Missionaris spaart -
anderen nemen het af
ZOETERWOUDSE
MUI-HIT I ER
Wil, DAK BOVEN
HOOFD VAN
PAROCHIANEN
Met
een
been
in
het
water
stad en randgemeenten
Nog één
sprongetje
over
De Brug...
VRIJDAG 29 DECEMBER 1972 LEIDSE COURANT
ZOETERWOUDE Een tijdje geleden vaardigde de president
van de Westafrikaanse republiek Kameroen een decreet uit
om paal en perk te stellen aan het toenemend aantal roverij
en in zijn land. Hij bepaalde, dat dieven - althans die van het
ergste slag - terechtgesteld zouden worden. ,,Ik moet zeggen,
dat het de laatste tijd de spuigaten uitliep", zegt father J. C.
M. Rekelhof (56), die eind augustus voor een vakantie in het
huis van zijn 80-jarige moeder aan het Watertje kwam uitpuf
fen. „Ik kreeg een brief van mijn boy, waarin hij me van het
decreet op de hoogte stelde. Sindsdien hebben al 19 rovers de
kogel gekregen. Vroeger was dat nog niet zo, maar het komt
tegenwoordig steeds meer bij ons voor, dat een boer, die z'n
zakken koffie buiten laat staan (dat zijn me nogal loeiers van
zakken, die je niet eventjes naar binnen haalt), ze de volgen
de morgen niet meer terugvindt. Een ander wil 's morgens
zijn bananen gaan snijden, maar ontdekt, dat een ander dat
's nachts al heeft gedaan. Afrika kijkt naar het superbe-
schaafde Europa en zegt: die toestanden daar, die willen we
hier niet hebben. En dan laat de ene president voor een fiks
vergrijp iemand de oren afsnijden, en de andere stelt een
vuige dief de kogel in het vooruitzicht".
Nu zijn de grijpers in de nacht in
het landelijke Zoeterwoude niet
zo vuig, maar het trof hoogst
ongelukkig, dat de heer Rekel
hof van de society van Mill Hill
(wat zou Mill Hill zijn zonder
Zoeterwoude? Niets, toch zeker)
op een kwade nacht in novem
ber, toen hij met zijn moeder
van een bruiloft thuiskwam,
zeshonderd gulden aan bijeenge
gaarde spaarcentjes voor zijn
nieuwe kerk miste. Het waren
belhamels, zegt hij nu. Maar
naar het geld („450 gulden van
de missie en ongeveer 150 van
mezelf") kan hij fluiten. Recht
geaarde Zoeterwoudenaars, en
trouwens alle ordentelijke lie
den, vinden het bestelen van
een missiepater infaam en im
moreel. Er moest meer politie
toezicht zijn, menen ze; maar
in Zoetervyoude woont geen en
kel lid van de sterke arm. Soit,
maar father Rekelhof is geld
kwijt dat hij best zou kunnen
gebruiken: voor hem is dat
35.000 francs, een maand salaris
voor metselaars en boys.
In het achteraf-huis aan het Wa
tertje bij de weduwe Rekelhof
herleven vóór conciliaire toe
standen. Bij het raam in de
woonkamer zit professor B.
Berk, van de congregatie van
de H. Familie, in een vrij ge
makkelijke stoel te brevieren.
Met zijn dikbepluimde bonnet
bijna in de geranium op de ven
sterbank. Pater Berk is de oud
ste broer van de moeder van
pater Rekelhof en mevrouw Re
kelhof reikt de koffie aan (het
is tegen de Completen) en zegt:
alsjeblieft, professor. Pater
Berk van de H. Familte is ook
zo'n godsman die Zoeterwoude
niet kan vergeten. Hij woont in
het missiehuis te Kaatsheuvel,
maar zijn lange leven heeft uit
lopers tot in Polen en Frank
rijk. In Polen hielp hij 50 jaar
geleden zijn congregatie op de
benen, in Frankrijk beoefende
hij de Poolse zielzorg tijdens de
oorlog en verdiende er met het
vervalsen van geboortebewijzen
het Legioen van Eer. Daarom
staat hij in Den Haag ook inge
schreven als ridder. Kardinaal
Vyshinski is een goede kennis
van hem en in Zoeterwoude is
hij met z'n 85 jaren nog een
brok lust en leven. „Ik was lie
ver slager dan het varken",
zegt-ie met een ondeugende
kraak-lach, terwijl het brevier
wordt dichtgeslagen en een pijp
opgestoken.
