„Wij, motorrijders, zijn ook
mensen van vlees en bloed'
Jos Schurgers begrijpt niet
waarom motor- en auto-eisen
niet waren te combineren
Noteer bij de radio
Toprijders
missen
organisatie
als bij
Formule-
ééngroep
Ze keken elkaar
iets te lang
in de ogen
ZATERDAG 26 MEI 1973
melijke verklaringen, die Jos
Schurgers geen enkele tevreden
heid schonk. „Feit blijft", mop
perde hij tegen beter weten in,
„dat ik hier moet rijden op een
misschien wel voor auto's opti
maal beveiligd circuit. Maar voor
de motoren is daar geen sprake
van. En dan kan je steeds wel
zeggen er is geen geld maar ik
ben niet zo snel geneigd er begrip
voor op te brengen." Weg was
Jos Schurgers, de coureur, die
voor zijn mening uitkwam. Weg
was de man, die momenteel een
prominente plaats in de Neder
landse motorsport inneemt en
daaraan de gewetensvolle ver
plichting verbindt zijn kritiek fel
en vastberaden te moeten laten
horen. Weg was tenslotte ook de
coureur, die dit vechten tegen de
bierkaai doet met de intentie eens
zijn collega's bewuster te maken.
Een zaak, die de hoogste priori
teit verdient, getuige ook het dra
ma van Monza, waar Passolini
len Saarinen het afgelopen week
einde om het leven kwamen, om
dat de vangrailbeveiliging haast
'tegen het circuit aanlag. Wat voor
auto's ideaal is, maar voor moto-
iren niet. De situatie in Zandvoort
is onmiskenbaar' gunstiger maar
voor de motorsport nog altijd ver
re van ideaal. De smeekbede van
Jos Schurgers droeg daarom al
sport. Dat nu is ons grote pro
bleem. Door die enorme hoeveel
heid rijders op wereldniveau krijg
je nauwelijks eenheid. De vrouw
van Jack Findly heeft eens een
poging gedaan een bond van mo
torrijders uit de grond te stam
pen. Met behulp van Engelse
geldschieters werd er een fonds
voor eventualiteiten bij een onge
luk cf bij een boycot van een eve
nement gesticht. Alles liep prima
en iedereen was of leek althans
van het enorme voordeel ervan
overtuigd. Tot het eerste incident
zich voordeed. Er was een me
ningsverschil over de startgelden
in Oost-Duitsland. De bond
s;breef een boycot uit. Ik geef u
te raden wat er gebeurde. Dc
mensen, die het hardst stonden te
schreeuwen bij de oprichting van
dc club hadden nu op de eerste
slartrij plaatsgenomen. Zij roken
bij afwezigheid van de favorieten
hun kans voor het verzamelen
van punten voor net wereldkam
pioenschap. Ik heb hetzelfde in
Nederland meegemaakt. Er werd
een actie ontketend om niet te
s'arten op het circuit van Voeren-
daal. nu afgekeurd. Te gevaarlijk,
v ,7v vond iedereen. Tot het puntje bij
paaltje kwam. Jan, Piet en Klaas,
Gebogen over zijn machine zij stonden er. Het was een af
stuurt Jos Schuargens door de ëanë voor de motorrijders zelf.
bocht. Op weg naar het succes. Dat heeft Jos Schurgers, in 1971
KAMPIOENSCHAP AMATEURS
VERITAS—ELINKWIJK
EilermarktCEC
RBCRoodenburg
WESTDUITSE BUNDESLIGA
Bayern MUNCHEN—BOCHUM
SCHALKE '04—STUTTGART
KICKERS OFFENBACH—FC KÖLN
BORUSSIA MG—EINTRACHT FR
OBERHAUSEN—FORTUNA DUSSELDORF
WERDER BREMEN—KAISERSLAUTERN
HERTHA BSC—HAMBURG SV
WUPPERTALER SV—MSV DUISBURG
ZWITSERSE COMPETITIE
LAUSANNE—BASEL
WINTERTHUR—LUGANO
De /vcuU.ijdwn L-oi /oor op toto 47.
ring is voor elke sport een pro- j
bleem, maar voor de motorsport i
wel een heel grote. Alle risico's,
die er genomen moeten worden,
honoreert een Grand Prix organi
satie met een premie voor een
eerste plaats van 150 gulden, plus
tien gulden per veroverd punt in
het klassement om het wereld
kampioenschap.
„Een belachelijke zaak natuurlijk,
waar we pas wat aan kunnen
doen als er één front gevormd
wordt. Anders valt er niets te be
reiken". Het salaris van Schurgers
moet dan ook niet zelden in nieu
we onderdelen gestopt worden,
waardoor alweer een moeilijkheid
ontstaat. Dat vind ik in principe
helemaal niet erg, want geld inte
resseert me niet zoveel. Maar het
gevolg is wel dat je ie oo deze
manier nooit icont verneteren als
privé-rijder. Dat moet zo'n orga
nisatie van wedstrijden eigenlijk
inzien. Ach, denken deze mensen
vaak, de rijders komen toch wel.
