
censie van onze redactuer
Otto Milo. Hij bekeek ook
„Young Frankestein" (in
Lido) en „Fear is the key"
(in Camera).
Nieuw in Leiden is ook
„MrQ... gumman number
one" (in Luxor). In Studio
en Rex draaien prolonga
ties.
Respectievelijk „The return
of the pink panther" en
„Inpikken en wegwezen".
Voortreffelijke {jgj
H griezelgrap
van
Mel Brooks P
Trianon Tien jaar geleden
bevond zich onder het pakket
korte Nederlandse films, dat
met subsidie van c.r.m. tot stand
kwam een werkje, dat de kriti
sche toeschouwer plotseling at
tent rechtop deed zitten: „Ik
kom wat later naar Madra", van
de zojuist van de filmacademie
afgekomen Adriaan Ditvoorst.
„Een regisseur om goed in de
gaten te houden" was de alge
mene opinie.
Twee jaar later kwam Ditvoorst
met z'n eerste avondvullende
speelfilm „Paranoia" naar de
novelle van W.F. Hermans. Be
slist niet de gemakkelijkste op
gave voor een jong dankomend
filmer, maar Ditvoorst slaagde
er in Hermans op het witte doek
zeer nabij te komen. De film
ging als officiële Nederlandse
inzending naar het festival in
Berlijn en ook daar waren de
reacties zeer positief.
Niets - scheen de carrière van
Ditvoorst meer in de weg te
staan, maar 'n minder gelukkige
korte film „Antenna" deed Dit
voorst als een van Nederlands
meestbelovende regisseurs in
1967 voor enkele jaren naar de
ijskast verhuizen.
Maar nu is Adriaan Ditvoorst
met „Flanagan" weer in het eer
ste gelid terug. De roman van
Tim Krabbe, door Ditvoorst zelf
en Anton Quintana voor de film
bewerkt, handelt over een zeke
re Paul Flanagan, afkomstig uit
een zeer goed gesitueerde fami
lie, die na een roofoverval sa
Eric Schneider bij het ontzielde lichaam van halfbroer Guido de Moor
i Anton Ditvoorst's film „Flanagan".
men met zijn halfbroer Peter en
een Belgisch meisje gepleegd,
voor acht jaar in de gevangenis
belandt. Peter en het meisje blij
ven buiten schot en het verhaal
begint eigenlijk pas als Flana
gan verbitterd uit de gevangenis
ontslagen wordt.
Aanvankelijk wil hij alleen
maar zijn deel van de buit opei
sen, doch als hij bemerkt dat
zijn broer, die hem al die jaren
niet heeft bezocht, zelfs Flana
gans bestaan voor zijn vrouw
Dorna verzwegen heeft, besluit
hij wraak te nemen op zijn vroe
gere omgeving en zijn mede
plichtigen.
Een koele wraak, gebasseerd op
terreur in het brave gezin van
halfbroer Peter. Dat de strafex
peditie Flanagans eigen onder
gang betekent heeft hij ingecal
culeerd.
De inzet mag wat traag en star
zijn, zodra Flanagan het huis
van de keurige Peter Babel be
treedt, weet Ditvoorst de kijker
in zijn greep te krijgen. Niet in
het minst door het optreden van
Guido de Moor in de titelrol, die
vrijwel in iedere scène duidelijk
voelbaar aanwezig is.
Guido de Moor, na zijn filmde
buut in „Kermis in de regen" te
druk bezet bij de Haagse Come-
die om nog aan filmwerk te
kunnen doen ook al zagen wij
hem laatst in een klein rolletje
in Rademakers „Niet voor de
poezen" - toont zich als de ges
pleten Flanagan, nu eens domi
nerend dan weer 'n deerniswek
kende figuur, een filmpersoon
lijkheid zoals wij die er in ons
land weinig hebben. Eric Sch
neider als de slappe halfbroer
Peter geeft het juiste contrast
en de vrouwenrollen zijn bij Jo-
see Ruiter, Anne Wil Blankers,
Josephine van Gasteren en Pe
tra Laseur in uitstekende han
den.
