Gods woord is evenzeer
business als paardenfokken
en de verkoop van popcorn
mmmnmmm
LANG ZAL DRIENTJE LEVEN
IN DE GRIJZE HOND
IT IS HET LAND VAN „ALLES KAN EN NIKS IS TE DOL"
QBI ffMWI
Iéé£
NASHVILLE BOUWDE HET
PARTHENON NOG EENS
NA IN GEWAPEND BETON
PAGINA
wmammmmaa
urn i tikiiti ir. ÜJ,A HAüt ill USA KADE IN USA 5 BOOH L-
JRING 5 KADE IN USA S DOOR L;,0 THUEIKO 3 MADE IK ESA 3 t
3A IS C3A 5 MADE IN USA MAD" I" "JSA
1 3 KADI IN DE
'IADE I
JRING
IN USA
3HING 3 MADE IN USA 3
,10 "HI
JS DCCE
MADE IK
liADE IN I
DOOS
Ci.R IÏO TïïüRIKG 3 KADE IN USA
MADS IN USA DOOH LHO THURING
s iets in de States
tn gimmick wordt,
ju dan je hart
aar vast.
iniaKentucky Dit
land van alles kan
fes is te dol. AMERI-
Dit is het beloofde
waar wildvreemde
ien je dreunend op de
Uder slaan en je na
Ie minuten al bij de
iaam noemen. Waar
'Teemde vrouwen on-
ellijk „darling" tegen
»gen en zelf tott aan
dood toe geannon-
worden als „the
Wanneer Larry
op een broeierige
avond een tuinfeestje
>n na twee bourbons
hoge plank van zijn
nbad met een ver-
lekkerbekje ont-
dat straks de girls
ook nog komen, hoef
ïcht niet onmiddellijk
het toilet te snellen
een nieuwe
e haar te leggen
randen uit duim- en
linger te borstelen.
tien tegen één, dat
later Larry's krasse
tmoeder met enkele
idinnen van de plaat-
fee fancy-fair binnen
komt en spontaan haar
arm aanbiedt, waardoor
je je voor de rest van de
avond voelt als een sup
poost, die moet waken
over een kostbaar perka
ment.
„Het land der onbegrens
de mogelijkheden" hebben
landverhuizers op verlof
eeuwen terug al enthou
siast aan het thuisfront
gerapporteerd. Hun profe-
tiën van toen zijn inmid
dels in vervulling gegaan,
want de Amerikaan
maakt inderdaad bij voor
keur het onmogelijke
waar. Sinds zijn voorou
ders te vuur en te zwaard
van 52 staten één natie
hebben 'gesmeed, verzuipt
iedereen in de ongehoorde
dimensies, zodat je wel
gedwongen wordt om alles
bigger te doen. Want an
ders val je niet op en vind
je geen sponsor.
Dat geldt zelfs voor de do
minee, die na lange bij
belstudie heeft geconsta
teerd, dat God het beste
met ons voor heeft. Met
zo'n boodschap hoeft hij
echter bij geen enkel lo
kaal televisiestation aan
te kloppen, want men zal
hem daar toch vertellen,
dat hij niet commercieel
genoeg is en niet voldoen
de overkomt bij de fabri
kant, die het uurtje zend
tijd betaalt.
Wil dominee derhalve
geen roepende in de elec-
tronische woestijn blijven,
dan zal hij Gods woord in
aantrekkelijke geschenk
verpakking moeten pre
senteren. Strik van de erf
zonde er omheen, een
koortje van kuise huisvrou
wen achter zijn preekstoel
en zelf na het korte op
wekkende woord van
troost en opbeuring de gi
taar gepakt en losgebars
ten in een bijbelse topper,
die dan later bij de uit
gang der kerk door kinde
ren van ouderlingen als
premieplaatje ter verkoop
wordt aangeboden.
Verkoopmethode
Zo en niet anders dien
je in Amerika het volk te
verlossen en het komende
heil te prediken. Ook de
kerk moet verkocht wor
den, hebben de computers
uitgewezen. En daarom
hebben alleen zij succes,
die handelen volgens de
harde verkoopmethode,
dat de ene godsdienst de
ander waard is.
