Een week in de wolken
Ruziënde echtparen, die
niet buiten elkaar kunnen
Voor de vrouw
Vrouwelijk
heden
MEDISCHE RUBRIEK
i
ZANDCOORT.
Locatie: het zeven jaar geleden tot droomhuisje ver
bouwde melkwinkeltje aan de Pakveldstraat in het
oude dorpscentrum van Zand voort, waar modefoto
graaf Kees Pot woont en werkt. Achter de studio
met de onverbiddelijke lampen en camera's een
karakteristieke woonkamer met antieke plavuizen.
Kees Pot, refererend tussen neus en lippen door:
„die zijn uit een oude boerderij gesloopt. De boer
wou die „rommel" niet meer hebben. Toen heb ik
ze voor f 2.50 per stuk gekocht. En de mensen die
ze legden, zeiden: „wat doe je met dat puin?" De
glanzende tegels blinken in hun kleurenpalet van
groen, oker, bruin als een geëmailleerde, geordende
legkaart. Een licht absorberend vlak waarop het
koper van grote potten met vingerplanten en een
oude melkbus stijlvol uitkomen. Een spiegelgladde
vloer met niveauverschil die door zon en schaduw
steeds wisselt van kleurgamma.
Kees Pot bij zijn Zandvoortse huisje. Welig struikgewas
rond het binnenplaatsje, badend in de zomerzon.
Kees wordt bij de aanvang van
ons gesprek wel viermaal weg
geroepen door de telefoon.
Mooie gelegenheid om de door
hem aangewezen Engelse
scheepsbarometer tegen de
muur te bekijken („Lord of Li
verpool"), die aan het scheeps
wand hangend, alle cadansen
opvangt. Naast dit unieke stuk
een openstaande tuindeur met
uitzicht op een van de straat
door struikgewas afgeschermd
binnenplaatsje, dat is gemeu
beld met moderne ligtuinstoe-
len, een tuinparasol, gemon
teerd op een wagenwiel en een
buitenhaard. Romantiek op 4
M2.
Als *Kees, vlot dynamisch, van
zijn vijfde telefonade terug
keert duiken we ijlings in ons
gesprek, terwijl binnen een
muisgrijze angora met precieu
ze voetjes over de vloer gaat
trippen.
Kees vertelt dat hij o.a. werkt
voor een paar damesbladen en
een grote confectiefabriek in
Griekenland, waar kleren wor
den gemaakt voor vrijwel alle
modehuizen in Nederland. Zijn
foto's staan in folders met af
beeldingen van menselijke dro
men en verlangens naar het
bereikbaar verre. Ze voeren be
gerige kijkers en lezers naar
dromerige landen, waar beeldig
aangeklede meisjes leunen te
gen Venetiaanse bruggetjes of
juist van plan zijn de be
sneeuwde piste af te suizen. Het
regent er nooit en de wind
waait alleen maar om de coupe
van het haar beter te laten uit
komen.
Vraag: welke eisen stelt Kees Pot
(los openhangend sporthemd,
spijkerbroek, gebruind gezicht,
want hij is een verwoed zeezei
ler) aan zijn fotomodellen, alle
van Euromodel en Model Plan
ning? Een gooi naar het begrip
talent, dat paradijselijke toe
standen moet overbrengen. „Je
hebt geen eisen te stellen. IJze
ren stelregel is dat een model
de kleding goed brengt. Niet
alle meiden zijn geschikt mode
over te brengen. Maar intellli-
gent moeten ze allemaal zijn.
Een domme meid kan je niet
fotograferen. Als ik een adver
tentie voor koffie moet maken
kan een model niet dom naar
haar kopje zitten kijken. Een
reclamemodel moet ook actrice
kunnen zijn in spotjes." Kees
Pot is geweldig op zijn model
len, die hij sportief „z'n mei
den" noemt, ingesteld. Ze horen
bij zijn leven. Door de vele
reizen die hij met hen, een paar
redactrices, een kapper en ma-
ke-up specialist maakt om de
boodschap van Cola of Keilho-
se over de hele aardbol te ver
spreiden. „Voor een modefoto
moet een goed model op zo'n
manier een zak kunnen aaan-
trekken dat iedere vrouw ja
loers is dat ze zo'n mooie zak
aan heeft. Ik houd niet van een
kapstok. De meid moet de
vrouw brengen, die in de kleren
zit De modetrend is nu: een
beetje somber voor je uit sta
ren. Je bent wel verplicht daar
aan mee te doen. Maar ik heb
liever dat de modellen plezier
in hun kleren hebben. Als je
kleding fotografeert moet die
ook verkocht worden."
