Voelen Nieuwkopers zich
bedreigd door toeristen?
Conservenbaronnen
verloren een stukje
dierbaar verleden
RUIMTE
RENDEZ-VOUS
IN KATWIJK
Doea Koentji:
geduld beloond
Corry wil nog één keer vlammen
STEEKPROEF
Zilver voor Alex
van Belkum
LEIDSE COURANT
PAUM 5
Steeds meer mensen
gaan Nieuwkoop ont
dekken. En ik heb giste
ren gemerkt dat veel in
woners van deze gezelli
ge plaats daar helemaal
niet blij mee zijn. Ze
gunnen anderen natuur
lijk ook wel ontspanning
in het sfeervolle dorp
maar er moeten er niet
al te veel komen. „Vroe
ger", zo zeiden een paar
oudere Nieuwkopers
mij, „waande je je hier
in een paradijs. Zag je
nauwelijks toeristen.
Toen hadden we al dit
moois nog voor 'ons zelf.
Maar nu komt ons dorp
langzamerhand in han
den van vreemdelingen.
Misschien brengt dat
wel geld in het laadje.
Maar liever houden wij
onze vrijheid. We zitten
echt niet te springen om
een elk jaar maar weer
groter wordende stroom
toeristen pe heren Hammes en Matzinger van watersportvereniging Noord Zuid Nieuwkoop:
i Veel Nieuwkopers zien er dus ..Het is hier al druk genoeg".
maar weinig heil in om van
hun dorp een echte toeristen
plaats te maken. En die indruk
werd nog eens verstevigd toen
ik gisteren aan boord van de
woonboot Dwaalster sprak
met een paar bestuursleden
van de watersportvereniging
„Noordzuid Nieuwkoop". Dit
jaar bestaat die vereniging
veertig jaar. Maar veel ophef
gaat men aan dit jubileum niet
geven.
„Waarom niet?", vroeg ik aan
bestuurslid H. Matzinger. Die
glimlachte maar wat na mijn
vraag. Hij zei tenslotte aarze
lend: „Wij hebben plannen om
hier een clubhuis te gaan neer
zetten. Dat kost handenvol
geld. Daarom gaan we dit ju
bileum heel sober vieren. We
maken er weinig ophef van".
Maar een ander bestuurslid H.
Hammes vertelde mij dat er
ook nog een andere reden is
dat men dit jubileum zonder
al te veel tam-tam wil laten
voorbij gaan. „We zitten er
helemaal niet om te springen
onze vereniging nog meer be
kendheid te geven. We hebben
weliswaar nog geen ledenstop
maar nog veel meer leden is
niet ons streven".
„We willen hier in Nieuwkoop
niet zo'n drukte krijgen als op
de Kagerplassen of op het
Braassemermeer. Laat de
Nieuwkoopse plas maar rustig
blijven".
De jubilerende vereniging be
gon veertig jaar geleden met
zestig leden. Nu zijn het er 400.
Maar in Nieuwkoop beschikt
men voor die honderden leden
nog over een vrij gebrekkige
accommodatie, zo zag ik giste
ren.
Er is een kleine jachthaven
waar maar zo'n zestig boten
kunnen liggen. En dan is er
nog een opberghok waar de
vereniging wat wedstrijdmate
riaal in kan opbergen. En dat
viel mij toch wel tegen. Want
zusterverenigingen zoals de
Koninklijke Watersportvereni
ging De Kaag kunnen hun le
den veel meer bieden.
In Nieuwkoop doet men be
scheiden. De heer Matzinger.
„Het fijne van de Nieuwkoop-
seplassen is dat deze plas
wordt omgeven door een
prachtig natuurgebied. Om
dat natuurgebied in stand te
houden is het een vereiste dat
het op het water erg rustig
blijft Zouden er hier veel
meer gaan komen dan zou dat
funest zijn voor dit prachtige
gebied".
Met
Herman
op stap
onze verslaggever
Herman van Am
sterdam is op stap.
Niet om vakantie te
houden, maar om u
op de hoogte te
houden van de
meest in het oog
springende gebeur
tenissen op het
strand, in de dui
nen en op de plas.
Gisteren stond ik in Ter
Aar op de puinhopen
van wat een paar dagen
geleden nog eèn op volle
toeren draaiende pro-
duktiehal was van de
conservenfabriek Koele-
man. En op die puinho
pen sprak ik met de bei
de directeuren Jan en
Harry Koeleman. Ze zijn
alweer over hun eefste
schrik heen. Jan Koele
man bekent me zelfs de
nacht na de brand voor
treffelijk te hebben ge
slapen. „Je kan er toch
niets aan doen. Piekeren
heeft in zo'n geval geen
zin."
