Watergate verlamde beleid van Kissinger
President Gerald R. Ford
houdt niet van slinksheid
Solide, vierkant en zonder humor
VRIJDAG 9 AUGUSTUS 1974
LEIDSE COURANT
PAGINA 10
Gerald Ford die altijd Nixon heeft gesteund, terwijl Nixons aanhang slonk
DEN HAAG Gerald Rudolph
Ford had een jaar geleden als
fractievoorzitter van de Republi
keinse minderheid In hel Hulls
van Afgevaardigden nog niet
kunnen dromen dat hij Richard
Nixon zou opvolgen als de 38ste
president van de Verenigde Sta
ten van Amerika. Er was toen
zelfs nog geen sprake van een
aftreden van Spiro Agnew als
vice-president, wiens naam on
aangetast is gebleven door het
Watergate-schandaal.
Nog op 13 oktober vorig jaar, drie
dagen nadat Agnew was afgetre
den na het onderzoek wegens
corruptie tegen hem en zijn ver
oordeling wegens belastingfrau
de, zei Ford tegen verslagge
vers geen ambities te hebben
voor het v:ce-pres:dentschap of
het presidentschap. Diezelfde
dag droeg Nixon hem bij het
Congres voor als vice-president.
Op 6 december werd hij als de
40ste vice-president van de Ver
enigde Staten beëdigd.
Gerald Rudolph Ford werd op 14
juli 1913 in Omaha in Nebraska
geboren. Hij heette oorspronke
lijk King, maar twee maanden
na zijn geboorte scheidden zijn
ouders en kreeg hij de naam
van zijn stiefvader Gerald Ford.
Hij studeerde redhten aan de
universiteit van Yale waar hij
in 1941 promoveerde. Vlak daar
op overvielen de Japanners
Pearl Harbour en nam Ford
dienst bij de marine. Hij bracht
het bij de strijd in de Stille
Oceaan tot luitenant-ter-zee eer
ste klasse en kreeg verscheide
ne hoge onderscheidingen.
In 1949 kwam Ford voor de staat
Michigan in het Huis van Afge
vaardigden en sedertdien heeft
hij bij de verkiezingen steeds
zijn Democratische tegenstan
ders met grote meerderheid (in
1972 metruim 45 procent) ver
slagen. Kort na zijn verkiezing
tot parlementariër wees de
Amerikaanse junior kamer van
koophandel hem aan als een
van de tien meest belovende
Jonge mannen van het land.
Ford werd in 1963 tot voorzitter
gekozen van de Republikeinse
Het gezin van president FordSteven, John, Susan, Ford met
Betty en Michael
Conferentie van het Huis van
Afgevaardigden en in 1965 ver
sloeg hij Charles A. Halleck bj
de verkiezing voor het voorzit
terschap van de fractie. Hij was
voorzitter van de Nationale Re
publikeinse Conventies van 1968
en 1972.
In 1963 werd Ford door president
Johnson benoemd in de Com
missie-Warren die een onder
zoek instelde naar de moord op
president John Kennedy.
De nieuwe president van de Ver
engde Staten is voor de buiten
wereld tot nog toe enigszins een
achtergrondfiguur gebleven. Se
dert hij vice-president werd
heeft hij steeds achter Nixon
gestaan en gezegd niet te gelo
ven in schuld van de president
met betrekking tot de Waterga-
te-affaire, totdat Nixon met zijn
verklaring kwam dat hij al zes
dagen na de inbraak in het Wa-
tergate-gebouw op de hoogte
was van <ie pogingen de zaak in
de doofpot te steppen. Toen zei
Ford geen verklaringen meer te
zullen afleggen dat hij geloofde
dat president Nixon niet schuldig
was aan een vergrijp waarvoor
een afzett;ngsprocedure op gang
gebracht kon worden.
Uit de statistieken van het Con
gres blijkt dat Ford de op een
na ferventste aanhanger van
Nixon was. Vorig jaar steunde
hij bij stemmingen 83 procent
van Nixons voorstellen. Slechts
Barber B. ConaJble jr overtrof
hem hierin met één procent.