Father Rekelhof leest inmiddels
aan tafel een proces-verbaal -
het overgereikt door een jeugdi
ge rijkspolitieman - dat hem
aan de „kraak" van november
doet herinneren. Of het alle
maal klopt. „Er zit een paar
gulden verschil in, maar voor
de rest zal het wel waar zijn",
oordeelt de goedmoedige missio
naris rustig. Als de uniform de
deur uit is, dwalen we af in ge
dachten naar de derde wereld
van Kameroen, hangend onder
de dikke buik van Afrika naast
Nigeria. Father Rekelhof blijft
reëel: „daar kom je nooit mee
klaar, met de wereld, tot-ie op
gelijke voet met de onze, de
tweede wereld, staat". Mill-Hill
zit daar. Mill-HtU blijft nog
trekken. In West-Europa draag
je een habijt, in het dorp Tom-
bèl, 100 km van de havenplaats
Douala, heb je in een hap en
een snap een hamer en zaag in
je hand. „Ik geloof, dat je mis
schien een avontuurlijke geest
moet bezitten, iets var. de ont
dekkingsreiziger, om Mill-Hiller
te zijn", veronderstelt de Zoe-
terwoudse priester, bij wie de
bijna 40 graden Afrikaarse zo-,
op de konen is ingebrand.
Pater Berk - die het maar gek
vindt, dat „sommige lui niet
meer brevieren" - luistert toe
en komt nu en dan met een
Pools-Frans intermezzo de der
de wereld naar de achtergrond
verdringen. Het agrarische
Tombèl heeft 8000 inwoners en
een houten kerk met heetzinken
dank. De heer Rekelhof was er
al eens in '55 kapelaan (sinds
1946 werkt hij in Kameroen» en
in '61 nam hij de zaken van een
oude pater over en nu zit hij al
leen voor een parochie, waar 's
zondags tussen de 1600 en 1700
mensen naar de kerk komen.
Hij heeft een behoorlijke pasto
rie, maar het kerkje, een pij
penla in de hitte, lijkt nergens
op. De muren van de nieuwe
kerk, opgetrokken uit betonblok
ken, staan er al. Er moet nog
een nieuw dak op en op de vul
kanische as dient nog een ce-
mentvloer van 650 m2 gestort te
worden: 600 zakken cement van
10 gulden het stuk. Voor de pila
ren en het aluminium gegolfde
dak heeft de heer Rekelhof nog
dertig mille nodig. Tombèl zit
ook nog verlegen om zoiets als
„Ons Huis" voor de jeugdclubs, De Zoeterwoudse Mill-Hille: „Het geldkistje leeg"
de vergaderingen op allerlei ge
bied. Daar kan hij de oude hou
ten kerk voor gebruiken en die
aanpassen als het nieuwe ge
bouw er staat. „Met die kerk
gaat nog wel een jaar of vier
mee heen", vreest father Rekel
hof", en de produkten worden
bij ons ook al duurder en duur
der".
Op zijn vakantie heeft hij onge
veer 12.000 gulden bij elkaar ge
sleept en zijn parochianen heb
ben aan de nieuwe kerk ook al
meer dan 10.000 gulden gespen
deerd via fancy-fairs, oogstfees
ten, dansavonden en privé-
spaarpotjes. „Het is helemaal
hun werk. Er komt zelfs een
hoofdelijke bijdrage: 14 gulden
per jaar per man en 7 gulden
per vrouw. Ze hebben in Tom
bèl een aardig inkomen vanwe
ge de cacao- en koffiecultuur en
met een voedselgebrek in Doua
la in de buurt. Fantastisch was
ook bijvoorbeeld die 300 gulden
van het oude omaatje Horten
sia. Een penningske van de we
duwe dat groot was geworden.
Het geld zat in een lorrig lapje
met plastic erom. Ik dacht:
daar heb je die olienootjes
weer. Maar nee hoor, het waren
23.000 francs. Wat een verras-
singt"
Father Rekelhof richtte 11 Jaar
geleden een soort boerenspanr-
en leenbank op, de Credit
Union, waar de boer kan sparen
en geld opnemen tegen een heel
lage rente. ,We hebben nu 80 le
den. Ik ben alleen de geldbe-
waarder, de enige die een veili
ge kluis heeft. De „echte" bank
is 60 km verderop. Het loopt
over het algemeen erg goed,
zeg maar 50 boeren deponeren
regelmatig hun geld. Dat is ons
project".
