Cees de Lange was
vooral een prater
Bedmkt katoen-satijn uit Zwitserland
oponzestoffenafdeling.
Dekleineverschillen
e verschil in de Bijenkorf
PAGINA
LEIDSE COURANT
MAANDAG 11 FEBRUARI 1974 f,
UüRRR ÏNMiWELS GRUT HET BIEDEN DOOR
EN OMDRT SU5KE GEEN RNTWODRD MEER GEEFT
Bandy een der grooteten is geweest. Hij
deed vele conférences, maar noemde zich
geen conferencier, hij beoefende cabaret,
maar voelde er niet voor zich te tooien met
de titel cabaretier. Ernaar gevraagd zich
zelf een etiket op te plakken, antwoordde
hij: personality-speaker.
En daarmee karakteriseerde hij zichzelf
precies. Men kan van hem niet zeggen, dat
hij een uitgesproken theatertalent was met
bedrevenheid in een van de vele kunsten
die op een podium thuis horen. Wel be
schikte hij in hoge mate over twee eigen
schappen, die hem tot een onbetwistbare
theaterman maakten. Hij was een persoon
lijkheid wiens aanwezigheid waar ook on
middellijk werd waargenomen en ten twee
de was hij als geen ander rap van tong, ad
rem zelfs in die weinige keren, dat een an
der hem eens overtroefde. Hij was een pra
ter, een causeur, die het vooral op de radio
goed deed, omdat men zijn stem uit duizen
den herkende. Op de tv kon hij dan ook
nooit zo vlot uit de voeten. Daar moet je
naar kijken en zo min mogelijk luisteren.
Cees was juist bij uitstek iemand om naai
te luisteren.
Cees is niet grootgebracht voor het theater
vak. Hij werd in 1913 geboren als zoon van
een Haagse slager, Michielsen, die destijds
geld en liefhebberij stak in de Rijswijkse
wielerbaan. Daar heeft Cees een zwak voor
de wielrennerij van overgehouden. Maar
toen hij een sport koos nam hij voetbal
Vele jaren lang kon men hem als rechts
buiten in Quick zien ronddraven. Als zijr
vak koos hij spor.le.aar met vaste aanstel
ling op het Vrijzinnig Christelijk Lyceum tr
Den Haag. Hij nam er bovend.en een sport
school bij. In zijn vrije tijd echter fleurde
hij als amateur met onge end p'ezler me
nig feest van intimi op. Uit he succes dn'
hij daarmee had. kwamen allerwege de
aansporingen los om het als humorist te
proberen. Cees Michielsen heeft lang
geaarzeld over deze stap, maar toen er ir
de na-oorlogse jaren een enorme vraag
naar artiesten ontstond, heeft hij de grote
Nationale bekendheid kreeg hij door zijn
optreden voor de radio. Het eerst in de
Showboat van de VARA, een produkt van
Karei Prior, die voor hem het programma
verzon „Dat wil ik nooit meer horen",
waarmee Cees grote reputatie verwierf. In
die jaren ook trad hij op als „Dat manne
tje voor al die kleine klussies''. „Dat wil ik
nooit meer horen", was trouwens in hoge
mate een praatprogramma, dat voora*
steunde op het improvisatievermogen van
Cees. Cees ging nooit tevoren kennis ma-
ken met de gasten in deze rubriek. Hij
ging zo met ze de ether in. Hij zelf wilde
niet anders. „De mensen horen het als je
een tekst staat op te zeggen", was zijn
stellige overtuiging. „Dat haalt de verras
sing uit het programma." Hij gaf toe, dat
hij wel eens water en bloed heeft staar
zweten, hij kon het zich niet permitteren af
te gaan. „Maar", zei hij vaak, „het lijkt
wel of ik een engeltje op mijn schouders
meedraag, die mij op de juiste momenter
de goede antwoorden aanreikt."
In de beginjaren van de tv heeft hij met
Mies Bouwman nog programma's verzorgd
over het wel en wee van boeren, burgers
en buitenlui. Reportages uit het volle leven,
waarin Mies zich deed kennen als een geta
lenteerde presentatrice en Cees het gesprek
op gang hield. Later zagen we Cees terug
in het AVRO-amateurprogramma „A star is
born". Als presentator van dit programme
kon hij terwille van de deelnemers niet
fungeren als middelpunt, een hem van na
ture gegeven rol in elk gezelschap temid
den waarvan hij zich bevond. Hij was meer
zichzelf in een programma als „Kopstuk
ken". dat hij samen met Cees .ichllperoor"
deed. Deze twee hebben veel gemeen en
bleven voor het leven lang vrienden, ook al
door hun gezamenlijke programma
Draaien maar".