Politieke vrienden en tegenstan
ders van Ford zijn van oordeel
dat de nieuwe president een
man is die recht door zee gaat
en niet van slinksheid houdt.
„Hij is een open tacticus die
niet van achterbaksheid houdt",
zo zegt zijn partijgenoot en af
gevaardigde Edward J. Der-
winski van hem.
De Democratische Senator Wil
liam Proxmire, een studievriend
van Ford in Yale, zei bij Fords
benoeming tot vice-president:
„in vele opzichten is hij nu de
zelfde man als destijds, solide
en vierkant. Hij is geen man
van verbeelding en humor. Hij
is een man waar het land mis-
sohien naar zoekt".
Gedurende zijn 25 jaren in het
Huis van Afgevaardigden heeft
Ford zich een conservatief ge
toond, op sommige punten zelfs
conservatiever dan de regering-
Nixon in 1973. Zo stemde hij te
gen wetten op het minimum
loon, tegen medische voorzie
ning en tegen sommige land-
bouwwetten.
B'j zijn benoeming tot vice-presi
dent waren vele democraten te
gen, omdat zij hem een man
van weinig diepgang achten die
kritiekloos achter Nixon stond,
maar vele Republikeinen verde
digden hem als een man wiens
capaciteiten niet moesten wor
den onderschat en die zich se
dert zijn benoeming tot fractie
voorzitter enorm had ontwikkeld
en een harde werker is.
Vanaf het begin van zijn politieke
carrière is Ford er voorstander
van geweest dat de Veremgde geweest op het gebied van de'
Staten een beslissende rol spe- militaire uitgaven,
len in de internationale politiek. Gerald Ford en zijn vrouw Eliza- j
Voor zijn fractie is hij specialist beth hebben vier kinderen.
..E/f toch was hij
een goede president
WASHINGTON (AFP) En toch is hij een goede president ge
weest" zei voor zich heen een blonde secretaresse uit St. Louis
in Missouri, die naar Washington was gekomen om voor het
Witte Huis de geruchten over het aftreden van de president te
beluisteren.
De secretaresse, de 45-jarige mevrouw Mary Powells, was met
echtgenoot en zoontje als toerist naar Washington gekomen,
zoals tweehonderd andere Amerikanen. Ze zagen het Witte Huis
er in de zon bijliggen, zoals ze het op prentbriefkaarten gezien
hadden: wit tegen het azuurblauw van de hemel en het groen
van de tuin.
Mevrouw Powells sprak met een gelatenheid die verried dat
voor haar het pleit al is beslist en president Nixon verleden tijd
is. En ze weerspiegelde daarmee de gevoelens van een groot
deel van die „zwijgende meerderheid" die de president steunde
en nu schijnt gekomen te zijn als was het voor zijn begrafenis.
Merkwaardig genoeg heerste in een groep studenten van wie
Nixon het veelal niet moest hebben dezelfde ingetogenheid.
Stickers met „impeachment" er op werden niet uitdagend ge
dragen, maar zinloos aangedrukt tegen boeken of tijdschriften.
In de menigte een veteraan uit Vietnam in zijn invaliden
wagentje. Met ogenschijnlijk afwezige blik. niet bereid tot
commentaar, noch zelfs het noemen van zijn naam. De 53-jarige
postbode Joe Bowater uit Washington was spraakzamer. „Het
maakt mij niet veel uit of Nixon of Ford of een ander in het
Witte Huis zit. Wat voor mij telt is de inflatie en niemand
schijnt zich daar mee bezig te houden" zei bij.
WASHINGTON In de laatste
weken van het presidentschap
van Nixon heeft het Amerikaan
se bestuur praktisch stil gele
gen. Terwijl de economische po
litiek het duidelijkst is aange
tast bestaat er geen twijfel over
dat ondanks de moedige pogin
gen van Henry Kissinger de
buitenlandse politiek het voor
naamste slachtoffer is van Wa
tergate. President Nixon heeft
altijd consequent getracht de
buitenlandse politiek te gebrui
ken als verdediging tegen im
peachment. Dit leidde de aan
dacht van zijn aandeel in de
Watergate-affaire af. Hij con
centreerde zich meer op uiter
lijk mooie vertoningen dan op
belangrijke onderhandelingen,
waar hij zich tijdens zijn eerste
ambtstermijn mee bezig hield.
