VUC lachende derde
bij Wilhelmus-RKAVV
VUC GROSSIERDE AFGELOPEN JAAR
IN KAMPIOENSCHAPPEN: ZES STUKS
MÈmm
KAMPIOENSCHAP VUC
KWAM PAS HALF UUR
NA DE OVERWINNING
WILHELMUS TOONDE
OP BESLISSENDE
MOMENT ROUTINE
DINSDAG 24 APRIL 1973 A7
DEN HAAG De kleedkamer van VUC was voor de
Pinguins getransformeerd in een gruwelkamer. Geen
uitbundigheid na de overwinning van 32 op TOGB,
immers de uitslag van de wedstrijd Welhelmus—
RKAVV was bepalend hoe de kaarten aan de kop
van de ranglijst van de tweede klasse waren ge
schud. Het leek erop alsof scheidsrechter Van Tour,
die in Voorburg bij VUC's concurrenten moest flui
ten, het erom had gedaan. In verband met de wa
genwijd opengezette hemelsluizen achtte hij het maar
beter de beschutting van de kleedcabines op te zoe
ken. Scheidsrechter Bakker de onbetwiste uitblin
ker aan het Kleine Loo, daarentegen vond het toch
maar beter om door te spelen. Toen VUC klaar was
en de overwinning van 32 vaststond waarmede
TOGB definitief naar de derde klasse was verwezen
werd in Voorburg voor de resterende 35 minuten
herbegonnen, bij de stand 1—0. Als die stand ge
handhaafd zou worden was VUC kampioen. Maar in
25 minuten kon verschrikkelijk veel gebeuren. De
spelers van VUC hielden zich stil, waagden zich niet
aan welke prognose dan ook. En in zo'n tijd van
wachten realiseert men zich pas hoelang 25 minuten
eigenlijk kan duren.
Trainer John van der Lubbe had het nerveuze ijsbe
ren opgegeven en toen opeens Verschenen op het bal
kon van de'kantine juichende bestuursleden. Wilhel
mus, dat vorig jaar zij het toen negatief het lot
van VUC had bezegeld, was ook nu weer de club
van wie alles afhing.
Het onberekenbare Wilhelmus had in eigen huis het
Leidschendamse KRAW met 21 verslagen.
De zon brak net door toen deze voor VUC zo geluk
kige mare de kleedkamers bereikte. Net als na het
slotaccoord van Beethovens negende was het even
stil, toen brak de spanning.
Wim Elligens, de dit seizoen zo verguisde speler,
maar juist gisteren zo formidabel spelend, huilde.
John had geroepen: „Eigenlijk schandalig wat er nu
gebeurt, dat mag die scheidsrechter in Voorburg na
tuurlijk nooit doen. Als Wilhelmus nu hoort dat wij
gewonnen hebben weet het dat het kansloos is en
gaan er dan misschien ook naar spelen) huilde Wim
Schijf, de elftalleider, huilde, Henk Drabbe, de secre
taris, huilde. Het werkte aanstekelijk. De spanning
van 25 minuten wachten in de gruwelkamer ontlaad
de zich in tranen van blijdschap, toen men zich in
eens realiseerde
VUC WAS KAMPIOEN, VUC WAS EERSTE KLAS-
SER.
Trainer John van der Lubbe, tussen twee snikken
door: „Die 25 minuten waren verschrikkelijk. Net zo
erg als toen mijn vrouw moest bevallen". Waarop
een stem uit de menigte aanvulde: „Maar dat was
je eigen schuld".
Dit toverde de lachen weer op de gezichten, de ju
bel was er. De gruwelkamer was gematamorfoseerd
in golvende danstent waar tevreden en blijde men
sen hossen. Maar sport is keihard op amper drie
meter in de andere kleedkamer stond een eenzame
figuur. Trainer Van der Geest van TOGB. De Ber-
kelse ploeg moest door de nederlaag van 3—2 degra
deren en dat kwam hard aan, vooral omdat TOGB
tot tweemaal toe een achterstand knap had weten
weg te werken.
Niemand was er die Van der Geest zag staan, de
uitbundige menigte stormde langs hem heen naar
buiten om uitgelaten bezit te nemen van het midden
veld.
Van der Geest: „Als we de hele competitie zo had
den gespeeld als vanmiddag, ja dan waren we mis
schien wel kampioen geworden, maar als je een en
kele wedstrijd zo speelt en de rest slecht, dan eindig
je onderaan. Ik heb dit jaar veel last van blessures
gehad, en dan moet je jonge nog niet geroutineerde
spelers inzetten. Dat gaat natuurlijk opbreken. Maar
goed, we gaan verder, al zal het zeer moeilijk wor
den om de jongens op te vangen".
