Bejaarde redster
blijft paraat
Roomburg bestaat
pas vijf jaar,
maar viert
toch al haar
gouden jubileum
GERARD GLAS SPEELT
ZIJN LAATSTE WEDSTRIJD
„Ik voel me
momenteel
ijzersterk"
Met
Herman
op stap
Op vakantie
Vandaag is het alweer
mijn laatste rubriek „Met
Herman op stap". Nu ga
ik zelf op vakantie. Twee
weken lang. Ik overweeg
om na mijn vakantie in
deze krant weer van start
te gaan met een soortge
lijke rubriek als in de af
gelopen weken. Dat was
aanvankelijk niet mijn be
doeling. Maar ik heb ge
merkt dat er nog talloze
leuke verhalen te vertel
len zijn over het gebied
waarin onze krant ver
schijnt. Meestal verhalen
over mensen die normaal
gesproken niet de publici
teit halen maar waarvan
ik vind dat ze het wel
verdienen.
In mijn vakantie, die ik
dit jaar doorbreng in Ne
derland, ga ik daar nog
eens over nadenken.
PAGINA 4 LEIDSE COURANT ZATERDAG 9 AUGUSTUS 197!
IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIH
LEIDEIN - De hockeyclub
Roomburg viert deze maand
haar veertig-jarig jubileum en
dat is niet gering voor een
vereniging die pas vijf jaar
bestaat. Inderdaad, Roomburg
zag pas in 1970 het daglicht,
maar in de kantine hangt nu
wel de slogan: 'Roomburg,
veertig jaar jong'. De zon gaat
bij die club zeker acht keer
sneller rond of zien wij soms
sterren? Hier moet een verkla
ring voor zijn. Met de tijd valt
niet te spotten.
"Natuurlijk zet Roomburg de
klok niet zomaar vijfendertig
jaar vooruit", verklaart wed
strijdsecretaris De Vriend, in
de rug gesteund door voorzit
ter Reinders en 'manusje van
alles' Hettinga. "De geschiede
nis van Roomburg gaat dood
eenvoudig verder dan de
naam zelf. Roomburg is name
lijk gewoon een voortzetting
van de vereniging Zuidwijck,
die in 1935 werd opgericht In
1944 ontstond er in Zuidwijck
een nieuwe club, Siseo, die
later verantwoordelijk zou
worden voor de naam Room
burg. Grappige bijkomstigheid
is, en De Vriend kan enig ge
lach niet onderdrukken, "dat
die beslissing tot afsplitsen in
de biechtstoel genomen is. Si
seo werd de katholieke tak.
Dat moest in die tijd gewoon.
Maar goed, in 1970 was dat
allemaal geluwd en vanwege
een aantal redenen kwamen
Zuidwijck en Siseo weer tot
elkaar en de hereniging werd
beklonken met een nieuwe
naam, te weten Roomburg.
Het zou, vult Hettinga aan,
"wat vreemd hebben aange
daan wanneer we verder wa
ren gegaan onder de naam
Zuidwijck, want in '70 was er
van die club eigenlijk nog
maar weinig over, terwijl Si
seo bloeide. Vanwege de ter
reinverdeling was een fusie
een beste oplossing, maar om
ruzie te voorkomen werd de
nieuwe club genoemd naar het
complex Roomburg. De histo
rie gaat evenwel terug tot 1935
en vandaar dus ons jubileum".
En nu klinkt de zaak heel wat
aannemelijker.
Het gedonder met ieder een
veldje mag dan verstomd zijn:
problemen rond de accommo
datie zijn er nog te over en al
klinkt het wat naar rond zo'n
jubileum, voorzitter Reinders
komt er toch zelf mee op de
proppen. Hij is optimistisch
gestemd over de toekomst van
zijn club, maar uit zijn woor
den spreekt toch enige be
zorgdheid gezien de geografi
sche ligging van de velden en
de kwaliteit daarvan. "Beide
facetten vormen hinderlijke
obstakels betreffende de ont
plooiingsmogelijkheden van
onze vereniging. Onze velden
zijn slecht, vooral in de winter,
en worden eigenlijk te inten
sief bespeeld, ook al omdat bij
ons de handbalclub HVL in
woont Geografioch gezien zit
ten we eveneens niet zo gun
stig, daar achter in de 'ver
grijsde' Professorenwijk. Ons
ledental schommelt de laatste
jaren rond de 250 man, maar
om nu te zeggen dat de jeugd
bij ons de deur plat loopt nee
dat is zeker niet het geval. En
dat zouden we wel graag zien,
maar die twee bovengenoemde
factoren zitten ons wat dat
aangaat behoorlijk dwars.