Maar zo eenvoudig ligt de zaak
niet. Verder kan ik me opwinden
over het feit, dat buitenlanders
vaak meer startgeld opstrijken
dan een rijder uit eigen land. En
dat ins de laatste tijd persé niet
gerechtvaardigd meer. We leve
ren tenslotte prestaties van we
reldniveau. Ik heb me dit seizoen
dan ook voorgenomen alleen de
kampioenswedstrijden te rijden,
dat moet tenslotte en eventueel
die wedstrijden waar ik er zeker
van ben dat de verdeling van de
startgelden op een eerlijke manier
gebeurt."
BRUSSEL De vraag of Verviers een geschikte startplaats was
voor de Ronde van Italië dient onverwijld negatief beantwoord te
worden. Verviers ligt allang niet meer in Italië en stelt, ofschoon
het reeds sedert de zevende eeuw bestaat, helemaal niets voor. De
bevolking van een 10.000 zielen leeft van de het toch al bezwanger
de. milieuvervuilende wolwasserijen en van een tanende corsetten-
industrie. De dan ook kortademige Vervierse wolboeren bouwden hun
stad op 47 steile heuvels, maar ook dat had geen reden mogen zijn
om de 56ste Giro d'Italia uitgerekend vanuit Verviers te laten ver
trekken.
Verviers is tenslotte de enige Belgische stad wier dochteren de enig
echte hoogopgetrokken mlni-jupes dragen, hetgeen in dat geacciden
teerd terrein het op dat stuk nooit vermoeide mannenoog handenvol
werk geeft. Zoals alom bekend is Verviers ook de enige Belgische
stad die geen patroonheilige heeft. Dat komt omdat de. inwoners
van Verviers niet naar hemel of hel gaan, doch in het hiernamaals
de status van gekortwiekte werkengelen zonder-kunne verwer
ven en als zodanig onder toezicht van het legioen van Michael te
werkgesteld worden als lodigau van asbakken en oprapers van stic
kies.
Een gril van Vicente Torriani wees Verviers aan als startplaats en
prinses Paola zwaaide met de vlag. Ze droeg haar blonde haren los.
hetgeen bij de heersende wind goed tot zijn recht kwam. Alle Italia
nen uit de buurt krijsten van plezier en de renners vergaten bij
het zien van zoveel schoonheid te vertrekken. Eerst toen Paola ,,an-
diamo?" uitriep, spanden ze de spieren van kuit en knie en gingen
er van tussen, op weg naar Keulen waar kardinaal Höffner Eddy
Merckx de hand reikte en de hele stoet zegende. Een vooruitziende
Gedeprimeerd
Sportbrief
uit Brussel
daad, want dit jaar laat de giro Rome rechts liggen. De eindstreep
ligt in Triest, hetgeen de fantasierijke Vicente Torriani beschouwd
wil zien als een politieke daad. als een groet aan Joegoslavië, en
aan Tito in het bijzonder.
Knipoog
Sportief gezien staat of valt deze Giro met José Manuel Fuente. de
zoon van een dorpssmid uit het Spaanse Lasmarvallegas waar de
vrouwen nog gesluiert, de oorbiecht nog in zwang en de enige
Europese meikeverkwekerij gevestigd is. Als Fuente niet in staat is
Merckx de voet dwars te zetten, is daartoe niemand In staat. Wat
Merckx op het ogenblik kan, kan Kan niet eens. „Ik wens dat ge
wint", zei prinses Paola te Verviers in het Italiaans tegen hem. „Ik
zal de overwinning behalen", nntwoordde Eddy te Verviers, ook in
het Italiaans, „en ik schenk ze u nu reeds." Daarop reikten ze el
kaar de hand en keken elkaar iets langer dan strikt noodzakelijk
diep in de donkere ogen.
Maar wat geschiedde toen te Verviers? José Mauel Fuente uit Las
marvallegas stapte naar voren, kuste Paola de hand en het prinsesje
Astrid op beide wangen. Eddy stond erbij en keek ernaar. Sono
José Manuel Fuente, altezza, ur vorridorc Spagnolo". Hij zei het en
stond kaarsrecht. Zijn ogen waren vochtig. Paola was getroffen. Ze
streek de haren uit haar ogen en reikte José Manuel haar hand.
Deze greep ze en kuste ze andermaal gretig. Daarna wierp hij het
oog op en dc handschoen naar Eddy Merckx. Deze raapte zowel het
een als het ander op en schonk Paola een knipoog te Verviers, op
de heuvelen waar de wind zijn eigen spel speelde met dc haren van
de prinses en jupes van de door in eigen beheer gewassen wol ge
verfde mini-meiden.
