Hostess
Emy
Roelvink
ÜOPTEERT
WEDER AARDE
LS
ITEKIRD
„Ik ben geen
type, dat
ziteelt heeft"
„DE ZWAKKE
IMAGE
VAN EEN VROUW V
MAAKT HAAR GEKNIPT
VOOR EEN
WERELDREIS"
lii iy/4
jjreisde Roelvink kan veel vertellen over haar
erftochten naar alle denkbare windstreken. „Ik
?t ook niet, waar ik dat nomadentrekje vandaan
j. In elk geval niet van thuis. Ik kom uit een
rem s'a°ht van rechtgeaarde Tukkers, die het princi-
huldigen: „wat je ver haalt kan nooit lekker
Hooguit heb ik die tic van grootvader. Hij
i beroepsmilitair en is voor volk en vaderland
keer om de Kaap gevaren. Maar voor hem was
1HEVt ijzeren plicht en voor mij louter avontuur. Ik
niet het type, dat met duurzaam ziteelt is
)Hen"ro t£erust. Ik moet er ook niet aan denken," dat ik
i hol' ijn hele leven op schoongeboend zeil mijn kinde-
3i. Tf n en mjjn geraniums verzorg. Sorry, maar ik heb
el aan huishouden en een baan met vooruit
gegeven moment laten
et waardevast pensioen.
t inrichting voor gehan-
Ifcentnl haCi m{
gei 1. l» hkken voor een functie r
opeens hoofd v
capte kinderen. Had zelfs een woonark gekocht
iet driezits-bank en vier-pits-gasstel. Ik heb het
twee jaar volgehouden. Toen sloegen de
ammen me alweer uit en dacht ik: „verkopen dat
iip, weg die baan".
iLBOTE-Jat is helaas het noodlot, dat elke geboren vrijbui-
achtervolgt. Je hebt steeds het gevoel, dat je
!t gezien hebt, dat het leven verderop vast opwin
dender en interessanter is. Als je eenmaal geinfec-
teerd bent door de reisbacil, ondervind je er tot
aan je dood de gevolgen van. Je kunt op het laatst
niet meer zonder die kick van het onbekende.
En als je een baan aanneemt heb je in je achter
hoofd toch al lang het verrukkelijke gevoel, dat je
ophoudt. Op een dag pak je je boeltje
en stap je op. Dat is de enige zekerheid,
2 je wilt leven. Het is een zekerheid als een
wit blad papier, dat nog beschreven moet worden.
Natuurlijk denk ik soms: „hoe moet dat straks met
me, als ik te oud ben om door een woestijn te
ploegen, om mijn potje te koken in
Ik heb al een keer midden in de Sahara met twaalf
wildvreemden Kerstmis gevierd. Een dorre tak in
het gloeiende zand met stukjes zilverpapier en wij
eromheen en zeer gevoelig „Stille Nacht" zingen.
Twaalf „loners", die elkaar toevallig op die plek
getroffen hadden. Zulke momenten onthoud je. Het
zalige gevoel, dat blijft je bij. De rest vervaagt tot
smakelijke anecdotes, die je later aan de familie
vertelt.
Dolle Mina
Trek uit bovengenoemde gegevens nu niet meteen
de conclusie, dat Emy Roelvink behoort tot de
gideonsbende der Mina's. Wie niets te dol is. Als
je haar voor het eerst ontmoet lijkt ze eerder op
een gebrevetteerde wijkverpleegster, die na noeste
studie het witte en het zwarte kruis heeft verwor
ven. Ze draagt onberispelijke kleren en onthult en
passant, dat ze enkele aandelen heeft in de Grolsch-
brouwerijen. In principe heeft ze ook niets tegen
het huwelijk „maar ja, als je zólang in je eentje
ronddoolt zijn de leuke mannen al voorzien en in
de niet leuke heb ik weer geen trek."
Tijd voor een chronologisch overzicht van haar
activiteiten tot nu toe: kinderverzorgster in Zwitser
land (met het diploma K.N.O. in de zak), reizen op
de ..Oranje" naar Indonesië en Australië en op de
„Randfontein" naar Afrika. Op volle zee verwende
kinderen bezig houden met pitriet en puzzels. Daar
na hoofd van een Katwijkse inrichting voor gehan
dicapte kinderen (met woonark als boven omschre
ven). Na twee jaar wederom met de „Oranje" het
zeegat uit, ditmaal als stewardess („stelt niks voor,
is een mooi woord voor werkster"). Enkele wereld
reizen, een handvol cruises naar fotogenieke para
dijsjes, waar de prollen aller landen zich verenigen
bij de barbecue op het zilveren strand. Daarna een
overstap op de „Prins der Nederlanden", waar ze
als kinderjuffrouw het maritieme kroost van vader
landse wingewesten begeleidt.