Eind januari gaat deze missiona
ris-bouwer weer terug naar
Tombèl. Naar de varkens die
z'n tuintje omspitten en de oli
fanten die in de omgeving gras
duinen. Nog een paar weken
kan hij dan materiaal verzame
len. Dan komt de regen. Tot ok
tober. Drie meter hemelwater
per jaar. Daarna gaat hij weer
bouwen, aan de spanten, die in
Nederland technisch zijn uitge
werkt. Overigens heeft J. Rekel-
hof MHM zelf z'n nieuwe kerk
ontworpen, waarbij hij Is uitge
gaan van de Friese boerderij.
Onlangs zijn drie meiskes van 7
jaar het Watertje langsgelopen
op eigen initiatief. Ze haalden
75 gulden op voor father Rekel
hof. „Ongelooflijk, wat die
mensen hier toch nog begrijpen
hoe die derde wereld opgevan
gen moet worden. En dat on
danks hun eigen beschavings-
en cultuurproblemen. Geweldig,
er is geen woord voor te vinde**.
Ze brengen in no time 60 mfl-
joen bij elkaar".
Mill-Hiller Rekelhof is er de man
niet naar om lang te treuran
over de verloren 600 gulden:
„Zoiets is aan de orde van de
dag. Toen ik het geldkistje
schoon- op zag staan dacht iti
nou ja, die is leeg Ik peifli
nog niet eens over dat noodza
kelijke Ons Huis in Tombèl,
waar het verenigingsleven moet
worden opgevangen. En dat dak
op onze kerk: ach, Je vcrtrouYït
maar op God. Die zal toch er
gens wel helpen. Ze hebben
daar nu eenmaal oen echte kerk
nodig. Dat is óók de behoefte
van een hechte gemeenschap
(de stammenband is steviger
dan bij ons het familiebesef),
net zo goed als een zlekenhuii,
scholen cn bulldozers".
We zijn dan wel met ons allen
Over de Brug gekomen, maar
Zoeterwoudenaars zijn er de
mensen niet naar om een idea
listische dorpsgenoot in het
vliegtuig te laten stoppen met
het plezier van een gladde jon
gen, die 600 gulden soldaat
maakte, in het achterhoofd.
Voor wie God een handje wil
helpen bij het naderbij brengen
van een stukje priesterideaal is
er een solide adres: postgiro
nummer 13 20 van de Coöp.
Raiffeisenbank Zoeterwoude.
t.n.v. father Rekelhof. Met nog
één sprongetje over De Brug
het Nieuw Jaur in.
Ton Pleters
Clublied
De redactie van Kris Kras, het clubblad van de korfbalvereniging
Crescendo, heeft een duik genomen in de oude archiefdoos en er het
volgende clublied uit opgescharreld. Het gaat op de wijze van Door
de bossen, door de heide:
Laat ons clublied maar schallen
„Hup Crescendo klinkt het luid
Allen één en één voor allen
Houden wij het altijd uit
Waar wij gaan
Waar wij staan
Waar wij samen zijn tussen mand en lijn
Hoofd Omhoog
Open oog
Houden wij Crescendo hoog!
Laat de bal maar rustig rollen
Hand in hand en vak voor vak
Samenspel doet overwinnen
Tot hij in de mand belandt
Eerlijk spel
Steeds in tel
Waar wij samen zijn tussen mand en lijn
Met fatsoen
Vurig doen
Wordt Crescendo KAMPIOEN!
Roowowerwal
Huisvuil
In Voorschoten wordt een kerst
boom niet onder huisvuil gere
kend. De inwoner van Voorscho
ten die op legale wijze zijn ge
bruikte kerstboom het huis uit
wil krijgen moet de jeugd in
schakelen.
Woensdagavond is er op een ter-
reintje in Adegeest gelegenheid
de boom te laten verbranden.
Een hele opgave voor de bewo
ners uit de wijken Boschgeest,
Noord-Hofland en Vlietwijk.
De Voorschotense gemeentelijke
reinigingsdienst heeft per offi
ciële publikatie de „klanten"
medegedeeld dat de kerstbomen
niet met de gewone huisvuilop
haaldienst meegegeven kunnen
worden.