Overigens zijn er enkele ver
anderingen op til".
Hettinga: "Behalve dat we de
kantine- en kleedgelegenheid
gaan verbeteren zal er in de
toekomst veel aandacht wor
den besteed aan de opvang en
training van de jeugd. Daartoe
is een B-trainer aangetrokken,
de heer Hartman Kok, die
daarnaast ook de senioren zal
begeleiden. Zowel de dames
als de heren spelen in de der
de klasse en dat is feitelijk
toch wel wat te laag. Blijkt
ook wel uit het zaalhockey,
want dat wordt door onze
teams op hoog niveau beoe
fend. De dames reikten zelfs
tot een vijfde plaats op de
nationale ranglijst. De kern is
goed: de aanvulling moet nog
komen".
Hoewel hockey, in vroeger ja
ren vooral, veelal werd beoe
fend door studenten is Room
burg van origine een echte
burgerclub, wars van alle eli
taire invloeden bovendien.
Reinders: "Nee, nee, dat is er
bij ons beslist niet bij. Natuur
lijk zitten er een aantal stu
denten onder onze leden, maar
een elite-club is Roomburg
nooit geweest en zal het abso
luut nooit worden ook. Wij
willen een gezonde vereniging
zijn die open staat voor iede
reen die op een gezellige ma
nier de hockeysport wil beoe
fenen", aldus de voorzitter.
De Vriend komt nog even te
rug op de inwoning die de
handbalclub HVL geniet op
het Roomburg-complex. "In
1954 zou HVL voor de periode
van één jaar bij ons komen
spelen. Nu, twintig jaar later
speelt HVL nog steeds op ons
veld. We hebben heus goede
contacten met die mensen,
maar aan de andere kant lo
pen ze ons wel in de weg. Er
is echter een lichtpuntje, want
HVL is een fusie aangegaan
met Apollo en wie weet ver
trekken ze wel naar Oegst-
geest. Wij van Roomburg ho
pen althans, dat Piet Bieg-
straaten, de voorzitter van de
Sportstichting, die verheugen
de mededeling op de receptie
zal doen. We zouden er erg blij
mee zijn".
Roomburg start de viering van
het jubileum deze week met
een avondcompetitie tussen de
vijf belangrijkste clubs uit Lei
den e.o., te weten Alecto, Fo
rescate, Leiden, Noordwijk en
Roomburg zelf. De opzet is
tweeledig, enerzijds is deze be
doeld als voorbereiding van de
competitie en anderzijds kun
nen de contacten weer wat
strakker aangehaald worden.
Eind augustus organiseert
Roomburg een groot toernooi
waaraan enkele clubs van ver
buiten Leiden aan deelnemen.
Op 29 augustus is de receptie,
terwijl er voor de leden die
dag een groot feest is. En alles
onder het motto: "Roomburg,
veertig jaar ione". Het roer is
al om. Ad van Kaam
I andaag zet ik in mijn rubriek een a an
al mensen in het zonnetje die bijna nooit
n de publiciteit komen maar toch erg
foed werk doen. Het zijn de leden van
le Noordwijkse en Katwijkse Reddings-
Jrigade. Ze werken een beetje in de
schaduw van de strandpolitie maar ze
ajn misschien wel even doortastend in
ïun optreden als het er om gaat de
zedigheid van de badgast te waarborgen,
n Noordwijk is het een groep van zo'n
«stig vrijwilligers die in het seizoen elk
-o'n vier vrije weekeinds opofferen om
lit te rukken als dat nodig is.
(k sprak gisteren met het bekendste lid
/an de Noordwijkse reddingsbrigade
nej. Corry van Oosten. Een paar dagen
jeleden belde ze mij op. „Het is altijd
ie strandpolitie die met de eer gaat
strijken", zei ze vinnig. Wij krijgen nooit
aandacht Men mag best weten hoe hard
wij werken".
