Parkeergarage „hangt
nog' op voorwaarden
van oliemaatschappij
Hoe een stukje Oegstgeests uitzicht
na eeuwen
verdwijnt
stad en randgemeenten
Gemeente-werkman
redt moeder en kind
van verdrinkingsdood
PAGINA 3
WOENSDAG 21 FEBRUARI 1973
LEIDSE COURANT
Het terrein aan de ir. Driessenstraat: Waarschijnlijk staat hier de eerste tijd nog geen parkeergarage.
LEIDEN De wallekanten
staan vol auto's. In heel
wat binnenstads-straten
van Leiden moeten leve
ranciers tussen het gepar
keerde „blik" door slalom
rijden om hun goederen
het liefst op tijd aan de
man te brengen. De ge
meentereiniging kan niet
dan met grote moeite het
huisvuil van de binnen
stadsbewoners ophalen om
dat geparkeerde auto's de
vuilniswagen in de weg
staan. Parkeergarages, in
of om andere Nederlandse
binnensteden inmiddels
vertrouwde, inrichtingen
zijn in Leiden nog steeds
een droombeeld. Bijna een
jaar geleden meldde wet-
Betonnen palen, bijeengehouden door een vloer en voorzien
rage niet maar het bouwen is niet het grootste karwei.
i borstweringen: mooi i
houder Kret in een verga
dering van de commissie
stadsontwikkeling, dat on
derhandelingen gaande wa
ren met gegadigden voor
exploitatie van „de" par
keergarage aan de Ir.
Driessenstraat. Maar hoe
staat het er nu mee?
Wanneer men gebruik maakt van
„prefab" elementen, kan de
bouw van een parkeergarage in
een paar weken „bekeken" zijn.
De vraag is, of zo'n constructie
overal in het stadsbeeld aan
vaardbaar is. De bouw is dus
niet het punt, waarop de onder
handelingen tussen gemeentebe
stuur en belangstellenden nog
steeds hangen.
van de parkeergarage door de
Die gegadigden blijken afkomstig
uit de wereld van de oliemaat
schappijen. Jarenlang hebben ze
geijverd voor het vestigen van
hun benzineverkooppunten. Ze
wilden desnoods inschikkelijk
zijn, als hun maatschappijvlag
maar vrijuit boven hun nieuwe
tankstation zou mogen wappe-
Nu de behoefte aan benzinesta
tions vrijwel gedekt is, draaien
ze de rollen om: Ze hebben nog
wel belangstelling voor de ex
ploitatie van een parkeergara
ge. maar dan onder bepaalde
voorwaarden. De vestiging van
een benzineverkooppunt bij de
inrichting is niet hun enige eis.
Ze willen ook dagwinkeltjes, bij
voorbeeld een bloemenstalletje.
een accessoire-zaakje etc. aan
het project verbinden. Boven
dien willen ze, dat de omgeving
IOETERWOUDE Mevrouw
Van Diemen-v.d. Sluis en haar
driejarige dochter Natalie, wo
nende aan de Rijnstraat 47, zijn
gistermorgen uit het water ge
red van de Meerburgerwate
ring.
De vrouw was daarin terecht ge
komen met haar fiets waarop
ook haar dochtertje zat bij de
brug naar de kleuterschool „De
Krakepit" om haar andere
dochtertje af te halen. Gemeen
te-werkman J. Hoogervorst die
in de nabijheid op het sportcom
plex aan het werk was sprong
op het hulpgeroep in het water.
Hij bracht eerst de moeder
naar de kant om daarna haar
dochtertje op het droge te bren
gen.