Zoals bekend geacht mag worden
heeft Voorschoten evenals ande
re gemeenten geen „ongewone
huisvuilophaaldienst" en de
grofvuildienst rijdt in Voorscho
ten niet „vanwege de feestda
gen".
De conclusie van dit al: De ge
meentelijke reinigingsdienst
vraagt in 1973 niet alleen 84,-
in plaats van 48,- in 1972 per
jaar haalt niet alleen maar één
maal per week vuil op in 1973,
maar vraagt daarnaast om
„hand en spandiensten" van de
lieve Voorschotense jeugd om
bomen aan te slepen.
Er zullen echt wel veel bomen ge
sleept worden naar de kerstbo-
menbrandplaats in Adegeest.
Vele vaders weten uit de prak
tijk dat van een gesleepte kerst
boom reeds na vijfhonderd me
ter alleen de dikke stam over
blijft, de rest blijft achter op de
straat. Maar dat is een zorg
voor de gemeentelijke Beplan-
tingsdienst en niet voor de ge
meentelijke Reinigingsdienst.
Lucas
De macht van het schrijvende woord is weer eens gebleken. Tot ver
velens toe hebben wij er op gehamerd, dat de klok bij het station in
Leiden stilstond. Tot het uurwerk op zeker moment bibberend ter
reparatie werd weggehaald. Welaan, het resultaat is daar. De klok
tikt weer in volle glorie. Voortaan weet u weer zeker, dat u te laat
bent om de trein nog te halen.
Een late limmerick
Kalkoenen ter kerke in Spangen
begonnen naar 't eind te verlangen
toen een van hen zag
dat 'r een kookboek lag
op de plaats van de Kerstmisgezangen.
U hebt het misschien gemerkt (al
maken we ons wat dat betreft
weinig illusies), een paar ru
brieken terug dook onze fluiten
de futuroloog Lucas van Vonde-
ren plotsklaps weer in deze
hoek op, na een week daarvoor
door ons luid snikkend te zijn
uitgeluid. Van Vonderens ver
klaring: „Niet iedereen leest
Met een been in het water nu
eenmaal nauwkeurig. Daarom
vond ik het nodig mijn come
back te maken". Dienstmaagd
Dina (die, tussen ons gezegd cn
gezwegen, meer dienst doet,
dan maagd is, zo luidt ons stou
te vermoeden) deed de deur
open. Zij ging ons voor, hetgeen
tot gevolg had, dat wij haar
nagingen. In het ruimste ver
trek, dat de woning telt, zat hij,
Lucas van Vondercn, achteloos
sabbelend op de kleine teen van
zijn linkervoet. Na enige tijd ge
kout te hebben over de voorde
len van tuinslangen boven ra
telslangen, kwam ons gesprek
op. .(in te vullen door de lezer.
De meest originele inzending
wordt door ons in dank afgeno
men).
1972
Ook deze rubriek wil u een terug
blik op 1972, nu het einde daar
van met rasse schreden nadert,
niet onthouden. De meest be
langwekkende gebeurtenis was
ongetwijfeld de totstandkoming
van deze rubriek. Wat ons even
wel van het afgelopen jaar het
meest bijgebleven is het verbijs
terende feit, dat het twaalf
maanden telde. Dat hadden wc
niet verwacht. Als u ons in 1971
had gevraagd: „Hoeveel maan
den verwacht je volgend jaar",
dan zou onze raming aan dc
heel wat bescheidener kant heb
ben gezeten. Daarom zijn wij
met dit dozijn wel 'tevreden.
Ook al kan je achteraf zeggen,
als we het jaar nog eens op een
rijtje zetten: er heeft meer in
gezeten.
Over de tong
Gelezen in deze lieve krant: zal de burgemeester van
21 tot 31 december afwezig zijn". Ziet u hem ook al zit
ten: starend voor het raam?
Geboord n.a.v. „Kom over de Brug": „Nederland heeft
gegeven van zijn overvloed" - „Moet je niet zeggen: ik
kan anders best nog 59 miljoen gebruiken".
De studenten, die geen collegekaart hebben gehad, stude
ren toch. Wat de studenten doen, die geen kinderbijslag
krijgen, laat zich dus makkelijk raden.
Nu de vermakelijkheidsbelasting in Zoeterwoude is afge
schaft, kan je daar voortaan lachen als een boer zonder
kiespijn.
- Wij wilden net de Tros bellen om ons als lid op te geven,
toen die omroeper in beeld kwam. Toen hebben we er
maar van afgezien.