TOGB heeft lange tijd nog uitzicht gehad on een eer
voller resultaat. Niet dat het beter voetbalde dan
VUC. Integendeel. VUC speelde goed, technisch
vaardig, maar met te weinig body. TOGB antwoord
de met geen ingewikkeld geconstrueerd voetbal,
maar was in de tegenstoten zeker niet ongevaarlijk.
Vooral aanvoerder Jan Vermeulen was de Berkelse
spielmacher. Hij was altijd aanspeelbaar en hoe
wel niet meer zo snel de één-twee combinaties die
hij opzette vroegen bij de defensie van VUC alle aan
dacht.
VUC speelde gisteren ook anders dan in de laatste
wedstrijden, niet zo krampachtig, maar veel gedurf
der. Trainer John van der Lubbe: „Het was de laat
ste kans. Dat heb ik de jongens ook voorgehouden.
Tegen Laakkwartier had je de dwang van te moeten
winnen, en dat breekt op een gegeven moment op.
Nu weet je dat er na deze wedstrijd niets meer is.
Is wel een soort van dwang, maar toch niet zo als
de laatste weken".
VUC zag er ook anders uit dan Je laatste weken.
Joop Pronk kon er niet bij zijn en zijn plaats op het
middenveld werd nu ingenomen door Wim Elligens,
die normaliter op de linkerspitsplaats te vinden is.
Elligens was de revelatie in deze ontmoeting. Was
goed in de opbouw en een steunpilaar voor zijn de
fensie. De bekroning van zijn werk kreeg hij in de
36ste minuut van de eerste helft toen hij een directe
vrije scnop kogelhard onder kruising joeg. Wim Elli
gens: „Een leuk verjaardagscadeautje. Volgende
week wordt ik 32, en dan een doelpunt in een kam
pioenswedstrijd; het kan niet mooier. Toen die vrije
schop een doelpunt betekende dacht ik: zo die zit. Ik
was overigens wel hard aan een doelpunt toe".
Nog deze week werden aan het adres van John van
der Lubbe de nodige verwijten geuit in de vorm:
„Je stelt zondag die krant toch niet op he". Maar
John van der Lubbe was voor deze aantijging Oost-
indies doof. Hij stelde Elligens toch op, want hij
stelde in hem vertrouwen. En dat werd niet be
schaamd.
Elligens: „Het was eens wat anders. In de spits kan
je naar links of naar rechts, maar op het midden
veld kan je ook in de diepte, op die plaats kan je je
zo heerlijk uitleven".
Al binnen tien minuten waren er twee doelpunten
gevallen een vloeiende combinatie tussen Elligens cn
Van der Zwan resulteerde in een strakke voorzet die
door Bob van Roon keihard werd ingekopt. „Lekker
hè, zo'n binnenkomertje", zei de glunderende Van
Roon later. Maar het gejuich was nauwelijks ver
stomd of het was gelijk. Een schot van Chris Ver
meulen werd door de lat gekeerd en Leo Overdevest
schoot de terugspringende bal hard achter Nico van
der Mark (1—1).
De tweede helft was nog maar drie minuten oud of
TOGB kwam weer langszij. Een uitval van Chris
Vermeulen werd in eerste instantie door Nico van
der Mark gestoot, maar niet klem. 22 zou doelman
Nico van der Mark, die VUC dit seizoen al zo vaak
had gered, can in dit laatste duel wankelen?
Nico van der Mark redde VUC echter weer. Op een
meter afstand schoot Jan Vermeulen zo hard, dat
het schot nauwelijks te zien was, Nico van der Mark
wierp zich onvervaard in de baan van het schot en
behoedde VUC voor een achterstand. Hij bleef daar
mede onder het gemiddelde van één. In-22 wedstrij
den heeft hij 21 keer moeten capituleren.
Teen i hYh-.ker scheidsrechter Bakker voor do Irrt-
ste maal blies was een, ding zeker: TOGB was gede-
gradeed. Veer VÜC kwam de blijde mare ec i half
uur lcter, maar de vreugde was er niet minder om.
BART HOOGDUIN.
Het eerste elftal van VUC behaal
de in het afgelopen seizoen de vol
gende resultaten: Texas—VUC 4
—3: VUC—Naaldwijk 3—1;
Bl.Zwart—VUC 2—3; VUC—
RKAW 1-1; Wilhelmus—VUC
0—1: VUC—DHL 1—0; DHC
VUC 1—1; VUC—LFC 4—0; Lug-
dunum—VUC 1—1; TOGB—VUC
fi—VUC—Laakwartier 1—0.
