MISS KAAG IN GELEENDE BIKINI
Ondernemer van
de oude stempel
Klapzoenen en
snoepreisje voor
Marjolein Snippe
uit Badhoevedorp
DIRK WILLEM SLOTBOOM:
MAANDAG 10 JULI 13/4
LEIDSE COURANT
PAGINA 5
De heer en mevrouw Snippe uit Badhoevedorp met hun mooiste dochter. Hct wachten op de uitslag.
Wie vindt
het nou
gewoon leuk'
in haar
bikini te
worden
uitgejoeld?
Oud-politie
commissaris
keert terug
uit de West
Van onze correspondent
WASSENAAR De heer W. H.
van Ballegoijen de Jong, dte
van Juli 1963 tot begin 1971 com
missaris van politie in Wasse
naar was en daarna naar de
Nederlandse Antillen vertrok als
hoofdcommissaris, keert dezer
dagen weer naar Wassenaar te
rug. Hij heeft onlangs de pen
sioengerechtigde leeftijd be-
reflkt.
De heer Van Ballegoijen de Jong
volgde in 1963 de heer Maandag
op als korpschef in Wassenaar.
In begin 1971 aanvaardde hij de
benoemiing tot hoofdcommissa
ris van het korps politie op de
Nederlandse Antillen en werd
hij in Wassenaar opgevolgd
door de heer G. J. Boven.
In „Het tijdschrift voor de Poli
tie" heeft de heer H. R. Dennert
oud-minister van Justitie van de
Nederlandse Antillen een artikel
gewijd aan de „korte doch ini
tiatiefrijke ambtsperiode" van
de heer Van Ballegoijen de
Jong in de Antillen. De oud-mi-
nisteT herinnert er aan, dat de
komst van de Wassenaarse
commissaris naar de Antillen
hevige onrust teweeg bracht in
het Antilliaanse politiekorps. De
n>' we hoofdcommissaris begon
met het opstellen van een rap
port over de organisatie, de
werving, de opleiding, het be-
i vorder ngsbeleid. de rechtsposi
tie van het Antilliaanse politie
personeel, de uniformering, de
huisvesting en de bijstandstaak.
Hij verkreeg toestemming een
50-tal poiitie-ambtenaren in het
kader van de technische bij
stand aan te werven. Bij de op
leving werd meer en meer het
accent gelegd op de menselijke
psychologische kant van het
werk. Nieuw materieel werd
aangeschaft en er werd een ge
heel nieuw politie-uniform ont
worpen. Er werden plannen ge
maakt voor nieuwe hoofdbu
reaus op Curacao, Sint Maarten
en Bonaire. Het mobilofoonnet
werd geheel vernieuwd.
Katwijk Dirk Wfllem Slotboom
is een ondernemer van de oude
stempel. Dat zegt ie tenminste ',v'
van zichzelf. Maar dat kun je
eigenlijk wel zien ook. Als ie H
door z'n fabriek loopt bijvoor
beeld en met de verwondering
van iemand dip op z'n tSjd stil
staat bij de dingen wijst op bar
becuekachels die Amerikanen
bij hem kopen. Alsof Amerika
nog ver weg is. Dat zullen die
snelle managers van tegenwoor
dig met hun goudgerande bril
len niet meer doen. Dat zijn de
jongens van organfisatie en plan
ning en verder geen flauwekul.
Bij Slotboom ligt dat anders.
Voor hem is de klant nog altijd
koning en niet een meneer die
rustig moet wachten tot ie aan
de beurt is.
En dat wringt weieens. „Ik word
er soms wel eens een beetje
moe van. Soms. Over het alge
meen heb ilk het best naar m'n
zin, daar niet van. Maar het is
allemaal zo glashard geworden.
En dat is eigenlijk niks voor
mij. Ik kom uit een tijd waarin
de menselijkheid voorop stond,
D.rk W.liem Slotboom.
ook in het zakenleven. Het was
in ieder geval zo dat je iedereen
kende. Je ritselde eens wat voor
die, je matste wat var gene.