Wie zondags om zeven
uur zijikleurentelevisie
aanzet, krijgt de blijde
boodschappen thuisbe
zorgd dooi wilskrachtige
dienaren in maatpakken
en met de confectiesmile
voortdurend op de kaken.
In dit hutje in Knob Creek heeft Lincoln van 1811 tot 1 81 geleefd. Voldoende
aanleiding om er een negerwacht bij te zetten, die 10 dollarcent entree heft.
Voor dat luttele bedrag mag men een blik werpen in een totaal lege ruimte. Een
machtige ervaring in een machtig land.
En op het hoogtepunt van
de dienst is er altijd wel
een overjarige Holly-
wood-ster in de buurt, die
tegen vergoeding bereid is
om bij de kansel te getui
gen, dat hij eens een zon
daar is geweest, maar dat
hij nu door heeft, waar
het om draait in dit le
ven. „Ik ben een gelukkig
mens", slist hij door zijn
jacketkronen, „allelujah.
Amen. Amen".
IASHVILLE Ook dat is Amerika:
de swinging city Nashville in Ten-
essee wordt de bezoeker in het
ladspark geconfronteerd met het be
roemde Parthenon uit Athene. Alles
lopt: de maten, de zuilen, het dak.
akwerk. De gerechtvaardigde
dat men dan wel een ellendig
ind uit de koers moet zijn geraakt,
echter ongegrond. De tempel is
lechts een cadeautje geweest van de
urgerij ter gelegenheid van het 100-
arig bestaan van de stad.
>e herdenking van dit feit vond
laats in 1896, maar op dat moment j
i men het er nog steeds niet over j
s, met welke verrassing men uit
bus moest komen. Aanvankelijk
men gedacht aan een natuurge-
ouwe nabootsing van de beroemde
ag bij de Alamo, maar bij navraag
leek, dat er nog te weinig Indianen
leven waren om deze knokpartij
t maar enige historische glans te
erlenen .In 1896 had het Amerikaan-
Indianenbestand daarvoor al een
grote veer moeten laten
en bereisde inwoner kwam toen op
et idee om het Parthenon te copië-
dat hij tijdens zijn vakantie op
Acropolis in Athene had gezien,
at sloeg wel nergens op, maar als
ebaar was het geweldig. Men infor-
leerde onmiddellijk bij de Griekse
utoriteitcn of die bereid waren hun
arthenon voor een schappelijke
ijs van de hand te doen. Dat vond
icn de eenvoudigste oplossing. Maar
en de Hellenen bleven weigeren be-
j°", oot het gemeentebestuur de jubi-
ipot met 225 miljoen dollar te be-
Als je de bewoners van Nashvil
diep in de ogen kijkt, krijg je ten
slotte de bekentenis los. Ze vinden
eigenlijk, dat de Grieken van hun
eigen parfhenon maar een potje
hebben gemaakt. Slordig afgewerkt.
Dat is het.
steden aan de wederopbouw van het
Griekse Parthenon uit eigen midde
len. „We hebben in Nashville alleen
wat betere materialen gebruikt", legt
de gids uit, „als het kan willen we
namelijk langer plezier van ons Par
thenon hebben dan de Grieken van
hun tempel".
Het bedoelde plezier, dat Nashville's
inwoners van hun Parthenon sma
ken, bestaat uit een jaarlijkse pel
grimstocht naar het gebouw, dat te
midden van kortgeknipte gazons een
verrukkelijke nutteloosheid staat uit
te zweten. Wie ook nog naar binnen
gaat (gratis, dat ook nog) vindt een
handvol gipsen replica's van beroem
de beeldhouwwerken en de onvermij
delijke souvenirwinkel met mee-
neem-godjes, ansichtkaarten, vlagge
tjes met beide Parthenons erop en
als ondergeschoven koekoekseieren
I drie beeldjes van de Heilige Theresia
van Avila.