Tweede helft: VUC—Texas 3—0;
Naaldwijk—VUC 3—1; VUC—
Bl.Zwart 0—0; RKAVV—VUC 1—
1; VUC—Wilhelmus 1—1; DHL—
VUC 2—2; VUC—DHC 0—0; LFC
—VUC 1—0; VUCLugdiunum 0—
0; Laakkwartier—VUC 1—0; VUC
-TOGB 3—2.
Buiten het eerste elftal heeft VUC
nog meer kampioenen. VUC 2.
VUC 4, VUC 6, VUC Al en VUC
C2 slaagden er al eerder in het
kampioenschap te veroveren.
'VUC heeft nu vier elftallen in de
KNVB-.
De spelers die dit seizoen de neo-
eersteklasser hebben gediend
zijn: doel Nico van der Mark res.
Ron Stoop, achter: Rob van Gin-
kel. Jan Gerritzen, Gerrit v.d.
Werff, Jar. Gerritzen, Wim Dop-
meijer. Midden: Frank Bt>k, Jan
Hoos, Joop Pronk, Hans v.d.
Hoek, Wim Elligens, Joop van
Hijkoop. Voor: Lek van Noord,
Jan Holleman, Bob van Roon,
Dick van der Zwan, Kick Nibbe-
ring.
VOORBURG Langzaam maar zeker werd een
achteloos op de grond neergegooid spandoek hoe lan
ger hoe dieper in de centimeters dikke modder ge
trapt. Duizenden schuifelende voeten maakten de
tekst haast onleesbaar. „Niets aan te doen, RKAVV
wordt kampioen" stond er in rode haast niet meer te
ontcijferen verfletters. RKAVV redde 't niet, na twee
maal drie kwartier voetbal verliet Wilhelmus met
een overwinning van 21 het veld. Met gebogen
hoofden vertrokken de spelers van RKAVV op weg
naar de kleedkamer. Door de overwinning van 32
van VUC op TOGB, ging de titel naar Het Kleine
Loo.
Het was na afloop stil in de kleedkamer van
RKAVV. Niemand had er behoefte aan om druk te
praten, elkaar verwijten te maken over gemiste kan
sen, te discussiëren over als dit en als dat. Gedesil
lusioneerd staarde trainer Theo Cremers voor zich
uit. Af en toe haalde hij, amper merkbaar een snelle
hand over zijn ogen. Er viel niets te zeggen. Klaas
Frederiksz: „Je kan jezelf nu natuurlijk wel voor
het hoofd slaan, maar er is nu eenmaal niets meer
aan te doen. Omdat wij het nu niet hebben gehaald,
is het seizoen nog niet verloren. Wij kwamen dit
jaar als debutant in de tweede klasse, en om je dan
al direct zo te laten zien is op zich al een knappe
prestatie".
In eerste instantie zag het er helemaal niet naar uit
dat RKAVV een nederlaag zou lijden, integendeel
zelfs. Heel de eerste helft waren zij een stuk sterker,
maar het beslissende doelpunt bleef uit. Een schot
van Peter Hakkaart belandde buiten bereik van de
goed werkende doelman Martin van Domburgh, kei
hard op de lat. Ben Bolleboom miste ternauwer
nood na een solo, Siem Bolleboom was net niet in
staat het beslissende tikje te geven op een voorzet
van Klaas Frederiksz. Theo Cremers: „Schop je er
in die eerste helft een in dan speel je voor de rest
een gewonnen wedstrijd. Vanmiddag heeft het ons
net aan dat kleine beetje geluk ontbroken, maar ja,
eerder in de competitie hebben we dat weer wel ge
had.".
Het meespelen van Siem Bollboom bleek voor
RKAVV een duidelijke stimulans. Wilhelmus en de
4500 toeschouwers werden echter zeer lang in het
onzekere gehouden. Voor de wedstrijd, terwijl beide
ploegen zich met een warming-up bezighielden, was
Siem Bolleboom niet aanwezig. Pas nadat Wilhelmus
de kleedkamer op had gezocht, kwam hij vijf minu
ten voor tijd het veld op. Na pijnstillende injecties
bleek hij weinig last te hebben van zijn tijdens een
training opgelopen dijbeenblessure.
Zodra het veld verlaten was stroomden talloze sup-
portertjes van RKAVV met vlaggen het veld op. Ce-
heel in Europacupsfeer spreidden zij vlaggen op de
grond rondom de middencirkel. Eniele-.d v>!c.i j
neer en kusten zij de- grond. Afgeschrokken door de
politiehonden op het veld waren zij echter v.ecr sn:l
vertrokken.