En aangezien mijn rubriek voor iedereen
is geef ik haar vandaag graag een plaats
je op deze pagina. Ze vertelde mij dat
de Noord wijkse reddingsbrigade op het
kilometerslange strand van Noordwijk de
beschikking heeft over drie houten
strandwachtershuisjes van waaruit de
vrijwilligers op de zaterdag- en zondagen
van 's morgen tien uur tot 's avonds
zessen de badgast in de smiezen houden.
Men beschikt over eigen materiaal, eigen
boten en men kan bovendien in gecompli
ceerde gevallen nog de hulp van de
strandpolitie inroepen.
En er wordt goed werk verricht zo heb
ik wel begrepen uit het enthousiate relaas
van mej. Van Oosten, die zelf een flink
steentje heeft bijgedragen aan de werk
zaamheden van de reddingsbrigade. Ze
vertelde me dat ze dit werk nu al weer
zo'n 46 jaar doet, en dat het reddings
werk haar van het begin af aan enorm
heeft geboeid. Bang is ze nooit geweest
Hoewel ze nu niet meer de zee op gaat
om mensen uit de golven te redden, dat
laat ze nu aan een ander over.
„Ik heb mijn portie reddingen wel ge
had", zegt ze. Nu hou ik het maar bij
het troosten van kinderen die op het
strand vader en moeder zijn kwijtgeraakt
of het verbinden van lichte verwondin
gen."
Mej. Corry van Oosten, fysiotherapeute
en vanaf 1942 in het bezit van het diplo
ma Binnenwater A, is nu 65. Maar de
bejaarde redster vertelde mij niet van
plan te zijn uit de reddingsbrigade te
stappen. Ze zegt:„Ik heb tegen de com
mandant gezegd dat als hij mij te oud
vindt voor dit werk hij me dat maar moet
zeggen en dan stap ik zo op."
lllllllllllllllllllflIllllllllllllllllllllllltllllllllUllllllllllllllllllllllllllllllltlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
lltlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllltlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
Van onze sportredactie
LEIDEN - Op Roomburg is
nomenteel alle aandacht ge
richt op Loek Sanders, de man
üe volgende week op de
METS-banen in Scheveningen
zijn nationale tennistitel moet
verdedigen. De 25-jarige, uit
Oegstgeest afkomstige, San
ders heeft dit jaar nog niet
veel gespeeld en de concurren
tie dan ook in het duister laten
tasten omtrent zijn vorm.
Verleden week evenwel gaf hij
in Deventer, tijdens een inter
nationaal tennistoernooi, op
niet mis verstane wijze te ken
nen het serieus te menen wat
betreft het verdedigen van zijn
titel, want hij won het evene
ment met gemak, buitenlan
ders of geen buitenlanders.
Op Roomburg vertelde Loek
Sanders dat de vorm er dan
ook weer helemaal is.
Het feit, dat hij de afgelopen
tijd niet veel toernooien heeft
kunnen spelen is te wijten aan
zijn studie die hij over twee
maanden hoopt te bekronen
met een doctorandus-titel. „Ui
teraard", zo zegt hij, „Ben ik
daar nogal druk mee bezig,
want dat is natuurlijk wel wat
belangrijker dan het tennis.
Maar met tweemaal per week
een conditietraining en drie of
vier keer per week een uurtje
of twee op de baan te staan
heb ik het tennis toch echt niet
vergeten. Het niet-spelen van
toernooien is natuurlijk een
gemis, maar desondanks ge
loof ik dat ik niet ben achter
uit gegaan. Sterker nog, ik ge
loof dat ik precies op tijd in
vorm ben gekomen, want ik
voel me momenteel ijzersterk
Ja, vol zelfvertrouwen mag je
wel zeggen".
Dat laatste betekent overigens
niet, dat Sanders de „Nationa
le" als een zacht eitje, een
walk-over beschouwd. „Nee,
integendeel, ik zal er hard
voor moeten knokken, want
aan de top is het verschil tus
sen de spelers onderling maar
erg klein. Met wie ik het mees
te rekening moet houden? Ach
het zijn zo'n beetje dezelfden
als vorig jaar hé. Rolf Thung
natuurlijk, hoewel hij de laat
ste tijd niet zo best op dreef
is. Ja, eri dan verder jongens
als Hemmes, Hordijk, Van Min
i Fleury; hetzelfde rijtje als
verleden jaar".