Heel soepel allemaal. Dat gaat
nu niet meer. Schema's, dat
zijn de dingen waar het nu om
draait. Maar dat geeft niet. Ie
dere tijd zijn eigen aanpak en
die jongens doen het goed, moet
ik zeggen. Een ik, ik pas me
wel aan. Dat is een voorwaarde
om op de been te blijven. En
dat heb ik al zo lang gedaan."
Dat .is met recht gezegd. Over
een paar weken zit Dirk Willem
Slotboom veertig jaar in de
zaak. En hij herdenkt dat ook.
„Ja, toen ik er vijfentwintig
jaar bij was heb ik het maar la
ten zitten, maar dit is zo'n lan
ge tijd, dat vind ik de moeite
wel waar<l om er even bij stil te
Veertig jaar van nu, dat wil zeg
gen 1934. Vooroorlogse kwaliteit,
dus. Hard werken, weinig ver
dienen, u kent dat wel. Slot
boom zeker. „Het was allemaal
pover. We deden in centrale
verwarmingen en we hadden
een plaatwerkerijtje. Niet best.
En toen het eindelijk wat beter
g'ng, was het ineens oorlog.
Weer niks. We kwamer erdoor
met gamellen maken voor de
centrale keukens. Maar in we
zen was het zo dat we in '45 op
DE KAAG Kaageiland
heeft zijn belangrijkste
festiviteit van het jaar
weer achter de rug. In café
restaurant „De Bonte Koe"
werd gisteravond „Miss
Kaag 1974" gekozen. De
gelukkige was de 16-jarige
Marjolein Snippe uit Bad
hoevedorp. Behalve twee
dikke klapzoenen van uit
gever Hordiik, die voorzit
ter was van de jury, won
de nieuwste Miss Kaag
dank zij haar kwaliteiten
een reis van twee weken
naar het land van haar
keuze.
De deelneemsters, die zowat alles
tentoonspreidden wat er in Ne
derland te vinden is, klein,
•groot, dik, dun, hadden zich in
het geheel niet laten afschrik
ken door de verwikkelingen van
het vorig jaar. Toen werd Miss
Kaag door haar onmiddellijke
concurrente het ziekenhuis inge
slagen. Ogenschijnlijk onwetend
van wat zich vorig jaar heeft
afgespeeld, paradeerden zij
maar liefst viermaal over het
voor hen opgestelde podium op
een neuslengte van de jurytafel
af.
Onwetend
In de meest aanvallige houdingen
beantwoordden zij de vragen
van voorzitter Hordijk. De man
verdient overigens een lintje
voor de zwoele manier waarop
hij „de meisjes" weet aan te
sporen tot de meest geraffineer
de manieren van lopen over het
plankier. Met zijn zoetgevooisde
stem moedigde hij hen aan:
„Alsjeblieft, nog een keertje
maar": „Ja loop maar alsof je
voor je man loopt." En de
Ilse Knaabe uit Leiden met man en kind.
„meisjes", tuk op een gratis va
kantiereisje liepen of hun leven
ervan afhing, zich niets aan
trekkend van de hoon die zij
met hun verschijning bij het pu
bliek losmaakten.
De deelneemsters kwamen uit alle
delen van de Randstad. Boven
dien deed een Duits meisje,
Beate Kubel mee. In toepasse
lijk oranje (wat bij het publiek
het liedje „Holland wint de we
reldcup" uitlokte) liet zij
doorschemeren van wat Moeder
Natuur haar gegeven had. Hoe
wel haar landgenoten op de
groene mat de Hollanders ver
sloegen, Wist Beate, die vakan
tie op Kaageiland viert, zich de
mindere van de Hollandse meis
jes.
Getrouwd
Ook deden twee „serieuze kandi
daten" aan de weds.rijd mee.
Eén ervan was Ilse Knaabe uit
Leiden. In haar dagelijks leven
is zij free-lance fotomodel. Zij
behaalde bij deze miss-verkie-
zing de tweede prijs /een cas
sette-recorder'. Door deel te re-
men aan verkiezingen hoopt zij
meer bekendheid te krijgen in
het vak.
Ondanks dat zij aan alle normen
die een dergelijke jury als hier
in De Kaag aanlegt, beant
woordde, kreeg Ilse niet de
kroon op het hoofd gezet. Zij
heeft één nadeel: Ilse is ge
trouwd en heeft een dochtertje.