LEIDEN Voor de kleine wijk
Meerburg is een grote wens
op „de laatste hand" na in
vervulling gegaan. Naast het
winkelcentrum is een eenvoudi
ge maar voor kinderen aantrek
kelijke speelgelegenheid gecre-
eerd. Niet zonder reden richt
het bestuur van de stichting
Wijkcentrum Meerburg in zijn
laatste contactblad, namens de
wijkbewoners, een woord van
dank aan de gemeentediensten,
die aan het tot stand komen van
het speelterrein hebben bijge
dragen.
gemeente „parkeer-vrij" ge
maakt wordt. Vanuit hun stand
punt bezien, is dat misschien te
begrijpen. Want om technische
redenen is het nauwelijks doen
lijk, danwel tegen zeer hoge
kosten, om de garage voor één
of meer verdiepingen in de
grond te doen verzinken. Ander
zijds staan de gemeentelijke
bouwvoorschriften slechts een
bepaalde goothoogte toe. Voeg
daar de beschikbare oppervlak
te aan toe en het wordt duide
lijk dat de parkeergarage aan
de Ir. Driessenstraat de ga
rage, waarover het gesprek
gaat maar van zeer beperkte
capaciteit zal zijn, hetgeen ui
teraard de exploitatie nadelig
beinvloedt.
De eis, de omgeving „parkeer-
vrij" te maken, is voor het ge
meentebestuur moeilijk in te
willigen, zolang er nog mensen
in de binnenstad wonen. Wan
neer het bovendien toelaat, dat
er dagwinkels gevestigd worden
in of bij de parkeergarage, dan
zal de middenstand, niet ten on
rechte, in het geweer komen.
Sinds het plaatsen van parkeer-
meters en parkeerautomaten
blijkt dat het betaald parke
ren in de Leidse binnenstad vrij
aardig loont. Het aanbod van
auto's en de beschikbare plaats
is redelijk in evenwicht. Wie wil'
winkelen in de binnenstad kan
zo is gebleken, zijn wagen zon
der moeite voor de duur van
een uur of wat kwijt. Alleen op
„top-dagen", donderdagf avond)
en zaterdag, is de stad meer
dan vol. En dat gegeven maakt
het 't gemeentebestuur moge
lijk, de voorwaarden van de
oliemaatschappijen nog eens in
alle rust te bestuderen.
OEGSTGEEST Wat professor Johannes Wesselius helemaal
zag in de oude toren van Rijnsburg weten we nu niet meer.
Deze Leidse hoogleraar, begenadigd leerling en collega van
Boerhaave, was in elk geval zeer gecharmeerd van deze stoe
re, degelijk Hollandse wijsvinger van de Rijnsburgse abdij.
Als hij een ogenblik zijn botanische Hortus wilde vergeten en
vanachter een foliant door zijn raam over de Hecreweg west
waarts schouwde, Inoest en zou hij „den Toom" zien prikken
tegen het grauwe wolkenpak aan de kim. Ook zijn nazaten
zouden daar prijs op stellen, zo meende hij, terwijl hij zijn
lange Goudse pijp liet puffen. Hij handelde zoals een goede
voorvader betaamt en liet de zaak met zorg vastleggen. Nu
was in die 18e eeuwse dagen het kopen, verhandelen en erven
nog een lieve lust. Men kende het Monopoly-spel niet als tijd
verdrijf, maar percelen en kapitale goederen waren er volop
en als het even kon maakte men het liefst akten op en teken
de contracten. Als er toen al neurosen hadden bestaan, zou-
dm heel wat erfgenamen voortijdig in de stroom van nota
riële verrichtingen ten onder zijn gegaan.
Professor Wesselius kreeg „aan de overkant" in 1735 te maken
met ene weduwe, Maria Timmers geheten. Een gegoede we
duwe overigens, want zij kocht als vrouwe van Waalwijk een
boerderij Wilthoef. Johannes Wesselius had in 1723 dergelijke
ontwikkelingen al voorzien en zijn uitzicht contractueel bevei
ligd. De koopster moest gedogen dat de professor het recht
zou hebben om ter breedte van zijn buitenplaats, tegenover
het verkochte gelegen, bomen te planten op de kant van de
sloot langs dc Heereweg, zonder dat de koopster „het vrije
uitzicht van de buitenplaats zal mogen incommoderen, waar-
Voor de koopster jaarlijks twee gulden tien 6tuivers zal genie
ten".