Terwijl Russen en Amerikanen gisteren met hun
raketten de eerste kilometers aflegden voor een
geplande rendez-vous in de ruimte namen wij een
kijkje bij de ruimtevaarttentoonstelling in dé
Boorsmazaal in de Katwijkse Voorstraat. Bij een
ontwerp van de toekomstige Europese ruimtevaar
traket A.R.I.A.N.E. maakte onze fotograaf Henk v.
d. Ende ook een rendez-vous in de ruimte. Met geen
Rus of Amerikaan maar wel met de knappe Kat
wijkse Zijntje Klinkenberg, die ik vandaag in mijn
rubriek graag de ruimte geef.
Nu draaiden ze alweer of er
niets is gebeurd. In de kantine
hebben ze provisorisch hun
kantoor ingericht. „Met een
paar maanden lang elke dag
wat uurtjes overwerken ko
men we er wel weer", zei Har
ry Koeleman. Overigens tast
de recherche nog steeds in het
duister over de oorzaak van
deze brand die zo'n twee mil
joen schade veroorzaakte. Vol
gens de commandant van de
vrijwillige brandweer in Ter
Aar is het meest waarschijn
lijk dat kortsluiting de oor
zaak is geweest van de miljoe-
nenbrand. ..Maar bewijzen
heeft men nog niet kunnen
vinden", zo zei directeur Jan
Koeleman mij.
Hij vond het wel vreemd dat
de recherche zijn afgebrande
fabriek nu al heeft vrijgege
ven. Men kan er gewoon tus
sen de beblakerde machines
doorlopen en er zijn ook al
experts van de verzekering ge
weest die de schade zijn ko
men opnemen. „Je zou ver
wachten", zo zij Jan Koeleman
mij, „dat men eerst het onder
zoek naar de oorzaak afrondt.
Maar er valt zeker niets meer
te onderzoeken. De politie
heeft tenminste niets meer van
zich laten horen".
De hal die plat is gegaan was
het oudste gebouwtje van dit
conservencomplex. Daar be
gon in 1918 Cor Koeleman, de
vader van Jan en Harry, als
kind leerden ze daar het con-
servenvak. En erg goed. Want
nu staan ze aan het hoofd van
een bedrijf waar negentig vas
te krachten werken en in het
seizoen nog eens zo'n vijftig
losse werknemers.
Maar de conservenbaronnen
zijn gewoon gebleven. Zonder
capsones. Harry Koeleman
ontmoette ik in zijn oude stof
jas en directeur Jan had ook
al geen stropdas om, maar zat
temidden van zijn kantoorper
soneel in de kantine.
Ik hoorde dat de plaatselijk
concurrent, conservenfabri
kant Uyttewaal. vlak na de
brand Koeleman heeft aange
boden een deel van de ver
werking van de augurken, zil
veruitjes, appelmoes, piccalil-
ly, rode bieten en mosterd op
zich te nemen. Maar dat wil
men niet bij Koeleman. Want
ook in de conservenindustrie
bestaat er zoiets als fabrieks
geheim. Elke fabrikant doet
op zijn manier de groenten in
de potjes. Iedereen denkt dat
hij over het beste en meest
economische systeem beschikt.
Het lijkt er nu op alsof men
bij Koeleman niets voor een
samenwerking voelt. De con
currenten hebben elkaar dus
ook nu niet kunnen vinden.
De brand in de conservenfa
briek heeft meer verwoest dan
alleen maar een hal met pro-
duktielijn. Ook een stukje
dierbaar verleden. Jan Koele
man: „Hier is ons bedrijf be
gonnen. Hier lagen veel dier
bare herinneringen. In dit ge
bouw heeft vroeger zelfs een
kleine stoomlocomotief gere
den."
Als we cms tussen de puinho
pen begeven wijst hij links en
rechts naar stukken verwron
gen staal en stapels verbrande
papieren. „Ik had een heel ar-
Jan en Harry Koeleman op de puinhopen van hun I
deels afgebrande fabriek.
chief aangelegd met veel teke
ningen en andere papieren
herinneringen aan vroeger.
Die zijn ook verbrand. En ook
oude spullen waar mijn vader
nog mee gewekrt heeft Maar
ja, een brand kun je niet te
rugdraaien. Gebeurd is ge
beurd. Het was de eerste keer
dat ons bedrijf door zo'n grote
brand werd getroffen. Hope
lijk ook de laatste keer".