Bovendien bleek zij al zesen-
Geleend
Een troost voor de tweede prijs-
winnares is echter dat Marjo
lein Snibbe eerste is geworden
in hèèr bikini en met hè&r
schoenen. Marjolein was aan
vankelijk niet van plan om mee
te doen. Aangespoord door haar
zuster Linda, die derde werd,
heeftzij zich in aller rr~ce-
ven. Tiid om de verplichte biki
ni van huis te halen was er toen
Gevraagd naar „het waarom"
van hun deelname antwoordden
de missen dat ze „het gewcon
leuk vonden om mee te doen".
Anderen beweer-'en dat ze „de
reis wel aantrekkelijk vonden".
Echt eerlijk zijn dergelijke ont
boezemingen volgens mij echter
nooit. Want wie vindt het nou
„gewoon leuk" om in haar biki
ni op een platformpje te worden
uitgejoeld door een honderdkop-
pig publiek?
Veel van wat de heer Van Balie-
go jen de Jong heeft voorbereid
aldus oud-minister Dennert
zal pas tot stand kunnen ko
men ails hij al weg is, maar het
is allemaal zijn werk.
De rust, het zelfvertrouwen en de
daadkracht zijn teruggekeerd in
het Antilliaanse politiekorps, al
dus de oud-minister, die de heer
Van Ballegoijen de Jong ken
schetst a's de beminnelijkheid
zelve, als een ddplimaat pur
sang, loyaal tot aan de dood.
i Eind mei heeft de heer Van Balle
goijen de Jong zijn functie neer-
gelegd.
Voorhontse (51)
ernstig gewond
hüt comp.cx va.: üloiuoom
nieuw moesten beginnen. Later
heb je pas in de gaten wat een
geluk of het was dat je toen nog
jong was. Zo'n toestand zou je
nu niet meer verwerken. Maar
toen ging je gewoon verder als
of er niets aan de hand was.
„Aan de slag. Aanpakken, dat
was het. Ik weet nog gold dat
ik m'n eerste echt goede order
binnen haalde. Dat ging om
biervaten. Ik had een speciaal
ontwerp gemaakt, dat overal te
gen bestand was. Ik kon er voor
drie brouwerijen zesduizend
gaaan maken. Dat tikte lekker
aan voor die tijd. En dan rol je
gewoon door. Je voelt je eigen
lijk helemaal geen ondernemer.
Het is niet zo'n gewichtige zaak.
Je weet waar je voor staat, je
kent je verantwoordelijkheden
en de tijd gaat door. Op een ge
geven moment las ik dat Van
Doorne vrachtauto's ging ma
ken. Tanks, dacht ik. Benz.ne-
taxrks, dat is het voor ons. We
maken ze nu niet alleen voor
Van Doorne, maar ook voor
Vol -o, Scania Vabis, Ford. Zo
gaat dat. En dan komt er ook
n KauWijk.
een dag dat je bedrijf te klein
wordt. Dat hebben we tweemaal
meegemaakt. De eerste keer in
1950 zijn we van Wassenaar
naar Katwijk gegaan en daarna
zijn we in 1970 van de Sandt-
laan verhuisd naar 't Heen.
Hier zitten we goed. De uitbrei
dingsmogelijkheden zijn voor
handen. We moeten nog onge
veer groeien tot 200 man, we
hebben er nu 140. Dat zit wel
goed. We hebben de klanten en
de outillage, het loopt best."
„Dat is het verhaal van een zaak.
En als je nou vraagt hoe je
daar zelf in staat, dan is dat
moeilijk te zeggen. Ik ben blij
dat i'k m'n werk gedaan heb,
zoals ik het gedaan heb. Dank
baar ben ik ook. Voor m'n
vrouw en m'n kinderen. M'n
zoon en m'n schoonzoon zitten
allebei in de zaak. Dat vind ik
leuk. Maar aan de andere kant
heb ik ze ook wel gewaar
schuwd voor het ondernemer
schap. Want dat is zo'n pretje
niet tegenwoordig. Het klimaat
is slecht. Als het er op aankomt
kun je beter bij een ander gaan
werken dan voor jezelf begin
nen. Het :s zowat ondoenlijk nu
nog van niets iets te worden.
