Officials zijn carriëreplanners
Onderaardse
tunnel naar
middenstip
kreeg geen
voltooiing
Marathon-
recordhouder
Geert Jansen:
Belang atleel
niet voorop
Noteer bij de radio
ZATERDAG 2 MAART 1974
LEIDSE COURANT
(Van onze sportredactie)
Geert Jansen (32) is sinds 26 januari dit jaar de snelste Nederlandse atleet op de
marathon. Op die dag liep hij het klassieke en een van de meest tot de verbeel
ding sprekende onderdelen van de atletiek in twee uur achttien minuten en ne
genendertig seconden. Jansen onttroonde daarmee de huidige bondscoach Aad
Steijlen die sinds 1968 een tijd van 2.19.07 achter zijn naam had staan.
Sinds oktober vorig jaar speelt Geert Jansen een hoofdrol in een conflict tussen
enerzijds de groep lange afstandlopers en aan de andere kant de commissie
„Sla" oftewel super lange afstand, waarin Steijlen en Harm Hendriks zitting
hebben. Ondanks tegenwerking kwam Geert Jansen tot zijn record, dat hij meent
met nog wel een handvol minuten te kunnen verbeteren. Maar dan als gevolg van
training die hij zelf uitstippelt.
In dit verhaal geeft Geert Jansen zijn weergave van de problemen van de laatste
tijd en zijn eigen lotgevallen in de afgelopen jaren.
Geert Jansen: „Als je op de tiende plaats staat en
kritiek hebt word je er gewoon uitgewerkt.
Sporlbrief
uit Brussel
Geert Jansen tijdens zijn marathon in Apeldoorn, waar hij het Nederlands record verbeterde en tal van
organisatorische tekortkomingen vaststelde.
AMSTERDAM „Ik ben niet. rancuneus,
maar ik doe wel m'n mond open. Als ik
vind dat iets gezegd moet worden, doe ik
dat ook. Er worden te veel atleten hele
maal niet gehoord. Als je op de tiende
plaats staat of zo word je er gewoon uitge
werkt als je kritiek hebt. Daarom moeten
de mensen, die aan de top staan, het
woord doen. Daar kunnen ze niet aan
voorbij, maar of er echt geluisterd wordt
Is nog de vraag.
Officials vinden zichzelf veel belangrijker dan de
atleten. Er wordt in die kringen doelbewust aan
carrièreplanning gedaan. Ze treden eerst in hun
vereniging wat op de voorgrond. Vervolgens be
zoeken ze wat vergaderingen en als ze zich daar
maar voldoende laat zien, rollen ze vanzelf in een
commissie. En wanneer ze daar eenmaal inzitten
willen ze niet meer weg, want ze vinden het veel
te mooi om het eindelijk bereikt te hebben. Ze
willen zich ten koste van alles handhaven en
liefst nog hogerop komen. Daar moet zelfs het
belang van de atleten, als dat zo uitkomt, onder
lijden. Maar waarvoor zijn de officials er eigen
lijk? Zijn die er voor zichzelf of om een sport
bond in goede banen te leiden en voor goede be-
1 geleiding te zörgen? Maar dat vinden vele heren,
die zich zo belangrijk achten, van minder impor
tantie dan hun eigen positie. Ze komen in het
nieuws. De radio en regionale kranten besteden
aandacht aan hen en dat vinden ze prachtig. Na
tuurlijk zijn ook deze mensen ijdel. Dat is hele
maal niet erg. Maar ze schieten aan hun dienen
de taak voorbij. Er moet een samenspel zijn tus
sen official en atleet. Maar daar is vaak geen
sprake van.
MET GEMAKKEUJJK
j Ik geef toe dat sportmensen vaak zelf ook niet
gemakkelijk zijn. Maar dat moeten ze wel zijn,
want als je aan de top wilt komen, moet je geen
doetje zijn. Dan mis je bepaalde karaktertrekken
die gewoon nodig zijn om je doel te bereiken.