„Het had nog echter geweest", oppert
een bezoeker, „als men dit Parthe
non van tijd tot tijd ook in puin zou
laten vallen. Dat moet met de mo
derne techniek toch mogelijk zijn".
De gids kijkt verrast. Knikt ernstig
en zegt dan: „Een aardige suggestie,
maar ik ben toch bang, dat het in de
praktijk moeilijk uitvoerbaar zal blij-
staat het parthenon van kcn te z-jn wij hebben namelijk ge-
'Qshville in duurzaam beton zijn wapend beton gebruikt".
Strekte nutteloosheid uit te zweten. Toch zie je aan z|jn gezicht, dat hij
liet van echt te onderscheiden. het de overweging waard vindt.
En zoals de Amerikaan
zonder enige gêne de
godsdienst slijt, zo ver
koopt hij alles. Desnoods
ook zijn schoonmoeder
met pruik en al. Hij heeft
net zolang gezocht, totdat
hij wist, waar zijn presi
denten geboren zijn en
vervolgens heeft hij al die
huizen verheven tot mu
seum, waar nu een tande
loze neger of een gerim
pelde grootmoeder de en
treekaartjes verkoopt.
Even buiter. Charlottesvil
le in Virginia komen de
Amerikanen in drommen
naar de heuvel van Mon-
tecelli, waar Thomas Jef
ferson tot zijn dood ge
leefd heeft. Een dame
gaat je vóór door de ka
mers en zalen, waar hij
geslapen heeft .geschreven
heeft, van de wijn heeft
genipt en van de eend
heeft geproefd. In het
voorbijgaan wijst ze ook
op één van zijn vele uit
vindingen: een apparaat,
waarmee je tegelijkertijd
twee brieven kunt schrij
ven.
„Eens", denk je op dat
moment, „zal zo'n zelfde
soort dame mensen rond
leiden door het huis van
the late president Nixon
en wijzen op het appa
raat, waarmee hij kans
zag met twee tongen te
spreken."
Verrot klokhuis
Verderop in Kentucky
staat het geboortehuis van
Abraham Lincoln, dat
jaarijks enige miljoenen
bezoekers trekt. Ze klim
men 64 treden en komen
in een verblindend wit
mausoleum, waar het to
taal vermolmde huisje als
een verrot klokhuis in ver
borgen ligt. „No mister",
zegt de bewaker Lincoln
is niet in dit huisje gebo
ren. Dat huisje hebben ze
nooit meer teruggevonden.
Maar dit huisje lijkt erop.
Het is een natuurgetrouwe
copie." Hij glimlacht te
vreden na die uitleg. Al
jaren is hij er achter, dat
eerlijkheid het langst
duurt.
Greyhound, de grijze ha
zewindhond, loopt ondanks
de moordende concurren
tie van tientallen lucht
vaartondernemingen nog
steeds op wieltjes In 48
staten van Amerika. Deze
onderneming, die in 1914
van start ging met een
pendeldienst per wrakke
vrachtwagen rond de
mijnstad Hibbing in Min
nesota, is anno 1973 uitge
groeid tot een typische U-
S.A.-gigant met 68.000
man personeel en 118 ne-
venbedrijven, variërend
van levensmiddelenzaken,
restaurants, verzekerings
ondernemingen, motels,
hotels, financieringsinsli-
tuten, vleesverwerkende in
dustrieën tot een trans
portbedrijf van postpak
ketten, die de officiële
P.T.T. van Amerika danig
in de wielen rijdt. Met
een jaaromzet van drie
miljard dollar neemt
Greyhound op de erelijst
van grootste amerikaanse
ondernemingen de 29e
plaats in. Greyhound kun
je dan ook met permissie
rustig een unieke ver.
voersmaatschappij noe
men, die elk jaar honderd
miljoenen passagiers in
50.000 bussen over een
160.000 kilometer lang tra
ject tussen Vancouver en
Key West en tussen San
Diego en Halifax trans
porteert.
