NA 35 JAAR
Alleen Oranje heeft recht op plaatsing
BELGIE WAS UNDERDOG EN SPEELDE ER OOK NAAR
Yaste groep
f
Ontxfctón van alle vreugde
betook» en voldoening over
het bereiken van de eind-
rondeel, resten de nuch
tere cijfers van de eind
stand van groep 3, waar
van Nederland winnaar
werdl Een poule mét twee
lande» drie nooit ofte nin*
mer 'in aanmerking kon
den "komen voor de eerste
plaaills, ondanks het te
waarlderen verzet dat
Noorfwegan leverde. Het
ging >oni Nederland en Bel
gië 'ém dan moet in alle
nudhiterheid worden gecon-
cludcpeald, dat Nederland
op 'weinig overtuigende
wijze» de prijs" heeft be
haald. Winstpunt ten op
zichte van het eerste duel
in Ahtwerpen is dat giste
ren wel inzet werd ge-
tioon^ en de wil aanwezig
was om tot scoren te ko
nen. In de resterende
maatiden tot Duitsland zal
er alles aan gedaan moe
ten worden om het besef
te lajben doordringen dat in
een wereld toernooi inzet
en wil nriet genoeg zrijn.
Eerstte voorwaarde om tot
meer te komen is een vas
te groep vormen die ge
heel aan elkaar kan wen
nen en een sterk blok
wordt. Steeds wijzigen is
bepaald niet bevorderlijk
om dat doel te bereiken.
Revanche
i
Hét doet 'in dit verband
vreemd aam dat een af
spraak gemaakt schijnt te
zijn dat de verliezer als
sparring partner zal fun
geren voor de winnaar.
Mr. Hogewoning sprak
zelfs: „Als België had ge
wonnen, zouden we hier
onze revanche krijgen, nu
gaan we naar België".
Vooral dat woord revan
che houdt gevaren in, ze
ker indien de Belgen het
ook als zodanig opvatten.
Voor eigen publiek zullen
zij wellicht toch nog wil
len uithalen om alsnog te
bewijzen dat Nederland
naar Duitsland een „ver
gissing" is. Dat zou dan
een hard duel kunnen wor
den en daarop zit Neder
land niet te wachten in de
voorbereidingsperiode.
WMBÊÊÊÊÊ
Grote werk
Er wordt deze week door
de verantwoordelijke per
sonen besproken wat alle
maal gedaan moet worden
in de voorbereidingsperio
de. Daarvan weet men in
Nederland nog niet zoveel
af. want het is sinds
1938 geheel nieuw. Er
komen drie, misschien
vier, oefenwedstrijden.
Ploegen als West-Duits-
land en Brazilië, die zich
tot de favorieten mogen
rekenen, spelen er veel
meer. Dat zou voor Neder
land ook aan te bevelen
zijn en dan liefst in een
korte periode, omdat
daardoor de situatie in een
wereld toernooi het dicht9t
wordt benaderd. Ook het
trainingskamp in de we
ken voor het begin van het
toernooi zal nauwgezet
moeten worden bekeken*
De ervaring heeft geleerd
dat er problemen kunnen
ontstaan als 22 spelers
lange tijd bijeen moeten
zijn. Voorts zal een strak
ke omschrijving van de
bevoegdheden van de lei
ders moeten worden ont
worpen, waarin geen
ruimte is voor enige twij
fel. Het bereiken van de
laatste zestien is pas het
begin. Het grote werk
komt nu.
1
Coach Raymond Goethals, al
toos afgeschilderd als de slu
we. met kennis van zaken wer
kende „oppergod" van het Bel
gische voetbal, hanteerde we
derom in dit belangrijkste duel
dat Nederland en België sinds
vele jaren uitvochten, het
oude, afgezaagde stramien,
stoelend op de hoop dat zich
een onverwachte kans zou
voordoen. Goetb-als schuwde
het risico, terwijl juist hij dat
had moeten nemen omdat voor
hem, voor zijn ploeg en voor
België, slechts een zege red
ding kon brengen. Goethals
durfde niet, stelde zich tevre
den met de beperking dat Ne
derland dan toch maar alleen
op moyenne van doelpunten
had gewonnen.