Gaat Kees veel op Locatie? Een
gebaar van: „wat een vraag?"
„Ik ben over de hele wereld
geweest: Suriname, Trinidad,
Curacao, Mexico, heel Afrika
door, Zomerkleding (die in de
winter voor het weizoen al
klaar is) kan je hier in Decem
ber niet fotograferen. Je moet
de sfeer, de zon, de warmte
hebben. De meiden moeten zich
anders voelen. Het is de sfeer
die mode maakt: een straatje,
een marktje. Als je dat hebt
hoef je niet veel meer te ëhsce-
neren." Van hetzelfde laken een
pak voor de wintersportkle-
ding. „Ik heb voor 1974/75 voor
een folder van een groot sport-
huis foto's gemaakt op het Cen
traal Station in den Haag, om
dat dit een kopstation is kon ik
het versieren. Met medewerk
ing van de NS hebben We een
wagon van de Bergland Ex-
Aan het werk: niet somber kijken, het model moet plezier in in de kleren hebben.
press op doorlopend spoor la
ten zetten. Over het perron ging
50 kilo zout Pekel is op de foto
net sneeuw, weet je. Toen de
modellen in skipakken tegen de
trein aan, in-en uitstappend.
Het achter de trein liggend sta
tion hebben we bedekt met
rookpoeder." (met kennelijke
lol om de truc) „Je koopt een
pond van het poeder en je legt
dat tegen de windrichting in
neer. Als je daar de brand in
steekt, krijg je nevel. Het werd
geweldig, het hele station ver
dween in de rook en je kreeg
van die fijne sliertjes, die langs
de treinraampjes trokken. Het
was hoogzomer, maar als je die
foto's ziet krijg je het koud"
(grinnikt)
Wil je nog een mooi verhaal over
skifoto's? We moesten een fol
der voor een grote inkoopcom
binatie maken. Maar als je 's -
zomers skikleding fotograferen
moet met sneeuwhellingen,
moet je hoog gaan. Toen zijn
we met de tandradbaan naar de
enige plaats geklommen waar
sneeuw lag: de Zugspitze, be
reikbaar vanuit Garmisch. Bo
venop zit het hotel tegen de
rotsen (jaren geleden is een ter
ras weggeslagen).
Het station zit in het hotel, Trap
op en je staat in de lobby... Er
gaan eigenlijk alleen hotelgas
ten met dat treintje heen en
weer en dan zit jij daar tussen
met je ploeg. We hadden 10
dagen tijd voor die foto's en we
süepen in een soort celletje.
Maar toen ik de eerste ochtend
wakker werd zag ik alleen
maar wolken. Het hele hotel
was „eingedeckt". Het skiveld
lag ook helemaal in de nevel.
We hebben er zo een week vast
gezeten. Maar toen begon het te
spannen. We hadden nog maar
drie dagen de tijd". Hij ver
kneutert zich in het verhaal,
maar Kees Pot bleek een gebo
ren ontdekker van arragemen-
ten. „Wat hebben we gedaan?
We hebben gevraagd: „kan die
trein niet eens even stoppen
waar geen nevel is, want jon
gens we moeten sneeuw heb
ben. Zodra jullie sneeuw zien,
halt! Kan dat? „De medewerk
ing was geweldig. Ze telefo
neerden naar het hoofdstation
en het was doed. De tandrad-
baantrein zou stoppen midden
in de sneeuw. Ik stap uit met
een paar meiden en de koffers
met de hele collectie erin (in het
geheel 7 modellen en 5 grote
valiezen) Ik zakte meteen tot
m'n kin in de sneeuw, want er
was niks. We werden gewoon
ergens gedropt. En die hotel
gasten allemaal uit de raampjes
hangen. Die dachten natuurlijk,
wat doen die lui daar in vredes
naam? Toen we onze foto's
hadden gemaakt (we hadden
wel lunchpaketten bij ons) ble
ven we verder wachten op de
trein, die ons zou oppikken. Er
gaan er maar twee op en neer
per dag. We hadden afgespro
ken dat de machinist zou flui
ten als hij aankwam. Dat deed
ie ook. Die trein begon te gillen
toen die ons zag en wij maar
strompelen door de sneeuw met
onze koffers en die mensen
maar kijken naar een stel gek
ken, dat uit het niks kwam..."