De heer H. van Woerden doet alle moeite c
De hoogleraar had zich verzekerd van
het recht op uitzicht. De akte wees
de gronden ten oosten van de weg
als „heersend erf" aan en de gron
den ten westen daarvan als „lij
dend" of „dienend" erf. Op zo'n lij
dend erf werden bepaalde eisen en
verboden gelegd. Inmiddels is de tijd
niet stil blijven staan. De barokke
Wesselius kon, kijkend naar de
Rijnsburgse toren, rustig zijn toe
back blijven zuigen totdat de dood
daar 'n einde aan maakte. Even on
gestoord bleef de volgende bewoner,
professor Adriaan van Rooijen, in
het genot van een vrije blik, maar
zonder dat hij er erg in had verknol
de zoon mr. Jan van Rooijen in 1784
de zaak voor latere geslachten van
kopers of erfgenamen.
In dat jaar kwam Den Thoorn van
Rhijnsburg op losse schroeven te
staan, althans de doorkijk erop, van
af de plaats, waar nu Huize Duin
zicht en „Kleine Curium" aan de
Rhijngeesterstraatweg liggen. Mr.
Jan kocht het land aan de overkant
en daarmee hield het servituur (met
de last van het lijdend erf ten op
zichte van het heersend erf) op. Er
had vermenging plaatsgevonden.
Twee eigendommen waren in één
hand. Daarmee was bijna twee eeu
wen geleden de uitziohtskous af. Het
servituut is ter ziele en kan de huidi
ge bewoner van „Klein Curium",
waar eens Wesselius en Van Rooijen
van het buiten-leven genoten, helaas
niet meer baten. Als de heer H. van
Woerden, sinds begin van dit jaar
gepensioneerd leraar scheikunde aan
de Bonaventura-scholengemeen-
schap, over enige tijd uit de fijn-
sehalige venstertjes van zijn statige
onderkomen kijkt, ziet hij geen ab
dijtoren meer, maar een stel metse
laars die acht dubbele huizen (twee
onder één kap) met laattwintigste
eeuwse ijver aan het optrekken zijn.
Want ook Oegstgeest kan het zich
niet permitteren, een bestemmings
plan te laten vallen voor een servi
tuut dat in historische rook is opge
gaan. Eerlijk gezegd, heeft de heer
Van Woerden, die in de curiale rust
van zijn pastorieachtige woning het
oude liefheeft en er in zijn werkka
mer-bibliotheek een patriarchale
schrijn van eerbiedwaardigheid voor
heeft ingericht, nooit gemeend dat
een servituut de bouwnijvertieid een
duimbreed in de weg zou kunnen
leggen. Hij wist al jaren van het
vervallen servituut af. Zijn studie
van de opgeving geïnspireerd en
gestimuleerd door de Oegstgeestse
historicus W. J. van Varik als gezag
hebbende betrouwbare bron had
hem al uit de droom geholpen. Maar
de zoons van deze goede vader en
leraar gingen tekeer tegen het be
stemmingsplan en zeiden tegen de
heer Van Woerden: „Vader, u moet
er iets tegen doen. Met dat servituut
maakt u een goede kans".
De heer Van Woerden lachte maar
eens en tekende bezwaar tegen het
plan aan. Hij hielp de gemeente
Oegstgeest aan een stevige portie
werk, want de zaak werd tot de bo
dem uitgezocht. „Talloze buiten
plaatsen hebben van die servituten
gehad", aldus de heer Van Woerden,
„verbod om te bouwen, het bewaren
van het uitzioht. Nou ja, mr. Jan
van Rooijen heeft de erven ver
mengd; 190 jaar later heeft deze ge
meente er haar plezier aan opgekund.
t Rijnsburg
Men heeft in elk geval er wel werk
van gemaakt om mijn aanspraken te
kunnen ontzenuwen. Er is nu tot in
Den Haag toe een zucht van verlich
ting geslaakt, waar Ged. Staten
thans ongestoord hun gang kunnen
gaan met het afgeven van de goed
keuring. We krijgen nu hier tegen
over een vrij losse bebouwing met
die dubbele huizen. We hadden het
erger kunnen treffen, een flat of zo.