De Grijze Hond brengt de Amerikanen tot vlak
voor de deur van hun huizen. Het land heeft 1000
vliegvelden en 40.000 Greyhourid^busstations. „De
concurrentie van het vliegtuig heeft me tot nog toe
geen uur uit mijn slaap gehouden", seint Greyhound-
president Troutman dan ook door.
Geen
concurrentie
„De concurrentie van het
vliegtuig", zegt Grey
hound-president Gerald
Troutman, „heeft me tot
nog toe geen uur uit mijn
slaap gehouden. In Ameri
ka zijn momenteel 1000
vliegvelden. Dat lijkt een
hoop, maar Greyhound
stelt daar 40.000 bussta
tions tegenover. Wij halen
York en San Francisco
vier dagen. Met een vlieg
tuig ben je er in vier uur,
onze gasten in de centra
van de steden en dorpen
op en brengen ze naar elk
gewenst punt. Dat is ons
sterke wapen. Op de grote
afstand is het vliegtuig in
derdaad een angel )n ons
vlees. Wij doen over dc
5000 kilometer tussen New
ik niet eens. Daar biedt
het vliegtuig geen enkele
reële tijdwiwnst.
Dat Troutman geen pro
fessionele business-bluffer
is, merk je zelf tijdens
een Grcyhound-rlt van
Chattanooga in het hart
van Tennessee naar Nash
ville. Het vertrekpunt is
inderdaad midden in dc
stad, vlakbij je hotel. De
bus is comfortabel: vlieg-
tuigstoclen en een redelij
ke air-conditioning, die
het na tien minuten rijden
wel aflegt tegen mijn pijp
met walmende blanke
baai.
Drientie: „Dit il de Drjen,je
mooiste verjaardag van
mijn leven".
j Op dat moment heeft de
maar dan heb Je ook niets chauffeur er reeds danig
van Amerika gezien. Over de dampen in on verzoekt
de korte afstanden praat hij mij omwille van het
amerikaanse volk om mij
heen het vuren te staken.
Desgewenst is hij bereid
om uit zijn eigen pakje
een sigaret met filter bij
te dragen.
De zilvergrijze bus stopt
onderweg drie keer in
smakeloze dorpen vol
hamburgertenten en su
permarkten. Bij de laatste
halte voor Nashville stapt
alsnog de 23-jarlge Drien-
tje Anna Rode-Lippens in,
die zeventien jaar geleden
met haar ouders uit het
Limburgse Kerkrade is
geëmigreerd en daar en
kele maanden geleden
met I.arry Kennedy uit
Nashville Is getrouwd. Als
Drlentje na het Instappen
bemerkt, dat ze omringd
onthult ze gretig, dat ze
wordt door Nederlanders,
net die dag jarig is. Voor
het eerst in de 59-Jarige
geschiedenis van Grey
hound verzorgt een inder
haast gevormd mannen
koor daarop een twee
stemmig „lang zal ze le
ven" in de buik voor de
voortijlende grijze wind
hond. Als tegenprestutie
wil Drientje in korrelig
Nederlands dan ook wel
kwijt, dat ze twee keer op
vakantie in Limburg Is
geweest om een pronte
Nederlander voor het hu-
I welijksbcd te vinden. Bei
de hruiloftsmarsen lever
den haar echter niet meer
op dan wat stevig hand
drukken van reeds ge
trouwde vaderlanders. „Ik
had thuis nooit anders ge
hoord dan: „de nodcrland-
se mannen zijn de beste
van de wereld", zegt ze
aarzelend, „maar ik ge
loof, dat ik met Larry
toch ook wel gelukkig kan
I worden. Wat vinden jullie
ervan"? Ze kijkt wantrou
wig om zich heen en lijkt
opeens niet geheel over
tuigd meer van de supe
rioriteit van alle man vun
neerlands stam. Toch
houdt ze bij het eindpunt
in Nashville met tranen in
haar ogen vol, dat we ge
zorgd hebben voor de
mooiste verjaardag van
haar leven. Graag gedaan
Drientje. En de hestc
wensen voor Larry. Ook
al zal hij noo«t een Neder
lander worden.