Natuurlijk zijn er mensen die hun eigen weg zoe
ken, die geen conflicten willen en alleen hun
sport zo goed mogelijk willen beoefenen. Ze hou
den graag officials te vriend. In hun eigen be-
lang. Maar het valt op dat dit vaak sporilieden
zijn die tegen de top aan bungelen. Als je aan de
top staat kun je gemakkelijker praten. Ze kunnen
I niet om je heen. Een ander wordt uitgerangeerd.
I Dat is gewoon klassejustitie in de sport. Ik heb
me in die tijd van de Topsport Contact Commis
sie een paar jaar geleden nog niet zo voor die
zaak kunnen inzetten. Ik ben er toen een beetje
buitengevallen. We kregen als lange afstandlopers
geen enquêteformulier en ook geen uitnodiging
dat die TCC een beetje een doodgeboren kindje is
geweest, maar het is wel begrijpelijk. Als je als
actief atleet, zoals ik, tien keer in de week traint
heb je geen tijd om je met dat soort zaken bezig
I te houden. Vandaar dat er ook in die commissie
j mensen zaten als Piet van der Kruk die hun ei-
igen carrière al min of meer achter de rug had-
I 'deen. Maar die hebben de zaak kennelijk ook niet
I kunnen redden. Het bezwaar van zo'n commissie
*as wel dat je als atleet geen sancties kon ne-
men. Als het erop aan kwam was de solidariteit
»ok niet groot genoeg om een gesloten front te
rormen. Dat is jammer want het is soms wel no-
i lig.
KWESTIE
Neem nou eens die kwestie die onlangs speelde
rond de groep van langb afstandlopers, de zoge
naamde „sla-groep". De commissie voor deze
lectie wordt gevormd door bondscoach Aad Steij-
en en Harm Hendriks. September vorig jaar had
lendriks een brief opgesteld waarin bepaalde
roorwaarden waren opgenomen die wij moesten
indertekenen.
lendriks had die brief, voor hij uitging, wel even
j ian de technische commissie laten zien, maar ik
ieb de indruk dat die nauwelijks heeft beseft
waar het precies om ging. Zo werd van ons
geëist: volledige deelneming aan trainingsweek
enden, overleg met bondscoach over planning en
een startverbod in de week vóór een belangrijk
evenement. Dat heb ik toen geweigerd te teke
nen. En met mij een aantal andere lopers. Het
gevolg was dat we daardoor niet meer voor de
centrale training werden uitgenodigd. Nou vind ik
dat niet zo erg, want ik loop toch wel. Het enige
dat ik plezierig vond aan trainen op Papendal
was dat je in een mooie omgeving kon lopen.
Maar voor de rest liep ik daar toch mijn eigen
schema.
De stellingname van Steijlen heeft me teleurge
steld. Hij heeft geprobeerd de zaak te sussen
door te zeggen dat het tekenen van die brief zo'n
vaart niet zou lopen. Ik heb hem in die tijd ge
beld en gevraagd eens openlijk te reageren en
zijn afkeuring uit te spreken, maar hij wilde zijn
handen niet vuil maken. Kennelijk wil hij geen
problemen die zijn eigen positie in gevaar kunnen
brengen. Na onze weigering om te tekenen heeft
Hendriks gemeend op een nare manier te moeten
reageren, onder meer met een open brief in het
atletiekorgaan. Daarin dacht hij mij wel te kun
nen katten, want hij ging ervan uit dat ik toch
niet meer terug zou komen na mijn slechte sei
zoen vorig jaar. Ln april vorig jaar liep ik een
zware blessure op, waardoor het twee maanden
duurde voor ik weer een beetje kon draven. Ie
dereen dacht toen dat ik er wel mee zou stoppen,
ook Hendriks. Maar in september ben ik weer be
gonnen. Maar ik had vier maanden niet getraind.
Ik heb toen tegen Steijlen gezegd dat hij me op
de voorlopige lijst voor de centrale training van
de lange afstandlopers kon zetten en dat ik als ik
MET OP LIJST
Later bleek dat ik niet op de lijst stoncf van zes
man. Daar had ik behoorlijk de schurft over in.
In oktober kwam er meer geld beschikbaar en
kon de groep worden uitgebreid. Ik werd er toen
als dertiende en laatste man aan toegevoegd.
