Drugsmokkel
levensgevaar I ij k
avontuur in
het buitenland
„Wii
willen
kinderen"
ondanks
de
zorgen
DEN HAAG - „We kunnen er niet
genoeg voor waarschuwen: neem
geen onnodig risico als u op vakan
tie gaat door te proberen met hasj-
smokkel een paar of veel guldens te
verdienen. Probeer het evenmin met
pornografische films. Ook is men in
het buitenland weinig gesteld op
naaktlopers. De straffen, die in het
buitenland op dergelijke overtredin
gen staan, zijn onwaarschijnlijk
hoog wanneer men ze vergelijkt met
de strafmaat die in Nederland
wordt gehanteerd. De gevangenis
sen zijn dikwijls erbarmelijk en de
sociale problemen die zich bij ver
oordeling in het buitenland voor
doen zijn niet te overzien."
Deze waarschuwing kwam dezer da
gen van de Vereniging van Reclasse-
ringsinstellingen, bij monde van de
heer N. van Zeist.
Het is een sport van vele vakantie
gangers om zich met kleine smokke-
laffaires bezig te houden: een extra
flesje wijn, wat meer sloffen sigaret
ten dan toegestaan en dan maar
proberen met een stalen gezicht
langs de douane te komen. De libera
lisering van de Nederlandse wetge
ving ten aanzien van drugs, het on
derscheid dat men maakt tussen
soft- en hard-drugs, de legalisering
van het in bezit hebben van maxi
maal 30 gram hasj „voor eigen ge
bruik", dit alles leidt er toe dat men
gaat denken dat de buitenlandse jus
titie er even soepel tegenover staat
Velen zouden dan ook in de verlei
ding kunnen komen om hasj-smok
kel bij de „sport" te betrekken.
Daarmee maakt men een levensgrote
vergissing. Op handel in verdovende
middelen staat in vele landen een
onvoorstelbaar hoge strafy of de
middelen nu zacht zijn of hard, scha
delijk of onschadelijk, het maakt
geen enkel verschil. Men wordt in de
kraag gegrepen, geboeid afgevoerd
en veroordeeld tot gevangenisstraf
fen van zes tot twintig jaar, al naar
gelang de minimumstraf die men in
de verschillende landen hanteert Of
tot de doodstraf wanneer de gesmok
kelde hoeveelheid erg groot is, zoals
Arthur Pouw uit Amstelveen in Al
giers is overkomen. Hij bleek bij
arrestatie in het bezit te zijn van 600
kilo verdovende middelen. Echter
ook een geringe hoeveelheid voor
eigen gebruik kan zo'n minimum
straf van een jaar of zes tot gevolg
hebben.
„De gevangenissen zijn dikwijls er
barmelijk. In Spanje bijvoorbeeld is
het voedsel ronduit slecht Men
wordt naar willekeur ingedeeld in de
drie categorieën gevangenissen. Men
kan het treffen bij de „lichte" ver
oordeelden terecht te komen, maar
voor hetzelfde geld zit men een groot'
aantél jaren tussen zware misdadi
gers. De gevangenen moeten met
tientallen één en dezelfde ruimte de
len. Deze ruimten zijn zomers nog
enigzins te harden, maar 's winters
is is het er bitter koud doordat er
geen ruiten in de vensters zitten en
er geen verwarming is aangebracht
Bij eventuele gezondheidsklachten
kan men zich tot een huisarts wen
den die de gevangenis bezoekt en
meestal wordt de ziekte bestreden
met een handvol vitaminepillen of
met zetpillen".
In het buitenland te worden gearres
teerd brengt nog een groot aantal
andere problemen met zich mee.
Men heeft er recht op (en dat weten
vele Nederlanders niet) in contact te
worden gebracht met vertegenwoor
digers van de ambassade of met de
plaatselijke honorair consuL Men
moet er wel zelf om verzoeken. Veel
honorair consuls zijn echter de Ne
derlandse taal niet machtig. Een tolk
is dikwijls niet in de buurt.
„Overigens moet gezegd worden dat
de meeste consuls in Nederlandse
dienst alles doen wat in hun vermo
gen ligt Maar deze mensen hebben
die post dikwijls aangenomen om
zakelijke of diplomatieke redenen.
Voor het oplossen van de sociale
problemen die zich voordoen, zijn zij
vaak niet geschikt Dat de straffen
in het buitenland opeens zo werden
opgevoerd konden we hier niet voor
zien. Maar hoe gering de middelen
ook zijn, maak er gebruik van", al
dus de heer Van Zeist
„Maar men mag geen wonderen
verwachten. Een minimum straf is
een minimumstraf en daaraan valt
niet te tornen. In hoger beroep gaan
heeft dan ook geen zin; men zou
alleen maar tot een zwaardere straf
veroordeeld kunnen worden. Wel
kunnen vrij vanuit Nederland probe
ren het isolement wat op te heffen.
Wij kunnen proberen de contacten
met de familie op gang te houden.