Je mag in de Randstad niet ver
wachten. dat je kilometers uitzicht
tot de duinen bewaart".
Ommuurd en wat weggedoken in het
groen van het Bos van Wyckerslooth
wachten Duinzicht en „Klein Cu
rium" op hun overburen. Eeuwen
ontmoeten elkaar hier. Alles is ver
gankelijk- servituten en andere
erfdienstbaarheden, het uitzicht op
een vissersdorpachtige toren, de
geest van schout en baljuw Van
Dortmont een van de eerste eige
naren van de hofstede Duinzicht
en later de geesten van Wesselius,
zijn dochter Adriana die met Adriaan
van Rooijen in de echt was verbon
den. Ze zijn alle naar een ander rijk
verhuisd. Ruim een eeuw geleden
wijdde en stichtte hier nog baron
Van Wyckerslooth van Schalkwijk,
bisschop Cornelius Ludcvicus (in
partibus infidelio), maar laten de
„ongelovigen" van Oegstgeest het
niet horen). De bisschop van Cu
rium, die zijns ondanks bulkte van
de aardse goederen en ei alle goed
mee deed (de dichter Gerard Brom
moet van hem hebben gezegd, dat
„alles wat hij aanraakte met goud
werd gezalfd") heeft op Duinzicht
cum annexis zijn stempel gedrukt. Hij
was geen groot man, maar wel goed.
Tot 1915 heeft er zijn bisschoppelijk
„paleis" gestaan, waar Peerke Don
ders tot priester werd gewijd in de
kapel.
Er moesten ook nog geestelijken
worden opgeleid voor de Oostindi-
sche Missiën, maar dat is er nooit
van gekomen. De bedoeling was ech
ter goed; het tekent de edele baron
bisschop.
Sinds een paar jaar is de gemeente
Oegstgeest eigenares van de grond
van het „Seminarie voor de Neder
landse Koloniën". De heer Van Va-
rik heeft het alles opgetekend en hij
kan er nog meer van vertellen. De
heer Van Woerden spit rustig door
in zijn lusthof, waar jaartallen hun
sporen hebben achtergelaten. Mevr.
Van Woerden vindt (met een korrel
tje zout) het spijtig van „dat mil
joen aan smartegeld, nou ja
het was toch leuk om er aan te
denken", en de goede zonen,
die in feite de aanstichters waren
van het schr.ftelijk gevecht (ellen
lange brieven, onderzoeken, bijlagen,
tekeningen en adstructies, ambtena
ren die hun pen erbij opaten en Van
Varik die in z'n vuistje lachte) zijn
intussen ook overgegaan tot de orde
van de dag. Nog één keer samen op
de foto met vader Han, dit op het
lijdend erf. steunen! op een fictie,
torenwaarts wil turen. Het was de
moeite waard. Burgemeester Van
Eijsinga heeft er smakelijk om
gelachen. Wat een servituut allemaal
niet kan uitrichten. Om tureluurs
van te worden. Maar uiteindelijk
hoef je met de geschiedenis ook
geen loopje te nemen. Die heeft er
lang genoeg voor geduurd.
Ton Pleters
Sein pre Avanti
strooide met
wereldmelodieën
LEIDEN Het Chr. Muziek*
en Toneelgezelschap „Sem*
pre Avanti" heeft het weer
voor elkaar gekregen: veel
plezier, zonnige zang, ver
zorgde kostumering, betame
lijke scherts en een volle
zaal, die enthousiast heeft
meegeleefd met wat gister
avond in de Stadsgehoorzaal
als nieuw programma bijna
drie uur lang werd voorge
schoteld. Een avondje ver
antwoord uit, kunnen we wel
stellen.
Aan de vooravond van de lente
(zoals bloemrijke Herman
Blom ons wilde doen gelo
ven) heeft Sempre Avanti
een boeket wereldmelodieën
geplukt en over de hoofden
van zijn grote aanhang uit
gestrooid-
Koor en orkest, onder uitste
kende leiding van Koos Ku-
kler, waren prima in vorm.
