Rick
van der
Linden
Trace'
begint
race
naar
de
pop-
top
„We zijn nu alle drie zo rond de 28, 29
jaar. We weten gewoon wat we willen en
wat we kunnen. We zijn van school af,
kan je zeggen, volwassen geworden. En
als je bedenkt hoe we bij elkaar zijn
gekomen, dat. js-gewoon te gek._We zijn
een studio binnengestapt met een hoop
materiaal, maar zonder de wetenschap
dat we een nieuwe groep zoudenworden,
of wat onze „sound" zou zijn. Maar het
klikte gewoon. In het verleden hebben ze
me wel eens verwijten gemaakt van „hij
maakt alle stukken", maar van die verve-,
lende dingen wil ik nu af zijn. We kennen
eikaars niveau, ik weet dat Pierre en
Jaap erg goeie musici zijn. Dat ik vaak
het raam voor een nummer bedenk, is
alleen omdat ik daar toevallig een han
digheid in heb".
Jaap van der Eik is een erg sympathiek
ogende gitarist die z'n sporen in heel wat
praktijkjaren verdiende, o.a. in de gou
den tijd van Cuby and the Blizzards.
Pierre van der Linden is zijn wat meer
introverte collega, gehuld in een fraaie
trui met glitterwerk en voortdurend het
gesprek opvrolijkend met een eigen soort
lijfspreuken als „dan steek ik m'n kop
in het zand, maar dat heeft heel wat
voeten in de aarde" en ,,'t moet creatief
blijven, want hoe makkelijker 't wordt
hoe moeilijker 't is".
Opgewonden
De vele instrumenten, bandrecorders, or
geltjes plus vleugel barsten de studio van
Rick van der Linden bijna uit. Tijdens
de „hersenspoeling" worden diverse stuk
ken band vergeleken met de plaat en een
hele reeks schuiven en knoppen worden
om de haverklap een millimeter van links
naar rechts verschoven.
Het gemiddelde oor, door de orgie van
geluiden overweldigd, kan nauwelijks
nog een spoortje verschil ontdekken,
maar het drietal staat er opgewonden
naar te luisteren of er na elke technische
handbeweging wereldwonderen gebeuren
en of ze dat allemaal voor het eerst*
horen. Dat laatste is beslist niet waar.
Trace heeft het resultaat van één maand
werken in de studio eindeloos doorge
draaid, al was het alleen maar om uit
ruim twee uur banden één uur LP samen
te stellen.
Bühnewerk
Rick van der Linden: „We vonden eigen
lijk alles geschikt om op de plaat te
zetten, maar omdat je tenslotte toch geen
tweeènhalve plaat kan uitbrengen heb
ben we vijftien mensen een lijstje laten
maken, wat hun voorkeuren waren.
Daaruit is deze LP ontstaan En je moet
niet denken dat door al die electronische
technieken wij alleen maar in de studio
kunnen spelen. We hebben heel bewust
gekozen: Als we iets nieuws vonden, heb
ben we meteen gezegd, kunnen we dat
op de Bühne ook zo maken. Ging dat
niet, dan ging het eruit Dat live optreden
is even belangrijk voor ons. Ik vind niet
dat je het publiek dat je van plaat of
radio kent, op het toneel opeens iets
minders mag voorzetten".
Een toernee zit er voor Trace al snel in:
Zweden, Duitsland en mogelijk begin vol
gend jaar ook Amerika waar dan tevens
de plaat uitgebracht zal worden. „Krank
zinnig goed eigenlijk, zo'n start" zegt
Jaap van der Eik, „want ten slotte zijn
we helemaal opnieuw helemaal op
nieuw begonnen..."
Rick van der Linden met een doedelzak aangeblazen door een stofzuiger:
Ook straks op de Bühne.
DEN DOLDER Voor Rick van der
Linden zit er weer meer dan muziek in.
Hij draait alle tien de speakers van zijn
met electronica overladen studio achter
zijn huis wijd open en laat een spiksplin
ternieuwe sound de wereld in denderen.
Hij schudt z'n weelderige blonde haar
dos, geeft aan diverse knoppen nog even
de finishing touch,spoedt zich op z'n
gele hooggehakte klompschoenen over
het hoogpolige tapijt en schreeuwt ent
housiast commentaar in je oor.
Het is het begin van wat hijzelf een
„hersenspoeling" noemt: Een middagje
luisteren naar de nieuwe band van een
nieuwe groep die vandaag z'n eerste
plaat op de popwereld loslaat.
Rick van der Linden moest verder zonder
z'n eigen Ekseption, waaraan nog ettelij
ke gouden schijven aan de muren na
drukkelijk herinneren. De man van de
succes-formule achter o.a. Beethovens
Vijfde-nieuwestijl, vond twee nieuwe mu
zikale vrienden in de noot: Pierre van der
Linden, ex-slagwerker van Focus en Jaap
van der Eik, ex-basgitarist van Solution.