Hij trouwde met Lucie Steyn, vroeger as
sistente van Toon Hermans, met wie hi'
ook samen op de planken vcscheen. Zij
kregen twee kinderen. Cees was zijn lever
lang gesteld op huiselijke gezelligheid.
„Misschien had ik een groter artiest kun-
HWSSfl^
AFLEVERING 51
Mr. Hudson had intussen mrs. Bridges in de hall
gebracht en ze werd door de voordeur wegge
leid, geflankeerd door een agent en de inspec
teur.
„Die arme stakker, het leek wel of ze naar de
giulotine ging", zei de butler later tegen Rose.
Lady Marjorie was woedend toen ze vernam, dat een van
de beste kooksters van Londen vlak voor het ontbijt uit
haar huis was weggevoerd, terwijl ze twee dagen later
et-n groot diner moest geven. Het feit, dat haar man
gelijk hed gehad over de politie en zij niet. kwam haar
humeur n'■■t ten goede. Hnar eerste opwelling v.-os c -
pen naar de minister van just'tie te stappen, een vriend
van haar vader, en die onhebbeljke Cape op zijn num
mer te laten zt. en. R ar man kon hrv r da r w..i af
houden door met het veiatandige voorstel te komen,
dat hij naar hun advocaat si' George Dillon zou gaan
om de verdediging van mrs. Bridges in diens bekwame
handen te leggen.
Sir George gaf een jonge advocaat, mr. Perry, opdracht,
later op de dag, nadat hij met de verdachte had ge
sproken, naar Eaton Place te gaan. Hij was niet erg
optimistisch over de hele zaak. De Bellamy's waren
zeer verbaasd, dat mr. Hudson erop stond als getuige
voor de verdediging op te treden en nog verbaasder toen
mr. Perry dit aanbod gretig aannam.
De volgende morgen werd mrs. Bridges voor de politie
rechter gebracht. In haar beste mantel met het gespik
kelde bruine bontje en haar bruine zondagse hoed op,
leek ze net een opgejaagde mus.
Nadat mr. Perry hd uiteengezet, dat de eis "niet schul
dig" voor mrs. Bridge, beiustte op een tijdelijk verlies
van geheugen en verantwoordelijkheid, riep hij onmid
dellijk mr. Hudson als getuige op.
Nadat hij met luide, heldere stem de eed had afgelegd
keek hij zelfverzekerd om zich heen. Hij was immers
thuis in de rechtszaal en nu hij zijn kns zag om in deze
omgeving te schitteren, kreeg, pakte hij die met beide
handen aan. Hij begon uit te leggen hoe de zelfmoord
van Emily, mrs. Bridge had aangegrepen.
„Zij is een zeer eenzaam mens, zonder familie en zij be
schouwde het overleden meisje als haar eigen dochter.
Zij waren zeer aan elkaa- gehecht. Ik geloof dat mrs.
Bridges snakt haar negenheid en het nodig heeft om
voor iemand te zorgen. Zij is een briljante kokkin, edel
achtbare en staat in hoge gunst bij mijn werkgevers.
Maar op het persoonlijke vlak heeft zij niemand om
voor te zorgen, en niemand, die voor haar zorgt, of
haar raad kan geven".
Het leek Hudson verstandiger om de vriendin in Pimlico
maar te negeren.
„En om deze redenen", vervolgde hij en pakte allebei
zijn revers stevig vast, „om deze redenen, heb ik haar
gevraagd voor een huwelijk".
Hij hield op en keek
n zich heen, verheugd i
i de gnlerj en het «storm
de
als ik kon zorgen dat de verdachte dame gelukkig en
verzorgd was in onze gezamenlijke dienst bij lady Mar
jorie Bellamy en in de jaren daarop als wij ons mis
schien kunnen terugtrekken, u edelachtbare, misschin
zo goed zou kunnen zijn deze ongelukkige gebeurtenis
door de vingers te willen zien en verzekerd te zijn dat
onder mijn leidng en met mijn hulp, zo iets nooit meer
zal voorkomen. Daarbij
Mr. Perry sprong op om de woordenvloed te stuiten.