f is onderweg weer eens een brug weggeslagen en het busje zal dus op een vlot over de
■er moeten worden gezet. Aan zulke vakantiegeneugten heeft dr. Van Egeraat nooit gedacht.,
Deze werkzaamheden hebben bij Emy Roelvink hun
effect niet gemist: haar geeuwhonger naar de hori
zon is vanaf dat moment niet meer te stillen. Ze
"koopt een tweedehands busje en reist met enkele
vers verworven vriendinnen naar Israël, waar ze
binnen drie dagen de kneepjes van het diepzeedui-
ken onder de sierlijke knie heeft. „Als je onder
water verdwijnt, gaat er een nieuwe wereld voor
je open. Het is net een excursie in een immens
aquarium. Je wandelt tussen zeewier en surrealisti
sche scheepswrakken door. Zo ongeveer moeten ook
de Maanreizigers zich gevoeld hebben".
Tijdens haar verblijf in Israël breekt de zesdaagse
oorlog tussen de Joodse staat en Egypte uit. Daar
door wordt haar verblijf ter plaatse wat langer dar
voorzien was. Weer terug in Nederland monstert z<
gelijk aan op de „Nieuw Amsterdam" voor cruist
in het Caraibische gebied. ..Driekwart van mi.
ervaringen op die reizen zijn stinkvervelend. De rt
heb ik onthouden".
Vervolgens duikt ze toch weer in het vaderland o
d itmaal als hostess op het hospitaalschip „Hen ri D.
nant". Omdat echter een leven vol vastigheid han.
nog steeds niet lokt plaatst ze onmiddellijk na de
tewaterlating van de nieuwe „Henri Dunant" een ad
vertentie, waarin ze deelneemsters zoekt voor een
reis naar Zu id-Af rika. Ze heeft inmiddels een nieuwe
bus gekocht en bij een bevriende garagehouder de
voorkomende trucjes afgekeken om een stotterende
motor weer welsprekend te maken en lekke bougies
te dichten.
Op de advertentie wordt druk gereageerd. Uiteinde-
lijk blijven er drie jonge vrouwen over, die na een.
kennismakingsweekend in februari 1970 tot afgrij
zen der achterblijvende familieleden wel degelijk
afreizen naar zuidelijker streken.
Beter af
„Ik kan me dat afgrijzen wel voorstellen", zegt Emy
Roelvink, „op papier lijkt het namelijk een heilloos
avontuur om met vier vrouwen een wereldreis te
maken. In de praktijk blijkt echter, dat je als vrouw
veel beter af bent dan een man. Een vrouw wordt
in de hele wereld nog beschouwd als een hulpeloos
wezen, dat hulp verdient. Die zwakke image hebben
we onderweg dan ook danig uitgebuit. Als wij in
de Sahara vastzaten, werd er door ons rustig ge
wacht op een langskomende Bedoeïen die het busje
even uitgroef. En een lekke band is door ons ook
nooit geplakt. Daar kregen we niet eens de kans
voor.
De keerzijde is natuurlijk wel, dat er voortdurend
Arabieren om je heen hangen, die er van uitgaan,
dat verandering van spijs voortreffelijk eten is Eén
gooide op een avond de "ruit van de voordeur in
en bedreigde ons met een revolver. Hij zei ook nog.
dat hij ongelooflijk teder zou zijn en dat we er
waarachtig geen spijt van zouden krijgen, als we
het Turks fruit met hem deelden. Met de achterkant
van een paraplu hebben we hem uiteindelijk de bus
uitgehengst. De dag erna hebben we wel een traan
gasverstuiver gekocht.
De rest van haar reisverslag wekt ook niet de
indruk, dat doktor Van Egeraat er de hand in heeft
gehad. Het is één lange litanie van kleine en grote
tegenslagen: alles, wat los en vast zat in de bus
werd gaandeweg gestolen. Tot aan de benzinedop
toe (zes maal). Ook een tas met portefeuille en
paspoort bleek op een ochtend van eigenaar te zijn
verwisseld. „Toch dacht jc geen seconde: Ik wou,
dat ik thuis was." Al die ellende hoort er gewoon
bij. Dat is „part of life". Toen in de Sahara de
achteras van ons busje brak, zeiden we alleen tegen
mekaar: „wat is dat nou pech hebben." Twee van
ons zijn daarna naar een militair kamp gelift om
hulp te halen en de rest bleef achter om de bus
te bewaken. Het vreemde is namelijk dat zelfs in
een onbewoond gebied gestolen wordt als de raven.