Een drietal jonge muzikanten die onder
de naam „Tracé vandaag opnieuw de
race naar de top beginnen.
Tsjilpende vogels
Aan het eind van de middag lijkt het er
sterk op dat de hersenspoeling gelukt is.
De fotograaf staart weliswaar wat ont
redderd voor zich uit als ongewild slach-.
toffer van de decibels die exploderen,
maar het is duidelijk dat Trace geen
vrees hoeft te hebben niet gehoord te
worden in popiand. Eigen thema's, klas
sieke stukken, flarden jazz-muziek, soms
een brok Motown-beat, alles verpakt in
een uitgekiende electronische saus van
geluiden: tsjilpende vogels uit de synthe-
tizer, een complete natuurramp, een ge
mengd koor, eveneens electronisch sa
mengesteld via de Melotron.
Kleine suites
Elk stuk lijkt een kleine suite op zichzelf
en het is dan ook niet zo gek dat Rick
van der Linden zegt: „Hoe moet je 't
noemen? Heavy symfonische muziek mis
schien. Popmuziek alleen is 't allang niet
meer". En drummer Van der Linden: „Ik
heb pop trouwens toch altijd al een wat
vervelend, kinderachtig woord gevon
den".
De eerste langspeelplaat van Trace wordt
vandaag het land in gestuurd. Aan een
single-tje wil Trace niet eens meer den
ken. Jaap van der Eik: „We maken toch
eigenlijk geen muziek meer voor single
tjes? Dan kom je tussen al die nietszeg
gende plaatjes te zitten. En ik zie onze
muziek niet zo in programa's van: En ja
hoor, dan hebben we hier hit nummer
één!"
Verwijten
Rick van der Linden heeft het meeste het
woord, maar zorgt er wel voor dat hij
met goedgekozen regelmaat lof toe
zwaait aan zijn twee muziekmakkers.
De mannen van de nieuwe groep „Trace" plus keurige bewegwijzering-in-
stijl tegen de muur van Rick van der Lindens Dolderse villa.
Stofzuiger
Inmiddels demonstreert Rick van der
Linden even een nieuw electronisch orgel
dat hij de avond tevoren van de Firato
heeft meegekregen. Gratis en voor niets,
als hij maar wel per foto even laat weten
dat hij er op speelt. Later demonstreert
hij een doedelzak die op de plaat ge
bruikt werd en straks ook op het toneel
een rol zal spelen. Het ding wordt aange
blazen door een doodgewone hui tuin
en keukenstofzuiger met een wat overma
tige slang van zo'n twintig meter. Eén
van de vele buitenmodelgeluiden van
Trace. „Deze doedelzak is niet goed" zegt
Rick van der Linden lichtelijk geérgord.
„Ik wil met het allerbeste materiaal wer
ken. Tenslotte staat hier toch ook een
Steinway-vleugel? Uit Schotland is nu de
beste doedelzak die er is onderweg, een
echte MacDoedel, of zo". Op de plaat
figureert bovendien het orgel van de kerk
in Maassluis. Van der Linden die op het
ogenblik werkt aan de muziek voor de
NCRV-serie De Kleine Luyden, kwam op
zoek naar authentieke historische instru
menten kortelings nog een hakkebord
tegen en \fte weet gebruikt hij dat nog
eens voor Trace. „Muziek is m'n hobby"
zegt hij uitermate tevreden. „Ik ben er
vierentwintig uur per dag mee bezig".
Oom agent
Hetgeen ook de medebewoners van de
rustieke Heuvellaan in Den Dolder niet
is ontgaan. De drie musici zijn geverbali
seerd voor geluidshinder en dat terwijl
de dichtstbijzijnde huizen altijd nog op
een Goliathsworp afstand staan. Tijdens
de demonstratie komt dan ook een vrien
delijke besnorde agent, schuchter
draaiend de studio binnenwandelen.
„Sorry hoor" mompelt hij. „Maar Jullie
moeten op de dertiende voorkomen". Hij
heeft het duidelijk moeilijk met de mede
deling, al wordt hij op z'n gemak gesteld
met de nieuwe plaat van Trace. Hij kijkt
eens rond door de studio die in»'het
verlengde van de boudoir-achtig ingerich
te huiskamer ligt en waar zojuist een
piepklein, maar peperduur hondje z'n
intrede doet. Dan komt de aap uit de
mouw: „Is dit beter dan Ekseption?"
vraagt oom agent, „want weet u dat u
aan mij verdiend hebt?Ik heb alle Eksep-
De nieuwe groep „Tracé
v.l.n.r. slagwerker Pierre van der Linden, Rick van der Linden en gitarist Jaap van der Eik tegen de achtergrond van de gouden platen van Ekseption.
De langharige, hooggehakte Rick van der Linden: ,,lk leef 24 uur per
dag voor muziek".