De eerste helft startte r.ervei s. Na enige tijd ver
kreeg RKAVV echter een duidelijk overwicht. Pas in
de tweede helft werden de rollen omgedraaid. Na
acht minpten maakte de plotseling weer in de opstel
ling van Wilhelmus teruggekeerde Aldo Rossit den'.-
baar gebruik van een misverstand in de verdediging
van RKAVV. Van een tiental meters afstand schoot
hij keihard in en onhoudbaar.
Met man en macht probeerde RKAVV de achter
stand weg te werken. „Of je met 10 of 20 ver
liest" moet men gedacht hebben. Scheidsrechter Ver.
Tour, die heel de wedstrijd lachend rondliep maar
verzuimde de kinderen achter de doelen ook achter
het hek te zetten, staakte een paar minuten later de
wedstrijd. „Ik zag die bliksemschichten en teen was
het voor mij wel bekeken", verklaarde hij na afloop.
„Het mag van mij zo hard regenen als maar kan,
dan vind ik het nog niet erg om door te spelen. Bij
onweer stop ik altijd direct, dat is een gulden stelre
gel van mij". De maatregel van de heer Van Tour
vond over het algemeen begrip, al was althans
van vooral de kant van Wilhelmus te horen dat dit
voor RKAVV de kans was om zich opnieuw op te la
den. Na twintig minuten kwamen de spelers het veld
weer op. Met nog een klein half uur te spelen was er
nog van alles mogelijk. Zeven minuten voor tijd be
sliste good-old Chiel Jansen de strijd definitief. Uit
een vrij onoverzichtelijke situatie slaagde hij erin de
bal met het achterhoofd koppend in het doel te wer
ken. Chiel Jansen later lachend: „Dat was toch een
klassedoelpunt". En even later eerlijk bekennend:
„Maar er kwam toch wel een hoop geluk bij".
Wilhelmus speelde dit keer overigens weer in een
andere dan gebruikelijke opstelling. Melbi Raboen
stond niet opgesteld en mocht op de tribune plaats
nemen („Het bestuur weigert nog steeds een ge
sprek, ik wacht nu al zeven weken"). Naast Melbi
zat Gabri Winkels, die er sinds vorige week ook he
lemaal naast staat (<4k zou niet weten waar ik dit
aan te danken heb. Ik vind wel dat het hier bij Wil
helmus er allemaal erg vreemd aan toegaat op dit
moment"). Ton Winkels mocht eveneens vanaf de
zijlijn de wedstrijd volgen. De officiële lezing luidde
dat men het risico niet durfde te nemen om hem nog
een keer op te stellen in verband met zijn zwakke
enkel. Ton Winkels verbaasd: „Als ik je nou vertel
dat er niets aan de hand is. Ik ben weer helemaal
gezond. De conclusies laat ik aan jou over".
Kortaf
Trainer Sielakus, wiens bijnaam de kabouter van
Wilhelmus is, was na afloop van de wedstrijd uiterst
kortaf. In uiterst onheuse bewoordigen, weigerde hij
scheldend elk gesprek. Ook later bleek de heer Siela
kus niet vcor rede vatbaar.
Onder de spelers van Wilhelmus bleek ook duidelijk
onvrede te heersen over het zonder meer aan de
kant zetten van Raboen en Winkels: Ruud Staas:
„Ik ben het er helemaal niet mee eens wat er alle
maal met Melbi is gebeurd. Zoals ze hem behandeld
-hebben is niet correct". Ton Winkels: „Er gebeuren
hier zovel vreemde dingen, ik kan er met mijn pet
niet meer bij". En Rob Thoms: „In het verleden is
Wilhelmus altijd negatief overgekomen. Bij het zoe
ken naar een oorzaak hiervoor zijn er diverse rede
nen aan te wijzen".
Voorzitter en elftalleider Jan Lhd rs liet eveneens
niets van zich horen. Na een beiou b;nnen enkele
minuten aanwezig te zijn, voor gesp.ek ver
school hij zioh nadien in de be«tuurskar
Toen alle spelers met hun vrouwen werden binnen
geroepen bleven twee spelers, Melbi Raboen en
bri Winkels, die eveneens hebben meegeholpen aan
het behalen van deze gedeelde tweede plaats in de
competitie, buiten staan.
Het zal de supporters van RKAVV allemaal wel gro-
tendees zijn ontgaan. De weinigen die nog zin hadden
om wat te blijven hangen, hielden zich bezig met
een nabeschouwing. Zo hielden zij het erop dat het
Siem Bolleboom was, die voor RKAW de eer redde.
Martin van Domburgh echter: „Ik weet dat Siem
schoot, maar die bal verdween via mijn been in het
doel. Al met al ben ik met 13 doelpunten toch nog de
minst gepasseerde doelman van deze klasse.
PAUL HOV1US