Hierdoor joeg hij verschillende
landen, voornamelijk de NAVO-
bondgenoten, tegen zich in het
harnas, terwijl hij nieuwe be
trekkingen in het vooruitzicht
stelde met andere landen, In het
bijzonder de Arabische staten.
Meer nog dan de binnenlandse
waarnemers bleven de buiten
landse diplomaten ervan over
tuigd dat Nixon zijn ambtster
mijn zou Volmaken en dat de
wereld kon rekenen op de voort
zetting van de buitenlandse poli
tiek, die zo energiek werd ge
voerd door de president.
Het is echter onduidelijk in hoe
verre deze diplomaten daar echt
in gelocifden. In enkele ambas
sades in Washington wordt al
maanden in alle stilte gezegd
dat de ellende vorig jaar begon
toen het duo Nlxon-Kissinger
ophield met hun actieve samen
werking.
Ondanks zijn grote bekwaamhe
den was minister Kissinger de
eerste die erkende dat de bui
tenlandse politiek diepgaand
wordt aangetast als „het centra
le gezag van het machtigste land
ter wereld voortdurend wordt
aangevallen".
De Sovjet-Unie heeft waarschijn
lijk al veel eerder haar conclu
sies uit de impeachment-strijd
getrokken dan men zich In Wash
ington realiseert. Buitenland
se specialisten hebben vastge
steld dat de Russische leiders al
in februari inzagen dat presi
dent Nixon het niet zou overle
ven. Men gelooft dat dit de
voornaamste reden was waarom
minister Kissinger geen vooruit
gang maakte toen hij in maart
naar Moskou ging voor de
grondslagen van een nieuwe
Salt-overeenkomst, waarvan hij
hoopte dat dit voor het topover-
leg in Moskou gereed zou zijn.
Als gevolg daarvan werd presi
dent Nixon op zijn nummer ge
zet door partijleider Brezjnev,
die weigerde Nixons stelling
van de noodzakelijkheid van
ontspanning te onderschrijven.
En er werd op de top in Moskou
natuurlijk geen Salt-overeen
komst bereikt.
Tot slot heeft het vooruitzicht van
impeachment de buitenlandse
politiek aangetast, omdat het
Congres de voornaamste wetge
ving om verschillende rédenen
blokkeert. De conservatieve ele
menten in het Congres zijn bang
dat Nixon een soort uitverkoop
houdt om weer in de gunst te
komen van buitenlandse leiders.
De liberalen in het Congres
toonden hun argwaan en wrok
tegen de president zelfs door
het blokkeren van maatregelen,
zoals de hulp aan de ontwikke
lingslanden.
Aan de andere kant wil Nixon
goede vriendjes blijven met de
conservatieve senatoren die
hem van impeachment zouden
kunnen redden. Maar daardoor
is het voor hem onmogelijk
stappen te doen in de richting
van een herstel van de normale
betrekkingen met Cuba en het
sluiten van een nieuw verdrag
over het Panamakanaal.
Vertrouicen
Kissinger, die de wereld eryan probeerde to overtuigen dat .het slinkende gerat
reld zou verwaarlozen, hier :n gesprek met N'xon.
i Nixon niet betekende dat Amerika zijn rol <in de we-
Juist nu heeft de vrije geïndu
strialiseerde wereld de Verenig
de Staten als machtigste land
ter wereld nodig om de proble
men op te lossen, die door de
energie-crisis zijn ontstaan.
Na de controversiële energie-con
ferentie in Washington van fe
bruari weifelde minister Kissin
ger. President Nixon maakte
geen bruik van de gelegenheid
het initiatief voort te zet
ten. Hij had evenals Kissinger
het te druk met het gunstig
stemmen van de Arabische opi
nie en het veilig stellen van een
onmiddellijke vooruitgang in de
vredesonderhandelingen in het
Midden-Oosten.