„Dank u, mr. Hudson", riep hij. „Dank u". Hij vroeg de
rechter om uitstel en het werd afstel. Mrs. Bridges
kreeg een voorlopige veroordeling van drie maanden.
De vreugde van Lady Marjorie over de uitslag werd ge-i
temperd door het nieuws van het aanstaand huwelijk
van Hudson en mrs. Bridges. Een echtpaar gaf altijd
moeilijkheden, vooral in Londen maar het gelukkige
Daar stelde haar gerust.
„We hebben afgesproken, dat we in de toekomst voor el
kaar bestemd blijven, terwijl we voorlopig zoals van
ouds bij u in dienst zullen blijven", legde Hudson uit.
Toen het diner ter sprake kwam, kwam Hudson met een
voorstel.
„Aangezien mijn aanstaande de laatste tijd zoveel moei
lijkheden heeft doorgemaakt, was ik van plan u te vra
gen of zij een paar dagen bij mijn zuster in Eastbourne
mocht gaan logeren. Intussen heb ik voor u een uitste
kende kok...."
Mrs. Bridges rechtte haar rug en riep verontwaardigd:
„Daar heb je mij niets van gezegd".
Ik
„Ik had je willen verrassen met een korte vakantie".
wil niet met zo iets verrast worden, je wordt bedankt".
Ze was weer geheel de oude. „Denk je, dat ik de benen
neem naar Eastborne en een willekeurige kok hier in
mijn keuken laat scharrelen als er een belangrijk diner
is. Ik ben je erg dankbaar Hudswi maar...."
B 'lamy sus'.e snel de eerste ruzie tussen de gelieven en
•ei lachend: „Je bent nog nie met haar getrouwd Hud-1
r de butler spijtig.
Iglii.ilr.chtte tevreden, hij herkende een goede
getuige.
„Wij zijn beiden ongetrouwd, edelachtbare", vei olgde
Hudson teen de rust was hersteld, „en ik beda ht dat
en de Italiaanse ambas
sadeur complimenteerde ïady Marjorie met haar Fran-
se kok. zonder maar een ogenblik te vermoeden, dat in
werkelijkheid een oude vrijster van middelbare leeftijd!
uit Bristol het eten had klaargemaakt.
SUSKE EN WISKE - „Het Ros Bazhaar"
Deze verfijnde stoffen, exclusief voor de Bijenkorf,
hebben we in niet minder dan 48 kleuren en dessins.
Nu kunnen we wel zeggen dat 't om 100% Sea Island
katoen gaat. Dat er twee breedtes zijn, 90 en 137 cm.
En dat de prijzen variëren van 29,95 tot 44,95 per meter.
Maar ach, u kunt beter zelf komen kijken hoe rijk
PAULUS DE BOSKABOUTER - Het Blokkenplan
LUCKY LUKE - DE PREMIEJAGER
H-91 Gregoriusriep Paulus met klem, „je
zou ons een groot plezier doen met nu
niets meer te zeggen". Halemeel niks"?
vroeg Gregorius verwonderd. Helemaal
niks", beaamde Paulus. „Ook niet over dat
stroverpeukie? Dat heb ik best gehoord,
hoor". „Daar gaat het nou juist om", be
toogde Paulus". Als niemand dat tover-
spreukje meer uitspreekt kan er ook geen
houtblok meer omlaag komen". Gregorius
luisterde echter niet naar het betoog van
de boskabouter. „Ik bedoel dat kroek
bam", verduidelijke hij. Iedereen kneep
zijn ogen dicht en Eucalypta wachtte met
de kop in de schouders op de bons. Maar
er gebeurde niets, want Gregorius had zich
in de uitspraak vergist.
Van onze showredactie
Cees de Lange was de laatste uit een rij
artiesten, die men kan samenbrengen on
der de noemer humoristen en waarvan Lou
sprong gewaagd. Hij staphs uit zijn geves
tigd bestaan van sportleraar, mat zich van
wege zijn lengte de naam De Lange aan en
stond avond aan avond ergens in een over
volle zaal het publiek voor zich in te ne-
nen worden dan ik geworden ben", zei hij
eens, „maar dan had ik veel huiselijkheid
moeten missen".
Nu heeft hij zijn definit'eve tu.jis gevonden.