Hij wisselde, gedwongen door
een blessure, verdediger Van
Binst voor een andere verdedi
ger. Desanghere, terwijl hij
een aanvaller (Denul) op de
bank liet zitten. Hij durfde de
gok niet aan om zijn ploeg
stootkracht te geven met nog
een wissel terwijl het toch in
die laatste minuten had moe-
tes gebeuren. Raymond Goet
hals speelde, hoe wreed het
moge klinken, laf. Hij ontweek
een eventuele nederlaag met
flinke cijfers door de risicofac
tor zo stevig in te bouwen in
zijn concept dat hij vergat dat
het beter is met enige doelpun
ten verschil te verliezen maar
voor de eigen kans te strijden
dan een op het oog eervol ge
lijkspel, zonder doelpunten te
benalen waaraan België, bii
voorbaat, niéts had.
Ruggegraat
België speelde een onbegrijpe
lijke wedstrijd. Een underdog
die zich als zodanig gedroeg
en de destructieve speelmetho-
de verkoos boven de positieve
instellingen. Het wist alleen
sterk te zullen zijn als de
ploeg een compacte eenheid
kon vormen tegenover de In
dividueel met meer talent geze
gende ..Ollanders" die echter,
naarmate de wedstrijd vorder
de, ook als groep groeiden.
Daaraan was uiteraard de rug
gegraat van zeven Ajacieden
N&derland verscheen menigvuldiger voor het Belgische doel dan omgekeerd. De Belgische afweer was echter hard, wat tweede bondscoach Cor van der Hart de op
merking ontlokte: ,,Onze aanval was daardoor wat te voorzichtig". Op de foto niettemin een forse poging van Johan Cruyff maar ook een typerende afweer van de
Belgen, met twee man, terwijl Piot op het punt staat in te grijpen. Rechts Rensenbrink.
niet vreemd, waaraan gevoe
gelijk Cruyff als achtste man
kan worden toegevoegd.
Omdat Van Hanegem onlast
werd in overleg met aanvoer
der Johan Cruyff werd de
middenveldbezetting gevormd
door Gerrie Mühren, Neeskens
en Haan. Zelfs na aandrang
van diverse Ajacieden moest
Van Hanegem zijn, door hem
zelf zeer betreurde, besluit
handhaven om niet te spelen
wegens een schouderblessure.
Met een formatie, die toch nog
verschilde met hetgeen alge-
.V2L
Eenmaal miste Hulshoff, eenmaal ook kreeg Raoul Lambert een schietkans maar de bal lag voor
zijn rechtervoet en eer hij hem voor zijn linker schietbeen" had, was het gevaar al ontzenuwd.
Vaste bewaker liet voor het overige Lambert geen enkele kans, al moest hij (op de foto) daartoe
wel eens zijn toevlucht nemen tot e&n onoirbare daad. In het geheel van de tientallen overtredin
gen over en weer niet eens opvallend.
AMSTERDAM Voor het eerst sinds 1938 heeft Nederland zich geplaatst voor 't eindtoernooi
om de wereldtitel.
De eindstand in groep 3 luidt:
1. Nederland6 4 2 0 10 24—2
2. België6 4 2 0 10 12—0
3. Noorwegen6 2 0 4 4 916
4. IJsland6 0 0 6 0 2—29
Er hebben zich tot nu toe twaalf landen (van de zestien) geplaatst: Brazilië, West-Duitsland,
Italië, Schotland, Bulgarije, Oost-Duitsland, Polen, Uruguay, Argentinië, Chili, Australië,
Nederland.
Het is de derde maal dat Nederland aan de eindronden deelneemt: in 1934 bij de laatste
zestien (uitgeschakeld door Zwitserland in de achtste finales), in 1938, uitgeschakeld door
Tsjecho-Slowakije in de achtste finales.
meen werd verwacht, begon
Oranje aan het, wat ook alge
meen werd verwacht, bikkel
harde duel. Unanieme mening
echter van Oranjezijde na de
wedstrijd „dat het allemaal
nog wel was meegevallen".