Minister Kissinger had ongetwij
feld vertrouwen in het zoeken
naar een vredesovereenkomst in
het Midden-Oosten. Desondanks
zijn er bewijzen dat president
Nixon heeft aangedrongen op
een concessie van de Verenigde
Staten. Het kan niet anders of
hij deed dit omdat hij begerig
was naar de toejuichingen van
miljoenen enthousiaste Egypte-
naren.
Natuurlijk had president Sadat
van Egypte geen vorstelijke
Amerikaanse helikopter gekre
gen als Nixon die hem niet -tij
dens zijn bezoek aan Egypte ge
geven had. Maar belangrijker is
dat Egypte anders ook geen nu
cleaire reactor van de Amerika
nen had gekregen, die Egypte
in het rijtje van kernmogendhe-
den kan plaatsen.
Moeilijkheden
Als we nu de verschillende terrei
nen van de Amerikaanse buiten
landse politiek in verband bren
gen met de Watergate-affaire,
zien ze er zo uit:
1. Oost-West-verhouding: de Sov
jet-Unie heeft zich, terwijl ze of
ficieel streeft naar ontspanning,
nog niet bezig gehouden met
overeenkomsten ter beperking
van de strategische wapens en
andere belangrijke zaken om de
verbeterde Oost-West-verhou
ding te versterken. De huidige
moeilijkheden in Berlijn kunnen
vermoedelijk worden terugge
voerd op Watergate. De wetge
ving in het Congres die verband
houdt met de ontspann'ngspoli-
tiek is om verschillende redenen
opgehouden, wat vrijwel zeker
verband houdt met de activitei
ten rond Watergate.
2. China: De aangekondigde ope-
n:ngen in de betrekkingen met
China zijn tot stilstand geko
men. Vanzelfsprekend zijn de
beroeringen in China zelf daar
voor ook gedeeltelijk verant
woordelijk, evenals nvsschien
Nixons weerstand om nationa
Het bezoek van Nixon van vorige maand aan Moskou werd geen succes. De Russen hielden al rekening
met de aflossing van de wacht in Washington.
listisch China volledig in de
steek te laten.
3. Het westelijk halfrond: Presi
dent Nixon weigerde het voor
beeld van de Latijns-Ameri
kaanse landen op te volgen en
Cuba weer in de politiek van
het westelijk halfrond te betrek
ken. Kissinger wil de betrekkin
gen met Cuba herstellen. Nixon
gaf er de voorkeur aan te luis
teren naar enkele zuidelijke se
natoren.
4. Zuid-Oost-Azië: De Vietnamese
vredesovereenkomst smeult al
leen nog maar. Er zijn nog
geen serieuze pogingen gedaan
om een duurzamere overeen
komst tot stand te brengen. On
danks het advies van het minis
terie van buitenlandse zaken,
stond Nixon erop, dat de Ameri
kaanse ambassadeur in Zuid-
Vietnam, een schaamteloze aan
hanger van het Thieu-regime, ge
handhaafd bleef.
5. Japan: Pres'dent Nixon heeft
geprobeerd een officieel bezoek
te brengen aan Japan, maar de
keizer weigert blijkbaar een
Amerikaanse president die met
afzetting wordt bedreigd, te ont
vangen.
6. NAVO: Nixon heeft zeer duide
lijk de aanvallen op de westerse
bondgenoten gebruikt om de j
chauvinisten in de Verenigde I
Staten aan te moedigen. Al eer-1
der dit jaar had hij de westerse
bondgenoten misbruikt, maar
nog niet zo lang geleden tracht
te hij in Brussel weer bij hen in I
de gunst te komen. Hoewel er
echte moeilijkheden zijn geweest,
waarvan sommige weer al op-1
gelost zijn, l jdt het zeker geen
twijfel dat president Nixon im-1
peachment-politiek heeft ge
speeld met de NAVO-partners. I
(Copyright The Guardian)