Op de plaats waar nu nog de I
trieste restanten staan van de
uit 1918 daterende conserven-
fabriek was al een nieuwe hal
gepland. Over vijf jaar zou j
daar een splinternieuw com-
plex verrijzen. Burgemeester j
v.d. Poel van Ter Aar heeft al j
toegezegd dat hij Koeleman j
zal helpen bij het nu sneller j
afkomen van een bouwvergun- j
ning voor het nieuwe complex.
Corry v. d. Lip: Ik wil nog een keer kampioen worden van het Rietveld."
Hazerswoude kijkt alweer met span
ning uit naar morgen als in het Riet
veld weer de jaarlijkse roeiwedstrij-
den zullen worden gehouden.
Vele ogen zullen dan gericht zijn op
Rietveldster in hart en nieren Corry
v. d. Lip. Vorig jaar won zij verras
send de eerste prijs. Met grote stoere
slagen joeg zij haar bootje toen over
het water en er was er niet één die
haar kon bijhouden. Corry was een
groot kampioene.
Ze doet dit jaar weer mee. Maar dat is tevens
de laatste keer. Corry gaat trouwen. Met Kou-
dekerker Henk Langejans. Vanavond gaan ze
in ondertrouw. Nog maar twee weken en dan
is ze geen echte Rietvelder meer.
Voor het zover is wil ze nog één maal van zich
laten horen. JDit wil ik nog een keertje meema
ken", zei ze mij. Ik wil nog één keer kampioene
worden." Corry zegt dat ze geen slag getraind
heeft. Ze ziet wel wat het gaat worden. ,Jk stap
in de boot en dan moet het gewoon gaan".
Bovendien heeft Corry geen tijd om te trainen
want ze leert momenteel in café Van Egmond
in Koudekerk het vak van café-houdster. Sa
men met haar man gaat de Rietveldse een café
Steekproef is een zomerse zwerftocht langs Leidse
eetgelegenheden. We doen daarvan onverbloemd
verslag. Onze mening is louter persoonlijk en geba
seerd op een eenmalig bezoek. We kondigen een
steekproef niet van tevoren aan en maken onze
identiteit pas na de maaltijd bekend.
Bepaald niet snel, maar wel charmant is de
bediening in DoeaKoentji.
Het is aan te raden voor een bezoek aan JDoea
Koentji Baroe" uitermate onderhoudende tafel
genoten uit te kiezen. Dan wel een spannend
boek of een breiwerk mee te nemen. Want zoals
de keuken er authentiek Indisch is, zo tropisch
traag is ook de bediening in deze eetgelegenheid
aan de Breestraat 51.
In ons geval tenminste, verliepen tussen bestel
ling en servering van de soep ruim 25 minuten.
Daarna liet de hoofdmaaltijd nog eens een kleine
35 minuten op zich wachten. Dat zou misschien
overkomelijk zijn geweest als we in de gelegen
heid waren gesteld in de tussentijd onbekom
merd enige lafenissen tot ons te nemen. Maar
een drankje bestellen bleek in Doea Koentji geen
eenvoudige zaak. Onze eerste verfrissing kwam
pas na een half uur op tafel. Pure pech, het is
waar, was daarvan de oorzaak, maar die overwe
ging vermocht onze dorst op die snikhete dag
toch niet weg te nemen. Wat wilde het ongelukki
ge toeval? Dat het bier op was. Dat er dus een
nieuwe biervat moest worden aangesloten. En
dat er onder het personeel niemand te vinden
was die die techniek beheerste. „Een ogenblikje
geduld alstublieft, er komt direct iemand die het
wel kan".
Nu hebben, wij zelf ook twee linkse handen. Dat schept een
band met lotgenoten en we maakten van dat verzoek dan
ook geen probleem. Vijf minuten gewacht Tien minuten
gewacht. Nou ja, geeft niet toch, dan nemen we een tonic"
zo rijpte bij ons een alternatief. Die oplossing viel evenwel
absoluut in verkeerde aarde. De in lieflijke sarong en
para-doorkijkblouse gestoken serveerster „Nou nee, dat is
zo lastig, ik heb het nou al ingeschreven. Zo direct komt
er echt iemand. Het meisje dat ervoor zorgt had hier al
moeten zijn"
Jawel, 20 minuten later was deze technica er nog niet Maar
gezegd moet dat eenmaal in dat stadium, onze gastvrouwe
wel degelijk door de kniën ging en ons herhaald verzoek
alsnog werd ingewilligd.