Wij kunnen dikwijls bewerkstelligen
dat brieven niet maanden onderweg
zijn, omdat ze eerst door de censuur
moeten. Wij kunnen trachten betere
tandheelkundige en medische ver
zorging te krijgen".
„Wij", dat zijn de ministeries van
Buitenlandse Zaken en Justitie en de
Vereniging van Reclasseringsinstel-
lingen, die onlangs een coördinatie
centrum hebben opgericht, dat voor
lopig is gevestigd in het reclasse-
ringsgebouw in Den Bosch (Zuider
parkweg 280, telefoon 073 - 123221).
Wanneer men onverhoopt toch in
moeilijkheden komt in het buiten
land, moeten iri Nederland verblij
vende familieleden niet schromen
zich tot dit adres te wenden.
„Wij hebben de plicht de Nederlan
ders te waarschuwen", zegt de heer
Van Zeist, „en wij drukken hun dan
ook op het hart: geniet van uw va
kantie, en laat daarom de hasj en
daaraan verwante artikelen, evenals
de pornofilms thuis. Misschien is het
afschrikwekkend genoeg om zich
Meestal zijn er in de buiten
landse gevangenissen weinig
mogelijkheden tot ontspanning.
Vaak moet het worden beperkt
tot een partijtje schaken.
voor te stellen wat het betekent om
pak weg twaalf jaar in een buiten
landse gevangenis te zitten, 'geïso
leerd door de taalbarrière, met
slechts af en toe een bezoekje van
thuis, met eten dat men niet kan
verdragen, zonder enige voorzienin
gen voor ontspanning uitgezonderd
de breiwerkjes en schaakspelen die
wij kunnen toesturen. En laat men
in 's hemelsnaam niet het idee heb
ben dat men er wel door heen glipt:
de douanebeambten zijn er zo op
getraind, dat ze geen hasj-honden
meer nodig hebben. Ze ruiken het
zelf wel En wanneer ze iets ruiken
wordt zonder mankeren de bagage
binnenste buiten gekeerd en een au
to desnoods gesloopt".
LONNEKE VAN KOOT
Wanneer aan de grensovergang het vermoeden bestaat van smokkel in verdovende middelen
sloopt men desnoods de auto om de drugs te vinden.
Buitenlandse douanebeambten zijn erop getraind om zonder hulp van hasj-honden verdovende middelen op te sporen.
Zoals men er hier in is geslaagd om een grote partij te vinden in het zijpaneel van een Volkswagenbusje.
IBERG EN DAL/LEIDEN
Heieen Crul-van Brussel zou in
ons land best wel eens de
Amerikaanse dr. Benjamin
Spock (totnutoe de auteur van
een standaard-naslagwerk voor
iedere aanstaande en gevorderde
ouder), kunnen gaan verdringen
op de markt voor boeken over
'gezondheidszorg. In een tijd, dat
de indruk wordt gewekt, dat
vele jonge mensen geen
kinderen willen hebben, heeft
Heieen Crul, die enige jaren als
journaliste in Leiden gewerkt
heeft, te kennen gegeven, dat zij
en haar man Ben Crul
(anaesthesist aan het Nijmeege
Radbouw-ziekenhuls) wel
degelijk kinderen wilden „toen
.ze eraan toe waren". Haar
ervaringen heeft zij, na een jaar
'hard eraan te hebben gewerkt,
vastgelegd in het boek „Wij
willen kinderen", een boek dat
nu al het naslagwerk voor „de
komende vijf jaar" wordt
genoemd.
De Utrechtse hoogleraar en gy
naecoloog professor dr. A. A Ha s-
pels schreef „met veel genoegen"
een voorwoord: „Allereerst om
dat de schrijfster haar eigen erva
ringen als moeder en als huwe
lijkspartner heel zuiver beschrijft
in veertien dagboekfragmenten,
die de terecht meer zakelijk ge
houden tekst omlijsten. Verder
omdat dit boek niet betuttelend
schrijft, maar goede voorlichting
geeft, die afrekent met valse ro
mantiek, halve waarheden en
zoethoudertjes. De modernste
verloskundige mogelijkheden
worden genoemd, evenals de fa
cetten van het thuis bevallen, of
in het ziekenhuis. Waarbij ook wij
neigen tot het advies een eerste
baby in een goed geoutilleerd zie
kenhuis geboren te laten worden,
indien tenminste dag en nacht
verloskundige hulp en kinderarts
aanwezig zijn," aldus professor
Haspels, in zijn voorwoord.
In haar inleiding schrijft Heieen
Crul:
„Veel voorlichtingsboeken op het
gebied van zwangerschap en be
valling gaan uit van een voldon
gen feit: er is al sprake van een
zwangerschap. Toch is dat steeds
meer in strijd met de werkelijk
heid. Het ouderschap heeft enor
me consequenties. Het lief en leed
is levenslang. Er is geen weg
meer terug.... Geen wonder, dat
heel wat mensen, die zo'n defini
tieve stap overwegen er eerst van
tevoren over willen nadenken.