Toekomstplannen op korte
termijn kan Loek Sanders nog
iet maken, want 29 september
al moet hij in dienst Maar de
Oegstgeestenaar kijkt toch al
verder en komt dan met de
verrassende opmerking, dat
hij het best wel „hogerop" in
het tenniswereldje zou willen
zoeken. „Wanneer ze mij in
dienst de mogelijkheid geven
om te blijven spelen - dus veel
toernooien volgen - dan wil ik
na die periode best wel eens
proberen wat ik op internatio
naal gebied kan presteren.
Heus, ik onderschat het niveau
hettoptennis niet, maar ik
ben erg benieuwd hoever ik
kom. Als ik uit dienst kom ben
ik 27, mijns inziens nog niet
te oud om het te proberen.
Loek Sanders vol optimisme
naar nationale titelstrijd
Loek Sanders
Een paar jaar uitsluitend wij
den aan het tennis zie ik zeker
wel zitten", aldus Sanders.
Voorlopig echter staat de pro
longatie van zijn Nederlandse
titel voorop. Bovendien speelt
hij op dit moment op Room
burg en ook dat toernooi zou
hij best wel eens op zijn naam
willen schrijven. „Hier speel ik
natuurlijk erg graag, want be
halve het tennis is het ook nog
erg gezellig, omdat ik voor ei
gen publiek speel en veel men
sen ken. Verleden jaar verloor
ik in de finale van Jan Hor
dijk, maar misschien lukt het
me dit jaar om een goeie gene
rale voor de METS te maken.
De vorm is er".
Ad van Kaam
Drie stuwende krachten achter hockeyvereniging Roomburg. V.l.n.r.: De Vriend,
Reinders en Hettinga.
Corrv v. Oosten: onvermoeibare redster, altijd paraat
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii - -ui'^:i: n.i iiii v;
Gerard Glas speelde vijftien jaar in het
eerste van Van Nispen. Hij maakte vier
kampioenschappen mee.
Bij veel van zijn tegenstanders staat hij
bekend als een echte doordouwer, die het
persoonlijke duel niet schuwt. Die links
en rechts kon uitdelen maar die ook zelf
dikwijls in het gras heeft moeten bijten.
Je kon Gerard Glas wel onderuit halen
maar vijf seconden later stond hij al
weer voor je neus. Een doorbijter, een
vechter. Zo kent het publiek hem.
Vroeger speelde Gerard Glas rechtsbui
ten. En in die periode beleefde hij de
wedstrijd van zijn leven. Hij zei mij:
,Maar toen gebeurde het. Van Nispen
kreeg vleugels. Ik knalde er twee in. De
einduitslag was 4^-4. Van Nispen had
toen nog kunnen winnen. Maar in de
laatste minuut misten we een penalty".
Later verhuisde Gerard Glas naar het
middenveld. Daar dirigeerde hij het elf
tal, mede dank zij zijn enorm goede
conditie. Maar nu is zijn voetballoopbaan
voorbij. Er zullen tegenstanders zijn die
opgelucht ademhalen omdat Gerard er
mee stopt Anderen vinden het spijtig het
zonder deze amicale voetballer te moeten
stellen.
In zijn laatste wedstrijd wil hij nog één
keer vlammen. Het is- zijn 300-ste voor
Van Nispen. Gerard Glas, die in die
vijftien jaar nooit een blessure opliep,
heeft er zin in.
Een van de meest geduchte voetballers
uit de Bollenstreek, Gerard Glas van Van
Nispen, speelt morgen zijn laatste wed
strijd voor deze club. Hij stopt met voet
ballen. De 33-jarige Noordwijkerhouter
heeft het te druk met zijn bloeiend gras-
zodenbedrijf, waardoor hij niet of nauwe
lijks meer de trainingen kan volgen. „Ik
loop de kantjes er niet af', zei Gerard
mij. „Het is alles of niets. Nu ik niet meer
kan komen trainen zet ik er maar een
punt achter".
Gerard Glas: morgen voetbalschoe
nen voor de laatste keer aan.