Dat heeft kennelijk kwaad bloed gezet, bij Hen
driks vooral. Hendriks heeft me toen eens gezegd
dat ik toch niet meer in landenploegen zou wor
den opgesteld, omdat hij me had afgeschreven.
Daar is dan die kwestie van die brief overheen
gekomen, die bij Hendriks ook niet zo goed is ge
vallen. Inmiddels heeft de technische commissie
overigens die gewraakte brief ingetrokken. Met
Hendriks zou nog gesproken worden, maar het
lijkt me niet onmogelijk dat hij door deze kwestie
op een zijspoor wordt gerangeerd.
Hendriks heeft mij bijvoorbeeld in zijn actie ver
weten dat ik ra mijn recorüverbetering in Apel
doorn onmiddellijk ben vertrokken zonder de or
ganisatie op de hoogte te s ellen dat ik geen prijs
stelde op die reis naar Griekenland die de win
naar kreeg aangeboden. Dat had ik Steijlen van
tevoren al gezegd en daarmee was voor mij de
kous af. Als Steijlen die in de organisatie zat, dat
dan niet doorgeeft, kan ik daar niets aan doen.
AANSMEREN
Van mijn kant kan ik Hendriks ook wel een paar
zaken aansmeren. Hij beroemt zich er altijd op
dat organisatorisch de zaken bij zo'n wedstrijd
De laatste meiers var\ de marathon in Maassluis, die Geert Jansen zijn mooiste o
waarna zich nog tal van roerige tonelen afspeelden.
altijd helemaal in orde zijn, maar aan die mara
thon in Apeldoorn kleefden wedstrljdtechnisch
wel een paar forse gebreken.
Het is gebruikelijk dat er om de vijf kilometer
controleposten zijn waar je de tussentijden hoort.
In Apeldoorn waren er alleen op de tien, twintig
en dertig kilometer dergeljike posten. Maar op de
vijfendertig en veertig niet. En juist die zijn er g
belangrijk. Want daarop kun je je baseren als je
ee nscherpe tijd kunt en wilt lopen. Ik liep nu in
het luchtledige. Ik ben er zeker van dat me dat
zeker een minuut heeft gescheeld.
En dat is kwalijk want de organisatie was in
handen van de „sla-commissie". Die heeft dus
gefaald. Bovendien zou mijn tijd officieel niet
eens als record in aanmerking kunnen komen,
want er was geen officiële starter. Een of andere
kolonel heeft daar het startschot gelost. Maar ja,
niemand had er natuurlijk op gerekend dat ik
daar een record zou lopen. Deze onvolkomenhe
den had ik Hendriks natuurlijk al eerder in het
openbaar kunnen aanwrijven, maar ach, je komt
dan zo in detailzaken terecht.
EERSTE ECHTE
Mijn marathon in Apeldoorn was overigens de
eerste echte sinds Maassluis in 1972. Dat was
mijn mooiste overwinning, hoewel ik over de pe
riode daarna niet zo te spreken ben.
Voor het begin had ik toen van een official te ho
ren gekregen dat ik bij een overwinning zeker
zou zijn van uitzending naar München. Wat nie
mand verwachtte gebeurde: ik won. Bij de finish
zei diezelfde official dat ik in de laatste kilome
ters wel wat was teruggevallen. Hij heeft toen
aan het NOC een rapport geschreven, waarin hij
meedeelde van mening te zijn dat ik van vormbe
houd blijk moest geven door een paar weken la
ter weer een marathon, in Polen te lopen. Dat
vond ik belachelijk. Het was eens te meer een te
ken dat men er niets van begrijpt. Je hebt als
voorbereiding voor een wedstrijd zeker drie we
ken nodig. Je moet jezelf oppeppen en er hele
maal naar toeleven. Ik heb toen toch in Polen ge
lopen, maar dat is niet zo best gegaan. Ik ging
dus niet naar München.
AANGEROMMELD
Daarna heb ik maar wat aangerommeld, omdat
de Inspiratie weg was. Vorig jaar is een misluk
king geworden door die blssure, waarvoor lk van
mijn enkel tot mijn knie in de zwachtels moest.