Door wie mag Joost weten.
Uiteindelijk zijn we door de hulp van een vrachtwa
genchauffeur weggekomen. Hij liet door een stel
Arabieren een gat graven in de weg en reed er met
zijn wagen achteruit in tot vlak vóór ons busje.
Daarna konden wij onze wagen in zijn laadbak
schuiven. Als ik dat zo zeg lijkt het een fluitje van
een cent. Maar in feite vertikten die Arabieren het
om in de bloedhitte dat gat te graven. Pas, nadat
de chauffeur met zijn dubbelloops jachtgeweer laag
over de hoofden had geschoten, kwam er schot in
de operatie.
Scalpen
Met haar Transitbus heeft Emy Roelvink 70.000
kilometers gereden. Dwars door Afrika naar Kaap
de Goede Hoop en vandaar via Mozambique, Mala
wi en Tanzania naar Bombassa. Ondertussen had
ze in Zuid-Afrika in een centrum voor invalide
Bantoes gewerkt om nieuw kapitaal te vergaren
voor de rest van haar wereldreis, die ze maakte
met een nieuwe equipe, onder wie haar zuster
Evelyn, die inmiddels ook was aangestoken door de
reiskoorts.
De landen, die ze daarna nog als scalpen aan haar
voorraad reistrofeeën toevoegde waren India, Pakis
tan, Kashmir („net Giethoorn") en Nepal, waar ze
wederom een stop inlaste. Gedurende een half jaar
werkte ze daar in een SOS-kinderdorp. In die
periode adopteerde ze de nu 8-jarige wees Uttam,
voor wie ze nog steeds 40 gulden per maand opzij
'egt. Nepal omschrijft ze als „het laatste paradijs
ip aarde. Het lijkt, alsof dat land is aangeraakt door
een toverstaf. Je hebt het gevoel, dat je er c
gelukkig zou kunnen zijn."
Dropouts
De terugreis maakte ze met enkele gefilpte drop
outs. die ze door middel van een reclamebord op
haar bus had geronseld. Er was een Schot bij, een
Engelsman en twee Amerikanen. Met hen trok ze
door India, Pakistan. Afghanistan, Perzië, Turkije,
Griekenland, Italië, Zwitserland en Duitsland naar
Bad Boekelo. „Ik zette ze wel vóór elke grenspost
uit de auto, want ik had geen trek om wegens
smokkel in verdovende middelen een paar jaar
gevangenisstraf op te knappen. Het was immers
mijn bus. Ze zeiden wel, dat ze geen hasj en ander
spul bij zich hadden. Maar evenzogoed zaten ze om
de haverklap wel voor een dubbeltje mooie dromen
te versieren. Als ik eenmaal over de grens was
mochten ze wat mij betreft weer instappen."
Tientje per dag
Thuis heeft Emy Roelvink uitgerekend, dat haar
wereldreis van ruim drie jaar een tientje per dag
heeft gekost. Een deel bekostigde ze uit zuinig
beheerd spaargeld. De rest verdiende ze onderweg
met voorkomende werkzaamheden in kampen en
ziekenhuizen.
Ze is in die periode nooit in paniek geraakt, was
geen moment verlamd van schrik. „Daar heb je de
nuchtere Tukker weer. Ik probeer altijd de goeie
kanten te zien. Als er weer een tas gegapt was dacht
ik: „maar die thermosfles heb ik tenminste nog."
Worthersee
Aanvankelijk lag het in de bedoeling, dat ze eind
1973 naar Lesotho in Afrika zou afreizen om een
nieuw SOS-kinderdorp te bouwen. Maar vlak voor
dat ze de definitieve bevestiging uit Oostenrijk
ontving had ze reeds een baan als hostess bij de
Nederlandse Relsvercniging aangenomen. Ze heeft
inmiddels al overwinterd in Ehrwald en is kortgele
den afgereisd naar de Worthersee in Karinthië om
daar het pad te efffenen voor potverterende vader
landers.
Meh mag echter gevoegelijk aannemen, dat de
Worthersee voor Emy Roelvink niet het eindstation
op haar zwerftocht door het leven is.
Wie eenmaal zoals zij van het avontuur geproefd
heeft, heeft heel wat meer voeten in de aarde nodig
om zich gelukkig te voelen.
LEO THURING
Dat was het vetrouwde beeld, als we 's avonds in het donker ons busje op een stil plekje
meenden te parkeren. Dat bleek dan 's morgens het marktplein te zijn, waar we door honderden
negers werden aangegaapt".