Door de politie-inspecteur weg
te laten in zijn filmbewerking en
het slot „in de familie" te hou
den, maakt Ditvoorst er een be
klemmend huiskamerdrama
van, in de buitenopnamen onop
vallend doch zeer functioneel
het stadsbeeld van Brussel en
Amsterdam op karakteristieke
wijze gebruikend. Een woord
van lof over het camerawerk
van Eddy van der Enden is hier
zeker op zijn plaats. Want zon
der zijn uitgekiende composities
zou deze vrij statische psycholo
gische thriller toch een meer
toneelmatig karakter hebben ge
kregen.
Adriaan Ditvoorst heeft zich
met „Flanagan" weer gevoegd
bij Nederlands meest belovende
filmregisseurs. Wij kijken met
spanning uit naar zijn volgende
stad.
Milo
LIDO Mel Brooks is een van
de meest fantasierijke figuren
uit de Amerikaanse filmindus
trie. Zijn rijkdom aan dwaze
ideeën lijkt onuitputtelijk, maar
te vaak wil hij zonder enige
zelfkritiek doordraven. Dat
maakt zijn film „The produ
cers" te gechargeerd en zijn
western-persiflage „Blazing
saddles" te overladen.
In „Frankenstein junior" heeft
hij echter zichzelf uitstekend in
de hand en deze komische va
riant op het aloude griezelver
haal van Mary Shelly kan men
dan ook gerust een van de beste
satires noemen odit op de oude
griezelfilm gemaakt. Wie nog
geamuseerd en vertederd kan
kijken naar de eerste Franken-
steinfilms met Boris Karloff van
James Whale vind alle bekende
situaties net iets potsierlijker te
rug. Brooks volgt in stemmige
zwart-wit beelden aanvankelijk
het origineel op de voet. Op de
vooravond van zijn huwelijk
gaat de kleinzoon van Baron
Von Frankenstein, een ver
maard neurochirurg, naar
Transylvanië om er de experi
menten van opa met het tot
leven wekken van doden voort
te zetten. Alleen maakt hij nu
gebruik van een kant-en-klaar
lijk en hoeft het niet eerst uit
diverse lichamen samen te stel
len. Hulpje Igor verziekt de si
tuatie weer, door de gezonde
hersens te laten vallen en ze
door die van een abnormaal
persoon te vervangen. Nevels en
spinnewebben zorgen weer voor
de bekende macabere entourage
rond Slot Frankenstein, waar
Frankenstein junior weer een
grote domme kracht tot leven
roept.
De pijnlijke scène tussen het
monster en de episode met de
blinde kluizenaar - uit „De
bruid van Frankenstein" (met
Gene Hackman in een klein rol
letje) een regelrechte giller.
Maar dan gaat Brooks zijn ei
gen weg en laat het monster
door een liefdevolle behandeling
zelfs zó tam worden dat het op
de melodie van „Puttin' on the
Ritz" een Fred Astairenummer
weggeeft
Aan het slot zelfs een dubbel
happy ending voor Franken
stein met diens knappe assisten
te en voor het monster met de
la Jeanette McDonald in ver
voering zingende ex-verloofde
van de baron.
MILO
g MaeLean g
goed voor |1
g veel aktie |g
p in films
Camera Alistair Macleans
boeken vinden vroeg of laat al
lemaal hun weg naar het witte
doek. Soms in met sterren over
laden superspektakels zoals „Ice
station Zebra" en „Als adelaars
vielen ze aan", maar tegenwoor
dig meer en meer als goekopere
produkties, waarin de aktie
vaak belangrijker is dan de
meestal ingewikkelde intrige.
De achtervolging per speedboot
door de Amsterdamse grachten
„Puppet on a chain" en ook in
„Fear is the key" zit zo'n scène,
een achtervolging per auto,
waar eigenlijk alles om draait.
Dat is maar goed ook want Bar
ry Newman is een akteur met
beperkte capaciteiten. Hij speelt
een zekere John Talbot, eige
naar van een luchtvaartmaat
schappijtje, wiens vrouw en
broer door onbekenden met hun
Dakota worden neergeschoten.
Drie jaar later zien we hem
terug als een wildebras met een
indrukwekkend strafblad. Het is
slechts camouflage, want opzet
is de daders van de aanslag en
hun motieven te ontmaskeren.