Eerst zich eens oriënteren over de
•vele uiteenlopende aspecten van
gezinswording, zwangerschap en
ouderschap in een snel verande
rende maatschappij. Veel van de
traditionele boeken over zwanger
schap en bevalling bieden dit bre
de perspectief niet Ze richten
zich bovendien in hoofdzaak tot
de vrouw, die moeder wordt De
man, die vader wordt blijft op de
achtergrond. Ten onrechte, want
behalve dat het vaderschap in
deze tijd steeds meer aan beteke-
LIEFDEVOL EN NUCHTER
BOEK OVER KIND EN
OUDERS
nis wint wordt de beslissing „wij
willen een kind" meestal geza
menlijk genomea En als het dan
zover is, kan een man de zwan-
'gerschap van een vrouw zo be
wust en „aan den lijve" meema
ken, dat deze periode in zijn her
innering blijft voortleven als de
tijd" toen wij zwanger waren..."
De schrijfster heeft met letterlijk
alles voor, tijdens en na de zwan
gerschap rekening gehouden. Ze
had namelijk uitstekend studie
materiaal aan zichzelf. Zo kon ze
observeren en concluderen vlak
bij de feiten. „Kinderen hebben
vergt veel van je hoofd en je hart
en je handen," zegt ze ergens in
een dagboekfragment, persoonlij-l
ke ontboezemingen, die haar nau
we betrokkenheid bij het gegeven
nog eens extra benadrukken.
Over de niet zelf aan den lijve
ondergane moeilijkheden, compli
caties en andere problemen heeft
zij zich in de loop der jaren, dat
ze schrijvend de gezondheidszorg
op de voet volgt, van overvloedige
documentatie voorziea
Heieen Crul stoot in haar boek
niet blindelings door naar het
„kindertal zonder tal". Ze geeft
de rijkdom aan, de verantwoorde
lijkheid voor later en gaat even
dringend in op de problemen van
het kinderen hebben: „kinderen
hebben niet om hun geboorte ge
vraagd. Voorwaarde tot verwek
king van het leven is dan ook dat
het gewenst is, om welke motie
ven ook. Alleen dan wacht een
kind een warm welkom..."
„Wij Willen Kinderen" is ruim
van illustraties voorziea In het
hoofdstuk „het ontstaan van een
zwangerschap" worden o.a. alle
mogelijkheden nagegaan die open
staan bij „en als het nou niet
lukt" en ook wordt ruimschoots
aandacht gegeven aan het kinder
loos blijvea de adoptie of een
pleegkind. Zet de zwangerschap
door, dan is de schrijfster niet
alleen „een moeder in wording"
maar ook erg praktisch: „Twee
onderjurken in een wat grotere
maat zijn doorgaans goedkoper
dan de z.g. positieonderjurkea
Dergelijke zaken signaleert ze
ook in een uiteenzetting over „zin
en onzin van de babyuitzet".
Omdat nog niemand op het idee
is gekomen om een boekje „vader
worden zonder vrees" te schrij
ven heeft Heieen Crul dit in haar
boek, zij het in kort bestek, wel
gedaan. En als men haar psycho
logische benadering van dit stuk
je groeiend ouderschap volgt,
krijgt men de indruk, dat zij haar
pappenheimers kent, maar dan
wel met een flinke waardering
voor het „arme schaap" dat
kraamheer wordt Dezelfde zorg
van de schrijfster komt tot uiting
in bijvoorbeeld het hoofdstuk
„het ouderschap". Geen facet is
voor haar te vreemd in een tijd,
dat het opvoeden meer een doe-
het-zelf-karakter heeft gekregen
dan vroeger, toen men als ouders
nog enkele benen had, om op te
staan: godsdienst het familiege-
zag, een vast gedrags- en normen
patroon binnen de maatschappij.
Nogmaals: Spock is veel gelezen
en nog meer geraadpleegd, maar
sinds Heieen Crul-van Brussel de
ouders van nieuwe wereldburgers
met raad en daad in het leefpa
troon anno 1975 omringt („niet
het krijgen van een baby, maar
het hebben van de baby heeft me
doodmoe gemaakt") is er in het
Nederlands taalgebied een nieu
we leidraad gekomen, die de ba
by inderdaad tot een wolk kan
maken en die het ouderschap een
stevige steun in de rug geeft; in
een tijd, dat het huwelijk minder
als het einde wordt beschouwd.
Haar benadering van „Wij willen
kinderen", is erg vrouwelijk, jerg
deskundig, erg liefdevol, maar
ook kritisch en nuchter1. Daarom
zal het boek voor vele aanstaande
en jonge ouders een gids kunnen
blijven. Want er zijn nog vele
jonge Nederlanders, die de
schrijfster en haar man nazeggen
„Wij willen kinderen".
TON PIETERS
(„WIJ willen kinderen" door He-
leen Crul-Brussel, uitgeverij Hol-
landia-Baarn. Tot 1 januari 1976
29,50, daarna 32,50).