Toch een spijtige gang van zaken. Spijtig ook dat het bij
de bestelling van een tweede en derde drankje -de biertap
was toen weer in werking- zoveel oplettendheid en investivi-
teit vereiste om de aandacht van onze nonna te trekken
zonder storend luid misbaar te maken. Spijtig tenslotte
eveneens dat onze overvolle tafel pas werd afgeruimd nadat
wij waren opgestapt.
Want de rijsttafel en de nassi goreng die ons werden
geserveerd bleken zonder meer voortreffelijk. Wat kokkie
mevrouw L. Struyve bereidt lijkt in niets op de met één
sop overgoten gaarkeuken-rijsttafels die men doorgaans in
Chinese restaurants krijgt voorgeschoteld
Haar soto ajamadoek lékker, seg.
Gebaseerd op een zachte bouillon, met nog knapperige taugé,
goed gepeperd en afgemaakt met ei, een soepje om door
een ringetje te halen. De Hollandse kippesoep die op tafel
kwam bleek aanzienlijk pittiger dan wij hier te lande gewend
zijn hem te breiden Maar gezien de aard van de eetgelegen
heid mag het misplaatste adjectief wel vergeven worden. De
nassi goreng die wij kozen geldt volgens de menu-kaart, en
terecht, als „speciaal" en de rijsttafel als „populair". Die
menu-kaart is overigens met zijn ongebreideld enthousiaste
omschrijving van de gerechten, heel charmant Vrijwel alles
heet specialité, een verfijnde specialiteit een ware specialité,
een ware delicatesse of een spcialitè de la maison. Een maal
troffen wij het bevel aan: „dit moet u gegeten hebben".
Afgaande op onze ervaringen, het zij nog maals duidelijk
gemaakt zijn die naieve etiketten denkelijk toch wel op zijn
plaats.
De nassie goreng, zelf eenvoudig, zoals daarginder de gewone
man hem als ontbijt tot zich neemt bevond zich in gezelschap
van vier bijgerechten waarvan met name de a jam smoor
dodelijk verliefd maakte. De saté babi had minder kwaliteit
Smakelijk, maar typisch niet op houtskool tot werkelijkheid
gekomen. De daging smoor die van de rijsttafel deel uitmaak
te toonde zich een goede zus van de a jam. Deze schotel
bestond voorts uit nog een vleesgerecht, twee groentegerech
ten, twee droge gerechten, een zuur gerecht, kroepoek en
eveneens een stokje saté. Bij de groentegerechten viel de
sambal goreng taugé-tahoe op als fijn, zij het dat wij een
wat bredere santen-basis toch in overweging zouden willen
geven
Onze slot-conchisie: wij komen terug, maar nemen wel een
paar pijpjes pils en een Mens-ergerje-niet-spel mee.
Van onze zwemmedewerker
LEIDSCHENDAM Opnieuw zijn zwemmers van de Zijl/LGB
uit Leiden in de prijzen gevallen bij de nationale kampioenschap
pen die deze week in het Leidschendamse zwembad De Fluit
worden gehouden. Gisteren zwom Alex van Belkum bij de jongens
onder de 16 jaar naar een zilveren plak op de 200 m schoolslag.
Na een tijd van 2.44.44 in de serie, liet hij in de finale een tijd
van 2.41.74 voor zich afdrukken. Hij is nu het tweede lid van de
familie Van Belkum die succes oogstte bij de nationale titelstrijd.
Eerder deze week sleepte zijn broertje Mare een zilveren medaille
m de wacht Het zwemmen gaat de Van Belkums overigens toch
goed af. Want ook nog een derde broertje komt uit in Leidschen-
dam: Stan. Hij zwom gisteren de 200 m. schoolslag bij de jongens
onder de 14 jaar en werd 6de in de serie met een tijd van 3.00.26
De estafette-ploeg van de Zij
l/LGB won gisteren een bronzen
plak. Op de 4x100 m. vrije slag
bij de jongens onder de 16 jaar.
Walter Hollmans, Rob van Vegt,
Edward Maasdijk en Alex van
Belkum lieten een tijd voor zich
afdrukken van 4.05.44, goed
voor een derde plaats. Deze tijd
is tevens een nieuw record voor
de Kring Gouwe-Rijnstreek.
Voor een nieuw record zorgde
ook Edward Maasdijk. Op de
400 m. vrije slag jongens onder
de 14 jaar zwom hij 4.40.04,
waarmee hij in de finale op de
6de plaats eindigde.