Het enige sfalagpipe-orgel ter wereld staat in de
druipsteengrot van Luray in de Amerikaanse staat
Virginia. In deze ruimte, die de bijnaam kathedraal
met trots draagt, geven steeds meer Amerikaanse
paren elkaar het eeuwige ja-woord.
Enkele honderden kilome
ters oostwaarts leidt goed
lachse Henray Northott
Graver je door de Luray-
druipsteengrotten die jaar
lijks bezocht worden door
vijfhonderdduizend men
sen Aan 't eind der slalom
door zijn feestelijk geïllu
mineerde krochten, wacht
de bezoeker een klinkende
verrassing: in het laatste
onderaardse gewelf sta je
oog in oog met het enige
stalacpipe-orgel ter we
reld, dat mechanisch hon
derden rubberen hamer
tjes tegen de rotspegels
slaat. Het resultaat is een
door merg en been gaan
de versie van „land of
hope and glory", die als
de stemmen van een ro-
botkoor langs de rotswan
den echoodt.
Desgewenst daalt een or
ganist uit het naburige
New Market in de grot af
om de bruidsmars uit Lo
hengrin te spelen voor
Amerikaren, die in de Lu-
ray-got de ja-woorden
willen uitwisselen. „Ik
vind het persoonlijk wat
overdreven om in een grot
te trouwen", verontschul
digd Henray zich, „maar
het is langzamerhand gro
te mode geworden om el
kaar onderaards voor eeu
wig trouw te zweren. Ik
heb nu al zo'n zestig paar
tjes gehad en elk jaar ko
men er meer. Ik begrijp
de lol er niet van. Ik heb
express de prijs al ver
dubbeld. Van vijftig tot
honderd dollar voor een
trouwpartij, maar ze blij
ven ijskoud komen. Als
iets in Amerika eenmaal
een gimmick is, houd dan
je hart maar vast."
Goeie Henray. Hij staat
wat verloren in zijn eigen
onderwereld. Rondom
hem heen snerpen de to
nen van Land of hope and
glory. „Lang leve het vol
gende bruidspaar. Luray,
luray, luray."
Tandeloze Joe
Eén staat verder, op de
blauwe grazige weiden
van Kentucky is men bo
vengronds gebleven om
het fenomeen te ccreèren
Op 350 boerderijen koeste
ren negers daar de heng
sten, d'c ooit op de be
roemde renbanen van
Louisville er. Lexington de
miljoenen dollars voor
hun bazer. bijeengedraafd
hebben. Op Spendthrift
leidt tandeloze Joe nieuws
gierigen langs de stallen
van de nerveuze parade
paarden, die legendari
sche derbys op Churchill
Downs hebben gewonnen.
Ze hebben nu wel
het genadebrood dubbel
en dwars verdiend, maar
de rust van de oude dag
wordt hun niet gegund.
Om de haverklap worden
ze door Joe naar een stal
gebracht, waar merries
uit alle windstreken klaar
staan voor een bruids
nacht van enkele minuten.
„Nashua" en Man O-
Waah" verheffen daar toe
hun stramme leden en
doen onder dokterstoe-
zicht, wat van hen ver
wacht wordt. Blijft de lo
ve-story zonder gevolgen,
dan betaalt de eigenaar
van de merrie slechts
12.000 dollar. Komt er ge-
zinsuitbreiding, dan Is hij
35.000 dollar kwijt. Stal
knecht Joe geeft die bedra
gen met grimmige voldoe
ning door Het zal je
hengst maar wezen.
„Do you like my coun
try", vraagt de Ameri
kaan m»t zichtbare ach
terdocht.
..Of course man, of cour- -
se", zeg je en je geeft i - r-
hem r en knipoog en je t - -t - i
herhaalt, wat je In alle
staten hebt geroepen: „lis
great nan lts realy
Het01 verlangen naar de ,n een verb'indend wit mausoleum ligt als een verrot
oude Wester en de klokhuis het geboortehuisje van Abraham Lincoln. „Een
schaapjeswolken k®^en copie", onthult de bewaker, „het echte huisje hebben ze
teruggevonden".