Maar :k ben weer teruggekomen op eigen kracht.
En dat is dan helemaal geen verdienste van Steij
len of wie ook.
Het bezwaar van Steijlen is dat hij volgens een
eenheidspakket traint. Hij is zelf gewend geweest
op de Veluwe onder ideale omstandigheden te lo
pen en dat projec eert hij dan op anderen. Maar
iedere atleet heeft een individuele aanpak nodig.
Door de methode van Steijlen is Wim Hol, die de
opvolger van hem had moeten worden, de mist
ingegaan. Bovendien begeleidt Steijlen de lopers
mentaal verkeerd. Hij stuurde bijvoorbeeld Hol
naar een bepaalde wedstrijd en liep zelf ergens
anders, waar het parkoers aanzienlijk gunstiger
was en hij dan zelf een betere tijd kon lopen. Die
betere tijd vertelde hij Hol dan wel altijd uitge
breid. Misschien is die mede daardoor mentaal
kapot gegaan en mogelijk is hij het slachtoffer
geworden van een verkeerde training. Ook had
Steijlen de gewoonte prestaties van anderen af te
katten. Daardoor ligt hij bij de lopers ook niet zo
lekker. Op mij heeft hij nooit zo'n vat gehad, al
probeerde hij me wel vaak uit te spelen, tegen
Johan Kijne bijvoorbeeld. Dan zei hij: start in
die en die wedstrijd want daar loopt Kijne ook.
Dan wint die tenminste niet. Kijne zat dan ook
niet bij de centrale training. En Steijlen heeft al
leen maar oog voor mensen die bij zijn groep zit
ten. A' leapt er een geweldig talent rond, S eijlen
k jkt er dan niet naar om. Terwijl hij als bonds
coach voor deze specialisten ju st op iedereen
rno:t letten. Maar bij hem kun je constateren wat
voor zo veel trainers opgaat: ze willen via hun
atleet in de publiciteit komen. En da' kom je al
leen maar met de topmensen. Vandaar."
FRANK WERKMAN
Doorschoten met enkele dozijnen dames met een flinke bil in di
strakke broek en een handkrachtige schuif pro infantibus in het los
se jak. hadden de garnalenpellers van Brugge 15.000 man sterk het
„de Klokke" genaamde veld van club Brugge omsingeld. Een drup
pel aan de neus, het water in de mond, het mes tussen de resleg,
van de door de zeewind aangevreten tanden. Het zou tegen Stan
dard Luik gaan en dan gebeuren er altijd weer leuke dingen voor
de mensen. Elk jaar weer een soort slachtfeest in korte broek, dit
jaar op carnavalszondag onder de directie van dwarsfluitist Jac'
ques van Melkebeke. die dit keer echter slechts op z'n piccolootje
blies.
Geen wedstrijd voor personen met zwakkere harten. Er waren zones
die hun briesende vaders moesten vasthouden om erger te voorko
men, politieagenten die elkaar met getrokken pistool in bedwang
hielden en honderden en nog eens honderden rauwe vissers die zich
met in vooruitziende blik meegebrachte boeien aan hekken en ban
ken kluisterden om het nog vrij prille leven van Jacaues van Mek
kebeke te sparen.
Het begon vrolijk met het uitgeleende Den Yul is in da nolie en
slechts kenners van oogopslagen en van de profetische psycholin
quistiek bevroedden onverholen dat er stront aan de bal zou komen.
Dat geschiedde na een half uur, toen Erwin Candendaele en WiL
fried van Moer op elkaar los draafden zoals destijds de gardisten
van Napleon en de speknekken van Wellington te Waterloo waar u/ï
de toondertijd met zoveel bloed gedrenkte aarde nog altijd rods
brandnetels spruiten. De botsing tussen Erwin en Wilfried was ver
schrikkelijk. Alle harten stonden stil. Alle asems werden ingehou-
den. Ook die van Jacques van Melkebeke. Die dus niet kon fluiten,
ofschoon een schrille toon wel in de algemene lijn der verwachtin
gen had gelegen. Seconden later eerst stierf de laatste echo der
krakende botten weg. Wilfried stond moeizaam op uit de aarde. Er
win bleef liggen. Met inbegrip van de aanwezige geneesheren stond
Elckerlyc aan de grond genageld het ergste te vrezen. Met uitzon
dering dan van de Slavische Standardman Rora.