Het ellermerkwaardigste van de 56ste Giro d'Italia blijft intussen dat
er nog niets van op de televisie verscheen. Dat heeft uitzonderlijke
consequenties. In het voor-tclavivionele tijdperk is liet herhaaldelijk
gebeurd dat hele etappen van de Tour de France gewoon overgesla
gen werden en men. niet inbegrip van de verslaggevers, gewoon
deed alsof er wel degelijk was gefietst. Men gaf eensluidende uitsla
gen door naar de diverse vaderlanden en beschreef adembenemend
de huiveringwekkende avonturen die zich in de noeste Pyreneeën
hadden afgespeeld. Dat kon, want er waren geen getuigen, behalve
de plaatselijke bergboeren en die werden omgekocht met tabak en
wijn.
Redding
Als de televisie apathisch blijft, brengt zij de wielersport slulpmoor-
del ijk de doodsteek toe. Zonder televisie geven al die dikbetalende
sponsors uit hoffie- en wasmiddelenbranche er meteen de brui
aan en keren zich af van het wiel met de 28 spaken om zich met
andere belastingvrije vermakelijkheden af te geven. Dan kan nog
slechts redding komen van de nu veronachtzaamde schrijvende
pers. Als er dan toch geen oog- en cameragctuigcn meer zijn. krij
gen wij weer de kans om te schrijven over de Paganini's van dc fiets
om tegen het grauwe decor van donkere bergketens met eigen
zweet op maagdelijke eeuwige bergsneeuw onvergetelijke symfo
nieën te schrijven en ze met hun rode bloed te tekenen.
Dan, en daar zit hem de kneep, hoeft er helemaal niet meer gefietst
te worden, alleen maar geschreven. Dan wordt alles weer goed en
nog beter dan nu, want ik verzeker u dat zelfs Eddy Merckx en
José Manuel Fuente, ooh niet na de wensen van prinses Paola en
de zegen van kardinaal Höffner half zo snel kunnen fietsen, half zo
veel kunnen afzien en half zoveel avonturen kunnen overleven als
wij weten te beschrijven.
"De rijders moe
ten zich bewuster
worden van waarmee
ze bezig zijn".
ZANDVOORT Een van
draglines dag en nacht in
actie om het circuit van
Zandvoort te verbeteren
kwam gevaarlijk dichtbij
toen de jonge vastbesloten
ceureur Jos Schurgers als
maar öfeèf aanhouden. Het
bracht hem nauwelijks van
zijn apropos. „Waarom",
luidde zijn zoveelste smeek
bede, „is er haast alleen
maar rekening gehouden met
de autosport. Wij motorrij
ders, zijn ook mensen van
blees en bloed".
Projectieleider A. G. Haaften
een en al begrip voor zoveel be
wogenheid schrok toch wel van
de zandverstuiving, die de dragli
ne opwierp en maakte de machi
nist in de cockpit kenbaar.dat (hij
maar beter verderop kon begin
nen. Het bleef vervolgens stil op
de winderige autobaan van Zand
voort. Iedereen leek met het
vraagstuk van Schurgers in te zit
ten. Tot KNMV-voorzitter Jaap
Timmer een uitweg uit de impas
se zocht door te verklaren:
„Maar deze zaak is eigenlijk lo
gisch.- De Nederlandse Autoren-
sportvereniging betaalt de kosten
van de circuitverbetering, zij
denkt in hoofdzaak aan haar ei
gen belang". Projecctleider Haaf
ten sprong er nu op in: „En ver
der is er nog iets. Ik heb zo'n
hoop geld en daar kan ik zoveel
werk mee verrichten. Meer be
staat niet." Stuk voor stuk aanne-
Felheid
leen maar een prijzenswaardig felheid van zijn betoog nog eens
karakter. terug. „Als het op veiligheid van
de races aankomt ben ik gespan
nen, fel, meedogenloos. Vaak zegt
-men dat ik dan een veel te grote
mond heb. Maar ach, dat deert
me niet. Ik vind juist dat er on
sfeervolle beslotenheid van de Vij- der m'3n collega s veel te weinig
verhut, kwam Jos Schurgers op de over Sezeg" wordt. Het is toch
een levenszaak, mag iedereen zijn
eigen weetje daarover hebben,
alsjeblieft."
Zo mogelijk nog feller dan eerst
maakt de jonge coureur tweede
in het wereldkampioenschap ach
ter Kent Andersson zijn colle
ga's een berg verwijten. „Ik zie
de complexe situatie zeer duide
lijk zitten. In de autosport heb ic
maar een stuk of tien formule-
éénrijders, die zich aaneen heb
ben gesloten. Zij maken de dienst
uit. Als Fittipaldi voorzitter, ge
loof ik een circuit komt bekij
ken, zegt hij dit moet eraan ge
beuren en dat moet eraan veran
derd worden anders komen we
niet. Tja en je moet eens zien hoe
hard de organisatoren uit hun
stoel schieten om de verbeterin
gen nog tijdig aan te brengen."