Het orkest vooral blijkt bij
zonder geoutilleerd voor het
spelen van zigeunermuziek.
Ook de solisten Nel de Vries,
good old Wim Brugman,
Tiny Arnoldus (als een twee
de Liesbeth List in „Oud
Amsterdam" en net zo goed
als Marlène Dietrich, als ze
„niet alleen uit liefde wil
huilen"). Jan de Vries (mooi
timbre). Jannie Visser
Truus Nasveld en Wil de Nie
leverden goede prestaties.
Wim van Ark en Hans Ooste-
rom zorgden' voor de vrolijke
komische gesproken noot tus
sen de bedrijven.
T.P.
Verzamelaar
van verbalen'
krijgt drie
weken
LEIDEN/DEN HAAG Een 32-
jarige man uil Leiden had vorig
iaar verschillende vergrijpen
op zijn kerfstok. Zij varieerden
van diefstal van 8 ballpoints
uit een warenhuis tot brand
stichting, waarbij een schade
van 25.000 gulden was veroor
zaakt.
Daartussendoor had hij nog een
gestolen brommer gekocht, een
auto onder invloed bestuurd en
een taxi vernield.
„U bent een verzamelaar van
processenverbaal", aldus de po
litierechter. mr. Van Wasse
naar. Omdat de verdachte zon
der werk Is, luidde hot vonnis
slechts drie weken gevangenis
straf.
LEIDEN De afdeling Leiden
van de Nederlondse Vereniging
van Huisvrouwen houdt haar
jaarvergadering op donderdag
22 februari in de kantine van
Clos en Leerbruggen aan de 3e
Binnenvestgracht. Tijdens de
vergadering, die om 14.00 uur
begint, zal mevrouw Van Eysin-
ga-Horst, echtgenote van de
burgemeester van Oegstgeest,
worden ingelnstalleerd als ere
presidente van deze afdeling.
LEIDEN De Katholieke Na
tionale Bond voor E.H.B.O. af
deling Leiden heeft weer een
aantal diploma's kunnen uitrei
ken. Dc geslaagden zijn: J.
Bentveld; M. Bouckaert; T.
Heersma; J. Homan; N. Kers
bergen; P. Klein; M. Kuipers;
W. van Leeuwen; M. Linde
man; M. van Maarle; J.
Marks; H. Merts; J. Naber; M.
Nooijens; G. van Paridon; E.
Post; W. van Schalk; S. Sieval;
D. Slingerling; E. van Slinger
land; N. van Slingerland; E.
van de Velden; J. Verhoog; M.
Zuurmond.
LEIDEN De Stichting Paard
rijden Gehandicapten voor Lei
den en Omstreken, orgnnlseerde
onderlinge wedstrijden In de ma
nege aan de Wassenuar.se weg.
Gehandicapten en validen stre
den gezamenlijk om de eer. Ge
reden werden de proeven Dl
voor mindergevorderden en D2
voor gevorderden. Als jury trad
op mevrouw Naessens, geassis
teerd door mej. Hesseling. De
uitslag was als volgt: Dl: 1. de
heer Duivenvoorden op Pipo; 2.
Jeanette Plunje op Blanca; 3.
T. van Neijnatten op Pipo; 4.
Helma Vulpen op Blanca. D2: 1.
Heidi Jansen; 2. Marie Donker;
3. Tessa Cohen; 4. Ineke Kret.
OEGSTGEEST K O, afdeling
Oegstgeest wil een cursus „Ca
baret techniek" organiseren. Ca
baretier Frank Sanders Is aan
gezocht om deze cursus te gaan
leiden. Om de belangstelling
vcor deze cursus te pellen, wor
den belangstellenden verzocht
zich op te geven bij het Bureau
K O, Oude Vest 45, tel. 31841.
Dc lossen (18 stu'ts) zullen op za
terdagmiddag gegeven worden
en duren elk 2 uur. Als mini-
mumleefijd wordt 17 jaar ge
steld, terwijl een middelbare of
daarmee gelijk te stellen oplei
ding gewenst is.