Bjernev Rora had het oog op de bal gehouden, er bezit van genomen
en er pijlsnel mee in de richting van Sander Sanders gevloden. San-
der Sanders is de doelverdediger van Club Brugge en was op dat
ogenblik niet s'vermoedend. Totdat da nRora aanlegde en In het
centrum van de doodse stilte een schot afvuurde dat het net trof.
Sander stond paf. De 15.000 harten misten weer een slag en, ver-
dekkeme, Jacques van Melkbeke floot n ueindelijk maar wees
daarbif wel naar het midden: 10 voor Standard.
Op de eretribune dampte de wraaklust omhoog. Op de staantribunas
was de moordlust te snijden. Men liet stenen aanrukken om de
messen te slijpen. Den Uyl was niet meer in de olie - het volk wilde
het waarschijnlijk witte bloed van Van Melkebeke zien en gaf daar.
ieder op zijn eigen wijze, blijk van. Goed, geen vijf minuten later
werd de op zedelijk gebied toch brave Brugse Deen Ulrik Lefcvre
door Wilfried van Moer en Godelieve Leon Dolmans levend begra
ven in de weliswaar zachte aarde. Geen minuut na zijn wederop
standing kreeg Ulrik van diezelfde Leon Dolmans een uitvoerig ge
telefoneerde doodtrap. Afgezie nvan de gevulde vrouwen veerde het
stadion als een mand overeind.
Jacques van Melkebeke maakt zich sterk en wkllde zijn rechterarm
heffen om dolle Dolmansje van het veld te wijzen, maar dat lukte
hem niet. De Standardspelers hielden zijn rechterarm omlaag en
zijn linker trouwens ook. Ze hiedlen de hele Van Melkebeke vast.
Er werd geslagen en gestampt. De politiemannen die kwamen sus
sen werden de dure petten van de hoofden gerukt. Op datzelfde mo
ment begon men buiten het stadion met het graven van een onder
aardse tunnel naar de middenstip om op die wijze aan het vege lijf
van Jacques van Melkebeke te kunnen geraken. Want Jacques
stuurde uiteindelijk lieve Dolmans niet uit het veld. Na de hervat
ting der vijandelijkheden goot onze eigen Houwaart olie op de gol
ven door de stand met het hoofd op 1-1 te brengen.
Na de rust zette de dappere Van Melkebeke het spelen met zijn leven
voort. Hij gaf Standard een strafschop: 1-2. Nadat Jack uit vele
wonden bloedend van het veld gedragen was, scoorde Ruud Geels:
2-2. De werkzaamheden aan de tunnel vorderen sterk. Standardman
Labarbe redt het leven van Van Melkebeke door Lambert vlug neer,
te leggen. Strafschop en 3-2 voor Club. Niemand loopt weg. leder
een kruipt. De bloedstelpende watten zijn uitverkocht. Jacques van
Melkebeke is krijtwit. Als Standard -gelijk maakt, wordt hij ge
lyncht. Vijf witgloeiende minuten voor het einde brengt stevige Jo
han de Vrindt de stand op 4-2 en worden de werkzaamheden aan dc
tunnel stop gezet.
JAN WINTRAECKEN
EREDIVISIE
Go Ahead FC Utrecht
PSV Haarlem
Ajax AZ '67
MVV Feyenoord
De Graafschap NAC
Sparta FC Twente
Telstar NEC
FC Den Haag FC Amsterdam
Roda JC'FC Groningen
EERSTE DIVISIE
FC Dordrecht SVV
PEC/Zwolle FC VW
Veendam FC Den Bosch
Vitesse SC Amersfoort
Heracles Fortuna SC
SC Cambuur Heerenveen
Willem II Wageningen
Excelsior De Volewijckers
Volendam Helmon Sport
Fortuna VI. Eindhoven
De wedstrijden met een komen voor op het toto
formulier.