Even een stilte. Het denkbeeld
van hoe de GP-autocoureurs het
voor elkaar hebben komt bij hem
als ideaal over. Dat is de manier
om verantwoord aan vacerij te
doen. Maar de ernst van ae reali
teit domineert daarna weer; hij
schetst een somber vergelijks-
beeld. „Om te beginnen telt de
motorsport ik weet niet hoeveel
wedstrijdklassen meer. Daarvoor
schrijven topcours uit alle
landen in. Dit zijn er dus wel wat
meer dan de toptien van de auto-
fabrieksrijder bij Van Veen en
toen derde in het wereldtoernooi,
voorzichtiger gemaakt. In een be
paald opzicht althans. Hij zegt:
„Ik rij op de Nederlandse circuits
nooit voluit. De punten, die ik no
dig heb, pak ik en voor de rest
stuur ik met reserve. Mij te ge
vaarlijk anders. Omdat je een be
kende jongen bent heb je van die
gasten, die hun ogen dichtdoen en
alsmaar gas geven. Een grens be
staat er voor hen niet, als ze er
maar in slagen je voorbij te ko
men. Je komt ze onderweg dan ook
meestal wel ergens in de bomen
tegen. Wie een paar keer afgaat,
zoals we allemaal meegemaakt
hebben, is dan wel genezen".
Met het woord blijft Jos Schur
gers echter bewust fel. Hij ergert
zich mateloos aan za'ken zoals
roekeloosheid en te groteo risico's
nemen. De moeilijkheid Is echter
dat een ander voor niemand een
grens kan bepalen. Iedereen moet
dat zelf uitmaken.
„Toch, geloof ik, dat op een
KNMV-cursus best eens wat meer
discussie zou mogen zijn. Dat kan
en voor de top en voor dp begin
nende coureur zeer nuttig zijn. Nu
handelt iedereen maar in het wil
de weg, zonder dat er enige sa
menspraak of meningsvorming
bestaat. Er komt een al eerder
"geuit bezwaar bij, dat er haast
niemand over deze onderwerpen
durft te praten. Het lijkt wel of er
veel te weinig mensen zich be
wust zijn van de risico's, die er
op het spel staan."
Kwaad
Kwaad kan Jos Schurgers zich
maken als het gaat over de kwes
tie van de startgelden. De honore-
Jos Schurgers weet waarover hij
spreekt. Hij begon in 1971 bij de
Kreidlerfabriek naast Jan de
Vries. Maar hij ging een paar
keer af en het moreel knakte
daarna danig. Dat had zijn uit- j
werking op de rijder, die snel ge
deprimeerd raakte.
Om een lang verhaal kort te ma
ken: Jos Schurgers werd aan de
kant gezet; Kreidler-Van Veen
ging alleen met Jan de Vries
door. Jos Schurgers moest nu
voor zichzelf zorgen. Castrol werd
zijn sponsor en Champignon deed
de toezegging enkele garanties te
doen. Heel langzaam is zijn mo
reel weer omhoog gegaan. Zijn
reactie daarop: „Die teleurstellin
gen hebben me harder en serieu
zer gemaakt. Ik denk ook over de
dingen eerst veel meer na." Over
Jan de Vries, zijn collega, met
wie hij op de research-afdeling
van Kreidler samenwerkt, zegt
Schurgers: „Er zit een levens
groot verschil tussen Jan en mij.
Ik betaal alles en moet er ook
veel meer voor doen. Bij Jan gaat
het allemaal wat soepeler."
Tot het laatst toe lijkt iiet gesprek
Jos Schurgers nauwelijks te ver
moeien, zo gemakkelijk zit hij op
zijn praatstoel. Weer komt hij te
rug op de mentaliteit van de
meeste zijner collega's: „Jan Hu
berts sprong ook vaak op de bres
voor anderen. Tot het moment dat
hij zei: Iedereen voor zich en god
voor ons allen. Dat moment maak
ik misschien ook wel eens mee."
Zover is het nog niet. dat is dui
delijk. Temeer, daar Jos Schur
gers nog over een andere zaak in
zit. „Het is gevaarlijk te zeggen
natuurlijk, maar ik vind dat het
KNMV de rijders beter moet be
geleiden als ze naar het buiten
land gaan. Waarom kent de bond
geen team-manager, die de rij
ders in het buitenland met raad
en daad terzijde staat."
HANS DE BRUYN
"Waarom is Zandvoort
voor autocoureurs optimaal
beveiligd Wij, motorrij
ders, zijn ook mensen van
vlees en bloed".