Hoewel je altijd mensen houdt
die ineens op het goede paard
wedden. Maar dat blijven uit
zonderingen. Een gegeven is dat
je heel veel moet opbrengen. Er
zijn veel moeilijkheden. Perso
neel bijvoorbeeld. Je komt er
bijna niet aan. En wat lopen er
geen mensen rond die werk zoe
ken. Nou ja, zoeken. En nou wil
ik niks afdingen op de sociale
voorzieningen, die vind ik alle
maal prachtig. Maar ik vind
wel dat er nu eens hoognodig
een methode gevonden moet
worden die mensen er toe
brengt aan het werk te gaan.
Want dat werk 1 gt voor het op
rapen. Ik kan er hier zo vijftien
man bij nemen."
„Maar de pr'kkel om te werken
ontbreekt vrijwel. Het plezier.
Dat vind ik nog het meest
triest. Veel mensen hebben geen
aardigheid meer in hun werk.
Als ik 's morgens door de fa
briek loop en ik zeg goedemor
gen dan zijn er genoeg bij die
voor zich k'jken, hun mond hou
den. Nou vraag ik je. goeiemor-
gen, waar blijven we nou als
dat er al niet meer afkan? Kijk,
ondernemers hebben een ver
keerd imago. Als ik hier zit te
beweren dat 5k zo voor mense
lijkheid ben in handel en wan
del dan zullen er mensen zijn
die zeggen" dat kan niet want
hij is ondernemer en onderne
mers zijn keiharde mensen."
Fout, gewoon fout. Verkeerd ima
go. Het is gewoon zo. Het zal
wel eens voorkomen, maar je
kunt ons toch allemaal niet over
een kam scheren? Maar ze,
veel mensen tenminste, doen
dat wel. En dat is jammer.
Want er wordt al veel te veel
gepolariseerd. Het wordt ver
moeiender en vreemder. Niet j
eenvoudiger. Maar ach, ieder j
z'n tijd. Ik ben van plan door te j
gaan tot ik zestig ben. Dan is
het mooi geweest. Je moet ndet j
te lang doorgaan. Dat is ner
gens goed voor. En ik zou niet
graag willen dat er een dag
kwam waarop ik niet met pie-
zier naar m'n werk zou gaan."
Van onze correspondent
NOORDWIJK Op de Latreweg
ter hoo<»t? van het sportnark
van S.J.C, vo"d gistemniddng
een verkeersongeval plaats,
waarbij de 51-jarige mevr.
Kruvs-Lanieveld u«t Voorhout
ernstig werd gewond.
De vrouw stak op haar fiets de
rijbaan over en kwam plotseling
vanachter een haag het aan de
andere zijde van de weg gele
gen rijwielpad op. Een bmim-
fiets. bestuurd door een 52-jari-
gte Noordwijker reed haar in de
flank aan, waarbij de wielrijd-
ster tegen de grand werd es-
makt. Met zwaar schedelletsel
moest het slachtoffer naar het
Academisch Ziekenhuis te Lei
den worden gebracht,
len meisje. 18 iaar oud, reed op
de Northgodreef met haar
bromfiets op een stilstaande
vrachtwagen Zij werd met di
verse verwondingen naar het
Academisch Ziekenhuis te Lel
den vervoerd.
lp het terrein van Estéc viel een
schoonmaker in een gat en brak
een enkel. De man werd in het
Diaconessenhuis te Leiden opge-
Twaalf kandidaat-missen waren
gisteren aanwezig in een spe
ciaal voor deze gelegenheid op
gezette tentnaast het cafe-res-
taurant. Voor vijf gulden kon
den belangstellenden de verrich
tingen van de jury (bestaande
uit Henriëtte van der Hoeven,
en de heren Grotenhuis, Hor
dijk, Eradus en Hofenk) en de
„schonen" volgen. Een nogal
hoge prijs gezien het feit dat
een kwart van de aanwezigen
(ongeveer honderd) in totaal ge
noegen moest nemen met een
staanplaats.
Tekst:
Elisabeth Vogels
Foto's:
Kees v. d. Burg