Kees Pot heeft vaak bekijks met
zijn club. Hij vliegt nooit met
charters, maar altijd met de
lijndienst. „Soms denken ze dat
we een circustroep zijn. De mei
den zien er dan onverzorgd uit,
spijkerbroek, slordig haar, geen
make-up. Die vinden het zalig
zich eens niet op te maken. Ze
zitten toch al de hele dag onder
de make-up. Eens vroeg ieman-
d: „zijn jullie artiesten^" „Ja",
zeiden de modellen, we zijn van
een klein circusje dat net in
Sicilië is opgetreden en wij zijn
de trapezeartiesten." Globetrot
ter Kees Pot gniffelt bij de
herinnering. Maar hij is wel een
tovenaarsleerling. Hij maakt zo
mer van de winter en winter
van de zomer. Want de mode
molen draait door en stoort
zich niet aan zon of sneeuw.
Platen moeten er komen. Van
zomers luieren in de speedboat
als het tegen Kerstmis loopt en
tot de neus in het bont in de
studio als het meer dan 25 gra
den is.
TINY FRANCIS.
Het hoofd moet deze winter bedekt zijn..
Stel u voor een dik kleurpotlood met twee uiteinden, éën zacht
en éën hard in twee kleuren, b.v. aubergine en olijf, licht zilver
en dofzwart. U hebt dan de nieuwe complete ogen make-up
van Binella, ooglidnuance, oplichter, eye-liner alles in dc vorm
van een "Twin-colour" stift. Voor in de handtas met bijbeho
rende puntenslijper in zes verschillende kleuren.
Het hoofd moet deze winter bedekt zijn. Hier een ideetje van
Franse modemakers. Gebreide shawl en- muts beloven favoriet
te worden.
Renaissance juwelen zijn kostbaarheden, die weinigen zich
kunnen veroorloven te kopen. Misschien als geldbelegging? De
trotse haan (links) is van goud met robijnen ingelegd. Zijn
lijf: een oriëntparel. De gefluisterde prijs? f. 28.000 (Premsela
Hamburger op de Antiekbeurs in Delft).
Binnenkort in de handel nieuw soort panty's met katoenen
kruisje, waaronder (desgewenst) geen slipje hoeft te worden
gedragen. Het materiaal is bijzonder elastisch. (Falke). Prijs:
rond de f. 5.-
Renaissance-juwelen.
Echtparen kunnen soms geduren
de jaren hooglopende ruzies
hebben zonder dat het tot een
breuk komt. Ondanks de meest
ondraaglijke spanningen en
huiselijk gekrakeel blijven de
echtgenoten toch bij elkaar.
Terecht vraagt men zich af wat
er toch aan de hand kan zijn.