Veel van de handeling speelt
zich af onder water, op een
booreiland en in de met boeven
bevolkte villa van een oliemillio-
nair. Hoogtepunt blijft echter de
wilde autorit, die de achtervol
ging van „Bullitt" tracht te over
treffen en door een viertal auto
wrakken ook de duurste se-
kwentie op het budget moet zijn
geweest.
MILO
s John Wayne
T - als
anti-held
Luxor John Wayne, de man
die lang geleden in de film weg
is gelegd voor stoere rollen
speelt in McQ....gunman number
one de eigengereide New York-
se agent die buiten de politiere-
geltjes om een syndicaat in ver
dovende" middelen oprolt. Way
ne als een kruising van Cannon
en McCloud. Hij leunt daarbij
ongewild natuurlijk bijna
tegen het anti-heldendom aan,
omdat zijn leeftijd geen tien die
pe kniebuigingen meer toestaat
en er geen make-up genoeg kan
zijn om zijn rimpels te vullen.
Regisseur John Sturges liet van
het doorsnee wensenpakket
niets onvervuld.
Van onze tennismedewerker
Leiden Unicum, het tennis
park, dat deze week de dis
trictskampioenschappen op
haar banen laat verspelen,
blijkt een brede basis aan ten
nistalent te hebben. Of zou
ook bij tennis het op eigen
veld spelen, belangrijke voor
delen bieden.
Gisteren bijvoorbeeld kwamen
louter Unicumspelers in het
herenenkel B aan bod. Paul
Kallenberg bleek te vast voor
Wim Koelman, eveneens van
Unicum, en speelde zich daar
mee als vierde Unicumspeler
in de kwart finale.
De eerste set ging op het nip
pertje naar volhouder Kallen
berg (7—5), waarmee het pleit
in feite beslecht was (63). De
andere B-partij was de presti
ge strijd tussen de eerste
teamspelers van Unicum, de
oudste van de Kallenbergse,
Lodewijk, en Har Meyer.
Meyer, die tijdens de onderlin
ge wedstrijden op Unicum, vo
rige week van zijn rivaal de
kous op de kop had gekregen,
was er fel op gebrand zich te
revancheren. Doch in de eer
ste set was er voor hem geen
houden aan. Topspinkoriing
Kallenberg haalde iedere bal,
hetgeen Meyer op een gegeven
moment deed verzuchten: „Ja,
eindelijk, hij slaat ook eens
een balletje fout". De eerste
reeks resulteerde zo in een
snelle 6—2 voor Kallenberg. In
de tweede set begon de fore
hand van Meyer beter te lo
pen. Vaker zag hij kans de
ballen buiten het bereik van
zijn opponent te slaan, hetgeen
hem 6—3 winst opleverde.
Hiermee had Meyer zijn kruit
verschoten. Om zijn eigen
moeheid te camoufleren infor
meerde hij nog of Lodewijk
niet eens moe begon te wor
den. Voor deze was het echter
een koud kunstje de partij als
nog in zijn voordeel te beslis
sen: 6—1. In de halve finale
krijgt Kallenberg te maken
met Madera. Waarschijnlijk
een te zware opgave
In het damesenkel B vlogen
gisteren zowel de nummer 3
als de nummer 4 geplaatste
speelster uit het toernooi. Han-
neke Langeveld had geen
schijn van kans tegen de voor
haar vijftien jaar uiterst sterk
tennissende Mickey Albers uit
Lisse (26, 36) Ook Karen
Braakman moest in twee set
capituleren (3—6, 4—6). Ver
antwoordelijk voor deze ver
rassing was Maureen Meyer,
ook al weer van Unicum. Hoe
komt het toch, dat.deze club
maar nooit uit de tweede klas
se vandaan komt?
Ook in C-afdelingen deden
zich klinkende verrassingen
voor. Bij de dames werd de als
tweede geplaatste Kristine
Teeuw uitgerangeerd door
wedstrijdleidster Helen v. Pa
ridon: 75, 6—2. De jeugd
kampioen t/m 18 jr. Hans v.d.
Loo, in dit toernooi derde ge
plaatst, stak niet in blakende
vorm. Via 63 en 62 werd
hij door Paul Theunissen zon
der pardon naar een neder-
Bij de veteranen beschikte
Morshuis over een langere
adem dan de nummer vier ge
plaatste Modderman.