Maar Van Binst torpedeerde
wel in het allerprilste begiö
Rensenbrink en de Belgische
defensie greep wel meedogen
loos in. De Belgen schuwden
niet het lichaamsgewicht volop
in de strijd te werpen. Dat Ne
derland zich evenmin onbe
tuigd liet, blijkt uit de vrije
trappen die de (terecht) strak
maar nagenoeg feilloos leiden
de scheidsrechter - alleen eni
ge malen „anders" bij het toe
passen van de voordeelregel
maar ook dat deed hij conse
quent - moest uitdelen: (exclu
sief fluiten voor hands) 29 te
gen Nederland en 26 tegen Bel
gië.
Van Nederland
Met zo veel overtredingen kan
natuurlijk geen wedstrijd voor
een schoonheidsprijs worden
gespeeld maar als er schoon
heden ten toon werden ge
spreid, kwamen ze - na een
vlakke eerste helft - van Ne
derlandse zijde. Cruyff, in te
ruggetrokken positie, demon
streerde enige malen zijn on
berispelijke techniek, maar
was toch niet de „grote spelbe
paler". Zijn aanwezigheid was
evenwel van zo grote invloed
dat hij meer „drager" van de
ploeg was dan de Belgische
aanvoerder-vedette Pol van
Himst, na het eerste duel in
Antwerpen klagend over de
hardheid van Neeskens - weer
slechtste man op middenveld
en „de grote breker" bewaker
met gelijke munt betalend.
Er vloeiden ook enige schitte
rende combinaties naar het
Belgische doel maar ze werden
niet afgerond met een treffer,
waar Johnny Rep tweemaal
een schone kans voor kreeg en
zelfs 'n keer moederziel alleen
voor de vrij betrouwbare Piot
verscheen. Hij „sprong" de
bal naast en zag zijn effectvol
le kopbal gestopt. Cruyff was
tevreden met een enkele sco-
ringsmogelijkheid maar zijn
schot was, van de zijkant af,
niet krom genoeg en ging
voorlangs.
Heersend
Maar er kwamen tenminste
mogelijkheden uit. Bij België
niet. Piet Schrijvers kreeg
voor de rust niet één schot tp
verwerken, erna wel en hij
verkeek zich eens op een voor
zet door geheel onnodig zijn
doel te verlaten terwijl vier
verdedigers gereed stonden om
weg te werken. Schrijvers mis
te grandioos maar er kwam
geen gevaar uit.
Zijn defensie, met een heersen
de Hulshoff die Lambert geen
schijn van kans gaf - eens
dreigde gewoon toen Hulshoff
miste maar de louter linksbe
nige Belg had de bal voor de
rechtervoet - en zonodig ook
Van Himst degradeerde als
deze een enkele maal Nees
kens was kwijtgeraakt, smoor
de het (te) zachte Belgische
aandringen al voor het gebied
van Schrijvers. Nederland
zorgde er inmiddels wel voor
de Belgen steeds voldoende on
der druk te houden en die druk
werd groter toen na de rust de
combinaties rustiger werden
uitgevoerd en er zelfs een Hol
lands kwartiertje dreigde na
de hervatting.
Dat werkte zo op de zenuwen
van de Belgen dat Lambert
zich verstoutte Kasakov van
repliek te dienen wat de kalme
en onverstoorbare Rus meteen
„honoreerde" met een gele
kaart wegens aanmerkingen
maken op de leiding. Kasakov
voelde de sfeer in het veld uit
stekend aan en kon zelfs vrede
hebben met de wijze waarop
Thissen van achteren Arie
Haan bestreed en de manier
waarop Martens rauw Rep te
gen de grond kleunde. Maar
ook de nogal grove wijze
waarop Neeskens de langs
hem glippende Van Himst pak
te. Verzet tegen zijn leiding
accepteerde Kasakov evenwel
niet.