Het antwoord komt deels van
de deskundigen die zulke hu
welijkspartners proberen te be
geleiden. Vooral de psychoana-
lysten, die steeds de gewoonte
hebben wat dieper in ons gees-
te lieven te boren, komen de
laatste tijd wel met interessan
te en aanvaardbare inzichten
Ruzie makende partners zijn
meestal met elkaar verbonden
door een gemeenschappelijke
angst. De angst van elkaar te
scheiden houdt zulke huwelij
ken doorgaans in stand. Bij na
der inzien lijkt de aanleiding tot
een ruzie eerder bijkomstig. Ie
dere stok om te slaan is wel
kom zolang men elkaar maar
kan sarren en in het harnas
jagen. Hierbij is men ofwel
voortdurend in de aanval ofwel
in de verdediging. Het is ten
slotte een nooit aflatende wed-
str^cm elkaar dwars te zitten
«6^e vernederen. Om de beurt
wordt er een "doelpunt" ge
maakt. maar de wedstijd kan
nooit gewonnen worden omdat
iedere rake aanval te niet kan
worden gedaan door een nog
rakere tegenaanval. Na iedere
ruzie volgt gewoonlijk de ver
zoening. maar alles speelt zich
af op een ziekelijke basis. Er is
geen sprake van de gezamenlij
ke problematiek op een volwas
sen en open manier door te
praten. Wel is de voorbije ruzie
in de mist verdwenen en weet
men zelfs niet meer waarover
het allemaal ging. maar een
oplossing komt er nooit. We
hebben hier immers te doen
met onvolwassen neurotische
gedragspatronen. De verzoe
ning is nooit positief of con
structief. Er kan niet op verder
gebouwd worden om de toe
komst wat draaglijker te ma
ken. Na een tijdje ontspanning
beginnen de spanningen weer
toe te nemen tot alles weer
uitbarst met een volgende ruzie,
op zijn beurt gevolgd door de
nodige verzoening. En dit spel
letje kan lang duren. Typisch is
wel het feit dat de verzoening
niet de gelegenheid is cm op
een volwassen manier is nodi
ge genegenheid te geven en
eventueel te vragen. Niettemin
is juist deze ontbeerde genegen
heid, gekoppeld aan het gevoel
van geborgenheid, het doel dat
beide partners zo hardnekkig.
fer voortdurend kan wisselen.
Tenslotte kent men eikaars
zwakke punten en wordt het
mes er niet alleen in gezet,
maar ook rondgedraaid. Bij na
dere analyse blijkt dan ook hoe
maar tevens zo tevergeefs na
streven. Alles speelt zich meer
af op een masochistische - sa
distische basis waarbij de rol
van beul en gepijnigd slachtof
zulke partners dikwijls met de
zelfde problemen, angsten en
minderwaardigheidsgevoelens
rondlopen. Ook hier geldt de
leuze "soort zoekt soort".
De eigen onmacht, onbenulligheid
en kleinheid worden geprojec
teerd op de partner die dan
juist om deze tekorten aange
vallen wordt. Maar eigenlijk is
men niet tevreden met zichzelf,
met zijn eigen lot en is het
verder een onbewuste aanval
op zichzelf. Vandaar waar
schijnlijk de hardnekkigheid
van dit soort huiselijk gekra
keel. Voorzover er toch inzicht
is in eigen tekorten, worden
deze tegenover de partner niet
toegegeven omdat dit soort het
gevoel van kwetsbaarheid nog
verhoogt. Terecht vraagt men
zich af hoe zulke echtparen el
kaar vinden en in eikaars hu-
welijksnctten verstrikt geraken.
De meest waarschijnlijke uitleg is
deze, dat zulke partners in de
diepere lagen van hun persoon
lijkheid. bewust of onbewust,
dezelfde problemen hebben,
meer bepaald dezelfde gevoe
lens van minderwaardigheid.
Dit belet natuurlijk niet dat bei
de partners zich uiterlijk totaal
anders kunnen gedragen, zodot
de
de
gebracht worden.
Soms komen zulke echtparen ten
einde raad toch om hulp vra
gen. Typisch is dat ze de des-
Ikundige telkens in hun eigen
kamp willen lokken en voor
hun eigen karretje willen span
nen. In deze val mag men na
tuurlijk nooit lopen. Men mag
zich nooit tot bondgehoot laten
maken van een van de beide
partners. Naarmate de deskun
dige (psychiater, psycholoog,
huisarts, sociale werkster), erin
slaag opbouwende gesprekken
te voeren neemt het gevoel van
onveiligheid af en komt men er
geleidelijk toe de onderlinge
problemen openhartig op een
volwassen wijze te bespreken,
druppelsgewijs moet het dan ook
doordringen dat de verwijten
die men zo kwistig naar eikaars
hoofd slingert op de eerste
plaats verwijten zijn, gericht te
gen zijn eigen onzekerheid en
machteloosheid. Uiteindelijk
kan er ook positief gesproken
worden over de vroegere rela
ties tot de ouders die blijkbaar
ook van doorslaggevend belang
waren. Wie het geluk had ou
ders te bezitten die op een vol
wassen manier met elkaar en
met hun kinderen omgingen,
heeft de beste leerschool door
gemaakt en heeft meer karu
om later ook volwaardige con
tacten op te bouwen.
DR. ICKX