Zeker na de rust toonde Oran
je dit alleen deze ploeg recht
had op West-Duitsland. Maar
er zou - dacht men - nog een
furieus slotoffensief volgen van
de Belgen. Johnny Rep, die ln
jeugdige overmoed Martens te
hardhandig aanpakte, zou zich
voor eeuwig geblameerd heb
ben als de vrije trap van Van
Himst - door zijn overtreding -
niet in een buitenspel was om
gezet. België zou dit droomeln-
de ook beslist niet verdiend
hebben. Zelfs in die laatste pe
riode, waarin het dan had
moeten gebeuren en die Oran
je diep in het achterhoofd
vreesde, werd de bal van zo'n
twintig meter op Piot terugge
speeld. Zelfs in die periode
wisselde Goethals een verdedi
ger voor een verdediger. Noch
tans vond hij dat België het
slot van het duel, dat nimmer
herinneringen opriep aan de
gloeiend hete tweestrijden der
Lage Landen die in vroeger
tijden werden uitgevochten,
had gedecreteerd. Het zij Goet
hals gegund.
Op alle wapens
Hij was op alle wapens versla
gen. Zelden of nooit ontglipte
Nederland de greep op de wed
strijd, het schiep zich kansen,
waarbij echter wel als manco
moet worden aangetekend dat
er niet een werd verzilverd.
West-Duitsland is gehaald, op
de wijze die tevoren mocht
worden verwacht van Neder
landse zijde: geen risico, punt
loos gelijkspel is voldoende.
Niet van Belgische zijde, dat
zich slechts mag koesteren in
de zachte glans van eenzelfde
puntentotaal in groep 3 maar
dat niet in staat was te strij
den voor de laatste kans. Het
„Belgische collectief" was
daartoe niet sterk genoeg en
er ontbrak een grote man die
de strijd kon bepalen en Oran
je naar Belgische hand zetten.
En bovendien: Goethals mag
dan alle Nederlanders tevoren
hebben uitgekruist. het ontbrak
hem aan moed om zijn forma
tie va banque te laten spelen.
En dat was zijn enige kans.
Goethals heeft hem niet dur
ven, maar met dit elftal dat
speelde zoals het al jaren op
treedt. zelfs niet kunnen grij
pen. Hij heeft het niet eens ge
probeerd. waardoor België te
recht werd uitgeschakeld. Er
was ondanks het gemis aan
treffers, gezien het spelbeeld.
maar èèn winnaar: Oranje.
Vreugde alom en voldoening over het bereiken van de eindronden. Dr. Fadrhonc, boordevol emo
tie, demonstreerde dat door direct na het laatste fluitsignaal Johan Neeskens te omarmen en te
tje nog zijn (gewaardeerde) medewerking konknufjelen als de verloren zoon, die op het nipper
verlenen.
AMSTERDAM Het droomeinde van het „duel om
West Duitsland 1974" was bijna, hoewel de Belgen het
verre van verdiend zouden hebben, toch nog gekomen.
De selectie van dr. Fadrhonc had elkaar de dagen in
het KNVB-centrum in Zeist voortdurend attent gemaakt
op de taktiek, die de witte duivels zouden volgen. Het
stond vast, dat zij zouden trachten de nul te handhaven,
zouden gokken op een uitval. Als daartoe geen moge
lijkheden zouden zijn, moest een heftig slotoffensief
ontbranden. Zo althans hadden de Belgen zich in voor
gaande wedstrijden steeds gedragen en ze hadden er
succesvolle resultaten mee bereikt. Twee minuten voor
tijd nam Pol van Himst een vrije trap. Met de buiten
kant van de rechtervoet creëerde hij een pass waarop
Jan Verheyen toesnelde, en scoorde. Er kwam geen en
kele beweging, niet bij de Nederlanders, noch bij de
Belgen. Geen woede-aanvallen, geen protesten. Het su
blieme Russische arbitrale trio - inderdaad een drieëen-
heid die feilloos op elkaar was afgestemd - had het bui-
tenspelgeval onderkend. Barry Hulshoff sprak uit naam
van allen toen hij na afloop zei: „Die scheidsrechter
had de gehele wedstrijd zo goed gevolgd en zo attent
gefloten, dat we er niet aan twijfelden dat hij zou flui
ten". Kasakov floot en Nederland mag de FIFA dank
baar zijn dat deze uitmuntende scheidsrechter werd
aangewezen. Bij een spelleider van minder formaat zou
Nederland wellicht op de valreep nog de boot hebben
gemist. En er was van beide ploegen slechts één team
dat West-Duitsland verdiende: Oranje.
